Amerykańskie inwestycje w nazistowskich Niemczech. Rockefeller sfinansował kampanię wyborczą Adolfa Hitlera

Autorzy: Jurij Rubcow i prof. Michel Chossudovsky Global Research, 21 listopada 2023 r. Fort Russ i Global Research 14 maja 2016

Ten starannie zbadany artykuł Jurija Rubcowa, opublikowany po raz pierwszy przez Global Research w maju 2016 r., rzuca światło na rolę Wall Street i amerykańskiej Rezerwy Federalnej w finansowaniu nazistowskiego rządu Adolfa Hitlera.

Wprowadzenie do badań globalnych

Od I wojny światowej do chwili obecnej: dług denominowany w dolarach był siłą napędową wszystkich wojen prowadzonych przez USA.

Głównymi aktorami są wierzyciele z Wall Street.

Zdecydowanie popierali nazistowskie Niemcy. Sfinansowali operację Barbarossa i inwazję na Związek Radziecki w 1941 roku.

1932 Tajne porozumienie: Wall Street finansuje partię nazistowską Hitlera

“4 stycznia 1932 r. odbyło się spotkanie między brytyjskim finansistą Montagu Normanem (gubernatorem Banku Anglii), Adolfem Hitlerem i Franzem von Papenem (który został kanclerzem kilka miesięcy później, w maju 1932 r.)

W spotkaniu tym uczestniczyli również amerykańscy decydenci polityczni i bracia Dulles, o czym ich biografowie nie lubią wspominać.

Rok później, 14 stycznia 1933 roku, odbyło się kolejne spotkanie Adolfa Hitlera, niemieckiego finansisty barona Kurta von Schroedera, kanclerza Franza von Papena i doradcy ekonomicznego Hitlera Wilhelma Kepplera, na którym program Hitlera został w pełni zatwierdzony. (J. Rubcow, tekst poniżej)

Po objęciu przez Adolfa Hitlera stanowiska kanclerza w marcu 1933 r. rozpoczęto zakrojony na szeroką skalę program prywatyzacji, na którym widnieją ślady Wall Street.

Dr Hjalmar Schacht – ponownie mianowany w marcu 1933 r. przez Adolfa Hitlera na stanowisko prezesa Reichsbanku – został zaproszony do Białego Domu (maj 1933 r.) przez prezydenta Franklina D. Roosevelta.

“Po spotkaniu z prezydentem USA i wielkimi bankierami na Wall Street Ameryka przyznała Niemcom nowe kredyty w łącznej wysokości 1 mld USD” [równowartość 23,7 mld USD w 2023 r., szacunki PPP] (J. Rubcow, op cit)

Zaledwie rok później, w kwietniu 1934 r., “The Economist” donosił, że wydatki wojskowe zmuszają ministra finansów do szukania nowych środków, w tym prywatyzacji Deutsche Reichsbahn (Kolei Niemieckich) (cyt. za: Germa Bel, s. 20). Rząd nazistowski sprzedał również państwowe przedsiębiorstwa stoczniowe, infrastrukturę państwową i przedsiębiorstwa użyteczności publicznej.

Z nastawieniem na “nazistowsko-liberalne” – bez wątpienia z “warunkowościami” – program prywatyzacji został wynegocjowany z niemieckimi wierzycielami z Wall Street. Sprywatyzowano również kilka dużych instytucji bankowych, w tym Deutsche Bank i Dresden Bank.

W połowie lat 30. rząd partii nazistowskiej sprzedał własność publiczną kilku państwowych firm. Firmy te należały do wielu sektorów: stalowego, wydobywczego, bankowego, lokalnego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, stoczni, linii okrętowych, kolei itp.

Ponadto świadczenie niektórych usług publicznych, które były produkowane przez rząd przed 1930 rokiem, zwłaszcza usług socjalnych i związanych z pracą, zostało przeniesione do sektora prywatnego, głównie do organizacji wewnątrz partii. (Germa Bel, Uniwersytet w Barcelonie)

Wpływy z programu prywatyzacji zostały wykorzystane na spłatę zaległych długów, a także na sfinansowanie prężnie rozwijającego się kompleksu wojskowo-przemysłowego nazistowskich Niemiec.

