Toksykologia a wirusologia: Instytut Rockefellera i przestępcze oszustwo polio

Kolumna: SpołeczeństwoRegion: USA na świecie

Jednym z rezultatów rzekomego nowego wirusa SARS Covid, który pojawił się publicznie w 2019 roku, jest to, że specjalizacja medyczna wirusologii została podniesiona do rangi niemal boskiej w mediach. Niewielu rozumie pochodzenie wirusologii i jej podniesienie do wiodącej roli w dzisiejszej praktyce medycznej. W tym celu musimy przyjrzeć się pochodzeniu i polityce pierwszego amerykańskiego medycznego instytutu badawczego, Rockefeller Institute for Medical Research, dziś Rockefeller University, i ich pracy nad tym, co twierdzili, że jest wirusem polio.

W 1907 roku wybuch choroby w Nowym Jorku dał dyrektorowi Instytutu Rockefellera, Simonowi Flexnerowi, MD, złotą okazję do roszczenia się do odkrycia niewidzialnego “wirusa” spowodowanego przez to, co arbitralnie nazywano poliomyelitis. Słowo poliomyelitis oznacza po prostu zapalenie istoty szarej rdzenia kręgowego. W tym roku było około 2 500 nowojorczyków, głównie dzieci, zarażonych jakąś formą poliomyelitis, w tym paraliżem, a nawet śmiercią.

Oszustwo Flexnera

Najbardziej uderzającym aspektem całej sagi o polio w USA w pierwszej połowie 20wieku był fakt, że każda kluczowa faza biznesu była kontrolowana przez ludzi związanych z tym, co stało się medyczną kabałą Rockefellera. To oszustwo zaczęło się od twierdzeń dyrektora Instytutu Rockefellera, Simona Flexnera, że on i jego kolega, Paul A. Lewis, “wyizolowali” patogen, niewidoczny dla oka, mniejszy nawet niż bakterie, które, jak twierdzili, spowodowały paraliżującą chorobę w serii epidemii w USA. Jak doszli do tego pomysłu?

W artykule opublikowanym w 1909 roku w Journal of the American Medical Association, Flexner twierdził, że on i Lewis wyizolowali wirusa poliomyelitis odpowiedzialnego za to. Poinformował, że z powodzeniem “przeszli” przez poliomyelitis przez kilka małp, od małpy do małpy. Zaczęli od wstrzyknięcia chorej ludzkiej tkanki rdzenia kręgowego młodego chłopca, który zmarł, prawdopodobnie z powodu wirusa, do mózgów małp. Po tym, jak małpa zachorowała, zawiesina jej chorej tkanki rdzenia kręgowego została wstrzyknięta do mózgów innych małp, które również zachorowały.

Ogłosili, że lekarze Instytutu Rockefellera udowodnili w ten sposób, że wirus poliomyelitis jest przyczynowy tajemniczej choroby. Nic takiego nie zrobili. Flexner i Lewis przyznali nawet, że: “Całkowicie nie udało nam się odkryć bakterii, zarówno w preparatach filmowych, jak i w kulturach, które mogłyby wyjaśnić chorobę; a ponieważ wśród naszej długiej serii rozprzestrzeniania się wirusa u małp ani jedno zwierzę nie wykazało w zmianach cocci opisanych przez niektórych poprzednich badaczy, a my nie udało nam się uzyskać żadnej takiej bakterii z badanego przez nas materiału ludzkiego, czuliśmy, że można je wykluczyć z rozważań. ” To, co wtedy zrobili, to dziwaczne przypuszczenie, skok wiary, a nie naukowe twierdzenie. Wzięli swoją hipotezę wirusowej egzogennej sprawczości i uczynili ją faktem, bez żadnego dowodu. Twierdzili: “Dlatego […] czynnik infekujący epidemiczne poliomyelitis należy do klasy drobnych i filtrowalnych wirusów, które do tej pory nie zostały wykazane z pewnością pod mikroskopem. “ A więc?

Simon Flexner po prostu stwierdził, że “musi” to być wirus polio zabijający małpy, ponieważ nie mogły znaleźć innego wyjaśnienia. W rzeczywistości nie szukał innego źródła chorób. To nie była izolacja naukowa. To były dzikie spekulacje: “… do tej pory nie wykazano z całą pewnością pod mikroskopem.” Przyznali się do tego w kontynuacji z 18 grudnia 1909 roku w JAMA, zatytułowanej THE NATURE OF THE VIRUS OF EPIDEMIC POLIOMYELITIS.

