PRZEZ JOHN WEAR · 25 CZERWCA 2023 R
Żydzi rzadko chwalą pracę rewizjonistów Holokaustu. Jednak czasami robi się wyjątek w odniesieniu do procesu Ernsta Zündla w Toronto w 1985 roku.
Na przykład niepowodzenie żydowskich naocznych świadków w dostarczeniu wiarygodnych zeznań w procesie Ernsta Zündla w 1985 r. spowodowało, że profesor prawa z Harvardu Alan Dershowitz napisał, że proces był “całkowitym zwycięstwem negacjonistów Holokaustu i całkowitą katastrofą dla ocalałych z Holokaustu i narodu żydowskiego”. 1 Ogłoszenia
Niepowodzenie prokuratorów w procesie Zündla w 1985 r. w znalezieniu skutecznych świadków spowodowało również, że żydowski politolog Robert Kahn napisał: “Jeśli pojęcie “symbolicznego zwycięstwa” jest czasami trudne do precyzyjnego zastosowania, oskarżenie Ernsta Zündla z 1985 r. wyraźnie przyniosło odwrotny skutek. To, co było próbą uciszenia Zündla i być może wykorzystania systemu prawnego do odrzucenia zaprzeczenia, stało się zamiast tego zamachem stanu dla wydawcy z Toronto i jego zwolenników. cyfra arabska
Ten artykuł dokumentuje, dlaczego Alan Dershowitz i inni Żydzi nazwali proces Zündla w 1985 roku zwycięstwem rewizjonistów Holokaustu.
Tło historyczne
Samisdat Publishers Ltd., pod podpisem swojego prezesa, Ernsta Zündla, opublikował na początku 1980 roku 32-stronicową broszurę zatytułowaną Czy sześć milionów naprawdę umarło?. Na licencji Historical Review Press w Anglii, Samisdat nie mógł wprowadzać żadnych zmian w publikacji. Samisdat wysłał broszurę do wielu ludzi w całej Kanadzie w nadziei, że wzbudzi zainteresowanie tematem poruszanym w książce: czy 6 milionów Żydów naprawdę zginęło zgodnie z systematyczną polityką eksterminacji przez narodowosocjalistyczne Niemcy podczas II wojny światowej? 3
Sabina Citron, założycielka Kanadyjskiego Stowarzyszenia Pamięci o Holokauście, oskarżyła Ernsta Zündla o przestępstwo “rozpowszechniania fałszywych wiadomości”, które mogą powodować nietolerancję rasową i społeczną. Zarzut ten został później przejęty przez rząd kanadyjski i doprowadził do dwóch długich procesów ławy przysięgłych w 1985 i 1988 roku. 4
Broszura Czy sześć milionów naprawdę umarło? Bez wątpienia zawierał pewne błędy. Została napisana pośpiesznie na początku 1970 roku przez młodego absolwenta Uniwersytetu Londyńskiego, Richarda Verralla, który używał pseudonimu “Richard Harwood”. Broszura krytykowała słabości dowodów i argumentów dostarczanych w ortodoksyjnej literaturze “holokaustu” i dawała czytelnikowi alternatywne poglądy na to, co działo się w niemieckich obozach podczas II wojny światowej. Broszura Czy sześć milionów naprawdę umarło? zrobiła to, co mają robić prace polemiczne, dostarczając czytelnikom alternatywnego spojrzenia na tzw. Holokaust. 5
Głównym celem oskarżenia Ernsta Zündla było upewnienie się, że zwykli Kanadyjczycy nie będą mieli dostępu do informacji zawartych w Czy sześć milionów naprawdę umarło?. Zündel w swojej obronie postanowił postawić “Holokaust” przed sądem. Rzeczywiście, Zündel zmusił historyków popierających Holokaust do obrony swojego stanowiska, że Niemcy miały program masowej eksterminacji Żydów podczas II wojny światowej. 6
Naoczni świadkowie oskarżenia
