Wszyscy możemy zrobić coś pożytecznego
Nie kupujmy produktów z tym kodem
Żydzi, to naród zbudowany wokół religii i ideologii pieniądza. Nic nie jest dla nich tak dotkliwe jak bojkot gospodarczy. Strata finansowa, to najdotkliwszy cios w żydowską duszę.
Jeśli żydowscy liderzy wzywają do poniżania Polaków jako skutecznego narzędzia do wyłudzania bezprawnych odszkodowań, jeśli polityczni przedstawiciele państwa Izrael kolportują bezkarnie historyczne kłamstwa zapominając o wdzięczności wobec Polaków ryzykujących życie własne i życie swoich rodzin za ratowanie życia Żydom w czasie niemieckiej okupacji Polski w czasie II WŚ, to Polacy winni w końcu zaprzestać kajania się i tłumaczenia się za nie swoje zbrodnie. Polacy nie mogą pozwolić na bezkarne okradanie i poniżanie przez coraz bezczelniejszych syjonistycznych szowinistów.
Zapoczątkujmy szeroką, ogólnoświatową akcję – wszędzie tam gdzie mieszkamy My, Polacy, akcję bojkotu żydowskich towarów, usług i instytucji. Wskazujmy, piętnujmy i bojkotujmy wszystkie te firmy, które posiadają żydowski kapitał. Czyńmy to dopóty, aż doprowadzimy do zaprzestania żydowskiego terroryzmu wobec Polaków, aż doprowadzimy do wskazania winnych wśród Żydów za przestępstwa wobec Polaków, aż doprowadzimy do zwrotu zagrabionego polskiego majątku, aż doprowadzimy do uznania prawa Polaków do samodzielnego i suwerennego rozwoju.
Tylko Żydzi lojalni z państwem polskim mogą zamieszkiwać nasz kraj i korzystać ze statusu gościa respektującego prawa gospodarza. Domagajmy się ujawnienia prawdziwych nazwisk osób sprawujących funkcje publiczne i pełniących zawody zaufania społecznego. Wezwijmy i zobowiążmy Żydów do respektowania w Polsce zasad przyjętych w ich państwie, w Izraelu.
Paweł Ziemiński
Przewodniczący Partii
Polska Patriotyczna
W związku z ostatnimi napięciami w relacjach polsko-żydowskich po wypowiedziach izraelskich oficjeli na temat Polaków i antysemityzmu na portalach społecznościowych i forach pojawia się coraz więcej publikacji nawołujących do rezygnacji „w ramach świadomego wyboru” z izraelskich produktów dostępnych w Polsce.
Internauci aktywnie udostępniają m.in. publikację, w której wyliczono wszystkie produkty i usługi w Polsce oparte na izraelskim kapitale, począwszy od dużych inwestycji, takich jak sprzęt wojskowy, następnie produkty dostępne „dla każdego”, czyli sektor spożywczy, sieci kin, aptek, sektor farmaceutyczny, transport. Sama lista nie ma na celu bojkotu produktów z Izraela, w publikacji podkreślono, że w porównaniu do innych zagranicznych inwestorów w Polsce, np. Niemiec, izraelskich firm wcale nie jest tak dużo. Jednak na tle ostatnich napięć polsko-żydowskich internauci jawnie wzywają — „nie kupuj/nie korzystaj z tego co na liście”, a zdjęcie z kodem kreskowym rozprzestrzenia się w sieciach społecznościowych w błyskawicznym tempie.
Przypomnijmy, w poniedziałek doszło do ostrego sporu polsko-izraelskiego, po tym, jak szef MSZ Izraela wystąpił z antypolskim oświadczeniem. Po jego słowach premier Mateusz Morawiecki ogłosił decyzję o rezygnacji Polski z udziału w szczycie V4. Ostatecznie szczyt odbył się bez udziału Polski.
