Odezwa Pierwszej Międzynarodowej Konferencji Antyżydowskiej, wrzesień 1882 roku, Drezno. Do rządów i ludów narodów chrześcijańskich zagrożonych przez judaizm!

W trakcie minionych stuleci kultura, cywilizacja, dobrobyt i przyszłość europejskich ludów chrześcijańskich były zagrożone z kolei przez Arabów, Tatarów i Turków – ludy obcych ras i religii, których ataki  zostały skutecznie odparte zbrojnie przez ówczesnych europejskich chrześcijan. Podobnie w naszych czasach inna obca rasa zagraża kulturze, cywilizacji, dobrobytowi i przyszłości europejskich ludów chrześcijańskich – obca rasa, która jest nie mniej niebezpieczna. Jest ona, pod względem środków i celów, nawet bardziej niebezpieczna niż agresywne elementy narodowe. Ta obca rasa jest rasą żydowską.

Właściwy instynkt chrześcijańskich narodów europejskich utrzymywał tego naturalnego, zaprzysiężonego arcywroga do niedawna na dystans. Jest to arcywróg, przeciwko któremu restrykcyjne regulacje prawne okazały się jedynie połowicznymi środkami i nieodpowiednią bronią dla ochrony chrześcijan.

Od początku obecnego stulecia sytuacja uległa jednak radykalnej zmianie krok po kroku w kolejnych krajach europejskich.

Zwycięskie ideały rewolucji francuskiej – wolność, równość i braterstwo – zniszczyły bariery dla rasy żydowskiej, które zostały wzniesione dla ochrony narodów chrześcijańskich.

Zasada wolności została również zastosowana do rasy, której wszystkie myśli i energie mają wszędzie na celu wprowadzenie innych narodów w kajdany moralne i materialne jako niewolników poprzez wszelkiego rodzaju przebiegłe spiski i oszustwa. Zgodnie z religijnymi i narodowymi tradycjami żydów wszystkie te narody zostały stworzone jedynie po to, aby im służyć.

Zasada równości została również zastosowana do rasy, która nie chce być równa z nami, która uważa się za lud uprzywilejowany przez Boga i [uważa] resztę ludzkości za istoty niższe, nieczyste zwierzęta.

Zasada braterstwa została także zastosowana do rasy, która nawet nie uznaje nie-żydów za sąsiadów i bliźnich i według których nie-żydzi z Talmudu są wrogami przeznaczonymi do wymordowania. Co więcej, oszukiwanie, okradanie ich, wykrwawianie ich do sucha, niszczenie ich, krzywdzenie ich, hańba, a nawet zabijanie stanowi czyn zadowalający ich Boga.

Nic więc dziwnego, że współczesny liberalizm, coraz bardziej identyfikujący się z wznoszącymi się żydami, przybrał postać pseudoliberalizmu. W rękach żydów stał się wygodnym narzędziem do realizacji ich planów dominacji nad światem i nałożenia kajdan na europejskie narody.

Żydzi stali się niekwestionowanymi mistrzami rynków finansowych. Dominują na giełdach, gdzie dowolnie określają cenę pieniądza oraz wartości pieniężne, surowce i towary przemysłowe. W rezultacie to oni kontrolują portfel kapitalisty, owoce pracy rolnika i przedsiębiorcy. Dominują w bankach i wszystkich instytucjach finansowych w ogóle. W związku z tym są twórcami fikcyjnych wartości, mistrzami obrotu kredytowego i pieniężnego, których kanały otwierają dla swoich rodaków, jednocześnie zamykając je na nie-żyda, który im się nie podoba.

Naturalną konsekwencją tej monopolizacji rynku finansowego jest fakt, że rolnik, właściciel ziemski, przemysłowiec, rzemieślnik, kupiec itp. wszyscy zostali uwikłani w materialną zależność od żydów. A ponieważ ich środki do życia stały się przedmiotem arbitralności żydów, w ten sposób zostali zmuszeni zmienić się w ich posłusznych sługusów. Co więcej, żydzi zatrudniają wpływowych ludzi aktywnych w życiu publicznym, którzy zajmują dobrze płatne stanowiska w bankach, kolejach, towarzystwach ubezpieczeniowych itp. Osoby te są zatem praktycznie utrzymywane jako żydowscy wasale i są najbardziej gorliwymi i wpływowymi zwolennikami żydowskiej władzy w legislatywie i egzekutywie.