Oskarżenie w procesie Ernsta Zündla z 1985 r. liczyło na zeznania starannie wybranych ocalałych, aby udowodnić tak zwany Holokaust. Ci, którzy przeżyli, mieli zeznać, że na własne oczy widzieli przeprowadzanie morderczych gazowań. Jednak żaden z naocznych świadków oskarżenia nie był w stanie skutecznie opisać żadnych morderczych gazowań w niemieckich obozach. 7
Arnold Friedman, 56-letni węgierski Żyd, był reklamowany jako naoczny świadek morderczego gazowania w Auschwitz. Friedman zeznał, że podczas pobytu w Auschwitz widział “14-metrowe płomienie” wystrzeliwujące z kominów krematorium. Douglas Christie, obrońca Zündla, pokazał Friedmanowi naukowe dowody na to, że krematoria w Auschwitz zostały zaprojektowane tak, aby nie wydzielać ani płomieni, ani popiołu, ani zapachów. Friedman w końcu przyznał, że jego świadectwo nie pochodziło z osobistego doświadczenia i że po prostu powtarzał to, co powiedzieli mu inni. 8
Ignatz Fulop zeznał, że był Żydem, który przebywał w Auschwitz przez około osiem do 10 dni w maju 1944 roku. Zeznał, że w nocy widział płomienie ciepła dochodzące z krematoriów. Kiedy Douglas Christie zapytał Fulopa, jak wysokie są płomienie ciepła, Fulop odpowiedział: “Czterdzieści, pięćdziesiąt stóp, trzydzieści stóp. Wszystko zależy od tego, jak gorące były piece”. 9 Ponieważ krematoria w Auschwitz nie rozpaliły płomieni, zeznania Fulopa były oczywiście błędne.
Rudolf Vrba, który uciekł z Auschwitz w kwietniu 1944 r., był światowej sławy naocznym świadkiem ludobójczych komór gazowych w Auschwitz. Vrba był współautorem War Refugee Board Report i autorem książki I Cannot Forgive (z Alanem Besticem) opublikowanej w 1964 roku. Ponadto Vrba złożył ważne zeznania naocznych świadków podczas procesu Auschwitz we Frankfurcie w 1964 roku. 10 Prokuratura uznała, że Vrba może przedstawić wiarygodne i autentyczne zeznania na rozprawie. Vrba był uważany za jednego z najważniejszych świadków na poparcie istnienia komór gazowych w Auschwitz.
Jednak Vrba wyznał podczas zeznań na procesie Zündla, że jego książka Nie mogę wybaczyć była “artystycznym obrazem… nie jest to dokument dla sądu”. Vrba zeznał również, że nigdy nie był świadkiem zagazowania kogokolwiek w Auschwitz, a jedynie słyszał pogłoski. Co więcej, Vrba przyznał, że jego pisemne i obrazowe opisy krematorium Auschwitz były jedynie domysłami, opartymi na tym, “co słyszałem, że może wyglądać”. Vrba okazał się niewiarygodnym świadkiem, który mógł jedynie przytoczyć pogłoski o tak zwanym Holokauście. 11
Innym świadkiem oskarżenia w tym procesie był Dennis Urstein, który twierdził, że widział ciała wyciągane z komory gazowej w Auschwitz. Urstein opisał ciała jako “szaro-zielonkawe” w kolorze. Jednak osoby, które zmarły z powodu zatrucia Cyklonem-B, mają jasny wiśniowy kolor. Urstein twierdził również, że nie nosił odzieży ochronnej, gdy pomagał przy usuwaniu ciał w komorze gazowej. Gdyby tak było, on również by umarł. Urstein został zdemaskowany jako całkowicie niewiarygodny świadek. 12
Henry Leader był ocalałym z Holokaustu, internowanym na Majdanku od grudnia 1941 r. do czerwca 1943 r. W czerwcu 1943 r. został przeniesiony do Birkenau i przebywał tam do października 1943 r. Leader jest kolejnym świadkiem w tym procesie, który nie mógł poprawnie określić koloru ciała domniemanych ofiar gazu Cyklon-B. Przywódca zeznał, że kolor ofiar gazowania na Majdanku był “niebieskawy”. 13 Oczywiście Leader nigdy nie widział martwego ciała, które zostałoby zabite gazem Cyklon-B.
