Opublikowano Maj 17, 2022, autor: State of the Nation

HISTORIA PIENIĄDZA, BANKIERÓW WATAŻKÓW I KULTU

TEN RAPORT JEST RÓWNIEŻ DOSTĘPNY W FORMACIE PDF: History-of-Warlord-BankingPobierz

Przez Douglas Gabriel
Aim4Truth.org

Ścieżka Warlord Banksters jest złożona i została ukryta przez zaciemnianie, oszustwo i podstęp, aby ukryć prawdę i chronić małą grupę rodzin bankowych, których oszustwa okradły każdy naród na ziemi i ukryły łupy w rajach podatkowych, które przechowują skradzione bogactwo świata. Te elitarne rodziny bankowe posiadają udziały kontrolne w firmach z listy Fortune 500 poprzez firmy zarządzające aktywami, korporacje fasadowe, konta offshore i tysiąc innych “starych sztuczek bankowych”, które były używane od czasów króla Hammurabiego z Babilonu. Włoscy, żydowscy, niemieccy i lombardzcy bankierzy z Wenecji używali tych samych starych sztuczek “ojca kłamstwa”, aby stworzyć prywatne systemy bankowości centralnej, które są używane do dziś w większości krajów i nadal są własnością tych samych samochwalczych rodzin bankowych.

Chciwość, znana jako zły demon, nie zmieniła swojego postępowania od czasu, gdy machinacje bankierów Medyceuszy ustanowiły zasady korporacyjnej bankowości watażków, które są z natury niemoralne i działają przeciwko ludzkiemu postępowi, wywołując wojnę, drapieżną bankowość i niewolnictwo ekonomiczne.

Ostatecznie ci “lichwiarscy bankierzy” przekonali rządy do zamykania ludzi za niespłacanie pożyczek na czas. “Więzienie dłużnika” było wychodnią rodzin bankowych, później nazwanych bankierami kupieckimi, kontrolującymi rządy i gospodarki, które wykraczały poza “narodowe” ograniczenia. Gdy handel, handel i merkantylizm opanowały świat, bankierzy nadal mieli przewagę i rzeczywiście tworzyli i niszczyli królów i królestwa pożyczkami z banków rodzinnych. Rodziny te stały się liniami korporacyjnymi, które nadal są u władzy na całym świecie i zrzeszają się poprzez Towarzystwo Pielgrzymów, Światowe Forum Ekonomiczne, MFW, Bank Światowy, BIS i wiele tajnych kabał, takich jak: Watykan i Brytyjscy Rycerze Maltańscy, CFR, RIIA, Organizacja Narodów Zjednoczonych i wiele innych elitarnych grup globalistycznych.

WYNALAZCY OSZUSTW BANKOWYCH I UPADEK BABILONU

Pieniądze zostały po raz pierwszy opracowane w starożytnym świecie w świątyniach, które śledziły przechowywanie zboża i żywności przez następny sezon, co początkowo było dobrym i moralnym zamiarem, który nie pobierał opłaty za usługi ani odsetek. Monety i pieniądze zostały opracowane, aby reprezentować wartość ludzkiej pracy i przechowywanych zasobów. W końcu świątynie zaczęły wykorzystywać swoje nadwyżki zapasów zboża i twardych monet, aby udzielać pożyczek innym jako inwestycje. Pieniądze te zostały wykorzystane dla dobra grupy, a nie dla osobistego zysku jednostki. Kiedy kontrola pieniądza opuściła domenę świątyni, pozytywne wykorzystanie nadwyżek zboża i monety zostało “obrócone na ciemną stronę”, a demony zaczęły walczyć z bogami świątyni o kontrolę nad pieniędzmi i życiem ludzi. Dopóki nie uzyskamy pełnego obrazu ewolucji pieniądza (mamony), będziemy nieświadomie poddawani tym potężnym demonicznym siłom, które kontrolują nasze osobiste i globalne życie gospodarcze.

Historia pieniądza w świecie zachodnim zaczyna się około 2000 roku p.n.e., kiedy Babilończycy przekształcili się w wysoko rozwinięte skomercjalizowane społeczeństwo, wraz z wyrafinowanym systemem monetarnym i kredytowym. Jęczmień i srebro funkcjonowały obok siebie w podwójnym systemie monetarnym, który wykorzystywał zarówno jako środki wymiany, jak i standardy wartości. Historycznie jęczmień poprzedzał srebro jako główną formę waluty. Stosunek prawny ustalił wartość srebra w przeliczeniu na jęczmień i odwrotnie. Wierzyciele przyjmowali płatności w srebrze lub jęczmieniu, w zależności od preferencji dłużnika. Srebro zyskało na znaczeniu w stosunku do jęczmienia, a później złoto babilońskie stało się konkurencyjną walutą metalową.

Kodeks Hammurabiego (2123-2108 p.n.e.) określał pieniądze zbożowe dla niektórych płatności i metal dla innych. Kupcy, którzy nalegali na płatność w niewłaściwej walucie, mogli spotkać się z surowymi karami. Standardową jednostką monetarną był szekel, równy 180 ziarnom jęczmienia lub stała waga srebra. Srebro było topione w małe sztabki, które krążyły jako pieniądze i zwykle były testowane pod kątem próby przy każdej transakcji. Niektóre sztabki nosiły wizerunek lub nadpisanie boga, którego świątynia gwarantowała delikatność srebra.

Świątynie pożyczały towary ze swoich sklepów do spłaty w naturze jako ogólną praktykę. Pożyczki te nie naliczały odsetek, o ile były spłacane w terminie. Niektórzy kupcy prowadzili swego rodzaju działalność bankową, udzielając pożyczek w srebrze i zbożu oraz przechowując depozyty klientów, którzy zarabiali odsetki. Klienci ci mogli spłacać zobowiązania, pisząc projekty na tych depozytach. Ustawowa stopa procentowa wynosiła 20 procent, ale srebrne pożyczki często zarabiały 25 procent, a pożyczki zbożowe ponad 33 procent. Weksle były rzeźbione na glinianych tabliczkach.

Uważa się, że handlowcy zaczęli oznaczać własne szekle, aby uniknąć czasochłonnego procesu ważenia każdej transakcji. Kupcy, którzy “wydali” własne szekle, mogli następnie wymienić je na patronów jako IOU. Każdy powracający klient mógłby następnie wymienić oznaczony szekel na pewną ilość towarów lub usług, a sprzedawca wiedziałby, że ich standardowa waga zabezpiecza płatność. Metoda ta ostatecznie rozwinęła się w system monetarny, w którym władcy i państwa opracowali własną suwerenną walutę jako standard wymiany.

BANKOWOŚĆ BABILOŃSKA

Ponieważ ziemia była tak istotną częścią życia babilońskiego, firmy bankowe w tym czasie były mocno zaangażowane w sprawy nieruchomości. Firmy bankowe, takie jak Dom Egibi, działały jako zarządcy gruntów, wynajmując pola dla nieobecnych właścicieli ziemskich, podczas gdy inne firmy zajmowały się wyłącznie ziemiami należącymi do rodziny królewskiej. Na przykład Dom Murashu, działający w ostatniej połowie 5 wieku pne, odniósł sukces, “wynajmując ziemie królewskie dzierżawcom i działając jako agenci w przekształcaniu zysków z rolnictwa w metal”.

Wraz z dobrobytem przyszli bankierzy kupieccy i większy sektor ludności uczestniczący w operacjach handlowych i finansowych, których transakcje opierały się na standardzie srebra i wzorowały się na wekslach.

Sporządzono umowy zawierające notarialne poświadczenie przez świadków z miejscem i datą. Towary byłyby ważone w srebrze i sumowane na kwotę do zapłaty, która mogłaby zostać pożyczona nabywcy. Po spłacie długu wierzyciel złamał glinianą tabliczkę wekslową.

Prywatne banki babilońskie wspierały również inwestorów venture capital poszukujących przedsiębiorstw komercyjnych. Grupa inwestorów połączyłaby swoje zasoby i oddała kapitał osobie fizycznej w celu przeprowadzenia transakcji handlowych w celu osiągnięcia zysku, który zostałby podzielony między początkowych inwestorów, w ten sposób powstał model dla korporacji.

W Babilonie, w czasach Hammurabiego, istnieją zapisy o pożyczkach udzielonych przez kapłanów świątyni. Świątynie przyjmowały darowizny i wpływy z podatków i gromadziły wielkie bogactwo. Redystrybuowali te dobra do ludzi w potrzebie, takich jak wdowy, sieroty i biedni, i pozwalali ludziom brać oprocentowane pożyczki. Pożyczki zostały udzielone po obniżonych stopach procentowych poniżej rynkowych. Czasami poczyniono przygotowania, aby przekazywać darowizny żywnościowe do świątyni zamiast spłacać odsetki.

Kiedy te systemy lichwy zostały ustanowione, a uścisk tworzył transformację kulturową opartą na pieniądzach, ludzie naturalnie popadli w długi i stali się niewolnikami, aby spłacić swój dług.

Dłużnik uwięziony za dług może nominować swoją żonę, dziecko lub niewolnika do odpracowania długu. Sytuacja wymknęła się spod kontroli, że król Hammurabi zarządził, że nikt nie może być zniewolony przez ponad trzy lata za długi. Inne miasta, z mieszkańcami obciążonymi długiem, wydały moratoria na wszystkie zaległe rachunki. Kult obejmował kultury, które przyjęły lichwę i skupiły się na pieniądzach, które zarabiają pieniądze bez pracy – złej lichwie.

W 5 wieku pne”, “Warlord Banking Families” powstały w Babilonie w ich początkowej formie; Domy Egibi, Murashu, Ea-iluta-bani i Borsippa były takimi rodzinami bankowymi. Ci banksterzy zostali sklasyfikowani jako bankierzy kupiecki, ale powinni być postrzegani jako czciciele, którzy znacząco zwrócili kulturę w kierunku materializmu i wiary w chciwość oraz skrzywdzili i zabili wielu ludzi w tym procesie.

MAMMON – DIABEŁ ZA PIENIĘDZMI

w Nowym Testamencie Biblii jest powszechnie uważana za pieniądze, bogactwo materialne lub jakąkolwiek istotę lub diabła, który obiecuje bogactwo i jest związany z chciwym dążeniem do osobistego zysku i wywyższania się. W średniowieczu była często personifikowana jako demon, a czasami włączana do siedmiu książąt piekła, którzy rządzą Siedmioma grzechami głównymi. po hebrajsku oznacza pieniądze i jest bogiem rzeczy materialnych, zasadniczo materializmem naszych czasów, który wydaje się kontrolować większość ludzi Zachodu.

Siedem grzechów głównych prowadzi do piekła, a jest postrzegana jako jeden z najpotężniejszych demonów, który zapędza ludzkość na ścieżki zatracenia.

Siedem grzechów głównych i towarzyszące im demony są często wymieniane jako:

Lucyfer: Duma

Mamona: Chciwość

Asmodeusz: Pożądanie

Lewiatan: Zazdrość

Belzebub: Obżarstwo

Szatan: Gniew

Belphegor: Leniwiec

Słowo może oznaczać bogactwo lub zysk w oryginalnym dialekcie syryjskim, ale jest także imieniem syryjskiego bóstwa, które było bogiem bogactwa. Misznajskie hebrajskie słowo mamôn oznacza pieniądze, bogactwo, majątek i “to, w czym się ufa”.

Ostatecznie, z powodu chrześcijańskiego nakazu przeciwko pobieraniu odsetek za pieniądze pożyczane innej osobie (lichwa), cała idea pieniądza (mamona) stała się pejoratywna, termin, który był używany do opisania dumy, chciwości, obżarstwa, nadmiernego materializmu i niesprawiedliwego światowego zysku. Czczenie pieniędzy było postrzegane jako grzech i dzieło demona chciwości,. Później pieniądze stają się synonimem piekielnych intencji i niewoli świata fizycznego, który prowadzi ludzi do ciemnych królestw; dlatego chrześcijanie zostali ostrzeżeni, aby trzymać się z dala od praktyk lichwy i gloryfikacji. Powszechne było przekonanie, że lichwa jest dziełem diabła i z pewnością nie nadaje się dla chrześcijanina. Chrześcijanin powinien być wierny “drugiemu” i pomagać mu z miłości, a nie w celu gromadzenia pieniędzy dla osobistych korzyści. Chrześcijanin uważa, aby nie zostać skażonym przez niesprawiedliwość bogactwa i pieniędzy oraz przynętę.

Pojawienie się demona pieniędzy i chciwości zmieniło się z czasem. Mammon jest teraz kredytem kartowym lub PIN-em dla twojego konta bankowego, czeku, gotówki, Bitcoin, bezpośredniego depozytu lub debetu lub kredytu na twoim koncie cyfrowo. Materializm, który stworzył, jest tak zakorzeniony w ludziach Zachodu, że jest to podświadomy hałas w tle, który jest rzadko zauważany. rządzi ludzką siłą woli poprzez niewolnictwo z długami podatkowymi, technologiczne ataki na ludzki styl życia i kontrolę ludzkich uzależnień. Siedem grzechów głównych można znaleźć w większości hollywoodzkich produkcji, a droga do piekła jest jak czerwony dywan dla “bankierów i maklerów-watażków”, którzy obdarzają się dumą chciwości, obżarstwa, pożądania, nienawiści i wojny. to globalny wielki biznes, a rodziny bankowe nie rezygnują z żadnych pieniędzy bez dobrych zwrotów z inwestycji, uciążliwej lichwy i globalnej kontroli przepływu pieniędzy.

Prawdopodobnie można uczciwie powiedzieć, że większość ludzi Zachodu jest albo przytłoczona tym systemem, albo jest błogo ignorantem i tarza się w chlewie materializmu. Jest to wygodna w błocie ze skrawkami z banksterskich elit, aby zadowolić paletę klasy średniej. Ponieważ ludzie Zachodu mają niewielkie zrozumienie prawdziwej historii świata, istnieje niewielkie lub żadne zrozumienie ekonomicznego systemu kontroli, który doprowadził nas do obecnego szalonego, ekonomicznie kontrolowanego świata, w którym Ameryka jest winna rodzinom bankowym 25 bilionów dolarów długu za pośrednictwem amerykańskiej Rezerwy Federalnej, która tworzy ciągły uciążliwy dług, którego nigdy nie można spłacić. Stale rosnące zadłużenie jest zwykłą metodą, której używają banksterzy (gangsterzy ekonomiczni) do kontrolowania całych krajów poprzez dług wojenny – wojny, które podżegający do wojny banksterzy często pomagają tworzyć.

BANKIERZY WARLORD

Pierwszy “nowoczesny” bank został założony w Wenecji z gwarancją państwa w 1157 roku i działał do 1797 roku, działając w interesie krzyżowców papieża Urbana Drugiego. Działalność ta rozwinęła się w Bank Wenecji, z kapitałem początkowym w wysokości 5 000 000 dukatów. Bank ten był pierwszym bankiem krajowym utworzonym w granicach Europy.

W połowie 13 wieku, kiedy niektóre bogate włoskie rodziny zobaczyły zyski, które osiągały weneckie rodziny bankowe, grupy włoskich chrześcijan, szczególnie Cahorsins i Lombards, wymyśliły “fikcje prawne”, aby obejść zakaz chrześcijańskiej lichwy. Jedną z metod udzielania przez chrześcijan pożyczki z odsetkami bez nazywania jej lichwą było oferowanie pieniędzy bez odsetek, ale także wymaganie, aby pożyczka była ubezpieczona od możliwej straty lub obrażeń i / lub opóźnień w spłacie. Chrześcijanie dokonujący tych fikcji prawnych stali się znani jako lichwiarze papieża i zredukowali znaczenie weneckich i włoskich Żydów dla europejskich monarchów.

Najpotężniejsze włoskie rodziny bankowe pochodziły z Florencji, w tym rodziny Acciaiuoli, Mozzi, Bardi i Peruzzi, które założyły oddziały w całej Europie. Prawdopodobnie najbardziej znanym włoskim bankiem był bank Medyceuszy, założony przez Giovanniego di Bicci de’ Medici w 1397 roku i trwający do 1494 roku.

Rozprzestrzenianie się włoskich bankierów w Europie było dramatyczne. Do 1327 roku Awinion we Francji miał 43 oddziały włoskich domów bankowych. Towarzyszący temu rozwój włoskiej bankowości we Francji był początkiem lombardzkich kantorów w Europie, którzy przemieszczali się z miasta do miasta wzdłuż ruchliwych szlaków pielgrzymkowych ważnych dla handlu. W późnym średniowieczu chrześcijańscy kupcy, którzy pożyczali pieniądze z odsetkami, byli bez sprzeciwu, a Żydzi stracili swoją uprzywilejowaną pozycję lichwiarzy.

Po 1400 roku siły polityczne zwróciły się przeciwko metodom włoskich bankierów wolnej przedsiębiorczości, aw 1401 roku król Marcin I Aragoński wydalił niektórych z tych bankierów. W 1403 roku król Anglii Henryk IV zabronił im w jakikolwiek sposób czerpania zysków w swoim królestwie. W 1409 roku Flandria uwięziła, a następnie wypędziła genueńskich bankierów. W 1410 roku wszyscy włoscy kupcy zostali wygnani z Paryża.

Później, kiedy nowoczesne praktyki bankowe stały się powszechne, włoskie rodziny bankowe ponownie stały się znaczące, szczególnie w latach 1527-1572, kiedy Włochy wyprodukowały wiele ważnych grup rodzin bankowych: Grimaldi, Spinola, Pallavicino, Doria, Pinelli i Lomellini.

Banki rodzinne Bardi, Peruzzi i Acciaiuouli, wraz z innymi dużymi bankami we Florencji i Sienie w szczególności, zostały założone w latach około 1250 roku. W 1290 roku dramatycznie wzrosły pod względem wielkości i drapieżności i zostały zreorganizowane przez napływ nowych partnerów. Były to “Czarne Gwelfy” rodziny szlacheckie, z frakcji północnowłoskiej arystokracji ziemskiej, zawsze były zaciekle wrogie rządowi Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Karol Wielki, 500 lat wcześniej, już uznał Wenecję za zagrożenie równe Wikingom i zorganizował bojkot, aby spróbować doprowadzić Wenecję do porozumienia ze swoim Imperium. Wenecja w 1300 roku była centrum frakcji Czarnych Gwelfów, która wypędziła Dantego i jego współmyślicieli z Florencji. Machiavelli opisuje, jak do 1308 roku Czarny Gwelf rządził wszędzie w północnych Włoszech, z wyjątkiem Mediolanu, który pozostał sprzymierzony ze Świętym Cesarstwem Rzymskim i był najbardziej rozwiniętym gospodarczo i potężnym miastem-państwem w XIV-wiecznych Włoszech.

Statut Parte Guelfa otwarcie twierdził, że jest to partia papiestwa, a wraz z Wenecją Czarny Gwelf otwarcie naciskał na papieży, aby zmienili lichwę z grzechu śmiertelnego na grzech powszedni. Wenecjanie wydawali się cieszyć skutecznym zwolnieniem z nakazów katolickich papieży przeciwko lichwie, a także z ich zakazu handlu z niewiernymi – seldżuckimi i mameluckimi reżimami Egiptu i Syrii.

Sto lat wcześniej, w 1180 roku, doża (książę) Ziani z Wenecji kazał cesarzowi Fryderykowi zgodzić się na wycofanie jego standardowych srebrnych monet z Włoch i pozwolenie włoskim miastom na bicie własnych monet. W ciągu stulecia od pokoju w Konstancji w 1183 roku do 1290 roku, Wenecja ustanowiła niezwykłą, prawie całkowitą dominację handlu złotymi i srebrnymi monetami i kruszcami w całej Europie i Azji.

Bankierzy z Czarnego Gwelfa z Florencji nie po prostu pożyczali pieniędzy monarchom, a następnie oczekiwali spłaty z odsetkami, ponieważ odsetki często “oficjalnie” nie były pobierane od pożyczek, ponieważ lichwa była uważana za grzech i przestępstwo wśród chrześcijan. Podstawowym warunkiem było zadeklarowanie królewskich dochodów bezpośrednio bankierom – najwyraźniejszy znak, że monarchom brakowało suwerenności narodowej przeciwko “korsarzom” Czarnych Gwelfów. Ponieważ w XIV wieku w Europie ważne towary, takie jak żywność, wełna, odzież, sól, żelazo itp., Były produkowane tylko na licencji królewskiej i podatkach, kontrola bankowa dochodów królewskich doprowadziła, po pierwsze, do prywatnej monopolizacji produkcji tych towarów, a po drugie, do “prywatyzacji” banków i kontroli funkcji samego rządu królewskiego.

