- stanislav poniedziałek, 6 września 2021, 23:09:33
W ciągu ostatnich dziesięcioleci żaden fundusz nie przeznaczył ani jednego dolara na badanie oligarchii finansowej
Historia, ekonomia, politologia i socjologia w dzisiejszych czasach praktycznie nie zajmują się badaniami zarówno przeszłości, jak i teraźniejszości wielkiego prywatnego kapitału.Historia wielkiego kapitału prywatnego jest potrzebna nie tylko dla znajomości przeszłości, ale także lepszego zrozumienia współczesnego świata , gdyż wiele z rodzin, które odegrały znaczącą rolę w świecie finansów Zachodu w minionych stuleciach, zachowuje swoje znaczenie do dziś.Znany współczesny autor Jacques Attali, łączący w sobie myśliciela-filozofa i praktykującego-finansistę, w historiozoficznym traktacie „Linie horyzontu” pisze o trzech rodzajach porządku „o trzech sposobach organizowania przemocy”: o porządku Świętości, o porządku Siły i o porządku Pieniądza. Tym porządkom odpowiadają jego zdaniem trzy społeczne formy uosabiane przez kapłana, króla i finansistę. Według J. Attali te figury zmieniały na przemian siebie nawzajem w historii. Według niego najnowszy czas i przyszłość, to czas finansistów, jego nadejście – to absolutna nieuchronność.Jednocześnie, pomimo wielkiego znaczenia badań i poznania historii oligarchii finansowej temat ten pozostaje słabo poznany. Dzieje się tak z kilku powodów. Państwo i instytucje z nim związane są głównym przedmiotem badań nauk społecznych. Tymczasem interesy prywatne są nadal na peryferiach badań naukowych. Jednak historia kapitalizmu – to nie tyle historia państw, ile historia prywatnego biznesu, a u podstaw wielkiego biznes leżą prywatne interesy i kosmopolityzm, tj. wyobrażenie, że interesy narodowe są poniżej osobistych i często im zaprzeczają. Kapitalizm (a zwłaszcza kapitalizm finansowy) jest kosmopolityczny z natury. Wielki biznes – tzn. międzynarodowy biznes, wiodące banki, to banki międzynarodowe. W większości prac dotyczących banków i obrotowi pieniężnemu niestety brakuje analizy interesów poszczególnych grup lub ich przedstawicieli. W rezultacie powstają liczne prace, w których powstawanie prywatnych banków centralnych wygląda co najmniej na bezinteresowne pragnienie uczynienia państw i świata lepszym miejscem. Jednak cele, dla których realizacji zapadły decyzje i powstały różne struktury, – są najważniejsze dla zrozumienia zachodzących procesów gospodarczych. Studia dotyczące państw jako głównych przedmiotów nauk społecznych zubażają przeszłość i teraźniejszość i czynią tę naukę uboższą o to, czym naprawdę ona jest.Często wypowiadali się przedstawiciele oligarchii finansowej jako ideolodzy globalizmu. Według F. Mortona, do poety Ludwiga Börne’a z rodziny finansowej Baruch, która działała wraz z Rothschildami, należały następujące słowa: „Byłoby błogosławieństwem Bożym, gdyby wszyscy królowie byli obaleni, a ich trony zajęli przedstawiciele rodziny Rothschildów. Pomyślcie tylko o korzyściach. Nowa dynastia nigdy nie zajmie się pożyczkami … Znika korupcja wśród ministrów … Takie wady staną się historycznym przeżytkiem, a moralność zwycięży ”. Do James’a Paula Warburga ze słynnej dynastii bankowej Warburg należy zdanie wypowiedziane w połowie XX wieku: „My musimy mieć rząd światowy, czy to wam się podoba, czy nie. Pytanie tylko, czy osiągniemy to siłą czy pokojowo ”(Senate Foreign Relations Committee. Revision of the United Nations Charter: Hearings before a Subcommittee of the Committee on Foreign Relations, Eighty-first Congress. United States Government Printing Office, 1950, p. 494). Na spotkaniu Klubu Bilderberg w Baden-Baden w1991 roku David Rockefeller zauważył: „Suwerenność ponadnarodowa elity intelektualnej i światowych bankierów, jest bez wątpienia lepsza od narodowego samostanowienia praktykowanego w minionych stuleciach ”Sama oligarchia finansowa ze względu na swoją działalność nie jest zainteresowana poważnymi studiami nad nią (jak słusznie zauważył A.I. Fursow w niedawnym wywiadzie. W ciągu ostatnich dziesięcioleci żaden fundusz, pomimo ogólnego zainteresowania historią gospodarczą, nie przeznaczył ani jednego dolara badanie oligarchii finansowej)1.Historia, ekonomia, politologia i socjologia w dzisiejszych czasach praktycznie nie zajmują się badaniami zarówno przeszłości, jak i teraźniejszości wielkiego prywatnego kapitału.Wyjątkiem były radzieckie nauki społeczne, w których poważną uwagę poświęcono badaniu pochodzenia oraz funkcjonowania wielkiego kapitału zachodniego. Pośród radzieckich prac poświęconych analizie dużego kapitału finansowego, książki S. Aaronowicza „Brytyjski Kapitał Monopolistyczny”, K. Władimirowa ” Bank Anglii”, G.N. Własowa „Grupa finansowa Rothschilda w Afryce”, M. J. Wołkowa „Kapitał finansowy i finansowa oligarchia ”, S.W. Woronina „Rockefeller Financial Group w gospodarce i polityce Stanów Zjednoczonych ”, S. B. Zeleniewa „Giganci brytyjskiego biznesu”, W.S. Zorina „Dynastia Morganów”, „Mister Billions”, „Niekoronowani królowie Ameryki”, A.W. Kirsanowa „Korporacje finansowe USA”, S.М. Mienszykowa „Nowoczesna struktura oligarchii finansowej USA ”,„ Millionaires and Managers ”, N.А. Sacharowa „Współczesna monopolistyczna elita USA”, W.I. Turusowa „Kapitał finansowy i oligarchia finansowa”, I.