Tak zwany “wirus”, który wstrzykiwali małpom, nie był czysty. Zawierał również nieokreśloną ilość zanieczyszczeń. Obejmował on “puree z rdzenia kręgowego, mózgu, kału, a nawet muchy zostały zmielone i wstrzyknięte małpom w celu wywołania paraliżu”. Dopóki Jonas Salk nie uzyskał zgody rządu USA w kwietniu 1955 roku na szczepionkę przeciwko polio, nie udowodniono żadnego naukowego dowodu na istnienie wirusa powodującego poliomyelitis lub paraliż dziecięcy, jak to było powszechnie znane. Tak jest do dziś. Cały świat medyczny przyjął słowo Flexnera, że “musi” to być wirus.

Instytut Rockefellera, Flexner i Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne

Instytut Rockefellera został założony z fortuny Standard Oil Johna D. Rockefellera w 1901 roku, aby być pierwszym amerykańskim instytutem biomedycznym. Wzorowany był na francuskim Instytucie Pasteura (1888) i niemieckim Instytucie Roberta Kocha (1891). Jego pierwszy dyrektor, Simon Flexner, odegrał kluczową i najbardziej kryminalną rolę w ewolucji tego, co stało się zatwierdzoną amerykańską praktyką medyczną. Celem Rockefellera było całkowite kontrolowanie amerykańskiej praktyki medycznej i przekształcenie jej w instrument, przynajmniej początkowo, do promowania leków medycznych zatwierdzonych przez interesy Rockefellera. Do tego czasu chcieli zmonopolizować leki medyczne produkowane z rafinacji ropy naftowej, tak jak to zrobili z ropą naftową.

Kiedy szef Rockefeller Institute, Simon Flexner, publikował swoje niejednoznaczne, ale wysoko cenione badania na temat polio, zorganizował dla swojego brata, Abrahama Flexnera, nauczyciela szkolnego bez wykształcenia medycznego, aby poprowadził wspólne badanie American Medical Association (AMA), Rockefeller General Education Board i Carnegie Foundation założoną przez bliskiego przyjaciela Rockefellera, Andrew Carnegie.

Badanie z 1910 roku nosiło tytuł The Flexner Report, a jego rzekomym celem było zbadanie jakości wszystkich amerykańskich szkół medycznych. Wynik raportu był jednak z góry przesądzony. Powiązania między dobrze wyposażonym Instytutem Rockefellera a AMA przeszły przez skorumpowanego szefa AMA, George’a H. Simmonsa.

Simmons był także redaktorem wpływowego Journal of the American Medical Association, publikacji dostarczonej do około 80 000 lekarzy w całej Ameryce. Podobno dzierżył absolutną władzę nad stowarzyszeniem lekarzy. Kontrolował rosnące przychody z reklam dla firm farmaceutycznych, aby promować swoje leki wśród lekarzy AMA w swoim dzienniku, bardzo lukratywnym biznesie. Był kluczową częścią medycznego zamachu stanu Rockefellera, który miał całkowicie przedefiniować akceptowalną praktykę medyczną z dala od leczenia naprawczego lub zapobiegawczego do stosowania często śmiertelnych leków i drogich operacji. Jako szef AMA Simmons zdał sobie sprawę, że konkurencja ze strony mnożenia się szkół medycznych, w tym uznanych wówczas chiropraktyków, osteopatii, homeopatii i medycyny naturalnej, zmniejsza dochody jego lekarzy AMA, ponieważ liczba szkół medycznych wzrosła z około 90 w 1880 roku do ponad 150 w 1903 roku.