Liczne amerykańskie konglomeraty zainwestowały w przemysł zbrojeniowy nazistowskich Niemiec, w tym Ford i General Motors:

Zarówno General Motors, jak i Ford upierają się, że ponoszą niewielką lub żadną odpowiedzialność za działalność swoich niemieckich spółek zależnych, które kontrolowały 70 procent niemieckiego rynku samochodowego w momencie wybuchu wojny w 1939 roku i szybko przekształciły się w dostawców sprzętu wojennego dla niemieckiej armii.

… W niektórych przypadkach amerykańscy menedżerowie GM i Forda zgodzili się na przekształcenie swoich niemieckich fabryk w produkcję wojskową w czasie, gdy dokumenty rządu USA pokazują, że nadal opierali się wezwaniom administracji Roosevelta do zwiększenia produkcji wojskowej w swoich zakładach w kraju. (Washington Post, 30 listopada 1998)

“Słynna amerykańska rodzina” sypiając z wrogiem. Rola Prescotta Busha

Znamienne: “Słynna amerykańska rodzina” dorobiła się fortuny na nazistach, zgodnie z udokumentowaną analizą historyczną Johna Loftusa.

Prescott Bush (dziadek George’a W. Busha) był wspólnikiem w Brown Brothers Harriman & Co. i dyrektorem Union Banking Corporation, ściśle powiązanym z interesami niemieckich korporacji, w tym Thyssen Stahl, ważnej firmy zaangażowanej w przemysł zbrojeniowy III Rzeszy.

Powiązania rodziny Bushów z gospodarką wojenną nazistowskich Niemiec zostały po raz pierwszy ujawnione podczas procesów norymberskich w zeznaniach magnata stalowego nazistowskich Niemiec Fritza Thyssena.

Zdjęcie: Senator Prescott Bush z synem George’em H. Walkerem Bushem. (lata 1950-te)

Thyssen był partnerem dziadka George’a W. Busha, Prescotta Busha:

“Od 1945 do 1949 roku w Norymberdze w amerykańskiej strefie okupowanych Niemiec rozpoczęło się jedno z najdłuższych i, jak się teraz wydaje, najbardziej daremnych przesłuchań podejrzanego o nazistowskie zbrodnie wojenne.

Multimiliarder i magnat stalowy Fritz Thyssen – człowiek, którego kombinat stalowy był zimnym sercem nazistowskiej machiny wojennej – rozmawiał, rozmawiał i rozmawiał ze wspólnym amerykańsko-brytyjskim zespołem śledczym.

… Alianccy śledczy nigdy nie zrozumieli, że nie zadawali Thyssen właściwego pytania. Thyssen nie potrzebował żadnych zagranicznych kont bankowych, ponieważ jego rodzina potajemnie posiadała całą sieć banków.

Pod koniec II wojny światowej nie musiał przenosić swoich nazistowskich aktywów, wystarczyło, że przeniósł dokumenty własności – akcje, obligacje, akty notarialne i fundusze powiernicze – ze swojego banku w Berlinie przez bank w Holandii do swoich amerykańskich przyjaciół w Nowym Jorku: Prescotta Busha i Herberta Walkera [teścia Prescotta Busha]. Wspólnikami Thyssena w zbrodni byli ojciec i dziadek przyszłego prezydenta Stanów Zjednoczonych [George’a Herberta Walkera Busha]. (John Loftus, Jak rodzina Bushów zbiła fortunę na nazistach: The Dutch Connection)

Amerykańska opinia publiczna nie była świadoma powiązań rodziny Bushów z nazistowskimi Niemcami, ponieważ historyczne zapisy były starannie ukrywane przez media głównego nurtu. We wrześniu 2004 roku The Guardian ujawnił jednak, że:

Dziadek George’a Busha, nieżyjący już amerykański senator Prescott Bush, był dyrektorem i udziałowcem firm, które czerpały zyski ze swoich powiązań z finansowymi sponsorami nazistowskich Niemiec.

Jego interesy biznesowe, które trwały aż do przejęcia aktywów jego firmy w 1942 r. na mocy ustawy o handlu z wrogiem, doprowadziły ponad 60 lat później do cywilnego pozwu o odszkodowanie wniesionego w Niemczech przeciwko rodzinie Bushów przez dwóch byłych robotników niewolniczych w Auschwitz i do szumu przedwyborczych kontrowersji.

