Opublikowano Czerwiec 1, 2022, autor: State of the Nation
NIGDY NIE LEKCEWAŻ CZYSTEGO, NIESKAŻONEGO ZŁA PLEMIENIA CHAZARSKIEGO
Zwłaszcza mafia chazarska jest tak samo okrutna i złośliwa, odrażająca i złośliwa, podła i nikczemna, mściwa, jak każda horda, która zgwałciła, splądrowała Ziemię i jej narody.
PRZECZYTAJ: Ukryta historia niewiarygodnie złej mafii chazarskiej
Przedłożone przez rewizjonistycznych historyków dla Światowego Pokoju
Państwa Narodu
Gdyby cały świat znał ukrytą historię o “Ukrainie” (co tłumaczy się jako “pogranicze”), nie byłoby dziś wojny na Ukrainie. Prawdziwi sprawcy tego barbarzyńskiego konfliktu zbrojnego zostaną odnalezieni i pociągnięci do pełnej odpowiedzialności za wszystkie ich ohydne zbrodnie popełnione przeciwko rasie ludzkiej na przestrzeni wieków. Wiele ludobójczych kataklizmów popełnionych w ciągu 20 wieku i aż do dziś zostanie prawidłowo złożonych u ich stóp. (Zobacz skróconą listę, która znajduje się poniżej).
Ludobójstwo Ormian,
I wojna światowa,
rewolucja bolszewicka,
pandemia grypy hiszpanki,
Wielki Kryzys,
ludobójstwo Hołodomoru,
chińska wojna domowa,
II wojna światowa,
wojna koreańska,
Holokaust,
chińska rewolucja kulturalna,
wojna w Wietnamie,
ludobójstwo w Kambodży,
ludobójstwo w Rwandzie,
wojna w Iraku,
ataki terrorystyczne 9/11,
Wojna z terroryzmem,
wojna w Afganistanie,
wojna syryjska,
wojna libijska,
wojna na Ukrainie i pandemia
COVID-19 mają jedną wspólną cechę – plemię chazarskie.
Jako fakt historyczny, każde z tych wysoko wykalkulowanych ludobójstw zostało dokonane przez to samo chazarskie plemię, które ZAWSZE pozostaje starannie ukryte w tle podczas wybrednej ewolucji każdej katastrofy współczesnej ery. Zobacz: Kto tak naprawdę stoi za WIELKIM OSZUSTWEM?
Przy tym prawidłowym zrozumieniu można znacznie lepiej zrozumieć następującą dokładną prezentację prawdziwej historii długich i skomplikowanych stosunków między Rosją a Ukrainą. Ostateczny wynik ukradkiem sfabrykowanego sporu (przez plemię chazarskie) między nimi z pewnością podyktuje los ludzkości i przyszłość planety.
N.B. Ma to ogromne znaczenie, gdy czytelnik przegląda doskonałą rozprawę poniżej, aby być świadomym wspólnego wątku, który biegnie przez każde stulecie, każdą dekadę, każdy rok, każdą fazę konfliktu między ortodoksyjnym chrześcijańskim narodem Rusi a chazarskimi żydowskimi syjonistami. Ten wątek można rozpoznać po nieustannym podżeganiu do wojny różnych elementów w plemieniu chazarskim, różnie znanych jako aszkenazyjscy banksterzy, syjonistyczni podżegacze wojenni i chazarska mafia. Straszliwy stan dzisiejszej Ukrainy jest bezpośrednio spowodowany nieustannym podżeganiem do wojny najnowszego pokolenia chazarskich plemion – neokonserwatywnych syjonistów – którzy skutecznie dominują nad osią władzy Zio-Anglo-Ameryka, która dominuje dziś na świecie.
Egor Chołmogorow: Splecione korzenie historii wyjaśniają, dlaczego Rosja nie może odpuścić Ukrainy
Wieki wspólnej historii oznaczają, że los Kijowa na zawsze pozostanie głównym interesem Moskwy
Przez Egor Chołmogorow
Pomnik księcia Włodzimierza w Moskwie, Rosja. © Andrew Surma / NurPhoto via Getty Images
W sierpniu 1948 roku Amerykańska Rada Bezpieczeństwa Narodowego wydała memorandum (NSC 20/1 1948), o które poprosił ówczesny sekretarz obrony James Forrestal. Dokument opisywał amerykańskie cele w odniesieniu do Związku Radzieckiego.
Znaczna część memorandum koncentrowała się na Ukrainie. Amerykańscy analitycy byli przekonani, że terytorium to jest integralną częścią wielkiej Rosji i jest bardzo mało prawdopodobne, aby Ukraińcy mogli istnieć jako niepodległy naród. Co najważniejsze, każde wsparcie udzielone separatystom spotkałoby się z silną negatywną reakcją Rosjan.