Dodatek edukacyjny:
Jerozolimska świątynia w historii powstawania „cywilizacji pieniądza” (fragment książki prof. W. J. Katasonowa, Kapitalizm. Historia i ideologia „pieniężnej cywilizacji”, Moskwa 2013, (tłum. własne – Paweł Ziemiński)
Rozdział: Świątynia jerozolimska w historii narodu żydowskiego
Krótka historia Pierwszej i Drugiej Świątyni
Z różnych źródeł, w tej liczbie Pisma Świętego, wiadomo, że Świątynia Jerozolimska miała wielkie znaczenie dla życia narodu żydowskiego. Przy czym nie tylko jako centrum życia religijnego, ale także jako centrum finansowe. Zbadanie tej roli Świątyni może pomóc nam zrozumieć, że w ciągu dwóch tysięcy lat historii ludzkości ustrój narodowych i międzynarodowych systemów finansowych nie uległ zasadniczym zmianom. Nigdzie nie zniknęli następcy tych, którzy dwa tysiące lat temu kierowali Świątynią Jerozolimską jako centrum duchowym i finansowym. Niezmiennymi pozostały i cele strategiczne, które ukształtowali ówcześni kapłani świątyni, i te które kontynuują ich obecni następcy. Jak mawiał wszechwiedzący Salomon: „ To co było, to i będzie; i co się działo, dziać się będzie, – i nie ma niczego nowego pod słońcem. (podkreślenie własne – PZ). Mówią; „spójrz, jakie to nowe, a to już było przed wiekami, wcześniej od nas. Jeśli nie będzie pamięci o przeszłym, a także o tym, co będzie, nie zostanie pamięć o tych, którzy będą po nas” (1, Ekkl. 1:9-11.)
Zacznijmy naszą opowieść o historii powstania Świątyni Jerozolimskiej. Na przestrzeni wielu wieków dawni Żydzi żyli bez rzeczywistej świątyni. Zastępował ją składany – przenośny namiot, w którym regularnie przeprowadzano nabożeństwa i składano ofiary Bogu Jedynemu. Jerozolimska Świątynia posiada dziesięciowiekową historię istnienia. Jednocześnie na tle wielo-tysiącletniej historii narodu żydowskiego, stanowi to niezbyt dużą (choć zapewne, najbardziej wyrazistą) jej część.
Stacjonarna świątynia ( przedmiot naszych rozważań) była zbudowana za czasów króla Salomona wskutek nacisków i według planów jego ojca – króla Dawida, w X w. p.n.e. Świątynię pomagał budować król Tyru Hiram: on przysyłał cedry i cyprysy, a także doświadczonych mistrzów budowlanych. Budowa trwała siedem lat, w pracach uczestniczyło ponad 150 tysięcy ludzi, których nadzorowało ponad 3 tysiące nadzorców. Po zakończeniu robót do świątyni była przeniesiona Arka Przymierza – kosz z Tablicami Przymierza (Przykazań), które Mojżesz otrzymał od Boga na górze Synaj. Tę świątynię przyjęto nazywać Pierwszą Świątynią. W Pierwszej Świątyni był złoty ołtarz – ofiarny, na którym palono kadzidła. Stało tam dziesięć stołów na chleb, dziesięć złotych siedmioramiennych świeczników i wiele innych sprzętów z metali szlachetnych. O tych wspaniałościach można przeczytać w Pięcioksięgu Mojżesza.