(Ben Aris i Duncan Campbell, Jak dziadek Busha pomógł Hitlerowi dojść do władzy, Guardian, 25 września 2004)

 

Zrzut ekranu, The Guardian

Prescott Bush wszedł do polityki w 1950 roku. W 1952 roku został wybrany senatorem z Connecticut, które to stanowisko piastował do stycznia 1963 roku.

Dowody na powiązania rodziny Bushów z nazizmem były dostępne na długo przed tym, jak George Herbert Walker Bush (senior) i George W. Bush weszli do polityki, nie wspominając o pobycie Busha seniora w CIA.

Amerykańskie media pozostały całkowicie milczące. Według Johna Buchanana (New Hampshire Gazette, 10 października 2003):

Po 60 latach nieuwagi, a nawet zaprzeczeń ze strony amerykańskich mediów, nowo odkryte dokumenty rządowe w Archiwach Narodowych i Bibliotece Kongresu ujawniają, że Prescott Bush, dziadek prezydenta George’a W. Busha, służył jako partner biznesowy i agent bankowy USA dla finansowego architekta nazistowskiej machiny wojennej od 1926 do 1942 roku. kiedy Kongres podjął agresywne działania przeciwko Bushowi i jego “enem\\y national” partnerom.

Dokumenty pokazują również, że Bush i jego koledzy, zgodnie z raportami Departamentu Skarbu USA, próbowali ukryć swój sojusz finansowy z niemieckim przemysłowcem Fritzem Thyssenem, baronem stalowym i węglowym, który od połowy lat 20. osobiście finansował dojście Adolfa Hitlera do władzy poprzez obalenie zasad demokracji i niemieckiego prawa. Co więcej, odtajnione dokumenty pokazują, że Bush i jego współpracownicy, w tym E. Roland Harriman, młodszy brat amerykańskiej ikony W. Averella Harrimana, i George Herbert Walker, pradziadek prezydenta Busha ze strony matki, kontynuowali kontakty z niemieckim potentatem przemysłowym przez prawie rok po przystąpieniu USA do wojny.

Podczas gdy aktywa firmy Prescotta Busha, a mianowicie Union Banking Corporation, zostały skonfiskowane w 1942 r. na mocy ustawy o handlu z wrogiem (patrz poniżej), dziadek George’a W. Busha nigdy nie został oskarżony o interesy z nazistowskimi Niemcami.

W 1952 roku Prescott Bush został wybrany do Senatu Stanów Zjednoczonych, bez żadnych doniesień prasowych na temat jego dobrze skrywanej nazistowskiej przeszłości.

Nie ma żadnych zapisów w prasie amerykańskiej na temat powiązań Busha z nazistami podczas jakichkolwiek kampanii politycznych prowadzonych przez George’a Herberta Walkera Busha, Jeba Busha lub George’a W. Busha, z wyjątkiem krótkiej wzmianki w niepowiązanym artykule w Sarasota Herald Tribune w listopadzie 2000 r. i krótkiej, ale niedokładnej relacji w The Boston Globe w 2001 r. (John Buchanan, op. cit)

Aż do ataku na Pearl Harbor (grudzień 1941 r.) Wall Street handlowała z Niemcami.

Po ataku na Pearl Harbor (1941-1945) Standard Oil “handlował z wrogiem“, sprzedając ropę nazistowskim Niemcom za pośrednictwem tak zwanych “krajów neutralnych”, w tym Wenezueli i Argentyny.

Bez amerykańskich dostaw ropy naftowej do nazistowskich Niemiec, instrumentowanych przez Standard Oil z New Jersey, Trzecia Rzesza nie byłaby w stanie zaatakować Związku Radzieckiego.

Michel Chossudovsky, 21 listopada 2023 r.

***

Historia: Hitler był finansowany

przez Rezerwę Federalną i Bank Anglii

Autor: Jurij Rubcow

Maj 2016

II wojna światowa: Ponad 80 lat temu rozpoczęła się największa rzeź w historii.

Jeśli mamy podejść do problemu “odpowiedzialności za wojnę”, to najpierw musimy odpowiedzieć sobie na następujące kluczowe pytania:

• Kto pomógł nazistom dojść do władzy?
• Kto wysłał ich na drogę ku światowej katastrofie?