Czubkiem tej piramidy gospodarczej i finansowej jest „dynastia Rothschildów”, która zamieniła się w bankiera krajów znajdujących się w potrzebie finansowej. Bez jej zgody prowadzenie wojny jest obecnie praktycznie niemożliwe. A jeśli wojna toczy się mimo wszystko, to jest to tylko dobra okazja dla tej „dynastii”, aby dodać więcej miliardów do tych, które już ma, i skoncentrować coraz więcej środków kapitałowych narodów europejskich w rękach „dynastii” i rasy żydowskiej, nawet wykorzystując ich narodowe nieszczęścia.

Dzięki niewiarygodnym obciążeniom zadłużenia narodowego, które są stale zwiększane przez żydowskie moce finansowe i które wysysają szpik narodów, rządy niektórych zadłużonych krajów stały się niczym więcej niż żydowskimi instytucjami, żydowskimi agencjami windykacyjnymi. To tłumaczy całkowitą bezczynność tych rządów w odniesieniu do kwestii żydowskiej, a także ich wrogie zachowanie wobec własnej populacji na korzyść żydostwa.

Żydom udało się z jednej strony uzyskać bezpośrednią kontrolę nad większością czasopism, a z drugiej strony wywierać na nie pośredni wpływ na ich korzyść, aby od niedawna żadna gazeta w Europie Środkowej nie odważyła się mówić prawdy w stosunku do żydostwa.

W ten sposób żydzi stali się absolutnymi mistrzami, twórcami opinii publicznej. Wszelkie wniesione przeciwko nim skargi, jakkolwiek uzasadnione, zostają odrzucane. Każdy artykuł, który w najmniejszym stopniu dotyczy tematu dominacji żydów, zostaje uciszony. Obdarzają pochwałami i wyrzutami żywych i umarłych, władców, mężów stanu, urzędników państwowych, uczonych, artystów itp. a nawet prywatne osoby. Awans zawodowy osób aktywnych w życiu publicznym i uznanie i wynagrodzenie za ich osiągnięcia zależy od korzystnej pozycji w oczach prasy żydowskiej. W związku z tym każdy, kto chce osiągnąć swoje cele poprzez jakąś publiczną karierę, musi liczyć na przychylność prasy żydowskiej, a tym samym klanu żydowskiego.

W wyniku tej sytuacji niewolnictwo intelektualne i moralne tchórzostwo wobec żydów jest jedną z najbardziej charakterystycznych cech naszych czasów. Początkujący młodzi profesjonaliści martwią się o swoją przyszłość; starsi mężczyźni, którzy wyrobili sobie markę, martwią się swoją przeszłością i pośmiertną reputacją. Aby zabezpieczyć te rzeczy przy pomocy prasy żydowskiej, stają się nosicielami żydowskiej władzy, zamieniają się w zdrajców własnego narodu i rasy, a tym samym własnych stosunków krwi.

W wielu krajach żydzi sfałszowali system lóż [masonów], pozbawili go jego esencji i zdegradowali do jednego z najbardziej niebezpiecznych i skutecznych instrumentów żydowskiej potęgi.

Głównie za pomocą prasy żydostwo coraz bardziej podważa religię chrześcijańską, która przecież stała się rasowo specyficzną religią aryjskich narodów europejskich, której magiczny wpływ nie ominął żadnego z aryjskich narodów Europy. Ten pogląd potwierdza osiemnaście wieków historii. Przez cały ten okres żadna nowa religia oparta na czymś innym niż Ewangelia według Chrystusa nie rozwinęła się wśród żadnego z europejskich ludów aryjskich.

W czasach rzymskich to chrześcijaństwo uratowało z jednej strony europejską rasę aryjską przed moralnym bankructwem, na wpół cywilizowanym barbarzyństwem z drugiej strony, a także ją zregenerowało. Uczyniło to ustanawiając cywilizację i kulturę europejskiej rasy aryjskiej na mocnych podstawach religijnych, moralnych i społecznych.