“Gospodarka Ukrainy jest nierozerwalnie związana z gospodarką Rosji jako całości… Próba wydzielenia go z rosyjskiej gospodarki i stworzenia go jako czegoś odrębnego byłaby równie sztuczna i destrukcyjna, jak próba oddzielenia Pasa Kukurydzy, w tym obszaru przemysłowego Wielkich Jezior, od gospodarki Stanów Zjednoczonych…
Wreszcie, nie możemy być obojętni na uczucia samych Wielkich Rosjan … Będą one nadal najsilniejszym elementem krajowym w tym ogólnym obszarze, pod jakimkolwiek statusem … Terytorium Ukrainy jest tak samo częścią ich dziedzictwa narodowego, jak Nasz Środkowy Zachód i są tego świadomi. Rozwiązanie, które próbuje całkowicie oddzielić Ukrainę od reszty Rosji, musi wywołać ich niechęć i sprzeciw, a w ostatecznym rozrachunku może być utrzymane tylko siłą” – czytamy w raporcie.
Wygląda na to, że dzisiejszy amerykański establishment i media zapomniały o czymś, co było oczywiste dla amerykańskich analityków i polityków w czasie, gdy Ameryka była jedynym supermocarstwem z bronią jądrową. Wygląda na to, że Biały Dom i UE wierzą teraz, że mogą sprawić, by Rosjanie myśleli o Ukrainie jako o innym kraju poprzez groźby siły i sankcje.
Jeśli Zachód odniesie sukces w swoich próbach “odstraszenia” Rosji, otrzyma nagrodę – długotrwałą niechęć ze strony Rosjan, którzy będą postrzegać kierowany przez USA Zachód jako siłę, która uniemożliwia im zarządzanie dużą częścią ich historycznej ziemi.
Dlaczego Rosjanie myślą o Ukrainie jako o części Rosji?
Pierwszym ważnym czynnikiem są więzi osobiste.
Wielu obywateli rosyjskich urodziło się na Ukrainie, ale nie uważają się za Ukraińców – zwłaszcza w sensie nie rozumianym przez dzisiejszy rząd w Kijowie. Jeszcze więcej Rosjan ma krewnych na Ukrainie. Znalezienie obywatela Rosji bez żadnych powiązań rodzinnych z Ukrainą byłoby prawie niemożliwe.
Rosjanie postrzegają ją jako ziemię swoich przodków – całkiem dosłownie, ponieważ mogą pokazać groby swoich przodków i ziemię, na której stały ich domy.
Kiedy granice administracyjne między republikami ZSRR zamieniły się w prawdziwe granice w 1991 roku, osiem milionów etnicznych Rosjan stało się “Ukraińcami” na papierze. Charków na Ukrainie i Biełgorod w Rosji, na przykład, są zasadniczo miastami bliźniaczymi, które zostały założone przez rosyjskich carów jako fortece graniczne przeciwko Tatarom krymskim w połowie 17 wieku. Po upadku Związku Radzieckiego znaleźli się po przeciwnych stronach granicy. Wiejskie domy należące do mieszkańców rosyjskiego miasta były teraz na Ukrainie i odwrotnie. Ludzie z Charkowa musieliby teraz podróżować do innego kraju, aby dostać się do swojej daczy.
Dziś Rosjanie w Rosji są zdziwieni – dlaczego reżim w Kijowie uważa, że ma prawo decydować o swojej ziemi?
W rezultacie wielu popiera tak zwanych separatystów na wschodzie Ukrainy. Termin ten jest jednak trudny, ponieważ Rosjanin może uznać reżim w Kijowie za separatystów, podczas gdy aktywiści na Krymie lub w Donbasie faktycznie oddzielili się od separatystów i zgodnie z tą logiką mogą być uważani za unionistów. Aktywizm na Krymie, ruch w Donbasie i protesty w Odessie, które zostały brutalnie stłumione w 2014 roku, są częścią unionizmu w kontekście jednej większej Rosji, a nie separatyzmu.
Wielu Rosjan nie tylko mieszkało, ale także pracowało na Ukrainie, która była kluczowym obszarem przemysłowym w Rosji. Jego rozwoju przemysłowego nie można przypisywać ukraińskiemu charakterowi narodowemu – to carowie, a następnie władze sowieckie skupiły się na rozwoju tego regionu. Gęstość przemysłowa wschodniej Ukrainy może się równać tylko z gęstością niemieckiego Zagłębia Ruhry.
Istnieje znaczna liczba Rosjan, którzy w tym czy innym momencie pracowali dla ukraińskich zakładów i fabryk – produkując lotniskowce, helikoptery, komponenty statków kosmicznych itp. Były to elementy złożonego systemu gospodarczego ogromnego sowieckiego supermocarstwa. Niepodległa Ukraina niczego z tego nie potrzebowała.
Elity polityczne i gospodarcze niepodległej Ukrainy traktowały odziedziczony przez siebie przemysłowy “posag” nie jako skomplikowany system wymagający konserwacji, ale jako dzikie drzewa orzechowe, które powinny zbierać, podczas gdy orzechy wciąż wisiały na gałęziach.