Cała przedwojenna historia Niemiec pokazuje, że realizacja “niezbędnej” polityki była zarządzana przez zawirowania finansowe, w które pogrążył się świat po I wojnie światowej.

Kluczowymi strukturami, które zdefiniowały powojenną strategię rozwoju Zachodu, były centralne instytucje finansowe Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych – Bank Anglii i System Rezerwy Federalnej (FRS) – oraz związane z nimi organizacje finansowe i przemysłowe, których celem było ustanowienie absolutnej kontroli nad systemem finansowym Niemiec i jego zdolności do kontrolowania procesów politycznych w Europie Środkowej.

W celu realizacji tej strategii przewidziano następujące etapy:

1. Od 1919 do 1924 r. – przygotowanie gruntu pod masowe amerykańskie inwestycje finansowe w niemiecką gospodarkę;
2. Od 1924 do 1929 r. – ustanowienie kontroli nad systemem finansowym Niemiec i finansowe wsparcie dla nazizmu (“narodowego socjalizmu”);
3. Od 1929 do 1933 r. – sprowokowanie i rozpętanie głębokiego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz doprowadzenie nazistów do władzy;
4. W latach 1933-1939 – współpraca finansowa z rządem nazistowskim i wspieranie jego ekspansjonistycznej polityki zagranicznej, mającej na celu przygotowanie i rozpętanie nowej wojny światowej.

I wojna światowa “Reparacje wojenne”

W pierwszym etapie głównymi dźwigniami zapewniającymi penetrację amerykańskiego kapitału do Europy były długi wojenne z I wojny światowej i ściśle związany z tym problem niemieckich reparacji.

Po formalnym przystąpieniu USA do I wojny światowej udzieliły aliantom (przede wszystkim Anglii i Francji) pożyczek w wysokości 8,8 miliarda dolarów. Łączna suma długów wojennych, w tym pożyczek udzielonych Stanom Zjednoczonym w latach 1919-1921, wyniosła ponad 11 miliardów dolarów.

Aby rozwiązać ten problem, państwa wierzycielskie próbowały narzucić niezwykle trudne warunki wypłaty reparacji wojennych kosztem Niemiec. Było to spowodowane ucieczką kapitału niemieckiego za granicę i odmową płacenia podatków, co doprowadziło do deficytu budżetu państwa, który mógł być pokryty jedynie poprzez masową produkcję niezabezpieczonych marek niemieckich.

Rezultatem był upadek niemieckiej waluty – “wielka inflacja” z 1923 roku, kiedy dolar był wart 4,2 biliona marek. Niemieccy przemysłowcy zaczęli otwarcie sabotować wszelkie działania w zakresie spłaty zobowiązań reparacyjnych, co ostatecznie spowodowało słynny “kryzys w Zagłębiu Ruhry” – francusko-belgijską okupację Zagłębia Ruhry w styczniu 1923 roku.

Anglo-amerykańskie elity rządzące, aby przejąć inicjatywę w swoje ręce, czekały, aż Francja wciągnie się w ryzykowną przygodę i udowodni, że nie jest w stanie rozwiązać problemu. Sekretarz stanu USA Hughes wskazał:

“Trzeba poczekać, aż Europa dojrzeje, aby zaakceptować amerykańską propozycję”.

Nowy projekt został opracowany w głębi “JP Morgan & Co.” pod kierownictwem szefa Banku Anglii, Montagu Normana. U podstaw jego idei leżał przedstawiciel “Dresdner Bank” Hjalmara Schachta, który sformułował je w marcu 1922 r. za sugestią Johna Fostera Dullesa (przyszłego sekretarza stanu w gabinecie prezydenta Eisenhowera) i doradcy prawnego prezydenta W. Wilsona na konferencji pokojowej w Paryżu.

Dulles przekazał tę notatkę głównemu powiernikowi “JP Morgan & Co.”, który następnie zarekomendował H. Schachta w porozumieniu z Montagu Normanem, gubernatorem Banku Anglii.

W grudniu 1923 roku H. Schacht został dyrektorem Reichsbanku i odegrał kluczową rolę w zjednoczeniu anglo-amerykańskich i niemieckich elit finansowych.

