Kulturowa mistyfikacja Amerykańskiego Renesansu, że Żydzi są białymi.

Spotkanie Davida Duke’a z Jaredem Taylorem i Michaelem Hartem.

E. Michael Jones: „Głównym celem Amerykańskiego Renesansu jest przekonanie wykorzenionych Protestantów, że Żydzi są biali, a zatem nie stanowią zagrożenia dla ich interesów. Ukrywając problem, grając kartą rasową, Amerykański Renesans angażuje się w kulturową mistyfikację, tak samo jak NAACP (Narodowe Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Kolorowych Ludzi) i Czarne Pantery, dwie żydowskie operacje, zrobiły to przed nimi”

David Duke

Przepraszamy za długość tego artykułu. Uważamy, że konieczne jest ustanowienie parametrów i określenie podstawowych problemów.

W marcu 2006 roku Jonathan Tilove z „Jewish Daily Forward” napisał artykuł na temat Jareda Taylora z „American Renaissance” (AR), który powiedział, że Taylor chciał „zdenazyfikować biały ruch narodowy”. [1] Astrofizyk Michael H. Hart, który ‘przypadkowo jest Żydem’, był oczywiście uradowany.

Wydawało się, że Hart znalazł pocieszenie w „Amerykańskim Odrodzeniu”, ponieważ Taylor ideologicznie stara się „szerzyć przesłanie białej świadomości” [2] w Stanach Zjednoczonych i Europie. Jedną z osób, które Hart starał się przekonać do wstąpienia do AR był Herschel Elias, który również jest Żydem. Hart zapewniał Eliasa, że „prelegenci [w AR] nie są nazistami. Jared nie jest nazistą”. [3]

Hart kontynuował twierdząc, że Taylor wykonał dobrą robotę, wykreślając rzekomych nazistów z AR, ponieważ Taylor „nie może oczekiwać, że Żydzi przyjdą, jeśli będą tu naziści”. [4]

Tilove oświadczył: „Od samego początku [Taylor] usiłował zdenazyfikować ruch i rozszerzyć biały krąg nacjonalistów, by objąć Żydów pochodzenia europejskiego. “[5]

Taylor zgodził się: „Ostatecznie, dla dobra biegu spraw, Żydzi muszą być częścią ruchu”. Żydzi, dodał Taylor, są „sumieniem naszego społeczeństwa”. [6] Przy innej okazji Taylor powiedział:

 „Nie sądzę, żeby Żydzi w jakikolwiek sposób byli naszymi wrogami jako grupa. W tym pokoju mamy wielu żydowskich przyjaciół. Od samego początku byli częścią dzieła Amerykańskiego Renesansu. Myślę, że nasze oczy powinny zostać otwarte i sądzę, że powinniśmy oceniać ludzi jednego po drugim”. [7].

Światopogląd Taylora tutaj wyraźnie stawia go w bezpośrednim konflikcie z ludźmi takimi jak David Duke i Kevin MacDonald, którzy płodnie piszą, że żydowskie ideologiczne i wywrotowe ruchy osłabiły znaczną część politycznej infrastruktury w Ameryce i innych krajach.

W rzeczywistości MacDonald ma całą sekcję w swojej szeroko czytanej książce Kultura krytyki zatytułowanej „Upadek Anglosasów”. Ta szczególna sekcja wskazuje, że zawsze, gdy „nowa awangardowa społeczność etniczna” utrwala swój program, wtedy klasa rządząca WASP (biali Anglosasi wyznania protestanckiego) cierpi bardzo. MacDonald pisze:

 „To nie była wyimaginowana lub quasi-etniczna społeczność, ale faktyczna społeczność, która miała w tle spójną grupę intelektualistów zdominowanych przez ludzi, którzy byli nie tylko żydowscy etnicznie, ale także określani jako Żydzi i byli motywowani na poziomie psychologicznym przez typowo żydowski strach i niechęć do Anglo-Ameryki jako kultury zewnętrznej. I, pod koniec dnia, ten atak na Anglo-Amerykę sprzyjał żydowskim celom w wypieraniu Anglosasów jako dominującej elity “ [8].

Powołując się na Eric P. Kaufmanna z University of London, MacDonald pisze, że to nowe środowisko pozostawiło „amerykańską dominującą etniczność bez steru. To było tylko kwestią czasu, nim kosmopolityzm osiągnął inercję instytucjonalną, niezbędną do tego, by triumfować jako zjawisko masowe.” [9] MacDonald kontynuuje, by lamentować, że „Nowa kosmopolityczna kultura objęła wysokie warstwy w amerykańskim społeczeństwie, szczególnie środki masowego przekazu i świat akademicki”. [10]

David Duke omal na pewno zgodziłby się z MacDonaldem w tej kwestii. Duke uczestniczył w konferencji AR w lutym 2006 roku i można powiedzieć, że był to przełomowy moment, który wyraźnie wskazywał, że Amerykański Renesans jest organem ideologicznym, który zdecydowanie i systemowo nie rozwiązuje podstawowych problemów. Duke sprowadził wszystkich do parteru tego dnia mówiąc, że „na świecie istnieje siła, która dominuje w naszych mediach, wpływa na nasz rząd i doprowadza do wewnętrznej destrukcji naszą wolę i naszego ducha” [11].

Publiczność natychmiast wyczuła, że Duke coś sugeruje. „Powiedz nam, powiedz nam” – powiedzieli. Na co Duke odpowiedział: „Nie zamierzam tego mówić”. Ale Michael Hart, który był na konferencji i który był bardziej zainteresowany walką z “islamo-faszyzmem” i dyskutował o kwestiach rasowych w Stanach Zjednoczonych, od razu wiedział, do czego Duke odnosił się. Hart, dorosły mężczyzna, najwyraźniej wpadł w panikę. Z pewnością opanował go strach.

Jako rasista, który wydaje się czuć komfortowo dyskutując na gorące tematy w Ameryce (takie jak separacja rasowa), można by założyć, że Hart byłby bardziej niż szczęśliwy mogąc przyjąć wyzwanie i poprosić Duke’a, by przedstawił solidne dowody potwierdzające jego oświadczenie. Hart mógł nawet poprosić Duke’a o rozszerzenie jego twierdzenia i wyjaśnienie, co miał na myśli mówiąc o „władzy w świecie, która dominuje w mediach”.

Ale ponieważ Hart był wyraźnie przerażony potępiającym stwierdzeniem Duke’a, nie mógł myśleć racjonalnie. Jego reakcja dowiodła, że nie był przygotowany na obrazę, mimo że Hart nieustannie obraża ludzi. Na przykład pisze, że „biały rasizm” wpajano „każdemu młodemu czarnemu” w Ameryce „każdego dnia”. [12] Oczywiście, istnieje rozległa czarna sekcja w czarnej społeczności, która została oszukana przez ten „biały rasizm” lub  mentalność „przywilej białych “, ale czy „każdy młody czarny” był przez to prześladowany?

Nie trzeba być socjologiem ani historykiem kultury, aby zdawać sobie sprawę, że stwierdzenie to jest w zasadzie niedorzeczne, tak niedorzeczne, że Hart musiał całkowicie zignorować historię, aby ją wymyślić. [13] Co więcej, Hart nie widział potrzeby przedstawiania dowodów na swoje stwierdzenie, najwidoczniej dlatego, że działa w systemie, który nie pozwala mu widzieć rzeczy takimi, jakimi są naprawdę. Zobaczymy za chwilę, dlaczego.

Fakty historyczne to rzeczy uporczywe

To, czego Hart najwyraźniej nie chce, żeby ludzie wiedzieli, to to, że chazarscy rewolucjoniści, jak historycznie dokumentuje E. Michael Jones, próbowali przekształcić czarną populację w komórkę wywrotową – od Fryderyka Douglassa aż po powstanie NAACP, które było wspierane finansowo przez żydowskich bankierów, takich jak Jacob Schiff, Felix Warburg, Isaac Seligman i James Loeb. Nieżyjący komunista Harold Cruse z Uniwersytetu Michigan twierdził później, że sam NAACP został założony w dużej mierze przez Żydów, aby „zwalczać antysemityzm za pomocą zdalnego sterowania”. [14].

Można powiedzieć to samo o Afrykańskim Kongresie Narodowym (ANC) w Południowej Afryce, który w dużej mierze był komunistyczną komórką i zasadniczo żydowską operacją w tym czasie.

Ludzie tacy jak Lionel Bernstein, Bob Hepple, Dennis Goldberg, Arthur Goldreich, Hazel Goldreich i James Kantor byli częścią tego wywrotowego ruchu. Nelson Mandela był jedną z ich marionetek. ANC stopniowo nawiązała sojusz z Południowoafrykańską Partią Komunistyczną (SACP), w dużej mierze „żydowskim ciałem”:

“Dwóch rosnących liderów SACP, Joe Slovo i jego żona, Ruth First, prowadzili i mobilizowali młodego Mandelę, zapisali go do partii i umieścili go jako oczywistego następnego przywódcę ANC … To była w 100% komunistyczna organizacja i Mandela, który nim kierował, był wówczas w Centralnym Komitecie Partii, o czym kłamał zarówno w sądzie, jak i później w swojej autobiografii “ [15].

„Liberalny chrześcijanin Albert Luthuli, który przewodniczył Afrykańskiemu Kongresowi Narodowemu i „który wierzył w niestosowanie przemocy, został brutalnie odsunięty na bok, aby pozwolić Mandeli stać się nowym przywódcą”. [16].

Partia ANC, która „stała się sprzymierzeńcem handlarzy narkotyków i producentów broni” [17], szybko przeszła do brutalnej ideologii, aby załatwić sprawy. Kiedy Mandela wyszedł z więzienia w 1990 roku, „działacze ANC włożyli mu do rąk przygotowane przez nich przemówienie, pełne marksizmu-leninizmu, groźby nacjonalizacji i tak dalej. Ton był całkowicie bojowy i twardy. Mandela lojalnie odczytał mowę … ” [18] Wkrótce Mandela i jego gangi wprowadzają swoją marksistowsko-leninowską ideologię w życie. Jak przedstawia to Timothy J. Williams:

„Mandela był osobiście zaangażowany w celowanie i terminy bombardowań terrorystycznych, które miały miejsce podczas jego uwięzienia. Nawet grupa lewicująca, jak Amnesty International, odmówiła przyznania Mandeli statusu więźnia politycznego z powodu oczywistego, gwałtownego charakteru jego ideologii i działań.

Jego Afrykański Kongres Narodowy prowadził przerażający obóz dla więźniów politycznych w Angoli, z codziennymi torturami i morderstwami, często za pomocą techniki „naszyjnikowej”, w której opona z benzyną jest umieszczana na szyi ofiary i podpalana. Praktycznie wszystkie ofiary tego szczególnego horroru były czarnymi.