Charakterystyczny był stosunek ukraińskich przywódców do potężnego systemu przesyłu gazu, który pozostawił im ZSRR – postrzegali go jako narzędzie szantażu. Nie mogąc stworzyć ani ulepszyć systemu, zagrozili jego zablokowaniem lub zniszczeniem, jeśli nie otrzymają więcej pieniędzy za prawo do pompowania gazu przez “swoje” terytorium.
Stąd histeryczna reakcja ukraińskich elit na budowę gazociągu Nord Stream 2, łączącego Rosję bezpośrednio z Niemcami. Poparcie zachodnich poglądów doprowadziło do największego kryzysu gazowego w historii Europy.
Rosjanie mieszkający w Rosji, a także ci mieszkający na Ukrainie, nie mogą zrozumieć, dlaczego ukraińska ziemia miałaby być wykorzystywana przez NATO. W Rosji ewentualne przystąpienie Ukrainy do bloku wojskowego pod przywództwem USA nie jest interpretowane jako wolny wybór dokonany przez kraj we własnym interesie bezpieczeństwa, ale jako środek dla Zachodu do zbudowania wysuniętych baz do rozpoczęcia bezpośredniego ataku na Moskwę.
Czy Rosjanie mają historyczne podstawy, by uważać tę ziemię za swoją własną i postrzegać reżim w Kijowie i NATO jako faktycznych okupantów tej ziemi? Zdecydowanie, moim zdaniem.
Kijów na współczesnej Ukrainie, Połock na współczesnej Białorusi oraz Nowogród, Smoleńsk i Rostów w dzisiejszej Rosji były w starożytności jednym państwem – Rusi.
Chociaż Kijów, “matka rosyjskich miast”, był stolicą tego państwa, Nowogród, który jest teraz częścią Rosji, odegrał nie mniejszą rolę. O dziwo, antropolodzy w północnej Rosji w regionie Archangielska nagrali epickie ballady o księciu Włodzimierzu i jego wojownikach, którzy ochrzcili Ruś, które są pod wieloma względami podobne do legend o królu Arturze i rycerzach okrągłego stołu. Jest zatem oczywiste, że miejscowa ludność zachowała bezpośredni związek kulturowy z ludnością starożytnego Kijowa i Rosji. Jednocześnie na współczesnej Ukrainie nie zachowały się podobne ballady.
Kijów został prawie zniszczony w wyniku najazdu mongolskiego wnuka Czyngis-chana, Batu Chana, w 1240 roku, a losy mieszkańców różnych części Rusi zostały podzielone po tym. Wschodnie regiony stały się wasalami Mongołów (Tatarów), ale nadal były rządzone przez bezpośrednich męskich potomków księcia Włodzimierza. Miasto Moskwa, z książętami z tego domu, stopniowo zyskało hegemonię i stworzyło państwo, któremu udało się uzyskać niepodległość.
Inny los czekał mieszkańców zachodniej Rosji. Tamtejsze miasta utraciły władzę potomków księcia Włodzimierza, a także ich historyczny związek ze starożytnym Kijowem. Zostały one podbite przez Litwę, która wkrótce połączyła się z Polską, tworząc jedno państwo – Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Ponieważ ziemie te zostały przecięte na pół przez praktycznie nieprzejezdne Bagna Poleskie, w średniowieczu pojawiły się tam dwie różne grupy pochodzenia rosyjskiego: Białorusini na północ od bagien i “Mali Rosjanie” na południu.
Książęta moskiewscy, którzy zostali carami w 1549 roku, zawsze głosili swoje prawo do tych ziem i domagali się ich powrotu z Polski, prowadząc powolny rodzaj “rekonkwisty”. Polska utraciła poparcie swoich małorosyjskich i białoruskich poddanych w tej walce po ogłoszeniu unii religijnej brzeskiej w 1596 r. i rozpoczęciu prześladowań Kościoła prawosławnego i jego wyznawców. Wkrótce potem na terytoriach Małej Rosji pojawił się prawosławny ruch oporu.
Siłą uderzeniową ruchu oporu byli Kozacy – społeczność wolnych wojowników, którzy gromadzili się na stepie do walk z Tatarami i Turkami. Kozak mógł pochodzić z każdego kraju, który wyznawał prawosławne chrześcijaństwo i był gotowy do walki o nie. W miarę jak Polska stopniowo prześladowała religię prawosławną, Kozacy coraz częściej podnosili przeciwko niej szable. Jeden z epizodów tej walki został opisany w noweli historycznej zatytułowanej “Taras Bulba” Nikołaja Gogola. Chociaż urodził się w Połtawie, która jest teraz na współczesnej Ukrainie, wielki autor zawsze pisał po rosyjsku i krytykował znajomych, którzy próbowali stworzyć oddzielny język “ukraiński”.
W 1648 roku przywódca (hetman) Kozaków, Bogdan Chmielnicki, wywołał wielkie powstanie przeciwko Polsce w obronie uciskanego prawosławia. Po wielu zwycięstwach triumfalnie wkroczył do Kijowa i spotkał się z przywódcami kościelnymi. Następnie stworzył państwo – Gospodarza Zaporoskiego – które pod wieloma względami przypominało zbuntowane republiki Donbasu uznawane obecnie przez Rosję.