Abraham Flexner, były dyrektor prywatnej szkoły, odwiedził różne amerykańskie szkoły medyczne w 1909 roku i zalecił całkowite zamknięcie połowy ze 165 szkół medycznych, co określił jako “poniżej standardu”. Zmniejszyło to konkurencję ze strony innych podejść do leczenia chorób. Bezlitośnie atakowali szeroko rozpowszechnione wówczas naturopatyczne szkoły medyczne, chiropraktyków, osteopatów, a także niezależne szkoły alopatyczne, które nie chciały dołączyć do reżimu AMA. Następnie pieniądze Rockefellera trafiły do wybranych szkół z zastrzeżeniem, że profesorowie będą sprawdzani przez Instytut Rockefellera, a program nauczania koncentruje się na lekach i chirurgii jako leczeniu, a nie zapobieganiu, odżywianiu ani toksykologii jako możliwych przyczynach i rozwiązaniach. Musieli zaakceptować teorię zarazków Pasteura, która twierdzi, że jeden zarazek do jednego choroby redukcjonizm. Kontrolowane przez Rockefellera media rozpoczęły skoordynowane polowanie na czarownice przeciwko wszelkim formom medycyny alternatywnej, ziołowych środków, naturalnych witamin i chiropraktyki – wszystkiemu, co nie jest kontrolowane przez opatentowane przez Rockefellera leki.

Do 1919 roku Rockefeller General Education Board i Fundacja Rockefellera wypłaciły ponad 5 000 000 dolarów szkołom medycznym Johns Hopkins, Yale i Washington University w St. W 1919 roku John D. Rockefeller przyznał kolejne 20 000 000 dolarów w papierach wartościowych “na rozwój edukacji medycznej w Stanach Zjednoczonych”. Byłoby to porównywalne z około 340 milionami dolarów dzisiaj, ogromną sumą. Krótko mówiąc, interesy pieniężne Rockefellera porwały amerykańską edukację medyczną i badania medyczne do 1920 roku.

Tworzenie wirusologii

To medyczne przejęcie, wspierane przez najbardziej wpływową organizację lekarzy, AMA, i jej skorumpowanego szefa, Simmonsa, pozwoliło Simonowi Flexnerowi dosłownie stworzyć nowoczesną wirusologię pod rządami Rockefellera. Wysoce kontrowersyjny Thomas Milton Rivers, jako dyrektor laboratorium wirusologicznego Instytutu Rockefellera, ustanowił wirusologię jako niezależną dziedzinę, odrębną od bakteriologii, w 1920 roku. Zdali sobie sprawę, że mogą manipulować znacznie łatwiej, gdy mogą twierdzić, że śmiertelne patogeny są niewidzialnymi zarazkami lub “wirusami“. Jak na ironię, wirus pochodzi z łaciny dla trucizny.

Wirusologia, redukcjonistyczne oszustwo medyczne, była wytworem medycznej kabały Rockefellera. Ten bardzo ważny fakt jest dziś pogrzebany w annałach medycyny. Choroby takie jak ospa lub odra lub poliomyelitis zostały uznane za spowodowane przez niewidzialne patogeny zwane specyficznymi wirusami. Gdyby naukowcy mogli “wyizolować” niewidzialnego wirusa, teoretycznie mogliby znaleźć szczepionki chroniące ludzi przed krzywdą. Więc ich teoria poszła. Było to ogromne dobrodziejstwo dla kartelu rockefellerowskich firm farmaceutycznych, który w tym czasie obejmował American Home Products, które fałszywie promowały leki bez dowodu działania, takie jak preparation H na hemoroidy lub Advil do łagodzenia bólu; Sterling Drug, który przejął amerykańskie aktywa, w tym aspirynę niemieckiego Bayer AG po I wojnie światowej; Winthrop Chemical; American Cyanamid i jego spółka zależna Lederle Laboratories; Squibb i Monsanto.

Wkrótce badacze wirusów z Instytutu Rockefellera, oprócz twierdzenia o odkryciu wirusa poliomyelitis, twierdzili, że odkryli wirusy, które spowodowały ospę, świnkę, odrę i żółtą febrę. Następnie ogłosili “odkrycie” szczepionek zapobiegawczych na zapalenie płuc i żółtą febrę. Wszystkie te “odkrycia” ogłoszone przez Instytut okazały się fałszywe. Dzięki kontroli nad badaniami w nowej dziedzinie wirusologii, Instytut Rockefellera, w zmowie z Simmonsem w AMA i jego równie skorumpowanym następcą, Morrisem Fishbeinem, mógł promować nowe opatentowane szczepionki lub “środki zaradcze” w wpływowym czasopiśmie AMA, które trafiło do każdego lekarza członkowskiego w Ameryce. Firmy farmaceutyczne odmawiające płacenia za reklamy w czasopiśmie AMA zostały oczernione przez AMA.