Złoto króla Salomona nie przyniosło pomyślności starożytnej Judei. Wręcz przeciwnie. Starożytni Judejczycy zaczęli kochać złoto bardziej, niż Boga. To doprowadziło do poważnych wstrząsów w ładzie państwowym. Jak pisze K. Kautsky, w Izraelu w jego „złotym czasach” (okres panowania Dawida i Salomona) już zaczęło się istotne socjalne i majątkowe zróżnicowanie społeczeństwa. Miało miejsce niewolnictwo za długi, obserwowaliśmy skup ziemi przez bogatych izraelitów (pomimo istnienia ograniczeń, na przykład tzw. „lat jubileuszowych” (rok szabatowy, przypadający wg Tory, co 7 lat – przyp. tłum. PZ) – systemu okresowego anulowania długów). Następstwem tego było zniszczenie chłopstwa, w następstwie tego – i siły wojennej Izraela, jego zdolności do przeciwstawienia się zewnętrznym najazdom (1, K. Kautsky, Pochodzenie chrześcijań-stwa, M.: Politizdat, 1990, s. 209.). Za następcy Salomona, Roboama, królestwo żydowskie rozdzieliło się na dwa królestwa: Izraelskie i Judejskie, przy czym królestwo izraelskie nie miało świątyni, która pozostała w królestwie judejskim.
Co sobą przedstawiało religijne życie żydów w królestwie izraelskim? Na samym początku istnienia królestwa izraelskiego Jeroboam wprowadził kult cielca i w wyniku politycznych rachub zakazał żydom królestwa północnego odwiedzać Świątynię Jerozolimską (2, Nawet najlepsi z królów izraelskich – i ci „nie odstąpili od grzechów Jeroboama, syna Nebata, który wprowadził Izrael w grzech – od złotych cielców (4 Krl., 10:29)” (podkreślenie własne – PZ). Jak zauważał znany rodzimy znawca historii narodu żydowskiego I. J. Bogojawlenski, „razem z religijnym rozłamem szło zacieranie samoświadomości narodowej Izraelitów. Po oddzieleniu się królestw Żydzi północnego królestwa w swojej masie nie zawsze byli świadomi swej jedności narodowej z Żydami południowego królestwa”
( 1. I. J. Bogojawlenskij, Znaczenie Świątyni Jerozolimskiej w starozakonnej historii narodu żydowskiego // Historia Izraela i Judy. M.: Kraft+.2004.s. 445. Jakże złowróżbnie brzmi to dzisiaj, kiedy rosyjski naród okazał się być podzielony na kilka części i każda z nich zaczyna tracić jedność z pozostałymi częściami).
Nieco niżej kontynuuje on: „Rezultatem tego było to, że królestwo (Izraelskie), zawierające w swoich granicach większość narodu żydowskiego, upadło znacznie szybciej niż królestwo Judy i, co szczególnie istotne i porażające, upadło prawie bezpowrotnie” (2, jw. s. 446).
Mowa o tym, że dziesięć północnych pokoleń (plemion – tłum. PZ) izraelskich było podbite przez Asyryjczyków (to miało miejsce w 722 r. p.n.e.), zniewolone i zasymilowanie.
(3. Współczesny autor izraelski P. Lukimson, pisze: „Na początek wskutek ataków Asyrii upadło królestwo izraelskie, i dziesięć żyjących w nim plemion było uprowadzonych w niewolę i zniknęło w azjatyckich przestrzeniach”, P. Lukimson, Biznes po żydowsku. Żydzi i pieniądze, Rostów, wyd. Feniks, 2007, s.445) .
Z narodu żydowskiego ocalały pokolenia (plemiona) Judy i Beniamina, część plemienia Lewi (lewici) i pozostałości plemion północnych, które zbiegły po zdobyciu Samarii (4, S. Dubnow, Krótka historii Żydów, M.: wyd. „W. Szewczuk”, 2001, s.129)
Stopniowo świadomość religijna zaczęła wygasać nawet u Żydów z królestwa południowego, chociaż Świątynia pozostała u nich. Świątynia króla Salomona przetrwała około 400 lat i była zburzona przez króla babilońskiego Nabuchodonozora II po zdobyciu przez niego Jerozolimy w 586 r. p.n.e. Przy tej okazji wielka liczba mieszkańców Judy został uprowadzona w niewolę do Babilonu.