Do 1325 roku bank Peruzzi posiadał wszystkie dochody Królestwa Neapolu (cała południowa połowa Włoch, najbardziej produktywny pas zbożowy całego obszaru Morza Śródziemnego); zwerbowali i poprowadzili armię króla Roberta z Neapolu, pobierali jego cła i podatki, mianowali urzędników jego rządu, a przede wszystkim sprzedawali całe zboże z jego królestwa. Nakłonili Roberta do nieustannych wojen o podbój Sycylii, ponieważ przez Hiszpanię Sycylia była sprzymierzona ze Świętym Cesarstwem Rzymskim. Tak więc produkcja zboża na Sycylii, której Peruzzi nie kontrolowali, została zmniejszona przez wojnę.

Andegaweńscy krewni króla Roberta, królowie Węgier, mieli swoje królestwo podobnie “sprywatyzowane” przez florenckie banki w tym samym okresie. We Francji Peruzzi byli bankiem współpracującym bankierów z królem Filipem IV. Banki Bardi i Peruzzi “sprywatyzowały” dochody Edwarda II i Edwarda III z Anglii, zapłaciły budżet króla i zmonopolizowały sprzedaż angielskiej wełny.

Kiedy król Edward próbował zabronić włoskim kupcom i bankierom ekspatriacji ich zysków z Anglii, zamienili swoje zyski na wełnę i przechowywali ogromne ilości wełny w klasztorach Zakonu Joannitów, którzy byli ich dłużnikami, sojusznikami politycznymi i partnerami w monopolizacji handlu wełną. To przedstawiciele Bardiego zaproponowali Edwardowi III bojkot wełny, który zniszczył przemysł włókienniczy Flandrii.

Duże przepływy dochodów przychodziły do Watykanu w zbieraniu składek kościelnych i dziesięcin. Pod rządami Jana XXII, czarnego papieża Gwelfa w latach 1316-1336, dziesięcina papieska gwałtownie wzrosła, osiągając pozorną wartość 250 000 złotych florenów rocznie. Wszystkie zostały zebrane przez agentów banków weneckich (dla Francji największe źródło dochodów papieskich) i Bardi Bank (dla wszystkich innych krajów w Europie z wyjątkiem Niemiec). Pobierali od Watykanu spore “opłaty za wymianę” za przekazanie zbiorów.

Tylko sprzymierzeni z Wenecją bankierzy mieli rezerwy gotówki na finansowanie operacji papieskich. Przekazywali zbiory z Europy i wcześniej wypożyczali je papieżom. W ten sposób Wenecja kontrolowała kredyt papieski i ciągłą wrogość między papiestwem a Świętymi Cesarzami Rzymskimi.

W samych włoskich miastach-państwach, wczesne lata XIV wieku były świadkami przypisywania coraz większej części dochodów z podatków pierwotnych bankierom i innym posiadaczom obligacji Partii Guelph. Od około 1315 roku Gwelfowie znieśli podatki dochodowe w mieście, ale podnieśli je na okolicznych obszarach wiejskich, na które rozszerzyli swoją władzę. Bankierzy, kupcy i bogaci arystokraci z Guelph nie płacili podatków, ale zamiast tego udzielali pożyczek miastu i rządom.

Niektóre ze słynnych banków Toskanii upadły już w 1320 roku: Asti ze Sieny, Franzezi, firma Scali z Florencji. W 1330 roku największe banki, z wyjątkiem Bardi, Peruzzi, Acciaiuoli i Buonacorsi, traciły pieniądze i pogrążały się w bankructwie wraz ze spadkiem produkcji ważnych towarów, które zmonopolizowały. Acciaiuoli i Buonacorsi, którzy byli bankierami Watykanu przed opuszczeniem Rzymu, zbankrutowali w 1342 roku wraz z bankructwem miasta Florencji i pierwszymi bankructwami Edwarda III. Peruzzi i Bardi, dwa największe banki na świecie, upadły w 1345 roku, pozostawiając cały rynek finansowy Europy i Morza Śródziemnego rozbity, z wyjątkiem znacznie mniejszych bankierów Hanzeatyckiej Ligi Niemiec, którzy nigdy nie pozwolili włoskim bankom i firmom handlowym wejść do swoich miast.

WENECJA, MENNICA ŚWIATA

W latach 1250-1350 weneckie finansisty zbudowali ogólnoświatową spekulację finansową walutami oraz złotem i srebrem. To ostatecznie przyćmiło i kontrolowało spekulację długiem, towarami i handlem Bardi, Peruzzi i innych rodzin bankowych, które przejęły wszelką kontrolę nad monetami i walutą od monarchów tamtych czasów.

Wenecka oligarchia finansowa jako całość, która rządziła imperium morskim poprzez małe komitety wykonawcze pod przykrywką republiki, scentralizowała i wspierała własną działalność spekulacyjną jako całość. “Republika” zbudowała statki i sprzedała je na aukcji kupcom; eskortował ich dużymi, dobrze uzbrojonymi konwojami morskimi swojego imperium, z dowódcami marynarki wojennej odpowiedzialnymi przed weneckim “Komitetem Dziesięciu” i sędziami za bezpieczeństwo konwojów. Ta sama oligarchia utrzymywała kilka publicznych mennic i robiła wszystko, co możliwe, aby wspierać centralizację handlu złotem i srebrem oraz monetami w Wenecji, która była dominującym handlem Wenecji do 1310 roku. Weneckie banki i handlarze kruszcami byli wspierani przez duże pule kapitału i ochrony i pracowali w Katedrze San Marcos’ Grain Office i Prokuratorów San Marcos, którzy kontrolowali pobór podatków Republiki.

Wielkość weneckiego handlu kruszcami była ogromna: dwa razy w roku “flota bulionowa” licząca do 20-30 statków w ciężkim konwoju morskim, płynąca z Wenecji na wschodnie wybrzeże Morza Śródziemnego lub do Egiptu, niosąca głównie srebro; i popłynął z powrotem do Wenecji, niosąc głównie złoto, w tym wszelkiego rodzaju monety, sztabki, liście itp. Zyski z tego handlu zawstydzają lichwę.

Krucjaty chrześcijańskie (pierwsza w 1099 r., siódma i ostatnia duża w 1291 r.) miały tylko jeden strategiczny skutek: rozszerzenie i wzmocnienie morskiego imperium handlowego Wenecji na wschodzie. Wenecja dostarczyła statki, aby zabrać krzyżowców na Bliski Wschód; Wenecja pożyczała im pieniądze, a dożowie weneckie często mówili im, jakie miasta mają próbować zdobyć lub splądrować. Dzięki krucjatom Wenecja uzyskała skuteczną kontrolę nad miastami Tyr, Sydon i Akka w Libanie oraz Lajazzo w Turcji i wzmocniła swoją dominację w handlu przez Konstantynopol. Były to przybrzeżne punkty wejścia przez regiony Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego do Chin i Indii.

Strategiczny sojusz między Wenecją a mongolskimi chanami dał Wenecji ogromne ilości złota, dzięki którym przez dziesięciolecia dominowała w światowym handlu walutami. Mongolscy pośrednicy spotkali się z weneckimi kupcami w rządzonych przez Mongołów perskich miastach handlowych Tabriz, Trebizond i Tana, handlując złotem za srebro z Europy. Handel niewolnikami na dużą skalę z domen mongolskich był związany z tym handlem walutami. Wenecjanie byli w stanie podnieść cenę srebra pomimo istnienia rekordowych ilości przybywających do Wenecji z Europy. Krucjaty skonsolidowały również sojusz Wenecji i sprzymierzonych z nią miast rządzonych przez Czarnych Gwelfów, papiestwa oraz królów normańskich i andegaweńskich przeciwko Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu skupionemu w Niemczech.

Pod koniec XIII i XIV wieku Wenecja zapewniła wymianę monet i walut dla największego imperium w historii, które plądrowało i niszczyło ludność pod jego rządami. Wenecja przejęła handel walutami i tworzenie tego, co pozostało z Cesarstwa Bizantyjskiego. Wenecja w tym okresie zdjęła Wschód ze standardu złota i umieściła go na srebrnym standardzie. Zdjął Bizancjum i Europę z 500-letniego srebrnego standardu i umieścił je na standardach złota.

Weneckie finansiści i kupcy osiągali roczne stopy zysku w wysokości do 40 procent na bardzo dużych, w przeważającej mierze krótkoterminowych (sześciomiesięcznych) inwestycjach. Wenecja usidliła wszystkie okoliczne gospodarki, w tym gospodarkę niemiecką, w której skoncentrowano produkcję srebra, żelaza i żelaznych narzędzi. Do 1320 roku kupcy weneckie nie podróżowali już do Niemiec w celu handlu. Zmusili niemieckich producentów i kupców do przyjazdu do Wenecji i zakwaterowania w “Magazynie Niemców”, gdzie ich towary były przechowywane na sprzedaż. Weneckie bankierzy na Rialto (del Banco) dokonywali bezgotówkowych przelewów bankowych między kontami kupców, pozwalali na debety, dawali linie kredytowe na miejscu, tworzyli “pieniądze bankowe”, a następnie spekulowali nimi. Zrobili to z powietrza, po prostu kontrolując spekulacje walutowe na całym świecie, ponieważ kontrolowali walutę i mieli rezerwy, aby ją wesprzeć.

Bankierzy Rialto pobierali opłaty od osób zaangażowanych w handel, ponieważ wymiana walut może być zaangażowana w transakcję. Te opłaty za wymianę zostały usunięte z kosztów produkcji i handlu, które zaszkodziły zyskom, podczas gdy zyski lichwy sprawiły, że bankierzy stali się coraz bogatsi. Następnie bankierzy jeszcze bardziej oddali “weksle” przed własnymi potencjalnymi stratami w wahaniach kursów walut manipulowanymi przez weneckich kupców kruszców. Tym samym weksle w XIV wieku kosztowały średnio 14 proc., gorzej niż pożyczanie pieniędzy po ustalonej stopie procentowej. Ostatecznie Rialto del Bancos zawsze zyskiwali więcej bogactwa z każdej transakcji, aż oczywiście zbankrutowali.

Wenecja zamieniła Europę na złoto, grabiąc srebro. Anglia, na przykład, w latach 1300-1309 importowała 90 000 funtów szterlingów w srebrze do monetowania; ale w latach 1330-1339 był w stanie sprowadzić tylko 1000 funtów. Ale w Wenecji w ogóle nie brakowało srebra w 1330 roku. Florenccy bankierzy, ze swoim słynnym złotym florenem, cieszyli się wielkimi spekulacyjnymi zyskami w tym oszustwie walutowym.

Po 1400 roku siły polityczne zwróciły się przeciwko metodom włoskich bankierów kupieckich “wolnej przedsiębiorczości”. W 1401 roku król Marcin I Aragoński (Hiszpania) wygnał ich. W 1403 roku król Anglii Henryk IV zabronił im w jakikolwiek sposób czerpania zysków w swoim królestwie. W 1409 roku Flandria uwięziła, a następnie wypędziła genueńskich bankierów. W 1410 roku wszyscy włoscy kupcy zostali wygnani z Paryża. Kiedy Ludwik XI został królem Francji w 1461 roku, zorganizował siły narodowe, aby uczynić z niej pierwsze silne i suwerenne państwo narodowe. Wraz z rozwojem portów, dróg i wsparcia dla miast, Ludwik XI nalegał na jedną, standardową walutę narodową, stworzoną i kontrolowaną przez koronę. Zarówno dla Ludwika XI, jak i angielskiego Henryka VII w tym samym okresie, merkantylistyczne formy ekonomicznego nacjonalizmu łączyły się z wyraźną wrogością wobec włoskich technik kredytowych i rozliczeniowych.

WŁOSCY BANKSTERZY UCIEKAJĄ DO NIEMIEC

W Niemczech znajdujemy wiele włoskich rodzin bankowych migrujących do Hamburga i stających się ukrytymi pieniędzmi za Ligą Hanzeatycką, wczesną firmą handlową, która wykorzystywała hiszpańskich i portugalskich żeglarzy handlowych w lukratywnym handlu przyprawami i niewolnikami. Te wczesne związki bogatych bankierów inwestujących w handel stały się podstawą tego, co stało się korporacjami, takimi jak holenderskie i brytyjskie firmy z Indii Wschodnich i modelem dla europejskich banków centralnych. W południowych Niemczech, dwie wielkie rodziny bankowe pojawiły się w 15 wieku, Fuggers i Welsers. Zasadniczo przejęli kontrolę nad znaczną częścią europejskiej gospodarki i zdominowali międzynarodowe wysokie finanse w 16 wieku. Fugger Bank trwał od 1486 do 1647 roku, a Jacob “bogaty” Fugger (pierwotnie pisany “Fucker”) stał się najbogatszym człowiekiem w historii.

Dla północnoniemieckich państw miejskich tworzących potężne banki ważny był również wpływ holenderskich bankierów. Berenberg Bank jest najstarszym bankiem w Niemczech i drugim najstarszym bankiem na świecie, założonym w 1590 roku przez holenderskich braci Hansa i Paula Berenbergów w Hamburgu. Bank jest nadal własnością rodziny bankowej Berenberg.

Przez cały 17 wiek metale szlachetne z Nowego Świata, Japonii i innych miejsc były kierowane do Banku Amsterdamu. Holandia przyciągała monety i kruszce, które miały być zdeponowane w ich bankach, dopóki nie stały się wiodącą siłą bankowości. Koncepcje bankowości z rezerwą cząstkową i systemów płatności zostały opracowane i rozpowszechnione w Niemczech, Anglii i innych krajach Holandii.

W Londyńskim City powstała Londyńska Giełda Królewska w 1565 roku. Pod koniec 16 wieku i podczas 17 wieku tradycyjne funkcje bankowe przyjmowania depozytów, pożyczania pieniędzy, wymiany pieniędzy i transferu środków zostały połączone z emisją długu bankowego, który służył jako substytut złotych i srebrnych monet. Doprowadziłoby to do regulacji rządowych i pierwszych banków centralnych w Europie. Sukces nowych technik i praktyk bankowych w Amsterdamie i Londynie pomógł rozpowszechnić koncepcje i pomysły w innych częściach Europy. Wygoda nowoczesnej bankowości stawała się takim sposobem życia, że współczesny człowiek nie mógłby naprawdę istnieć bez konta bankowego. W ten sposób uścisk stał się silniejszy i jeszcze bardziej nieświadomy, gdy praktyki bankowe coraz bardziej wkraczały w codzienne życie.

NOWOCZESNA BANKOWOŚĆ

Pierwotne nowoczesne banki były “bankami kupieckimi”, które włoscy kupcy zbożowi wymyślili w średniowieczu. Gdy lombardzcy kupcy i bankierzy dorastali w oparciu o siłę upraw zbóż na równinach Lombardii, wielu wysiedlonych Żydów uciekających przed hiszpańskimi prześladowaniami zostało przyciągniętych do handlu bankowego we Włoszech.

Żydzi nie mogli utrzymać ziemi we Włoszech, więc weszli na wielkie place handlowe i sale Lombardii, wraz z lokalnymi kupcami, i ustawili swoje ławki (bancos), aby handlować uprawami. Mieli jedną wielką przewagę nad miejscowymi. Chrześcijanom surowo zakazano grzechu lichwy, definiowanego jako pożyczanie na procent. Z drugiej strony, żydowscy przybysze mogli pożyczać rolnikom pod zastaw upraw na polu, pożyczkę wysokiego ryzyka po cenach, które Kościół uznałby za lichwiarskie; ale Żydzi nie podlegali dyktatowi Kościoła. W ten sposób mogliby zabezpieczyć prawa do sprzedaży zboża przed ewentualnymi zbiorami. Następnie zaczęli wypłacać zaliczki na poczet przyszłej dostawy zboża wysyłanego do odległych portów. W obu przypadkach osiągnęli zysk z obecnego rabatu w stosunku do przyszłej ceny. Ten dwuręczny handel był czasochłonny i wkrótce powstała klasa kupców, którzy handlowali długiem zbożowym zamiast zbożem.

Żydowski przedsiębiorca pełnił zarówno funkcje finansowe (kredyt), jak i ubezpieczeniowe (ubezpieczeniowe). Finansowanie przybrało formę pożyczki na uprawy na początku sezonu wegetacyjnego, co pozwoliło rolnikowi uprawiać swoje roczne plony. Ubezpieczenie w formie ubezpieczenia uprawy (towaru) gwarantowało dostawę plonu do nabywcy, zazwyczaj hurtownika handlowego.

Bankowość handlowa przeszła od finansowania handlu we własnym imieniu do rozliczania transakcji dla innych, a następnie do przechowywania depozytów w celu rozliczenia “billette” lub notatki napisanej przez ludzi, którzy nadal pośredniczyli w rzeczywistym zbożu. I tak “ławki” kupca (banco-bank) na wielkich rynkach zbożowych stały się ośrodkami trzymania pieniędzy na rachunek. Te zdeponowane środki miały być przechowywane w celu rozliczenia handlu zbożem, ale często były wykorzystywane do własnych transakcji ławkowych (banku) w międzyczasie poprzez pożyczki o wysokich stopach procentowych. Poszerzenie uprawnień bankierów kupieckich spowodowało brak równowagi w bogactwie, który doprowadził bogatych do zamknięcia biednych, a bankierów do przekształcenia kół handlu w narzędzia wojny.

W 12 wieku potrzeba transferu dużych sum pieniędzy na finansowanie krucjat stymulowała ponowne pojawienie się bankowości w Europie Zachodniej. W 1162 roku król Anglii Henryk II nałożył podatek na wsparcie krucjat. Templariusze i szpitalnicy działali jako bankierzy Henryka w Ziemi Świętej. Duże posiadłości ziemskie templariuszy w całej Europie pojawiły się również w latach 1100-1300 jako początek ogólnoeuropejskiej bankowości, ponieważ ich praktyką było przyjmowanie lokalnej waluty, dla której podawano by notatkę popytową, która byłaby dobra w każdym z ich zamków w Europie i Lewancie, umożliwiając przepływ pieniędzy bez zwykłego ryzyka rabunku podczas podróży.

Krucjaty stały się platformą dla rodzin bankowości kupieckiej, aby stać się Rodzinami Bankowymi Watażków, które do dziś podżegają do wojny, aby mogły czerpać korzyści z pożyczania pieniędzy obu stronom wojny i osiągać przystojne zyski. Następnie, gdy zwycięzca jest znany, Warlord Bankers ustanowili centralny system bankowy, aby stworzyć walutę, która zniewala ofiary wojny długiem, którego nigdy nie można spłacić. Ten centralny system bankowy zapewnia, że pieniądze kraju lub narodu stają się częścią większego systemu kultu, który pragnie mieć pełną kontrolę ekonomiczną nad światem – hegemonię, ostateczny wynik chciwości.

OŚ CZASU RODZIN BANKOWYCH WATAŻKÓW

Pouczające jest posiadanie słownika założycieli Warlord Banking Families i wczesnych członków, aby zobaczyć, że naprawdę tylko kilka rodzin rozpoczęło hurtowe przejęcie bankowości na całym świecie. Aby zrozumieć historię, potrzebujemy osi czasu biografii, a nie tylko dat i uniesień historycznych. Kiedy już znamy zwykłych winowajców, wiele elementów układanki globalisty układa się na swoim miejscu.

Poniżej znajdują się niektórzy z europejskich bankierów, którzy rozprzestrzenili się na Amerykę i zainfekowali amerykańską Rezerwę Federalną tymi samymi drapieżnymi praktykami bankowymi, które były inspirowane kultem od starożytnego Babilonu. Rozpoznasz wielu z tych bankierów, ponieważ ich nazwiska pojawiają się jako pieniądze stojące za większością “teorii spiskowych”. Niestety, londyńskie City i jego potęga nie są teorią spiskową, a bankierzy i brokerzy, którzy żerują na narodach dla osobistych korzyści, nadal mają przewagę i utrzymują niewolnictwo ekonomiczne na większości globu.