Kontrolowanie badań nad polio

Simonowi Flexnerowi i bardzo wpływowemu Instytutowi Rockefellera udało się w 1911 roku wprowadzić objawy, które nazywano poliomyelitis do amerykańskiego prawa zdrowia publicznego jako “zaraźliwą, zakaźną chorobę wywołaną przez wirusa przenoszonego przez powietrze”. Jednak nawet oni przyznali, że nie udowodnili, w jaki sposób choroba dostaje się do organizmu człowieka. Jak zauważył jeden z doświadczonych lekarzy w czasopiśmie medycznym w 1911 roku: “Nasza obecna wiedza na temat możliwych metod zarażenia opiera się prawie wyłącznie na pracy wykonanej w tym mieście w Instytucie Rockefellera”. W 1951 roku dr Ralph Scobey, krytyk pośpiechu Rockefellera w osądzaniu zarażenia polio, zauważył: “To oczywiście polegało na eksperymentach na zwierzętach, a nie na badaniach klinicznych…” Scobey wskazał również na brak dowodów na to, że poliomyelitis był zaraźliwy: “… dzieci dotknięte chorobą były trzymane na oddziałach szpitalnych i że żaden z pozostałych więźniów oddziałów szpitala nie został dotknięty chorobą. Ogólna postawa w tym czasie została podsumowana w 1911 roku: “Wydaje nam się, pomimo braku absolutnego dowodu, że najlepszy interes społeczności byłby chroniony przez nasze podejście do choroby z zaraźliwego punktu widzenia”. (sic!).

Mając objawy poliomyelitis sklasyfikowane jako wysoce zaraźliwa choroba wywołana przez niewidzialny, rzekomo egzogenny lub zewnętrzny wirus, Instytut Rockefellera i AMA były w stanie odciąć wszelkie poważne badania dla alternatywnych wyjaśnień, takich jak narażenie na chemiczne pestycydy lub inne toksyny, aby wyjaśnić sezonowe wybuchy choroby i paraliżu, a nawet śmierć, głównie u bardzo małych dzieci. Miało to mieć fatalne konsekwencje trwające do chwili obecnej.

Wprowadź DDT

W swoim oświadczeniu z 1952 roku w Izbie Reprezentantów USA badającym możliwe zagrożenia związane z chemikaliami w produktach spożywczych, Ralph R. Scobey, MD zauważył: “Przez prawie pół wieku badania nad poliomyelitis były skierowane na rzekomy egzogenny wirus, który dostaje się do ludzkiego ciała, aby wywołać chorobę. Sposób, w jaki obecnie stwierdza się ustawę o zdrowiu publicznym, narzuca tylko tego typu badania. Z drugiej strony nie przeprowadzono intensywnych badań w celu ustalenia, czy tak zwany wirus poliomyelitis jest autochtoniczną substancją chemiczną, która w ogóle nie dostaje się do organizmu ludzkiego, ale po prostu wynika z czynnika egzogennego lub czynników, na przykład trucizny pokarmowej. ” Toksyny jako przyczyna nie zostały zbadane, pomimo ogromnych dowodów.

W latach 1930. wraz z depresją gospodarczą, a następnie wojną, odnotowano kilka nowych poważnych wybuchów poliomyelitis. Jednak zaraz po zakończeniu II wojny światowej dramat polio eksplodował w wymiarze. Począwszy od 1945 roku, każdego lata coraz więcej dzieci w całej Ameryce diagnozowano poliomyelitis i hospitalizowano. Mniej niż 1% przypadków zostało faktycznie przetestowanych za pomocą badań krwi lub moczu. Około 99% zdiagnozowano jedynie na podstawie obecności objawów, takich jak ostry ból kończyn, gorączka, rozstrój żołądka, biegunka.

W 1938 roku, przy wsparciu domniemanej ofiary polio, Franklina D. Roosevelta, założono National Foundation for Infantile Paralysis (March of Dimes), aby zabiegać o zwolnione z podatku darowizny na finansowanie badań nad polio. Niemiecki lekarz i badacz, dr Henry Kumm, przybył do USA i dołączył do Instytutu Rockefellera w 1928 roku, gdzie pozostał aż do dołączenia do National Foundation w 1951 roku jako dyrektor badań nad polio. Do Kumm dołączył w National Foundation inny kluczowy weteran Instytutu Rockefellera, tak zwany “ojciec wirusologii”, Thomas M. Rivers, który przewodniczył komitetowi doradczemu fundacji ds. Badań nad szczepionkami nadzorującym badania Jonasa Salka. Te dwie kluczowe postacie Instytutu Rockefellera kontrolowały w ten sposób fundusze na badania nad polio, w tym opracowanie szczepionki.