М. Fayngara „Szkic rozwoju niemieckiego kapitału monopolistycznego”, A.A Fursenko „ Trusty naftowe i polityka światowa(1880-1918) ”i „ The Rockefeller Dynasty ”, G.P. Czernikowa „Oligarchia finansowa Francji”, A. Schneersona „Kapitał finansowy we Francji”, S.E. Janczenki „Kapitał finansowy i oligarchia finansowa” i in. Ukazała się też seria książek poświęconych badaniu oligarchii finansowej – „Panowie świata kapitalistycznego”. Dużą częścią zagranicznych i współczesnych prac krajowych poświęconych osobowościom finansistów jest apologetyka, rodzaj tradycji hagiograficznej, pisanej zwykle na zamówienie.Badanie interesów prywatnych jest trudniejsze niż historia, czy badanie obecnego stanu instytucji państwowych, bo historia funduszy private equity jest zwykle dużo gorzej udokumentowana w źródłach. Specyficzne pismo odręczne, listy korespondentów bez odpowiedzi, ustne, niejasne bez kontekstu informacje zawarte w e-mailach – to jest to co czeka na naukowców planujących badanie archiwów i danych na ten temat. Wiadomo też, że po śmierci po wielu członkach rodzin bankowych nastąpiło masowe spalenie ich papierów. Często pozostają nieprzejrzystymi, rodzinne mentalne, historyczne i inne powiązania między bankierami różnych krajów.Jednocześnie wyjątkiem jest raczej historia Medyceuszy, Fuggerów, Rothschildów i innych bankierów, lepiej udokumentowana materiałami archiwalnymi. Archiwa wielu zachodnich banków nie przetrwały. Jednakże zachowały się liczne materiały archiwalne dotyczące historii Berenbergów, Gosslerów, Betmanów, Borromeo, Gondi, Drexelów, Medici, Morganów, Sassoon, Sillam, Forbsów, Fuggerów, Hope, Hochstätterów i in. Obecnie istnieją specjalistyczne archiwa dynastii finansowych Beringów, Rockefellerów, Rothschildów, a rodzinom Fuggerów i Welserów w Niemczech poświęcone są osobne muzea. Istnieją odrębne projekty badawcze oparte na analizach biznesowych aktywności niektórych rodzin.Na przykład historia banku Borromeo i jego działalność w Anglii. W archiwach odbywają się sympozja i konferencje (na przykład w angielskim archiwum Baringów), prowadzona jest aktywna praca naukowa w londyńskim archiwum Rothschildów. Jednak częściej materiały związane z historią dynastii finansowych znajdują się w zasobach większych archiwów (w archiwach banków, uniwersytetów, towarzystw historycznych, bibliotek itp.). Dodatkowo w Internecie są strony poświęcone historii poszczególnych rodzin (Balbi, Barney, Borromeo, Sillemów, Forbsów, Fuggerów itp.).Jeśli w odniesieniu do niektórych rodzin finansowych Europy istnieją całe tomy badań (zwłaszcza badania poświęcone Rothschildom – „Rothschildiana”), to większość rodzin finansowych nie ma ani jednego specjalnego dzieła poświęconego ich historii. Jak napisał kiedyś jeden z autorów „Rothschildianów” podjęto kiedyś próbę napisania książki „Kłamstwa o Rothschildach”, ale prawdy nie udało się ukazać. Niejawność, jako charakterystyczną cechę historii rodzin bankowych można zobaczyć na przykładzie historii tej rodziny. Według historyka F. Mortona, „tradycyjną taktyką Rothschildów było pozostawanie za kulisami … Korespondencja była transportowana w specjalnie wykonanym wozie z podwójnym dnem, i z wymyślonym specjalnym kodem do korespondencji. To była mieszanka języków jidysz, hebrajskiego i niemieckiego, doprawiona systemem specjalnych określeń i zaszyfrowanych nazw”. F. Morton zauważa, że „Rothschildowie chronili swoją prywatność przed wzrokiem ciekawskich i woleli błyszczeć w wąskim kręgu rodziny i przyjaciół, nawet ze szkodą dla ich ambicji społecznych. Ta tradycja była zachowywana i umacniana z pokolenia na pokolenie ”(Morton F., 2004). Wielkie pieniądze zawsze kochały ciszę i konfidencjonalność. Dla przykładu w biurze Johna Pierponta Morgana Sr., jednego z najsłynniejszych bankierów był napis: „Pense moult, parle peu, ecris rien” („Myśl dużo, mało mów, niczego nie zapisuj”). Konsekwencją takiej skrytości było powstanie masy legend i fikcji o rodzinach finansistów. Jak zauważył radziecki badacz W.I. Turusow „często bardzo trudno jest mniej lub bardziej w pełni zidentyfikować powiązania finansowe i osobiste w określonej grupie. Te powiązania nie zawsze są ogłaszane, ale najczęściej są starannie ukryte ”(Turusow W.I., 1960).Pozostało stosunkowo niewiele autobiografii przedstawicieli oligarchii finansowej (B. Baruch, D. Rockefeller, Guy de Rothschild). Jednak wśród przedstawiciele rodzin finansowych byli także historycy, wśród nich tacy, którzy pracowali nad historią rodziny (na przykład Doria, Modiano, Norsa, Rothschild, Sillem itp.).* * *Dynastie finansowe wywodzą się ze starożytnego wschodu. Tak więc już w Babilonie, według źródeł pisanych znane były, domy bankowe Egibi i Murashu. Jednak w erze przedkapitalistycznej dynastie finansowe nie odgrywały tak ważnej roli, jaką uzyskały później.W świecie finansów XIII-XIV wiekach dominowały rodziny bankierów florenckich Bardi, Peruzzi i Pazzi, w XV wieku. – florenckich Medici, w XVI wieku. – niemieckich Fuggerów, a później – Rothschildowie, Morganowie, Rockefellerowie itp.Ta książka omawia również działania, a także więzi rodzinne najważniejszych rodzin finansowych krajów zachodnich od początku kapitalizmu w średniowiecznych Włoszech XIV-XV wieku, aż do dzisiaj.W latach 1250-1500 w miastach Włoch mają miejsce narodziny kapitalizmu. W tym czasie sektor bankowy był zdominowany przez firmy rodzinne prowadzące działalność finansową nie tylko we Włoszech, ale także w wielu krajach Europy. Na przykład takie włoskie rodziny bankowe jak Bardi, Peruzzi, Scali, Frescobaldi, a później Corsini, Medici, Montefiore i inne były związane z handlem z Anglią.Zjawisko pojawienia się kapitalizmu w Europie na przełomie średniowiecza i współczesności sprawia, że badacze wciąż na nowo zwracają się do tej epoki, aby zrozumieć pojawienie się nowego społeczno-gospodarczego systemu, w ramach którego istnieje główna część współczesnego świata. Do chwili obecnej geneza kapitalizmu kojarzyła się głównie z powstaniem i rozwojem protestantyzmu. Jednak ta hipoteza nie jest w stanie wyjaśnić