W dawnej Rzeczpospolitej Żydzi stanowili Piaty Stan
Wszyscy, którzy choć trochę interesują się historią, znają słowo „jurgielt” i pochodzące od niego – „jurgieltnik”. To pierwsze wywodzi się od niemieckiego „Jahrgeld” – pensja roczna. Jak pisze Wikipedia, była to zinstytucjonalizowana forma korupcji urzędników I Rzeczypospolitej przez mocarstwa ościenne w XVIII wieku. Choć, jak stwierdza dalej, już w XVI wieku opłacanie polskich polityków przez inne państwa nie było niczym nowym.
Czy ze słowem „jurgielt” mają coś wspólnego nazwiska: Jurgiel, Jurgielewicz, Jurgielaniec, Jurgielski, Jurgielewiczowa? Z niego czerpią swój źródłosłów, czy może to przypadek? Któż to dzisiaj rozwikła!
Nie wszyscy jednak, a raczej mało kto, zna inne słowo, które jest, jakbyśmy powiedzieli, drugą stroną medalu. Ten, który bierze, to jurgieltnik, a ten, który daje to – sztadlan. W tym wypadku jednak nie chodzi o przedstawicieli mocarstw ościennych, korumpujących polskich urzędników. Wikipedia tak definiuje to słowo: Sztadlan – reprezentant gmin żydowskich lub rzecznik interesów Żydów. W okresie I Rzeczypospolitej sztadlan był rzecznikiem Sejmu Czterech Ziem. Sztadlanami nazywano także przedstawicieli gmin żydowskich przysyłanych na Sejm walny lub sejmiki ziemskie w celu niedopuszczenia, również drogą przekupstwa posłów, do podjęcia uchwał niekorzystnych dla Żydów, przede wszystkim w sferze podatkowej.
Tak więc wiemy już, że jurgieltnicy, to ci, którzy brali łapówki od przedstawicieli mocarstw ościennych. A ci, którzy je brali od sztadlanów, nie mają swojej nazwy, a więc nie istnieją w naszej świadomości. Czego nie nazwiemy, tego nie ma.
Tamta rzeczywistość, szczególnie rzeczywistość Rzeczypospolitej XVII i XVIII wieku, a więc okresu upadku, jest bardziej skomplikowana. Nie zrozumiemy jej, tego pieniactwa, warcholstwa, zrywania sejmów – jeśli nie uwzględnimy w niej Żydów.
W I Rzeczypospolitej Żydzi tworzyli państwo w państwie. Podstawą ich organizacji były gminy, czyli kahały. Ani król, ani jego urzędnicy, nie mieli nad nimi władzy. Szybko zorientowano się, że podatki płacone do skarbu państwa przez te gminy są znacznie mniejsze niżby to wynikało z ich liczebności.
Kontakt urzędników z przedstawicielami gmin był utrudniony ze względu na ich ilość i rozproszenie w terenie. Uznano więc, że prościej będzie wyznaczyć żydowskich przedstawicieli króla, którzy zajmą się poborem tych podatków. Zamysł może i szlachetny, ale skończyło się to łatwiejszym dostępem Żydów do dworu królewskiego, a tym samym ułatwiało korupcje. Tak powstał Wielki Waad, czyli żydowski Sejm Czterech Ziem – Wielkopolski, Małopolski, Wołynia i Rusi Czerwonej. Powołany został w 1580 roku przez Stefana Batorego. Marszałek tego sejmu został nazwany przez polskiego króla – „Żydem, który na naszym urzęduje dworze”. Cóż?
Czy oni wtedy nie zdawali sobie sprawy, że wpuszczenie Żyda na ten dwór, to to samo, co wpuszczenie lisa do kurnika?
Wielki Waad został zlikwidowany w 1764 roku, a to dlatego, że nie spełniał funkcji, do których został powołany, czyli poboru podatków. Zamiast tego korumpował urzędników królewskich.