W Południowej Afryce, na bezpośrednie rozkazy od Winnie i Nelsona Mandeli, ANC wybierała za cel ataku nie tylko białych, ale także czarnych urzędników państwowych, nauczycieli, prawników i biznesmenów – w zasadzie każdego, kto wyobrażał sobie południowoafrykańską post-Republikę apartheidu, że różni się od jedno-mandatowej według marksistowskiej ANC.

Nawet zwykli czarni chłopi, którzy odmówili przeprowadzenia ataków terrorystycznych, byli traktowani jak wrogowie. Tak więc, podobnie jak nacjonalistyczny terroryzm FLN zabił znacznie więcej Algierczyków niż Francuzi podczas wojny o niepodległość w Algierii, ANC było główną przyczyną śmierci, jak na razie, czarnych południowych Afrykańczyków przez cały okres apartheidu “. [19].

„Ideologia komunistyczna zrujnowała ekonomicznie, politycznie i społecznie RPA i ludzi, którym na pozór zamierzała pomóc. Pod rządami Mandeli, AIDS rosło w gwałtownym tempie, a kiedy przeszedł on na emeryturę, „30% młodych czarnych matek zostało zarażonych wirusem”. [20] Sam Strażnik przyznał, że do 2000 r.:

 „Republika Południowej Afryki była krajem najbardziej dotkniętym katastrofą na świecie, z przewagą występowania zakażeń wirusem HIV wśród osób w wieku od 15 do 49 lat, wynoszącą 24,5% – ponad 4 miliony osób – i szybko rosła. Rzeczy musiały przejść pod kontrolę Mandeli”. [21]

Mandela, który był również szkolony przez izraelski Mossad w „judo, sabotażu i broni” [22] , zaginąłby na kartach historii, gdyby nie jego żydowscy komuniści. Nieżyjący historyk Stephen Ellis, Desmond Tutu, profesor Uniwersytetu Vrije w Amsterdamie, skrupulatnie udokumentował w swoim studium Misja zewnętrzna: ANC na wygnaniu 1960-1990, że istnieje bezpośredni związek między leninowską i marksistowską ideologią a samym ANC.

W rzeczywistości do 1961 roku „Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego zaczęła dawać entuzjastyczne poparcie dla ruchów radykalnych i rewolucyjnych w Afryce …. W opracowywaniu nowej perspektywy dla ruchów nacjonalistycznych w Afryce w celu określenia ich przydatności jako sojuszników, teoretycy marksistowsko-leninowscy byli w stanie czerpać poglądy wyrażone przez samego Lenina oraz koncepcje dotyczące dwuetapowej rewolucji, która sięga początków rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii, zwiastuna partii komunistycznej. W serii przemówień i artykułów, poczynając od przemówienia na drugim kongreie Międzynarodówki Komunistycznej, czyli Kominternu, w 1920 r. Lenin dowodził, że ruchy narodowo-wyzwoleńcze są potencjalnymi sojusznikami KPZR [Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego]. [ 23]

Podstawowa zasada Lenina „została przyjęta przez CPSA [Komunistyczną Partię Południowej Afryki] po tym, jak szósty kongres Kominternu poinstruował delegatów CPSA obecnych w Moskwie, aby prowadzili kampanię na rzecz ustanowienia „niezależnej republiki rodzimej zgodnie z obecnym myśleniem sowieckim”. [24]

Wielu członków ANC wysłano do Związku Radzieckiego, a nawet do Chin w celu przeszkolenia przez reżimy komunistyczne / leninowskie. Ludzie tacy jak Andrew Mlangeni, Joe Gqabi, Wilton Mkwayi, Patrick Abel Mthembu i Steve Naidoo wszyscy pojechali do Chin na spotkanie z Mao Zedongiem. „Mao spotkał się i powitał nas w Chinach” – przypomniał sobie Mhlaba. [25] „Ogółem – pisze Ellis – ponad 2000 ANC-ów miało szkolić się w radzieckich instytucjach wojskowych” od 1963 roku.

Nadine Gordimer (żydowska południowoafrykańska laureatka Nagrody Nobla, działaczka polityczna i pisarka) pomogła w zredagowaniu przemówienia Nelsona Mandeli podczas Próby Rivonia i przeznaczyła wiele ze swojej nagrody Nobla Kongresowi pisarzy południowoafrykańskich.

Były południowoafrykański żydowski sędzia i prokurator, Richard Goldstone, który regularnie utrzymywał kontakt z Mandelą i który sprzeciwiał się zbrodniom wojennym Izraela, ale później wycofał się ze swojego stanowiska z powodu nacisków ze strony organizacji żydowskich, napisał:

„Od pierwszych dni Mandeli, jako młodego prawnika, indywidualni Żydzi odgrywali znaczącą rolę w jego karierze. Pierwszym był adwokat, Lazar Sidelsky, który w 1942 r., lekceważąc zwyczaje tamtych czasów, przyjął młodego Mandelę na stanowisku prawnika w swojej firmie w Johannesburgu …

Niedługo przed śmiercią Sidelsky’ego, prawie 60 lat później, w wieku 90 lat, Mandela, w typowo życzliwym geście, zaprosił swojego byłego szefa na lunch w swoim domu w Johannesburgu … „W okresie apartheidu żyli tu niereligijni Żydzi, którzy liczyli na stanowiska przywódcze w Komunistycznej Partii Południowej Afryki …

Wśród wielu z nich byli Solly Sachs (ojciec sprawiedliwości Albie Sachs); Sam Albie Sachs; Joe Slovo, który później został ministrem budownictwa mieszkaniowego w gabinecie prezydenta Mandeli i Gill Marcus (którego ojciec przez wiele lat był londyńskim księgowym zesłanych Afrykańskiego Kongresu Narodowego), który został wiceministrem finansów w gabinecie Mandeli i jest dziś gubernatorem Południowoafrykańskiego Banku Rezerw.

Kiedy Mandela mierzył się z długotrwałymi ‘zdradami’ w latach 50. i 60., dwóch z jego głównych doradców było żydami – Izrael ‘Issy’ Maisels, późniejszy wybitny przywódca żydowski, i Artur Chaskalson, którego Mandela mianował w 1994 r. na głowę nowego Trybunału Konstytucyjnego RPA. Przyjaźń Mandeli z Heleną Suzman, czołową anty-apartheidowską członkinią parlamentu RPA przez wiele lat, była intymna i serdeczna.

A następnie pojawił się jego rabin. Cyril Harris był czcigodnym naczelnym rabinem RPA w latach 1987-2004. Podczas radosnej premiery Mandeli na stanowisku prezydenta w maju 1994 r. Harris przedstawił poruszający orędzie. Rozwinęła się między nimi przyjaźń, a Mandela często nazywał Harrisa „moim rabinem”.

 „I jako takiego, Mandela zaprosił go, by udzielił hebrajskiego błogosławieństwa jego małżeństwu z Graça Machel, w swoją 80. rocznicę urodzin. Na pogrzebie Harrisa w Jerozolimie obecny był ambasador Republiki Południowej Afryki, który ciepło mówił o „naszym rabbie”.

 „Podczas swojej prezydentury w Południowej Afryce, Mandela miał ciepłe stosunki z przywódcami społeczności żydowskiej i regularnie przemawiał podczas ceremonii otwarcia południowoafrykańskiej żydowskiej rady deputowanych. W 2000 roku oficjalnie otworzył Muzeum Żydowskie Republiki Południowej Afryki w Kapsztadzie” [26].

Sam Mandela oświadczył, że Arthur Goldreich pomógł „wypełnić wiele luk w moim rozumieniu”. [27] Oświadczył także, że Lazer Sidelsky był „moim szefem”. [28] The Jewish Chronicle mówi nam, że „Mandela przyrządził nawet koszerny lunch dla gorliwego prokuratora, Percy Yutar, na rozprawie sądowej w 1963 r. Percy Yutar, to ortodoksyjny Żyd i przewodniczący Zjednoczonej Kongregacji Hebrajskiej w Johannesburgu … W procesie o zdradę w 1956 r. połowa białych aresztowanych była Żydami. Oskarżeni w innych procesach politycznych o nazwach takich jak Yetta Barenblatt i Hymie Barsel roznieciły przedwojenne antyżydowskie nastroje Afrykanerów-narodowców”. [29].

Goldreich, który jak na ironię, „był częścią syjonistycznej grupy partyzantów miejskich w Izraelu pod koniec lat czterdziestych” [30] faktycznie „odbywał podróże do Czechosłowacji i NRD w celu zbadania amunicji i partyzanckiego rzemiosła; odwiedził nawet Moskwę i Pekin, gdzie spędził cztery godziny na spotkaniu z Deng Xiaopingiem w 1962 roku. Mandela później udzielił Goldreichowi zapewnienia o udostępnieniu ANC bardzo ważnych kompetencji wojskowych”. [31].

Goldreich, między innymi rewolucjonistami, takimi jak Joe Slovo, zaczął spotykać się w miejscu zwanym Farmą Liliesleaf, kilka mil na północ od centrum Johannesburga, i zaczął przekształcać go w „inkubator rewolucji”, w którym zgromadzą się wszyscy od szefa SACP, Joe Slovo, do przywódcy ANC, Waltera Sisulu. Uznając, że walka bez przemocy nie może zakończyć się sukcesem w państwie, w którym pokojowy sprzeciw został uznany za zdradę, SACP i ANC rozpoczęły kampanię sabotażową skierowaną na instalacje i mienie rządowe.

„Mandela i Slovo byli odpowiedzialni za utworzenie jednego zbrojnego ruchu: Umkhonto we Sizwe, czyli Włócznia Narodu. Lilieleaf było ich kwaterą główną, a Goldreich był postrzegany jako szczególnie cenny doradca, biorąc pod uwagę jego doświadczenie na polu bitwy podczas izraelskiej wojny o niepodległość”. [32]

Krótko mówiąc, współcześni Gordimer, tacy jak Joe Slovo, Ruth First, Denis Goldberg i Albie Sachs, byli liderami komunistów w Południowej Afryce. Sachs został powołany do Trybunału Konstytucyjnego RPA przez Nelsona Mandelę w 1994 roku.