Religia chrześcijańska jest najpotężniejszą reakcją na żydowskie tendencje do dominacji nad światem. Jest to niezwyciężalny protest przeciwko wyniesieniu semityzmu nad rasę aryjską, a więc naturalne jest, że żydowski klan jest zaprzysięgłym śmiertelnym wrogiem zarówno założyciela tej religii, jak i samej religii chrześcijańskiej.

Zgodnie z tym, żydostwo może ustanowić wyższość i rządy rasy semickiej tylko wtedy, gdy uda jej się pokonać naturalną reakcję przeciwną i zniszczyć instytucję chrześcijaństwa. To ostatnie stanowi zatem pierwszy i główny cel jego ataków.

Ponieważ naród żydowski zasadniczo zachował swoją odwieczną koczowniczą naturę, nie zna idei ojczyzny. Jako kosmopolita żyd przestrzega zasady: ubi bene, ibi patria („tam gdzie dobrze, tam ojczyzna”). W związku z tym żyd nie może być patriotą przywiązanym miłością, oddaniem i ofiarą do ziemi, na której się urodził, a która pochłaniała jego pot. Jeśli żyd zajmuje się także rolnictwem [Landwirthschaft] tu i tam, to tylko rabuje ziemię [Raubwirthschaft]: pustosząc lasy, wyczerpując energię produkcyjną gleby, a tym samym czyniąc ją coraz bardziej bezpłodną. On też nie uprawia ziemi; bo nie bierze pługa, kosy i motyki w swoje ręce, nie chce nawet zatrudniać innych do uprawy roli. Uważa ziemię bardziej za zwykłą hipotekę, rolnika za niewolnika, którego można wykorzystać poprzez lichwę, owoce ciężkiej pracy rolnika należą do niego.

Różne prawa uwolniły ziemie i uczyniły rolnika swoim własnym panem, znosząc poddaństwo. Ale dzisiaj, po upływie kilku dziesięcioleci, doszliśmy do punktu, w którym musimy uwolnić ludzi od nowej żydowskiej pańszczyzny, która jest gorsza od starej. Dzisiaj rolnik jest bezwarunkowo podporządkowany żydowskiemu lichwiarzowi i karczmarzowi, którzy dzięki nabytemu prawu do licytacji są w stanie wypędzić rolnika z domu w dowolnym momencie i tym samym uczynić go i jego rodzinę bezdomnymi.

Jest to jedna z głównych przyczyn masowej – i coraz bardziej rosnącej – emigracji do Ameryki, w wyniku której ziemia zostaje pozbawiona, poprzez żydowską lichwę i żydowską niewolę, pracowitych i prawowitych tubylczych mieszkańców. Ich miejsce zajmują teraz nieproduktywni, targujący się żydzi.

Ponieważ Talmud pozwala żydom popełniać wszelkiego rodzaju niesprawiedliwość lub przestępstwa wobec nie-żydów, żydzi grożą obaleniem porządku prawnego, a tym samym porządku społecznego. Statystyki kryminalne dowodzą, że żydzi stanowią znacznie wyższy odsetek skazanych przestępców niż nie-żydzi, a nawet wyższy wśród oskarżonych przestępców. Jednak w wyniku ścisłej solidarności między żydami wielu oskarżonym żydom udaje się uniknąć kary – częściowo za pomocą fałszywych, głównie żydowskich świadków, a częściowo poprzez przekupienie władzy sądowniczej. Istnieją dobrze zorganizowane żydowskie gangi przekupstwa, które sprawują swobodę dowodzenia nad zadłużonymi urzędnikami i sędziami, a których więzi i sieci w niektórych krajach sięgają najwyższych kręgów rządowych i sądowniczych.