Mamy więc organ centralny, mamy gminy a pomiędzy nimi są jeszcze żydowskie sejmiki ziemskie. W miarę jak na ziemiach polskich przybywało Żydów, zwiększała się liczba kahałów. Organizowali oni wspólne obrady kahałów pochodzących z określonej jednostki administracyjnej – z określonej ziemi. Przy takiej organizacji terytorialnej łatwo było podporządkować sobie kraj i kierować nim według własnej woli i zgodnie z własnym interesem. To już nawet nie było „państwo w państwie”, to były dwa państwa na tym samym terytorium.
Ks. dr Stanisław Trzeciak w książce „Talmud o gojach a kwestia żydowska w Polsce”, wydanej po raz pierwszy w 1939 roku, opisuje to bardzo dokładnie i nie jest to, niestety, lektura budująca. Tym niemniej warto chyba poznać tę gorzką prawdę. A pisze on tak:
“Na żydów jako czynnik polityczny w tym czasie niewiele albo wcale nie zwraca się uwagi. Możnowładcy, a później szlachta sprawowała wyłącznie rządy, krępując bardzo często najlepszą wolę Królów. Na żydów nie zwracało się wcale uwagi, a tymczasem ci żydzi, poznawszy, jak pisał w swej odezwie do nich pseudomesjasz Frank, że „szlachta polska, czego wam właśnie potrzeba jest dobra i głupia. Jej królowie nie byli od niej mędrsi, dla was zaś byli zawsze jeszcze lepsi niż ona”, wykorzystywali chytrze i podstępnie wszystkie słabości rządzących i mających władzę i przy pomocy „darów i upominków”, a raczej łapówek dochodzili do nadzwyczajnych wpływów. – Łapownictwo tak rozwinęli i wyspecjalizowali, że wytworzyli osobną instytucję „sztadlanów”, zaopatrzoną w osobnych funkcjonariuszy do przekupywania nawet najwybitniejszych osobistości. Urzędników tych zwanych „sztadlanami” wybierały gminy żydowskie bardzo skrupulatnie na przeciąg kilku lat. Mieli oni przy pomocy pieniędzy, zbieranych przez kahały i okręgi (ziemstwa) żydowskie, interweniować bardzo dyskretnie w urzędach, na sejmikach, na sejmie, u ministrów i na dworze królewskim, by odwrócić grożące żydom niebezpieczeństwa lub nie dopuścić do wyboru na posła człowieka nieżyczliwego żydom lub uniemożliwić ustawę dla nich nieprzychylną.”
W tym miejscu aż się prosi, by przerwać ten cytat i zapytać: czy dziś nie jest podobnie? Czy usunięcie z Konfederacji doktora Czerniaka nie jest właśnie niedopuszczeniem do wyboru na posła człowieka niewygodnego Żydom? I to tyle, i wracamy do cytatu.
Na sztadlanów wybierano ludzi światłych, sprytnych i w świecie obytych, mających dostęp do dygnitarzy i na dwór królewski, mieli oni zasięgnąć języka o panujących nastrojach w stosunku do żydów i paraliżować wszelkie grożące im niebezpieczeństwa.
Orędownicy ci żydów byli w pełnym tego słowa znaczeniu dywersantami i wywiadowcami w stosunku do Królestwa Polskiego. Jeśli żydzi przez swoją organizację i autonomię, jaką posiadali, tworzyli i tworzą rząd w rządzie i jeśli ich cele były i są zawsze przeciwne celom Polski, to ten rząd żydowski przez swą instytucję łapowniczą sztadlanów i przy nadzwyczaj liberalnym ustroju Polski z „liberum veto”, miał zawsze możność nie dopuścić na Sejmie do żadnej pożytecznej uchwały, która by nadawała Polsce tężyznę i sile. Na słabej Polsce zależało zawsze żydom, bo tylko przy słabym organizmie mogli oni swe cele osiągnąć, mogli się wzmacniać. Za ich pieniądze wybrano Augusta II i odtąd Polska stanęła na równi pochyłej dążąc do upadku w przyspieszonym tempie. Przy pomocy przekupstwa zrywali żydzi sejmy i nie dopuszczali do żadnej reformy, aż wreszcie przy pomocy masonerii doprowadzili do rozbiorów Polski.