W 1654 roku, po uchwałach Soboru Zemskiego (rodzaj parlamentu reprezentującego klasy feudalne) w Moskwie i Rady (rodzaj zgromadzenia ludowego) w Perejasławiu pod Kijowem, państwo Chmielnickiego stało się częścią Rosji.
Pałac Livadia został utworzony jako letnie odosobnienie dla cara Mikołaja II i służył jako miejsce konferencji jałtańskiej w 1945 r., Jałta, Krym. © DeAgostini / Getty Images
Car Aleksiej Michajłowicz został ogłoszony “carem całej Wielkiej, Małej i Białej Rosji” i rozpoczął wyczerpującą 13-letnią wojnę z Polską, która zakończyła się częściowym zwycięstwem – ziemie na lewym brzegu Dniepru zostały przekazane Rosji, a rosyjski carat kupił Kijów, starożytną stolicę Rusi po prawej, za 146 000 srebrnych rubli i siedem ton srebra, które najbogatsze polskie rodziny podzieliły między sobą.
Następnie wielu Małych Rosjan z terytorium współczesnej Ukrainy przeniosło się na północ i osiedliło się na rozległych obszarach Rosji, robiąc kariery zarówno w kościele, jak i na dworze. Słowo “Ukraina” nie było w ogóle używane jako nazwa miejsca w tym okresie – zarówno w języku rosyjskim, jak i polskim oznaczało “pogranicze” lub “granicę”. Jego użycie jako nazwy odnoszącej się do terytoriów wokół Kijowa rozpoczęło się dopiero w 18 wieku, kiedy te ziemie naprawdę stały się pograniczem podczas ciągłych wojen między Rosją a Turcją.
Integracja Małych Rosjan z Rosją nie została nawet zakłócona przez przygodę Hetmana Mazepy, który zdradził Piotra Wielkiego z osobistych interesów i stanął po stronie wroga rosyjskiego przywódcy, króla Szwecji Karola XII. Mazepa został opuszczony przez wszystkich oprócz jego osobistych strażników, a zacięta wojna partyzancka rozpoczęła się przeciwko wojskom szwedzkim, które wkroczyły na terytorium współczesnej Ukrainy. Pierwsza próba wykorzystania koncepcji “ukraińskiego separatyzmu” zakończyła się katastrofą dla partii, która próbowała ją zastosować.
W połowie 18 wieku integracja Małych Rosjan i Rosji była niezwykle ścisła. Piosenkarz i muzyk Alexey Razumovsky, urodzony w pobliżu Czernigowa, stał się tajnym mężem córki Piotra, cesarzowej Elżbiety Pietrowny. Co więcej, brat tego “Nocnego Cesarza”, Cyryl, był jednocześnie hetmanem Gospodarza Zaporoskiego i prezesem Petersburskiej Akademii Nauk. Później jego liczni prawowici i nieślubni potomkowie utworzyli wpływowy klan w arystokracji Imperium Rosyjskiego.
Nowa cesarzowa, Katarzyna II, zniosła Zaporoską Hostię i przeniosła resztki Kozaków na Kuban, na Północnym Kaukazie. Zdecydowanie podbiła także stepy południowej Rosji od Tatarów i Turków i wraz ze swoim tajnym mężem, księciem Potiomkinem, założyła tam nową część Rosji – Noworosję. Ludność tego obszaru była niezwykle zróżnicowana. Przede wszystkim były chłopskie i “wielkorosyjskie” części kraju, ale byli też Grecy, Serbowie i wielu Niemców zaproszonych przez cesarzową, którzy urodzili się w małym niemieckim księstwie. W rzeczywistości Noworosja niewiele przypominała starą Małą Rosję.
Noworosja była rosyjskim odpowiednikiem Nowego Świata, z tym wyjątkiem, że nie była oddzielona oceanem. W 19 wieku przemysł był aktywnie rozwijany w mieście zwanym obecnie Donieck, handel rozkwitł w Odessie, która została założona przez hiszpańskiego szlachcica w rosyjskiej służbie cywilnej o imieniu De Ribas, a obszary wypoczynkowe zaczęły kiełkować w Sewastopolu i na Krymie, dziwacznie zmieszane z bazami morskimi.
Podczas trzech rozbiorów Polski, w których Rosja uczestniczyła wraz z Prusami i Cesarstwem Austriackim, Katarzyna II ostatecznie zakończyła dzieło rozpoczęte przez Aleksieja Michajłowicza. Rosja zjednoczyła prawie wszystkie ziemie należące do starożytnej Rusi, wraz z ich ludnością chłopską, która zachowała język rosyjski i zachowała prawosławne tradycje chrześcijańskie.