Dziś dowody na to, że tak zwany Holokaust miał miejsce, opierają się prawie w całości na zeznaniach naocznych świadków ocalałych z “Holokaustu”. Jak wykazał Ernst Zündel z 1985 roku, takie zeznania naocznych świadków konsekwentnie okazywały się skrajnie niewiarygodne.http://www.wearswar.com/2018/06/06/holocaust-eyewitnesses-their-contradictory-shifting-evasive-testimony-is-protected-from-questioning-to-justify-the-genocide-of-germans/embed/#?secret=SoovCvLqBm#?secret=3xBUuWIul4
Świadectwo Raula Hilberga
Dr Raul Hilberg został zatrudniony przez prokuraturę w procesie Zündla w 1985 roku, aby zeznawać jako ekspert od “Holokaustu”. Hilberg uzyskał doktorat z prawa publicznego i administracji na Uniwersytecie Columbia w 1955 roku, a następnie objął stanowisko wykładowcy na Uniwersytecie Vermont, które nadal zajmował. Studia nad “Holokaustem” rozpoczął w 1948 roku. Główną pracą Hilberga na temat “Holokaustu” była The Destruction of the European Jews, która została po raz pierwszy opublikowana w 1961 roku i wielokrotnie przedrukowywana.
Zapytany w 1983 roku, jak eksterminacja europejskich Żydów odbyła się bez rozkazu, Hilberg odpowiedział:
To, co rozpoczęło się w 1941 roku, było procesem niszczenia niezaplanowanym z wyprzedzeniem, nie zorganizowanym centralnie przez żadną agencję. Nie było planu i budżetu na środki destrukcyjne. Podejmowano je krok po kroku, krok po kroku. W ten sposób powstał nie tyle realizowany plan, co niesamowite spotkanie umysłów, konsensus – czytanie w myślach przez rozległą biurokrację.14
16 stycznia 1985 roku, podczas przesłuchania w procesie Zündla w 1985 roku, Hilberg potwierdził, że wypowiedział te słowa. [15] Tak więc Hilberg stwierdził, że ludobójstwo europejskich Żydów nie zostało przeprowadzone przez plan lub rozkaz, ale raczej przez niewiarygodną lekturę umysłu wśród rozległych niemieckich biurokratów.
Hilberg, który był powszechnie uważany za wiodący światowy autorytet w dziedzinie “Holokaustu”, zeznał ponadto, że nigdy nie zbadał ani jednego obozu koncentracyjnego. Chociaż Hilberg odwiedził Auschwitz i Birkenau w 1979 roku na jeden dzień w ramach uroczystego wystąpienia, nie zbadał ani budynków, ani archiwów podczas swojej wizyty. Hilberg zeznał, że nigdy nie widział komory gazowej, ani w jej pierwotnym stanie, ani w ruinie. 16
Douglas Christie zapytał Hilberga, czy zna jeden raport naukowy, który potwierdza, że każde miejsce było używane jako komora gazowa. Hilberg, po wielokrotnym pytaniu o wyjaśnienie tej kwestii, musiał w końcu przyznać, że nie zna żadnego raportu naukowego, który udowodniłby istnienie komory gazowej w niemieckich obozach podczas II wojny światowej. [17] Tak więc największy na świecie ekspert od “Holokaustu” przyznał, że nie ma żadnych dowodów naukowych ani nawet raportu z autopsji na poparcie niewiarygodnych twierdzeń prokuratury o eksterminacji. 18
Po zeznaniach Hilberga w siedzibie Zündla panowało, co zrozumiałe, wysoki nastrój. Świadkowie oskarżenia i ich ekspert od “holokaustu”, którzy mieli zrobić z Zündla głupca, ponieśli sromotną porażkę w swoich zeznaniach. 19 Nadszedł czas, aby świadkowie obrony Zündla przedstawili swoje dowody dotyczące tak zwanego Holokaustu.