Wiele dziesiątków lat Żydzi żyli bez Świątyni. Aż do czasu, gdy perski król Cyrus II Wielki pokonał królestwo Babilonu. Wiele źródeł wskazuje na to, że decydującą rolę w zwycięstwie króla Cyrusa Wielkiego nad królestwem Babilonu odegrali Żydzi, występujący w roli szpiegów po stronie perskiego króla (5, patrz np.: Aleksiej Szmakow, Żydzi w historii, Charków: czasop. „Mirnyj Trud”, 1907, s.65). To zdecydowało o życzliwości króla Cyrusa Wielkiego w stosunku do Żydów. W 538 r. p.n.e. pozwala on Żydom wrócić do domu i przystąpić do odbudowy zburzonej Świątyni. Król okazywał nawet pomoc materialną w budowie Drugiej Świątyni Jerozolimskiej. Żydzi, swoją drogą, nazwali Cyrusa Wielkiego pomazańcem bożym. Można byłoby przypuszczać, że będący w niewoli Żydzi byli bardzo uciskani przez króla Nabuchodonozora, co popchnęło ich do współpracy z wrogami króla babilońskiego. Jednakże liczne źródła informują nas, że Żydzi w niewoli babilońskiej czuli się wystarczająco komfortowo i nawet z powodzeniem zajmowali się lichwą i handlem. (6, patrz np.: James Wellard, Babilon. Rozkwit i upadek miasta Cudów, M.: „Centropoligraf”, 2004). Nie wszyscy Żydzi wrócili do Ojczyzny, jednakże w finansowaniu ponownego wzniesienia Świątyni uczestniczyła większość z nich. Oto co pisał o tym N. M. Nikołajski: „Dla odbudowy Jerozolimy i Świątyni potrzebne były środki; na nie składały się ofiary powracających Żydów; ale oprócz tego wszystkie diaspory żydowskie, które nie chciały porzucić swoich zajęć handlowych i powracać, w nieznaną przyszłość, posyłały mimo wszystko ze swej strony także pieniądze i rzeczy dla przesiedleńców; skarbiec ofiar posiadał w sumie 61.000 drachm złota (około 115.000 rubli) i 5.000 min srebra (około 265.000 rubli), co w przeliczeniu nasze stanowiło około 380.000 rubli (suma według ówczesnej skali ogromna)” (1, N. M. Nikolski, Starożytny Izrael // Historia Izraela i Judei. M.: Kraft +, 2004. s. 116. Praca N. M. Nikolskiego była napisana w 1922 roku, dlatego przeliczenie na ruble należy odnieść do kruszcowej zawartości carskiego rubla)
Po siedemdziesięciu latach od zburzenia Pierwszej Świątyni (w 516 r. p.n.e.) była zbudowana i poświęcona Druga Świątynia. Była ona o wiele skromniejsza jeśli chodzi o rozmiary i wystrój, niż poprzednia. W ciągu mniej więcej pięciu wieków zewnętrzny wygląd Drugiej Świątyni nie ulegał większym zmianom.
Za czasów króla Heroda Wielkiego (którego my znamy z Nowego Testamentu), w 20 r. p.n.e., zaczęła się radykalna rekonstrukcja Drugiej Świątyni, która zakończyła się za czasów Agryppy II, w 64 r. n.e.