Mieszkańcy tych terytoriów zaczęli wracać do swojej rosyjskiej tożsamości. Za przykład można podać los rodziny wielkiego rosyjskiego pisarza Dostojewskiego. Dziadek pisarza był “unickim” księdzem w kościele katolickim w pobliżu Winnicy, który znajduje się na współczesnej Ukrainie, ale powrócił do prawosławia po aneksji terytorium przez Rosję. Ojciec pisarza wyjechał do Moskwy i zrobił błyskotliwą karierę jako chirurg wojskowy. A sam Dostojewski stał się wielkim pisarzem, który kiedyś napisał: “Pan rosyjskiej ziemi jest wyłącznie rosyjski (wielkorosyjski, małorosyjski, białoruski – to wszystko jest takie samo)”.
W rozbiorze Polski Rosja nie wyszła poza granice starożytnej Rusi, a nawet oddała Austrii staroruskie miasto Lwów. Jednak wszyscy członkowie klas uprzywilejowanych na tych ziemiach uważali się za Polaków, a ziemia za polską, więc prowadzili upartą walkę z rządem rosyjskim, zarówno otwarcie, jak i potajemnie. W ramach tej bitwy zaczęli szerzyć ideę, że ludność chłopska zachodniej Rosji nie była rosyjska, ale “ukraińska”, odrębny naród, który był bliższy Polakom. Dlatego Rosja nie miała prawa do tych terytoriów, twierdziła propaganda.
Niektórzy młodzi rosyjscy intelektualiści przyjęli tę ideę podczas “Wiosny Ludów”, serii rewolucji, które wstrząsnęły Europą w połowie 19 wieku, kiedy odkryto oryginalne narodowości, a nawet czasami wymyślono. Ukraińscy, tacy jak uznany geniusz literatury ukraińskiej, Taras Szewczenko, zbierali małe rosyjskie piosenki i pisali wiersze w podobnym stylu.
Propaganda ukraińskofilska spotkała się z wrogością zarówno ze strony imperialnego rządu Rosji, jak i rosyjskiego społeczeństwa, które przez długi czas nie odczuwało żadnej różnicy między ziemiami Małej Rosji a resztą Rosji. Życie Małych Rosjan nie wydawało się niczym nadzwyczajnym w świetle znacznie bardziej barwnych żywotów Kozaków Dona, Kubana i Terka. A co najważniejsze, większość forsujących tę propagandę sama się nią rozczarowała – kiedy zdali sobie sprawę, że idea ta służyła przede wszystkim interesom Polaków, entuzjazm dla ukrainofilizmu znacznie ostygł.
Jednak ukraińska idea przetrwała dzięki Austrii, która zapewniła akademię poświęconą ukraińskim studiom we Lwowie, a także hojną dotację dla ukraińskiego historyka Michaiła Gruszewskiego. Rozdarte konfliktami etnicznymi Cesarstwo Austriackie miało dwa główne cele. Po pierwsze, aby udowodnić, że mieszkańcy Galicji i jej stolicy, Lwowa, który w tym czasie do niej należał, nie byli Rosjanami, ale Ukraińcami, którzy byli zupełnie innym narodem, ponieważ oznaczałoby to, że Rosja nie miałaby prawa rościć sobie praw do tej ziemi. Po drugie, udowodnić Polakom mieszkającym we Lwowie, że oni też nie mają prawa do tego miasta. Gruszewski zaczął konstruować ukraiński mit historyczny krążący wokół Galicji. Wydawał także ukraińskojęzyczną gazetę, wymyślając kilka nowych “ukraińskich” słów dla każdego numeru.
Moment prawdy nastąpił podczas I wojny światowej, kiedy Austria popełniła prawdziwe akty ludobójstwa na tych w Galicji, którzy wykazywali orientację polityczną lub kulturową wobec Rosji. Ponad 30 000 galicyjskich “Moskali” i przedstawicieli małych grup etnicznych, którzy mówili własnymi rosyjskimi dialektami – Rusinów i Łemków – zostało wrzuconych do obozów koncentracyjnych Thalerhof i Terezin, poprzedników Auschwitz. Tysiące ludzi było tam torturowanych przez austriackich strażników i zmarło z głodu lub chorób.
Mieszkańcy południowej Rosji schwytani przez Austriaków podczas wojny zostali umieszczeni w specjalnych obozach, w których zwolennicy Gruszewskiego próbowali zainspirować ich przekonaniem, że są Ukraińcami. Próba ta ostatecznie jednak się nie powiodła. W liście do swojej przyjaciółki Inessy Armand, Włodzimierz Lenin, który sam utrzymywał bliskie kontakty z austriackimi i niemieckimi służbami specjalnymi, opisał relację zbiegłego więźnia z tego “eksperymentu”, w którym 27 000 osób siłą uczestniczyło, w następujący sposób: “Ukraińcy zostali wysłani sprytni wykładowcy z Galicji. Wyniki? Tylko 2000 było za “niepodległością” … po miesiącu wysiłków propagandystów!! Inni wpadli we wściekłość na myśl o oddzieleniu się od Rosji i przejściu do Niemców lub Austriaków. Fakt znaczący! Nie da się zaprzeczyć, że … warunki dla galicyjskiej propagandy są najbardziej odpowiednie. A jednak przeważyła bliskość Wielkich Rosjan!”