Przerażający i zgubny wpływ żydów przez łapownictwo kreśli Izak Lewin w krótkim artykule pt. „Udział żydów w wyborach sejmowych w dawnej Polsce”.
Zaraz na wstępie zaznacza, że należy uważać jako fakt, iż „na wybór posłów poniekąd i pośrednio na obrady sejmu wpływali niekiedy – żydzi.”
„Była wprawdzie izba poselska reprezentacją jedynie stanową, obejmującą wyłącznie szlachtę oraz wyjątkowo przedstawicieli mieszczaństwa krakowskiego, ale wpływy się w niej odzywały zgoła różnorakie. – W dobie saskiej, kiedy zresztą na kilkadziesiąt zwołanych sejmów doszło do skutku zaledwie 5, postronne te wpływy wzięły już całkiem górę. Co więcej nawet bezpośrednio brali udział w obradach sejmowych ludzie wcale do tego nieuprawnieni. Widzowie na sali sejmowej tamowali obrady zupełnie bezkarnie. Niekiedy spychali ci arbitrzy posłów z ław i zajmowali ich miejsca. Niekiedy atakowali czynnie posłów jeszcze ostrzej, celując np. w głowę przemawiającego posła gruszką lub jabłkiem.
… W takich warunkach nie wyda się już dziwne liberum veto, wstrzymywanie activitatis i inne zwyczaje, które wyryły swe piętno na dawnym sejmie polskim. Czyż więc przy tym procederze trudno było zainteresowanym osobom postronnym znaleźć sobie odpowiedni wpływ?”
Rzecz jasna, jak z tego wynika, że tymi osobami postronnymi, które wykorzystywały „liberum veto”, zrywały sejmy, wstrzymywały wykonywanie powziętych praw i uchwał byli żydzi, łatwo im było znaleźć odpowiedni wpływ przy pomocy pieniędzy i pijaństwa.
„Podobnie łatwo można było wpłynąć i na wybór posłów, których wybierano na sejmikach wojewódzkich i ziemskich, dając im zobowiązujące instrukcje, do których spełnienia zobowiązywali się posłowie pod przysięgą”.
„Wiedzieli o tym dobrze żydzi polscy, że instrukcje poselskie ważyły mocno na sali obrad sejmowych. Wiedzieli, że gdyby w instrukcji zalecono jakąś krzywdę, np. zwiększenie (podatku) pogłównego lub coś podobnego, byłoby później ominięcie grożącej klęski bardzo trudne, a przede wszystkim bardzo kosztowne. Wiedzieli dalej, że każdy poseł może odegrać ważną rolę i że należy wytężyć siły, aby na sejm pojechali deputaci, dobrze wobec żydów usposobieni. Wszczynali tedy energiczne starania w tym kierunku i brali w ten sposób czynny udział w wyborach sejmowych.
W czym się te starania objawiały było dotychczas tajemnicą, kilku niewyczerpanych zresztą zapisek w starych pinaksach (protokółach) hebrajskich”.
Lewin odsłania rąbek tej tajemnicy i przytacza niektóre wyjątki z owych Protokołów.
Delegaci kahałów brzeskiego, grodzkiego i pińskiego wydają w r. 1623 w Brześciu Litewskim następującą uchwałę: „Odnośnie do wszystkich trzech gmin naczelnych winni są przełożeni tychże stać na straży podczas zbierania się sejmików przed sejmem, dowiadywać się i uważać, żeby broń Boże nie ustanowiły czego nowego, co by nam było bolesnym kolcem. Wydatki, jakie powstaną zapłaci każda gmina z jej okręgiem. Tak samo oprócz trzech gmin głównych, w każdej siedzibie grodu, gdzie powiat się gromadzi na sejmik, winni są przełożeni owej gminy stać w wyżej wskazany sposób na straży; wydatki jakie narosną, poniesie też gmina naczelna z okręgiem. A jeżeli się okaże, że jakaś gmina nie stała na straży i nie stanowiła swych sztadlanów (syndyków) na sejmikach, zostanie ukarana grzywną stu czerwonych złotych na cele dobroczynne”.