tajemnicy powstania kapitalizmu, który się pojawił we Włoszech, zanim powstał protestantyzm. To właśnie z Włoch zapożyczono słownictwo używane we współczesnych finansach (słowa „bank”, „lombard” itp.). Warto zauważyć, że firmy bankowe, które stały się podstawą późniejszego rozwój sektora finansowego był przeważnie katolickie. Jest dobrze znana finansowa działalność w XIII-XVII wieku w różnych miastach Włoch rodzinnych firm katolików Bardi, Gondi, Corsini, Medici, Pazzi, Peruzzi, Portinari, Scali, Strozzi, Frescobaldi itp. Idee M. Webera wiążące pojawienie się kapitalizmu z protestantyzmem nie są usprawiedliwione. Włoska arystokracja katolicka zajmowała się finansami od dawna, w tym przed narodzinami protestantyzmu (Borromeo, Giustiniani, Doria, Chigi, Natoli, Odescalchi i inne). Jeśli w XIV wieku główny centrum finansowym była Florencja (z tym miastem było związana działalność rodzin Bardi, Borromeo, Gondi, Medici, Modiano, Pazzi, Peruzzi, Pisa, Portinari, Rieti, Scali, Strozzi, Frescobaldi i inne), to w XV wieku stają się nimi Wenecja i Genua. Włoski trójkąt utworzony przez Miasta Wenecja, Florencja, Genua odegrały wiodącą rolę w narodzinach kapitalizmu. Włoscy arystokraci nie unikali zajmowania się działalnością finansową już w XIII -XV wieku. Bardzo blisko i przez długi czas arystokracja włoska była związana z papiestwem i interesami Kościoła rzymskokatolickiego. Z wielu włoskich rodzin finansowych pochodzili rzymscy papieże i kardynałowie.Wiele rodzin arystokratycznych nadal angażowało się w działalność finansową, zwłaszcza w XIX i XX wieku, szczególnie odnosi się to do tak zwanej „czarnej szlachty” (aristocrazìa nera) – włoskich rodzin arystokratycznych związanych z papiestwem za Piusa IX. Na przykład pod koniec XIX wieku przedstawicieli arystokratycznych rodzin Borghese, Rospigliosi, Pacelli można znaleźć wśród organizatorów i wśród kierownictwa Banco di Roma, Balbi i Pallavicini wśród założycieli Banku Credito Italiano itp. Na początku XX wieku mieszkał w Nowym Jorku bankier milioner Giovanni P. Morosini, potomek weneckich arystokratów Morosini, który stał się znany głównie jako wybitny filantrop i kolekcjoner (duża kolekcja obrazów dawnych mistrzów i innych antyków zostały później przekazane Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku). Co ciekawe, w USA potomkowie Giovanniego Morosiniego zawarli małżeństwa z potomkami pierwszego prezydenta kraju, George’a Washingtona.Jednak znacznie mniej wiadomo o udziale Żydów w życiu finansowym Włoch w okresie Renesansu. Jest to słabo zbadany temat, na który większość prac została opublikowana we Włoszech i jest znana wąskiemu kręgowi specjalistów. Rzadkim wyjątkiem jest monografia słynnego żydowskiego historyka L. Poliakowa na temat historii związków Żydów we Włoszech i papieży w XIII-XVII wieku. Na podstawie dostępnych informacji można zauważyć, że Żydzi odgrywali znaczącą rolę w genezie kapitalizmu. Można to prześledzić na podstawie historii wielu rodzin zajmujących się lichwą, a później bankowością. Widocznie była to tradycja sięgająca średniowiecznych kupców Trachdonitów (Radanitów), którzy pośredniczyli między Europą a muzułmańskim Wschodem, a także Chinami. Już w XII-XIII wieku we Włoszech była zamożna ludność żydowska (zwłaszcza w Rzymie, gdzie Żydzi byli agentami finansowymi papieży). Znaczące były społeczności żydowskie powstałe w wyniku migracji z Francji i Niemiec do Włoch. Od końca XV wieku, po wypędzeniu Żydów z Półwyspu Iberyjskiego (1492 z Hiszpanii, 1497 z Portugalii), wielu z nich przeniosło się do Włoch, a niektórzy nawet dalej – do Imperium Osmańskiego. W XV wieku rodziny sefardyjskie Abravanel (Abrabanel), Kamondo, Mokatta, Montefiore i inne przeniosły się z Hiszpanii do Włoch, kontynuując zajmowanie się działalnością finansową. Działalność lichwiarska Żydów była popierana przez władze miast i rzymskich papieży. Jednak miały miejsce także ciągłe ataki na żydowskich lichwiarzy (zwłaszcza ze strony mnichów franciszkańskich), prowadzące do prób wypędzenia i wypędzenia Żydów z szeregu włoskich miast, a także pogromy antysemickie.Od drugiej połowy XIV wieku banki żydowskie zaczęły odgrywać wiodącą rolę w Republice Weneckiej poza samą Wenecją. W XIV-XV wieku zauważalnie wzrasta rola Żydów bankierów na dworze papieskim. W XVI wieku we Włoszech osiągają rozkwit żydowskie banki kredytowe. Szczególnie znacząca była rola rodziny Pizi, Norsa, del Banco, Rieti ,Volterra, Terracina, Montalcino, Toscanelli, Tivoli i in. Najbardziej aktywna była żydowska działalność finansowa w Bolonii, Mantui, Padwie, Rzymie, Florencji i innych włoskich miastach. Należy również zauważyć, że znaczny był wpływ Żydów na intelektualną działalność włoskich humanistów Renesansu.W tej pracy prawie połowa rozważanych rodzin to Żydzi, druga połowa to przedstawiciele różnych zachodnich grup etnicznych. Ponadto większość rodzin nieżydowskich należy do okresu XIII-XV wieku. Przewaga żydowskich rodzin finansowych jest wyraźnie widoczna, zaczynając od XVI – XVII wieku.Można też zauważyć, że protestanci częściej stawali się przemysłowcami, a Żydzi finansistami. To znaczy Żydzi zawsze byli ściślej związani z finansami niż z kapitalizmem przemysłowym. Protestanci zwykle zaczynali angażować się w działalność finansową, mając już doświadczenie jako przemysłowcy, żydowscy finansiści z rzadkimi wyjątkami zajmowali się przede wszystkim lichwą i bankowością, a dopiero potem ich interesy zostały skierowane w stronę kapitalizmu przemysłowego.Trudność w studiowaniu omawianego tematu jest także w tym, że z powodu antysemityzmu Żydzi w wielu krajach europejskich stali się pseudochrześcijanami (Marrani), ukrywając swoje żydowskie pochodzenie. Niemiecki historyk W. Sombart bardzo trafnie wypowiedział się na temat tego zjawiska: „Bardzo wdzięcznym zadaniem byłoby dokładne zbadanie udziału Żydów w bankowości weneckiej. Ale zadanie jest niewątpliwie bardzo trudne, bo sądząc po opublikowanych dotychczas źródłach, Żydzi już w XV wieku byli pseudochrześcijanami z imionami i nazwiskami chrześcijańskimi, zajmowali honorowe stanowiska ”(W. Sombart, 2004). Słynny wizerunek żydowskiego lichwiarza Shylocka powstał w sztuce „Kupiec Wenecki” Szekspira (koniec XVI wieku). Obraz Shylocka pokazuje, że w okresie Renesansu lichwiarze weneccy byli kojarzeni w zbiorowej świadomości z Żydami. W Wenecji w okresie Renesansu jednymi z głównych rodzin finansowych były żydowskie rodziny Kamondo i del Banco (znana później jako Warburg). Ciekawe jest również to, że w „Kupcu weneckim” Shylock jest zmuszony przyjąć chrześcijaństwo. Na obecność krypto-Żydów wśród lichwiarzy Wenecji wskazuje i to, że w 1550 roku chrześcijańscy kupcy w Wenecji powiedzieli, że będą zmuszeni do emigracji, jeśli handel z Maranami zostanie zakazany.O ile mi wiadomo, kwestie badania udziału krypto-Żydów w weneckich bankach okresu Renesansu nadal nie spotkały się z uwagą, na jaką zasługują. Te same pytania można postawić również w odniesieniu do niektórych genueńskich bankierów, znanych jako katolicy. Upadek gospodarczy Włoch w drugiej połowie XVI wieku zbiegł się z wygaśnięciem działalności żydowskich finansistów we Włoszech. Jak zauważył W. Sombart na przykładzie różnych krajów europejskich „ekonomiczny regres zbiega się chronologicznie z wypędzeniem Żydów. Z drugiej strony moment rozkwitu gospodarczego – często gwałtownego rozkwitu – miast i krajów… zbiega się z czasem przybycia tam żydowskich uciekinierów ”(W. Sombart, 2004).Konkurencja ze strony sieci bankowej Monte di Pieta oraz zaostrzenie polityki papieży w okresie kontrreformacji prowadzą do tego, że Żydzi stopniowo opuszczają sferę finansów we Włoszech lub przenoszą się do innych krajów. W XVI wieku del Banco przenieśli się z Wenecji do Bolonii i z Bolonii do Niemiec. Rodziny Mocatta i Montefiore od XVII – XVIII wieku są już kojarzone głównie z Anglią itp.Żydzi odegrali kluczową rolę w genezie kapitalizmu jeszcze przed powstaniem protestantyzmu. Werner Sombart pisał, że od końca XV wieku historia Żydów i gospodarcza historia Europy zmierzały jedną drogą ku współczesności. Zwraca uwagę fakt, że rodziny finansistów protestanckich odegrały znacznie mniejszą rolę w historii finansów niż rodziny finansistów żydowskich, z których wielu było potomkami nadwornych Żydów. Żydowskie społeczeństwo było przesiąknięte więzami rodzinnymi i biznesowymi oraz było bardzo mobilne. Przyczyniło się to do powstania międzynarodowej sieci bankowej i pokrewieństwa między rodzinami. Żydzi i w średniowieczu byli ściśle związani z handlem metalami szlachetnymi i diamentami, a od XVII-XVIII wieku oni praktycznie zmonopolizowali handel dobrami luksusowymi, co było niezwykle ważne dla arystokracji.Żydzi brali także czynny udział w Wielkich Odkryciach Geograficznych i byli związani z działalnością wielkich kompanii z tamtych czasów (np. w Holandii z Kompanią Wschodnio-indyjską – Cohenowie, de Pinto, Lopez Suasso). W dużej mierze dzięki kapitałom Marranów stało się możliwe wyposażenie dużych zagranicznych wypraw handlowych z Europy w XVII-XVIII wieku. Już w XVII-XVIII wieku w Ameryce Północnej działalność handlową i finansową prowadzili Żydzi, głównie z Holandii, pochodzący z portugalskich Marranos. Żydzi grali znaczącą rolę wśród piratów Nowego Świata, gdzie zajmowali się nie tylko rabunkiem, ale także handlem niewolnikami. Materialnym potwierdzeniem tych wydarzeń jest wielki żydowski cmentarz z XVII wieku w Port Royal, pirackiej stolicy Ameryki. Wśród słynnych żydowskich piratów Nowego Świata należy wymienić Davida Abarbanela, który urodził się w Holandii w słynnej rodzinie sefardyjskiej, wywodzącej się od potomków Króla Dawida (wcześniej Abarbaneli byli skarbnikami i pobierali podatki dla królów kastylijskich, w XV wieku zajmowali się działalnością finansową w Portugalii, a w XVI w – we Włoszech).Wśród dynastii finansowych działających w Nowym Świecie, można wyróżnić takie rodziny jak de Pinto, Pereira (w Nowym Świecie ostatnia rodzina była również znana jako pod hebrajskim imieniem Abendan) i inne. Te rodziny znajdowały się w bliskich związkach z Domem Orańskim ( House of Orange), następnie okazywały wsparcie finansowe dla holenderskiego skarbu państwa i Wilhelma IV Orańskiego w zdobyciu tronu królewskiego w Anglii i powstaniu Banku Anglii w 1694 roku.Rola Żydów sefardyjskich w historii finansowej kolejnego okresu pozostaje niejasna. Ciekawe jest jednak to, że Bernard Baruch, największy amerykański finansista XX wieku, pochodził po matczynej stronie(rodzina Wolfów) od Izaaka Rodrigueza Marqueza, kapitana i kupca przełomu XVII i XVIII wieku, jednego z pierwszych Żydów, którzy osiedlili się w Ameryce. Uważa się, że Isaac Rodriguez Márquez był pierwszym Żydem, który miał dom na Manhattanie.Oprócz finansistów żydowskich w dobie Wielkich Odkryć Geograficznych zachowała się znacząca rola katolickich dynastii finansowych., od XVI wieku dołączyły do nich i protestanckie dynastie finansowe. W XVI wieku wielki był wpływ banków genueńskich w imperium hiszpańskim (banki genueńskie Giustiniani, Doria, Odescalchi), od tego samego wieku epicentrum rozwoju bankowości stają się centra finansowe krajów Beneluksu: Brugia, Antwerpia, Amsterdam.W XVI wieku najważniejszym ośrodkiem finansowym była Antwerpia (działalność finansowa Berenbergów, Welserów, Mendesów, Lopez