Niemniej jednak, po przejęciu władzy w Rosji, Lenin uznał samozwańczą Ukraińską Republikę Ludową kierowaną przez Gruszewskiego w Kijowie. Następnie, podczas wojny domowej przeciwko białym obrońcom “zjednoczonej i niepodzielnej Rosji”, zażądał, aby jego towarzysze broni podkreślali – a przynajmniej udawali – że istnieje “niepodległa komunistyczna Ukraina”.
Protestujący uderzają w obalony pomnik Lenina na kijowskim placu Bessarabska. © Sputnik / Andrey Stenin
Doskonale zdając sobie sprawę z tego, jak niedopuszczalna jest ukraińska propaganda dla mas, Lenin nalegał jednak na stworzenie “Ukrainy” w celu osłabienia “wielkorosyjskiego ciemiężcy”, jak nazwał wiodącą grupę etniczną Imperium Rosyjskiego. To właśnie w celu ochrony Ukrainy przed ostatecznym rozpadem w Rosji Lenin odrzucił stalinowski plan przekształcenia obszarów peryferyjnych w autonomiczne regiony w Rosji Sowieckiej. Zamiast tego nalegał na utworzenie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, który jest opisany w dokumentach statutowych, jako raczej luźna konfederacja z prawem do wyjścia. Obecna Ukraina sięga “Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej” (Ukraińskiej SRR), która powstała w ramach tego leninowskiego projektu.
Problem polegał na tym, że na sowieckiej Ukrainie praktycznie nie było Ukraińców, więc władze sowieckie podjęły niesłychany krok – zaprosiły do Ukraińskiej SRR swojego ideologicznego wroga, Gruszewskiego, byłego prezydenta Ukraińskiej Republiki Ludowej i powierzyły mu przeprowadzenie “ukrainizacji” edukacji publicznej. Przez półtorej dekady uczniowie mogli tam otrzymywać edukację szkolną tylko w języku ukraińskim, korzystając z podręczników Gruszewskiego.
Kampania w ministerstwach i departamentach rządowych była nie mniej trudna. Urzędnicy, w tym ci bez zabarwień ideologicznych – zajmujący się na przykład rolnictwem – musieli uczyć się języka ukraińskiego i używać go w pracy. Co więcej, zostali zwolnieni ze służby za wykazywanie nieznajomości języka lub niechęci do jego nauki. Co ciekawe, liczba zwolnionych była dość duża, co pokazuje, że wiele osób nadal opierało się wówczas ukrainizacji.
Ale oczywiście nie wszyscy się opierali. W partii komunistycznej było wielu “kameleonowych” urzędników. Na przykład przyszły przywódca ZSRR, Leonid Breżniew, który przewodził narodowi podczas zimnej wojny, wymienił swoje pochodzenie etniczne jako “ukraińskie” w niektórych formach, a “rosyjskie” w innych. To pokazuje, że w rzeczywistości nie było jasnego sposobu na odróżnienie “prawdziwego Ukraińca” od “prawdziwego Rosjanina”.
Przekonany, że ukrainizacja uniemożliwia szkołom produkowanie piśmiennych ludzi, którzy byli dobrze zorientowani w technologii (większość literatury ZSRR na temat nauki i technologii zawsze pozostawała w języku rosyjskim), Stalin zaczął ograniczać ten proces. Następnie nauka rosyjskiego stała się obowiązkowa, a entuzjastyczni zwolennicy ukrainizmu zaczęli być prześladowani jako “burżuazyjni nacjonaliści”.
Jednak nawet po tym, jak oficjalny reżim sowiecki pilnie udawał, że Ukraina jest państwem “braterskim”, niezależnym i odrębnym od Rosji. Ukraina otrzymała własne miejsce w ONZ, odrębne od ZSRR (Federacja Rosyjska nie była). Mozaiki powstałe na stacji moskiewskiego metra Kievskaya przedstawiały rodzaj ikonografii “historii Ukrainy”.
Jednak sowiecka Ukraina stanęła przed nowym problemem. W 1939 roku Stalin zaanektował regiony zachodniej Ukrainy, które zostały zajęte przez Polskę po upadku Imperium Rosyjskiego i przydzielił je ukraińskiej SRR. A wraz z nimi przyszedł Lwów i Galicja, które nigdy nie były częścią Rosji. W wyniku surowej polityki narodowej Polski na tym obszarze wyłonił się radykalny ruch polityczny pod przewodnictwem Stepana Bandery, nazwany “Ukraińską Powstańczą Armią”. Struktura polityczna tej grupy bardzo przypominała strukturę Czerwonych Khmerów Pol Pota, tylko pod sztandarem nacjonalistycznym, a nie komunistycznym. Polacy byli pierwszym obiektem nienawiści Bandery – w 1942 r., przy wsparciu Hitlera, jego grupa zorganizowała przerażającą rzeź wołyńską ludności polskiej.