Slovo, zagorzały marksista, został ministrem ds. mieszkaniowych w rządzie Mandeli. Cała kariera literacka Gordimer miała na celu stworzenie rewolucji z użyciem rasizmu i apartheidu jako metafory – lub broni. Jej książka, Ludzie lipcowi (July’s People), przewiduje rewolucję południowoafrykańską, w której apartheid jest zwalczany przez brutalne i krwawe konflikty i wojny. Innymi słowy, Gordimer była dla Mandeli tym, czym Stanley Levinson i inni rewolucjoniści byli dla Martina Luthera Kinga. Rabin Marc Schneier, pisząc dla Żydowskiego tygodnia , przyznał:

 „Zbliżająca się ceremonia dr Martina Luthera Kinga, Jr., w dniu 20 stycznia, przeciwstawiona niedawnemu odejściu Nelsona Mandeli, powinna wywołać dumę z inspirującej roli, jaką Żydzi odegrali zarówno w ruchu na rzecz praw obywatelskich w Stanach Zjednoczonych i walce o obalenie apartheidu w Afryce Południowej … żadna część społeczeństwa nie zapewniła tak wiele i tak konsekwentnego wsparcia dr Kingowi i Nelsonowi Mandeli, jak amerykańscy i południowoafrykańscy Żydzi”. [33].

Rabin nie powiedział nam, że rewolucjoniści poparli Kinga i Mandelę, ponieważ King i Mandela byli używani jako piloci (zdalne sterowanie). Schneier oświadczył, że „Żydzi zmobilizowali się do poparcia” takich ludzi jak Mandela i King, ponieważ „żydowskie sumienie odmawiało tolerowania ucisku”. [34].

To wyjaśnienie z pewnością nie następuje. Jak Schneier tłumaczy fakt, że Izrael miał długą historię torturowania arabskich więźniów jużod 1977 roku, [35] sterylizował etiopskie kobiety [36] i dosłownie i brutalnie masakrował Palestyńczyków od samego początku? [37] Jak tłumaczy brutalną historię i katastrofalne skutki komunizmu w XX wieku w miejscach takich jak Związek Radziecki i Chiny, a nawet po zakończeniu II wojny światowej? [38] Jak tłumaczy fakt, że ruch bolszewicki stworzył nawet organ ideologiczny w miejscach takich jak Korea Południowa? [39] Czy możemy szczerze mówić o King Kongu, nie wspominając o kolosalnym gorylu?

Dynamika ciszy

Nie ma prawdy, której obawiałbym się lub chciałbym, aby była ukryta przed całym światem – Tomas Jefferson

Po raz kolejny wciąż widzimy całkowitą nieszczerość, gdy ludzie nie chcą rozmawiać o prawdziwym słoniu w pokoju. W.E.B. Dubois, który miał zaledwie dwadzieścia siedem lat, gdy zmarł Frederick Douglass w 1895 roku, został zatrudniony przez NAACP w dużej mierze do zniszczenia kariery ludzi takich jak Booker T. Washington, którzy nie sądzili, że przemoc i rewolucja były właściwą drogą:

 „Na początku 1911 roku Waszyngton uważał W.E.B. Dubois i NAACP za swojego śmiertelnego wroga w bitwie o kontrolę nad umysłem Czarnych w Ameryce …. Zadaniem Dubois’a w NAACP było zdelegalizowanie każdego przywódcy murzyńskiego, którego nowojorska, niemiecko-żydowska elita uznała  za niepożądanego”. [40]

Do tego momentu można dostrzec szczyt okresu praw obywatelskich. Analityk CNN , Jeffrey Toobin, zdumiewająco stwierdził, że Antifa „jest powszechnie postrzegana jako organizacja afroamerykańska“! Więc jeśli zaatakujesz Antifę, musisz być rasistą lub czymś równie dziwnym. W odpowiedzi na krytykę Antify przez Trumpa, Toobin oświadczył:

„Ten temat brzmi tak: „Jestem Donald Trump i ochronię cię przed strasznymi czarnymi ludźmi”. Antifa jest szeroko postrzegana jako afroamerykańska organizacja, a to tylko część tej samej historii LeBrona Jamesa i Dona Lemon’a i Maxina Watersa oraz graczy NFL i koszykarzy UCLA”.

To jest gorsze niż głupie. Jak donosiło zeszłego lata Jewish Daily Forward , Antifa była zasadniczo grupą żydowskich gangsterów i bandytów, którzy rzekomo próbowali walczyć z nazistami i których „preferowanymi narzędziami perswazji były nie logika i rozum, ale kije baseballowe, kastety, gumą pokryte rury i okazjonalna cuchnąca bomba”. [41]

Sam New York Times deklaruje, że w grupie jest spora liczba komunistów, socjalistów i anarchistów. [42] Jeśli więc ludzie tacy jak Hart chcą, abyśmy potraktowali ich poważnie, musieliby poradzić sobie z ruchami wywrotowymi, takimi jak Antifa, co zresztą spowodowało masowe i krwawe powstania od samego początku. Żydowski historyk Dartmouth Mark Bray, jeden z czołowych orędowników Antify, argumentował nawet za gwałtownym i fizycznym atakiem na to, co uważał za „białą władzę” [43].

Kiedy motywy Braya były kwestionowane w Dartmouth, oświadczył: „To naprawdę wzbudza poważne pytania dotyczące wolności akademickiej”. [44] Przy innej okazji Bray powiedział: „Prawdziwymi wrogami wolności słowa są faszyści, widzieliśmy to historycznie i widzimy teraz, że gdyby mieli na to sposób, to odebraliby wolność słowa”.

Kompletne bzdury. Bray, zgodnie z „Washington Post” , jest „poszukiwanym komentatorem wiadomości” i „dziesiątki krajowych serwisów informacyjnych zwróciły się do niego, aby pomógł wyjaśnić” czym jest naprawdę „biała supremacja”. „Radykalizm polityczny Bray’a w wywiadzie z nim wylądował w czasie najlepszej oglądalności w NBC i NPR”. [45] Jednak nikt nigdy nie powstrzymał go przed mówieniem ani wyrażaniem swoich kontrowersyjnych poglądów.

Co więcej, Bray opowiada się za tym, że przemoc jest możliwym do obrony sposobem na powstrzymanie postrzeganych wrogów. Innymi słowy, Bray nieuchronnie kończy udzielaniem politycznej licencji członkom Antify na wybijanie okien i rozpalanie ognia w miejscach takich jak Berkeley, które według Time’a, spowodowały „ponad 100 000 dolarów strat materialnych”. [46] Podano również, że zamieszki w Baltimore kosztują prawie 9 milionów dolarów. [47] Bray, „reakcyjny anarchista” [48], powiedział, że zamierza przekazać połowę wpływów ze swojej książki Antifie: antyfaszystowski podręcznik dla samej Antify.

Kto gra za pomocą zdalnego sterowania?

Jared Taylor

Znowu widzimy, że ludzie tacy jak Hart nie są zainteresowani całym historycznym tłem tych zagadnień, ponieważ sugerowałoby to, że duża część czarnej populacji została zmanipulowana przez potężną ideologiczną i wywrotową siłę. Zarówno Aleksander Sołżenicyn i Fiodor Dostojewski byli już świadkami ogromu tej ideologicznej siły w Rosji pod inną nazwą. Hart kontynuuje: „Jest tam ogromna ilość czarnej goryczy, i nie zniknie, po prostu udając, że ona nie istnieje”. [49]

Oczywiście, tam jest uraza, ale trzeba być chętnym do zadawania pytań, które wołają do nieba o odpowiedzi. Jakie jest podstawowe źródło urazy? Czy wzięło się z powietrza? Kto grał za pomocą zdalnego sterowania? Czy nie mamy wystarczająco wielu dowodów historycznych, które wskazują na wniosek, że rewolucjoniści przyczynili się do upadku czarnej rodziny, co doprowadziło do rozpadu dużej części czarnej populacji? Czy nie mamy wystarczających dowodów na to, że przeciętna czarna rodzina dobrze sobie radziła, dopóki ruch na rzecz praw obywatelskich nie doprowadził do jej zniszczenia? [50]

Jak zauważył sam dziennik Atlanta-City Journal z 2005 roku, „Więcej czarnoskórych było bez pracy w 1964 roku niż w 1954 roku”. [51] Można argumentować, że bezdomność i wzrost przestępczości, który jest obecnie określany jako „zachowanie w getcie” miejscach takich jak południowa strona Chicago są logicznym przedłużeniem ruchu na rzecz praw obywatelskich.

Dlaczego ludzie tacy jak Hart nie mogą zadawać właściwych pytań i znajdować odpowiedzi na te pytania w sposób prawdziwy i naukowy? To, co widzimy tutaj, jest dalekie od intelektualnej uczciwości, Hart ucieka od historycznych badań, ponieważ ostateczna rzeczywistość skończy się dla niego atakiem serca.

Dlaczego tak mówię? Zaraz po tym, jak Duke wygłosił oświadczenie o „władzy, która kontroluje media” Hart natychmiast wycofał się ze spotkania AR i powiedział Duke’owi prosto do w twarz: „Ty, pieprzony nazisto, zhańbiłeś to spotkanie!” Hart nie czekał nawet na otwartą dyskusję i dialog. Później Hart oświadczył, że popiera wolność słowa Duke’a, ale „nie cierpię takich ludzi jak Dawid Duke i Joseph Sobran“.

Czy tak powinien zachowywać się poważny akademik? Jeśli Duke opowiadał kłamstwa lub kategoryczne kłamstwa, Hart mogłaby przedstawić kontrargumenty, demontując jego roszczenia z poważnymi dowodami. Ale Hart najwyraźniej nie chciał słyszeć żadnych dowodów, które zdają się wskazywać, że rzeczywiście istnieje potężna siła, która kontroluje media. Hart z pewnością miał szansę zdekonspirować argumenty Duke’a, ale nie udało mu się to.

Okropna prawda

Ciekawe jest to, że Hart cytuje Davida Horowitza Hating Whitey, by poprzeć swoją tezę. Jednak Horowitz, który był kiedyś członkiem NAACP i który „śledził postęp bojkotu autobusu w Montgomery i wcześniejszych miejsc siedzących „dla czarnych” [52], miałby pewne przekleństwa na temat ludzi, którzy byli awangardą ruchów rewolucyjnych na znacznej części Zachodu. W swojej książce The Politics of Bad Faith (Polityka złej wiary), Horowitz jednoznacznie stwierdza:

„Przez blisko dwieście lat Żydzi odgrywali nieproporcjonalną rolę liderów współczesnych ruchów rewolucyjnych w Europie i na Zachodzie … Poprzez doprowadzenie rewolucji do końca, socjaliści weszliby w tysiąclecie i wypełnili mesjańskie proroctwa religii przed-oświecenia, które współczesne idee zdyskredytowały. Dzięki tej rewolucji utracona jedność ludzkości zostanie przywrócona, przywrócona zostanie harmonia społeczna, raj odzyskany. Byłby to tikkun olam , naprawa świata”. [53]

W odniesieniu do ruchu na rzecz praw obywatelskich Horowitz powiedział dalej: „Żydzi sfinansowali ruch, opracowali jego strategie prawne i zapewnili wsparcie dla jego wysiłków w mediach i na uniwersytetach – i wszędzie tam, gdzie mieli władzę. Ponad połowa zwolenników wolności, którzy wyjechali do południowych stanów, to Żydzi, chociaż Żydzi stanowili zaledwie 3 procent populacji”. [54].

