Jak Żydzi eksterminowali Żydów podczas II wojny światowej

9 marcu 2023 r

Oprócz niemieckich Żydów, którzy służyli w Wehrmachcie, byli też tacy Żydzi, którzy strzegli żydowskich gett, a następnie wraz z Niemcami, Litwinami i Łotyszami niszczyli własnych braci.

Co więcej, zabiegając o względy Niemców, okazywali Żydom jeszcze większe okrucieństwo niż najbardziej…

… odmrożone Bałty. Po zajęciu Polski, krajów bałtyckich, Ukrainy i Białorusi, tradycyjnego ideału osiedlania Żydów, Niemcy utworzyli getta w dużych miastach, do których Żydzi byli przenoszeni w celu odizolowania ich od ludności nieżydowskiej.

W przeciwieństwie do zwykłych policjantów, żydowscy policjanci nie otrzymywali ani racji żywnościowych, ani pensji, a zatem jedynymi sposobami wyżywienia były rabunek i wymuszenia.

To jak ten żart – daj mi broń, zakręć, jak chcesz. To prawda, że pistolety nie były wydawane zwykłym policjantom – mieli je tylko szefowie oddziałów i komendanci. Karabiny wydawano policji tylko na czas strzelaniny.

Żydowskie jednostki policji były dość duże. W getcie warszawskim policja żydowska liczyła około 2500 osób; w getcie miasta Łodzi – 1200; do 500 osób we Lwowie; w Wilnie do 250 osób.

Wielu żydowskich policjantów zarobiło na tym całkiem przyzwoite fortuny pod koniec wojny, ale największe fortuny zarobili członkowie i szefowie Judenratów – niemieckich organów samorządu żydowskiego, których szefami byli najczęściej starości kahałowi.

Po pierwsze, brali łapówki za prawo wstępu do policji, a po drugie, policja przynosiła im część łupów. Przyjmowali też łapówki od zwykłych Żydów za prawo do odroczenia ich przeniesienia do obozu koncentracyjnego.

Tak więc najbogatsi Żydzi przetrwali, a kierownictwo Judenratu nie tylko przetrwało, ale stało się jeszcze bogatsze w wyniku wojny. Kradli gdzie się dało. Nawet 229 gramów racji żywnościowych ustalonych przez Niemców dla Żydów, udało im się zredukować do 184.

Tworząc Judenraty, Niemcy z reguły polegali na szczycie Kahału. Faktem jest, że od czasów starożytnych każda społeczność żydowska miała swój własny kahał – organ samorządowy, który działał jako pośrednik między Żydami, a władzami państwa, na terytorium którego ta społeczność żyła.

Na czele kahału było czterech starostów (roshi). Za nimi podążały “osoby honorowe” (Tuvas). Kahałowi zawsze podlegał oddział Kahałowy Stracha na Wróble dowodzony przez Szamasza. Po zapędzeniu Żydów do getta, Niemcy po prostu przemianowali Kahałów na Judenraty, a Wstydliwi zostali szefami policji.

Niektórzy byli członkowie żydowskiej policji w Wilnie, Kownie i Szawlach zostali aresztowani przez NKWD latem 1944 r. i skazani za kolaborację z Niemcami. Ci sami policjanci i członkowie Judenratów, którzy nie wpadli w ręce NKWD, bezpiecznie repatriowali się do Izraela i cieszyli się tam honorem i szacunkiem.

Ich “wyczyny” były usprawiedliwione nawet w Talmudzie, który wzywa do zachowania przynajmniej kropli żydowskiej krwi za wszelką cenę.

Żydzi rozumowali, że gdyby policja nie poszła na służbę Niemcom, Niemcy zabiliby ich wraz z resztą Żydów, a zabijając swoich współplemieńców, którzy i tak zostaliby zabici przez Niemców, uratowali przynajmniej część Żydów przed zagładą – siebie.

Wśród 4 126 964 więźniów różnych narodowości, których wzięliśmy, było 10 137 Żydów.

Czy byli jacyś Żydzi, którzy walczyli po stronie Hitlera?

Wyobraźcie sobie, że takich Żydów było wielu.

Zakaz przyjmowania Żydów do służby wojskowej został po raz pierwszy wprowadzony w Niemczech 11 listopada 1935 r. Jednak od 1933 r. rozpoczęły się zwolnienia Żydów posiadających stopnie oficerskie.

To prawda, że wielu weteranów oficerów pochodzenia żydowskiego otrzymało pozwolenie na pozostanie w armii na osobistą prośbę Hindenburga, ale po jego śmierci zostali stopniowo zmuszeni do przejścia na emeryturę.

Do końca 1938 roku z Wehrmachtu eskortowano 238 takich oficerów. 20 stycznia 1939 roku Hitler nakazał zwolnienie wszystkich żydowskich oficerów, a także wszystkich oficerów żonatych z Żydówkami.

Jednak wszystkie te rozkazy nie były bezwarunkowe, a Żydzi mogli służyć w Wehrmachcie na podstawie specjalnych zezwoleń. Ponadto zwolnienia następowały z piskiem – każdy szef zwolnionego Żyda gorliwie twierdził, że jego podległy Żyd jest niezbędny w miejscu, które zajmował. Żydowscy intendenci trzymali swoje miejsca szczególnie mocno.

10 sierpnia 1940 r. tylko w VII Okręgu Wojskowym (Monachium) było 2269 żydowskich oficerów, którzy służyli w Wehrmachcie na podstawie specjalnego zezwolenia. We wszystkich 17 dystryktach liczba żydowskich oficerów wynosiła około 16 000.