Latem 1924 r. na konferencji londyńskiej przyjęto projekt znany jako “plan Dawesa” (nazwany tak na cześć przewodniczącego Komitetu ekspertów, który go stworzył – amerykańskiego bankiera i dyrektora jednego z banków grupy Morgana). Wezwał do zmniejszenia reparacji o połowę i rozwiązał kwestię źródeł ich relacjonowania. Głównym zadaniem było jednak zapewnienie korzystnych warunków dla inwestycji amerykańskich, co było możliwe dopiero przy stabilizacji marki niemieckiej.

W tym celu plan dał Niemcom dużą pożyczkę w wysokości 200 milionów dolarów, z czego połowa została pokryta przez JP Morgan.

Natomiast banki anglo-amerykańskie uzyskały kontrolę nie tylko nad transferem niemieckich płatności, ale także nad budżetem, systemem obiegu pieniężnego i w dużej mierze nad systemem kredytowym kraju.

Republika Weimarska

W sierpniu 1924 r. stara marka niemiecka została zastąpiona nową, ustabilizowaną sytuacją finansową w Niemczech, a jak pisał badacz G.D. Preparta, Republika Weimarska była przygotowana na:

“najbardziej malownicza pomoc ekonomiczna w historii, po której nastąpiły najbardziej gorzkie żniwa w historii świata” – “niepowstrzymana powódź amerykańskiej krwi wlała się w finansowe żyły Niemiec”.

Konsekwencje tego nie były powolne.

Wynikało to przede wszystkim z faktu, że coroczne reparacje miały pokrywać wysokość zadłużenia spłacanego przez aliantów, utworzonych przez tzw. “absurdalne koło weimarskie”.

Złoto, które Niemcy zapłaciły w formie reparacji wojennych, zostało sprzedane, zastawione i zniknęło w USA, skąd zostało zwrócone Niemcom w formie planu “pomocy”, które przekazały je Anglii i Francji, a te z kolei miały spłacić dług wojenny Stanów Zjednoczonych. Następnie nałożono na niego narost i ponownie wysłano do Niemiec. W końcu wszyscy w Niemczech żyli w długach i było jasne, że jeśli Wall Street wycofa swoje pożyczki, kraj stanie się kompletnym bankrutem.

Po drugie, choć formalnie udzielono kredytu zabezpieczającego spłatę, w rzeczywistości było to odbudowa potencjału wojskowo-przemysłowego kraju.

Faktem jest, że Niemcy otrzymywali zapłatę w akcjach firm za pożyczki, dzięki czemu kapitał amerykański zaczął aktywnie integrować się z niemiecką gospodarką.

Łączna suma inwestycji zagranicznych w niemieckim przemyśle w latach 1924-1929 wyniosła prawie 63 mld marek w złocie (30 mld przypadło na pożyczki), a wypłata reparacji — 10 mld marek. 70% przychodów pochodziło od bankierów ze Stanów Zjednoczonych, a większość banków pochodziła od JP Morgan. W rezultacie, w 1929 r. niemiecki przemysł znalazł się na drugim miejscu na świecie, ale w dużej mierze znajdował się w rękach czołowych amerykańskich grup finansowo-przemysłowych.

Amerykańskie inwestycje w nazistowskich Niemczech. Rockefeller sfinansował kampanię wyborczą Adolfa Hitlera

“Interessen-Gemeinschaft Farbenindustrie“, główny dostawca niemieckiej machiny wojennej, sfinansował 45% kampanii wyborczej Hitlera w 1930 roku i był pod kontrolą “Standard Oil” Rockefellera.

Morgan, poprzez “General Electric“, kontrolował niemiecki przemysł radiowy i elektryczny za pośrednictwem AEG i Siemensa (do 1933 roku 30% udziałów AEG należało do “General Electric”) poprzez firmę telekomunikacyjną ITT – 40% sieci telefonicznej w Niemczech.

Ponadto posiadali 30% udziałów w przedsiębiorstwie produkującym samoloty “Focke-Wulf”.

“General Motors”, należący do rodziny DuPont, przejął kontrolę nad “Oplem”.

Henry Ford kontrolował 100% akcji “Volkswagena”.