Świadkowie obrony
Dr Robert Faurisson, lider zespołu obrony Zündla i uznany ekspert w dziedzinie krytyki tekstu i dokumentów, był pierwszym świadkiem Zündla. Faurisson badał domniemane niemieckie mordercze gazowanie przez 25 lat w czasie procesu. Doszedł do wniosku, że komory gazowe i ludobójstwo razem wzięte były oszustwem, które doprowadziło do gigantycznego oszustwa politycznego i finansowego. Faurisson zeznał, że w żadnym z niemieckich obozów koncentracyjnych nie było ani jednej morderczej komory gazowej. Stwierdził: “Gdyby to (dowód na gazowanie) istniało, mielibyśmy tysiące materiałów (dowodów). Nie mamy ani jednego dowodu”. 20
Dr Russell Barton, angielski lekarz, który później został amerykańskim psychiatrą, zeznał, że jako młody student medycyny wkroczył do Bergen-Belsen z siłami brytyjskimi. Pierwsze wrażenie doktora Bartona na temat obozu było przerażeniem; Niektórzy więźniowie byli martwi i spiętrzyli się przed chatami, inni byli w różnych stadiach umierania, chorób i odwodnienia. Barton zbadał dobrze wyposażone kuchnie obozu i znalazł księgi metrykalne z listą żywności, która została ugotowana i rozdana od 2 roku. Na podstawie badania dokumentacji obozowej dr Barton stwierdził, że w Bergen-Belsen nie prowadzono celowej polityki głodowej.
Dr Barton rozmawiał z więźniami, w tym z żydowskimi lekarzami, którzy powiedzieli mu, że Bergen-Belsen nie było tak źle aż do jesieni 1944 roku. Następnie, gdy armie rosyjskie się naprzód, więźniowie powiedzieli, że dano im wybór: pozostać w obozach, które miały zostać opanowane przez Sowietów, lub repatriować z powrotem do Niemiec. Wielu zdecydowało się na powrót do Niemiec. W rezultacie od jesieni 1944 r. do początku 1945 r. około 53 000 osób zostało przeniesionych do Bergen-Belsen, które miało miejsce tylko dla 3 więźniów. Przeludnienie było ekstremalne i personel obozu był tym urażony. Josef Kramer, komendant Bergen-Belsen, i dr Fritz Klein, lekarz w obozie, nie wiedzieli, co zrobić z ogromnym napływem więźniów. Dr Barton zeznał, że przerażające warunki w Bergen-Belsen można było przypisać przeludnieniu i załamaniu niemieckiej gospodarki pod koniec wojny, a nie celowemu programowi eksterminacji. 000
Thies Christophersen był kolejnym świadkiem, który powiedział, że rzekome ludobójstwo Żydów podczas wojny nigdy się nie wydarzyło. Christophersen nadzorował około 300 robotników, w tym wielu Żydów, w Auschwitz od stycznia do grudnia 1944 r. W tym okresie wielokrotnie odwiedzał Birkenau, gdzie rzekomo zagazowywano setki tysięcy Żydów. W pamiętniku opublikowanym po raz pierwszy w Niemczech w 1973 r., The Auschwitz Lie, Christophersen napisał, że podczas pobytu w Auschwitz nie zauważył najmniejszych dowodów masowego gazowania. Podczas procesu w Zündel w 1985 r. z powodzeniem odpowiadał na liczne pytania prokuratora dotyczące jego doświadczeń w Auschwitz. 22
Dr William B. Lindsey, chemik badawczy zatrudniony przez 33 lata przez DuPont Corporation, zeznał podczas procesu Ernsta Zündla w 1985 roku, że uważał masowe ludobójcze gazowanie w obozach za technicznie niemożliwe. Na podstawie badania na miejscu rzekomych ludobójczych komór gazowych w Auschwitz, Birkenau i Majdanku, dr Lindsey stwierdził: “Doszedłem do wniosku, że nikt nie został umyślnie lub celowo zabity Cyklonem B w ten sposób. Uważam to za absolutnie niemożliwe”. 23
Ditlieb Felderer, rewizjonistyczny badacz żydowskiego pochodzenia, zeznał, że przeprowadził 27 oddzielnych wizyt w Auschwitz, gdzie zrobił ponad 30 000 kolorowych zdjęć, pobrał próbki gleby i przeprowadził analizę w podczerwieni pomieszczeń i budynków. Obejrzał obóz od góry do dołu i zakradł się na tereny niedostępne dla turystów. Zündel zeznał, że fotografie Felderera były ważne dla jego zrozumienia rzekomych komór gazowych w Auschwitz. Jednak żadne ze zdjęć Felderera nie zostało dopuszczone do przedstawienia jako dowodu przez sędziego w procesie Zündla.