W cztery lata później w r. 1627 na zjeździe gmin wznowiono nacisk na powyższą uchwałę, zaznaczając:
„Wyjaśnia się, że wydatki sejmikowe ponosić mają gminy razem z okręgami; znaczy to, że gminy mają dać stosunkowo do ich udziału w kwocie podatkowej, a okręgi też wedle ich udziału w kwocie podatkowej”.
Ważną bardzo uwagę zwracano na sejmiki, by nie dopuścić przy pomocy łapówek do wyboru na Sejm posła nieżyczliwego żydom. Sztadlani mieli w tym kierunku odpowiednie zlecenia, powzięte na zjeździe żydów w r. 1628, gdzie powiedziano:
„Na trzy albo cztery tygodnie przed sejmikiem powinni przełożeni krajowi w każdej wielkiej rezydencji rozsyłać pisemne wezwania, do przebywających w pobliżu zebrania się sejmiku mężów, by czuwali, ażeby broń Boże nie postanowiono czegoś nowego i by zaradzili, czemu się jeszcze da zaradzić. Posłom zaś do sejmu, którzy zostaną wybrani, należy złożyć podarunki i prosić ich, aby nam byli na sejmie przychylni”.
Izaak Lewin, przytaczając powyższą uchwałę dodaje, że „podarunki” stanowiły najpoważniejszą pozycję „ w funduszu wyborczym” u żydów w danej Polsce. „Droga to zresztą była jedyna, która wiodła do celu. Jeżeli się istotnie chciało przychylnie usposobić dla jakiejś sprawy posłów czy innych dygnitarzy w dawnej Polsce, to najbardziej i najniezawodniej można to było uskutecznić – podarunkami. Ten argument przemawiał do przekonania, był więc stale w użyciu i wykazywał tendencje do ciągłego wzrostu na wadze i pojemności”.
Prócz prezentów dla posłów pochłaniały wielkie sumy pieniężne dary dla uczestników sejmiku. Skoro przy wyborze w dawnej Polsce ułożenie instrukcji odgrywało bardzo znaczącą rolę, koniecznym było wytworzenie przychylnego nastroju na całym sejmiku, a to nie było ani łatwe, ani już zgoła nie tanie. Pinaksy (tj. protokoły) kahalne z najrozmaitszych stron Polski świadczą o rozmiarach „wydatków sejmikowych” bardzo wymownie.
W protokołach gmin żydowskich znajdują się pozycje, które są istotnie dokumentami, bo dowodzą o łapownictwie uprawianym przez żydów, a z drugiej strony o upadku moralnym i sprzedajności szlachty, deprawowanej przez żydów.
Wymieniane są bowiem kwoty wypłacane w czasie sejmików „marszałkowi, wicemarszałkowi, pisarzowi i dwum deputatom, sługom marszałka, obrońcom w komisji”. Podając to Izaak Lewin dodaje: „Tak się urabiało nastrój przedwyborczy”.
Do składania podatku na przekupywanie szlachty na sejmikach obowiązany był każdy żyd pod klątwą, jak stwierdza to uchwała zjazdu gmin litewskich w Sielcu z r. 1670, gdzie postanowiono:
„O ile idzie o wydatki sejmikowe gmin naczelnych, to z uwagi na to, że są tam wielkie skupienia (żydowskie) i szlachta jest zachłanna na pieniądze, zapadło postanowienie: (wydatek) do 150 zł idzie na rachunek związku krajowego (za sprawdzeniem) pod klątwą, w osadach zaś do 30 kóp litewskich, też pod klątwą. Każda gmina i osada obowiązana jest jednak łożyć wydatki i starać się w interesie kraju (tj. ogółu żydostwa), aby czegoś podejrzanego i niebezpiecznego w instrukcji nie zalecono”.