ZNANI WARLORD BANKSTERS – LISTA NAJBARDZIEJ POSZUKIWANYCH

Acciaiuoli i Buonacorsi International Banks byli bankierami Watykanu, zanim opuścili Rzym i zbankrutowali w 1342 roku wraz z bankructwem miasta Florencji i pierwszymi niewypłacalnościami Edwarda III. Peruzzi i Bardi, dwa największe banki na świecie, upadły w 1345 roku, pozostawiając cały rynek finansowy Europy i Morza Śródziemnego rozbity, z wyjątkiem znacznie mniejszych bankierów Hanzeatyckiej z Niemiec, którzy nigdy nie pozwolili włoskim bankom i firmom handlowym wejść do swoich miast.

Jakob Fugger (1459-1525), znany również jako Jakob Fugger Bogaty lub czasami Jakob II, był głównym kupcem, przedsiębiorcą górniczym i bankierem Europy. Był potomkiem rodziny kupieckiej Fuggerów. Uważany jest za najbogatszą osobę w historii.

Francesco Zorzi (1466-1540) – włoski franciszkanin, autor dzieła De harmonia mundi totius (ur. 1525). Cambridge History of Renaissance Philosophy opisuje go jako “idiosynkratycznego”, a jego prace ośmieliły włoskie rodziny bankowe do zdominowania rynków gospodarczych w całej Europie przez wieki i usprawiedliwienia ich zła własną filozofią Kościoła. Wpływ Zorziego jest nie do przecenienia, ponieważ był on stale cytowany przez wenecką szkołę bankierów centralnych, którzy zasadniczo przejęli kontrolę nad europejską ekonomią.

Gasparo Contarini (ur. 1483, zm. 1542) – włoski dyplomata, kardynał i biskup Belluno. Urodził się w Wenecji w starożytnym szlacheckim domu Contarini. Contarini jest jedną z rodzin założycielskich Wenecji i jedną z najstarszych rodzin włoskiej szlachty. W sumie z tej rodziny wyłoniło się ośmiu dożów do Republiki Weneckiej, a także 44 prokuratorów (bankierów) San Marco, licznych ambasadorów, dyplomatów i innych notabli. Wśród rodzin rządzących Republiką zajmowali najwięcej miejsc w Wielkiej Radzie Weneckiej.

Anselmo Banco (Asher Levi Meshullam, zm. 1532) był uważany za ojca rodziny Warburgów i był uznanym przywódcą społeczności żydowskiej w Wenecji. Właściciel kilku banków pożyczkowych na terytoriach weneckich, Anselmo schronił się w Wenecji (z której dotychczas wykluczano Żydów), gdy Padwa została splądrowana przez wojska Ligi Cambrai w 1509 roku. Od tego czasu działał jako rzecznik weneckiego żydostwa i był w dużej mierze odpowiedzialny za zabezpieczenie prawa pobytu i opodatkowania. Reprezentował gminę także w 1516 roku, kiedy senat podjął decyzję o utworzeniu getta. Był również zaangażowany w społeczność żydowską w Jerozolimie, wysyłając pieniądze i pomagając tym, którzy płynęli tam z Wenecji. Korespondował ze słynnym kabalistą Abrahamem ha-Lewim z Jerozolimy na tematy mesjańskie. Członkowie rodziny byli właścicielami jednej z siedmiu weneckich synagog, znanej jako Scuola Meshulamim. Niektórzy z ich potomków osiedlili się w Warburgu i Hamburgu i należeli do przodków rodziny Warburgów.

Sir Horatio Pallavicini (1540-1600) był synem włoskiego kupca, który został polecony królowej Marii i mianowany poborcą podatków papieskich. Wyrzekł się romanizmu po śmierci Marii i przywłaszczył sobie sumy zebrane dla papieża. Pożyczył duże sumy pieniędzy królowej Elżbiecie, a także Holandii i Henrykowi z Nawarry i został pasowany na rycerza przez królową Elżbietę I w 1579 roku. Jego pierwszy syn, Sir Henry, ożenił się z Jane Cromwell, podczas gdy jego drugi syn Tobias poślubił Catherine Cromwell. Jego córka wyszła za mąż za Henry’ego Cromwella, syna Olivera Cromwella. Władza i wpływy rodziny bankowej Pallavicini w Anglii były niezwykłe przez setki lat i nadal mają ogromny wpływ jako jedna z najbogatszych i najmniej znanych włoskich rodzin bankowych, które nadal działają.

Paolo Sarpi (1552-1623) był włoskim historykiem, prałatem, naukowcem, prawnikiem kanonicznym i mężem stanu działającym na rzecz Republiki Weneckiej w okresie jej udanego przeciwstawienia się interdyktowi papieskiemu i wojnie z Austrią. Był jednym z pierwszych i najlepszych propagandzistów. Opublikował kilka broszur w obronie praw Wenecji do Adriatyku i rozprzestrzeniania się weneckiego systemu bankowości centralnej jako nadrzędnej formy ekonomii, rządu i władzy.

Hans i Paul Berenberg założyli Berenberg Bank w Hamburgu w 1590 roku. Obaj bracia byli holenderskimi uchodźcami, którzy dołączyli do Hanzy. Berenberg Bank jest najstarszym na świecie zachowanym bankiem handlowym. Rodzina bankowa Berenbergów wymarła w linii męskiej z Elisabeth Berenberg (1749-1822); Jej mężem był Johann Hinrich Gossler, który w 1769 roku został współwłaścicielem banku. Od końca 18 wieku, rodzina Gossler, jako właściciele Berenberg Bank, zyskała wielkie znaczenie w Hamburgu i była powszechnie uważana za jedną z dwóch najbardziej znanych rodzin w Hamburgu.

Issachar Berend Lehmann (1661-1730) – niemiecki bankier, kupiec, agent dyplomatyczny, a także przedsiębiorca wojskowy i menniczy pracujący jako nadworny Żyd dla elektora Saksonii Augusta II Mocnego, króla Polski i innych książąt niemieckich. Był uprzywilejowany jako nadworny Żyd i jako rezydent. Dzięki swojemu bogactwu, przywilejom oraz zaangażowaniu społecznemu i kulturalnemu był znanym w swoich czasach w Europie Środkowo-Wschodniej dostojnikiem żydowskim.

John Barker, Esq (1707-1787) był gubernatorem monopolistycznego Monopolu London Assurance Company, potajemnie zapewnił kapitał na zaopatrzenie zarówno Armii Kontynentalnej, jak i Francuskiej, a następnie kapitału na utworzenie Bank of North America (1781), Bank of New York (1784) i First Bank of the United States (1791) – wszystko przy współpracy Alexandra Hamiltona.

Barclays to brytyjski międzynarodowy bank uniwersalny (1736) z siedzibą w Londynie w Anglii. Barclays działa jako dwa oddziały, Barclays UK i Barclays International, wspierany przez firmę usługową Barclays Execution Services. Barclays wywodzi się z działalności bankowej złotniczej założonej w londyńskim City w 1690 roku. James Barclay został partnerem w biznesie w 1736 roku. David i Alexander Barclay byli zaangażowani w handel niewolnikami w 1756 roku. W 1896 roku kilka banków w Londynie i angielskich prowincjach, w tym Goslings Bank, Backhouse’s Bank i Gurney’s Bank, zjednoczyło się jako bank akcyjny pod nazwą Barclays and Co. W ciągu następnych lat Barclays rozwinął się, aby stać się bankiem międzynarodowym. Barclays dokonał wielu przejęć korporacyjnych, w tym Lehman Brothers w 2008 roku.

Francis Baring (1740-1810) był dyrektorem Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej i założył Barings Bank w 1783 roku. Jego siostra Elżbieta wyszła za mąż za Johna Dunninga, który był dobrym przyjacielem lorda Shelburne’a. Syn Francisa, Alexander, który poślubił Ann Bingham, wnuczkę Thomasa Willinga, założył Sun Alliance Assurance z Nathanem Mayerem Rothschildem w 1824 roku. Baringowie zajmowali się prowadzeniem opium i niewolników. Barings był właścicielem plantacji niewolników i kierował Brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską przez Francisa Baringa i Bankiem Anglii przez Alexandra Baringa. Alexander negocjował i finansował zakup Luizjany. Barings sfinansował aneksję Teksasu z Meksyku i zakup Alaski od Rosji. Barings finansował statki i broń Lincoln’s Ironclads – w zasadzie handlarzy bronią. Ostatecznie HSBC został założony w 1866 roku.

Mayer Amschel Rothschild (1744-1812) był niemieckim bankierem i założycielem dynastii bankowej Rothschildów, która prawdopodobnie stała się najbogatszą rodziną w historii ludzkości. Jest często określany jako “ojciec założyciel” dynastii bankowej Rothschildów.

John Barker Church (1748-1818) był również znany jako John Carter, agent Korony Brytyjskiej obsługujący i finansujący kontrolę Alexandra Hamiltona nad pierwszymi amerykańskimi bankami: Bank of North America, First Bank of the United States i Manhattan Company. Finansował także komisarza Armii Kontynentalnej i Francuskiej; jego wujem był John Barker, gubernator wyczarterowanej przez Crown London Assurance Company, monopolisty ubezpieczeń żeglugowych na całym świecie.

i właściciel niewolników pochodzenia francuskiego. Osobiście uratował rząd USA przed załamaniem finansowym podczas wojny w 1812 roku i stał się jednym z najbogatszych ludzi w Ameryce, szacowanym na czwartego najbogatszego Amerykanina wszechczasów. Po wygaśnięciu statutu Pierwszego Banku Stanów Zjednoczonych w 1811 roku, Girard kupił większość jego akcji i obiektów na South Third Street w Filadelfii i przywrócił go pod swoją bezpośrednią własność osobistą. Banki z Filadelfii wzbraniały się przed zaakceptowaniem banknotów, które Girard wystawił na swój osobisty kredyt i lobbowały państwo, aby zmusić go do włączenia bez powodzenia. Girard’s Bank był głównym źródłem kredytu rządowego podczas wojny w 1812 roku. Girard oddał prawie wszystkie swoje zasoby do dyspozycji rządu i poręczył do 95 procent pożyczki wojennej. Po wojnie stał się dużym akcjonariuszem i jednym z dyrektorów Drugiego Banku Stanów Zjednoczonych. Bank Girarda zaprzestał działalności po jego śmierci. Filadelfijscy biznesmeni, chcący zarobić na reputacji Girarda, otworzyli bank o nazwie Girard Trust Company, a później Girard Bank. Połączył się z Mellon Bank w 1983 roku i został w dużej mierze sprzedany Citizens Bank dwie dekady później.

Alexander Hamilton (1755-1804) zaaranżował brytyjską kontrolę nad amerykańską bankowością od początku istnienia republiki. Dzięki finansowaniu Rothschildów Hamilton założył dwa nowojorskie banki, w tym Bank of New York. Zginął w strzelaninie z Aaronem Burrem, który założył Bank of Manhattan z finansowaniem Kuhna Loeba. Hamilton był pierwszym z serii banksterów, którzy zajmowali kluczowe stanowisko sekretarza skarbu.

W ostatnim czasie sekretarz skarbu Kennedy’ego Douglas Dillon pochodził z Dillon Read (UBS Warburg). Sekretarze skarbu Nixona David Kennedy i William Simon pochodzili z Continental Illinois Bank (Bank of America) i Salomon Brothers (Citigroup). Sekretarz skarbu Carter Michael Blumenthal pochodził z Goldman Sachs, sekretarz skarbu Reagana Donald Regan pochodził z Merrill Lynch (Bank of America), Bush Sr. Sekretarz Skarbu Nicholas Brady pochodził z Dillon Read (UBS Warburg), a sekretarz skarbu Clinton Robert Rubin i Bush Jr. Sekretarz skarbu Henry Paulson pochodzili z Goldman Sachs.

Aaron Burr, Jr. (1756-1836) był brytyjskim agentem wywiadu, który został wiceprezydentem USA (1801-1805) za Thomasa Jeffersona i współzałożył Manhattan Company wraz z Alexandrem Hamiltonem i Johnem Barkerem Churchem. Burr zastrzelił (zamordował) Hamiltona w pojedynku 11 lipca 1804 roku.

Amschel Mayer Rothschild (1773-1855) był niemieckim żydowskim bankierem z dynastii bankowej rodziny Rothschildów. Był drugim dzieckiem i najstarszym synem Mayera Amschela Rothschilda, założyciela dynastii.

Salomon Mayer von Rothschild (1774-1855) był urodzonym w Niemczech bankierem, który założył austriacki oddział wybitnej rodziny Rothschildów w Wiedniu w 1820 roku, zakładając bank S.M. von Rothschild.

Nathan Mayer Rothschild (1777-1836) był niemiecko-angielskim bankierem, biznesmenem i finansistą. Urodzony we Frankfurcie nad Menem w Niemczech, był trzecim z pięciu synów Mayera Amschela Rothschilda i należał do drugiego pokolenia dynastii bankowej Rothschildów. W 1798 roku Nathan został wysłany do Anglii, aby wspierać rodzinne interesy w imporcie tekstyliów z kapitałem w wysokości 20 000 funtów (równowartość 2,2 miliona funtów). Nathan został naturalizowanym obywatelem w 1804 roku i założył bank w City of London – N.M. Rothschild & Sons.

Carl Mayer von Rothschild (1788-1855) był urodzonym w Niemczech bankierem w Królestwie Obojga Sycylii i założycielem rodziny bankowej Rothschildów w Neapolu.

Bank of North America (1781) jest dziś znany jako Wells Fargo. Robert Morris został mianowany przez Kongres pierwszym superintendentem finansów w 1781 roku. Alexander Hamilton ubiegał się o stanowisko superintendenta i był pomijany. Morrisowi udało się zorganizować dla swojego brytyjskiego szwagra, Johna Barkera Churcha, aby stał się jednym z dwóch największych akcjonariuszy Banku Ameryki Północnej. Podczas gdy Church popłynął do Europy, aby “uregulować rachunki wojenne” [i odwiedzić swoją londyńską bazę operacyjną], Church nazwał Hamiltona swoim amerykańskim agentem biznesowym pod jego nieobecność i “oddelegował” go, aby nadzorował jego interesy w Bank of North America i założył Bank of New York.

Sir Moses Haim Montefiore, 1. baronet (1784-1885) był brytyjskim finansistą i bankierem, aktywistą, filantropem i szeryfem Londynu, który urodził się we włoskiej rodzinie sefardyjskiej z siedzibą w Londynie. Był przewodniczącym Rady Deputowanych Żydów Brytyjskich. W 1812 roku Moses Montefiore poślubił Judith Cohen, córkę Levy’ego Barenta Cohena. Jej siostra, Henriette, wyszła za mąż za Nathana Mayera Rothschilda, dla którego firma Montefiore działała jako makler giełdowy. Nathan Rothschild kierował rodzinnym biznesem bankowym w Wielkiej Brytanii, a dwaj szwagrowie zostali partnerami biznesowymi. W biznesie Montefiore był innowatorem, inwestując w dostawy gazu rurowego do oświetlenia ulicznego do miast europejskich za pośrednictwem Imperial Continental Gas Association. W 1824 roku znalazł się w konsorcjum założycielskim Alliance Life Assurance Company, później Sun Alliance.

Johann Heinrich Schroder (1784-1883) założył Henry Schroder & Co. w Londynie w 1818 roku. J Henry Schroder Banking Corporation (“Schrobanco”) był bankiem komercyjnym w Nowym Jorku założonym w 1923 roku. Schroder pozostał brytyjskim agentem, o czym świadczy emisja przez Schrodera obligacji o wartości 3 milionów funtów w 1863 roku dla Konfederacji. Ostatecznie Schroders plc stała się brytyjską międzynarodową firmą zarządzającą aktywami, która została założona w 1804 roku. Firma zatrudnia obecnie ponad 5000 osób na całym świecie w 32 lokalizacjach w Europie, Ameryce, Azji, Afryce i na Bliskim Wschodzie. Z siedzibą w City of London, jest notowana na Londyńskiej Giełdzie Papierów Wartościowych i wchodzi w skład indeksu FTSE 100. Rodzina Schroderów, poprzez spółki powiernicze, własność indywidualną i organizacje charytatywne, kontroluje 47 procent akcji zwykłych firmy.

Bank of New York (1791) jest dziś znany jako BNY Mellon. Został założony i kierowany przez Alexandra Hamiltona i rozpoczął się od deputacji Hamiltona przez jego szwagra Johna Barkera Churcha, aby założyć bank ze stolicą Kościoła, podczas gdy on podróżował do Francji i Wielkiej Brytanii, aby skonsolidować swoją fortunę zarobioną na byciu komisarzem armii kontynentalnej i francuskiej. Kontrola Hamiltona nad Bankiem Ameryki Północnej, Bankiem Nowego Jorku i Skarbem Państwa USA dała mu prawo decydowania, że dochody celne mogą być wypłacane nie tylko w złocie i srebrze, ale także w banknotach z Banku Nowego Jorku i Banku Ameryki Północnej.

First Bank of the United States (1791) jest dziś znany jako BNY Mellon, Citizens. Została założona przez Alexandra Hamiltona, a jej pierwszymi akcjonariuszami byli John Barker Church. Do 1810 roku brytyjskie banki Alexander Baring i Rothschild & Sons Ltd. nabyły główne udziały w First Bank of the United States, a także w Bank of England. Kolejnym z pierwszych akcjonariuszy jest Thomas M. Willing, który stał się najbogatszym człowiekiem w Ameryce. Willing pełnił funkcję prezesa Banku Ameryki Północnej.

James “Jacob” Mayer de Rothschild (1792–1868) założył Famille banquière Rothschild jako francuską dynastię bankową w 1812 roku w Paryżu. James został wysłany do Paryża ze swojego domu we Frankfurcie w Niemczech przez swojego ojca, Mayera Amschela Rothschilda. Mayer Amschel Rothschild kazał swojemu najstarszemu synowi pozostać we Frankfurcie, podczas gdy jego czterej pozostali synowie zostali wysłani do różnych miast europejskich, aby założyć instytucję finansową, aby inwestować w biznes i świadczyć usługi bankowe. Endogamia w rodzinie była istotną częścią strategii Rothschildów, aby zapewnić kontrolę nad ich bogactwem w rękach rodziny.

George Peabody (1795-1869) był amerykańskim finansistą i filantropem. Peabody zajął się handlem suchymi towarami, a później bankowością. W 1837 roku przeniósł się do Londynu, gdzie stał się najbardziej znanym amerykańskim bankierem i pomógł ustanowić międzynarodowy kredyt młodego kraju. Nie mając własnego syna, któremu mógłby przekazać swój biznes, Peabody przyjął Juniusa Spencera Morgana jako partnera w 1854 roku, a ich wspólny biznes przekształcił się w J.P. Morgan & Co. po przejściu Peabody’ego na emeryturę w 1864 roku. W 1837 roku Peabody zamieszkał w Londynie, a w następnym roku rozpoczął działalność bankową handlującą na własny rachunek. Firma bankowa “George Peabody and Company” została założona w 1851 roku. Została założona, aby sprostać rosnącemu popytowi na papiery wartościowe emitowane przez amerykańskie koleje i – chociaż Peabody nadal zajmował się suchymi towarami i innymi towarami – coraz bardziej koncentrował swoją uwagę na bankowości handlowej, specjalizując się w finansowaniu rządów i dużych firm. Bank stał się najważniejszym amerykańskim domem w Londynie. Peabody, Morgan & Co. przyjęła następnie nazwę J.S. Morgan & Co. Były brytyjski bank handlowy Morgan Grenfell (obecnie część Deutsche Bank), międzynarodowy bank uniwersalny JPMorgan Chase i bank inwestycyjny Morgan Stanley mogą wywodzić swoje korzenie z banku Peabody’ego.