Felderer zeznał, że prawdziwe pomieszczenia Cyklon-B w Auschwitz były komorami do odwszawiania. Obiekty te zostały zaprojektowane w celu ratowania życia poprzez walkę z tyfusem poprzez fumigację pościeli i odzieży. Powiedział, że sfałszowane lub zrekonstruowane eksponaty zostały umieszczone na oprowadzaniu po Auschwitz. Te fałszywe eksponaty obejmowały niesławną “ścianę egzekucyjną”, którą Felderer odkrył, że nie miała żadnych po kulach w ścianie. Felderer opisał Auschwitz tak, jak jest on obecnie przedstawiany jako “hollywoodzki zestaw”, który kontynuuje syjonistyczną i komunistyczną propagandę. 24http://www.wearswar.com/2021/07/28/did-german-homicidal-gas-chambers-exist/embed/#?secret=hHR1ZpPikr#?secret=mbfXjIM1ND
Więcej świadków obrony
Ernst Zündel miał wielu dodatkowych świadków zeznających w jego imieniu. Dr Charles E. Weber, Amerykanin, który szkolił się w Camp Ritchie w stanie Maryland, pracował dla wywiadu wojskowego po II wojnie światowej. Opublikował broszurę zatytułowaną “Holokaust: 120 pytań i odpowiedzi”. Weber zeznał, że przekazał Zündelowi swoje obszerne badania dotyczące fałszywości oficjalnej wersji Holokaustu. 25
Frank Walus, emerytowany pracownik fabryki w Chicago, zeznał, że został oskarżony o zabijanie Żydów w swojej rodzinnej Polsce podczas wojny. Oskarżenie Szymona Wiesenthala, że Walus pracował dla Gestapo, skłoniło rząd USA do podjęcia kroków prawnych. Podczas procesu Walusa 11 Żydów zeznało pod przysięgą, że Walus mordował Żydów w czasie wojny. Walus zeznał, że był często bity w czasie procesu i że Zündel wysłał mu trochę pieniędzy, aby pomóc mu w obronie. Po kosztownej czteroletniej batalii prawnej Walus został uznany za niewinnego wszystkich stawianych mu zarzutów, udowadniając, że spędził lata wojny jako nastolatek pracując na niemieckich farmach. 26 Wszystkich 11 świadków żydowskich złożyło fałszywe zeznania podczas procesu Walusia.