W 1926 r., przy udziale Banku Rockefellera, “Dillon, Reed & Co.”, drugi co do wielkości monopol przemysłowy w Niemczech po “IG Farben” – koncern metalurgiczny “Vereinigte Stahlwerke” (Trust Stalowy), Thyssen, Flick, Wolff, Feglera itp.

Amerykańska współpraca z niemieckim kompleksem wojskowo-przemysłowym była tak intensywna i wszechobecna, że do 1933 r. kluczowe sektory niemieckiego przemysłu i duże banki, takie jak Deutsche Bank, Dresdner Bank, Danat-Bank (Darmstädter und Nationalbank) itp., znajdowały się pod kontrolą amerykańskiego kapitału finansowego.

Równolegle przygotowywano siłę polityczną, która miała odegrać kluczową rolę w planach anglo-amerykańskich. Mówimy o finansowaniu partii nazistowskiej i Adolfa Hitlera osobiście.

Jak napisał w swoich wspomnieniach były kanclerz Niemiec Brüning, od 1923 roku Hitler otrzymywał duże sumy z zagranicy. Nie wiadomo, dokąd się udali, ale otrzymali je za pośrednictwem banków szwajcarskich i szwedzkich.

Wiadomo również, że w 1922 r. w Monachium doszło do spotkania A. Hitlera z attaché wojskowym USA w Niemczech – kapitanem Trumanem Smithem – który sporządził szczegółowy raport dla swoich waszyngtońskich przełożonych (w biurze wywiadu wojskowego), w którym wypowiadał się z uznaniem o Hitlerze.

To właśnie dzięki kręgowi znajomych Smitha Hitler został po raz pierwszy przedstawiony niemiecko-amerykańskiemu biznesmenowi Ernstowi Franzowi Sedgwickowi Hanfstaenglowi, absolwentowi Uniwersytetu Harvarda, który odegrał ważną rolę w kształtowaniu się A. Hitlera jako polityka, wspieranego przez znaczne wsparcie finansowe, jednocześnie zapewniając mu więzi i komunikację z prominentnymi osobistościami brytyjskiego establishmentu.

Hitler był przygotowany politycznie, jednak podczas gdy w Republice Weimarskiej panowały Niemcy, jego partia pozostawała na peryferiach życia publicznego. Sytuacja zmieniła się diametralnie wraz z początkiem kryzysu finansowego w 1929 roku.

Od jesieni 1929 roku, po załamaniu amerykańskiej giełdy przez Rezerwę Federalną, rozpoczął się trzeci etap strategii anglo-amerykańskiego establishmentu finansowego.

Rezerwa Federalna i JP Morgan podjęły decyzję o zaprzestaniu udzielania pożyczek Niemcom, zainspirowane kryzysem bankowym i depresją gospodarczą w Europie Środkowej. We wrześniu 1931 roku Anglia porzuciła standard złota, celowo niszcząc międzynarodowy system płatniczy i całkowicie odcinając dopływ “tlenu finansowego” do Republiki Weimarskiej.

Ale w partii nazistowskiej zdarzył się cud finansowy: we wrześniu 1930 r., w wyniku dużych darowizn od Thyssen, “IG Farben” i przemysłowca Emila Kirdorfa (który był zdecydowanym zwolennikiem Adolfa Hitlera), partia nazistowska uzyskała 6,4 miliona głosów i zajęła drugie miejsce w Reichstagu, po czym uruchomiono hojne inwestycje z zagranicy.

Głównym łącznikiem między wielkimi niemieckimi przemysłowcami a zagranicznymi finansistami stał się H. Schacht.

1932 Tajne porozumienie: Wall Street finansuje partię nazistowską Hitlera

4 stycznia 1932 r. odbyło się spotkanie między brytyjskim finansistą Montagu Normanem (gubernatorem Banku Anglii), Adolfem Hitlerem i Franzem von Papenem (który został kanclerzem kilka miesięcy później, w maju 1932 r.)

W spotkaniu tym uczestniczyli również amerykańscy decydenci polityczni i bracia Dulles, o czym ich biografowie nie lubią wspominać.

Rok później, 14 stycznia 1933 roku, odbyło się kolejne spotkanie Adolfa Hitlera, niemieckiego finansisty barona Kurta von Schroedera, kanclerza Franza von Papena i doradcy ekonomicznego Hitlera Wilhelma Kepplera, na którym program Hitlera został w pełni zatwierdzony.