Podczas II wojny światowej, jeszcze w Instytucie Rockefellera, Henry Kumm był konsultantem armii amerykańskiej, gdzie nadzorował badania terenowe we Włoszech. Tam Kumm kierował badaniami terenowymi nad zastosowaniem DDT przeciwko tyfusowi i komarom malarycznym na bagnach w pobliżu Rzymu i Neapolu. DDT został opatentowany jako środek owadobójczy przez szwajcarską firmę farmaceutyczną Geigy i jej amerykański oddział w 1940 roku, a po raz pierwszy dopuszczony do stosowania u żołnierzy armii amerykańskiej w 1943 roku jako ogólny środek dezynfekujący przeciwko, komarom i wielu innym owadom. Do końca wojny prawie cała produkcja DDT w USA trafiła do wojska. W 1945 roku firmy chemiczne z zapałem poszukiwały nowych rynków. Znaleźli je.

Na początku 1944 r. amerykańskie gazety triumfalnie donosiły, że tyfus, “przerażająca plaga, która nastąpiła po każdej wielkiej wojnie w historii”, nie była już zagrożeniem dla amerykańskich żołnierzy i ich sojuszników dzięki nowemu proszkowi “zabijającemu” armii, DDT. W eksperymencie w Neapolu amerykańscy żołnierze odkurzyli ponad milion Włochów DDT rozpuszczonym naftą (!), zabijając, które rozprzestrzeniały tyfus. Henry Kumm z Rockefeller Institute i armia amerykańska wiedzieli, że, jak ujął to jeden z badaczy, “DDT było trucizną, ale było wystarczająco bezpieczne na wojnę. Każda osoba skrzywdzona przez DDT byłaby akceptowaną ofiarą walki. ” Rząd USA “ograniczył” raport na temat insektycydów wydany przez Biuro Badań Naukowych i Rozwoju w 1944 roku, który ostrzegał przed skumulowanymi toksycznymi skutkami DDT u ludzi i zwierząt. Dr Morris Biskind zauważył w artykule z 1949 roku: “Ponieważ DDT jest skumulowaną trucizną, nieuniknione jest, że nastąpi zatrucie populacji amerykańskiej na dużą skalę. W 1944 roku Smith i Stohlman z National Institutes of Health, po szeroko zakrojonych badaniach skumulowanej toksyczności DDT, wskazali: “Toksyczność DDT w połączeniu z jego skumulowanym działaniem i wchłanialnością ze skóry stwarza określone zagrożenie dla zdrowia w jego stosowaniu”. Ich ostrzeżenia zostały zignorowane przez wyższych urzędników.

Zamiast tego, po 1945 roku, w całej Ameryce DDT był promowany jako cudowny nowy, “bezpieczny” pestycyd, podobnie jak Roundup Monsanto z glifosatem trzy dekady później. DdT miało być nieszkodliwe dla ludzi. Ale nikt w rządzie nie testował poważnie naukowo tego twierdzenia. Rok później, w 1945 roku, gdy wojna się skończyła, amerykańskie gazety chwaliły nowy DDT jako “magiczną” substancję, “cud”. Time nazwał DDT “jednym z wielkich odkryć naukowych II wojny światowej”.

Pomimo pojedynczych ostrzeżeń o nieprzetestowanych skutkach ubocznych, że jest to trwała, toksyczna substancja chemiczna, która łatwo gromadzi się w łańcuchu pokarmowym, rząd USA zatwierdził DDT do ogólnego użytku w 1945 roku. Agencja ds. Żywności i Leków (FDA), kontrolowana przez interesy Rockefellera-AMA-leku, ustaliła jako “bezpieczną” zawartość DDT do 7 części na milion w żywności, chociaż nikt tego nie udowodnił. Firmy chemiczne DDT karmiły prasę zdjęciami i anegdotami. Gazety entuzjastycznie donosiły, jak nowa cudowna substancja chemiczna, DDT, była testowana w USA przeciwko komarom na południu, które uważały za niosące malarię, a także “chroniące winnice Arizony, sady w Zachodniej Wirginii, pola ziemniaków w Oregonie, pola kukurydzy Illinois i mleczarnie Iowa”. DDT było wszędzie w USA pod koniec 1940 roku.