Następny świadek Zündla, pastor baptystyczny wielebny Ronald Marr, wydawca Christian Inquirer, zeznał, że Zündel miał prawo do wolności słowa i powinien mieć prawo do publikowania wszystkiego, w co wierzy. [27] James Keegstra zeznał następnie, że stracił stanowisko nauczyciela, gdy próbował nauczać obie strony tak zwanego Holokaustu. Keegstra zeznał, że został brutalnie zaatakowany w mediach i zmuszony do pracy dorywczej, aby utrzymać rodzinę. 28
Amerykański badacz Jerome Brentar zeznał następnie, że sfałszowane dowody zostały wykorzystane przeciwko starszym Europejczykom oskarżonym o zbrodnie wojenne. Na przykład Johnowi Demjanjukowi groziła deportacja do Izraela na podstawie fałszywej karty identyfikacyjnej wyprodukowanej przez sowieckie KGB, która twierdziła, że Demjanjuk był okrutnym strażnikiem obozowym o imieniu “Iwan Groźny”. Brentar zeznał, że próbował sprowadzić do USA żydowskiego świadka, który przysięgał, że zabił Iwana Groźnego ponad 40 lat temu. Jednak Brentar nie mógł sprowadzić tego świadka do Stanów Zjednoczonych, aby zeznawał w imieniu Demjaniuka. 29
Dr Gary Botting, profesor języka angielskiego w Red Deer College, zeznał, że George Orwell w maju 1945 roku zakwestionował przekonanie, że komory gazowe istnieją w Europie. Dr Botting zeznał również, że zakazano mu używania rewizjonistycznej książki The Hoax of the Twentieth Century dr Arthura Butza na kursie literatury, którego Botting nauczał na temat “Holokaustu”. 30
Douglas Collins, Kanadyjczyk z ponad 35-letnim doświadczeniem dziennikarskim, zeznał, że walczył dla aliantów podczas II wojny światowej. Collins odwiedził obóz Bergen-Belsen pod koniec kwietnia 1945 r. i pozostał w Niemczech przez kilka kolejnych lat jako członek alianckiego zespołu badawczego dokumentów. Zeznał, że warunki w Niemczech po wojnie były bardzo złe. Collins powiedział, że stan wojsk niemieckich wracających do domu ze Związku Radzieckiego “przypomina mi trochę ocalałych w Bergen-Belsen. To były chodzące szkielety”. 31
Collins zeznał, że dla dziennikarza niebezpieczne jest kwestionowanie ortodoksyjnego poglądu na Holokaust. Powiedział, że każdy dziennikarz, który kwestionuje “Holokaust”, jest “oskarżany o antysemityzm i literaturę nienawiści”. Collins stwierdził: “Zastanawiam się, czy będzie to konieczne w przyszłości, jeśli ta sprawa pójdzie przeciwko panu Zündelowi i pisze się o wojnie i tym aspekcie wojny, czy konieczne będzie sprawdzenie w Kanadyjskim Kongresie Żydowskim lub B’Nai B’Rith lub Żydowskiej Lidze Obrony, która byłaby lepiej znana jako Żydowska Liga Ataku, czy trzeba się z nimi skontaktować, zanim ktoś dostanie opowiadanie do druku…”32
Kolejnym świadkiem Zündla był niemiecki historyk Udo Walendy. Walendy, który opublikował kilka książek historycznych, zeznał, że alianci nie mieli wiedzy o “Holokauście” aż do końca wojny. Ponadto zeznał, że opowieści powstałe w głównej literaturze “Holokaustu” nie mogły się wydarzyć tak, jak opisano z powodów technicznych i wielu innych. Walendy powiedział, że teza broszury “Czy sześć milionów naprawdę umarło?” jest poprawna, chociaż broszura mogłaby być znacznie lepiej przedstawiona z nowymi dokumentami, które teraz mamy. 33
Świadectwo i werdykt Zündla
Zündel pod koniec procesu został zapytany o swoje poglądy na temat “Holokaustu”. Jego zeznania wskazywały, że dość obszernie studiował temat “Holokaustu”.
Na przykład Douglas Christie pokazał Zündelowi zdjęcie rzekomej komory gazowej w Auschwitz I, z lichymi drzwiami prowadzącymi do komory gazowej. Christie następnie pokazał Zündelowi zdjęcie amerykańskiej komory gazowej używanej do zabijania ludzi, z masywnymi zawiasami i hermetycznym uszczelnieniem komory gazowej. Christie zapytał Zündel: “Jaki jest cel porównania tych przedmiotów?” Zündel odpowiedział:
Ponieważ pokazuje to ogromną ostrożność, jaką należy podjąć w konstrukcji i bardzo mocną konstrukcję tych drzwi, które idą do komór gazowych, które są używane do zabijania ludzi, i staje się oczywiste, że takie drzwi nie zostały zainstalowane w tym, co jest dziś pokazywane w komorach gazowych w Auschwitz I, które rzekomo są używane do zabijania ludzi.34
Zündel w swoich zeznaniach skutecznie udowodnił, że rzekoma komora gazowa w Auschwitz I pokazana milionom turystów nie mogła być wykorzystana do mordowania ludzi.