Z tego powodu nie-żyd często nie jest w stanie dochodzić swoich niezaprzeczalnych praw zagrożonych przez żyda przed sądem; wręcz przeciwnie, ryzykuje, że przekupieni urzędnicy będą się zachowywać zgodnie z życzeniami żydów i obywatel stanie się celem dożywotniego nękania i prześladowań. Jedną z charakterystycznych taktyk żydowskich, która przede wszystkim tłumaczy ich zdumiewające sukcesy, jest to, że gdy wybrali nie-żydów na ofiary, nie wypuszczają ich ze szponów, dopóki się im nie podporządkują lub nie zostaną materialnie i moralnie zrujnowani. Ponadto, ponieważ zgodnie z mottem „Alliance israélite universelle”, „wszyscy Izraelici” są odpowiedzialni za siebie nawzajem, „żydostwo jako całość traktuje prywatne sprawy każdego żyda wobec nieżydów jako swoją własną sprawę. Tak więc, w ostatecznym rozrachunku, nie-żydzi, którzy chcą dochodzić swoich praw, stają wobec całego żydostwa.

W praktyce, w tych okolicznościach, nie-żydzi nie cieszą się równością wobec prawa przyznanego przez konstytucję i ustawodawstwo wobec żydów.

Trzymając się tak blisko siebie, międzynarodowa paczka żydowska ma organ wykonawczy kierowany na arenie międzynarodowej w formie „Alliance Israélite Universelle”, który został założony w Paryżu w 1860 roku i prowadzi oddziały na całej Planecie. Niby zwykłe stowarzyszenie charytatywne, ma teraz charakter stowarzyszenia politycznego, które praktycznie utrzymuje kontakty dyplomatyczne z poszczególnymi rządami krajowymi. Miała nawet swoich przedstawicieli, którzy ją reprezentowali na kongresie berlińskim w 1878 roku.

To uniwersalne polityczne stowarzyszenie żydowskie pozwala żydom skupić całą swoją międzynarodową wagę i moc przeciwko wszelkim atakom – a właściwie wszelkim działaniom samoobrony – podejmowanym przez nie-żydów w dowolnym zakątku świata; umożliwia żydom karanie wszelkich buntów przeciwko żydowskiej potędze jako przykład dla innych, aby jeszcze bardziej zacieśnić kajdany, którymi zniewolili europejskie ludy chrześcijańskie, głównie w Europie Środkowej i Wschodniej.

Stanowi to niepokojący i coraz bardziej uciążliwy stan rzeczy w odniesieniu do wielu czynników: z jednej strony istnieją wielkie i wciąż rosnące niebezpieczeństwa, jakie rasa żydowska pod międzynarodowym dowództwem stwarza dla dobrobytu, pokoju, bezpieczeństwa prawnego, kultury, cywilizacji i przyszłości narodów chrześcijańskich. Z drugiej strony istnieje nieodpowiedzialna, zimna obojętność, z jaką wiele rządów siedzi i patrzy, jak ich ludność angażuje się w nierówną walkę społeczną o samoobronę przed żydostwem. W niektórych krajach rządy nawet popierają żydów i zabierają swoim narodom środki do samoobrony, ograniczając wolność prasy, prawo do zgromadzania się i stowarzyszania oraz prawo do wolności wypowiedzi, ilekroć chodzi o kwestię żydowską. W obliczu tych problemów i pod wpływem przekonania, że podjęcie inicjatywy w tej sprawie stało się konieczne dla samoobrony całego społeczeństwa chrześcijańskiego (bez względu na podziały wyznaniowe i narodowe), duża liczba delegatów zgromadziła się w Dreźnie 11 i 12 września 1882 roku na międzynarodowy kongres poświęcony tej tematyce. Wśród uczestników, którzy przybyli z różnych krajów szczególnie zagrożonych przez żydów, byli członkowie parlamentów, duchowieństwo, oficerowie wojskowi, urzędnicy, prawnicy, lekarze, uczeni, profesorowie, artyści, dziennikarze, rolnicy, przemysłowcy, rzemieślnicy, kupcy i inni przyjaciele sprawy, którzy od lat zajmują się teoretycznymi badaniami kwestii żydowskiej, ale jednocześnie znają z praktycznego doświadczenia dalekosiężne konsekwencje tego nieszczęścia. Z tej okazji uczestnicy kongresu prowadzili intensywne dyskusje na temat kwestii żydowskiej, a eksperci postanowili między innymi zaapelować do rządów i populacji państw chrześcijańskich zagrożonych przez żydów.

