Nie było podboju Syberii przez Jermaka.

   Zaktualizowano, 8 stycznia 2023 r.  3 174

Uważa się, że “dzika tatarska” Syberia zaczęła się rozwijać po jej “podboju” przez Jermaka. W mieszkali tam starożytni Słowianie, budując go z wieloma miastami na długo przed nim i fikcjami o podboju jest potrzebny do rozbioru Rosji…

Jermak jest “zdobywcą” Scytów

Autor – Neo Fitzial

Nasz artykuł będzie nie tyle o samym Jermaku, ale o tym, co tam podbił i dlaczego ta święta ofiara została złożona.

Kwestia tak zwanego “podboju” Syberii przez Jermaka jest szczególnie aktualna w ostatnim czasie, ponieważ spekulując na ten temat, niektórzy stratedzy polityczni (zwłaszcza zachodni) grają kartą nacjonalistyczną i próbują sprowokować oddzielenie Syberii od Rosji, prowadząc mieszkańców Syberii do idei, że rzekomo rosyjski carat zajął Syberię siłą, a zatem współczesna Rosja, rzekomo nielegalnie posiada syberyjskie przestrzenie. Każde stwierdzenie, że Moskwa rzekomo zdobyła Tartarię siłą w przeszłości, tworzy podatny grunt dla podsycania tej kwestii w naszych czasach.

Podbój Syberii przez Kozaków Atamana Jermaka

Dlatego w oficjalnych kręgach historycznych starożytne słowiańskie pochodzenie Syberii milczy i kultywowany jest temat “podboju” w cudzysłowie Syberii przez Moskwę. Co więcej, nie tylko zachodni, nasi krajowi historycy (zarówno oficjalni, jak i wielu alternatywnych), trzymając się punktu widzenia “podboju” Syberii przez Jermaka (lub zdobycia Tartarii przez Moskwę), grają na korzyść wrogów naszego państwa. Niezależnie od tego, czy zdają sobie z tego sprawę, czy nie, to prawda.

Dlaczego w zasadzie nie było podboju Syberii, wyjaśniono wystarczająco szczegółowo i zrozumiałe w filmie “Kto zniszczył Tartarię”? Aby zrozumieć, o czym mówimy, odświeżmy naszą pamięć o oficjalnym punkcie widzenia, a więc krótkie oficjalne tło historyczne:

Federacja Rosyjska zajmuje jedną z czołowych pozycji na mapie świata pod względem wymiarów terytorialnych. Większość kraju, w którym znajdują się najważniejsze rezerwy minerałów, znajduje się na wschodzie kraju i nazywa się Syberia. Według oficjalnej historii rozwój tej części Rosji rozpoczął się dopiero w XVI wieku. Dzięki odważnym działaniom rosyjskich odkrywców region syberyjski na zawsze stał się częścią państwa rosyjskiego.

Ogromny wkład w przystąpienie i rozwój nowych terytoriów wschodnich w XVI wieku wniósł Jermak Timofiejewicz, prawdopodobnie ataman kozacki. Na własne ryzyko, wraz z lojalnymi Kozakami i innymi dzielnymi ludźmi tamtych lat, przybył na region Syberii i wszedł w konfrontację z licznymi hordami tatarskimi, które kontrolowały większość regionu w tym czasie. To Jermak należy do chwały zdobywcy Syberii. Jemu i jego towarzyszom udało się pokonać Tatarów i nawiązać stosunki z licznymi plemionami miejscowej ludności pogańskiej. Ważne jest, że to Jermak stał się jednym z pierwszych nosicieli władzy państwowej w regionie, to on zaczął ustanawiać pierwsze prawa i władzę państwową na Syberii.

Trudno powiedzieć, kto dokładnie wpadł na pomysł wędrówki. Niektóre kroniki mówią, że Stroganowowie wysłali Kozaków na podbój Syberii. Inni twierdzą, że Kozacy, z Jermakiem na czele, niezależnie podjęli tę kampanię. Być może inicjatywa była obopólna. Stroganowowie zaopatrywali Kozaków w prowiant, a także broń i proch, dali im kolejne 300 osób z własnych wojskowych, w tym, oprócz Rosjan, wynajętych Litwinów, Niemców i Tatarów. Kozaków było 540. W związku z tym oddział liczył ponad 800 osób. Kozacy przygotowywali się do kampanii dość długo, syberyjska “Odyseja” rozpoczęła się we wrześniu 1581 roku.