Po przejściu Peabody’ego na emeryturę w 1864 roku, kontrolę przejął Morgan, który dołączył do firmy jako partner w 1854 roku. Firma zmieniła nazwę na J. S. Morgan & Co. Nowojorska agencja firmy przekształciła się później w J.P. Morgan & Co. pod kierownictwem syna Juniusa, J. Pierponta Morgana. Po śmierci Juniusa w 1890 roku Pierpont został starszym partnerem londyńskiej firmy. Do 1910 roku wszyscy partnerzy rodziny Morgan byli rezydentami w USA i aby to odzwierciedlić, londyńska spółka została zrestrukturyzowana z J. P. Morgan & Co. w USA, przejmując 50% własności londyńskiej firmy, która została odtworzona jako Morgan Grenfell & Co. w uznaniu starszego londyńskiego partnera, Edwarda Grenfella. JPMorgan Chase & Co. jest obecnie amerykańskim międzynarodowym bankiem inwestycyjnym i holdingiem usług finansowych z siedzibą w Nowym Jorku. W 2021 roku JPMorgan Chase jest największym bankiem w Stanach Zjednoczonych, największym bankiem na świecie pod względem kapitalizacji rynkowej i piątym co do wielkości bankiem na świecie pod względem sumy aktywów, z sumą aktywów o łącznej wartości 3,831 bln USD.

Rodzina Warburg założyła MM Warburg & Co. w 1798 roku, co czyni ją jednym z najstarszych istniejących banków inwestycyjnych. Została założona w 1798 roku przez Banca Levi Kahana z Warburga i braci Mosesa Marcusa Warburga i Gersona Warburga. Rodzina Warburgów nadal jest właścicielem banku, kontynuując ponad 200-letnią własność prywatnego banku. Siegmund George Warburg, kuzyn Jamesa, założył bank inwestycyjny SG Warburg & Co w Londynie w 1946 roku, który później stał się UBS Warburg. Paul Warburg był dyrektorem Wells Fargo. Wells Fargo jest obecnie jednym z czterech największych banków w Stanach Zjednoczonych wraz z Bank of America, Citigroup i JP Morgan Chase. Paul Warburg, ojciec Jamesa Warburga, był jednym z założycieli amerykańskiego Systemu Rezerwy Federalnej, który do dziś kontroluje amerykańską gospodarkę. Wuj Jamesa Warburga, Max Warburg, był jednym z głównych finansistów Lenina i rewolucji bolszewickiej, wraz z innym potężnym bankierem, Jacobem Shiffem.

The Manhattan Company (1799) jest dziś znana jako J.P. Morgan Chase. Był promowany przez Alexandra Hamiltona i Aarona Burra, a zainwestował w niego John Barker Church, który został reżyserem na polecenie Hamiltona. Założyciele Manhattan Bank, Aaron Burr i John Barker Church, stoczyli pojedynek w dniu założenia banku. Nikt nie został trafiony, więc pogodzili się.

Brown Brothers & Co. (1818) jest dziś znany jako Brown Brothers Harriman & Co. i jest jednym z najstarszych i największych prywatnych banków inwestycyjnych w Stanach Zjednoczonych. W 1931 roku fuzja Brown Brothers & Co. (założonej w 1818 roku) i Harriman Brothers & Co. utworzyła obecny BBH. Po wyemigrowaniu do Baltimore w 1800 roku i zbudowaniu udanego handlu lnianym handlem, Alexander Brown i jego czterej synowie założyli Alex. Brown & Sons. W 1818 roku jeden z synów, John Alexander Brown, udał się do Filadelfii, aby założyć John A. Brown and Co. W 1825 roku inny syn, James Brown, założył Brown Brothers & Co. na Pine Street na Dolnym Manhattanie i przeniósł się na Wall Street w 1833 roku.

Firma ta ostatecznie przejęła wszystkie inne oddziały Brown w USA. Inny syn, William Brown, założył William Brown & Co. w Anglii w 1810 roku, która została przemianowana na Brown, Shipley & Co. w 1839 roku i stała się oddzielną jednostką w 1918 roku.

2 stycznia 1931 roku Brown Brothers & Co. połączył się z dwoma innymi podmiotami gospodarczymi, Harriman Brothers & Company, prywatnym bankiem, który rozpoczął działalność z pieniędzmi kolejowymi, oraz W. A. Harriman & Co., tworząc Brown Brothers Harriman & Co. Partnerzy założycielscy to: Prescott Bush, E. Roland Harriman i W. Averell Harriman. W 1930 roku firma działała jako amerykańska baza dla niemieckiego przemysłowca Fritza Thyssena, który pomagał finansować Adolfa Hitlera. Później Prescott Bush został jednym z siedmiu dyrektorów Union Banking Corporation w USA, których aktywa zostały przejęte przez rząd Stanów Zjednoczonych 20 października 1942 r., Podczas II wojny światowej na mocy amerykańskiej ustawy o handlu z wrogiem.

Marcus Goldman (1821-1904) był amerykańskim bankierem inwestycyjnym, biznesmenem i finansistą. Urodził się w żydowskiej rodzinie aszkenazyjskiej w Trappstadt w Niemczech i wyemigrował do Stanów Zjednoczonych w 1848 roku. Jego dziadek ze strony ojca nazywał się Jonathan Marx, dopóki nie zmienił nazwiska na Goldmann, kiedy Żydzi mogli mieć nazwiska w 1811 roku. Uczęszczając na zajęcia w synagodze w Wurzburgu, poznał Josepha Sachsa, który stał się jego przyjacielem na całe życie. Goldman wyemigrował do Stanów Zjednoczonych z Frankfurtu nad Menem w Niemczech w 1848 roku. Po przybyciu do Ameryki jego nazwisko zostało zmienione na Marcus Goldman przez amerykańską imigrację. Był założycielem Goldman Sachs, który od tego czasu stał się jednym z największych banków inwestycyjnych na świecie. Marcus Goldman założył Goldman Sachs w Nowym Jorku w 1869 roku. W 1882 roku do kancelarii dołączył zięć Goldmana, Samuel Sachs. W 1885 roku Goldman zabrał swojego syna Henry’ego i zięcia Ludwiga Dreyfussa do firmy, a firma przyjęła obecną nazwę, Goldman Sachs & Co. Firma została skrytykowana za brak standardów etycznych, współpracę z dyktatorskimi reżimami, przytulne relacje z rządem federalnym USA za pośrednictwem “obrotowych drzwi” byłych pracowników i podnoszenie cen towarów poprzez spekulacje kontraktami terminowymi, by wymienić tylko kilka z setek przypadków korupcji.

Solomon Loeb (1828-1903) był urodzonym w Niemczech amerykańskim bankierem i biznesmenem. Był kupcem tekstyliów, a później bankierem w Kuhn, Loeb & Co.

John Pierpont Morgan (1837-1913) był amerykańskim finansistą i bankierem inwestycyjnym, który zdominował finanse korporacyjne na Wall Street przez cały wiek pozłacany. Jako szef firmy bankowej, która ostatecznie stała się znana jako J.P. Morgan and Co., był siłą napędową fali konsolidacji przemysłowej w Stanach Zjednoczonych. W trakcie swojej kariery na Wall Street J.P. Morgan przewodził tworzeniu kilku znanych międzynarodowych korporacji, w tym U.S. Steel, International Harvester i General Electric. On i jego partnerzy posiadali również udziały kontrolne w wielu innych amerykańskich firmach, w tym Aetna, Western Union, Pullman Car Company i 21 kolejach. Jego syn, J. P. Morgan Jr., przejął firmę po śmierci ojca, ale nigdy nie był tak wpływowy.

Zgodnie z wymogami ustawy Glass-Steagall Act z 1933 r., “Dom Morgana” stał się trzema podmiotami: J.P. Morgan & Co., który później stał się Morgan Guaranty Trust; Morgan Stanley, dom inwestycyjny utworzony przez jego wnuka Henry’ego Sturgisa Morgana; oraz Morgan Grenfell w Londynie, zagraniczny dom papierów wartościowych.

John Davison Rockefeller Sr. (1839-1937) był amerykańskim magnatem biznesowym i filantropem. Jest powszechnie uważany za najbogatszego Amerykanina wszech czasów i najbogatszą osobę we współczesnej historii. Rockefeller założył Standard Oil Company w 1870 roku. Prowadził ją do 1897 roku i pozostał jej największym udziałowcem. Bogactwo Rockefellera wzrosło, gdy nafta i benzyna zyskały na znaczeniu, a on szybko stał się najbogatszą osobą w kraju, kontrolując 90% całej ropy w Stanach Zjednoczonych w szczytowym momencie. Było to typowe dla baronów rabusiów, którzy otrzymywali monopole za pośrednictwem rządu federalnego.

Jacob Henry Schiff (1847-1920) był amerykańskim bankierem, biznesmenem i filantropem, który pomógł sfinansować, między innymi, japońskie wysiłki wojskowe przeciwko carskiej Rosji w wojnie rosyjsko-japońskiej.

James Loeb (1867-1933) był urodzonym w Niemczech amerykańskim bankierem, hellenistą i filantropem.

Paul Moritz Warburg (1868-1932) był urodzonym w Niemczech amerykańskim bankierem, który był wczesnym zwolennikiem amerykańskiego systemu Rezerwy Federalnej.

Amadeo P. Giannini (1870-1949) założył Bank Włoch w San Francisco w Kalifornii w 1904 roku. Rozwinął się dzięki strategii “bankowości oddziałowej”, aby stać się Bank of America, największym bankiem komercyjnym na świecie. Bank Włoch połączył się z mniejszym Bank of America w Los Angeles w 1928 roku. W 1930 roku Giannini zmienił nazwę “Bank Włoch” na “Bank of America”. Jako prezes nowego, większego Bank of America, Giannini rozbudował bank przez całą swoją kadencję, która trwała aż do jego śmierci w 1949 roku. Bank of America połączył się z NationsBank of Charlotte w Północnej Karolinie w 1998 roku.

Felix Moritz Warburg (1871-1937) był urodzonym w Niemczech amerykańskim bankierem. Był członkiem rodziny bankowej Warburg z Hamburga w Niemczech.

Mortimer Loeb Schiff (1877-1931) był amerykańskim bankierem i znanym wczesnym przywódcą Skautów Ameryki. Jego syn John Mortimer Schiff również był związany z BSA.

James Paul Warburg (1896-1969) był urodzonym w Niemczech amerykańskim bankierem, który był dobrze znany jako doradca finansowy Franklina D. Roosevelta. Jego ojcem był bankier Paul Warburg, członek rodziny Warburgów, który pomógł założyć amerykańską Rezerwę Federalną.

Sir Siegmund George Warburg (1902-1982) był urodzonym w Niemczech angielskim bankierem. Był członkiem wybitnej rodziny Warburgów. Odegrał znaczącą rolę w rozwoju bankowości kupieckiej zarówno w Anglii, jak i Ameryce.

David Rockefeller (1915-2017) był amerykańskim bankierem inwestycyjnym, który pełnił funkcję prezesa i dyrektora generalnego Chase Manhattan Corporation. Był najstarszym żyjącym członkiem trzeciego pokolenia rodziny Rockefellerów i patriarchą rodziny od lipca 2004 r. do śmierci w marcu 2017 r. David był piątym synem i najmłodszym dzieckiem Johna D. Rockefellera Jr. i Abby Aldrich Rockefeller oraz wnukiem Johna D. Rockefellera. Był znany ze swoich rozległych powiązań politycznych i podróży zagranicznych, w których spotkał się z wieloma zagranicznymi przywódcami. Jego majątek szacowano na 3,3 miliarda dolarów w chwili śmierci w marcu 2017 roku.

System Rezerwy Federalnej USA jest centralnym systemem bankowym Stanów Zjednoczonych Ameryki uchwalonym przez Ustawę o Rezerwie Federalnej z 1913 roku. Kongres USA ustanowił trzy kluczowe cele polityki pieniężnej w ustawie o Rezerwie Federalnej: maksymalizację zatrudnienia, stabilizację cen i umiarkowanie długoterminowych stóp procentowych. Jego obowiązki rozszerzyły się z biegiem lat i obecnie obejmują również nadzorowanie i regulowanie banków, utrzymywanie stabilności systemu finansowego oraz świadczenie usług finansowych instytucjom depozytowym, rządowi USA i zagranicznym instytucjom urzędowym.

System Rezerwy Federalnej jest zarządzany przez mianowaną przez prezydenta radę gubernatorów lub Radę Rezerwy Federalnej. Dwanaście regionalnych banków Rezerwy Federalnej, zlokalizowanych w miastach w całym kraju, reguluje i nadzoruje prywatne banki komercyjne. Banki komercyjne czarterowane na poziomie krajowym są zobowiązane do posiadania akcji i mogą wybierać niektórych członków zarządu Banku Rezerwy Federalnej w swoim regionie. Federalny Komitet Otwartego Rynku ustala politykę pieniężną poprzez siedmiu członków rady gubernatorów i dwunastu regionalnych prezesów Banku Rezerwy Federalnej. Departament Skarbu Stanów Zjednoczonych, podmiot spoza banku centralnego, drukuje używaną walutę.

Chociaż jest to instrument rządu USA, System Rezerwy Federalnej uważa się za “niezależny bank centralny, ponieważ jego decyzje dotyczące polityki pieniężnej nie muszą być zatwierdzane przez prezydenta ani przez nikogo innego w wykonawczej lub ustawodawczej gałęzi rządu, nie otrzymuje funduszy przywłaszczonych przez Kongres, a kadencje członków rady gubernatorów obejmują wiele kadencji prezydenckich i kongresowych”.

Bank Rozrachunków Międzynarodowych został założony w 1930 roku i jest własnością amerykańskiej Rezerwy Federalnej, Banku Anglii, Banku Włoch, Banku Kanady, Szwajcarskiego Banku Narodowego, Nederlandsche Bank, Bundesbanku i Banku Francji. BIS jest najpotężniejszym bankiem na świecie i jest globalnym bankiem centralnym dla rodzin bankowych, które kontrolują prywatne banki centralne prawie wszystkich krajów zachodnich i rozwijających się. Pierwszym prezesem BIS był bankier Rockefeller Gates McGarrah – urzędnik w Chase Manhattan i Rezerwie Federalnej. Rząd USA miał historyczną nieufność wobec BIS, lobbując bezskutecznie za jego upadkiem na konferencji w Bretton Woods w 1944 roku po II wojnie światowej. Zamiast tego władza rodzin bankowych została spotęgowana utworzeniem PRZEZ Bretton Woods MFW i Banku Światowego.

BIS posiada co najmniej 10% rezerw pieniężnych dla co najmniej 80 światowych banków centralnych, MFW i innych instytucji wielostronnych. Służy jako agent finansowy dla umów międzynarodowych, gromadzi informacje na temat globalnej gospodarki i służy jako pożyczkodawca ostatniej instancji, aby zapobiec globalnemu załamaniu finansowemu. BIS promuje program monopolistycznego kapitalistycznego faszyzmu. Służy jako kanał dla rodzin bankowych, które finansowały Adolfa Hitlera. Wysiłki te były prowadzone przez Warburga J. Henry’ego Schroedera i Mendelsohna Bank of Amsterdam. W 1944 roku pierwsze obligacje Banku Światowego zostały wprowadzone na rynek przez Morgan Stanley i First Boston, które pomogły wesprzeć Światową Organizację Handlu, Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Światowe Forum Ekonomiczne.

Bank Światowy jest międzynarodową instytucją finansową, która udziela pożyczek i dotacji rządom krajów o niskim i średnim dochodzie w celu realizacji projektów kapitałowych. Bank Światowy to zbiorcza nazwa Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju oraz Międzynarodowego Stowarzyszenia Rozwoju, dwóch z pięciu organizacji międzynarodowych należących do Grupy Banku Światowego. Został utworzony wraz z Międzynarodowym Funduszem Walutowym na konferencji w Bretton Woods w 1944 roku wraz z Międzynarodowym Funduszem Walutowym. Prezes Banku Światowego jest tradycyjnie Amerykaninem. Bank Światowy i Międzynarodowy Fundusz Walutowy mają siedzibę w Waszyngtonie.C i ściśle ze sobą współpracują. Chociaż wiele krajów było reprezentowanych na konferencji w Bretton Woods, Stany Zjednoczone i Wielka Brytania były najpotężniejsze w uczestnictwie i zdominowały negocjacje.

REPUBLIKA WENECKA – MODEL BANKU CENTRALNEGO

Centralny system bankowy Wenecji miał komitet Dziesięciu, który nadzorował “Republikę”, podczas gdy wewnętrzny podzbiór tego komitetu był komitetem Trzech, który miał prawo nakazać śmierć każdemu, kto mógłby zaszkodzić Republice, miastu-państwu Wenecji. Władza śmierci została przekazana bankierom, a także władza więzienia osób, które nie spłacały pożyczek w terminie – dłużników więziennych. Bankierzy stali się potężnymi siłami w życiu tych, którzy ich używali; a w miarę upływu czasu bankierzy wchodzili w każdy aspekt życia osobistego i obywatelskiego. Bankierzy przejęli kontrolę nie tylko nad ziemią i pieniędzmi, ale także stali się cywilnymi i politycznymi potęgami, które kontrolowały sytuację życia i śmierci. Ostatecznie bankowość stała się synonimem korupcji, zła, podstępu, propagandy, szpiegostwa, wojny, praktyk demonicznych i praw karnych.

Obiektywne spojrzenie na historię pieniądza i bankowości jest eksploracją kultu sił antyludzkich, które stworzyły jedne z najgorszych kart w historii. Dlatego używamy obraźliwego terminu “banksterzy” jako wskazówki, że ci bankierzy są ekonomicznymi gangsterami, którzy nie zawahają się zabić poprzez wojnę, głód i niewolnictwo ekonomiczne. Wenecjanie zapomnieli o tym, czego dowiedział się król Hammurabi, kiedy ustanowił prawa dotyczące okresowego umorzenia pożyczek, ponieważ na ogół zwykły człowiek nie mógł spłacić długu i odsetek od pożyczki, co wymagało czasu w więzieniu dłużników, gdy pożyczki nie spłacały pożyczek. Kiedy lichwa zapełniła więzienia Hammurabiego, nauczył się co trzy lata udzielać celebracji przebaczenia pożyczki. Hebrajczycy nazywali go “Rokiem Jubileuszowym” i co siedem lat udzielali wszystkim pożyczkom udzielanym innym Hebrajczykom. Lekcja, której się nauczyliśmy, jest taka sama jak 4000 lat temu; usuary nie działa.

BRYTYJSCY BANKSTERZY

Oligarchiczny system bankowy Wielkiej Brytanii reprezentuje wyrafinowany model tradycji Babilończyków, Rzymian, Bizantyjczyków i Wenecjan, które zostały przeszczepione na Wyspy Brytyjskie poprzez serię wstrząsów. W XVI i XVII wieku zło kultu weneckiej najechało Anglię i Szkocję poprzez wenecką oligarchię i jej filozofię, formy polityczne, fortuny rodzinne i imperialną geopolitykę. Zwycięstwo partii weneckiej w Anglii w latach 1509-1715 opierało się na bizantyjskim i weneckim fundamencie bankowym.

Wenecki oligarchowie byli siłą przewodnią wśród lombardzkich bankierów, którzy przeprowadzili “wielkie ścinanie” Anglii, co doprowadziło do bankructwa angielskiego króla Henryka III, który w 1250 roku odrzucił swoje długi i zbankrutował. Po bankructwie nastąpiła wojna domowa na dużą skalę. To pod auspicjami wenecjan Anglia rozpoczęła katastrofalny konflikt z Francją, znany dziś jako wojna stuletnia. W 1340 roku król Anglii Edward III wysłał ambasadę do doży Gradenigo, ogłaszając zamiar prowadzenia wojny z Francją i proponując sojusz angielsko-wenecki. Gradenigo przyjął propozycję Edwarda III, aby wszyscy Wenecjanie na angielskiej ziemi otrzymali te same przywileje i immunitety, z których korzystają Anglicy. Wenecjanie zaakceptowali przywileje i odmówili przyłączenia się do walk. Stłumienie oligarchów przez Henryka VII nie spodobało się Wenecji.

Wenecjanie chcieli, aby Anglia została uwikłana zarówno we Francję, jak i Hiszpanię. Wenecja była również zasadniczo wrogo nastawiona do nowoczesnego państwa narodowego, które Henryk promował w Anglii. Kiedy syn Henryka VII Henryk VIII okazał się pro-wenecki, Wenecjanie byli w stanie ponownie potwierdzić swój oligarchiczny system.

