Koszmar Zachodu: wojna na trzech frontach

To pierwszy raz, kiedy inni dyktują Zachodowi, zamiast przyjmować instrukcje jak dostosować się do amerykańskich “czerwonych linii”.

W zachodnich salonach rozległo się niemal słyszalne westchnienie ulgi. Chociaż nie ma postępów po wirtualnym spotkaniu Biden-Putin, nie dziwi fakt, że rozmowy koncentrowały się na kwestii budzącej niepokój: Ukrainie, pośród powszechnych obaw, że ukraiński wulkan może w każdej chwili eksplodować. Podczas spotkania uzgodniono propozycję zainicjowania międzyrządowej dyskusji „niższego szczebla” na temat czerwonych linii Rosji i jakiegokolwiek końca ekspansji NATO na wschód. Jednak Jake Sullivan ochłodził nieco atmosferę, gdy stanowczo powiedział, że Stany Zjednoczone nie podjęły żadnych zobowiązań. Biden (zgodnie z propagandą), ostrzegł o zdecydowanych środkach gospodarczych i innych, gdyby Rosja interweniowała na Ukrainie.

Niezwykłe było jednak to, że Stany Zjednoczone „tylko” zagroziły nałożeniem sankcji na Rosję lub przeniesieniem innych wojsk do regionu, zamiast proponowania wyraźnej interwencji wojskowej NATO na Ukrainie. W poprzednich oświadczeniach Biden i inni amerykańscy urzędnicy byli nieprecyzyjni, jaka byłaby reakcja Waszyngtonu na rosyjską inwazję: wielokrotnie ostrzegali przed „konsekwencjami”, nawet gdy ponownie zobowiązywali się do wspierania “suwerenności” Ukrainy.

Czy więc wszyscy powinniśmy odetchnąć z ulgą? Właściwie nie. Rzeczywiście, pilność kwestii ukraińskiej zawsze była problemem: Rosja nie ma ochoty przedzierać się przez mętne błoto regionalnego bagna, chociaż niektórzy na Zachodzie by to „pokochali”.

A siły Kijowa są zmęczone, zrujnowane i zdemoralizowane od miesięcy przebywania w zimnych okopach linii kontaktowej. Nie mają ochoty na konfrontację z milicjami Donbasu (chyba że otrzymają pomoc z zagranicy). Nic nie zostało postanowione, co zrobić z ciężką czarną dystopią, jaką jest Ukraina, we wszystkich jej przejawach.

Prezydent Putin przedstawił porozumienie z Mińska, ale najwyraźniej nikt nie odpowiedział; linia pozostała niezmienna. Nie było też uzgodnione, co zrobić z gruzami tego, co kiedyś nazywano amerykańsko-rosyjskimi „stosunkami dyplomatycznymi”. Ten ostatni termin (stosunki dyplomatyczne) jest teraz tylko żałosnym żartem. Dlatego świętowanie nie jest na miejscu.

Szczerze antyputinowskie frakcje w Stanach Zjednoczonych i Kijowie są wściekłe: republikański senator Stanów Zjednoczonych Roger Wicker ostrzegł, że w przypadku jakiegokolwiek impasu z Ukrainą: „Nie wykluczałbym akcji militarnej. Myślę, że mylimy się, jeśli usuniemy te opcje ze stołu i mam nadzieję, że prezydent je zachowa.” Zapytany o to, co obejmowałaby akcja militarna przeciwko Rosji, Wicker powiedział, że oznaczałoby to, że „ z naszymi okrętami na Morzu Czarnym i sprowadzimy zniszczenia na rosyjskie wojsko”, dodając, że Stany Zjednoczone nie powinny „wykluczać pierwszego. prewencyjnego uderzenia nuklearnego przeciwko Rosji”. Dlatego na świętowanie jest za wcześnie.

Więc Ukraina nadal gnije. „Jastrzębie” Stanów Zjednoczonych i Europy nie podniosły białej flagi: Ukraina jest zbyt dobrą bronią, aby ją  można było lekko odrzucić.

To skupienie się na kryzysie ukraińskim to jednak „widzieć drzewa, ale nie las”. Mamy trzy „fronty”: każdy odrębny, ale blisko spokrewnione, a teraz przemierzane nieznanymi poziomami celów strategicznych i synchroniczności: Ukraina, Tajwan i chwiejne porozumienie JCPOA, które budzi niewyobrażalną udrękę w Tel Awiwie.

Las zasłaniany przez te trzy drzewa leży w nierozwiązanej kwestii europejskiej architektury bezpieczeństwa; Bliski wschód; i rzeczywiście globalny. Obecna kolejność oparta na regułach została zakończona: nie zapewnia bezpieczeństwa ani nie odzwierciedla rzeczywistości dzisiejszych balansów wielkich mocarstw. To patogen. Krótko mówiąc, jest skostniały w po II wojnie światowej.