Suasso, Hochstätterów i innych), a w XVII wieku -Amsterdam (finansiści Borski, Gumpertz, Clifford, Sillam, Hope i inni).W XVII wieku. Holandia (północna część prowincji Niderlandów), po udanej rewolucji i wyzwoleniu spod panowania hiszpańskiego, stała się pierwszą kapitalistyczną republiką, a Amsterdam – światowym centrum finansowym. Tolerancja Holendrów, czynniki geograficzne i inne okoliczności wpłynęły na to, że w XVII wieku Amsterdam stał się światowym centrum finansowym, poprzednikiem Londynu i Nowego Jorku. Holandia stała się tekże centrum formowania się i rozwoju wielu dynastii finansowych pochodzenia angielskiego, szkockiego, niemieckiego i lokalnego, holenderskiego. Rozwój działalności finansowych dynastii przypadł w Holandii na XVI-XVIII wiek – złoty okres w historii gospodarczej tego kraju.W tym samym czasie „Wielkiej Rewolucji Kapitalistycznej” (1517-1648), według A.I. Fursowa, towarzyszyło wzmocnienie żydowskiego kapitału. Wpływ na to miała zwłaszcza wojna trzydziestoletnia. Historia rodzin finansowych może także ilustrować ruch przemieszczania się kapitałów. W 1492 r. Żydzi zostali wypędzeni z Hiszpanii. Wielu uciekło do Portugalii, ale kilka lat później nastąpił przymusowy chrzest wszystkich Żydów. Ochrzczeni Żydzi, Marranowie, licząc na powrót do religii swoich przodków, szukali schronienia, głównie na ziemiach protestanckich.W Anglii kolonia tajnych Żydów (Marranów), która osiedliła się w Londynie, została zniszczona jeszcze za czasów króla Henryka VIII, ale pod rządami królowej Elżbiety kolonia powstała ponownie . W 1609 r. portugalscy kupcy mieszkający w Londynie, podejrzani o wyznawanie judaizmu, zostali wydaleni z kraju. Jednak stopniowo w miejsce dawnych pojawiali się nowi osadnicy, a do czasu ustanowienia protektoratu Cromwella w Londynie ponownie powstała niewielka kolonia, na czele której stało kilku dużych kupców. Działalność biznesowa Marranów przebiegała znacznie lepiej w Holandii. Duża społeczność emigrantów Marranów z Portugalii pojawiła się w Amsterdamie w XVI-XVII wieku. Żydowską kolonię w Holandii można by nazwać Nową Hiszpanią, czy Nową Portugalią, ponieważ w Amsterdamie mieszkało tysiące rodzin sefardyjskich. Marranowie odegrali ogromną rolę w rozwoju gospodarczym Holandii w XVI-XVII wieku – ich przesiedlenie tam doprowadziło do przepływu kapitału z Portugalii do Holandii. Biorąc pod uwagę historię dynastii finansowych, możemy stwierdzić, że jednym z ważnych powodów ożywienie gospodarcze Holandii był napływ w XVI wieku do tego kraju kapitałów żydowskich z Hiszpanii i Portugalii, skąd Żydzi zostali wypędzeni. Typowy przykład odzwierciedlający przepływ kapitału z Półwyspu Iberyjskiego do Holandii, to historia rodziny Lopez Suasso. Bankier Antonio Lopez Suasso (1614-1685, znany również jako Isaac Israel) poślubił przedstawicielkę najbogatszej i starej rodziny sefardyjskiej de Pinto. Miał on wielkie wpływy polityczne w Holandii, cieszył się poparciem króla Hiszpanii Karola II i otrzymał od niego dziedziczny tytuł barona d’Avernas le Gras. Wiadomo, że Antonio Lopez Suasso był największym podatnikiem w Amsterdamie. Jego najstarszy syn, Francisco Lopez Suasso (ok.1657–1710, znany również jako Abraham Israel), był jednym z najbogatszych Żydów w Holandii i jednym z najbardziej wpływowych bankierów w Europie pod koniec XVII i na początku XVIII wieku. Francisco Lopez Suasso udzielił w 1688 roku znacznej pożyczki w wysokości dwóch milionów guldenów Wilhelmowi Orańskiemu, dla przejęcia angielskiego tronu, zapewniając dzięki temu i przerzucenie wojsk do Anglii. Wilhelm Orański, przejmując tron angielski, został królem Wilhelmem III i stworzył Bank of England, który powstał w XVII/XVIII wieku i stał się najważniejszym światowym centrum finansowym. Patronował on Żydom, wspierając ich przedsięwzięcia biznesowe. Wiadomo, że za czasów panowania Wilhelma III, przedstawiciele rodziny Lopez Suasso odgrywali znaczącą rolę w życiu finansowym Anglii.Stosunkowo szybki upadek gospodarczy Holandii nastąpił w XVIII wieku w kontekście przeniesienia działalności gospodarczej z Amsterdamu do Londynu. Ten transfer został ustalony przez utworzenie Banku Anglii, które umożliwiło uczynienie z Londynu światowego centrum finansowego już w XVIII wieku. W.A. Tomsinow w badaniu tajemnic finansowych „wspaniałej rewolucji” zauważa, że „wsparcie finansowe „chwalebnej rewolucji” w latach 1688-1689 w Anglii z jakiegoś powodu nie jest brane pod uwagę przez historyków przy jej wyjaśnianiu. Tymczasem w nim najwyraźniej jest klucz do rozwiązania tego jednego z najbardziej tajemniczych i najbardziej znaczących w jego konsekwencjach dla późniejszego porządku świata wydarzeń w historii Europy ”(Tomsinow W.A., 2015, s. 48). Ważną rolę w podniesieniu Londynu do rangi centrum finansowego, oprócz różnych okoliczności, odegrało również wycofanie kapitału marrano-sefardyjskiego z Holandii: prawie wszystkie rodziny finansistów, sefardyjskich i aszkenazyjskich, przeniosły swoją działalność (i kapitał) w XVIII wieku do Londynu. Rodziny holenderskich żydowskich finansistów (Lopez Suasso, de Pinto i inne.) były, jak to często bywało w takim środowisku, w relacjach pokrewieństwa. Również rodziny finansistów protestanckich zawierały z sobą małżeństwa i utrzymywały więzi biznesowe ( Hope, Sillem, Borski, van Loon, van Lanshot, Pearson, Mees). Nieżydowskie dynastie finansowe (protestanci) odmiennie jednak niż finansiści żydowscy swoją działalność finansową w Holandii zachowali także po schyłku jej złotego wieku (XIX – XX w.).Rozwój bankowości w Anglii w drugiej połowie XVII wieku wiązał się zarówno z zakończeniem wojny domowej oraz skuteczną polityką