Henryk VIII był królem Anglii w latach 1509-1547. Jego wstąpienie na tron zbiegło się z wybuchem wojny Ligi Cambrai, w której większość państw europejskich, w tym Francja, Święte Cesarstwo Rzymskie (Niemcy), Hiszpania i papiestwo papieża Juliusza II połączyły się w kombinację, która próbowała unicestwić Wenecję i jej oligarchię. Henryk VIII jako jedyny wśród głównych władców Europy, zachował pozycję pro-wenecką. Henryk VIII był przez pewien czas formalnym sojusznikiem Wenecji i papieża Juliusza.

W 1527 roku, kiedy Henryk VIII starał się rozwieść z Katarzyną Aragońską, kontrolowany przez Wenecję Uniwersytet w Padwie poparł argumenty prawne Henryka. Gasparo Contarini, dominująca postać polityczna weneckiej oligarchii, wysłał na angielski dwór delegację, w skład której wchodził jego własny wuj, Francesco Zorzi. Oligarcha i agent wywiadu Zorzi, doskonale wykwalifikowany w graniu na pożądaniu i paranoi Henryka, stał się założycielem potężnej tradycji masońskiej na dworze Tudorów. Później Henryk VIII podjął doniosły krok zerwania z rzymskim papiestwem, aby stać się “Nowym Konstantynem” i założycielem Kościoła anglikańskiego. Zrobił to za wyraźną radą Thomasa Cromwella, weneckiego agenta, który został jego głównym doradcą. Thomas Cromwell był agentem biznesowym Henryka VIII w konfiskacie byłych katolickich klasztorów i innych dóbr kościelnych, które zostały sprzedane wschodzącym rodzinom. Thomas Cromwell służył więc jako położna dla wielu oligarchów.

Wenecka oligarchia (zwłaszcza jej frakcja “giovani” wokół Paolo Sarpi) odpowiedziała przeniesieniem swoich rodzinnych fortun, poglądów filozoficznych i metod politycznych do Anglii jako najbardziej odpowiedniego miejsca dla Nowej Wenecji, przyszłego centrum nowego, ogólnoświatowego Imperium Rzymskiego opartego na supremacji morskiej.

Wenecjanie nalegali na utrzymanie protestanckiej dynastii i protestanckiego kościoła państwowego w Anglii, z antyhiszpańską polityką. Wiele z tych udanych działań było spójnych z weneckim pragnieniem zbudowania Anglii jako nowego imperium światowego i przeciwwagi dla ogromnej potęgi Hiszpanii. Dla Wenecjan oligarchia wymagała słabej władzy wykonawczej doży [księcia lub monarchy] i był to system, który chcieli przeszczepić do swojego klona, Anglii. Anglia była krajem, w którym triumf oligarchów był ostatecznie najbardziej kompletny. Przywódcy parlamentarni chcieli ustanowić oligarchię poprzez poddanie się króla parlamentowi, aby mogli zbudować marynarkę wojenną i przyspieszyć grabież Imperium Hiszpańskiego.

Oliver Cromwell był weneckim agentem. Wybitnym w drzewie genealogicznym Olivera Cromwella był powszechnie znienawidzony wenecki agent Thomas Cromwell. Oliver Cromwell (1599-1658) był potomkiem siostry Thomasa Cromwella. Wuj Olivera Cromwella poślubił wdowę po genueńsko-weneckim finansiście Sir Horatio Pallavicini. Ta wdowa przyniosła dwoje dzieci przez małżeństwo Pallavicini i poślubiła je swoim późniejszym dzieciom Cromwella. Tak więc rodzina Cromwell była ściśle związana ze światem weneckich finansów.

W marcu 1655 roku Cromwell opowiedział się za “gruntowną” bonapartystowską dyktaturą wojskową podobną do suwerennej republiki Włoch z dożą. Anglo-Wenecjanie uznali, że mają dość katolickiej, profrancuskiej dynastii Stuartów. Przedstawiciele niektórych czołowych rodzin oligarchicznych podpisali zaproszenie dla holenderskiego króla Wilhelma Orańskiego i jego królowej Marii, córki Jakuba II. Brytyjczycy nazywają to “Chwalebną Rewolucją” z 1688 roku; w rzeczywistości skonsolidował władzę i prerogatywy oligarchii, które zostały wyrażone w Karcie Praw z 1689 roku. Żadne podatki nie mogły być nakładane, żadna armia nie mogła być podnoszona, a żadne prawa nie mogły być zawieszone bez zgody oligarchii w parlamencie. Parlament był nadrzędny nad monarchą i kościołem państwowym. W ciągu kilku lat po Chwalebnej Rewolucji powstał Bank Anglii i dług narodowy. Kiedy Jerzy I wstąpił na tron w 1714 roku, wiedział, że jest dożą, przywódcą oligarchii.

Reżim, który ukształtował się w Anglii po 1688 roku, był najdoskonalszą kopią weneckiej oligarchii, jaka kiedykolwiek powstała. Partia Wenecka była w dużej mierze hegemoniczna, a Wielka Brytania wkrótce stała się dominującą potęgą światową. Walki siedemnastowiecznej Anglii były zatem decydujące w przekształceniu silnych wpływów weneckich, które istniały przed 1603 r., w długoterminową dominację brytyjskiej partii weneckiej, którą można zaobserwować po 1714 r. Te wydarzenia nie są zjawiskami angielskiej historii per se. Można je rozumieć jedynie jako aspekty infiltracji do Anglii przerzutowej weneckiej oligarchii, która w swoim brytyjskim imperialnym przebraniu pozostała zagrożeniem dla ludzkości.

WARBURGOWSCY BANKSTERZY

Rodzina Warburgów osiedliła się w Wenecji, gdzie nosiła nazwisko del-Banco. Dokumenty historyczne opisują Anselmo del Banco jako Żyda i jako jednego z najbogatszych mieszkańców Wenecji na początku 16 wieku. W 1513 roku del Banco otrzymało od rządu weneckiego przywilej zezwalający na pożyczanie pieniędzy z odsetkami. Del Banco wyjechał z rodziną po nałożeniu nowych ograniczeń na społeczność żydowską, co zbiegło się z utworzeniem żydowskiego getta. Rodzina osiedliła się w Bolonii, a stamtąd do niemieckiego miasta Warburg i przyjęła nazwę tego miasta jako własne nazwisko.

Rodzina Warburg ponownie osiedliła się w Altonie, niedaleko Hamburga w 17 wieku, i to tam M.M. Warburg & Co. została założona w 1798 roku, wśród najstarszych wciąż istniejących banków inwestycyjnych na świecie. Inne banki utworzone przez członków rodziny to: M.M.Warburg & Co., Warburg Pincus, S. G. Warburg & Co. i UBS Warburg.

Rodzina jest tradycyjnie podzielona na dwie znaczące linie, Alsterufer Warburgs i Mittelweg Warburgs. Alsterufer Warburgowie wywodzili się od Siegmunda Warburga (1835-1889), a Mittelweg Warburgowie wywodzili się od jego brata Moritza M. Warburga (1838-1910). Swoje pseudonimy wzięli od adresów braci w hamburskiej dzielnicy Rotherbaum. Bracia byli wnukami Mojżesza Marka Warburga. Siegmund George Warburg pochodził z linii Alsterufer; pięciu braci Abraham M., Max M., Paul M., Felix M. i Fritz Moritz Warburg pochodziło z linii Mittelweg.

Bracia Moses Marcus Warburg (1763-1830) i Gerson Warburg (1765-1826) założyli firmę bankową M.M. Warburg & Co. w 1798 roku. Praprawnuk Mosesa Warburga, Siegmund George Warburg, założył bank inwestycyjny S. G. Warburg & Co w Londynie w 1946 roku. Drugi kuzyn Siegmunda, Eric Warburg, założył Warburg Pincus w Nowym Jorku w 1938 roku. Syn Erica Warburga, Max Warburg, jest obecnie jednym z trzech partnerów M.M. Warburg & Co. Starszy brat Maxa Warburga, Aby Warburg, wykorzystał swoje pieniądze na założenie Kulturwissenschaftliche Bibliothek Warburg w Hamburgu od 1934 roku i Warburg Institute w Londynie. Paul Warburg jest najbardziej znany jako zwolennik amerykańskiego Systemu Rezerwy Federalnej, założonego w 1913 roku.

Felix i Paul Warburg wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych. Felix Warburg poślubił Friedę Schiff, córkę Jacoba H. Schiffa, bankiera, który dorastał we Frankfurcie. Schiff finansował część amerykańskiego systemu kolejowego za pośrednictwem swojego banku inwestycyjnego Kuhn Loeb. Dom Felixa Warburga w Nowym Jorku jest obecnie Muzeum Żydowskim, a Kfar Warburg w Izraelu został nazwany jego imieniem. Jego brat Paul Warburg ożenił się z Niną Loeb, córką Solomona Loeba. Paul Warburg był głównym planistą amerykańskiego Systemu Rezerwy Federalnej w 1913 roku. Uczestniczył jako przedstawiciel USA w konferencji traktatu wersalskiego, gdzie jego brat Max był po niemieckiej stronie stołu negocjacyjnego.

Począwszy od 1933 roku, Max Warburg służył w zarządzie nazistowskiego Reichsbanku, podlegając bezpośrednio Hjalmarowi Schachtowi, zanim wyemigrował w 1938 roku. Przed II wojną światową Max Warburg zasiadał w zarządzie Interessen Gemeinschaft Farben lub IG Farben, gigantycznej niemieckiej firmy chemicznej produkującej gaz Cyklon B używany w nazistowskich obozach koncentracyjnych. Jego brat Paul Warburg zasiadał w zarządzie amerykańskiej spółki zależnej I.G. Farben, która również była związana ze Standard Oil. I.G. Auschwitz, założony w Katowicach (33 km na północny zachód od miasta Auschwitz) posiadał własny korporacyjny obóz niewolniczy Buna/Monowitz, w którym trafiali do pracy więźniowie z Auschwitz.

Raport Komitetu Kilgore’a z 1942 roku twierdził, że wszyscy członkowie zarządu IG Farben mieli dokładną i wcześniejszą wiedzę, że Cyklon B był używany do mordowania cywilów w obozach koncentracyjnych, bez próby powstrzymania produkcji środka owadobójczego nawet po tym, jak takie morderstwa były dobrze znane. I.G. Farben, finansowany przez Wall Street, odegrał kluczową rolę w przekazywaniu funduszy na dojście do władzy partii nazistowskiej. Twierdzono, że I. G. Farben zbudował również zdolności przemysłowe i wojenne Niemiec, gdy naziści byli u władzy, jednocześnie próbując ograniczyć materiały do produkcji przemysłowej do krajów oznaczonych inwazją nazistowskich Niemiec, wszystko to do tego stopnia, że wszyscy niemieccy członkowie zarządu inni niż Max Warburg zostali oskarżeni po II wojnie światowej o zbrodniarzy wojennych. Fabryki IG Farben były starannie unikane przez alianckie bombowce, co wskazywało, że są chronione, podobnie jak Max Warburg.

Praktycznie wszyscy członkowie niemieckiej rodziny Warburgów uciekli do Stanów Zjednoczonych lub Wielkiej Brytanii do 1938 roku. Jednak brat Maxa Warburga, Fritz Warburg, mieszkał już na wygnaniu w Szwecji, gdzie jego córka Eva dołączyła do niego w 1938 roku.

BANKOWCY ROTHSCHILD

Nowoczesne praktyki bankowe, w tym bankowość z rezerwą cząstkową oraz emisja banknotów i waluty fiducjarnej pojawiły się w 17 wieku. W tym czasie bogaci kupcy zaczęli przechowywać swoje złoto u złotników z Londynu, którzy posiadali prywatne skarbce i pobierali opłatę za swoją służbę. W zamian za każdy depozyt metalu szlachetnego złotnicy wydawali pokwitowania poświadczające ilość i czystość metalu, który posiadali jako poręczyciel; pokwitowania te nie mogły być przypisane, tylko pierwotny deponent mógł odebrać przechowywane towary za pomocą starej weneckiej sztuczki bankowej ustanowionej podczas wypraw krzyżowych.

Stopniowo złotnicy zaczęli pożyczać pieniądze w imieniu deponenta, co doprowadziło do rozwoju nowoczesnych praktyk bankowych; weksle (które przekształciły się w banknoty) były emitowane za pieniądze zdeponowane jako pożyczka dla złotnika. Praktyki te stworzyły nowy rodzaj “pieniądza”, który w rzeczywistości był długiem, to znaczy długiem złotników, a nie srebrną lub złotą monetą, towarem, który był regulowany i kontrolowany przez monarchię. Rozwój ten wymagał przyjęcia w obrocie weksli złotniczych, płatnych na żądanie. Akceptacja z kolei wymagała ogólnego przekonania, że moneta będzie dostępna; a rezerwa cząstkowa zwykle służyła temu celowi. Akceptacja wymagała również, aby posiadacze długu byli w stanie legalnie egzekwować bezwarunkowe prawo do płatności; wymagało, aby obligacje były zbywalnymi instrumentami. Koncepcja zbywalności pojawiła się powoli na europejskich rynkach pieniężnych, ale została dobrze rozwinięta do 17 wieku. Niemniej jednak w 1704 r. wymagana była ustawa parlamentu w Londynie, aby uchylić decyzje sądowe stwierdzające, że banknoty złotników, pomimo “zwyczajów kupców”, nie podlegały negocjacjom.

Pierwszym bankiem, który rozpoczął stałą emisję legalnych, zatwierdzonych przez rząd banknotów, był Bank Anglii w 1695 roku. Początkowo odręcznie pisane i wydawane na lokatę lub jako pożyczka, obiecali zapłacić posiadaczowi wartość weksla na żądanie. Do 1745 roku drukowano standaryzowane drukowane banknoty o wartości od 20 do 1000 funtów. W pełni wydrukowane notatki, które nie wymagały nazwiska odbiorcy i podpisu kasjera, pojawiły się po raz pierwszy w 1855 roku.

Z swobodnie płynącą walutą fiducjarną i zaufaniem ludzi używających tych “fałszywych pieniędzy”, rodziny bankowe zajmowały się wszystkim, od gwarantowania obligacji po pożyczki zagraniczne ułatwiające wzrost handlu, czerpiąc zyski z wyłaniającej się dominacji Anglii w handlu morskim i największym twórcą pieniędzy ze wszystkich – wojną. Dwie rodziny warlordów bankowych, Rothschild i Baring, założyły firmy bankowości kupieckiej w Londynie pod koniec 18 wieku i zdominowały światową bankowość w następnym stuleciu. Niektórzy twierdzą, że banki centralne Rotszyldów do dziś dominują w światowym bogactwie.

Rodzina Rothschildów była pionierem międzynarodowych finansów na początku 19 wieku, a nawet udzielała pożyczek Bankowi Anglii i kupowała obligacje rządowe na giełdach. W 1804 roku Nathan Mayer Rothschild zaczął handlować na londyńskiej giełdzie instrumentami finansowymi, takimi jak zagraniczne banknoty i rządowe papiery wartościowe. Od 1809 roku Rothschild zaczął handlować złotym kruszcem i rozwinął to jako kamień węgielny swojej działalności. Jego czterej bracia pomogli koordynować działania na całym kontynencie, a rodzina rozwinęła sieć agentów, spedytorów i kurierów do transportu złota i “wywiadu” w całej Europie.

Rodzina Rothschildów odegrała zasadniczą rolę we wspieraniu systemów kolejowych na całym świecie oraz w złożonym finansowaniu rządowym projektów tak dużych jak Kanał Sueski. Rotszyldowie sfinansowali założenie De Beers, a także Cecila Rhodesa podczas jego wypraw w Afryce i utworzenia kolonii Rodezji. Od 1919 do 2004 roku Rothschilds’ Bank w Londynie odgrywał rolę źródła codziennego ustalania cen złota i srebra. Poprzez swoją sieć wywiadowczą zebrali ceny złota i srebra, a następnie ustalili “uczciwą” cenę jako cenę spot na ten dzień. Później ustanowili nawet indeks cen Liber, aby kontrolować banki. Poprzez te banki Rothschildów, korporacje, oszustwa związane ze złotem i srebrem oraz kontrolę walut narodowych przez banki centralne w stylu weneckim, ci bankierzy Warlord pomogli rozpocząć każdą wojnę w czasach współczesnych.

Holenderski Dom Orański założył Bank Amsterdamu w 1609 roku jako pierwszy na świecie bank centralny. Książę Wilhelm Orański ożenił się z angielskim domem Windsorów, biorąc za swoją narzeczoną córkę króla Jakuba II, Marię. Bractwo Zakonu Pomarańczy, które podżegało do protestanckiej przemocy w Irlandii Północnej, umieściło Wilhelma III na angielskim tronie, gdzie rządził zarówno Holandią, jak i Wielką Brytanią. W 1694 roku Wilhelm III połączył siły z brytyjską arystokracją, aby założyć prywatny Bank Anglii. Rothschildowie i ich partnerzy stopniowo zaczęli kontrolować Bank Anglii, jak również codzienne londyńskie “ustalanie” złota, które miało miejsce w N.M. Rothschild Bank do 2004 roku.

Mayer Amschel Rothschild sprzedał brytyjskiemu rządowi niemieckich heskich najemników do walki z amerykańskimi rewolucjonistami, kierując wpływy do swojego brata Nathana w Londynie, gdzie założono N.M. (Nathan and Mayer) Rothschild & Sons. Mayer rozpoczął swoją fortunę za pieniądze sprzeniewierzone od Wilhelma IX, królewskiego administratora regionu Hesja-Kassel. Kontrolowany przez Rotszyldów Barings Bank, finansował chiński opium i afrykański handel niewolnikami. Sfinansował również zakup Luizjany. Kiedy kilka stanów nie wywiązało się z pożyczek, Barings przekupił Daniela Webstera, aby wygłosił przemówienia podkreślające zalety spłaty pożyczki. Stany utrzymały swoją pozycję, więc Dom Rotszyldów odciął czop pieniędzy w 1842 roku, pogrążając Usa w głębokiej depresji. Często mówiono, że bogactwo Rotszyldów zależało od bankructwa narodów. Mayer Amschel Rothschild powiedział kiedyś: “Nie obchodzi mnie, kto kontroluje sprawy polityczne narodu, tak długo, jak kontroluję jego walutę”.

Dom Rotszyldów finansował wojnę pruską, wojnę krymską i brytyjską próbę przejęcia Kanału Sueskiego od Francuzów. Nathan Rothschild postawił ogromny zakład finansowy na Napoleona w bitwie pod Waterloo, jednocześnie finansując kampanię księcia Wellingtona przeciwko Napoleonowi. Zarówno wojna meksykańska, jak i wojna secesyjna były kopalniami złota dla rodziny.

Jedna z biografii rodziny Rothschildów wspomina o spotkaniu w Londynie, na którym “Międzynarodowy Syndykat Bankowy” postanowił postawić amerykańską Północ przeciwko Południu w ramach strategii “dziel i rządź”. Kanclerz Niemiec Otto von Bismarck stwierdził kiedyś: “Podział Stanów Zjednoczonych na federacje o równej sile został podjęty na długo przed wojną secesyjną. Ci bankierzy obawiali się, że Stany Zjednoczone zachwieją ich finansową dominacją nad światem. Głos Rotszyldów zwyciężył.” Biograf rodzinny Niall Ferguson zauważa “znaczną i niewyjaśnioną lukę” w prywatnej korespondencji Rothschildów w latach 1854-1860. Mówi, że wszystkie kopie listów wychodzących napisanych przez londyńskich Rotszyldów w tym okresie wojny secesyjnej “zostały zniszczone na rozkaz kolejnych partnerów”.

Synowie Mayera Rothschilda byli znani jako Frankfurcka Piątka. Najstarszy – Amschel – prowadził z ojcem rodzinny bank we Frankfurcie, podczas gdy Nathan prowadził operacje w Londynie. Najmłodszy syn Jacob założył sklep w Paryżu, podczas gdy Salomon prowadził oddział w Wiedniu, a Karl wyjechał do Neapolu. Autor Frederick Morton szacuje, że do 1850 roku Rothschildowie byli warci ponad 10 miliardów dolarów. Niektórzy badacze uważają, że ich fortuna przekracza dziś 100 bilionów dolarów.