Rząd USA twierdził, że DDT, w przeciwieństwie do arsenu i innych insektycydów stosowanych przed wojną, jest nieszkodliwy dla ludzi, nawet niemowląt, i może być stosowany swobodnie. Począwszy od 1945 roku miasta takie jak Chicago spryskiwały publiczne plaże, parki, baseny. Gospodynie domowe kupiły domowe dozowniki AEROZOLU DDT do spryskiwania kuchni, a zwłaszcza pokoi dziecięcych, nawet ich matrasses. Rolnikom powiedziano, aby spryskiwali swoje uprawy i zwierzęta, zwłaszcza krowy mleczne, DDT. W powojennej Ameryce DDT był promowany, przede wszystkim przez firmy farmaceutyczne Rockefellera, takie jak American Home Products z aerozolem Black Flag DDT spray i Monsanto. Od 1945 do 1952 roku amerykańska produkcja DDT wzrosła dziesięciokrotnie.

Ponieważ domniemane przypadki polio dosłownie eksplodowały w USA po 1945 roku, teoria została wysunięta, bez dowodów, że paraliżująca choroba polio była przenoszona nie przez toksyczne pestycydy chemiczne, takie jak DDT, ale przez komary lub muchy na ludzi, zwłaszcza małe dzieci lub niemowlęta. Wiadomość była taka, że DDT może bezpiecznie chronić twoją rodzinę przed paraliżującym polio. Oficjalnie wymienione przypadki polio wzrosły z około 25 000 w 1943 r. przed cywilnym użyciem DDT w USA, do ponad 280 000 przypadków w 1952 r. w szczytowym momencie, ponad dziesięciokrotnie więcej.

W październiku 1945 roku DDT, który był używany przez armię amerykańską pod nadzorem Henry’ego Kumma z Instytutu Rockefellera, został zatwierdzony przez rząd USA do ogólnego użytku jako środek owadobójczy przeciwko komarom i muchom. Odmienni naukowcy ostrzegający przed toksycznym działaniem DDT u ludzi i zwierząt zostali uciszeni. Rodzinom powiedziano, że DDT może uratować swoje dzieci przed przerażającym polio, zabijając przerażające owady.

Departament Rolnictwa USA zalecił rolnikom mycie krów mlecznych roztworem DDT w celu zwalczania komarów i much. Pola kukurydzy były opryskiwane powietrzem DDT, a także sady owocowe. Jednak był niezwykle trwały, a jego toksyczny wpływ na rośliny i warzywa był taki, że nie można go było zmyć. Z roku na rok od 1945 do 1952 roku ilość DDT rozpylanego w Stanach Zjednoczonych rosła. Warto zauważyć, że podobnie jak liczba przypadków poliomyelitis u ludzi.

Najgorsza epidemia polio

Na początku 1950 roku coraz więcej uwagi poświęcano w Kongresie USA i wśród rolników na temat możliwych zagrożeń związanych z tak intensywnym stosowaniem pestycydów – nie tylko DDT, ale także jeszcze bardziej toksycznego BHC (heksachlorku benzenu). W 1951 roku Morton Biskind, lekarz, który z powodzeniem leczył kilkuset pacjentów z zatruciem DDT, zeznawał przed Izbą Reprezentantów USA na temat możliwego związku paraliżującego polio z toksynami, w szczególności DDT i BHC. Zauważył:

“Wprowadzenie do niekontrolowanego powszechnego użytku przez społeczeństwo insektycydu “DDT” (chlorofenotanu) i serii jeszcze bardziej śmiercionośnych substancji, które nastąpiły, nie ma wcześniejszego odpowiednika w historii. Bez wątpienia żadna inna substancja znana człowiekowi nigdy wcześniej nie rozwinęła się tak szybko i nie rozprzestrzeniła się na oślep na tak dużej części ziemi w tak krótkim czasie. Jest to tym bardziej zaskakujące, że w czasie, gdy DDT został wydany do użytku publicznego, duża ilość danych była już dostępna w literaturze medycznej pokazujących, że środek ten był niezwykle toksyczny dla wielu różnych gatunków zwierząt, że był kumulatywnie przechowywany w tkance tłuszczowej i że pojawił się w mleku. W tym czasie zgłoszono również kilka przypadków zatrucia DDT u ludzi. Obserwacje te zostały prawie całkowicie zignorowane lub błędnie zinterpretowane“.