kolonialną, jak również z przeniesieniem kapitałów z Europy kontynentalnej do Anglii, ważną rolę odegrali w tym także finansiści żydowscy. Według słów W. Sombarta, „ jeśli Londyn jest obecnie centrum obiegu pieniądza całego świata, to zawdzięcza to przede wszystkim zamieszkałym tam Żydom ”(W. Sombart, 2004). Według słów badacza historii Żydów S.M. Dubnowa Wilhelm III ustanowił „tak bliskie stosunki przemysłowe między Londynem a Amsterdamem, że społeczności żydowskie w tych dwóch miastach były jakby dwiema grupami tej samej społeczności. Duże domy bankowe i eksportowe Lopez, Medina, Fonseca, Salwador objęły jednym finansowym pierścieniem Anglię, Holandię i ich amerykańskie kolonie”. Już na początku XVIII wieku wielu żydowskich finansistów zostało najbogatszymi ludźmi w Wielkiej Brytanii – Mendes da Costa, Moses Hart, Aaron Frank, Baron Dagilar, Moses Lopez Pereira, Moses czy Anton da Costa (pod koniec XVII wieku stojący na czele Banku Anglii).W drugiej połowie XVIII wieku działalność finansowa Żydów sefardyjskich znacznie się zmniejszyła na tle działalności biznesowej Żydów aszkenazyjskich. Jeśli porównać pozycję Żydów sefardyjskich i Żydów aszkenazyjskich, to należy zauważyć, że sefardyjczycy byli bardziej tajemniczy, co wynikało z ich prześladowania przez Inkwizycję, tradycyjnie aszkenazyjczycy byli bardziej liberalni. Poza tym kapitały sefardyjczyków zaczęły formować się wcześniej, właśnie spośród sefardyjczyków w XVI-XVIII wieku pochodzili przedstawiciele oligarchów finansowych, sefardyjczycy zajmowali się głównie dużym handlem, a aszkenazyjczycy przeważnie drobnym. To sefardyjczycy weszli kapitałem do Banku Amsterdam, a później do Banku Anglii, dokąd zabrali swoje kapitały od „aszkenazyjskich proletariuszy”. Jak zauważył badacz historii Żydów S.M. Dubnow, pod koniec XVII wieku w Londynie zdecydowano, że „Żydów bez dobrego stanu posiadania nie wolno wpuszczać do Londynu. Ta decyzja była podjęta przez rdzenną kolonię sefardyjską, która obawiała się, że nowo przybyli biedni krewni będą potrzebować ich pomocy, a na dodatek zbyt jaskrawy narodowościowy typ urody rzuci cień na tych, którzy starali się nie rzucać w oczy. Pomimo tego na początku XVIII wieku społeczność aszkenazyjska pojawiła się w Londynie”.Według S.M. Dubnowa, sefardyjczycy „Uważali się za najwyższą kastę arystokratyczną wśród narodu żydowskiego, która z pogardą odnosiła się od aszkenazyjczyków, którzy różnili się od nich zarówno językiem, jak i zewnętrznymi manierami „,” wzajemne wyobcowanie osiągnęło taki punkt, że pomiędzy obiema grupami nie zawierano małżeństw ”. Niestety do chwili obecnej nie ma żadnej poważnych monografii analizującej działalności żydowskich bankierów w Europie przed XIX wiekiem (zasadniczo opublikowane prace dotyczą jedynie historii poszczególnych banków lub działalności tylko niektórzy finansistów). Tak więc przed pojawieniem się w Anglii słynnej dynastii finansowej Rothschildów, żydowscy finansiści działali w Londynie od ponad stu lat. Sukces Rothschildów w Anglii w dużej mierze wynikał z faktu, że ich działalność opierała się na osiągnięciach innych finansistów, z którymi Rothschildowie byli powiązani.Jednocześnie nie można sprowadzić utworzenia Banku Anglii jedynie do działalności żydowskich finansistów, imigrantów z Holandii i innych krajów. Benedetto Odescalchi (papież Innocenty XI, pochodzący z rodziny znanej od XII wieku, zajmującej się bankowością w Wenecji, Genui i innych miastach) okazał znaczące wsparcie finansowe dla powstania w Anglii dynastii orańskiej w1689 roku. Tak więc w powstanie Banku Anglii zaangażowani byli nie tylko protestanccy i żydowscy finansiści, ale także katolicy.City of London w XVIII-XIX wieku zdecydowanie zajęło pozycję wiodącego na świecie centrum finansowego (i nadal pozostaje światowym centrum finansowym), stając się nieoficjalną stolicą światowego imperium finansowego. Do XVIII wieku w Anglii powstały własne finansowe dynastie Baring, Barklay, Brown, Gurney, Kezwick, Kleinworth, Clifford, Lloyd, Norman, Pease, Fleming i inne. W rozwoju kapitalizm finansowego, szczególnie ważną była rola kwakrów , większość rodzin finansistów – kwakrów była spokrewniona pomiędzy sobą. Wraz z rozwojem kapitalizmu, powiązania rodzinne powstawały między rodzinami protestantów- finansistów, powstają więzi – Gurney, Barclay, Freem, Gould, Tritton itp.Ściśle powiązani z Brytyjską Kompanią Wschodnio-indyjską byli tacy przedstawiciele angielskiej oligarchii finansowej, jak Baring, Barney, Gould, Smiths i inni. Działalność szeregu dynastii finansowych rozszerzyła się na kolonie angielskie i obszary wpływów angielskich. Z takim przypadkiem mamy do czynienia w Indiach, jeśli chodzi o działalność Cohen, Montagu, Sassoon, Hambro; w Chinach w XIX – i na początku XX wieku. – Kaduri, Sassoon, Baring, Kezwick, Forbes i inni. Z Australią związane były interesy Montague, Montefiore i innych.Dominacja żydowskich rodzin w brytyjskim systemie finansowym stała się widoczne po wojnach napoleońskich, kiedy tak Rothschildowie, jak i inne żydowskie rodziny stopniowo wypierają rodziny Baring, Hope i inne angielskie finansowe dynastie. Koniec XVIII wieku i XIX wieku to czas panowania w Europie Rothschildów, Żydów pochodzenia aszkenazyjskiego. Według F. Mortona „pieniądze nie były jedynym czynnikiem , który dał początek mitowi o klanie Rothschildów. Najbardziej istotne było co innego – nie pieniądze, a raczej atmosfera i aureola tajemnicy, która otaczała Rodzinę „(Morton F.,2010). Wiadomo, że już w XVIII-XIX wieku spokrewniła się większość rodzin finansistów pochodzenia żydowskiego – Rothschild, Warburg, Schiff, Kuhn, Loeb, Leman, Goldsmith, Goldschmidt, Mendelssohn-Bartholdy, Heine, Seligman, Fould, Oppenheim, Montefiore itp. Większość rodzin żydowskich finansistów w Londynie XVIII – XX wieku była ściśle spleciona więzami rodzinnymi, ale zazwyczaj w centrum tych więzi rodzinnych byli przedstawiciele rodziny Rothschildów.Wraz ze wzmocnieniem kapitału finansowego (zwłaszcza w końcu XIX wieku) w Anglii doszło do przeplatania się arystokratycznych i finansowych kręgów (kilkudziesięciu rodzinom bankierskim, w tym żydowskiego pochodzenia, udało się wejść do brytyjskich wyższych sfer). Wśród przedstawicieli angielskiej arystokracji również mieliśmy rodziny (Barney, Guinness itp.), zaangażowane w działalność finansową, ale to był raczej wyjątek. Jak to trafnie zauważył A.I. Fursow, „burżuazja zazwyczaj nie tyle chciała zostać burżuazją, ale przede wszystkim arystokracją. I nie chodzi o to, że hrabia de la Fere jest bardziej atrakcyjny niż monsieur Jourdain. Rzecz jest w tym, że tylko inwestując w ziemię, a tym samym mogąc uzyskać część zysku ze swojego kapitału w postaci renty, tj. zysku związane z monopolem, kapitalista wyklucza lub minimalizuje kapitalistyczną konkurencją, i może zabezpieczyć swoją przyszłość i przyszłość swoich dzieci od wahań rynkowych, od wzrostów i spadków zysków na rynku, i w tym sensie – od kapitalizmu … Burżuazja (nawet) u podstaw systemu kapitalistycznego nie stworzyła własnego społecznego i kulturowego ideału i taki zapożyczyła od arystokracji, tj. przestrzegała ideału społeczno-kulturowego warstwy, z którą teoretycznie miała walczyć lub, mówiąc delikatniej, zderzać się we wszystkich obszarach, w tym w kulturze i w sferze wartości. Nawet w Anglii, kolebce rewolucji przemysłowej, ideałem społecznym w XIX wieku. (i w XX też) był nie kapitalistyczny burżuazyjny właściciel fabryki, ale dżentelmen ze wsi „dziedzic”. Jak zauważa L. Corey, „europejska arystokracja powstały z feudalnego bandytyzmu. Teraz kiedy arystokracją stały się pieniądze… Nowa arystokracja chciała się połączyć ze starą. Nabywano przodków, kupowano tytuły szlacheckie, zawierano arystokratyczne małżeństwa … Kolekcjonerstwo dzieł sztuki oznaczało przynależność do arystokracji „(Corey L., 2012). To nie przypadek, że tak wielu przedstawicieli świata finansów stało się sławnymi kolekcjonerami. Na przestrzeni długiego czasu w środowisku europejskiej arystokracji uznawano działalność finansową za mało prestiżową i „brudną”. Jednak wraz ze wzmocnieniem się finansowego kapitału od końca XIX wieku w świecie następuje przemieszanie się kręgów arystokratycznych i finansowych (najlepiej widać to na przykładzie Anglii pod koniec XIX wieku, kiedy kilkudziesięciu rodzinom wielkich bankierów udało się dołączyć do brytyjskich wyższych sfer). Stopniowo Rothschildowie i niektóre inne dynastie finansistów związały się z europejskimi rodzinami królewskimi, weszły w Anglii do Izby Lordów, ich członkowie zostali deputowanymi w parlamentach Wiednia, Berlina i innych miast.Pozycje banków w Imperium Brytyjskim jeszcze bardziej się wzmacnia w latach 1750-1870, co wiązało się z przemysłową rewolucją i ustanowieniem hegemonii Wielkiej Brytanii. Zgodnie z charakterystyką nadaną Imperium Brytyjskiemu przez W. Sombarta, „w historii państwo angielskie nie ma analogii. Być może starożytne państwa Fenicjan i Kartagińczyków – przedstawiały sobą coś podobnego. Ale „imperium światowe” zrodzone z czysto kupieckiego ducha – tego jeszcze nie było ”(W. Sombart, 2004).Paryż przez długi czas konkurował z Londynem o rolę centrum finansowego. Do 1789 r. we Francji istniały finansowe dynastie Malle, Hottinger jednakże tak potężnych żydowskich klanów jak w Holandii czy Anglii, we Francji do XIX wieku jeszcze nie było. Dopiero w drugiej połowie XVIII wieku francuski król Ludwik XVI podpisał dekret zezwalający byłym „portugalskim kupcom” na zamieszkanie w Bordeaux. Możliwe, że żydowscy finansiści działali we Francji w XVII-XVIII wieku, ale z powodu represji wobec Żydów ukrywali swoje pochodzenie. W XIX wieku we Francji powstały grupy finansowe Eichthal, Bischofshaim, Vernes, Goüin, Demachy, Drexel, Komondo, Malle, Mirabeau, Seligman, Sellier, Fould, Erlanger itd. Szwajcaria stała się miejscem działalności finansowej dynastie Malle, Mirabeau, Finck, Hottinger i inne.Wiele klanów finansowych rozwinęło się w Niemczech i w Austrii – Adler, Eichthal, Baumgartner, Benedykt, Berenberg, Betmann, Bleichroeder, Welser, Heine,Gumpertz, Cana, Kaulla, Levi (Levita), Mendelssohn, Metzler, Oppenheim, Raphael, Rothschild, Seligman, Stern, Fink, Fugger, Schroeder, Erlanger.Wraz z powstaniem reżimu monarchii absolutnych w księstwach niemieckich i w Austrii dosyć wcześnie pojawia się status Żydów nadwornych – skarbników i dzierżawców podatkowych.W większości są to Żydzi aszkenazyjscy. Praktycznie we wszystkich landach niemieckich w XVII-XVIII wieku istnieli nadworni Żydzi. Przez długi czas bankierami wiedeńskiego dworu byli tylko Żydzi. W Wiedniu powstało całe żydowskie miasto (Judenstadt), gdzie utworzyły się własne klany finansowe. Ważną rolę w powiększaniu się kapitału żydowskiego, jak zauważył żydowski historyk C.M. Dubnow, odegrała wojna trzydziestoletnia, kiedy to szczególnie wzbogaciła się górna warstwa ( wierchuszka) Aszkenazyjczyków.Działalność nadwornych Żydów nie była bezpieczna. Joseph ben Issachar Süskind (znany również jako Żyd Süss ,1698 lub 1699-1738), pochodził z rodziny finansowej Oppenheimer, w której później rozpoczęli swoją działalność Rothschildowie, był nadwornym Żydem i doradcą finansowym księcia Wirtembergii. Po nagłej śmierci księcia Wirtembergii Joseph Oppenheimer został zatrzymany, oskarżony o defraudację dochodów