Warburgowie, Kuhn Loebs, Goldman Sachs, Schiffowie i Rothschildowie połączyli się w jedną wielką rodzinę bankową. Rodzina Warburgów – która kontroluje Deutsche Bank i BNP – związała się z Rothschildami w 1814 roku w Hamburgu, podczas gdy potęga Kuhn Loeb Jacob Schiff dzielił kwatery z Rothschildami w 1785 roku. Schiff wyemigrował do Ameryki w 1865 roku. Połączył siły z Abrahamem Kuhnem i poślubił córkę Solomona Loeba. Loeb i Kuhn poślubili swoje siostry, a dynastia Kuhn Loeb została skonsumowana. Felix Warburg ożenił się z córką Jacoba Schiffa. Dwie córki Goldmana poślubiły dwóch synów rodziny Sachs, tworząc Goldman Sachs. W 1806 roku Nathan Rothschild poślubił najstarszą córkę Leviego Barenta Cohena, czołowego finansisty w Londynie. Tak więc super-byk Merrill Lynch Abby Joseph Cohen i sekretarz obrony Clinton William Cohen są prawdopodobnie potomkami Rothschildów.

Dzisiaj Rothschildowie kontrolują rozległe imperium finansowe, które obejmuje większościowe udziały w większości krajowych lub prywatnych banków centralnych. Klan Edmond de Rothschild jest właścicielem Banque Privee SA w Lugano w Szwajcarii i Rothschild Bank AG w Zurychu. Rodzina Jacoba Rothschilda jest właścicielem potężnej Italii Rothschildów w Mediolanie. Według The New Federalist Newspaper (1994) w artykule zatytułowanym The Coming Fall of the House of Windsor autorstwa Henery’ego Makowa, Rothschildowie są członkami założycielami ekskluzywnego Klubu Wysp o wartości 10 bilionów dolarów – który kontroluje korporacyjnych gigantów Royal Dutch Shell, Imperial Chemical Industries, Lloyds of London, Unilever, Barclays, Lonrho, Rio Tinto Zinc, BHP Billiton, i Anglo-American DeBeers poprzez złożoną serię powiązanych ze sobą stanowisk reżyserskich. Dominuje w światowych dostawach ropy naftowej, złota, diamentów i wielu innych ważnych surowców. Klub Wysp zapewnia kapitał dla Quantum Fund NV George’a Sorosa – który w latach 1998-99 dokonał zabójstwa, niszcząc waluty Tajlandii, Indonezji i Rosji.

N.M. Rothschild & Sons był w epicentrum skandalu Bank of Credit & Commerce International (BCCI), ale uciekł w centrum uwagi, gdy magazyn pełen dokumentów spłonął doszczętnie w czasie, gdy kontrolowany przez Rothschildów Bank Of England zamknął BCCI. Ostatnie przedsięwzięcia Rothschildów obejmują poparcie rosyjskiego oligarchy Michaiła Chodorkowskiego, kontrolę nad Blackstone Group i przejęcie gigantycznego szwajcarskiego handlarza ropą Glencore.

Być może największym repozytorium bogactwa Rothschildów jest dziś Rothschilds Continuation Holdings AG – tajna szwajcarska spółka holdingowa z siedzibą w Szwajcarii. Pod koniec lat 1990. potomkami globalnego imperium Rothschildów byli baronowie Guy i Elie de Rothschild we Francji oraz Lord Jacob i Sir Evelyn Rothschild w Wielkiej Brytanii. Evelyn była prezesem Economist i dyrektorem w DeBeers i IBM UK. Jakub przejął kontrolę nad akcjami naftowymi Jukosu Chodorkowskiego tuż przed aresztowaniem go przez rosyjski rząd. W 2010 roku Jacob dołączył do Ruperta Murdocha (i innych) w ramach partnerstwa wydobycia ropy łupkowej w Izraelu za pośrednictwem Genie Energy – spółki zależnej IDT Corporation.

AMERYKAŃSKI SYSTEM BANKOWOŚCI KRYMINALNEJ

Czterej Jeźdźcy Bankowości – Bank of America, JP Morgan Chase, Citigroup i Wells Fargo – znajdują się w pierwszej dziesiątce akcjonariuszy praktycznie każdej korporacji z listy Fortune 500. Jednym z ważnych repozytoriów bogactwa globalnej oligarchii, która jest właścicielem tych banków, jest US Trust Corporation – założona w 1853 roku, a obecnie należąca do Bank of America. Niedawnym dyrektorem korporacyjnym US Trust i honorowym powiernikiem był Walter Rothschild. Inni dyrektorzy to Daniel Davison z JP Morgan Chase, Richard Tucker z Exxon Mobil, Daniel Roberts z Citigroup i Marshall Schwartz z Morgan Stanley.

Dziesięć banków kontroluje wszystkie dwanaście oddziałów Banku Rezerwy Federalnej. N.M. Rothschild z Londynu, Rothschild Bank z Berlina, Warburg Bank z Hamburga, Warburg Bank z Amsterdamu, Lehman Brothers z Nowego Jorku, Lazard Brothers z Paryża, Kuhn Loeb Bank z Nowego Jorku, Israel Moses Seif Bank z Włoch, Goldman Sachs z Nowego Jorku i JP Morgan Chase Bank z Nowego Jorku. Schauf wymienia Williama Rockefellera, Paula Warburga, Jacoba Schiffa i Jamesa Stillmana jako osoby posiadające duże udziały w Fedzie. Schiffowie są informatorami w Kuhn Loeb. Stillmanowie to informatorzy Citigroup, którzy na przełomie wieków ożenili się z klanem Rockefellerów.

BOSTOŃSCY “BRAMIŃSCY” BANKSTERZY

Bostońscy bramini lub bostońska elita są członkami tradycyjnej bostońskiej klasy wyższej, która miała brytyjskie tendencje w zwyczajach, odzieży i praktykach biznesowych. Często kojarzą się z Uniwersytetem Harvarda, anglikanizmem, klubami wyższej klasy, takimi jak Somerset w Bostonie, Knickerbocker w Nowym Jorku, Metropolitan w Waszyngtonie, D.C. i Pacific-Union Club w San Francisco. Są anglo-amerykańską elitą Bostonu, która jest potomkiem najwcześniejszych angielskich kolonistów i są zazwyczaj uważani za najbardziej reprezentatywnych w bostońskich braminach. Uważano ich za białych anglosaskich protestantów, którzy byli bogatymi potomkami pierwotnych pielgrzymów z massachusetts Bay Colony.

Suffolk Bank był prywatnym bankiem rozrachunkowym w Bostonie w stanie Massachusetts, który wymieniał specie lub lokalnie wspierane banknoty na banknoty z banków krajowych, do których mieszkańcy miast nie mogli łatwo podróżować, aby wykupić banknoty. Suffolk Bank działał poprzez wykup tych krajowych banknotów po wartości nominalnej, o ile banki utrzymywały konto w Suffolk Bank. Aby zakwalifikować się do takiego konta, bank był zobowiązany do przekazania depozytu początkowego w wysokości 2000 USD lub więcej, a w przypadku banków nieznajdujących się w Bostonie, do utrzymania wystarczającego salda, aby wykupić którekolwiek z banknotów banków, które Suffolk Bank może otrzymać do umorzenia. Począwszy od 1824 roku, wszystkie banki w Bostonie, z wyjątkiem New England Bank [konkurencyjnego banku rozrachunkowego], zgodziły się uczynić Suffolk Bank swoim agentem do wykupu weksli banków zewnętrznych. Bank działał w ten sposób, dopóki Bank Wzajemnego Wykupu nie został zorganizowany w 1858 roku i przejął tę rolę dla wszystkich banków w Nowej Anglii. Po uchwaleniu ustawy o Banku Narodowym z 1864 roku, Suffolk Bank został zreorganizowany i przemianowany na Suffolk National Bank w 1865 roku i nadal działał jako bank narodowy aż do rozwiązania w 1904 roku.

System Suffolk był pierwszym regulacyjnym systemem bankowym zdalnych banków stworzonym w Stanach Zjednoczonych. Suffolk Bank stał się jednym z najbardziej dochodowych w kraju i nadal działał w ramach systemu Suffolk, dopóki konkurencyjne instytucje nie skarżyły się na dyktatorskie praktyki, a ostatecznie ustawodawstwo krajowe zakazało banknotów państwowych. System Suffolk był poprzednikiem nowoczesnych praktyk bankowych i doprowadził do utworzenia Rezerwy Federalnej, która działa do dziś.

Suffolk Bank ostatecznie stał się pierwszą izbą rozliczeniową, która prała brytyjską walutę opiumową od bostońskich akcjonariuszy w Levant Company. Ci bostońscy banksterzy finansowali bostońskich braminów ze 100% należącymi do Korony Brytyjskiej firmami (Lewant, Brytyjskie Indie Wschodnie, Brytyjska Afryka Królewska) finansowanymi przez brytyjskie banki Rothshild-Baring. System Suffolk obejmował pranie niewolników i opium w Bostonie, co uczyniło bostońskich braminów nienaturalnie bogatymi. Opium było nawet uważane za “walutę” przez tych bostońskich bramińskich bankierów, którzy przynieśli miastu wielki dobrobyt.

STATE STREET BANK I TRUST

Innym skorumpowanym Boston Bank, który stał się jedną z czterech największych firm zarządzających aktywami na świecie, jest State Street Bank and Trust, który został założony w Bostonie w 1792 roku. Jest to drugi najstarszy nieprzerwanie działający bank w Stanach Zjednoczonych i ma siedzibę przy One Lincoln Street w Bostonie, prowadząc działalność na całym świecie. Nazwa firmy pochodzi od State Street w Bostonie, która była znana jako “Great Street to the Sea” w 18 wieku, gdy Boston stał się kwitnącą stolicą morską.

Logo firmy zawiera maszynkę do strzyżenia, aby odzwierciedlić znaczenie przemysłu morskiego (niewolnicy i opium) w Bostonie w tym czasie. State Street Corporation świadczy usługi finansowe, usługi zarządzania aktywami i jest bankową spółką holdingową. State Street zajmuje obecnie 15. miejsce na liście największych banków w Stanach Zjednoczonych pod względem aktywów. Jest to jedna z największych firm zarządzających aktywami na świecie z 3,9 bln USD pod zarządzaniem i 43,3 bln USD pod nadzorem i administracją. Jest to największy bank powierniczy na świecie, świadczący usługi w zakresie papierów wartościowych. Firma zajmuje 247. miejsce na liście Fortune 500 od 2019 r. i znajduje się na liście banków, które są “zbyt duże, aby upaść”.

MORGAN BANKSTERS

John Pierpont Morgan (1837-1913) przewodniczył amerykańskiej Izbie Morgana rządził finansami z rogu Wall Street i Broad, działając jako quasi-amerykański bank centralny od 1838 roku, kiedy George Peabody założył go w Londynie. Peabody był partnerem biznesowym Rothschildów. Rothschildowie woleli działać anonimowo w USA między innymi za fasadą J.P. Morgan & Company.

Finansowa ośmiornica Morgana szybko owinęła swoje macki po całym świecie. Morgan Grenfell operował w Londynie. Morgan et Ce rządził Paryżem. Kuzyni Lamberta Rothschilda założyli Drexel & Company w Filadelfii. Dom Morganów zaspokajał potrzeby Astorów, DuPontów, Guggenheimów, Vanderbiltów i Rockefellerów. Sfinansował uruchomienie AT&T, General Motors, General Electric i DuPont. Podobnie jak londyńskie banki Rothschild i Barings, Morgan stał się częścią struktury władzy w wielu krajach.

Do 1890 roku Dom Morgana pożyczał egipskiemu bankowi centralnemu, finansując rosyjskie koleje, pływając brazylijskie prowincjonalne obligacje rządowe i finansując argentyńskie projekty robót publicznych. Recesja w 1893 roku wzmocniła władzę Morgana. W tym samym roku Morgan uratował rząd USA przed paniką bankową, tworząc syndykat, aby wesprzeć rezerwy rządowe przesyłką złota Rothschildów o wartości 62 milionów dolarów.

Morgan był siłą napędową zachodniej ekspansji w USA, finansując i kontrolując zachodnie linie kolejowe poprzez fundusze powiernicze. W 1879 roku finansowana przez Morgana New York Central Railroad Corneliusa Vanderbilta przyznała preferencyjne stawki żeglugowe początkującemu monopolowi Johna D. Rockefellera Na rzecz Standard Oil, cementując relacje Rockefeller/Morgan.

Dom Morganów znalazł się teraz pod kontrolą rodziny Rothschildów i Rockefellerów. Bankier Morgana i Edwarda Harrimana, Kuhn Loeb, posiadał monopol na koleje, podczas gdy dynastie bankowe Lehman, Goldman Sachs i Lazard dołączyły do Rockefellerów w kontrolowaniu amerykańskiej bazy przemysłowej. W 1903 roku Banker’s Trust został założony przez duże rodziny bankowe. Benjamin Strong z Banker’s Trust był pierwszym gubernatorem nowojorskiego Banku Rezerwy Federalnej. Utworzenie Rezerwy Federalnej w 1913 roku połączyło władzę rodzin bankowych z potęgą militarną i dyplomatyczną rządu USA. Gdyby ich zagraniczne pożyczki nie zostały spłacone, oligarchowie mogliby teraz rozmieścić amerykańskich marines w celu odzyskania długów. Morgan, Chase i Citibank utworzyły międzynarodowy syndykat kredytowy.

Dom Morgana był przytulny z brytyjskim domem Windsorów i włoskim domem Sabaudzkim. Kuhn Loebs, Warburgowie, Lehmanowie, Lazardowie, Israel Moses Seifs i Goldman Sachs również mieli bliskie powiązania z europejską rodziną królewską. W 1895 roku Morgan kontrolował przepływ złota do i z USA. Pierwsza amerykańska fala fuzji była w powijakach i była promowana przez bankierów. W 1897 r. doszło do 69 fuzji przemysłowych; w 1899 roku było ich 1 200.

Francuska rodzina Lazardów głęboko zaangażowała się w interesy Domu Morganów. Lazard Freres – największy francuski bank inwestycyjny – jest własnością rodzin Lazard i David-Weill – starych genueńskich potomków bankowych.

W 1968 roku Morgan Guaranty uruchomił Euro-Clear, brukselski system rozliczeń bankowych dla papierów wartościowych eurodolara. Było to pierwsze takie zautomatyzowane przedsięwzięcie. Niektórzy zaczęli nazywać Euro-Clear “Bestią”. Bruksela służy jako siedziba nowego Europejskiego Banku Centralnego i NATO. W 1973 roku urzędnicy Morgana spotkali się potajemnie na Bermudach, aby nielegalnie wskrzesić stary Dom Morgana, dwadzieścia lat przed uchyleniem Ustawy Glass Steagal Act. Morgan i Rockefellerowie zapewnili wsparcie finansowe merrill Lynch, zwiększając go do Big 5 amerykańskiej bankowości inwestycyjnej. Merrill jest teraz częścią Bank of America.

Publiczna nieufność wobec rodzin bankowych jest wyraźna i wielu uważa ich za zdrajców pracujących za europejskie stare pieniądze. Standard Oil Rockefellera, US Steel Andrew Carnegiego i koleje Edwarda Harrimana były finansowane przez bankiera Jacoba Schiffa w Kuhn Loeb, który ściśle współpracował z europejskimi Rothschildami.

Kilka państw zachodnich zakazało skorumpowanej kabały europejskich bankierów. Populistyczny kaznodzieja William Jennings Bryan był trzykrotnie kandydatem Demokratów na prezydenta w latach 1896-1908. Głównym tematem jego antyimperialistycznej kampanii było to, że Ameryka wpada w pułapkę “finansowej niewoli brytyjskiego kapitału”. Teddy Roosevelt pokonał Bryana w 1908 roku, ale został zmuszony przez ten rozprzestrzeniający się populistyczny pożar do uchwalenia Sherman Anti-Trust Act. Następnie poszedł za Standard Oil Trust.

W 1912 roku odbyły się przesłuchania Pujo, dotyczące koncentracji władzy na Wall Street. W tym samym roku pani Edward Harriman sprzedała swoje znaczne udziały w nowojorskim Guaranty Trust Bank J.P. Morganowi, tworząc Morgan Guaranty Trust. Sędzia Louis Brandeis przekonał prezydenta Woodrowa Wilsona, aby wezwał do położenia kresu powiązanym dyrekcjom zarządu. W 1914 roku uchwalono Clayton Anti-Trust Act.

Jack Morgan – syn i następca J. Pierponta – odpowiedział, wzywając klientów Morgana, Remingtona i Winchestera, do zwiększenia produkcji broni. Argumentował, że USA muszą przystąpić do I wojny światowej. Nękany przez Fundację Carnegie i inne fronty oligarchii, Wilson dostosował się. Dom Morgana sfinansował połowę amerykańskiego wysiłku wojennego, otrzymując jednocześnie prowizje za ustawienie wykonawców takich jak GE, Du Pont, US Steel, Kennecott i ASARCO; wszyscy byli klientami Morgana. Morgan finansował także brytyjską wojnę burską w Afryce Południowej i wojnę francusko-pruską. Konferencji Pokojowej w Paryżu w 1919 roku przewodniczył Morgan, który kierował zarówno niemieckimi, jak i alianckimi wysiłkami na rzecz odbudowy.

W 1930 roku populizm pojawił się ponownie w Ameryce po tym, jak Goldman Sachs, Lehman Bank i inni skorzystali na krachu w 1929 roku. Senator Gerald Nye (D-ND) przewodniczył dochodzeniu w sprawie amunicji w 1936 roku i doszedł do wniosku, że Dom Morgana pogrążył USA w I wojnie światowej, aby chronić pożyczki i stworzyć kwitnący przemysł zbrojeniowy. Nye wyprodukował później dokument zatytułowany Następna wojna, który cynicznie odnosił się do “starej sztuczki bogini demokracji”, dzięki której Japonia mogła zostać wykorzystana do zwabienia USA do II wojny światowej. Tak więc podżeganie do wojny banksterów jest łatwe do przewidzenia, ponieważ ich standardowe plany ciągłej wojny rozpoczęły II wojnę światową, a następnie każdą wojnę w czasach współczesnych.

ROCKEFELLER BANKSTERS

John D. Rockefeller wykorzystał swoje bogactwo naftowe do przejęcia Equitable Trust, który pochłonął kilka dużych banków i korporacji do 1920 roku. Wielki Kryzys pomógł skonsolidować władzę Rockefellera. Jego Chase Bank połączył się z Manhattan Bank Kuhna Loeba, tworząc Chase Manhattan, cementując długotrwałe relacje rodzinne.

Kuhn-Loebs sfinansowali – wraz z Rothschildami – dążenie Rockefellera do zostania królem ropy. National City Bank of Cleveland dostarczył Johnowi D. pieniądze potrzebne do rozpoczęcia monopolizacji amerykańskiego przemysłu naftowego. Bank został zidentyfikowany podczas przesłuchań w Kongresie jako jeden z trzech banków należących do Rothschildów w USA w latach 1870-tych, kiedy Rockefeller po raz pierwszy zarejestrował się jako Standard Oil of Ohio.

Jednym z partnerów Rockefeller Standard Oil był Edward Harkness, którego rodzina przejęła kontrolę nad Chemical Bank. Innym był James Stillman, którego rodzina kontrolowała Manufacturers Hanover Trust. Oba banki połączyły się pod parasolem JP Morgan Chase. Dwie córki Jamesa Stillmana poślubiły dwóch synów Williama Rockefellera. Obie rodziny kontrolują również Citigroup.

W branży ubezpieczeniowej Rockefellerowie kontrolują Metropolitan Life, Equitable Life, Prudential i New York Life. Banki Rockefellera kontrolują 25% wszystkich aktywów 50 największych amerykańskich banków komercyjnych i 30% wszystkich aktywów 50 największych firm ubezpieczeniowych.

Firmy pod kontrolą Rockefellera to między innymi Exxon Mobil, Chevron Texaco, BP Amoco, Marathon Oil, Freeport McMoran, Quaker Oats, ASARCO, United, Delta, Northwest, ITT, International Harvester, Xerox, Boeing, Westinghouse, Hewlett-Packard, Honeywell, International Paper, Pfizer, Motorola, Union Carbide i General Foods.