W trzy lata później, tj. w r. 1673 na zjeździe gmin żydowskich w Sielcu zapadła uchwała, z której widzimy, że podatek na przekupstwo rozciągnięto do najmniejszych osiedli żydowskich:
„Z miejscowości, w której nie ma stałego domu modlitwy żydowskiego, nie przejmie związek więcej wydatków sejmikowych aniżeli 20 złp., choćby nawet rzeczywiste wydatki sumę tę przekroczyły, a i to pod klątwą”.
Z tego widzimy, że każdy żyd obowiązany był pod klątwą składać podatek na przekupywanie posłów i senatorów czy też ludzi wpływowych. Sumy zaś zebrane przechodziły do rąk właściwych przy pomocy sztadlanów, „którzy byli pomostem, przez który przedostawały się dezyderaty żydowskie na zewnątrz; z drugiej zaś strony komunikowali żydom, co ich ze strony włodarzy państwa czeka. Oni byli tymi, którzy w imieniu żydów nawiązywali kontakt z najrozmaitszymi czynnikami polskimi. Sztadlanem był, krótko mówiąc, każdy kto występował na zewnątrz w imieniu żydów. Jasne jest, że i na sejmikach szlacheckich bronili interesów żydowskich – sztadlani”.
Toteż już w r. 1623, na zjeździe gmin w Brześciu, nałożono karę 100 czerwonych złotych na gminy, które „nie ustanowią sztadlanów na sejmikach”.
Na zjeździe gmin litewskich w Chomsku w r. 1691 uchwalono, że „wśród delegatów na sejm, powinni znajdować się przynajmniej dwaj, którzy by potrafili stanąć w pałacu Króla i dygnitarzy, pozostali zaś mają być mądrzy, roztropni i światli”.
W r. 1670 na zjeździe w Sielcu uchwalono, że na każdy sejm udać się mają dwaj delegaci gmin, a przełożony kahału brzeskiego winien być przynajmniej obecny na otwarciu sejmu.
Oprócz sztadlanów nie wolno było pod karą cielesną, pieniężną, a wreszcie i pod klątwą żadnemu żydowi pokazywać się w sejmie. W wyjątkowych wypadkach kahał dawał pisemne pozwolenie na zjawienie się w sejmie. Rygor ten miał na celu ułatwienie działalności sztadlanom. Większa bowiem ilość żydów, zjawiających się wśród posłów, zwracałaby uwagę, a to udaremniłoby sztadlanom dyskretną ich akcję przekupstwa.
Jak bardzo uważano na osobiste uzdolnienia sztadlanów i jaką wagę przywiązywano do ich działalności świadczy następujący dokument wystawiony w Słucku w r. 1761 dla wybranego na sztadlana Chaima syna Józefa, podpisany przez rabinów wszystkich pięciu naczelnych gmin i przez przełożonych tychże.
„Oto znaleźliśmy to, czego dusza nasza zapragnęła, człowieka mądrego i roztropnego, z którego ust kapie mirra…, który ma możność i powagę, by stanąć w pałacu Króla i dygnitarzy, by się wysłowić pięknym i kwiecistym językiem, którego usta i serce równie szczere…
I zgodziliśmy się całkowicie, wybraliśmy i ustanowiliśmy znakomitego współwyznawcę pana Chaima syna Józefa, sztadlana, by był delegatem Bożym i delegatem naszym, rzecznikiem i obrońcą we wszystkich ziemiach litewskich; oczy jego niechaj będą otwarte na wszystkie potrzeby kraju naszego, by wnosić jego obronę przed Królem jegomością i dygnitarzami Rzeczypospolitej. (…)”
A zatem nikt nikomu nie może mieć nic do wyrzucenia. Wszyscy brali, czyli wszystkich żydzi deprawowali, dając im pieniądze, a z chłopów i mieszczan wprost skórę zdzierali. Stwierdza to oprócz innych pseudomesjasz Jakub Lejbowicz Frank Dobrucki w r. 1755 w swym liście do żydów w Polsce,
„że miliony mieszczan i chłopów polskich dla żydów jedynie żyją, na nich w pocie czoła pracują”.