Jako niemieccy kolaboranci Bandera i jego towarzysze broni popełnili wiele zbrodni na Żydach, Polakach i Rosjanach podczas II wojny światowej. Podczas gdy Armia Czerwona się naprzód przeciwko Niemcom, ludzie Bandery coraz częściej zwracali broń przeciwko niej i przenosili nienawiść, którą żywili wobec Polaków i Żydów, na Rosjan i komunistów. Banderowcy prowadzili zaciętą wojnę partyzancko-terrorystyczną w zachodniej części Ukraińskiej SRR przez wiele lat po zakończeniu II wojny światowej. Kiedy partyzanci zostali ostatecznie pokonani, zeszli do podziemia, ale przekazali swoją radykalną ideologię młodszemu pokoleniu ukraińskich nacjonalistów.
Kiedy Związek Radziecki osłabł i upadł w 1991 roku, na Ukrainie połączyły się trzy czynniki. Po pierwsze, oficjalny rząd komunistyczny w Kijowie otrzymał możliwość skorzystania z konstytucyjnych możliwości pozostawionych przez Lenina do stworzenia własnego państwa. Po drugie, pośród kompletnej próżni ideologicznej na tej postkomunistycznej Ukrainie, to spadkobiercy Bandery, z ich wściekłym rasizmem skierowanym przeciwko Rosjanom, przyjęli ideologiczny sztandar nowego kraju.
Jednocześnie ofiarą tego procesu padła większość ludności Ukrainy, zarówno tych oficjalnie wymienionych jako “Ukraińcy”, jak i “Rosjanie”. Większość widziała ZSRR jako Wielką Rosję, a Ukraińską SRR, gdzie mieszkali, jako jeden z zakątków w jej obrębie. Nie znali i nie chcieli uczyć się żadnego innego języka niż rosyjski. Jeśli ich babcie nauczyły ich mówić wiejskim dialektem ukraińskim w dzieciństwie, postrzegali to jako sposób na żart. I nagle, poprzez szkoły, propagandę i przemówienia polityczne, ci ludzie zostali dotknięci potężną presją, aby stać się “Ukraińcami” z tego, co niedawno było totalitarnym państwem komunistycznym.
Federacja Rosyjska przeżywała długi kryzys tożsamości narodowej i świadomości narodowej i to Ukraina wyciągnęła ją z tego zagmatwanego zamętu. Zgodnie z przewidywaniami analityków amerykańskiej Rady Bezpieczeństwa Narodowego w 1948 roku, Rosjanie rozwścieczyli się, gdy dowiedzieli się, że propaganda jest wykorzystywana do tego, aby niektórzy Rosjanie postrzegali siebie jako “nie-Rosjan”.
Pierwsza rana rosyjskiej dumy została zadana w czasach sowieckich, kiedy Malenkow i Chruszczow przenieśli Krym z RFSRR (Rosja) do Ukraińskiej SRR (Ukraina) w 1954 roku. Rosjanie uważali ten półwysep za swoją własną ziemię, przesiąkniętą krwią dwóch bohaterskich obron Sewastopola (1854-55 i 1941-42). Chociaż zewnętrzna manifestacja tego transferu ograniczała się do zmiany koloru Krymu na mapach z różowego na zielony, była postrzegana jako etniczna zniewaga przez Rosjan w ZSRR. Sewastopol był “miastem rosyjskich żeglarzy” (jak śpiewano w słynnej piosence) i nikt nie odważył się z tym polemizować. Rosyjskie oburzenie osiągnęło punkt wrzenia po tym, jak półwysep stał się częścią niepodległej Ukrainy w 1991 roku, a rząd zaczął zakazywać tam języka rosyjskiego. Fraza “Nadal będziesz odpowiadać za Sewastopol” z popularnego filmu “Brat 2” stała się ogólnokrajowym memem.
Kilka fal wymuszonej ukrainizacji w 20 wieku przekonało Rosjan, że ukraińska tożsamość nie jest czymś wywodzącym się ze starożytnej historii i kultury, ale czymś, co jest wpajane przez propagandę. Czy nam się to podoba, czy nie, Rosjanie w Rosji postrzegają wrogość współczesnej Ukrainy wobec rosyjskiej części ludności nie jako wolny wybór tożsamości etnicznej, ale jako chorobę, która powstała pod wpływem propagandy, którą należy wyleczyć. Im bardziej asertywnie niektórzy Ukraińcy deklarują, że nie są braćmi Rosjan, ale wrogami, że chcą być z NATO, a nie z Rosją, tym większe pragnienie po drugiej stronie jest uratowania i wyleczenia ich, cokolwiek to znaczy.
Sztuczka Zachodu – odwoływanie się do ludności współczesnej Ukrainy o poczuciu wyjątkowej tożsamości – jest jeszcze bardziej niebezpieczna pod względem prowokowania konfliktu. Reakcja Rosjan na te apele jest podobna do reakcji rodziców porwanego dziecka, które zostało obrócone przeciwko nim. Lepiej nie wchodzić im w drogę.