Ten pierwszy międzynarodowy kongres, mający na celu utrzymanie interesów nieżydowskiego społeczeństwa, nie ma na celu przewidywania wydarzeń poprzez przedstawienie szczegółowego programu dotyczącego rozwiązania kwestii żydowskiej.

Obecna siła rasy żydowskiej opiera się na znacznie mocniejszych podstawach; ten naród pasożytów stał się zbyt głęboko w ciele naszego życia społecznego i państwowego, aby ten pierwszy kongres działał złudzeniem, że jego potencjalnie szczegółowe propozycje mogłyby zostać dzisiaj zrealizowane.

Dziś jednak chcielibyśmy wyjaśnić ostateczny cel, jaki narody europejskie muszą sobie wyznaczyć. Co więcej, złudzeniem byłoby wierzyć, że rasa żydowska kiedykolwiek zmieszałaby się i asymilowała z innymi narodami, zwłaszcza chrześcijańskimi – w końcu nigdy nie zdarzyło się to w ciągu 3000 lat. Dlatego kongres deklaruje, że kwestię żydowską można rozwiązać tylko raz na zawsze, postępując zgodnie z zasadami przyjętymi wobec kwestii arabskiej, tatarskiej i tureckiej, które zostały w przeszłości rozwiązane przez atakowane państwa europejskie.

Europa należy do ludów chrześcijańskich i dlatego nie powinna być poligonem doświadczalnym dla głodu władzy jakiegokolwiek wrogiego, dominującego, niechrześcijańskiego elementu narodowego.

Historia minionych stuleci obficie dowodzi, że dekrety prawne ograniczające rasę żydowską – bez względu na to, jak są surowe – nie osiągają pożądanego rezultatu. Żydzi, przeciwko którym do tej pory niemożliwe było wzniesienie trwałych barier za pomocą ustawowych przepisów, po kilku dekadach po prostu usuwają te restrykcyjne przepisy i zmuszą narody do kolejnej wyczerpującej, trwającej walki. Jednak emancypacja żydów, która kilkadziesiąt lat temu wzbudziła w Europie oczekiwania, że żydowski klan zasymiluje się z narodami chrześcijańskimi, doprowadziła do absolutnej katastrofy. Służy ona jedynie przekonaniu każdego myślącego człowieka, że narody europejskie są całkowicie niezdolne do ustanowienia modus vivendi z żyjącymi wśród nich żydami.

Tym samym pozostawiając na razie szczegółowe warunki rozwiązania kwestii żydowskiej wobec rozwijających się wydarzeń, ten pierwszy międzynarodowy kongres przyjmuje za swoją obecną misję jedynie uruchomienie i organizację międzynarodowej samoobrony społecznej.

W tym kontekście chcielibyśmy skierować nasz apel przede wszystkim do rządów, ale także do ludów chrześcijańskich, do chrześcijańskiego społeczeństwa judaizowanych państw europejskich.

Wzywamy te rządy, będące radami chrześcijańskich władców składających się z chrześcijańskich członków, aby nie stawiali żadnych sztucznych przeszkód na drodze ciągłej – i obecnie nierównej – walki obronnej swoich narodów przeciwko temu zaprzysiężonemu wrogowi, żydom, poprzez ograniczenie w odniesieniu do kwestii żydowskiej, wolności prasy, prawa do zrzeszania się i zgromadzeń oraz wolności słowa. Wręcz przeciwnie, prosimy o wsparcie ich własnego ludu, własnego ciała i krwi w tej prawnej obronnej walce tak długo, jak to możliwe, tak długo, jak długo przepisy prawa powszechnego, a nie prawa konstytucyjnego, będą stosowane wobec żydów. Ponadto poprzez ustanowienie bardziej sprawiedliwego systemu finansowego i struktury długu państwowego i bardziej sprawiedliwego systemu gospodarczego na początek, rządy powinny również podjąć wysiłki, aby uwolnić siebie, swoje państwa i ludność od dyktatury żydowskiej potęgi finansowej, a tym samym od politycznego wpływu żydostwa.

Wzywamy wreszcie ludy chrześcijańskie, które są mniej lub bardziej uciskane przez rasę żydowską, do zainicjowania i zorganizowania uzasadnionej akcji samoobrony.