Wygnanie przez Chrystusa kupców i mieniaczy odbywało się właśnie w tym czasie, kiedy dokonywano rekonstrukcji Drugiej Świątyni. Faktycznie była to nowa świątynia, znacznie bardziej okazała pod względem rozmiarów i wyposażenia, niż wcześniejsza. Wystarczy powiedzieć, że powierzchnia Wzgórza Świątynnego, na którym stała Świątynia została podwojona – do 144 tys. m2 (w tym tak zwane „święte terytorium” miało rozmiary 250×250 m). Świątynia była ponownie poświęcona. Talmud potwierdza, że „ten, kto nie widział Świątyni Heroda, nigdy nie widział pięknego budynku” (2, Elektroniczna encyklopedia żydowska. Rozdział „Świątynia”// Internet.) Warunki dostępu:
http://www.eleven.co.il/article/14561)
Jednakże ona nie otrzymała miana Trzeciej Świątyni; uważa się, że to zrekonstruowana Druga Świątynia. Druga Świątynia była zburzona po oblężeniu Jerozolimy przez rzymskie wojska Tytusa w 70 r. n.e. Od tego czasu minęło bez mała dwa tysiące lat. W ciągu całego tego czasu naród żydowski żył bez świątyni, chociaż plany jej odbudowy stopniowo dojrzewały. Obecnie, po powstaniu państwa Izrael, przygotowania światowego żydostwa do budowy Świątyni Jerozolimskiej (którą przyjęto nazywać Trzecią Świątynią) gwałtownie się zaktualizowały (3, Szczegóły zob.: część 2, rozdz. 6: < O „boskiej” naturze pieniędzy (krótkie wprowadzenie w teologię pieniądza)
Między Pierwszą a Drugą Świątynią: punkt przełomowy żydowskiej historii
Dla zrozumienia historii narodu żydowskiego i Świątyni Jerozolimskiej niezbędnym jest zwrócić uwagę na niektóre najbardziej znaczące punkty, w których wektor tej historii skręcał i zawracał. W pierwszej kolejności takimi punktami przełomowymi były wydarzenia, związane z przejęciem państwa żydowskiego przez zewnętrznych zdobywców: Asyryjczyków, Babilończyków, Persów, królów egipskich, syryjskich władców (Seleukidów) i, na koniec, Rzymian. Najbardziej ostry „zwrot” żydowskiej historii, według naszego mniemania, nastąpił po zdobyciu Judei przez króla babilońskiego Nabuchodonozora, zburzenia przez niego Pierwszej Świątyni i uprowadzeniu w niewolę Judejczyków. Ta niewola jak zauważają źródła żydowskie, odcisnęła piętno na bycie i kulturze żydowskiej. Większy wpływ miała w ich religijnym życiu (w ciągu wielu dziesiątków lat oni byli pozbawieni spełniania głównego religijnego aktu – składania ofiar, co mogło się odbywać jedynie w Świątyni Jerozolimskiej; w związku z tym w zasadach życia religijnego Judejczyków zostały wprowadzone określone korekty). Język żydowski został ostatecznie zapomniany, wyparł go stopniowo język aramejski. Znacząco nasiliła się skłonność do izolacjonizmu (1, Nawiasem mówiąc, pierwsze w historii narodu żydowskiego getto jako izolowane miejsce bytowania żydów pojawiło się w Babilonie. Było ono stworzone z inicjatywy żydowskich przywódców i za pozwoleniem władz Babilonu), pojawiło się poczucie narodowego wybraństwa, nasiliła się walka za „czystość krwi” (2, patrz.: Elektroniczna encyklopedia żydowska. Rozdział „Niewola babilońska” // Internet. Warunki dostępu: http://www.eleven.co.il/article/13241), wyraźnie zaznaczył się kurs na panowanie nad innymi narodami. (podkreślenie własne – PZ)
Po niewoli babilońskiej u Żydów pojawiło postacią Tory (Pięcioksiąg Mojżesza): to się zatwierdzone w wersji pisanej prawo pod była swego rodzaju „konstytucja” narodu żydowskiego, szczegółowo reglamentująca wiele stron jego życia. Jak zauważa N. M. Nikolski, księgi Praw Mojżeszowych były przywiezione w 444 r. p.n.e. przez żydowskiego przywódcę Ezdrasza do Jerozolimy z Babilonu, i były odczytane przed narodem żydowskim, i naród złożył przysięgę na wierność tym Prawom (4, N.M.Nikolski, Starożytny Izrael (…), op.cit.,s.127). Dzięki przyjęciu Tory u przywódców żydowskich pojawił się instrument efektywnej kontroli swojego narodu.