Ława przysięgłych uznała Zündla za niewinnego zarzutu umyślnego promowania fałszywych wiadomości dotyczących eseju, który napisał pod tytułem Zachód, wojna i islam. Ten esej głosił, że syjoniści stworzyli kłamstwo “holokaustu”, by szantażować Niemcy do finansowania budowy Izraela i spiskowania z bankierami, komunistami i masonami w celu ustanowienia jednego światowego społeczeństwa niewolniczego. 35
Niestety, w odniesieniu do broszury Czy sześć milionów naprawdę umarło?, ława przysięgłych uznała Zündla za winnego umyślnego promowania fałszywych wiadomości. Sędzia Hugh Locke skazał Ernsta Zündla na 15 miesięcy więzienia, a następnie trzy lata w zawieszeniu. Będąc na wolności za kaucją, sędzia Locke umieścił Zündla sądowy nakaz milczenia zabraniający mu pisania lub mówienia o “Holokauście”. 36
Douglas Christie odwołał się od decyzji sądu. 23 stycznia 1987 roku wyrok skazujący Zündla został unieważniony przez pięcioosobowy Sąd Apelacyjny Ontario z dwóch bardzo ważnych powodów. Po pierwsze, sędzia Hugh Locke nie pozwolił obronie na jakikolwiek wpływ na proces wyboru ławy przysięgłych. Po drugie, ława przysięgłych została wprowadzona w błąd przez sędziego co do samego znaczenia procesu. Drugi proces dotyczący tylko broszury Czy sześć milionów naprawdę umarło? został zarządzony przez sąd. 37
Konkluzja
http://www.wearswar.com/2018/08/03/when-truth-fears-investigation-on-august-5th-we-honor-the-life-of-ernst-zundel-those-who-bring-history-into-accord-with-the-facts/embed/#?secret=5cLFJzSeOi#?secret=1pSowiUdA0
Michael A. Hoffman II pisze:
Prokuratura spodziewała się szybkiego, dwutygodniowego procesu, w którym ogromny ciężar propagandy Sześciu Milionów – wszyscy “eksperci” profesorowie, tysiące “naocznych świadków”, góry “dowodów naukowych” i dziesiątki tysięcy stron zeznań norymberskich – wyśmieje Zündla i jego żałosną ekipę “pseudo-historyków” i “płaskoziemców” z publicznych rozważań i do cel więziennych, na które tak bardzo zasługiwali.
Media przewidziały ten sam scenariusz, a “inteligentne pieniądze” powiedziały, że będzie to walkower dla syjonistów.38
Zamiast tego proces Ernsta Zündla z 1985 roku był wielkim zwycięstwem rewizjonistów Holokaustu.http://www.wearswar.com/2022/12/15/holocaust-reparations/embed/#?secret=AAM0G7Nd76#?secret=QWnNAQ7EBF
Dr Robert Faurisson napisał o Ernście Zündelu i jego procesie z 1985 roku:
Niemiecki konsulat w Toronto skonfiskował jego paszport, a rząd RFN przygotował przeciwko niemu akcję deportacyjną. W samych Niemczech władze Niemiec Zachodnich przeprowadziły już serię zakrojonych na szeroką skalę nalotów policyjnych na domy wszystkich jego niemieckich korespondentów. W 1987 roku Stany Zjednoczone zabroniły mu wjazdu na swoje terytorium. Ale mimo to Zündel odniósł medialne zwycięstwo: dzień po dniu, przez siedem tygodni, wszystkie anglojęzyczne media kanadyjskie relacjonowały proces z jego spektakularnymi rewelacjami. Opinia publiczna dowiedziała się, że rewizjoniści mieli pierwszorzędną dokumentację i argumenty, podczas gdy eksterminacjoniści byli w rozpaczliwych tarapatach.39
Końcowe
1 Kahn, Robert A., Holocaust Denial and the Law: A Comparative Study, New York: Palgrave MacMillan, 2004, s. 119.
3 Kulaszka, Barbara, (red.), Did Six Million Really Die: Report of Evidence in the Canadian “False News” Trial of Ernst Zündel, Toronto: Samisdat Publishers Ltd., 1992, s. i.