Izrael Shahak i inni żydowscy uczeni zgadzają się, że rewolucjoniści popierali te ruchy, ponieważ chcieli walczyć z tym, co uważali za antysemityzm pośrednio. ^[55^] Czy Hart będzie nazywał Horowitza i innych „pieprzonymi nazistami”?

Ruch neokonserwatywny, jak wszyscy wiemy, jest kontynuacją trockizmu, który rozpoczął się od wywrotowych ideologii i który był całkowitą klęską dla Stanów Zjednoczonych. [56] Jeśli w to wątpisz, spójrz na wojnę w Iraku, która ostatecznie będzie kosztować Amerykę co najmniej sześć bilionów dolarów. [57] Ale co Horowitz ma do powiedzenia na temat fiaska? Posłuchaj tego:

„To jest wojna, której cele i przeznaczenie sprawiają, że bardzo trudno jest zrozumieć, w jaki sposób każdy, kto jest zwolennikiem praw człowieka, lub kto wierzy w wolność, może temu przeciwdziałać. W ciągu czterech lat George Bush uwolnił prawie 50 milionów ludzi w dwóch krajach islamskich. Zatrzymał wypełnianie masowych grobów i zamknął komory tortur dla opresyjnego reżimu. Zachęcał Irakijczyków i mieszkańców Afganistanu do rozpoczęcia procesu politycznego, który daje im prawa, którymi nie cieszyli się w ciągu 5000 lat. Jak można nie wspierać tej wojny?” [58]

Po raz kolejny widzimy, że Hart jest intelektualnie nieuczciwy. Po prostu nie ma odwagi, by oświadczyć otwarcie, że jego bracia stworzyli potwora. E. Michael Jones pisze:

 „Żydzi, którzy spędzili około 60 lat próbując przekształcić murzyńskie masy w awangardę rewolucyjnych zmian w Ameryce, obudzili się w połowie lat 60., aby odkryć, że Watson przez cały czas miał rację; jak Frankenstein, stworzyli potwora, który nie był już pod ich kontrolą. Teraz, gdy rewolucja z czarnych gett rzeczywiście rozlała się po całym kraju, to ta rewolucja wyglądała tak, jakby zamierzała pożreć własnych Żydów.

W rezultacie Żydzi, którzy wrzucili setki tysięcy dolarów w ruch na rzecz praw obywatelskich, próbowali użyć umiarkowanych jak Martin Luther King, by powrócić do niewdzięcznych shvarztes, takich jak Stokeley Carmichael. 25 lipca 1966 roku Martin Luther King zaatakował czarną moc w płatnej reklamie w New York Times.

 Oświadczenie Kinga zostało napisane przez Stanleya Levisona. [Murray] Friedman szybko dodaje, że „Levison, rzecz jasna, wkładał w słowa tylko to, co sam King poczuł”, nie rozumiejąc, w jaki sposób ta deklaracja uwiarygodniła twierdzenie SNCC (Studencki Komitet Porozumienia Bez Przemocy), że Martin Luther King stał się żydowską marionetką. “ [59]

Hart jest oczywiście ofiarą potwora, który został stworzony w 1960 roku. Musimy założyć, że zna literaturę historyczną dotyczącą tych zagadnień. A fakt, że nie chce mówić o podstawowych problemach, niezmiennie oznacza, że nie interesuje go cała prawda.

Prelegenci na konferencji byli tego samego zdania. Byli bardziej zainteresowani islamofaszyzmem i czarnymi zbrodniami niż analizowaniem prawdziwych przyczyn problemów. Na przykład Robert Weissberg, politolog z University of Illinois, oświadczył w AR w 1999 roku, że „czarno-biała koegzystencja przypomina trochę nieuleczalną chorobę” [60].

Intelektualna nieuczciwość ponownie

W odpowiedzi na pytanie Duke’a, francuski pisarz i dziennikarz Guillaume Faye, jeden z mówców, powiedział: „Musimy być bardzo ostrożni w naszej walce. Najlepiej nie mówić o żydach. Nie istnieją. Dla mnie są jak Eskimosi. „W podobnym duchu Taylor ogłosił w 2006 roku:

 „Nawet jeśli można udowodnić, że wpływy żydowskie wykoleiły coś, co kiedyś było zdrową amerykańską świadomością rasową, jest to kwestia historyczna niezwiązana bezpośrednio z tym, co musimy teraz osiągnąć”. [61]

Zrozumiałeś to, Faye? Taylor i Hart uważają za stosowne mówienie o praktycznie wszystkim, co odnosi się do „białej świadomości”, czarnych zbrodni i islamofaszyzmu, ale nie są zainteresowani żadnym tematem, który zajmie się podstawowymi sprawami.

Co też ciekawe, Taylor, według samego Davida Duke’a, „poprosił w ciągu ostatnich kilku lat, żebym nie ‘brał udziału w [konferencjach AR], ponieważ jestem zbyt kontrowersyjny’ …”. [62] No i znów widzimy, że jest bardziej „białą świadomością”, niż mu z oczu patrzy, ponieważ Duke, zgodnie z własnym światopoglądem Taylora, jest biały. Dlaczego wyklucza go ze swojej ideologicznej orbity i otoczenia? A jeśli Duke nie może uczestniczyć w konferencjach AR, to co to jest „biała świadomość”?

Taylor, według Duke’a, odmawia rozwiązania głównych problemów. W otwartym liście do przyjaciół biorących udział w konferencjach AR, Duke napisał:

“Powodem, dla którego Afroamerykanie są podżegani do przemocy i nienawiści wobec naszego narodu, jest fakt, że syjonistyczny Hollywood i główne żydowskie media uwielbiają, gdy nie-Europejczycy nienawidzą i starają się zaszkodzić ich historycznemu wrogowi, którym oczywiście jesteś ty i ja.

To nie Afroamerykanie wprowadzili na duży ekran chorą anty-białą, brutalną, krwawą nienawiść Django. Afroamerykanie nie są tymi, którzy uczą Białych nienawiści. Żydowscy plemiennicy, tacy jak Weinstein Bros., to ci, którzy to robią.

Afroamerykanie nie byli odpowiedzialni za pochwałę i promocję medialną tego filmu, a nagrody akademickie [sic] od akademii żydowskich plemienników   …. Afroamerykanie i Meksykanie nie są tymi, którzy mówią swoim dzieciom w niezliczonych filmach, że nadużywanie narkotyków i alkoholu jest fajne. Robią to żydowscy plemiennicy”.

W wyraźnym oświadczeniu, które wbiło sztylet w serce Amerykańskiego Renesansu Taylora, Duke powiedział:

„Każdy, kto celowo ukrywa, ułatwia, lub wspiera żydowski trybalizm dominujący w Ameryce, jest wrogiem naszego ludu. Każdy żyd lub każdy goj, bez względu na to, co głosi na dowolny temat, jest wrogiem naszego ludu, jeśli broni żydowskich plemienników i żydowskich organizacji, które kontrolują tak wiele naszego społeczeństwa. Jest wrogiem, jeśli je umniejsza”.

Do 2015 r. Amerykański Renesans zakończył publikowanie artykułów, które w niezwykły sposób zostały napisane przez Southern Poverty Law Center (Południowe Centrum Ubóstwa). Jeden artykuł zatytułowany był: „Dawid Duke znów otrzymuje łamy w mediach, by kłamać i wprowadzać w błąd”.

Historia, moralność i ideologiczne wizje

W 2004 roku, dwa lata przed konfrontacją Duke / Hart na konferencji American Renaissance, żydowski naukowiec Yuri Slezkine z University of California opublikował książkę “Żydowski wiek w prasie Uniwersytetu Prinstone” (The Jewish Century with Princeton University Press). Slezkine pomieszał rzeczy mówiąc na samym początku książki, że „epoką nowożytną jest epoka żydowska, a w szczególności XX wiek to wiek żydowski”. „Modernizacja – dodał Slezkine – dotyczy tego, że każdy staje się Żydem”.[63]

Czy więc intelektualnie uczciwe jest, aby Taylor i Hart milczeli na temat kwestii żydowskiej, kiedy „modernizacja – znaczy to – że każdy staje się żydem”? Czy Taylor jest zainteresowany głęboką historyczną analizą tego ważnego tematu? [64] Odpowiedź brzmi: nie. Jak to ujął, „AR nie jest tym miejscem. Nie możemy sobie pozwolić na spory, które odwracają naszą uwagę od naszego celu”.[65] W końcu Taylor powiedział, że zajmowanie się głównym problemem jest odwracaniem uwagi. Co jest tak interesujące, Taylor w sposób racjonalny przywołuje „moralność”, aby udowodnić swój projekt! Posłuchaj tego:

„Możemy nadal być niewielką mniejszością, ale mamy po naszej stronie historię, ludzką naturę i moralność. Sukces nasz polega na wykazaniu, że nasze poglądy są prawidłowe, zdrowe i moralne – i że liberalny egalitaryzm jest zły i niemoralny; nie próbując „zdemaskować” go jako żydowskiego spisku “[66].

Czy ten człowiek przeczytał Metafizykę moralności Kanta? Jeśli tak, to dlaczego zwodzi swoich zwolenników, dając im fałszywe poczucie moralnego bezpieczeństwa i wygody? Ludzie ci wciąż powołują się na „moralność”, gdy upajają się systemem, który zasadniczo jest niezgodny z moralnością. Ludzie tacy jak Taylor i Kevin MacDonald są darwinistami i muszą wiedzieć, że darwinizm, w swej istocie, neguje obiektywną moralność.

Tutaj znowu widzimy, że projekty filozoficzne, polityczne lub intelektualne rosną lub spadają (liczebnie) na moralność lub na to, co Kant nazywa imperatywem kategorycznym, który zabrania sprzeczności zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych, i który musi być uniwersalnie logiczny i spójny. Po prostu nie można omawiać metafizyki moralności bez stawania twarzą w twarz z metafizyką moralną Kanta. Niektórzy psychologowie społeczni zdają sobie z tego sprawę, a ludzie tacy jak Jonathan Haidt z New York University potępiają Kanta i zachodnią tradycję intelektualną, mówiąc:

“Zachodnia filozofia oddaje cześć rozumowi i nieufności do namiętności przez tysiące lat. Bezpośrednia linia biegnie od Platona przez Immanuela Kanta do Lawrence’a Kohlberga. Odniosę się do tej postawy pełnej czci… jako złudzenia racjonalistów. Nazywam to złudzeniem, ponieważ gdy grupa ludzi robi coś świętego, członkowie kultu tracą zdolność do jasnego myślenia o tym. Moralność wiąże i oślepia”. [67]

Właśnie tutaj Haidt już zwiastował swoją własną intelektualną zgubę, ponieważ pośrednio pożycza od samego Kanta, aby wyrazić swoją rację. Czy on w zasadzie nie próbuje uniwersalizować swoich poglądów w swojej książce? Czy on nie próbuje przekonać czytelników, że ma rację co do zachodniej filozofii? Jeśli odpowiedź brzmi „tak”, to pośrednio udowadnia, że Kant ma rację w całej rozciągłości.