Fundacja Rockefellera ma bliskie powiązania finansowe zarówno z Fundacją Forda, jak i Carnegie. Inne rodzinne przedsięwzięcia filantropijne obejmują Rockefeller Brothers Fund, Rockefeller Institute for Medical Research, General Education Board, Rockefeller University i University of Chicago. Rodzina jest właścicielem 30 Rockefeller Plaza i Rockefeller Center.

Rodziny Dulles i Rockefeller są kuzynami. Allen Dulles pomógł stworzyć CIA z brytyjskim wywiadem. Brat John Foster Dulles przewodniczył fałszywym trustom Goldman Sachs przed krachem na giełdzie w 1929 roku i pomógł swojemu bratu obalić rządy w Iranie i Gwatemali. Obaj byli Skull & Bones, wtajemniczonymi w Council on Foreign Relations i masonami 33 stopnia.

Rockefellerowie walnie przyczynili się do utworzenia zorientowanego na wyludnienie Klubu Rzymskiego w ich rodzinnej posiadłości w Bellagio we Włoszech. Ich posiadłość Pocantico Hills dała początek Komisji Trójstronnej. Rodzina jest głównym fundatorem ruchu eugenicznego, który zrodził Hitlera, klonowanie ludzi i obecną obsesję DNA w amerykańskich kręgach naukowych.

John Rockefeller Jr. stał na czele Rady Ludności aż do śmierci. Jego imiennik syn jest senatorem z Wirginii Zachodniej. Brat Winthrop Rockefeller był gubernatorem porucznikiem Arkansas i pozostaje najpotężniejszym człowiekiem w tym stanie.

Ale ze wszystkich braci Rockefellerów to założyciel Komisji Trójstronnej i przewodniczący Chase Manhattan David przewodził faszystowskiej agendzie rodziny na skalę globalną. Bronił szacha Iranu, południowoafrykańskiego reżimu apartheidu i chilijskiej junty Pinocheta. Był największym finansistą Rady Stosunków Zagranicznych, Komisji Trójstronnej i Komitetu na rzecz Skutecznego i Trwałego Pokoju w Azji.

ROZWÓJ BANKOWOŚCI CENTRALNEJ

Praktyki bankowości centralnej weneckich bankierów centralnych rozprzestrzeniły się we Włoszech, Niemczech, Holandii i Anglii. Praktyki te doprowadziły Bank Amsterdamu do stania się wzorem funkcjonowania banku w zakresie wymiany walutowej, ale także rozwoju wszystkich usług związanych z bankiem centralnym. Ten sam zamknięty system akcjonariuszy rodzinnych, z którego tak skutecznie korzystali włoscy bankierzy, pomógł rozwinąć Holandię w jeden z pierwszych banków centralnych w Europie, który zainicjował korporacyjne przejęcie światowej gospodarki przez Holenderską Kompanię Wschodnioindyjską w 1600 roku. Holendrzy opracowali model, który został później wykorzystany przez Brytyjską Kompanię Wschodnioindyjską, która stała się rywalem na rynku handlu przyprawami.

Holendrzy, stosując metody bankierów watażków, zamienili handel w “handel mieczem” i opracowali najpotężniejszą armadę tamtych czasów, która ogołociła pikantne narody Wschodu i zaczęła domagać się zasobów i ziemi jako własnych. Ostatecznie, kiedy Brytyjczycy zaangażowali się w handel przyprawami, Holendrzy dodali niewolnictwo do swoich zbrodni przeciwko ludzkości.

W Anglii w 1690 roku brakowało funduszy publicznych i były one potrzebne do sfinansowania trwającego konfliktu z Francją. Kredyt Wilhelma III był tak zły, że nie mógł pożyczyć potrzebnych pieniędzy. W celu nakłonienia do subskrypcji pożyczki, subskrybenci mieli być zarejestrowani pod nazwą Governor and Company of the Bank of England. Bank otrzymał wyłączne posiadanie sald rządowych i był jedyną korporacją, która mogła emitować banknoty. Kredytodawcy daliby rządowi gotówkę (kruszec), a także wyemitowaliby banknoty pod zastaw obligacji rządowych, które można ponownie pożyczyć. Ustanowienie Banku Anglii, modelu, na którym opiera się większość nowoczesnych banków centralnych, zostało opracowane przez Charlesa Montagu, 1. hrabiego Halifax, w 1694 roku.

Do połowy XIX wieku banki komercyjne mogły emitować własne banknoty, a banknoty emitowane przez prowincjonalne firmy bankowe były powszechnie w obiegu. Wielu uważa, że początki banku centralnego leżą w uchwaleniu Ustawy o Karcie Bankowej z 1844 roku. Zgodnie z tym prawem upoważnienie do emisji nowych banknotów zostało ograniczone do Banku Anglii. Ustawa służyła ograniczeniu podaży nowych banknotów trafiających do obiegu i dała Bankowi Anglii skuteczny monopol na drukowanie nowych banknotów.

Banki centralne zostały założone w wielu krajach europejskich w 19 wieku. Wojna drugiej koalicji doprowadziła do utworzenia Banque de France w 1800 roku w celu poprawy publicznego finansowania wojny. Amerykańska Rezerwa Federalna została utworzona przez Kongres USA poprzez uchwalenie Ustawy o Rezerwie Federalnej w 1913 roku. Australia założyła swój pierwszy bank centralny w 1920 roku, Kolumbia w 1923 roku, Meksyk i Chile w 1925 roku, a Kanada i Nowa Zelandia w następstwie Wielkiego Kryzysu w 1934 roku. Dziś tylko garstka krajów nie ma banku centralnego. Globalizacja banków centralnych stała się prawie kompletna, a plan Rodzin Bankowych Watażków zbliża się do “jednej światowej waluty” kontrolowanej przez jeden globalny bank centralny.

KTO JEST WŁAŚCICIELEM REZERWY FEDERALNEJ USA?

Jako przykład władzy i kontroli banku centralnego danego kraju wystarczy spojrzeć na amerykańską Rezerwę Federalną – która nie jest własnością USA, nie jest federalna i nie ma rezerw. Jeśli chcemy zrozumieć, kto jest właścicielem amerykańskiej Rezerwy Federalnej, możemy czuć się bardzo sfrustrowani wieloma opiniami, teoriami spiskowymi, spekulacjami i ślepymi zaułkami, które napotkasz, zanim wymyślisz jasną odpowiedź.

Zaciemnianie, konfabulacja, konfabulacja i czysta ignorancja dotycząca tego, komu “My, Naród Ameryki” jesteśmy winni 25 bilionów dolarów, jest oszałamiająca. Znaczną część prawdziwej własności amerykańskiej Rezerwy Federalnej i jej dwunastu siostrzanych banków można znaleźć, badając US Trust Corporation. Walter Rothschild był pierwszym dyrektorem i powiernikiem. Inni dyrektorzy to Daniel Davison z JP Morgan Chase, Richard Tucker z Exxon Mobil, Daniel Roberts z Citigroup i Marshall Schwartz z Morgan Stanley.

Mówi się, że 80% własności nowojorskiej Rezerwy Federalnej posiada tylko osiem rodzin: Goldman Sachs, Rockefellerowie, Lehmanowie i Kuhn Loebs z Nowego Jorku, Rothschildowie z Paryża i Londynu, Warburgowie z Hamburga, Lazardowie z Paryża i Izrael Moses Seifs z Rzymu.

Wiadomo również, że dziesięć banków kontroluje wszystkie dwanaście oddziałów Banku Rezerwy Federalnej USA: N.M. Rothschild z Londynu, Rothschild Bank z Berlina, Warburg Bank z Hamburga, Warburg Bank z Amsterdamu, Lehman Brothers z Nowego Jorku, Lazard Brothers z Paryża, Kuhn Loeb Bank z Nowego Jorku, Israel Moses Seif Bank z Włoch, Goldman Sachs z Nowego Jorku, oraz JP Morgan Chase Bank z Nowego Jorku. Inni wskazują na głównych akcjonariuszy systemu Rezerwy Federalnej, takich jak: William Rockefeller, Paul Warburg, Jacob Schiff, James Stillman i Kuhn Loeb. Stillmanowie to informatorzy Citigroup, którzy na przełomie wieków ożenili się z klanem Rockefellerów.

Historyczne rodziny bankowe watażków są wyraźnie prawdziwymi głównymi akcjonariuszami fałszywego i uciążliwego długu “należnego” amerykańskiej Rezerwie Federalnej. Zasadniczo wenecki system bankowości centralnej nigdy nie umarł i można go znaleźć żywego i zdrowego w Warlord Banksters i ich bankach centralnych na całym świecie. Zasadniczo niewiele się zmieniło, odkąd pieniądz stał się bogiem materializmu w czasach Babilonu. króluje w niemoralnych sercach watażków i podżegaczy wojennych, którzy pracują jak demony, aby osiągnąć ekonomiczne zniewolenie ludzkości. To jest sedno czcicieli, kontroluj ludzką siłę woli i wolność.

Banksterzy nie pracują w kulturowej próżni i muszą pozyskać pomoc polityków, aby tworzyć prawa, które zawsze wspierają korporacje nad obywatelami, zysk nad moralnością i pieniądze nad ludzkim życiem. Ci podżegający do wojny politycy są dobrze opłacani za swoją skorumpowaną służbę w rządzie, gdzie stoją na straży chroniąc zbrodnie bogatych banksterów i brokerów. Ci źli politycy brudzą sobie ręce i są przesiąknięci krwią obywateli, dla których mają pracować jako swój zaprzysiężony obowiązek. Bez tych ideologów politycznych, propagandystów i publicznych megafonów (mediów głównego nurtu) pracujących dla bogatej elity, programy watażków banksterów mogą zostać spowolnione lub, nie daj Boże, zbadane pod kątem jawnej korupcji, która jest fundamentem tych podżegających do wojny instytucji. Za każdą wojną stoją watażkowie banksterzy i polityczni podżegacze wojenni, którzy otrzymują łapówki i wypłaty. Ważne jest, aby wiedzieć, kim są ci pokręceni kłamcy i jaką rolę odgrywali w przeszłości i odgrywają w naszych obecnych czasach, abyśmy mogli zniszczyć ich mechanizmy globalnej tyranii gospodarczej.

HOLENDERSKA KOMPANIA WSCHODNIOINDYJSKA – KORPORACYJNI WATAŻKOWIE

Faktyczną pierwszą Korporacją Watażki byłaby Holenderska Kompania Wschodnioindyjska, która w końcu stała się jednym z największych handlarzy niewolników na świecie i rozpoczęła więcej konfliktów i wojen, niż ktokolwiek chciałby policzyć. W szczytowym momencie “Kompania” była potężniejsza niż naród, który ją stworzył i pozostał nią przez setki lat. Do dziś jest aktywna na wiele subtelnych, a czasem niewidzialnych sposobów. Imperializm korporacyjny, szpiegostwo przemysłowe i machinacje wojskowego kompleksu przemysłowego znajdują swoje korzenie w Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, która konkurowała i pokonała Ligę Hanzeatycką Północnych Niemiec. Późniejszymi pozostałościami tej korporacyjnej prywatności była Corporate Trust Company (1892), obecnie skoncentrowana w Holandii, która obsługuje większość skorumpowanych korporacji na całym świecie.

Holenderska Kompania Wschodnioindyjska (Vereenigde Oostindische Compagnie – VOC) była mega-korporacją założoną przez kierowane przez rząd połączenie kilku konkurencyjnych holenderskich firm handlowych. VOC została założona w 1602 roku jako spółka czarterowa (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) w celu handlu z Indiami i indyjskimi krajami Azji Południowo-Wschodniej. Rząd holenderski przyznał VOC 21-letni monopol na holenderski handel przyprawami. Firma (VOC) była często określana jako firma handlowa lub czasami przedsiębiorstwo żeglugowe, ale w rzeczywistości była firmą proto-konglomeratową, dywersyfikującą się na wiele działalności handlowych i przemysłowych, takich jak handel międzynarodowy, przemysł stoczniowy, produkcja, handel przyprawami, trzciną cukrową, winem i opium oraz kradzież zasobów naturalnych, w tym handel ludźmi i niewolnictwo.

Firma była historycznie sponsorowana przez państwo, a nie czystą korporacją nastawioną na zysk. Pierwotnie wspierane przez rząd przedsiębiorstwo wojskowo-handlowe, VOC było wojennym dzieckiem czołowego holenderskiego republikańskiego męża stanu Johana van Oldenbarnevelta i Stanów Generalnych. Od momentu powstania w 1602 roku Firma była nie tylko przedsiębiorstwem handlowym, ale także narzędziem wojny w rewolucyjnej globalnej wojnie młodej Republiki Holenderskiej przeciwko potężnemu Cesarstwu Hiszpańskiemu i Unii Iberyjskiej (1579-1648).

Na początku 1600 roku, poprzez szeroką emisję obligacji i akcji dla ogółu społeczeństwa, LZO stał się pierwszą na świecie formalnie notowaną spółką publiczną. Była to pierwsza korporacja notowana na oficjalnej giełdzie. VOC miał również duży wpływ na wzrost globalizacji kierowanej przez korporacje we wczesnym okresie nowożytnym i postawę, że korporacje mogą robić wszystko, co może im ujść na sucho, w tym jawną wojnę. Pod wieloma względami współczesne korporacje są “bezpośrednimi potomkami” modelu LZO.

LZO służył również jako bezpośredni model odbudowy organizacyjnej Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej w 1657 roku. LZO, przez prawie 200 lat swojego istnienia (1602-1800), skutecznie przekształciło się z podmiotu korporacyjnego w państwo lub imperium na własnych prawach jako plaga na całym świecie, przynosząc korporacyjny imperializm krajom, które podbili.

W swoich zagranicznych “koloniach” LZO posiadał quasi-rządowe uprawnienia, w tym zdolność do prowadzenia wojny, więzienia i egzekucji skazańców, negocjowania traktatów, uderzania własnymi monetami i zakładania kolonii. Ze względu na wiele zagranicznych stanowisk, VOC jest często uważany za pierwszą na świecie prawdziwą korporację ponadnarodową. Wraz z Holenderską Kompanią Zachodnioindyjską, VOC był postrzegany jako międzynarodowe ramię Republiki Holenderskiej i potęga stojąca za Imperium Holenderskim. Firma została po raz pierwszy znacjonalizowana w 1796 roku, a ostatecznie rozwiązana w 1799 roku. Wszystkie aktywa zostały przejęte przez rząd, a terytoria LZO stały się holenderskimi koloniami rządowymi.

Historyczna rola i wkład LZO od dawna są ostro krytykowane za politykę monopolistyczną, wyzysk, kolonializm, handel narkotykami, stosowanie przemocy i niewolnictwo. To właśnie ten obraz korporacjonizmu nie jest często pokazywany, ponieważ wciąż żyjemy w cieniu imperializmu LZO, który był bezpośrednio związany z rewolucją amerykańską i innymi wojnami.

BRYTYJSKA KOMPANIA WSCHODNIOINDYJSKA – KORPORACYJNI WATAŻKOWIE

Żadna historia Warlord Banksters and Brokers nie jest kompletna bez zajęcia się znaczącym wpływem współczesnego “korporacjonizmu” – głównego narzędzia do wykonywania brudnej roboty rodzin bankowych. Weneckie bankierzy centralni dobrze wiedzieli, że wojna zarabia dużo pieniędzy dla korporacji skoncentrowanych na wojnie i ich bankierów. Warlord Banksters byli znani z pożyczania pieniędzy obu stronom wojny i nierzadko zdarzało się, że agenci korporacyjni bankierów mogli podsycać początkowy konflikt jako skuteczny sposób zarabiania pieniędzy. Zasadniczo wcześni bankierzy kierowali wysiłkami wojennymi zarówno za pomocą pieniędzy, jak i sieci “wywiadu”.

W końcu stało się przyjętą praktyką, że całe narody zaczęły bronić kradzieży zasobów poszczególnych korporacji w obcych krajach i ignorowały imperializm, który przyszedł z tego rodzaju uzbrojonym korporacyjnym oszczerstwem. Najgorsze z tych korporacji wspierane przez Warlord Banksters, gdzie handlowcy i kupcy wspierani przez Warlord Banking Families z Itlay, Niemiec, Holandii i Anglii. Ci pierwsi kupcy morscy stali się tak rozwinięci, że w 1700 roku byli tak potężni jak narody, które wspierały ich “handel mieczem”. Dwie najbardziej znane to holenderska i brytyjska kompania handlowa z Indii Wschodnich. Żadna historia o potędze i potędze demona nie jest kompletna, dopóki nie przyjrzymy się z bliska archetypowo złym korporacjom, które do dziś walczą o imperialistyczny globalizm.

Słyszeliśmy o Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej powyżej, a teraz skupimy się na jej rywalu, Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. W 1599 roku grupa brytyjskich kupców spotkała się i postanowiła zwrócić się do królowej o wsparcie handlu z Indiami Wschodnimi. Królowa nadała królewski przywilej Jerzemu, earlowi Cumberland, oraz 215 rycerzom, radnym i Burgesses pod nazwą “Gubernator i Kompania Kupców Londynu handlujących z Indiami Wschodnimi”. Na okres piętnastu lat statut przyznał nowo utworzonej firmie monopol na handel angielski ze wszystkimi krajami na wschód od Przylądka Dobrej Nadziei i na zachód od Cieśniny Magellana.

Każdy handlarz naruszający czarter bez licencji od firmy podlegał przepadkowi swoich statków i ładunków (z których połowa trafiła do Korony, a druga połowa do firmy), a także uwięzieniu z “królewskiej przyjemności”. Zasadniczo był to statut, który oficjalnie sankcjonował korporacyjnych piratów, przez samą królową, aby konkurować z holenderskimi handlarzami przyprawami i wojną z każdym, kto stanął na drodze.

Zarządzanie firmą było w rękach jednego gubernatora i 24 dyrektorów lub “komitetów”, którzy tworzyli Sąd Dyrektorów, podobnie jak centralny system bankowy Rodzin Bankowych Warlord we Włoszech. Oni z kolei podlegali Sądowi Właścicieli, który ich wyznaczył, a następnie Dziesięć komisji zgłosiło się do Sądu Dyrektorów. Zasadniczo była to bardzo udana korporacja działająca jako monopolista.

Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska nie była jedynym zmonopolizowanym przedsięwzięciem korporacyjnym / pirackim, które opracowała królowa. Levant Company była angielską firmą czarterową założoną w 1592 roku. Elżbieta I zatwierdziła swój pierwotny statut w 1581 roku, kiedy Kompania Wenecka (1583) i Kompania Turecka (1581) połączyły się, ponieważ ich statuty wygasły. Jego początkowy statut był dobry przez siedem lat i został przyznany Edwardowi Osborne’owi, Richardowi Staperowi, Thomasowi Smithowi i Williamowi Garretowi w celu uregulowania angielskiego handlu z Imperium Osmańskim i Lewantem. Firma pozostała w ciągłym istnieniu aż do zastąpienia w 1825 roku.

Członek Kompanii Lewantu był znany jako kupiec z Indyka. Tureckie opium zostało zakupione przez Kompanię Lewantu, a także broń. Kompania Lewantu obejmowała również amerykańskich kupców przed 1811 rokiem, którzy kupowali tureckie opium. Kupcy ci sprzedawali opium Chińczykom, począwszy od 1806 roku. Wśród tych amerykańskich kupców z Turcji byli członkowie słynnej rodziny Astor.

Od tych początków w uzbrojonym imperializmie korporacyjnym możemy zobaczyć, jak późniejsza podżegająca do wojny postawa Brytyjczyków doprowadziła do Zjednoczonego Królestwa, nad którym “słońce nigdy nie zachodzi”. Brytyjska polityka watażków wciąga Amerykę w jedną wojnę za drugą. To brytyjskie kompanie wschodnioindyjskie i holenderskie kompanie wschodnioindyjskie stały za rewolucją amerykańską poprzez handel i manipulacje podatkowe z koloniami północnymi oraz handel niewolnictwem i bawełną z koloniami południowymi. Te same siły nadal są częścią każdej wojny od tego czasu. To nie ideologie polityczne wywołują wojnę, to dzieło praktyk bankowych watażków i ciągłe czczenie poprzez chciwe niewłaściwe wykorzystanie pieniędzy.