Podsumowując: Rosjanie mają wiele istotnych i historycznych powodów, aby uważać Ukrainę za swoją ziemię i postrzegać Ukraińców, nawet tych najbardziej wrogich Rosji, jako własny naród, który potrzebuje ochrony (w tym przed praniem mózgu). Twierdzenia Zachodu, że ma prawo sprawować hegemonię nad Ukrainą, ponieważ “Ukraina nie jest Rosją”, są postrzegane przez Rosjan w Rosji jako fałszywe i drapieżne.
Plac Lenina i pomnik Tarasa Szewczenki w mieście Kramatorsk, obwód doniecki. © Sputnik
Co więcej, uważają tę postawę za grabież ziemi skierowaną na terytorium, które Rosjanie uważają za własne. Jednym z decydujących czynników przebudzenia etnicznego Rosjan w epoce Putina był opór wobec próby oderwania Ukrainy. Sam prezydent nie był inicjatorem tego procesu, ale odzwierciedla nastroje narodowe.
Nie ma sposobu, aby Rosjanie zaakceptowali, że Ukraina jest w jakiś sposób oddzielona, z wyjątkiem brutalnej siły. Rosjanie zawsze będą postrzegać każdy porządek świata, który wiąże się z oddzieleniem Ukrainy od Rosji, jako wrogi. Wspierając “niepodległą Ukrainę”, Zachód zawsze będzie miał niestrudzonego i nieustępliwego wroga w Rosji i Rosjanach.
Pytanie brzmi, dlaczego tego potrzebuje i kto na tym korzysta?
Egor Chołmogorow, rosyjski historyk i dziennikarz
___
Najważniejsza historia Ukrainy nigdy nie widziana na Zachodzie
Konkluzja
W tym późnym terminie kluczowe jest uchwycenie tych krytycznych szczegółów tej nieopowiedzianej historii Ukrainy. Jeśli jesteś amerykańskim czytelnikiem, absolutnie ważne jest, aby zrozumieć, że celowa bałkanizacja Ukrainy wkrótce nadejdzie do 50 państw, ponieważ Ci sami barbarzyńcy są wewnątrz bramy … chyba że sprawiedliwi patrioci powstaną wszędzie, aby zakończyć chazarską władzę nad rządem federalnym USA i korporacyjną Ameryką. (Patrz uzupełnienie poniżej)
Dla każdego Amerykanina, który wątpi, że chazarscy barbarzyńcy byli w bramie przez ponad sto lat, wszystko, co muszą zrobić, to zastanowić się, kogo nie mogą krytykować ani żartować – NIGDY! Z drugiej strony, jak dobrze opisuje niepodważalne exposé na poprzednim hiperłączu, Chazarowie wyśmiewali się z NAS tak długo, jak długo mieszkali w USA i za nasze pieniądze.
Wreszcie, jeśli istnieje jeden krótki artykuł, który głęboko zanurza się w istotną historię chazarską, ponieważ poważnie wpłynął na los Rosji, los Stanów Zjednoczonych i los Ukrainy, to jest to dość odkrywczy esej: UKRYTA HISTORIA: Bankierzy Rothschildów i Schiffa, syjonistyczna ukraińska oligarchia i satanistyczna mafia chazarska
KONKLUZJA: Nic się nie zmienia, dopóki ci, którzy potajemnie rządzą USA, nie zostaną oskarżeni o 9/11, JFK, OK City, 5G, Chemtrails, Vaccines, COVID-19 ….
Rewizjonistyczni historycy na rzecz pokoju
na świecie Stan narodu
28 maja 2022 r.
Uzupełnienie
Zarówno rząd federalny USA, jak i korporacyjna Ameryka są potajemnie kontrolowane przez ogólnoświatową sieć tajnych stowarzyszeń, organizacji globalistycznych i podmiotów finansowych, które skutecznie rządzą planetą Ziemia. Są one następujące:
Iluminaci,
Czarna Szlachta,
Mafia Chazarska,
Kahal Cahilla,
Rycerze Maltańscy,
Towarzystwo Jezusowe,
Zakon Podwiązki,
Towarzystwo Pielgrzymów,
Watykan,
Korona Brytyjska,
Rada Rzymu,
Komitet 300,
Rada Koronna 13,
NWO Globalist Cabal,
Centralny Kartel Bankowy,
Światowe Forum Ekonomiczne,
Międzynarodowy Syndykat Bankowy,
Głębokie Państwo (Państwa) Mocarstw Zachodnich,
Globalny Kompleks Wojskowo-Przemysłowy,
Królewski Instytut Spraw Międzynarodowych
Rada Stosunków Zagranicznych,
Komisja Trójstronna,
Grupa Bilderberg,
BlackRock, Vanguard & State Street
i Oś Zio-Anglo-Amerykańska
(Źródło: ELITA WŁADZY OSZALAŁA CAŁKOWICIE!)
Opublikowano za: https://stateofthenation.co/?p=118411
Wypowiedz się
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.