Sztadlani odgrywali taką rolę, że jak mówi Izaak Lewin: „niepodobna mówić o stosunkach polsko-żydowskich w dawnej Rzeczypospolitej, a pominąć sztadlanów”.
„Doszło bowiem do tego, że rozpowszechniło się w Polsce mniemanie: Kto o żydach dobrze mówi, jest już przekupiony, kto na nich wygaduje – chce nim dopiero zostać”.
Przytaczając to za Frankiem, Izaak Lewin dodaje, że „pierwszych i drugich było sporo. A wskutek tego wydatki nieustannie rosły”. Rosła przy tym deprawacja i „powiększali się ci, którzy złe nazywają dobrem, a dobre złem”.
W ten sposób żydzi, sprowadzając rozluźnienie wszelkich węzłów państwowo-społecznych, nie dopuszczając do żadnych zdrowych reform, sprowadzili upadek Polski. Przy nadzwyczaj liberalnym ustroju państwowym, jaki był w Polsce, mogli żydzi łatwo zrywać sejmy, toteż przy pomocy przekupnych posłów w dobie saskiej na kilkadziesiąt zwołanych sejmów doszło do skutku zaledwie 5, co żydzi przypisują swym wpływom.
Tego rodzaju zgubnego i szkodliwego elementu żadne państwo wytrzymać nie mogło, toteż i Polska nie wytrzymała. Powyższe zestawienie zgrozą przejmuje każdego Polaka.
To jednak tylko „odsłonięty rąbek tajemnicy”, pochodzący ze starych protokołów żydowskich, nie wyczerpujący zresztą (wszystkiego), jak mówi Izak Lewin.
Żydzi się jednak nie zmienili. W odrodzonej Polsce pozostali takimi samymi, jakimi byli w dawnej Polsce. Jak jednak dawniej tak i obecnie są tajemniczymi i zakonspirowanymi w swej zgubnej i zbrodniczej działalności.
Wiele nam rzeczy wyjaśnia mowa jaką wygłosił bankier żydowski senator Szereszewski w swojej mowie nad trumną posła, również żyda, Wacława Wiślickiego, w której tak go przedstawił, że siłą konieczności zmusza nas do przekonania na podstawie przytoczonej już charakterystyki o działalności dawnych sztadlanów, że ów poseł Wiślicki był również sztadlanem i to sztadlanem najwyższej rangi. Charakteryzując jego działalność powiedział senator Szereszewski:
„Zgasł światły przywódca i obrońca. Jego odwaga wystąpień… sprawiała, że wiszące nad ludnością żydowską niebezpieczeństwa traciły na ostrości, słabły i wreszcie rozpływały się w nicość. Stawaliśmy olśnieni częstokroć, kiedy zjawiska przesądzone, rzeczy beznadziejne zmieniały swój bieg, dzięki inicjatywie Zmarłego. Działo się to zarówno w dziedzinie administracyjnych zarządzeń Państwa jak i w dziedzinie ustawodawczej. Powszechny żal społeczeństwa żydowskiego świadczy o tym, że żydzi wiedzą kogo stracili”.
Nie tylko powyższe myśli, ale nawet i wyrażenia zgadzają się z charakterystyką dawnych sztadlanów i ich działalnością, zmuszają zatem do nieuniknionego wniosku, że poseł Wiślicki był również sztadlanem. Potwierdza to zresztą zupełnie jasno żargonowe pismo Hajnt (1932 nr 219), nazywając go sztadlanem.
I w tym miejscu wypada ponowić postawione przeze mnie wyżej pytanie:
Czy dzisiaj jest tak samo?
Z cytatu wiemy, że w okresie II RP było tak samo jak w Polsce przedrozbiorowej.
Obecnie jest trochę inaczej niż w II RP, w której życie polityczne nie było tak zdominowane przez Żydów, co wymagało od nich utrzymywania instytucji sztadlanów.