Dowiedziawszy się, że Stroganowowie byli podporządkowani Kozakom, którzy wcześniej zajmowali się rabunkami, Iwan Groźny nakazał natychmiast odwołać ich z Syberii i postawić przed sądem. Jednak po usłyszeniu o sukcesach, jakie osiągnęli na terytorium Chanatu Syberyjskiego, car zmienił swój gniew na miłosierdzie i wysłał posiłki. Według legendy, Jermaka Timofiejewicza, Iwan IV wysłał futro z ramienia, srebrny kielich i dwie kolczugi. Jermak wysłał 25 Kozaków do Moskwy po pomoc. Ambasada przybyła do stolicy pod koniec lata. Car nagrodził wszystkich uczestników kampanii syberyjskiej, wybaczył zbrodniarzom państwowym, którzy wcześniej dołączyli do Jermaka i obiecał wysłać kolejnych 300 łuczników. Stroganowowie otrzymali nowe korzyści handlowe.

Koniec krótkiego oficjalnego tła historycznego. Podkreślam, że nie był to mój punkt widzenia, ale oficjalnych historyków. Co więc widzimy?

Wszystko jest jak zwykle: jeśli tylko uważnie przestudiujesz całą tę oficjalną wersję “podboju” w cudzysłowie Syberii, pojawi się wiele sprzeczności i niespójności, na przykład zgodnie z oficjalną wersją historii kampania Jermaka nie została usankcjonowana na poziomie państwowym. Car Iwan Groźny, dowiedziawszy się o kampanii Jermaka, zażądał jego powrotu. Dlatego nie trzeba mówić o ustanowieniu władzy państwowej na Syberii przez Kozaków Jermaka.

Mój punkt widzenia, na temat czego był ów tzw. “podbój” Syberii, był już wielokrotnie wyrażany np. w filmie “Kto zniszczył Tartarię?” oraz w artykule: “Apokalipsa 19 wieku. Prawdziwa historia ludobójstwa“, a także pośrednio poruszane w filmach “Mongołowie-Tatarzy. Co to było naprawdę?” i “Megality Uralu“. Ale jeśli jeszcze ich nie oglądaliście, to powiem tylko w skrócie, że moim zdaniem wizerunek Jermaka to zespół, a jego wyprawa na Syberię nie była w celu podboju, ale w celu rozpoznania po kataklizmie i założenia baz przeładunkowych dla kolejnych wypraw. I tak naprawdę sama kampania Jermaka to nie jedna kampania, ale kilka wypraw prowadzonych przez różnych ludzi, tylko urzędnicy połączyli wszystkie te wyprawy w jedną. Jednocześnie żaden oficjalny historyk nie powie, dlaczego, mając wojnę w kierunku zachodnim, państwo moskiewskie nagle musiało rozwinąć wschodni. Wszystko to jest szczegółowo opisane w artykule: “Apokalipsa 19 wieku. Prawdziwa historia ludobójstwa”.

Ale dzisiaj nie chcę mówić o naszej wersji wydarzeń. Jak wiecie, nawet oficjalna historia ma kilka interpretacji, które ze względu na moment polityczny zmieniają się nawzajem. Wersja o poprzednikach Rurik Rus jest jedną z “anulowanych” oficjalnych wersji. Teraz ta informacja nie jest bynajmniej ukryta za siedmioma pieczęciami, po prostu nie jest reklamowana, ponieważ teoria normańska i blisko związana z nią wersja tak zwanego podboju Syberii przez Jermaka wysunęły się na pierwszy plan.

Dlatego dziś stwierdzenie, że Słowianie są potomkami Scytów, ekscytuje swoją egzotyką i jest postrzegane jako śmiała hipoteza. Jednak jeszcze sto lat temu – postrzegano to jako fakt powszechnie znany – aksjomat. Nasi niedawni przodkowie byli pewni tożsamości Scytów, Sarmatów i Słowian. Motyw scytyjski zajmował niemal centralne miejsce w umysłach intelektualistów, historyków i poetów. Jeszcze 100 lat temu społeczeństwo rosyjskie było pewne, że Scytowie byli przodkami Słowian. Zostało to wspomniane w zupełnie zwyczajny sposób w setkach prac historycznych rosyjskich historyków i etnografów i było truizmem w podręcznikach historii, dzięki którym uczono rosyjską szlachtę. A wcześniej – to samo powiedzieli starożytni historycy.