Tak długo, jak rasa żydowska szuka ochrony w sanktuarium prawa powszechnego i znajduje w niej ochronę, oraz dopóki przepisy prawa konstytucyjnego nie są stosowane do tej rasy przez rządy, to samoobrona może odbywać się tylko w granicach istniejącego prawa cywilnego.

Ludy chrześcijańskie powinny więc zmierzyć się z energiczną organizacją tego legalnego ruchu samoobrony; zainicjować intensywną agitację i potężne działania w parlamentach, radach okręgowych i gminnych, w prasie i na zgromadzeniach publicznych; założyć stowarzyszenia ochronne w miastach i poszczególnych regionach; i utworzyć centralne komitety narodowe na czele tych stowarzyszeń ochronnych, które z kolei miałyby za zadanie nawiązywać kontakty międzynarodowe ze wszystkimi innymi krajami, których celem jest sparaliżowanie drobiazgowej pracy „Alliance Israélite Universelle” poprzez „Alliance Chrétienne Universelle”, który zostanie założony wcześniej niż później.

I w ten sposób społeczeństwo chrześcijańskie może odzyskać – krok po kroku i na każdym polu – pozycje,  których pozbawiło go żydostwo.

Mamy nadzieję, że nasz apel nie pozostanie okrzykiem na pustyni, ale obudzi chrześcijańskie społeczeństwo Europy na niebezpieczeństwo, przed którym stoi, i skłoni narody od razu do podjęcia legalnych środków uzasadnionej samoobrony. Jeśli tak się stanie, to w krótkim czasie dziewiętnasty wiek będzie w stanie pozbyć się hańby, że antykulturowa rasa 7-8 milionów dusz, a mianowicie semicka rasa żydów, tyranizuje Aryjczyków (lub przez chrześcijaństwo, aryjską) rasę liczącą 350 milionów dusz na płaszczyźnie intelektualnej, moralnej i finansowej – ta rasa, która z racji swojej intelektualnej i fizycznej wyższości otrzymała misję rozprzestrzeniania swoich nasion, w tym swojej doskonałej cywilizacji, we wszystkich częściach świata za pomocą zwycięskiej broni i dzieł pokoju.

A jeśli ten apel spotka się z odpowiedzią narodów chrześcijańskich, a słowo stanie się czynem, to drugi kongres antyżydowski, który zbierze się za rok, już stanie przed nową sytuacją zmienioną na korzyść ludów chrześcijańskich; a następnie ponownie zabierze głos w sprawie dalszych środków.

A teraz chodźmy do pracy, chrześcijańscy bracia!

Międzynarodowy kongres antyżydowski dla ochrony interesów społeczeństwa nieżydowskiego, który odbył się w dniach 11-12 września 1882 roku w Dreźnie.

Zwięzły raport z pierwszego międzynarodowego kongresu antyżydowskiego w Dreźnie.

Kongres odbył się na zaproszenie następujących panów:

Friedrich Carl, Reich Baron von Fechenbach-Laudenbach, królewski bawarski skarbnik i major (na emeryturze) w Laudenbach i Sommerau, prezes Stowarzyszenia Ochrony Handlu i honorowy prezes Stowarzyszenia Tradycji Westfalii;

Dr phil. Ernst Henrici, w Tegel pod Berlinem, przewodniczący Stowarzyszenia Rzeszy Społecznej w Berlinie;

Victor von Istôczy, Budapeszt, członek węgierskiego Reichstagu;

Lic. theol. Gustav Koffmane, Breslau, członek zarządu Niemieckiego Stowarzyszenia Reform w Breslau;

Geza von Onody, Tisza-Eszlar, właściciel dworu, członek węgierskiego Reichstagu;

Wilhelm Pickenbach, Berlin, Kupiec, przewodniczący Niemieckiego Stowarzyszenia Reform w Berlinie;

Alexander Pinkert-Waldegg, Drezno, redaktor naczelny, przewodniczący Komitetu Centralnego Niemieckiej Partii Reform i Niemieckiego Stowarzyszenia Reform w Dreźnie;

Ernst Schmeitzner, Chemnitz, właściciel wydawnictwa, prezes Niemieckiego Stowarzyszenia Reform w Chemnitz;