Biskind zeznał przed Kongresem pod koniec 1950 roku: “Na początku zeszłego roku opublikowałem serię obserwacji na temat zatrucia DDT u człowieka. Krótko po ostatniej wojnie lekarze w całym kraju zaobserwowali dużą liczbę przypadków, w których wystąpiła grupa objawów, z których najważniejszą cechą było zapalenie żołądka i jelit, uporczywie nawracające objawy nerwowe i skrajne osłabienie mięśni. Opisał kilka przykładów pacjentów, u których ciężkie objawy, w tym paraliż, zniknęły po wyeliminowaniu ekspozycji na DDT i związane z nim toksyny: “Moje pierwotne doświadczenie w ponad 200 przypadkach, które zgłosiłem na początku ubiegłego roku, zostało znacznie rozszerzone. Moje późniejsze obserwacje nie tylko potwierdziły pogląd, że DDT jest odpowiedzialne za wiele niewytłumaczalnych ludzkich niepełnosprawności…” Zauważono również fakt, że przypadki polio były zawsze największe w miesiącach letnich, kiedy opryski DDT przeciwko owadom były maksymalne.

Agenci Instytutu Rockefellera i AMA, za pośrednictwem swoich agentów w rządzie USA, stworzyli stan zagrożenia zdrowia w USA w latach 1946-1952 zwany polio. Zrobili to, świadomie promując wysoce toksyczny DDT jako bezpieczny sposób kontrolowania mitycznych rozprzestrzeniających się owadów, których się obawiamy. Ich kampania propagandowa przekonała amerykańską populację, że DDT jest kluczem do powstrzymania rozprzestrzeniania się poliomyelitis.

Polio nagle spada

Pod kierownictwem dwóch lekarzy Instytutu Rockefellera, Henry’ego Kumma i Thomasa Riversa, Narodowa Fundacja paraliżu dziecięcego (NFIP) odrzuciła krytyków, takich jak Biskind i Scobey. Naturalne leczenie zaradcze, takie jak dożylne stosowanie witaminy C w paraliżu niemowlęcym, zostało odrzucone z miejsca jako “szarlataneria“. Wkwietniu 1953 roku główny konsultant Rockefeller Institute DDT, dr Henry Kumm, został dyrektorem ds. Badań nad polio w NFIP. Sfinansował badania nad szczepionką przeciwko polio Jonasa Salka.

Jeden odważny lekarz z Północnej Karoliny, dr Fred R. Klenner, który również studiował chemię i fizjologię, wpadł na pomysł użycia dużych dawek dożylnego kwasu askorbinowego – witaminy C – na podstawie hipotezy, że jego pacjenci byli ofiarami zatrucia toksynami i że witamina C była silnym detoksykacją. Było to na długo przed badaniami dr Linusa Paulinga nad witaminą C. Klenner odniósł niezwykły sukces w ciągu kilku dni dla ponad 200 pacjentów w letnich epidemiach w latach 1949-1951. Instytut Rockefellera i AMA nie były zainteresowane perspektywami naprawczymi. Oni i kontrolowana przez Rockefellera Narodowa Fundacja na rzecz Paraliżu Dziecięcego finansowali tylko rozwój szczepionki przeciwko polio, w oparciu o nieudowodnione twierdzenie Flexnera, że polio jest zaraźliwym wirusem, a nie wynikiem trucizny środowiskowej.

Potem, począwszy od lat 1951-1952, gdy przypadki polio były na najwyższym poziomie w historii,zaczęło pojawiać się coś niewymuszonego. Liczba przypadków zdiagnozowanych jako polio w USA zaczęła spadać. Spadek liczby ofiar polio był dramatyczny, rok po roku, aż do 1955 roku, na długo przed tym, jak National Foundation i szczepionka przeciwko polio Jonasa Salka została zatwierdzona do użytku publicznego i była szeroko rozpowszechniona.