państwa, pozbawiony majątku i powieszony (ciało powieszonego był zabronione zdejmować przez sześć lat). Biografia Josepha Oppenheimera stała się podstawą powieści L. Feuchtwangera „Żyd Süss” i innych dzieł sztuki.Kosmopolityczny Frankfurt nad Menem od dawna był głównym centrum finansowym w Niemczech, później, po zjednoczenie kraju, rola ta zostaje przeniesiona do Berlina. Właśnie z Frankfurtem nad Menem wiązało się z pojawieniem się finansowego imperium Rothschildów. Według F. Mortona „Zmierzaniu Rothschilda do światowej sławy nie towarzyszył grzmot fanfar, on osiągnął najwyższą moc – wszystko się wydarzyło w całkowitej ciszy ”(Morton F., 2010). Tutaj od dawna działalność finansową prowadzili także inni Żydzi finansiści (Baruch, Belmont, Worm, Goldman, Goldschmidt, Oppenheimer, Seligman, Stern, Schiff, Speyer, Erlanger i inni.). Poza tym ważna była rola niemieckich dynastii finansowej – Betmanów, Metzlerów, a także imigrantów z Francji – Gontardów i innych.Znacząca była rola Hamburga, gdzie duże znaczenie miała działalność finansowa niemieckich rodzin Adler, Berenberg, Schroeder, a także wielu Żydów – Warburg, Heine, Levita, Texeira, etc. Żydowscy bankierzy zorientowani byli głównie na rynki zewnętrze, a nie na wewnętrzne.Bankierskie rodziny z Frankfurtu nad Menem wysyłały swoich synów do Amsterdamu, Brukseli, Londynu, Paryża i Wiednia dla organizowania bankowej działalności, czyli historia wiele żydowskich rodzin bankowych jest podobna do historii Rothschildów.Żydowskie grupy finansowe w Niemczech zostały zniszczone w latach trzydziestych XX wieku po dojściu nazistów do władzy (poniosły straty rodziny Arnhold, Warburg, Mendelssohn, Oppenheim, Rothschild, Speyer i inne.). Według F. Mortona „ do miast, które odegrały ważną rolę w losach dynastii Rothschild , tylko w jednym mieście nie znajdujemy żadnych namacalnych dowodów ich obecności. I co dziwne, to miasto to Frankfurt, skąd wiedzie zwycięska ścieżka rodziny. Miasto ma park Rothschildów, a w archiwach miejskich można znaleźć kilka pożółkłych dokumentów przedstawiających pierwsze kroki Mayera Rothschilda na arenie biznesowej i finansowej, i to wszystko. Rodzinny dom Rothschildów został zniszczony podczas drugiej wojny światowej w wyniku bombardowania i później ruiny były rozebrane, a na ich miejsce wzniesiono nowy budynek biurowy ”(Morton F., 2010).Odrodzenie Frankfurtu nad Menem nastąpiło po II wojnie światowej, w latach pięćdziesiątych XX wieku, kiedy miasto trafiło do spisu pretendentów do uzyskanie statusu stolicy Niemiec, ale kanclerz K. Adenauer faworyzował Bonn; ostatecznie Frankfurt nad Menem stał się gospodarczą stolicą Niemiec, gdzie znajdują się główne siedziby największych niemieckich banków.1 http://www.russia.ru/video/fursovmatrix/Tłum. za zgodą autora: PZPowyższy tekst jest fragmentem wstępu- słowem skierowanym do Czytelnika przez A. W. Paczkałowa, autora książki pod tytułem ” Finansowe dynastie – architekci globalizmu” , wydanej w Moskwie, w roku 2019. W pierwszej połowie tego roku nakładem wydawnictwa WEKTORY ukazało się polskie wydanie tej interesującej książki. W jakimś sensie przyczyniłem się do zapoznania z treścią tej książki polskiego czytelnika, gdyż po zapoznaniu się z oryginałem pracy, dzięki pomocy przyjaciół z Moskwy udało mi się nawiązać kontakt z p. A.W. Paczkałowem i uzyskać zgodę na przetłumaczenie Jego książki na język polski. Niezawodny Józef Białek i jego wydawnictwo, w ekspresowym czasie dostarczyło na polski rynek wydawniczy tę interesującą pracę.
O autorze książki:
Krótko: Paczkałow Alexander Władimirowicz, Dr. hab. nauk historycznych, profesor nadzwyczajny, Katedra Historii Gospodarczej i Historii Doktryn Ekonomicznych, Uniwersytet Finansowy przy Rządzie Federacji Rosyjskiej. Źródło: czasopismo „Nauki humanistyczne. Biuletyn Uniwersytetu Finansowego”.Szerzej: Urodził się 26 czerwca 1980 roku w Wołgogradzie.W 2002 roku ukończył studia na Wydziale Historyczno-Filologicznym Rosyjskiego Państwowego Uniwersytetu Humanistycznego (historyk). W 2005 roku ukończył studia podyplomowe w Instytucie Archeologii Rosyjskiej Akademii Nauk. W 2006 roku obronił pracę doktorską w Instytucie Archeologii Rosyjskiej Akademii Nauk.Autor ponad 150 prac naukowych, w tym monografii: „Średniowieczne miasta regionu Dolnej Wołgi i Kaukazu Północnego” (2018); „Złota Orda według źródeł numizmatycznych” (2018); „Materiały dotyczące historii obiegu pieniężnego Złotej Ordy” (2019); „Podróż numizmatyczna wzdłuż Dolnej Wołgi” (2019) itp.Publikowane prace poświęcone są historii, archeologii i numizmatyce regionu Dolnej Wołgi.Wiele artykułów zostało opublikowanych w recenzowanych czasopismach znajdujących się w bazach danych Scopus i Web of Science (starożytna Ruś; archeologia rosyjska; recenzja Złotej Ordy; Biuletyn archeologii, antropologii i etnografii Eurazji itp.)Brał udział w konferencjach międzynarodowych w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Izraelu, Syrii, Pakistanie, Mongolii, Azerbejdżanie, Kazachstanie. Wykładał w Niemczech, USA, Danii.Żródło: http://astrakhanica-personalia.ru/Пачкалов_Александр_ВладимировичSzerzej o polskim wydaniu:
- https://wydawnictwowektory.pl/pl/p/Finansowe-dynastie-architekci-globalizmu-/232
- ” rel=”nofollow” style=”border: 0px; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline; color: rgb(28, 155, 220);”>https://www.youtube.com/embed/x_49vSCgzWg
więcej: https://wiernipolsce1.wordpress.com/2021/09/06/dynastie-finansowe-architekci-globalizmu-cz-1/
Opublikowano za: https://wps.neon24.info/post/163467,dynastie-finansowe-architekci-globalizmu-cz-1
Wypowiedz się
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.