7 Faurisson, Robert, “The Zündel Trials (1985 and 1988)”, The Journal of Historical Review, zima 1988-89, s. 419-421.
8 Hoffman II, Michael A., The Great Holocaust Trial, 3rd edition, Dresden, NY: Wiswell Ruffin House, 1995, s. 45-47.
9 Rudolf, Germar (red.), The First Z ündel Trial: The Court Transcript of the Canadian “False News” Trial of Ernst Zündel, 1985, Uckfield, UK: Castle Hill Publishers, 2020, s. 111, 114.
10 Butz, Arthur R., The Hoax of the Twentieth Century: The Case Against the Presumed Extermination of European Jewry, wydanie dziewiąte, Newport Beach, CA: Institute for Historical Review, 1993, s. 96.
11 Hoffman II, Michael A., The Great Holocaust Trial, 3rd edition, Dresden, NY: Wiswell Ruffin House, 1995, s. 56-59.
12 Tamże, s. 60.
13 Rudolf, Germar (red.), The First Z ündel Trial: The Court Transcript of the Canadian “False News” Trial of Ernst Zündel, 1985, Uckfield, UK: Castle Hill Publishers, 2020, s. 315–318.
14 De Wan, George, “The Holocaust in Perspective”, Newsday: Long Island, NY, 23 lutego 1983, część II, s. 3.
15 Zobacz stenogram rozprawy, s. 846–848. Także Kulaszka, Barbara, (red.), Did Six Million Really Die: Report of Evidence in the Canadian “False News” Trial of Ernst Zündel, Toronto: Samisdat Publishers Ltd., 1992, s. 24.
16 Faurisson, Robert, The Zündel Trials (1985 and 1988)”, The Journal of Historical Review, zima 1988-89, s. 419.
17 Kulaszka, Barbara, (red.), Did Six Million Really Die: Report of Evidence in the Canadian “False News” Trial of Ernst Zündel, Toronto: Samisdat Publishers Ltd., 1992, s. 39.
18 Hoffman II, Michael A., The Great Holocaust Trial, (3 rd edition), Dresden, NY: Wiswell Ruffin House, 1995, s. 54.
20 Rudolf, Germar (red.), The First Z ündel Trial: The Court Transcript of the Canadian “False News” Trial of Ernst Zündel, 1985, Uckfield, UK: Castle Hill Publishers, 2020, s. 394–483.
21 Tamże, s. 483–495.
24 Tamże, s. 521–533.
30 Tamże, s. 587–596.
34 Tamże, s. 665.
35 Hoffman II, Michael A., The Great Holocaust Trial, (3 rd edition), Dresden, NY: Wiswell Ruffin House, 1995, s. 79.
36 Tamże, s. 79, 81.
37 Rudolf, Germar (red.), The First Z ündel Trial: The Court Transcript of the Canadian “False News” Trial of Ernst Zündel, 1985, Uckfield, UK: Castle Hill Publishers, 2020, s. 16.
38 Hoffman II, Michael A., The Great Holocaust Trial, (3 rd edition), Dresden, NY: Wiswell Ruffin House, 1995, s. 40.
39 Faurisson, Robert, The Zündel Trials (1985 and 1988)”, The Journal of Historical Review, zima 1988-89, s. 419.
Szerz miłość
Opublikowano za: http://www.wearswar.com/2023/06/25/why-was-the-1985-ernst-zundel-trial-a-disaster-for-the-holocaust-narrative/
Wypowiedz się
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.