Teraz nie będę cytował wszystkich starożytnych, europejskich i rosyjskich historyków o Scytach, wystarczy wymienić kilka nazwisk: Herodot, Ptolemeusz, Mavro Orbini, Plutarch, Cyceron, Błogosławiony Augustyn i inni. Wszyscy nazywali Słowian różnymi nazwami – Rus, Dywany, Wenedy, Mrówki, Roksolana, Scytowie, Sarmaci. Dość często dają bezpośrednie wyjaśnienia, że Scytowie, Sarmaci, Wenedowie i Słowianie są jednym i tym samym.

Co zaskakujące, istnieją informacje o Scytach, jako przodkach wszystkich Słowian, nawet w “Opowieści o minionych latach” Nestora! Kto jest zainteresowany bardziej szczegółami, aby zapoznać się z cytatami, sugeruję przeczytanie dużego artykułu. Jest o czym czytać i myśleć.

W dwujęzycznym rosyjsko-francuskim podręczniku historii dla rosyjskiej szlachty z 1763 roku. Autorstwo F.G. Diltheusa bezpośrednio stwierdza, że Rosja nazywała się Scytia i podano wyjaśnienie znaczenia słowa “Scytyjski” – od słowiańskiego słowa “skete”, co oznacza “cudzołożnik”, “koczownik”.

Podręcznik rosyjsko-francuski

Katarzyna II nie zignorowała tematu scytyjskiego, która w swoich “Notatkach o historii Rosji” z 1787 r. w następujący uproszczony sposób pisała o bliskości Scytów i Słowian: “… Scytowie tego samego języka co Słowianie“.

Scytowie i Sarmaci byli identyfikowani ze Słowianami przez takich historyków, archeologów i publicystów jak Jurij Iwanowicz Wenelin, Dmitrij Iwanowicz Iłowajski, Dmitrij Jakowlewicz Samokwasow, Iwan Jegorowicz Zabelin, Paweł Józef Szafarik, Aleksander Dmitriewicz Czertkow, Aleksander Siergiejewicz Łappo-Danilewski, Wasilij Markowicz Florinski. Jestem pewien, że nigdy nawet nie słyszeliście o wielu z nich, a jednak byli bardzo sławni około 100 lat temu.

Można zapytać, jaki jest związek Jermaka ze Scytami? Tak bezpośrednio. Przekonaj się sam. W 1692 roku historyk i tłumacz Andriej Iwanowicz Łyzłow opublikował pracę historyczną zatytułowaną “Historia Scytów“, w której w szczególności szczegółowo opisuje granice ziem scytyjskich rozciągających się od Donu do Indii i od Morza Czarnego do Oceanu Arktycznego.

Oto Scytia na mapie Christophera Cellariusa Kellera:

Jak widać na mapie, całe terytorium Azji aż do Indii i dalej na wschód jest usiane śladami Scytów. Ocean Arktyczny jest podpisany jako Ocean Scytyjski, co wyklucza lokalizację Scytów tylko w Azji Środkowej – mówimy o całej Eurazji. A także ta mapa jasno pokazuje, że dla starożytnych autorów nie było żadnych różnic między Scytami, Sarmatami i Słowianami.

Na oreal rezydencji Scytów świadczą nie tylko stare mapy. W naszych czasach przeprowadzono wiele wykopalisk scytyjskich kurhanów. Oczywiste jest, że nie pokazano nam wszystkich znalezisk znalezionych podczas wykopalisk, a wyniki wykopalisk można interpretować na różne sposoby. Ale powtarzam – mówimy teraz o oficjalnej wersji historii, choć anulowanej.

Dla tych, którzy są zainteresowani naszą wersją tego, czym są kopce i jak się pojawiły, sugeruję przeczytanie artykułu “Wojna nuklearna XIX wieku, czyli dlaczego są zakopane na głębokości 2 metrów“. Zajmuje się tą kwestią.

Jeśli chodzi o oficjalne badania nad Scytami, już w naszych czasach akademik Anatolij Klesow, na podstawie genealogii DNA, zbadał szczątki w kopcach scytyjskich i uzyskał bardzo interesujące wyniki, a następnie cytat: “pierwsze badania starożytnego DNA z pochówków wykazały, że pochowani w pozycji przykucniętej po prawej stronie w pomnikach czasów scytyjskich mają haplogrupę R1a, a pochowani w wydłużonej pozycji na plecach mają haplogrupę R1b2”. Wszystkie te dane podano w jego pracy: “Scytowie, Sarmaci, Alanowie: pochodzenie, dziedzictwo, DNA”. Autorzy: Anatolij Klyosov i Akhmed Glashev.