To tutaj ostatecznie rozwiązano kwestię przekazania władzy nazistom, a 30 stycznia 1933 roku Hitler został kanclerzem. W ten sposób rozpoczęła się realizacja czwartego etapu strategii.

Postawa anglo-amerykańskich elit rządzących w stosunku do nowego nazistowskiego rządu była bardzo przychylna.

Kiedy Hitler odmówił wypłacenia reparacji, co oczywiście stawiało pod znakiem zapytania spłatę długów wojennych, ani Wielka Brytania, ani Francja nie pokazały mu roszczeń do zapłaty.

Co więcej, po wizycie w Stanach Zjednoczonych w maju 1933 r. H. Schacht ponownie stanął na czele Reichsbanku, a po spotkaniu z prezydentem USA i wielkimi bankierami z Wall Street Ameryka przyznała Niemcom nowe pożyczki na łączną kwotę 1 miliarda dolarów.

W czerwcu, podczas podróży do Londynu i spotkania z Montagu Normanem, Schacht starał się również o brytyjską pożyczkę w wysokości 2 miliardów dolarów oraz o zmniejszenie i zaprzestanie spłat starych pożyczek.

W ten sposób naziści uzyskali to, czego nie mogli osiągnąć za poprzedniego rządu.

Latem 1934 roku Wielka Brytania podpisała angielsko-niemiecką umowę transferową, która stała się jednym z fundamentów brytyjskiej polityki wobec III Rzeszy, a pod koniec lat 30. Niemcy stały się głównym partnerem handlowym Anglii.

Schroeder Bank stał się głównym agentem Niemiec w Wielkiej Brytanii, a w 1936 roku jego biuro w Nowym Jorku połączyło siły z Rockefellerami, tworząc Bank Inwestycyjny “Schroeder, Rockefeller & Co.”, który Times Magazine nazwał “gospodarczą osią propagandową Berlin-Rzym”.

Jak przyznał sam Hitler, swój czteroletni plan wymyślił w oparciu o zagraniczne pożyczki finansowe, więc nigdy nie wzbudziło to w nim najmniejszego niepokoju.

W sierpniu 1934 roku amerykański Standard Oil [należący do Rockefellerów] w Niemczech nabył 730 000 akrów ziemi i zbudował duże rafinerie ropy naftowej, które zaopatrywały nazistów w ropę. W tym samym czasie Niemcy potajemnie odbierały ze Stanów Zjednoczonych najnowocześniejszy sprzęt dla fabryk lotniczych, które miały rozpocząć produkcję niemieckich samolotów.

Niemcy otrzymały dużą liczbę patentów wojskowych od amerykańskich firm Pratt and Whitney”, “Douglas”, “Curtis Wright”, a amerykańska technologia budowała “Junkersa-87”. W 1941 roku, gdy szalała II wojna światowa, amerykańskie inwestycje w gospodarkę Niemiec wyniosły 475 milionów dolarów. “Standard Oil” zainwestował – 120 milionów, General Motors – 35 milionów dolarów, ITT – 30 milionów dolarów, a Ford – 17,5 miliona dolarów.

Ścisła współpraca finansowa i gospodarcza anglo-amerykańskich i nazistowskich kręgów biznesowych była tłem, na którym w latach 30. polityka ustępstw doprowadziła do II wojny światowej.

Dzisiaj światowe elity finansowe wprowadziły Wielki Kryzys 2.o [2008], a następnie przejście do “Nowego Porządku Świata“.

Jurij Rubcow jest doktorem nauk historycznych, akademikiem Rosyjskiej Akademii Nauk Wojskowych i członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Historyków II Wojny Światowej

Przetłumaczone z rosyjskiego przez Olliego Richardsona dla Fort Russ. (odniesienia niedostępne w tej wersji artykułu)

ru-polit.livejournal (pierwotnie z 2009 r.)

Oryginalnym źródłem tego artykułu jest Fort Russ i Global ResearchCopyright © Jurij Rubcow i prof. Michel Chossudovsky, Fort Russ i badania globalne, 2023

---

Opublikowano za: https://www.globalresearch.ca/history-of-world-war-ii-nazi-germany-was-financed-by-the-federal-reserve-and-the-bank-of-england/5530318