Jeśli odpowiedź brzmi „nie”, to czyż Haidt nie jest pośrednio na płaszczyźnie z grupą ludzi, którzy próbują wymusić na nas swoją ideologię, tj. że tradycyjni filozofowie Zachodu są złudni, ponieważ oddają cześć rozumowi i nie ufają namiętności? Jeśli odpowiedź brzmi „nie”, to kim jest Haidt, aby mówić nam, że zachodni filozofowie są złudni, ponieważ „wielbią” rozum i nie ufają namiętności?

Widzisz, nie ma sposobu, aby zuniwersalizować podstawową zasadę Haidta, a intelektualne dzieci Darwina nadal napotykają ten sam dokuczliwy problem. Jeśli „domena moralna różni się w zależności od kultury” [68], jak twierdzi Haidt, to dlaczego ktoś z innej kultury powinien poważnie traktować to, co on mówi? Jeśli „moralne rozumowanie jest czasami zmyśleniem post hoc“(po tym; post factum) [69], czy samo twierdzenie może cierpieć na takie samo zmyślenie “post hoc“?

Czy to prawdziwy Jared Taylor? Proszę, wstać!

Opierając swoje założenia na walce o byt, które ewidentnie wyciąga z ewolucji lub teorii Darwina, Taylor pisze: „Grupy, które nie broniły terytorium przed intruzami, miały mniejszą szansę na przetrwanie”. Do tej pory, dobrze. Ale, kontynuuje cytując aprobująco fińskiego uczonego o nazwisku Tatu Vanhanen, mówiąc: „Nasze behawioralne predyspozycje do etnicznego nepotyzmu ewoluowały w walce o byt, ponieważ było to racjonalne i użyteczne” [70].

Jeśli stwierdzenie, że behawioralne predyspozycje do etnicznego nepotyzmu ewoluowały w walce o byt, jest prawdą, to może to wyjaśnia, dlaczego Jared Taylor nie powiedział nic o zachowaniu Izraela w odniesieniu do Palestyńczyków, szczególnie gdy izraelska armia dosłownie zlikwidowała Palestyńczyków w 1948 r. i wyrzuciła ich z ich ziemi. Być może to tłumaczy, dlaczego Jared Taylor nadal milczy na temat osiedli izraelskich. Jeśli poważnie potraktuje się jego argument, wówczas nikt nie może powiedzieć, że Izrael robi coś złego, ponieważ jest to część „walki o byt”. Sam Benjamin Netanyahu niedawno wygłosił wykład w elektrowni jądrowej Dimona, w której oświadczył:

„Słabe wykrusza się, podlega masakrze i wymazaniu z historii, podczas gdy silne, na dobre lub na złe, przetrwa. Mocni są szanowani, a sojusze są dokonywane z silnymi, a na końcu pokój jest dokonywany z silnymi … “. [71]

Tutaj znowu mamy do czynienia z nieodpartym wnioskiem: moralność nie ma miejsca w tej „walce o byt”. Jak wykazali biografowie Darwina, podbój i eksterminacja były w centrum nadrzędnego projektu Darwina. Brytyjscy biografowie Adrian Desmond i James R. Moore piszą:

„Społeczny darwinizm” często uważano za coś nieistotnego, a w tym przypadku do czystego darwinowskiego ‘kapitału’ dodawana jest brzydka narośl, nadszarpująca obraz Darwina. Ale jego notatniki jasno pokazują, że konkurencja, wolny handel, imperializm, eksterminacja rasowa i nierówność seksualna zostały wpisane do równania od samego początku – „Daryzmizm” zawsze miał na celu wyjaśnienie ludzkiego społeczeństwa”.

Historyk Paul Crook z University of Queensland nieskładnie próbował argumentować, że darwinizm może być użyty do promowania „biologii pokoju”, to jest „matrycy biologicznych dowodów i słowników, które można wykorzystać ideologicznie do wspierania przyczyn pokoju” [73]. Crook przyznaje, że darwinizm „warunkował zachodnie postawy rasowej i kulturowej wyższości, które przełożyły się na doktryny imperialne i wojskowe …”. [74] Jeśli tak jest, to ludzie tacy jak Crook muszą wyjaśnić nam, jak są intelektualnie konsekwentni w podtrzymywaniu darwinizmu i „biologii pokoju” jednocześnie. Crook sam przyznaje:

„Późniejsi apostołowie i użytkownicy darwinizmu – a dotyczy to także szkoły biologii pokoju – ostrożnie dystansowali się od ostrzejszych implikacji doboru naturalnego i genialnie przerobili teorię Darwina na modę bardziej akceptowalnych i / lub postępowych epistemologów” [75].

Ponieważ Darwin, według Crooka, „uwolnił się” od paradygmatu, który odcina telos (ostateczny koniec) z należnego mu miejsca we wszechświecie, [76] Darwin musiał zastąpić to czymś innym. Dlatego zaczął faworyzować „’surową’ koncepcję doboru naturalnego w oparciu o szansę, walkę i niedoskonałą adaptację”. [77] W związku z tym nieuniknione było, że nadrzędny projekt Darwina zakończy się popieraniem rasizmu. Crook ponownie przyznaje:

„Z konfliktu Darwina i rozwojowych modeli ewolucji wyłonił się szereg rasistowskich i militarystycznych ekstrapolacji, które uzasadniały podbój i represje poddanych narodów, stwarzając drabiny ewolucyjne, które umieszczały na szczycie ludzi o najwyższych zdolnościach w wojnie i handlu, tym samym relegując innych do niższych szczebli”. [78]

Crook twierdzi, że „Darwin podniósł alarm, podjęty później przez eugeników i degeneracjonalistów, że rozwinięte społeczeństwa ryzykowały rozpad, ponieważ nadmiernie chroniły słabych i biednych, budując azyle dla imbecyli i chorych, utrzymując przy życiu tych o słabych organizmach poprzez lepszą medycynę i szczepienia”. [79]

Ideologicznie Darwin ustalał podstawy ruchu eugenicznego, który później miał katastrofalny wpływ na Europę i Amerykę. Jednak moralnie nie mógł żyć według własnej zasady. [80] To jeden z powodów, dla których był przeciwko niewolnictwu. Ciekawe jest to, że Darwin zdecydował się żyć targany sprzecznościami aż do dnia swojej śmierci. Crook oświadczył, że „czasami [Darwin] podkreślał kulturową ewolucję, a innym razem powracał do naturalnej selekcji”. [81] Darwin napisał do przyjaciela na rok przed jego śmiercią:

„Przypomnij sobie, jakie ryzyko ponosiły narody Europy niewiele wieków temu, będąc stale zalewane przez Turków, i jak absurdalny jest taki pomysł obecnie! Bardziej cywilizowane tzw. rasy kaukaskie podbijały turecką kotlinę w walce o byt. Patrząc na świat w niezbyt odległą przyszłości, jak nieskończona liczba niższych ras będzie musiała być wyeliminowana przez wyżej cywilizowane rasy na całym świecie.”[82]

Większość darwinowskiej, a nawet neodarwinowskiej subkultury celowo zignorowała wewnętrzną sprzeczność Darwina, a intelektualne dzieci Darwina nie podjęły żadnego wysiłku, aby rozwiązać ten centralny problem. To jeden z powodów, dla których nie mogłem dotrzeć nigdzie z ludźmi takimi jak Lasha Darkmoon [83], a nawet David Duke. [84]

Darwin okaleczył swoje intelektualne dzieci

Niezależnie od tego, czy Taylor i inni chcą tego, czy nie, są intelektualnymi dziećmi Karola Darwina, co oznacza, że przez resztę swojego naturalnego życia będą musieli żyć w intelektualnej sprzeczności. Można powiedzieć, że Immanuel Kant niszczy projekt Taylora, gdy Kant mówi, że aby działanie było dobre, „nie wystarczy, że będzie ono zgodne z prawem moralnym – musi to również być zrobione ze względu na prawo moralne”. [85] ] Kant oczywiście rujnuje darwinowską nadzieję, że uda się zredukować istoty ludzkie do maszyn lub splotu ludzkiego postępowania z zachowaniem zwierzęcym. Taylor i jego bracia darwiniści są winni czynienia tego właśnie.

W konsekwencji, ten poważny temat jest szkodliwy dla projektu Taylora. Taylor szeroko mówi o zachowaniu w królestwie zwierząt i używa tego do wyciągnięcia wniosku, że ludzie są zasadniczo tacy sami. [86] „Wyższe zwierzęta wykazują te same tendencje”, mówi nam. „Szympansy są naszymi najbliższymi żyjącymi krewnymi i dają wskazówki, jak zachowywali się nasi dalecy przodkowie”. [87] Z pewnością Taylor dostał to od swego intelektualnego ojca, Karola Darwina, którego książka Zstąpienie człowieka (The Descent of Man) „przełamała tradycyjne rozgraniczenie między ludźmi jako osobami i zwierzętami jako rzeczami”. [88]

Taylor znów nie mówi nam, że zwierzęta takie jak mrówki, pszczoły i lwy nie są czynnikami moralnymi. Kiedy lew wskakuje na biednego jelenia i morduje go, czy nazywamy to morderstwem? Jak słusznie to wyraził William Lane Craig,

„Kiedy wielki biały rekin przymusowo kopuluje z kobietą, siłą kopuluje z nią, ale jej nie gwałci – bo nie ma moralnego wymiaru tych działań. Nie są one ani zakazane, ani obowiązkowe.[89]

Morderstwa i gwałt odnoszą się tylko do ludzi, a nie zwierząt. Dlatego nie można porównywać ludzi i zwierząt, jeśli chodzi o zachowanie moralne. [90]

Ale ponieważ Taylor działa w systemie, który zasadniczo odcina teleologię od jej prawowitej matrycy, intelektualnie (i być może celowo) staje się ślepy. Według Crooka Darwin „sam przestrzegał przed używaniem określeń takich jak ‘wyższy’ lub ‘niższy’ i ostrzegał swoich czytelników, że ewolucja często prowadziła do ślepych zaułków”. [91] Oczywiście, Taylor i inni nie baczyli na to, co Darwin uważał za ślepe zaułki.