Tych pierwszych uznaje za Scytów, a tych drugich za Sarmatów. Jak wiadomo, haplogrupa R1a dominuje w populacji współczesnej Rosji, Białorusi, Ukrainy, Polski i krajów bałtyckich (ponad 60%), a związana z nią haplogrupa R1b2 jest bardziej powszechna w Europie, na Uralu i w centrum Afryki.

Paradoksalnie, sama historia Scytów zachowała się stosunkowo dobrze i istnieją nawet dzieła historyczne z XVIII wieku w wolnym dostępie, w których można znaleźć listę imion wszystkich królów scytyjskich z opisem kluczowych wydarzeń z ich biografii. Chciałbym jeszcze raz podkreślić, że są to dane oficjalnej historii, jednak ci, którzy mówią o tak zwanym “podboju” Syberii przez Jermaka, z jakiegoś powodu nie biorą tych danych pod uwagę. Nie jest to zaskakujące, ponieważ źródła te napisały, że nie zgadza się z “ogólnie przyjętą” wersją starożytnej historii świata, w której nie ma miejsca dla Słowian.

Ich zdaniem Syberia jest dzikim odległym miejscem, w którym przed przybyciem Jermaka rzekomo żyli potomkowie Złotej Ordy. A pod względem akademickim Syberia nie jest krainą historyczną. Ale to nie jest nawet opinia tych ludzi, którzy mówią o podboju Syberii, to jest opinia Millera, Baera i Schlözera. W końcu ci, którzy próbują udowodnić z pianą na ustach, że Jermak rzekomo podbił Syberię, z jakiegoś powodu odmawiają nawet dokowania danych oficjalnej historii, która mówi, że Syberyjscy Tatarzy najechali ziemie Permu, to znaczy przez tajgę przez Ural. Ale kiedy Jermak i jego ludzie pojechali na Syberię w ten sam sposób, musieli przeciąć sobie drogę. Jednocześnie, jeśli spojrzysz na mapę anektowanych ziem, to te ziemie nie są tak duże. Na pewno nie cała Syberia.

Moim celem nie jest teraz udowodnienie czegokolwiek, ale po prostu zapoznanie publiczności ze wszystkimi faktami oficjalnej historii, przekazanie publiczności informacji do refleksji, a myśląca osoba, która się troszczy, będzie mogła dodać dwa plus dwa i sformułować własną opinię.

Istnieją różne potwierdzenia, że Jermak nie podbił Syberii. Przede wszystkim są to mapy Tartarii i Syberii, które zostały opracowane przed kampanią Jermaka. Mówiłem już wiele razy o prawdziwej autentyczności tak zwanych “starych map”, ale teraz nie o tym. Zauważ, że jeszcze przed kampanią Jermaka istnieją mapy opisujące ziemie, które Yermak podbije kilkadziesiąt lat później. I zauważ, że prawie wszystkie te karty są w obcym języku, dlaczego ważne jest, aby to zauważyć, wyjaśnione w filmie “Kto zniszczył Tartarię?”

Johann Schiltberger, który odwiedził Syberię na początku XV wieku (a jest to rok 1400), podkreślił, że w kraju Artanii w ogóle nie jedzą chleba, ale sieją jedno proso.

Tutaj chcę zwrócić uwagę na miasto Grustina. Jeśli chodzi o bezpośredni opis miasta Grustin, znajduje się on w książce austriackiego ambasadora na dworze Iwana Groźnego, barona Zygmunta von Herbersteina.

Książka nosi tytuł “Notes on Moscow”, notatka z 1549 roku, cytuję:

«… Od ujścia rzeki Irtysz do twierdzy Grustina jest dwa miesiące; z niego do Jeziora Chińskiego rzeką Ob, która, jak powiedziałem, wypływa z tego jeziora, ponad trzy miesiące podróży. Z tego jeziora przybywają licznie czarni, pozbawieni wspólnego daru słowa; przywożą ze sobą wiele towarów, głównie perły i kamienie szlachetne, które kupują sierpy i sierpy. Nazywają się Lukomorians z Lukomorii, leżących w górach, po drugiej stronie Ob od twierdzy Serponov.