Dziś tego nie muszą robić, bo wszystkie partie polityczne, te duże, te mniejsze i najmniejsze – są przez nich zdominowane lub kontrolowane.
Wymownym tego dowodem jest usunięcie doktora Czerniaka z Konfederacji. Bardzo zastanawiające jest wycofanie komitetu wyborczego 1 Polska pod pozorem spenetrowania go przez służby specjalne. Komitet, który prawdopodobnie miałby szansę przekroczenia 3% progu, a więc możliwość finansowania z budżetu państwa. Nie! Do tego nie można było dopuścić. To byłoby zbyt niebezpieczne. To, co się nie zmieniło, to sposób działania i zorganizowania. Zdusić w zarodku każde niebezpieczeństwo, bo niedopatrzenie może być nie do odwrócenia lub drogo kosztować.
Jeśli w Polsce przedrozbiorowej administracja żydowska pokrywała się z administracją państwa, to oznaczało, że kontrolowali je na każdym szczeblu i docierali do wszystkich ludzi, którzy mieli jakikolwiek wpływ na jego losy. – „Nic o nas bez nas”. Machina jednego państwa pracowała na rozmontowanie machiny drugiego państwa. I każdy Żyd poprzez, płacenie podatku na sztadlana, przyczyniał się do upadku Polski. Czy chciał, czy nie chciał!
Długo pracowali Żydzi na swoją pozycję w Polsce i nadal to robią, żeby jej nie utracić. Ich dziełem są rozbiory i te powstania, o których ciągle się mówi i gloryfikuje: insurekcja kościuszkowska, powstanie listopadowe, powstanie styczniowe, powstanie warszawskie.
A zamilcza się Powstanie Wielkopolskie i Powstania Śląskie. Ciekawe czemu? Te pierwsze przynosiły Polsce straty i pogarszały położenie Polaków, a Żydzi za każdym razem wzmacniali się. Te drugie nic im nie dawały, nie były ich i w ich interesie – wzmacniały polski żywioł.
A skoro tak, to mamy odpowiedź na pytanie w czyim ręku jest edukacja, nie mówiąc już o wszelkiego rodzaju mediach, bo to jest powszechnie wiadome.
I jeszcze jakieś marsze – durnego powstania, którego nie powinno być i niepodległości, której nie ma i wszystko wskazuje, że przez dłuższy czas nie będzie. Kto wyprowadza Polaków na ulice? I po co? I jeszcze wmawiają, że to patriotyzm.
Niektórzy uważają, że najważniejsza jest edukacja. Zapewne tak! Ale jaka edukacja?
Czy taka, w której wyjaśnimy, że wszystkiemu jest winny marksizm i międzynarodowy kapitał, który dąży do panowania nad światem?
Czy „bezosobowy” kapitał może mieć cel?
I po co on chce panować nad światem?
Bo tak mu się spodobało?
Dziś Polacy są w bardzo trudnym położeniu, bo ich państwo nie jest ich państwem.
Czy jego odbicie jest możliwe?
Może na początek wypadało by poznać prawdziwą historię własnego państwa i narodu, poznać historię Żydów, ich kulturę i mentalność.
A przede wszystkim uczyć się od nich, co zalecał ks. dr Stanisław Trzeciak. I dopiero wtedy szukać środków zaradczych.
Autor: September 18, 2019 Wiesław Liźniewicz
Opublikowano za: https://bb-i.blog/2019/09/18/sztadlani/
Od Redakcji KIP:
Poniższy zestaw 13 materiałów kolejno zamieszczonych i 5 uzupełniających, zawiera koncentrat informacji i wiedzy fundamentalnych światopoglądowo.
Krzyżowa i wnikliwa analiza informacji oraz wiedzy zawartych w opracowaniach umożliwia skokowy wzrost świadomości, niezbędnymi, aby nadążyć za przyśpieszającymi zmianami otaczającej rzeczywistości.
Wypowiedz się
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.