Co więcej, Taylor nie może powiedzieć swoim czytelnikom, że zgodnie z podstawową zasadą darwinizmu, cokolwiek istnieje, ma rację w królestwie zwierząt. Jak ponownie ujął to Crook: „Walka i konkurencja, przemoc, rozlew krwi i okrucieństwo były mechanizmami filtrującymi, prymitywnymi, niepewnymi, marnotrawnymi, przez które następowały zmiany gatunkowe i naturalny postęp”. [92]

Innymi słowy, zgodnie z mechanizmem darwinizmu, nie może być „postępu” bez przemocy, rozlewu krwi i walki. Jeśli Darwin ma rację, to „przemoc jest stałym potencjałem ludzkim, wojna nie jest odbiegająca od normy i może nawet zostać uznana za biologiczną konieczność”. [93]

Więc darwiniści, w tym Crook, muszą robić dużo gimnastyki umysłowej, aby uniknąć podstawowej zasady Darwina.

Taylor nie ma odwagi, aby powiedzieć nam, że darwinowski konsensus jest taką moralnością, jak według słów filozofa nauki, Michaela Ruse’a, jest szachrajstwo (flimflam). [94] Crook zgadza się, że „darwinizm był powszechnie postrzegany jako jeden z tych potężnych sił intelektualnych, które pomogły zerwać tradycyjny moralny porządek Zachodu w późniejszym wieku XIX”. [95] Taylor aprobująco cytuje E.O. Wilsona z Harvardu, poprzez całą swoja książkę. Wilson jest powszechnie znany jako ojciec socjobiologii. Posłuchaj jednak, co Wilson ma do powiedzenia na temat etyki lub moralności:

„Etyka, tak jak ją rozumiemy, jest złudzeniem, które zostało nam przekazane przez nasze geny, aby skłonić nas do współpracy. Bez zewnętrznego uziemienia. Etyka jest wytwarzana przez ewolucję, ale nie jest przez nią uzasadniona, ponieważ, podobnie jak sztylet Makbeta, służy jako potężny cel bez istnienia w sensie materialnym”.[96]

Dla Wilsona i innych zagorzałych darwinistów moralność jest tylko wytworem ewolucji socjobiologicznej, która została w nas zakorzeniona i która nie ma poważnego obiektywizmu. Jak ponownie pisze Ruse: „Moralność to tylko kwestia emocji, jak lubienie lodów i seksu oraz nienawiść do bólu zęba i oznaczanie dokumentów studenckich”. [97] Jeśli uważasz, że Ruse  tylko żartuje, pomyśl jeszcze raz. Szeroko omawia to w swojej pracy The Darwinian Paradigm:

„Moralność jest biologiczną adaptacją nie mniej niż ręce, stopy i zęby. . . . Uważany za racjonalnie uzasadniony zestaw twierdzeń o przedmiocie obiektywnym, etyka jest iluzoryczna. Doceniam to, że gdy ktoś mówi: „kochaj bliźniego, jak siebie samego”, myśli, że odnosi się do kogoś ‘ponad’ i ’poza’ sobą. . . . Niemniej jednak, takie odniesienie jest w rzeczywistości bez fundamentu. Moralność jest tylko pomocą dla przetrwania i reprodukcji. . . a jakiekolwiek głębsze jej znaczenie jest iluzoryczne. . . “.[98]

Jak już dowiedliśmy w przeszłości, Darwin widział prawie to samo. Argumentował w Descent of Man, że „jeśli, na przykład wziąć skrajny przypadek – ludzie będą hodowani w dokładnie takich samych warunkach, jak pszczoły w ulu, nie może być wątpliwości, że nasze niezamężne samice będą, podobnie jak pszczoły-robotnice, uważać, że ich świętym obowiązkiem jest zabijanie swoich braci, a matki będą starały się zabić swoje płodne córki i nikt nie pomyśli o wtrącaniu się”.[99]

Przegląd Edynburski szybko dostrzegł logiczną konkluzję stanowiska Darwina. Oświadczył wówczas, że jeśli Darwin ma rację, gdy:

„Większość ludzi o poważnych poglądach będzie zmuszona zrezygnować z tych motywów, dzięki którym usiłowali żyć szlachetnym i cnotliwym życiem, jako opartym na błędzie; nasz zmysł moralny okaże się jedynie rozwiniętym instynktem … Jeśli te poglądy mają być prawdziwe, zbliża się rewolucja w myślach, która wstrząśnie społeczeństwem do samych podstaw, niszcząc świętość sumienia … “.[100]

Pisarz naukowy, Robert Wright, zgadza się, że Descent of Man Darwina „rzeczywiście zniszczył moralną siłę zachodniej cywilizacji” i zastąpił ją czymś innym.

„Sympatia, empatia, współczucie, sumienie, wina, wyrzuty sumienia, nawet samo poczucie sprawiedliwości, poczucie nagradzania za dobro, a karania za zło – wszystko to może teraz być postrzegane jako pozostałości organicznej historii na określonej planecie. Co więcej, nie możemy pocieszyć się, tak jak Darwin w błędnym przekonaniu, że te rzeczy ewoluowały dla większego dobra – „dobra grupy”. Nasze eteryczne intuicje na temat tego, co jest dobre, a co nie, są bronią przeznaczoną do codziennej walki wręcz między jednostkami. Nie tylko moralne uczucia są teraz podejrzane, ale i cały moralny dyskurs”. [101]

Jeśli tak, to dlaczego na świecie Taylor powołuje się na „moralność”, aby udowodnić swój ideologiczny projekt? Dlaczego oszukuje swoich czytelników i naśladowców? Dlaczego ludzie ci nie mogą zacząć myśleć o fundamentalnych zasadach, które stanowią podstawę ich własnej ideologii? Kwestia ta staje się bardzo interesująca, ponieważ wielu biologów ewolucyjnych i psychologów twierdziło, że gwałt ma biologiczne podłoże! [102]

Jeśli gwałt jest biologiczny, a moralność jest tylko wytworem naszej wyobraźni, to dlaczego ludzie tacy jak Taylor piszą artykuły i książki wijące się i jęczące o przestępstwach seksualnych? [103] Jeśli Taylor nie jest przygotowany do kroczenia niebezpieczną ścieżką, to dlaczego próbuje to osiągnąć w obie strony?

Co na to grupy nacjonalistyczne?

To prowadzi nas do zasadniczego pytania: czy jest możliwe, żeby białe grupy nacjonalistyczne same stały się „żydami”? „Nick Griffin zyskał uznanie za próbę wykorzenienia antysemityzmu z Brytyjskiej Partii Narodowej, którą prowadzi”. [104] Robi się jeszcze ciekawiej, ponieważ Taylor skrytykował wojnę w Iraku, ale ani razu nie wspomniał, że sama wojna była zasadniczo neokonserwatywnym programem, o którym wszyscy wiemy, że właściwie jest projektem żydowskim. [105] Rozogniony syjonista Thomas Friedman z New York Times powiedział w 2003 r. Haaretzowi, że plan wojny w Iraku został rozpowszechniony przez niewielką grupę złożoną z 25 lub 30 neokonserwatystów, z których prawie wszyscy byli żydami, prawie wszyscy intelektualistami (częściowa lista: Richard Perle, Paul Wolfowitz, Douglas Feith, William Kristol, Elliott Abrams, Charles Krauthammer) są ludźmi wzajemnie zaprzyjaźnionymi i wspierającymi się nawzajem, przekonanymi, że idee polityczne są główną siłą napędową historii. Uważają, że właściwa idea polityczna pociąga za sobą połączenie moralności i siły, praw człowieka i temperamentu. Filozoficzne podstawy neokonserwatystów waszyngtońskich to pisma Machiavellego, Hobbesa i Edmunda Burke”.[106]

Biały nacjonalizm a Izrael

W przeszłości dowiedliśmy, że niektóre białe grupy nacjonalistyczne nieuchronnie wyrażają syjonistyczną lub izraelską narrację. Na przykład Richard Spencer oświadczył pod koniec zeszłego miesiąca: „Mam wielki podziw dla izraelskiego państwa prawa narodowego. Żydzi znów stoją na czele, ponownie zastanawiając się nad polityką i suwerennością na przyszłość, pokazując drogę dla Europejczyków”.

Spencer mógł wykuć tę ideę od samego Jareda Taylora, który powiedział w 2012 roku, kiedy Izraelczycy deportowali Afrykanów: „gratulujemy Izraelczykom energicznych środków mających na celu utrzymanie narodowego charakteru i czekamy na dzień, w którym nasz kraj będzie mógł zrobić to samo”. [107] Taylor podsumował:

„Izraelska wersja Operacji Wetback jest bez wątpienia dobra dla wszystkich rasowo świadomych białych. Powinniśmy go wspierać, upowszechniać i wymagać, aby nasze własne rządy działały w taki sam sposób. Pod tym względem Izrael może rzeczywiście być, jak jest napisane w Księdze Izajasza, „światłem dla narodów”. [108]

Innymi słowy, Izrael jest doskonałym przykładem „dla wszystkich rasowo świadomych białych”. Nie ma znaczenia, czy kraj zlikwidował Palestyńczyków w 1948 roku, aby dostać się tam, gdzie jest w tej chwili. Nie ma znaczenia, czy Izrael ma historię mordowania postrzeganych wrogów. [109] Nie ma znaczenia, czy izraelscy historycy lubią samego Benny’ego Morrisa, przyznają, że Izrael w szczególności wymazał rdzenną ludność. Przytoczmy ponownie Morrisa w tym względzie:

„Państwo żydowskie nie powstałoby bez wykorzenienia 700 000 Palestyńczyków. Dlatego konieczne było ich wykorzenienie. Nie było innego wyjścia, jak wyrzucić tę populację. Konieczne było oczyszczenie głębi lądu i oczyszczenie obszarów przygranicznych oraz oczyszczenie głównych dróg. Konieczne było oczyszczenie wiosek, z których nasze konwoje i nasze osady były ostrzeliwane”.[110].

Czyszczenie etniczne było krwawą historią Izraela, a renomowani izraelscy historycy pisali obszernie na ten temat. [111] Te czystki etniczne trwają po dziś. [112] Osiedla izraelskie są klasycznymi przykładami. Ze’ev Maoz z University of California, a dawniej z Uniwersytetu w Tel Awiwie, konstatuje w obronie Ziemi Świętej:

„Izrael pogwałcił ducha i literę porozumień z Oslo, zasadniczo zmieniając status quo poprzez powszechną politykę osadniczą … w 1993 roku na okupowanych terytoriach było około 110 000 osadników w okupowanym obszarze. W 2001 roku było 195 000 (należy zauważyć, że liczba osadników wzrosła o 18 procent podczas Intifady Al Aksa). Był to wzrost o 73 procent pod przykrywką umowy, w której Izrael zobowiązał się nie zmieniać status quo terytorialnego”.[113]:

Według Maoza osiedla stanowiły przeszkodę dla pokoju na Bliskim Wschodzie. W rzeczywistości „polityka osadnicza była samozniszczalna … Budując nowe osiedla i zatwierdzając nowe budownictwo w już istniejących, izraelski rząd skutecznie zaangażował się w samobójczy proces, który wiąże ich ręce w ostatecznych umowach o statusie”. [114] ]

W jaki sposób biali nacjonaliści, tacy jak Taylor, a nawet Hart, radzą sobie z tymi niepodważalnymi faktami? Czy piszą artykuły potępiające Izraelczyków za naruszenie porozumień z Oslo? Czy odwołują się do prawa moralnego, aby rzucić wyzwanie Izraelowi? Oczywiście nie.