Nas jeszcze, spośród rozważanych zagadnień, interesuje jeszcze jedno następstwo babilońskiej niewoli: w niewoli Żydzi „zarazili się” „duchem kapitalizmu”. Wielu współczes-nych badaczy zgadza się z poglądem, że kapitalizm w historii ludzkości pojawił się nie w końcu Średniowiecza (kiedy startował proces tzw. „pierwotnej akumulacji kapitału”) i nie po burżuazyjnych rewolucjach w Europie (angielskiej w XVII w. i francuskiej w XVIII w.), jak to wynika, na przykład, z marksistowskiej koncepcji historii. Ta ostatnia twierdzi, że historia ludzkości to – następująca po sobie zmiana formacji społeczno-ekonomicznej. Odpowiednio do tego można wydzielić etapy światowej historii: ustrój wspólnoty pierwotnej, ustrój niewolniczy, feudalizm, kapitalizm, komunizm (1, W ramach formacji komunistycznej klasyk wydzielił dwie fazy: socjalizm i właściwy komunizm)
Obecnie stopniowo odchodzimy od takiego zafałszowanego wyobrażenia o historii ludzkości. Tysiące faktów potwierdza, że jeszcze na etapie tak zwanego „ustroju niewolniczego” już istniał kapitalizm jako model społeczeństwa, opartego na wystarczająco rozwiniętych stosunkach towarowo-pieniężnych i zorientowanego na uzyskiwaniu zysku (akumulację bogactwa). A środkami uzyskiwania zysku mogła być tak praca najemna, jak i praca niewolników. Zysk głównie występował w formie zysku handlowego i procentu od pożyczek. To znaczy, że wczesny kapitalizm był głównie handlowo-lichwiarskim. Nawiasem mówiąc, współczesny, zachodni kapitalizm przyjął jasno wyrażone cechy handlowo-lichwiarskiego kapitalizmu, co czyni aktualnym badanie wczesnego (starożytnego) kapitalizmu. Przy zaznajomieniu się z wczesnym kapitalizmem rzuca się w oczy wielkie jego podobieństwo do współczesnego zachodniego kapitalizmu – naśladowcy starożytnego Babilonu i Starożytnego Rzymu. Co się tyczy klasycznego kapitalizmu przemysłowego (model angielskiego kapitalizmu pierwszej połowy XIX wieku), to jego na Zachodzie już nie ma (2, Taki kapitalizm obecnie uzyskał wielki rozwój w Chinach i niektórych krajach, znajdujących się poza granicami strefy zamieszkiwania tak zwanego „złotego miliarda”)
O „starożytnym” (lub „wczesnym”) kapitalizmie pisali niemieccy historycy, ekonomiści i socjolodzy M. Weber, T. Mommsen, K. Kautsky, E. Meyer, W. Sombart, włoski prawnik i ekonomista Giuseppe Salvioli, nasz ojczysty historyk M. I. Rostowcew, angielski historyk Arnold Toynbee i wielu innych. Większość z nich wiąże „wczesny” kapitalizm z antycznym społeczeństwem – Starożytnej Gracji i Starożytnego Rzymu. Uważa się, że swój szczyt „wczesny kapitalizm” osiągnął w Starożytnym Rzymie w okresie późnej republiki i w początkach okresu imperatorskiego (początek I w. p.n.e. – koniec I w, n.e.) . W tym czasie istniały tam gminne latyfundia, na których wykorzystywano pracę niewolników i które wytwarzały produkcję towarową (model tzw. „klasycznego niewolnictwa”). A w Rzymie bujnym kwiatem rozkwitła lichwa, „wieczne miasto” był także centrum handlu międzynarodowego (…)
Opublikowano za: https://wiernipolsce1.wordpress.com/2019/02/20/bojkot-zydowskich-produktow-i-uslug-patriotycznym-obowiazkiem-polaka/#more-15001
Wypowiedz się
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.