KORUPCJA KORPORACYJNA

Bank of America

• W 2014 roku Bank of America wypłacił największą w historii (w tamtym czasie) ugodę za oszustwa finansowe prowadzące do i podczas kryzysu hipotecznego w 2008 roku.
• Rząd USA doszedł do wniosku, że Bank of America pomógł zaostrzyć kryzys finansowy, angażując się w bezprawne działania.
• Bank of America okłamywał inwestorów na temat jakości swoich papierów wartościowych zabezpieczonych hipotekami mieszkaniowymi, ale był również odpowiedzialny za powstawanie i gwarantowanie wielu złych kredytów hipotecznych.

Citigroup

• W 2014 roku Citigroup zawarł ugodę z agencjami federalnymi i stanowymi na kwotę 7 miliardów dolarów za swoją rolę w kryzysie finansowym w 2008 roku, ponieważ wiedział, że kredyty hipoteczne, które sprzedał, były złe, reprezentując jednocześnie sekurytyzowane kredyty hipoteczne jako dobre inwestycje.

Goldman Sachs

• Goldman Sachs został oskarżony o reprezentowanie toksycznych papierów wartościowych dla inwestorów.
• Zostali obciążeni grzywną w wysokości 5 miliardów dolarów za wprowadzanie inwestorów w błąd co do papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką mieszkaniową.
• Goldman Sachs został uznany za winnego swojej roli w rozpaleniu globalnego kryzysu finansowego w 2008 roku.

Credit Suisse

• Credit Suisse został oskarżony o zachowanie tajemnicy korporacyjnej zmieszanej z uchylaniem się od płacenia podatków i ukarany grzywną w wysokości 2,88 miliarda dolarów, przyznając się do zarzutów karnych za pomoc obywatelom USA w unikaniu podatków.
• Credit Suisse pomógł 22 000 Amerykanom uniknąć podatków, ale bank nie musiał ujawniać nazwisk swoich klientów.

KTO JEST WŁAŚCICIELEM WOJSKOWEGO KOMPLEKSU PRZEMYSŁOWEGO?

Spójrzmy teraz na akcjonariuszy czołowych kontrahentów wojskowych dla Ameryki, których nazywamy Korporacyjnymi lub Banksterowymi Watażkami, aby zobaczyć, jakie mogą mieć powiązania z inwestycjami Korony Brytyjskiej.

Vanguard Group, State Street Corp, Capital Research Global Investors, Templeton Investment Counsel LLC, Barclays Bank Plc, BlackRock Investment Management (UK) Ltd., Schroder Investment Management, Capital World Investors, Bank of America Corporation, JPMorgan Chase & Co., Bank of New York Mellon Corp, Black Rock Advisors, Black Rock Fund Advisors, Old Republic International, Wellington Management Company, BlackRock Institutional Trust Company, N. A., Evercore Trust Company, N. A., FMR, LLC, , Invesco Ltd., Franklin Resources, Goldman Sachs Group Inc., T. Rowe Price Group, Inc.

Warto zauważyć, że na tej liście można znaleźć niektórych ze zwykłych podejrzanych: Rothschildów, Rockefellerów, Morganów, Warburgów i resztę Bankster Warlords za niektórymi z tych nazwisk.

Zobacz także: https://aim4truth.org/2017/02/18/who-really-owns-the-military-industrial-complex-the-highland-forum-exposed/

GRUPA VANGUARD

Vanguard jest największym inwestorem w firmy, które mają największą liczbę amerykańskich kontraktów wojskowych. Vanguard jest “korporacją plakatową” dla wojskowego kompleksu przemysłowego, która sprzedaje wojnę obu stronom, a zyski podwajają. Vanguard jest również przedsiębiorstwem przestępczym, które było wielokrotnie pozywane i uniknęło około 65 miliardów dolarów podatków za pomocą fałszywych środków. Awangarda jest poza monopolem – jest współczesną wersją faszyzmu gospodarczego.

Banki – Vanguard jest największym akcjonariuszem JPMorgan, Bank of America, Blackrock, Citigroup, Deutsche Bank, Goldman Sachs, Morgan Stanley, Royal Bank of Canada, State Street Corp, UBS, Wells Fargo.

Telecom – Vanguard jest największym akcjonariuszem AT&T, Verizon, CenturyLink, Frontier Communications, T-Mobile.

Media – Vanguard jest największym akcjonariuszem 21st Century Fox, ABC, CBS, CNN (Time Warner), Comcast (NBC), Disney, News Corp, Viacom.

Internet/Technologia – Vanguard jest największym udziałowcem IBM, Samsung, Canon, Intel, Google, Qualcomm, GE, Microsoft, LG Corp, Taiwan Semiconductor, Sony, Apple, Facebook, Amazon, Baidu ADR, Cisco, Dell/VMWare, Genentech, Juniper Networks, Netflix, Oracle, Twitter, Verisign, Visa, Wal-Mart, Xerox, Zynga.

Big Pharma – Vanguard jest największym udziałowcem Abbott Labs, Abbvie, Amgen, Biogen, Bristol-Meyers Squibb, Eli Lilly, Gilead Sciences, Johnson & Johnson, Merck, Novartis, Pfizer, Roche.

Wojsko – Vanguard jest największym udziałowcem BAE Systems, Boeing, General Dynamics, Humana, L3 Communications, Lockheed-Martin (drugi co do wielkości), Northrop Grumman, Raytheon, United Technologies.

Korupcja

Vanguard Healthcare LLC zgodziła się zapłacić ponad 18 milionów dolarów w celu rozwiązania sprawy oszustwa Medicare i Medicaid. Firma wystawiła rachunki Medicare i Medicaid za “rażąco niespełniające standardów” usługi domów opieki. W rezultacie kilka podmiotów Vanguard zreorganizowało się w upadłości i zgodziło się zapłacić ponad 5,1 miliona dolarów na poczet ugody. Dwa inne podmioty spółki likwidują się, aby zapłacić 13,5 miliona dolarów dozwolonych roszczeń. Umowa zakończyła również roszczenie wniesione przez USA przeciwko większościowemu właścicielowi Vanguard, dyrektorowi generalnemu Williamowi Orandowi i Markowi Millerowi, byłemu dyrektorowi operacyjnemu firmy. Obie strony zapłacą 250 000 dolarów.

Trzech inwestorów pozywa Vanguard Group za rzekome zaniedbania i naruszenie obowiązku powierniczego, twierdząc, że zmiany wprowadzone przez firmę w docelowych funduszach emerytalnych spowodowały “ogromne rachunki podatkowe” dla inwestorów indywidualnych. Ich pozew, który domaga się statusu pozwu zbiorowego w imieniu klientów, którzy zainwestowali w docelowe fundusze emerytalne Vanguard, domaga się odszkodowania za “setki milionów dolarów” w szkodę dla tysięcy inwestorów. Pozew mówi, że zmiany wprowadzone przez Vanguard przyniosły korzyści inwestorom instytucjonalnym, ale pozostawiły inwestorów indywidualnych z kontami podlegającymi opodatkowaniu “trzymającymi torbę podatkową”. Około 1,8 biliona dolarów zostało zainwestowanych w fundusze inwestycyjne na dzień 30 czerwca 2021 r., Według Investment Company Institute. Pozew inwestorów, który został złożony 14 marca w sądzie federalnym w Filadelfii, wynika ze zmian wprowadzonych przez Vanguard pod koniec 2020 roku.

State Street Corporation została zobowiązana w 2021 r. do zapłacenia 115 milionów dolarów kar kryminalnych i zawarcia odroczonej umowy prokuratorskiej w związku z programem nadmiernego obciążania klientów aresztu za wydatki związane z opieką banku nad aktywami klientów. Gigant finansowy zostanie pociągnięty do odpowiedzialności za oszukańcze zachowanie i kradzież 290 milionów dolarów.

WIELKA TRÓJKA ZARZĄDZAJĄCYCH FUNDUSZAMI

BlackRock, Vanguard i State Street zarządzają oszałamiającymi aktywami o łącznej wartości 15 bilionów dolarów, co odpowiada ponad trzem czwartym wielkości gospodarki USA. Szybki rozwój zarządzających funduszami Wielkiej Trójki daje im ogromną władzę nad rynkami finansowymi i priorytetami Corporate America. Łącznie BlackRock, State Street i Vanguard są największymi właścicielami w 88% spółek z indeksu S&P 500. Na przykład Wielka Trójka posiada wiodące udziały w firmach, w tym Apple, JPMorgan Chase i Pfizer. Oczywiste jest, że musimy rozbić Wielką Trójkę poprzez reorganizację Dodda-Franka, ustawy o reformie Wall Street z 2010 roku.

BlackRock, największy na świecie zarządzający aktywami, ma udział w wysokości co najmniej 5% w oszałamiających 97,5% spółek z indeksu S&P 500. BlackRock zarządza akcjami o wartości ponad 87 miliardów dolarów w firmach paliw kopalnych i jest tak potężny, że rząd federalny poprosił go o pomoc podczas każdej z ostatnich dwóch recesji. W marcu Rezerwa Federalna wykorzystała BlackRock do zarządzania pierwszym w swoim rodzaju pojazdem do kupowania długu korporacyjnego, w tym obligacji śmieciowych.

Wielka Trójka to potęga w branży ETF. Sama platforma iShares blackRock zarządzała 2,3 biliona dolarów do 3Q tego 2020 roku. Rodzina ETF SPDR State Street i ETF Vanguard jest również bardzo popularna. Wielka Trójka odpowiada za od 73% do 80% globalnego rynku ETF i sponsoruje 45 z 50 największych funduszy.

LOS WARLORD BANKING

Wpływ włoskich, weneckich, niemieckich, holenderskich i brytyjskich rodzin bankowych został teraz przedstawiony, aby ujawnić dynastie rodzin bankowych, które stworzyły siły ekonomiczne stojące za europejskimi monarchami, papieżami i narodami przez ostatnie dziewięćset lat. Często wpływ ten przybierał formę wojen, więzień dłużników, piractwa, grabieży zasobów, zmilitaryzowanego merkantylizmu i tysięcy innych złych machinacji, które świadomie lub nieświadomie ofiarowywano demonicznej.

Tworzenie waluty i pieniędzy, zarówno bitych, jak i fiat, ma tendencję do tworzenia szerokiej drogi do piekła. To nieświadome użycie pieniędzy karmi tego. Pieniądze powinny być postrzegane jako piękna reprezentacja ludzkiej pracy, ludzkiej siły woli, która jest “przechowywana”.

Kiedy pieniądze są zdeponowane w banku, a bank używa ich do “zarabiania pieniędzy” – pojawia się zło. Kiedy lichwa wykorzystuje biednych, a następnie zamyka ich za brak zapłaty – wkracza zło. Kiedy zarabianie pieniędzy jest ważniejsze niż pomaganie innym – wkracza zło. Kiedy pieniądze są ważniejsze niż miłość – zło zwyciężyło.

Pragnienie coraz więcej jest po prostu chciwością (mamona) i nie ma końca chciwości, nie można jej zaspokoić. Pragnienie posiadania więcej niż inni jest zazdrością i chciwością, które rodzą zazdrość i prowadzą do pożądania, obżarstwa, gniewu, nienawiści i wielu innych złych. Niewielu ludzi, którzy mieli dużo pieniędzy, wzięło na siebie moralną odpowiedzialność, która powinna przyjść wraz z bogactwem i wpadło w mroczne i niemoralne miejsca, które przypominają królestwa piekła, które opisał Dante. Często najbogatsi ludzie są najbardziej nieszczęśliwi i stracili zdolność odczuwania prostej miłości lub doświadczania prostych przyjemności. obiecała ich zimnym sercom więcej, więcej, więcej – ale pozostawiła je niespełnionymi i nieszczęśliwymi. Pragnienie pieniędzy, władzy i kontroli nie może być nigdy zaspokojone. Widzieliśmy to w przypadku Rodzin Bankowych Watażków, które sprzedają coraz więcej swoich dusz i innym demonom, aby mogły mieć ostateczną moc i niekończące się pieniądze. Taka władza i pieniądze “kosztują” osobę, która je zyskuje więcej, niż im się wydaje. wymaga ofiar od swoich wyznawców i dlatego widzimy potrzebę ofiarowania ludzkiego życia poprzez wojnę demonom pieniądza, tak jak Babilończycy ofiarowali dzieci demonowi Molochowi do skonsumowania. Podżegacze wojenni i banksterzy sprzedają swoje dusze licznym demonom.

Skutki tych rodzin bankowych watażków występują nie tylko w przeszłości, ale do dziś znajdują się w prawie wszystkich bankach centralnych na całym świecie. Dowody są dobrze ukryte w korporacyjnych manewrach prawnych, kontach off-shore i fałszywych grupach filantropijnych, ale kiedy zagłębisz się głęboko, odkryjesz, że to ci sami starzy watażkowie i podżegacze wojenni robią te same stare oszustwa bankowe i oszustwa, które miały miejsce od czasów babilońskich. Odkryjemy również, że nawet te same złe demony są czczone w ten sam stary sposób w wielu przypadkach. Te bogate elity wierzą, że są ponad wszystkimi prawami i że są globalnymi oligarchami (panami), podczas gdy reszta z nas jest ich niewolnikami (sługami) w niewolniczym zadłużonym obozie więziennym zwanym Królestwem Oligarchów, Watażków Banksterów i Złych Pośredników.

Ten artykuł jest podstawą tego, co jest potrzebne jako przegląd przeszłości, jeśli chcesz zrozumieć Warlord Banksters and Brokers w sposób, w jaki Anonimowi Patrioci odnoszą się do nich. Połączyliśmy siły z naukowcami z Americans4Innovation, aby pomóc ujawnić 200-letni plan, który te rodziny bankowe Warlord zaplanowały dla przyszłości świata. Plan ten rozpoczął się od propagandy ludzi takich jak Lord Shelburne i Jeremy Bentham i doprowadził do Cecila Rhodesa i Alfreda Milnera, których polityka Okrągłego Stołu napędzała politykę wojenną Sojuszu Anglo-Amerykańskiego. To, czego potrzeba było, aby w pełni zrozumieć, o co chodzi w tym 100-letnim planie, to zrozumienie genezy i rozwoju tych ekonomicznych drapieżników w przeszłości – zwłaszcza tych rodzin bankowych, które nadal są potężnymi siłami w globalnej ekonomii dzisiaj.

Wiele z tego, co Anonimowi Patrioci ujawniają w naszych badaniach, jest niepokojące dla tych, którzy nie studiowali historii poza głównym nurtem propagandy znalezionej w książkach historycznych wyprodukowanych przez oligarchów bankowych, którzy nie chcą, aby prawdziwa historia była znana. Nie możemy przepraszać za groteskowe i złe praktyki tych banksterów. W naszych badaniach musieliśmy połączyć się z nienasyconym pragnieniem pieniędzy oligarchy – kultem. Możemy jednak wskazać, że świadomość jest wszystkim, czego potrzeba, aby świecić dezynfekującym światłem dnia na mroczne dzieła czcicieli demonów, aż całkowicie się rozpłyną. Proste rozwiązania zakończą kontrolę nad narodami, wojną, biedą i złem.

Wszystko, co musimy zrobić, aby stopić ekonomicznych watażków i podżegaczy wojennych, to położyć kres wszystkim zagranicznym kontom, które uciekają z krajów. Konta te zgromadziły tak dużo pieniędzy, że pieniądze nie mogą zostać repatriowane do krajów, z których zostały skradzione, bez załamania tej gospodarki. Ten rodzaj groteskowego bogactwa jest chorobą i przestępstwem, z którym należy się uporać jako takim. Monarchia Anglii ma więcej pieniędzy na kontach off-shore niż całkowita ilość waluty na świecie, według wielu relacji. Nieuczciwa CIA (Pilgrims Society) ma więcej złota niż wszystkie amerykańskie rezerwy złota. Przechowują ten złoty kruszec na szwajcarskich numerowanych kontach w złotych skarbcach Zurychu. Całe to bogactwo zostało nabyte nielegalnie i mogło zostać przejęte przez tych, którym zostało skradzione. Wiemy, kto go ukradł, jak go wziął i gdzie go umieścił. Zło jest sprytne, ale nigdy mądre i dlatego łatwe do rozpoznania w świetle dnia i dość łatwe do powstrzymania. Ścieżki do piekła są wytarte, rzadko nowe i pomysłowe. Są to ścieżki tych samych starych siedmiu grzechów głównych, które kusiły ludzi od narodzin świadomości.

Podążanie ścieżką 200-letniego planu zła jest łatwe, gdy wiesz, z kim masz do czynienia i jak wykonują swoje machinacje. Kiedy zrozumiesz logikę zła, opartą wyłącznie na egoizmie, łatwo jest wyciągnąć dywan spod ludzi stojących na tym dywanie. Na przykład w Ameryce, aby pokonać dużą część tego zła, musimy tylko spłacić dług w wysokości 25 bilionów dolarów wobec Rezerwy Federalnej, ponieważ od samego początku było to oszustwo – oszustwo bankowe oparte na uciążliwym długu wojennym. Tego typu oszustwa tworzą dług, o którym od samego początku wiadomo, że jest niemożliwy do spłaty – a więc wieczne zniewolenie długiem. “My, naród” nie jesteśmy nic winni Rezerwie Federalnej; w rzeczywistości Fed jest nam winien. Kiedy nie będzie już długu wojennego wobec Fed, nie będziemy potrzebować podatków od wynagrodzeń, tylko prostego podatku od sprzedaży płaconego przez wszystkich, w tym bogatą elitę i korporacje. Możemy również pobierać podatek za każdy zakup na rynkach akcji i towarów, a wtedy Ameryka będzie bogatsza, niż ktokolwiek może sobie wyobrazić. Po prostu powstrzymaj kradzież od niepłacących podatków watażków, banksterów, brokerów i podżegaczy wojennych, a każdy Amerykanin może zostać uwolniony od zniewolenia długiem.

Kiedy ludzie zdadzą sobie sprawę, że ich codzienne działania stanowią ich osobistą “religię” i że to, o czym myślą, jest tym, co “czczą” – wolność może pochodzić z zerwania więzi z ekonomicznymi drapieżnikami, które utrudniają rozwój wyższego myślenia, rozwój osobisty i postęp duchowy. Jeśli uda ci się uwolnić od prania mózgu drapieżnej ekonomii, która ukrywa się pod przykrywką wolnorynkowego kapitalizmu i znaleźć nowy sposób na odniesienie się do pieniędzy jako przechowywanego ludzkiego wysiłku, możemy umieścić wolną, duchową istotę ludzką w centrum naszej ekonomii, polityki i przekonań i usunąć złe wpływy, które zostały zrodzone przez pieniądze i będącą w centrum naszego życia. Możemy stać się wolni, gdy kochamy naszą pracę, a wysiłki naszej pracy nie są zabarwione ciemnością narzędzi, ale są uznawane za wysiłki miłości, którymi każdy człowiek musi dzielić się z innymi. Bezinteresowność niszczy i samolubną pogoń za pieniędzmi, gdy pobożna dusza dzieli się pieniędzmi tak, jakby dzieliła się miłością z własnymi dziećmi.

BIBLIOGRAFICZNE

Historia rodzin bankowychKartel Rezerwy Federalnej: Osiem rodzin (część 1 z 4)

https://www.linkedin.com/pulse/how-venetian-system-transplanted-england-lucio-forgione

Rodzina Warburg

https://www-altreinfo-org.translate.goog/nuovo-ordine-mondiale/25213/j-warburg-avremo-un-governo-mondiale-che-vi-piaccia-o-no-col-consenso-o-con-la-forza-elena-dorian/?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en&_x_tr_pto=sc

https://alchetron.com/Warburg-family

https://www.encyclopedia.com/religion/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/del-banco-anselmo

Prokuratorzy Świętego Marka

https://en.wikipedia.org/wiki/Procurators_of_Saint_Mark

Rezerwa Federalna USAKartel Rezerwy Federalnej, część II: The Freemason Bank of the US & The House of Rothschild

Alexander Hamilton i amerykańsko-brytyjska (anglo-amerykańska) bankowość z Americans4Innovation and Aim4Truth.org

___
https://aim4truth.org/2022/05/13/the-history-of-money-warlord-banksters-and-the-worship-of-mammon/Ten wpis został opublikowany w