Co ciekawe, Herberstein wyraźnie stwierdza, że wszystkie ziemie wzdłuż Obu, Irtysz i aż do Oceanu Arktycznego, w czasie jego wypraw w 1517 i 1526 roku, były lennikami książąt moskiewskich. Tak więc rozdział z opisem Peczory, Ugry i rzeki Ob, który zawiera wcześniej przeczytany fragment o Serponowie i Lukomorye, poprzedzony jest następującym tekstem, cytuję:

“Posiadłości księcia moskiewskiego rozciągają się daleko na wschód i nieco na północ do tych miejsc, które są dalej liczone. Otrzymałem rękopis na ten temat w języku rosyjskim, który zawierał opis tej ścieżki, a który przetłumaczyłem i umieściłem dokładnie tutaj.

Rozdział kończy się następującym cytatem:

«… Na lewym brzegu rzeki Ob, w dół, mieszkają Kalamowie, którzy przenieśli się tam z Obiova i Pogoza. Za Ob, u Złotej Baby, gdzie Ob wpada do oceanu, płyną rzeki Sosva, Berezva i Nadym, które pochodzą z górskiego Kamienia Wielkiego Bełtu i skał z nim połączonych. Wszystkie ludy żyjące od tych rzek do Złotej Baby nazywane są dopływami księcia moskiewskiego“.

Nawet N. Karamzin w “Historii państwa rosyjskiego” opisał państwo Rusi Moskiewskiej w XVI wieku, cytuję:

Jednak Moskale znali już nazwy wszystkich głównych syberyjskich rzek Syberii Zachodniej. Powiedzieli, że Ob wypływa z jeziora Teleysky; i że za rzeką i za Irtyszą znajdują się dwa miasta, Serponov i Grustina, z których mieszkańcy otrzymują perły i kamienie szlachetne z… ludzi mieszkających w pobliżu Jeziora Chińskiego”.

Z powyższych źródeł staje się jasne, z jakimi ludźmi aktywnie handlowali mieszkańcy Grustiny: przede wszystkim mówimy o ludach Indii, także towary z Chin i bardziej północnych regionów Rosji przybyły do Serponowa i Grustiny. Sama Artania, do której należą zarówno Grustina, jak i Serponov, słynęła przede wszystkim z czarnych soboli i ostrzy bułatów, które zginały się po zgięciu na pół.

I jest wiele takich faktów potwierdzających, że Jermak “nie podbił Syberii”. Przecież Zygmunt von Herberstein wydał swoją książkę w 1549 r. (i był w Moskwie w 1517 i 1526 r.), a Jermak rozpoczął kampanię dopiero w 1581 r.

W związku z tym warto zwrócić uwagę na słowiańską toponimię Syberii – tak więc na mapach Remezova (najstarsza zachowana mapa opracowana przez naszego rodaka) w znacznej liczbie regionów transuralskich nazwy osiedli są całkowicie rosyjskie – Boyarskoye, Romanovo, Medtsovo, Medvedevo, Sladkovo, Daursko, Esseyko, Zhdanovo, Krestovo. I wcale NIE są to nazwy nadane przez “kozackich pionierów” w XVI wieku.

W końcu wiele z tych miast istnieje już na europejskich mapach opublikowanych sto lat wcześniej, a także rozpoznawalny toponim “Lukomorye”, który oznacza terytorium na wschód od Obu, najwyraźniej od czasu stworzenia pierwszych map w zasadzie (i to do Lukomory należą zarówno Grustina, jak i Serponov).

Oficjalni historycy spierają się o prawdziwe przyczyny kampanii Kozaków na Syberii do dziś. Według jednej wersji car Iwan Groźny sam wysłał Jermaka na Syberię, aby pomóc przemysłowcom Stroganowowi, według innej sami Stroganowowie wynajęli Jermaka do walki z Tatarami. Istnieje wersja, według której Jermak uciekł na ziemie wschodnie, uciekając przed prześladowaniami Streltsy za brawurowe czyny. Kampania Jermaka sięga drugiej połowy XVI wieku i armia kozacka mogła naprawdę przypominać vatagę zbójnika, bo tylko śmiałkowie mogli się na taką przygodę zgodzić.

Według oficjalnych danych Jermak kilkakrotnie pokonał Tatarów syberyjskich. Nasuwa się pytanie, czy są to potomkowie tych samych Tatarów, którzy zaatakowali Rosję 345 lat wcześniej i ustanowili tak zwane jarzmo mongolsko-tatarskie, czy jakieś inne? Biorąc pod uwagę, że zgodnie z oficjalną wersją historii jarzmo mongolsko-tatarskie trwało 200 lat, a następnie jakoś szybko, przez 150 lat, po jego upadku, Tatarzy syberyjscy zapomnieli, jak walczyć.