W wywiadzie dla CNN Fareed Zakaria zapytał Jake’a Sullivana, doradcę ds. bezpieczeństwa Bidena: Więc co to jest, po całej twojej „twardej rozmowie”, która zgadza się z Chinami; co zostało wynegocjowane? „Niewłaściwe pytanie” brzmiała ostra odpowiedź Sullivana. „Niewłaściwa matryca” – powiedział sucho: nie pytaj o informacje o umowach dwustronnych, pytaj, co jeszcze zapewniliśmy. Właściwy sposób myślenia, powiedział, to: „Ustanowiliśmy warunki skutecznej konkurencji, w której Stany Zjednoczone mogą bronić swoich wartości i promować swoje interesy nie tylko na obszarze Indo-Pacyfiku, ale na całym świecie.” „Chcemy stworzyć okoliczności, w których dwa wielkie mocarstwa będą działać w przyszłości w systemie międzynarodowym i chcemy, aby warunki systemu były korzystne dla interesów i wartości Ameryki Północnej: jest to raczej korzystny układ, w którym Stany Zjednoczone i ich sojusznicy mogą kształtować międzynarodowe zasady zgodnie z kwestiami, które zasadniczo dotyczą ludzi w naszym kraju [USA] i na całym świecie. „To taki maksymalistyczny cel, który prowadzi nas do punktu, w którym trzy wybuchowe kwestie mogą podważyć fundamenty globalnego porządku”. 

Musimy się cofnąć w czasie aby znaleźć punk kiedy nasz świat był tak podatny na nagłą zmianę losu, co Ambrose Evans-Pritchard w The Telegraph nazwał „koszmarem Zachodu: wojna na trzech frontach”. Co się stało? Cóż, z pewnością jest to coś bardzo szerokiego.

I dlaczego Stany Zjednoczone upierają się przy tak absolutnym stanowisku w globalnym porządku, że inne wielkie mocarstwa nie mają prawa ustanawiać własnych czerwonych linii bezpieczeństwa? Cóż, tutaj „czterech jeźdźców” Wielkich Przemian:

Pandemia prowadząca do globalnego systemu regulacji zdrowia;

kryzys klimatyczny prowadzący do globalnego systemu kredytów i debetów CO2;

rewolucja technologiczna i sztuczna inteligencja, która przenosi nas w globalną erę automatyzacji i „botów” (i utraty miejsc pracy);

i po czwarte, przejście od ekonomii klasycznej do współczesnej, globalnej teorii monetarnej, która wymaga globalnego zresetowania góry światowych długów, które nigdy nie zostaną spłacone.

Wizja Sullivana „przewidywalnej przyszłości” jest zasadniczo pojmowana na tym poziomie „wyższego porządku”: zachowanie globalnych „zasad ruchu drogowego”, ukształtowanych przez odzwierciedlenie interesów Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników”, jako podstawy porządku światowego. W ten sposób rozdzielone na sfery takie jak ochrona zdrowia, przywracanie klimatu, promocja „cudów” technologicznych oraz emisje pieniędzy w odróżnieniu od podatków, brzmią nieideologicznie i poniekąd utopijnie.

Dobrze rozumiano, że takie przemiany obalą dawne, starożytne i głęboko zakorzenione sposoby życia i nieuchronnie wywołają dysydencję, dlatego nowe formy „dyscypliny” społecznej i uzurpacji kontroli od odpowiedzialności narodowej na poziomie ponadnarodowym są takie ważne. I na pewno nie uszczęśliwią ludzi.

Hm! … Ideologiczne łono tego resetu „wyższego porządku” może być zaciemnione, ponieważ jest bezstronne, ale decyduje o międzynarodowych standardach, protokołach, metrykach i zasadach takich przejść. Sullivan jest przynajmniej na tyle uczciwy, by być szczerym mówiąc o niewidzialnej ideologii restauracji: „Chcemy, aby warunki systemu były korzystne dla interesów i wartości Ameryki Północnej: jest to raczej korzystny układ, w którym Stany Zjednoczone i sojusznicy modelują międzynarodowe zasady drogi, na których zasadniczo będą dotyczyć obywateli naszego kraju [USA] i całego świata”.

To wyzwanie, które wyraźnie wykracza poza ramy szczytów Bidena z Xi i Putinem oraz rozmów JCPOA w Wiedniu.

Prezydent Putin ostrzegł, że jakakolwiek inwazja infrastruktury lub sił NATO na Ukrainie nie będzie dozwolona, i że Rosja będzie działać zdecydowanie, aby temu zapobiec.

Podobnie Iran wyraźnie stwierdził, że jakikolwiek izraelski atak na jego obiekty jądrowe nie będzie tolerowany. Spowodowałoby to zniszczenie żywotnej izraelskiej infrastruktury.