Rudolf Skalla, Iglau na Morawach, przemysłowiec, przewodniczący Austriackiego Stowarzyszenia Reform w Iglau;

Adolf Stöcker, Berlin, członek niemieckiej Reichstagu i Izby Pruskiej Deputowanych, przewodniczący Partii Chrześcijańsko-Społecznej w Berlinie;

Carl, Reich Baron von Thüngen-Rossbach, w Rossbach w Dolnej Frankonii, właściciel dworu;

Edmund Winterfeldt, Breslau, redaktor, członek zarządu Niemieckiego Stowarzyszenia Reform w Breslau;

Sir Carl von Zerboni di Sposetti, Wiedeń, redaktor, członek zarządu Niemieckiego Stowarzyszenia Reform w Wiedniu;

Ferdinand Ziegler, Breslau, właściciel fabryki, prezes Niemieckiego Stowarzyszenia Reform w Breslau.

Pierwszy Międzynarodowy Kongres został zwołany w Dreźnie, aby poufnie omówić „kolejne cele ruchu antyżydowskiego, a także sposoby skuteczniejszego międzynarodowego przeciwdziałania żydowskiej pozycji w wielkich finansach i handlu, polityce i sprawach miejskich oraz w prasie oraz sztuce i nauce.” W kongresie wzięło udział ponad 300 zaproszonych z Niemiec, Austrii, Węgier i Rosji. Dyskusjom przewodniczył von Bredow, właściciel dworu i kapitan kawalerii (na emeryturze) oraz Ivan von Simonyi, członek węgierskiego Reichstagu; pod ich przewodnictwem następujące elementy zostały przekazane: Po pierwsze, poprzedzający Manifest napisany przez Victora von Istôczy, członka węgierskiego Reichstagu;

[. . . ]

Również wniosek zaproponowany przez Barona von Thüngen-Rossbach i Barona von Fechenbach Laudenbach:

Tezy.

Spotkanie uznaje wzrost żydowskiego elementu narodowego i żydowskiego wpływu na nasze wszystkie sprawy narodowe i państwowe za poważne i bezpośrednie zagrożenie dla moralnego i ekonomicznego przetrwania narodu niemieckiego.

Aby przełamać ten wpływ i wyeliminować zło i wynikające z niego niebezpieczeństwo, uważa, że następujące środki są absolutnie konieczne:

I.

Imigracji żydów, zwłaszcza ze Wschodu, należy zapobiegać.

II.

Dominujące, w dużej mierze kapitalistyczne i leseferyczne prawo gospodarcze musi zostać zreformowane. Zbyt faworyzuje lichwę i spekulację, które mają miejsce przede wszystkim w formie handlu akcjami, bankowości i giełdy papierów wartościowych które przeważają nad uczciwymi formami pracy. Należy tego dokonać w taki sposób, aby te klasy produktywne, które wspierają naród i państwo, zostały podniesione i wzmocnione, podczas gdy spekulacja z drugiej strony sprowadzona została do nieszkodliwego poziomu.

III.

Tak długo, jak żydzi trwają w izolacji i tworzą naród wewnątrz narodu, powinni być traktowani jedynie jako cudzoziemcy, którym przysługuje prawo do gościnności.

W związku z tym ich prawa obywatelskie powinny być ograniczone w taki sposób, aby nie mogli uczestniczyć w pracach legislacyjnych ani pełnić żadnych oficjalnych urzędów, a mianowicie urzędu sędziego.

Żydzi mają być zwolnieni ze służby wojskowej, ale zamiast służby muszą płacić podatek w formie kapitalizacji lub opłaty wojskowej.

Podpisano:

1. Baron von Thüngen-RossbachBaron von Fechenbach-Laudenbach

Źródło: http://ghdi.ghi-dc.org/pdf/eng/417_Manifesto_First%20Anti-Jewish%20Congress_118.pdf

Za: https://www.henrymakow.com/2019/08/1882-Manifesto-Puts-NWO-in-Perspective.html

Od Redakcji KIP: Podziękowania dla komentatora “Marcina” za nadesłanie i przetłumaczenie powyższego tekstu.