Tym, co powinno być uderzające dla każdego obserwatora, jest to, że Izrael, ruch neokonserwatywny i żydowskie organizacje, takie jak AIPAC, doprowadziły Amerykę do samobójczej ścieżki w interiorze centralnym i południowym [115], a teraz Taylor i inni mówią nam, że Izrael powinien być wzorem „dla wszystkich rasowo świadomych białych”, nie rzucając nawet wyzwania środkowemu rdzeniu izraelskiego diabolicznego podboju na Bliskim Wschodzie. Taylor nie podjął nawet ‘mikroskopijnego’ poziomu krytyki Izraela.

Co więcej, starożytni i współcześni historycy i uczeni mają wiele do powiedzenia na temat kwestii żydowskiej. Na przykład w Polsce w XVII wieku nauczanie dla żydów pochodziło głównie z dwóch głównych nurtów: Talmudu i literatury rabinicznej. [116] Doprowadziło to do oszukiwania systemu. Jak ujął to Heinrich Graetz, jeden z ojców żydowskiej historiografii:

„Miłość do przekrętów, zniekształcania, genialnego oskubywania i przeczulona niechęć do tego, co nie mieściło się w ich polu widzenia, stanowiła charakter polskich żydów. Szczycili się znajomością Talmudu i duchem dogmatyzmu epatującym nawet od najlepszych rabinów, co podkopywało ich zmysł moralny … Uczciwość i prawość osobowości utracili tak całkowicie, jak umiarkowanie i poczucie prawdy”.

„Chamstwu nadano znaczenia ‘gry słów’ jako metody nauczania w szkołach i używano jej, aby przechytrzyć mniej przebiegłych. Znajdowali przyjemność i rodzaj triumfalnej rozkoszy w podstępie i oszustwie przeciwko członkom własnej rasy, których chytrość rasowa, nie pozwalała dobrze wykorzystać umiejętności, ponieważ byli rozgarnięci w przebiegłości; ale za to świat nieżydowski, z którym nawiązywali kontakt, doświadczał tego na własną szkodę z tytułu ‘wyższości’ talmudycznego ducha polskich Żydów”. [117]

To oczywiście wzmocniło antyżydowskość wśród Polaków, ponieważ wiedzieli, że byli oszukiwani. To szybko doprowadziło do powstania wśród ‘gojów’, którzy w 1638 r. „zabili 200 żydów i zniszczyli kilka synagog”. Dziesięć lat później żydzi trzymający się ściśle księgi Zohar odnoszącej się do spraw rewolucji mesjanistycznej, co znowu spowodowało „krwawą karę”, podczas której zarówno niewinni jak i winni żydzi zostali zabici. [118] Z tego powodu zarówno tysiące żydów, jak i nie-żydów zginęło w tym samym roku.

W ciągu następnych trzech lat opór antyżydowski ponownie doprowadził do krwawej wojny, która pochłonęła życie tysięcy żydów, a wielu z nich przeniosło się do innych miejsc, takich jak Holandia, gdzie przyjęto ich przyjaźnie. Inni przenieśli się do takich miejsc, jak Czechy, Austria, Włochy i Węgry. Gdziekolwiek się udawali, zabierali ze sobą studium Talmudu, z niemal dokładnymi postawami wobec ‘gojów’ i ich duchem wyższości. [119]

Graetz pisze, że „dalecy od rezygnacji z własnej metody w obcym kraju, żądali, aby cały świat był przez nich regulowany i w oparciu o ich zasady”. [120] Wracając do epoki wojny secesyjnej w Stanach Zjednoczonych, Ulisses S. Grant orzekł, że „żydzi, jako klasa naruszająca każdą regulację handlu ustanowioną przez Departament Skarbu, a także porządek w departamencie, zostają wyrzuceni z departamentu [stanu Tennessee] w ciągu dwudziestu czterech godzin od otrzymania tego nakazu”.[121]

Nie są to odosobnione przypadki. Jeśli obierzemy historyczną cebulę, stanie się jasne, że jedną z głównych przyczyn konfliktu na Zachodzie jest to, co E. Michael Jones trafnie nazwał „żydowskim duchem rewolucyjnym”. [122] Celowe ignorowanie lub odrzucanie treści historycznego nauczania ma wejść w życie w fikcyjnym świecie. I to jest świat, w którym Jared Taylor i jego oddani wyznawcy postanowili żyć.

W każdym razie Michael Hart, który faktycznie wierzy w kłamstwo, że naziści użyli żydowskich ciał „do produkcji mydła” [123] i który nieskładnie wyraża pogląd, że „reputacja Hitlera jako najbardziej złego człowieka w historii jest niekwestionowana” [ 124], nie jest zainteresowany żadną prawdą, która zraniłaby jego uczucia. Ironia polega na tym, że Hart jest facetem, który zaproponował podział Stanów Zjednoczonych na cztery stany: „czarny stan, biały stan, państwo latynoskie i zintegrowane / zmieszane rasowo państwo”. [125]

Krótko mówiąc, ludzie tacy jak Jared Taylor są bardzo zainteresowani tym, co E. Michael Jones nazwał „rasizmem przedmieść”. Jak to ujął Jones:

„John Sharpe jest demonizowany przez zabójców indywiduum w Południowym Centrum Ubóstwa (SLPC) jako antysemita, ponieważ wziął udział w konferencji Amerykańskiego Renesansu. Jeśli jednak zalogujemy się na stronę SPLC i wpiszemy amerykański renesans do wyszukiwarki, okazuje się, że SPLC ma dobre rzeczy do powiedzenia na temat tej rasistowskiej organizacji”.

„W rzeczywistości szybkie przeszukanie strony internetowej SPLC informuje nas, że prezydent AR Jared Taylor jest „przeciwnikiem antysemityzmu “. Shawn Mercer, człowiek odpowiedzialny za internetową grupę dyskusyjną AR, powiedział nam, że „usuwa większość postów krytykujących żydów”. Potwierdza jedynie to, czego nauczyliśmy się z innych źródeł”.

„W nekrologu Sam Francisa, który pojawił się w American Conservative, powiedziano nam, że Jared Taylor chciał zrobić dla białego nacjonalizmu to, co William F. Buckley zrobił dla konserwatyzmu. I co to jest? No, aby go obalić w interesie Żydów”.

„Jeden z wpisów na stronie SPLC głosi: „Wiadomo, że amerykański renesans nie dopuszcza antysemityzmu; jest ‘przedmiejski’ (uptown), 100% czysty WN [biały nacjonalizm]. Nazwij to pierwszym krokiem, jeśli chcesz, ale to bardzo ważny pierwszy krok, bo Jared Taylor odniósł sukces. Sukces w czym? Brudny sekret rasizmu „uptown” polega na tym, że oferuje on osłonę rewolucjonistom, twierdząc, że żydzi są biali … prawdziwa armia wojen kulturowych ma charakter etniczny, a nie rasowy. Amerykański Renesans jest białą wersją NAACP, czyli jeszcze jedną organizacją, która manipuluje kwestią rasową w interesie rewolucyjnych Żydów.

Głównym celem AR jest przekonanie wykorzenionych protestantów, że żydzi są biali, a zatem nie stanowią zagrożenia dla ich interesów. Ukrywając problem, grając kartą rasową, AR angażuje się w kulturową mistyfikację tak samo jak przede wszystkim NAACP i Czarne Pantery, dwie żydowskie operacje przeprowadzone wcześniej.

Przesłaniając prawdziwą naturę wojen kulturowych, biały nacjonalizm staje się formą kontroli politycznej i godnym następcą prowadzonej przez Żydów czarnej operacji znanej jako konserwatyzm. Nic dziwnego, że ‘rasowy’ tłum był zdenerwowany moją rozmową ….

To, co powiedziałem w mojej rozmowie na temat żydowskiej działalności wywrotowej ruchu na rzecz praw obywatelskich i żydowskiej próby przekształcenia Murzyna w rewolucyjną awangardę w Stanach Zjednoczonych, jest wyrazem prawdziwego ograniczenia umysłowego (fortiori) w przypadku białego rasizmu. SPLC popiera rasizm „uptown” odmiany AR, ponieważ SPLC, podobnie jak wcześniej NAACP, jest organizacją zasadniczo żydowską”.

“Wspieranie rasizmu „uptown” zwalnia rewolucyjnych żydów z odpowiedzialności w wojnach kulturowych, dając im osłonę ‘bycia białymi’, a gdy zostaną oni dyplomowani jako biali, są zdefiniowani jako ‘dobrzy’ z powodu swojego DNA. Jak ktokolwiek może uwierzyć, że ten czarny (mumbo jumbo) jest po przeciwnej, niż moja, stronie. Jeśli chcesz uzyskać bardziej szczegółowe wyjaśnienie, sugeruję kontakt z Jaredem Taylorem”.[126]

Jones go przebił. Jared Taylor, podobnie jak Richard Spencer, jest uwięziony w świecie na wspak (topsy-turvy), a ten świat reprezentuje intelektualną i filozoficzną śmierć Amerykańskiego Renesansu. Taylor nie jest intelektualnie przygotowany na to, by podążać własną ideologiczną drogą do swojego gorzkiego końca, więc zwodzi swoich naiwnych zwolenników, że stoi na moralnych podstawach. Ale wszyscy wiemy już, że moralne stopy Taylora są mocno osadzone w powietrzu. Dlatego jego twierdzenia są moralnie i filozoficznie bez smaku i bezwartościowe. Być może musi dziękować Bogu, że nigdy nie spotkał ludzi takich jak Kant.