Jermakowi Timofiejewiczowi przypisuje się również wiele błyskotliwych spraw. Na przykład często jest wyznaczany do odpowiedzialności za ataki na ambasadorów Buchary i Nogaju oraz rabunek ich karawan handlowych. Za takie sztuczki Iwan Groźny mógł być na niego zły. Teraz nie można wiarygodnie poznać wszystkich szczegółów biograficznych, ale możemy powiedzieć na pewno, że nazwisko Jermaka Timofiejewicza było legendarne i przypisano mu wiele wyczynów i ataków rabunkowych.

W jego biografii jest wiele ciemnych plam. Nie wiadomo na pewno o jego działalności przed rozpoczęciem kampanii na ziemiach syberyjskich. W środowisku naukowym Jermakowi przypisuje się atamanizm nad brzegiem Donu, a także udział w bitwach przeciwko Tatarom krymskim Davlet-Giray pod Moskwą. Inni badacze wysyłają Kozaka na wojnę inflancką i nazywają go jednym z bohaterów obrony Pskowa. Teraz nie ma sposobu, aby ustalić jego dokładne urodziny.

O miejscu jego urodzenia toczą się ciągłe spory między badaczami. Istnieje kilka wersji o złożu słynnego kozackiego rozbójnika. Wielu jest skłonnych wierzyć, że Jermak pochodzi z brzegów Donu i należy do południowych Kozaków.

Ale w Archangielsku są pewni lokalnego pochodzenia postaci historycznej. Region odnosi się do istnienia potoku Jermakov i góry Yermakova w rejonie Kotlasovsky. Lokalni naukowcy uważają, że to z terytorium regionu Archangielska Jermak rozpoczął swoją legendarną kampanię, a nawet zakopał tu później swoje skarby. Ostatnio historycy coraz częściej skłaniają się ku wersji, że Jermak pochodzi z brzegów północnej Dźwiny, o czym świadczą znalezione małe zapisy w kilku kronikach i legendach. Nawiasem mówiąc, jak “starożytne” kroniki są tworzone w cudzysłowie, opisano w artykule “Obskurantyzm oficjalnej historii“.

Nawet nazwisko Jermaka nie jest znane na pewno. Może to być skrót innych imion, a nawet zniekształcenie imienia Herman. Istnieją wersje o tatarskich korzeniach Kozaka, jego imię może mieć tłumaczenie z języka tatarskiego jako “kocioł artel”. W prostych słowach Yermak jest postacią zbiorową, składającą się z co najmniej pięciu osób.

Tutaj uważny czytelnik prawdopodobnie powie, oto ludzie żyli na Syberii podczas kampanii Jermaka i podbił wielu z nich. Zobaczmy więc, kto tam mieszkał. Na podstawie danych tylko oficjalnej historii można stwierdzić, że oprócz Tatarów i innych narodowości Syberię zamieszkiwały ludy słowiańskie.

“Carat rosyjski” oraz “Wielkie Księstwo Litewskie i Rosyjskie”

Teraz spójrzmy na mapę. Widzimy państwa rosyjskie, reprezentowane przez carat moskiewski i Wielkie Księstwo Litewskie. Od południa ziemie rosyjskie graniczą z Krymem, Nogajem, Astrachaniem i innymi Tatarami. Na Syberii Syberyjscy Tatarzy, a jak już się dowiedzieliśmy, Scytowie są Słowianami.

Przyjaciele, nic nie zauważacie? Ogromny pojedynczy naród został podzielony na różne państwa. Jest to możliwe tylko w przypadku upadku ogromnego imperium, w którym ten lud żył wcześniej. Ale jaki rodzaj upadku imperium nastąpił i dlaczego części jednego narodu zaczęto nazywać inaczej, to pytanie wyjaśniono w artykule: “Apokalipsa 19 wieku. Prawdziwa historia ludobójstwa“.

Polityczna mapa świata przed wojną nuklearną XIX wieku

Jeśli już ją przeczytałeś, przeczytaj ją ponownie, jeśli oczywiście chcesz wszystko zrozumieć. I nie żegnam się z tobą w tej sprawie, wciąż jest wiele interesujących rzeczy przed nami! Dziękuję za uwagę i do zobaczenia wkrótce!

Film na temat artykułu:

Kto zniszczył Tartary?

Źródło

Opublikowano za: Nie było podboju Syberii przez Jermaka – RuAN News (ru-an.info)