A stanowisko Iranu i Rosji jest identyczne jak Chin w sprawie Tajwanu: prezydent Xi wyjaśnił to na wirtualnym szczycie z Bidenem 15 listopada. Xi ostrzegł, że jakikolwiek ruch Tajwanu w celu secesji jest niedozwolony i będzie miał odpowiedź militarną. 

W Wiedniu Iran po prostu ogłosił swoje „czerwone linie”: żadnych dyskusji na temat irańskich pocisków balistycznych; w sprawie regionalnej roli Iranu i zamrożenia wzbogacania, o ile nie uzgodniono mechanizmu znoszenia sankcji i gwarantowania ich wznowienia, co skutecznie domaga się powrotu do pierwotnych ram porozumienia z 2015 r. Iran domaga się gwarancji wiążących, że sankcje nie będą arbitralnie ponownie wprowadzone; że normalizacja handlu nie zostanie ponownie nieformalnie utrudniona, niezgodnie z warunkami umowy, jak to miało miejsce za Obamy (Departament Skarbu USA prowadził politykę antyhandlową, w przeciwieństwie do Białego Domu); i że należy je odwołać.

Na uwagę zasługuje tutaj kontekst: zwracają uwagę, że stanowisko Iranu jest w treści identyczne z tym, jakie wyraża Rosja wobec Stanów Zjednoczonych w sprawie Ukrainy: prośba Putina do Waszyngtonu dotyczy formalnego uznania i zaakceptowania rosyjskich interesów i „czerwonych linii”; zawarcia prawnie wiążących umów w sprawie bezpieczeństwa Rosji w Europie Wschodniej; oraz bezwzględne żądanie nierozszerzania NATO dalej na wschód oraz weto w sprawie jakiejkolwiek infrastruktury NATO na Ukrainie. To nowość: w geopolityce zbiegi okoliczności tego rodzaju nie są spontaniczne. Jest oczywiste, że te trzy mocarstwa są skoordynowane strategicznie, politycznie i prawdopodobnie także militarnie. 

Zachodnie państwa są w szoku – to pierwszy raz, kiedy inni narzucają swoje warunki, ustanawiając własne czerwone linie, zamiast przyjmować instrukcje, jak dostosować się do północnoamerykańskich czerwonych linii. Są zdumieni i nie wiedzą, co robić.

I, jak zauważa Anatol Lieven, niektóre działania będą miały poważne konsekwencje strategiczne: „Poza globalnymi szkodami gospodarczymi, które wynikną z wojny na Ukrainie i sposobami, w jakie Chiny skorzystałyby na takim kryzysie, Zachód naprawdę ma poważny powód, aby uniknąć kolejnej wojny: Zachód by przegrał”. Lieven kontynuuje: “oznaczałoby to również przekształcenie się w wojnę światową; ponieważ jest praktycznie pewne, że Chiny wykorzystają wojnę między Stanami Zjednoczonymi a Rosją grożąc Stanom Zjednoczonym dwiema wojnami jednocześnie i porażką w obu”.

Na razie Stany Zjednoczone i ich sojusznicy powtarzają tę samą starą mantrę, że „wszystkie opcje są na stole”; paraliżujące sankcje i tworząca się międzynarodowa koalicja w celu lobbowania i sprzeciwiania się nieprzestrzeganiu. Rzeczywiście, bez poszanowania konkurencji (lub skutecznej politycznej izolacji i potępienia takich państw), plan podniesienia takich pozornie „nieideologicznych” przejść do sfery ponadnarodowej, której standardy, protokoły itp. („warunki systemu” dla Sullivana) nie zostaną osiągnięte. Nie będzie można załadować aktualizacji oprogramowania Washington Consensus, jeśli te trzy państwa nie będą obchodziły „zasady” Sullivana. 

Strategiczny reset nie będzie jednak łatwy. Zachód jest pogrążony w wojnie memowej, co jeszcze bardziej utrudnia strategiczny podział porządku. Jakikolwiek kompromis w sprawie narracji, że Rosja nie może mieć własnych czerwonych linii; nie może dyktować, czy Ukraina przystępuje do NATO; ani decydowanie, gdzie NATO umieści swoje pociski i głowice nuklearne, grozi osłabieniem Bidena.

Republikanie już oskarżyli go o to, co nazywają „słabością” za zachęcanie Moskwy do „niebezpiecznego awanturnictwa”. Z drugiej strony, być może te dwa wierzchołki, wraz z pozycją Iranu w Wiedniu, reprezentują początek końca zachodniego porządku rządów i odliczanie do nowej równowagi geostrategicznej między dwiema osiami i ostatecznie pokoju lub wojny.

Alastair Crooke

Źródło oryginalne https://www.strategic-culture.org/news/2021/12/13/never-more-unsettling-strategic-landscape/

Tłumaczenie automatyczne. Wybór, redakcja i korekta SpiritoLibero
———————————————————————–
Zapraszam do czytania innych artykułów nie publikowanych na NEon24  https://kurier-poranny.blogspot.com/