Za wyczyny na polu wojskowym Żydzi mogli być aryzowani, to znaczy przypisani narodowości niemieckiej. W 1942 roku 328 żydowskich oficerów zostało aryzowanych.

Żydowski czek był dostarczany tylko oficerom. Dla niższej rangi zapewniono tylko jego własne zapewnienie, że on i jego żona nie są Żydami. W tym przypadku można było dorosnąć do staffsfeldwebel, ale jeśli ktoś rzucił się, aby zostać oficerem, jego pochodzenie zostało dokładnie sprawdzone. Byli też tacy, którzy wstępując do wojska, uznawali swoje żydowskie pochodzenie, ale nie mogli uzyskać rangi wyższej niż starszy strzelec.

Okazuje się, że Żydzi aspirowali do masowego wstąpienia do armii, uważając ją za najbezpieczniejsze miejsce dla siebie w warunkach III Rzeszy. Nie było trudno ukryć żydowskie pochodzenie – większość niemieckich Żydów miała niemieckie imiona i nazwiska, a narodowość nie była zapisana w paszporcie.

Inspekcje szeregowych i podoficerów za przynależność do Żydów zaczęto przeprowadzać dopiero po zamachu na Hitlera. Takie kontrole objęły nie tylko Wehrmacht, ale także Luftwaffe, Kriegsmarine, a nawet SS. Do końca 1944 r. 65 żołnierzy i marynarzy, 5 żołnierzy Waffen-SS, 4 podoficerów, 13 poruczników, jeden Untersturmführer, jeden Obersturmführer Waffen-SS, trzech kapitanów, dwóch majorów, jeden podpułkownik – dowódca batalionu w 213 Dywizji Piechoty Ernst Bloch, jeden pułkownik i jeden kontradmirał Karl Kühlenthal. Ten ostatni służył jako attaché morski w Madrycie i wykonywał zadania dla Abwehry. Jeden ze zidentyfikowanych Żydów został natychmiast aryzowany za zasługi wojskowe. Dokumenty milczą na temat losu reszty. Wiadomo jedynie, że Külenthal, dzięki wstawiennictwu Dönitza, mógł zrezygnować z prawa do noszenia munduru.

Istnieją dowody na to, że Wielki Admirał Erich Johann Albert Raeder również był Żydem. Jego ojciec był nauczycielem, który w młodości przeszedł na luteranizm. Według tych właśnie danych to właśnie ujawnione żydostwo stało się prawdziwym powodem rezygnacji Raedera 3 stycznia 1943 r.

Wielu Żydów nazywało swoją narodowość tylko w niewoli. Tak więc major Wehrmachtu Robert Borchardt, który otrzymał Krzyż Rycerski za przełamanie czołgu na froncie rosyjskim w sierpniu 1941 r., został schwytany przez Brytyjczyków w pobliżu El Alamein, po czym okazało się, że jego żydowski ojciec mieszkał w Londynie. W 1944 roku Borchardt został zwolniony przez ojca, ale w 1946 roku wrócił do Niemiec. W 1983 roku, na krótko przed śmiercią, Borchardt powiedział niemieckim uczniom: “Wielu Żydów i pół-Żydów, którzy walczyli za Niemcy w II wojnie światowej, uważało, że powinni uczciwie bronić swojej Vaterland, służąc w armii”.

Innym żydowskim bohaterem był pułkownik Walter Hollander. W latach wojny został odznaczony Krzyżem Żelaznym obu stopni i rzadkimi insygniami – Złotym Krzyżem Niemieckim. W październiku 1944 roku Hollander został przez nas schwytany, gdzie zadeklarował swoją żydowskość. Pozostał w niewoli do 1955 roku, po czym powrócił do Niemiec Zachodnich i zmarł w 1972 roku.

Istnieje również bardzo ciekawy przypadek, kiedy przez długi czas prasa nazistowska umieszczała na swoich okładkach zdjęcie niebieskookiej blondynki w stalowym hełmie jako sztandar przedstawiciela rasy aryjskiej. Jednak raz okazało się, że Werner Goldberg, umieszczony na tych zdjęciach, był nie tylko niebieskooki, ale także niebieskogrzbiety.

Dalsze wyjaśnienie tożsamości Goldberga ujawniło, że był on również Żydem. Goldberg został zwolniony z wojska i dostał pracę jako urzędnik w firmie zajmującej się szyciem mundurów wojskowych. W latach 1959-79 Goldberg był deputowanym do Izby Deputowanych Berlina Zachodniego.

Za najwyższego rangą żydowskiego nazistę uważa się zastępcę Göringa, generalnego inspektora Luftwaffe, feldmarszałka Erharda Milcha. Aby nie dyskredytować Milcha w oczach zwykłych nazistów, kierownictwo partii oświadczyło, że matka Milcha nie uprawiała seksu ze swoim żydowskim mężem i prawdziwym ojcem Erharda, baronem von Beer. Göring śmiał się z tego przez długi czas: “Tak, zrobiliśmy z Milcha, ale arystokratycznego drania”.

4 maja 1945 roku Milch został złapany przez Brytyjczyków w zamku Sicherhagen na wybrzeżu Morza Bałtyckiego i skazany przez sąd wojskowy na dożywotnie więzienie. W 1951 roku okres został skrócony do 15 lat, a w 1955 roku został przedterminowo zwolniony.

Niektórzy z pojmanych Żydów zginęli w sowieckiej niewoli i, zgodnie z oficjalnym stanowiskiem izraelskiego Narodowego Pomnika Holokaustu i Bohaterstwa Yad Vashem, są uważani za ofiary Holokaustu.

Linki zewnętrzne

Źródło

Opublikowano za: Jak Żydzi eksterminowali Żydów podczas II wojny światowej – RuAN News (ru-an.info)