 

• [1] Jonathan Tilove, “White Nationalist Conference Ponders Whether Jews and Nazis Can Get Along,” Forward , March 3, 2006.
• [2] Jared Taylor, “Spread the Message of White Consciousness,” American Renaissance , January 25, 2017.
• [3] Tilove, “White Nationalist Conference Ponders Whether Jews and Nazis Can Get Along,” Forward , March 3, 2006.
• [4] Ibid.
• [5] Ibid.
• [6] Ibid.
• [7] https://www.youtube.com/watch?v=c8wzGsLtdc4 .
• [8] Kevin MacDonald, The Culture of Critique: An Evolutionary Analysis of Jewish Involvement in Twentieth-Century Intellectual and Political Movements (1 ^st Books Library, 2013), 425.
• [9] Ibid.
• [10] Ibid., 425-426.
• [11] https://www.youtube.com/watch?v=RELmEPUy6lQ .
• [12] Carol M. Swain, Russ Nieli, Contemporary Voices of White Nationalism in America (Cambridge: Cambridge University Press, 2003), 188.
• [13] For a study on similar issues, see Thomas Sowell, Education: Assumptions versus History (Stanford: Hoover Institution Press, 2016); Black Rednecks and White Liberals (New York: Encounter Books, 2005), chapter 5.
• [14] Quoted in Jones, Jewish Revolutionary Spirit , 700.
• [15] RW Johnson, “The Mandela Myth,” National Interest , December 10, 2013.
• [16] Ibid; see also Rian Malan, “What a Lost Prison Manuscript Reveals about the Real Nelson Mandela,” The Spectator , January 18, 2014.
• [17] RW Johnson, How Long Will South Africa Survive? (London: C. Hurst & Company, 2015), 24.
• [18] Johnson, “The Mandela Myth,” National Interest , December 10, 2013.
• [19] Timothy J. Williams, “Nelson Mandela: A Candid Assessment,” Crisis Magazine , December 10, 2013.
• [20] Johnson, “The Mandela Myth,” National Interest , December 10, 2013.
• [21] Sarah Boseley, “How Nelson Mandela changed the Aids agenda in South Africa,” Guardian , December 5, 2013.
• [22] Ofer Aderet and David Fachler, “Mandela Received Weapons Training from Mossad Agents in Ethiopia,” Haaretz , December 20, 2013.
• [23] Stephen Ellis, External Mission: The ANC in Exile 1960–1990 (New York: Oxford University Press, 2013), 14.
• [24] Ibid.
• [25] Ibid., 28.
• [26] Richard Goldstone, “Nelson Mandela, Iconic Leader for Jews of South Africa — and World,” Jewish Daily Forward , December 5, 2013; for similar reports, see “Mandela’s Vital Jewish Allies,” Jerusalem Post , December 6, 2013; Richard Kreitner, “Nelson Mandela was a revolutionary—and these Jews made common cause with him,” Tablet , November 26, 2013; Adam Soclof, “From the Archive: Nelson Mandela and the Jews,” Jewish Telegraphic Agency , December 5, 2013.
• [27] Quoted in Sasha Polakow-Suransky, The Unspoken Alliance: Israel’s Secret Relationship with Apartheid South Africa (New York: Vintage Books, 2010), 33.
• [28] Barry Dov Sidelsky and Colin Sidelsky, Mandela’s Boss (Jerusalem: Mazo Publishers, 2011), 13.
• [29] Collin Shlindler, “Mandela and the Jews,” Jewish Chronicle , July 13, 2018.
• [30] Ellis, External Mission , 11.
• [31] Polakow-Suransky, The Unspoken Alliance , 33
• [32] Ibid., 34.
• [33] Marc Schneier, “MLK, Mandela and the Jews,” The Jewish Week , January 14, 2014.
• [34] Ibid.
• [35] “Israeli Torture of Arab Prisoners Reported by London Sunday Times,” NY Times , June 20, 1977; Monroe H. Freedman, “Israeli Torture, They Said,” NY Times , June 2, 1978; Clyde Hyberman, “Israeli Study Finds Torture Common,” NY Times , April 3, 1992; Serge Schmemman, “In Israel, Coercing Prisoners Is Becoming Law of the Land,” NY Times , May 8, 1997. For a recent study, see Norman Finkelstein, Gaza: An Inquest into Its Martyrdom (Oakland: University of California Press, 2018).
• [36] Talisa Nesher, “Israel Admits Ethiopian Women Were Given Birth Control Shots,” Haaretz , January 27, 2013; Elise Knutsen, “Israel Forcibly Injected African Immigrants with Birth Control, Report Claims,” Forbes , January 28, 2013; Phoebe Greenwood, “Ethiopian women in Israel ‘given contraceptive without consent,’” Guardian, February 28, 2013; Alistair Dawber, “Israel gave birth control to Ethiopian Jews without their consent,” Independent , January 27, 2013.
• [37] See Benny Morris, The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited (Cambridge: Cambridge University Press, 2004); Ilan Pappe, The Forgotten Palestinians: A History of the Palestinians in Israel (New Haven: Yale University Press, 2011); The Ethnic Cleansing of Palestine (Oxford: One World, 2006).
• [38] See Robert Conquest, The Harvest of Sorrow (Oxford: Oxford University Press, 1987); Jean-Louis Panné and Andrzej Paczkowski, The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression (Cambridge: Harvard University Press, 1999); Norman Naimark, Stalin’s Genocides (Princeton: Princeton University Press, 2010); The Russians in Germany: A History of the Soviet Zone of Occupation, 1945-1949 (Cambridge: Harvard University Press, 1997); Frank Dikötter, Mao’s Great Famine: The History of China’s Most Devastating Catastrophe, 1958-62 (London: Bloomsbury Publishing, 2010).
• [39] See Dae-Sook Suh, Documents of Korean Communism, 1918-1948 (Princeton: Princeton University Press, 1970); Korean Communist Movement, 1918-1948 (Princeton: Princeton University Press, 1967).
• [40] Jones, Jewish Revolutionary Spirit, 702, 704.
• [41] Mark B. Williams, “The Original ‘Antifa’ Was A Jewish Anti-Nazi Militia,” Forward, August 24, 2017.
• [42] “’Antifa’ Grows as Left-Wing Faction Set to, Literally, Fight the Far Right,’” NY Times , August 17, 2017; see also Lucy Pasha-Robinson, “Antifa: US security agencies label group ‘domestic terrorists,’” Independent , September 4, 2017; “Masked anarchists violently rout right-wing demonstrators in Berkeley,” San Francisco Chronicle , August 28, 2017.
• [43] Mattilda Bernstein Sycamore interviews Mark Bray, “Anti-Fascism Beyond the Headlines: Mattilda Bernstein Sycamore,” LA Review of Books , December 11, 2017.
• [44] Tim Camerato, “Professors Rebuke Dartmouth President Over Statement on Scholar’s Comments on Antifa,” Valley News , August 29, 2017.
• [45] Derek Hawkins, “A Dartmouth antifa expert was disavowed by his college president for ‘supporting violent protest,’ angering many faculty,” Washington Post , August 29, 20.
• [46] Katy Steinmetz, “What Is Antifa? Anti-Fascist Protesters Draw Attention After Charlottesville,” Time , August 14, 2017.
• [47] Sabrina Toppa, “The Baltimore Riots Cost an Estimated $9 Million in Damages,” Time , May 14, 2015.
• [48] Nell Gluckman, “The Button-Down Anarchist,” Chronicle of Higher Education , November 3, 2017.
• [49] Swain and Nieli, Contemporary Voices of White Nationalism in America , 188.
• [50] See Sowell, Black Redneck and White Liberals , 203-246.
• [51] Kay S. Hymowitz, “The Black Family: 40 Years of Lies,” Atlanta City Journal , Summer 2005.
• [52] E. Michael Jones, The Jewish Revolutionary Spirit and Its Impact on World History (South Bend: Fidelity Press, 2008), 952.
• [53] Quoted in E. Michael Jones, Barren Metal: A History of Capitalism as the Conflict Between Labor and Usury (South Bend: Fidelity Press, 2014), 966.
• [54] Quoted in Jones, Jewish Revolutionary Spirit , 950.
• [55] For further studies on this, see Benjamin Ginsberg, The Fatal Embrace: Jews and the State (Chicago: University of Chicago Press, 1993); Murray Friedman, What Went Wrong?: The Creation & Collapse of the Black-Jewish Alliance (New York: Free Press, 1995).
• [56] For studies on similar issues, see Murray Friedman, The Neoconservative Revolution: Jewish Intellectuals and the Shaping of Public Policy (Cambridge: Cambridge University Press, 2005); Stefan Halper and Jonathan Clarke, America Alone: The Neo-Conservatives and the Global Order (Cambridge: Cambridge University Press, 2004); Michael MacDonald, Overreach: Delusions of Regime Change in Iraq (Cambridge: Harvard University Press, 2014); Muhammad Idrees Ahmad, The Road to Iraq: The Making of a Neoconservative War (Edinburgh: University of Edinburgh Press, 2014).
• [57] Ernesto Londono, “Study: Iraq, Afghan war costs to top $4 trillion,” Washington Post , March 28, 2013; Bob Dreyfuss, The $6 Trillion Wars,” The Nation , March 29, 2013; “Iraq War Cost US More Than $2 Trillion, Could Grow to $6 Trillion, Says Watson Institute Study,” Huffington Post , May 14, 2013; Mark Thompson, “The $5 Trillion War on Terror,” Time , June 29, 2011; “Iraq war cost: $6 trillion. What else could have been done?,” LA Times , March 18, 2013.
• [58] David Horowitz, “Why We Were in Iraq,” Front Page Magazine , March 20, 2013.
• [59] Jones, Jewish Revolutionary Spirit , 950.
• [60] Robert Weissberg, “In Defense of the Racial Spoils System,” American Renaissance , Vol. 10, No. 3, March 1999.
• [61] Jared Taylor, “Jews and American Renaissance,” American Renaissance , April 14, 2006.
• [62] https://davidduke.com/an-open-letter-to-my-friends-attending-the-american-renaissance-conference/ .
• [63] Yuri Slezkine, The Jewish Century (Princeton: Princeton University Press, 2004), 1.
• [64] The scholarly literature on this issue is an embarrassment to riches. See for example Erich Haberer, Jews and Revolution in Nineteenth-Century Russia (Cambridge: Cambridge University Press, 1995); Marc David Baer, The Dönme: Jewish Converts, Muslim Revolutionaries, and Secular Turks (Stanford: Stanford University Press, 2010); Pawel Maciejko, The Mixed Multitude: Jacob Frank and the Frankist Movement, 1755-1816 (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 2011); Cengiz Sisman, The Burden of Silence: Sabbatai Sevi and the Evolution of the Ottoman-Turkish Dönmes (New York: Oxford University Press, 2015); Josh Lambert, Unclean Lips: Obscenity, Jews, and American Culture (New York: New York University Press, 2014); Nathan Abrams , The New Jew in Film: Exploring Jewishness and Judaism in Contemporary Cinema (New Brunswick: Rutgers University Press, 2012).
• [65] Taylor, “Jews and American Renaissance,” American Renaissance , April 14, 2006.
• [66] Ibid.