Około rok przed nagłym spadkiem liczby przypadków polio rolnicy, których krowy mleczne cierpiały z powodu poważnych skutków DDT, zostali poinformowani przez Departament Rolnictwa USA o ograniczenie stosowania DDT. Rosnące obawy społeczne o to, jak bezpieczne jest DDT dla ludzi, w tym nagłośnione przesłuchania w Senacie USA w sprawie DDT i polio w 1951 roku, również doprowadziły do znacznego spadku ekspozycji na DDT w 1955 roku, mimo że DDT nie było oficjalnie zakazane w USA aż do 1972 roku.

Tak zwane przypadki “polio” spadły o około dwie trzecie w latach 1952-1956, w niezwykłej paraleli do spadku stosowania DDT. Długo po tym spadku, pod koniec 1955 i 1956 roku, opracowana przez Rockefellera szczepionka Salk polio została po raz pierwszy podana w populacjach large. Salk i AMA przypisali całą zasługę szczepionce. Zgony i paraliż w wyniku szczepionki Salka zostały zatuszowane. Rząd zmienił definicję polio, aby jeszcze bardziej zmniejszyć liczbę oficjalnych przypadków. Jednocześnie znacznie wzrosły przypadki podobnych chorób nerwu rdzenia kręgowego podobnych do polio – ostrego wiotkiego paraliżu, zespołu przewlekłego zmęczenia, zapalenia mózgu, zapalenia opon mózgowych, zespołu Guillain-Barré, stwardnienia mięśniowego.

Dlaczego to ma znaczenie

Ponad sto lat temu najbogatszy człowiek świata, baron naftowy John D. Rockefeller i jego krąg doradców postanowili całkowicie zreorganizować sposób praktykowania medycyny w USA i na całym świecie. Rola Instytutu Rockefellera i postaci takich jak Simon Flexner dosłownie nadzorowała wynalezienie kolosalnego oszustwa medycznego wokół twierdzeń, że niewidzialny zaraźliwy obcy zarazek, wirus polio, spowodował ostry paraliż, a nawet śmierć u młodych ludzi. Politycznie zakazali wszelkich wysiłków mających na celu powiązanie choroby z zatruciem toksynami, czy to z DDT, czy pestycydów arsenowych, czy nawet skażonego zatrucia szczepionką. Ich projekt kryminalny obejmował intymną współpracę z kierownictwem AMA i kontrolę nad powstającym przemysłem farmaceutycznym, a także edukację medyczną. Ta sama grupa Rockefellera finansowała nazistowską eugenikę w Kaiser Wilhelm Institutes w Niemczech w 1930 roku, a także w American Eugenics Society. W 1970 roku sfinansowali stworzenie opatentowanych nasion GMO, które zostały opracowane przez grupę chemicznych firm pestycydowych Rockefellera – Monsanto, DuPont, Dow.

Dziś ta kontrola nad zdrowiem publicznym i medycznym kompleksem przemysłowym jest sprawowana przez protegowanego Davida Rockefellera i zwolennika eugeniki, Billa Gatesa, samozwańczego cara nad WHO i światowymi szczepionkami. Dr Tony Fauci, szef NIAID, dyktuje nakazy szczepień bez dowodów. Oszustwo stojące za skandalem z wirusem polio po II wojnie światowej zostało udoskonalone za pomocą modeli komputerowych i innych podstępów dzisiaj, aby awansować jeden rzekomo śmiertelny wirus po drugim, od Covid19 do Monkeypox do HIV. Podobnie jak w przypadku polio, żaden z nich nie został naukowo wyizolowany i udowodniono, że powoduje zgłaszane choroby. Żaden. Ta sama wolna od podatku Fundacja Rockefellera dzisiaj, udająca filantropijną organizację charytatywną, znajduje się w sercu globalnej tyranii medycznej stojącej za covid19 i eugenicznym programem Światowego Forum Ekonomicznego Wielkiego Resetu. Ich model wirusa poliomyelitis pomógł im stworzyć tę dystopijną tyranię medyczną. Powiedziano nam: “zaufaj nauce”.

F. William Engdahl jest konsultantem ds. ryzyka strategicznego i wykładowcą, posiada dyplom z polityki na Uniwersytecie Princeton i jest najlepiej sprzedającym się autorem na temat ropy naftowej i geopolityki, wyłącznie dla magazynu internetowego “New Eastern Outlook”.

Opublikowano za: https://journal-neo.org/2022/07/12/toxicology-vs-virology-rockefeller-institute-and-the-criminal-polio-fraud/