ZERO ODSZKODOWAŃ ŻYDOM ! -Oszczerczy Pozew i Wyrok Sądu USA wydany 3 marca 2006 – Dlaczego Panowie Tusk, Komorowski, Bartoszewski, Bracia Kaczyńscy i Duda ukrywali fakt istnienia takiego wyroku przed Polakami ?

Infonurt2 : w 1947 roku wydany został  w Polsce dekret na podstawie którego karano śmiercią  i pozbawiano majątków zdrajców Polski i Polaków w czasie II WŚ.

Jak już teraz wiemy było wśród nich  setki tysięcy Żydów, którzy pracowali dla GESTAPO  wydając  innych żydów przeznaczonych do likwidacji.

Ci przestępcy  nie czekając nawet na wyroki uciekli do USA,  potem do Izraela , ZSRR , Szwecji i do Ameryki Południowej. Odczekali  i teraz  wystąpili o zwrot swoich majątków. 

Ów Dekret z 1947 roku używali Żydzi do wydawania wyroków na polskich patriotów AK uznając ich za zdrajców! (np. słynny sędzia  Stefek Michnik- Szechter od 1968 r  w Szwecji)..

1 maja 2011 roku , po zablokowaniu mego wydawnictwa  na domenie  www.infonurt2.com gdzie ten wyrok od kilku lat był publikowany , ogłosili w Izraelu powstanie komisji do odzyskania swych majątków. Domena  z nazwą mego wydawnictwa   www.infonurt2.com jest  skradziona  i Stanisław Smerecki, z Milton Kanada, nielegalnie  usługując żydom  prezentuje tu pornografię aby mnie zdyskredytować i obniżyć wagę informacji które tu prezentujemy.

Wyrok USA, jako gwaranta nowego porządku w Europie,  nadal obowiązuje i nie mają oni żadnego prawa  do żadnych majątków ani w Polsce ani we Wschodniej Europie!

Obecne wyłudzanie majątków i próba zajęcia lasów w Polsce  jest zwykłą  grabieżą wykonywaną wspólnie z lokalnymi  żydami, którzy wykorzystując nielegalnie ( poprzez sfałszowane wybory)  zajmowane stanowiska w rządzie i administracji-  wystepują w roli paserów  dysponującymi skradzionymi posiadłościami – co jest zwykłym pospolitym kryminalnym przestępstwem.

Bohdan Szewczyk . Kanada.

 

SAD APELACYJNY STANÓW ZJEDNOCZONYCH

DLA DRUGIEGO OKREGU

Sesja sierpniowa 2002 r.

Wyrok wydany w dniu 3 marca 2006 r.

(Przewód sadowy 15 kwietnia 2003 r.)

(Przekazanie do rozpatrzenia sadowi niższej instancji 14 czerwca 2004 r.)

(Złożenie 10 września 2004 r.)

Sygnatura akt 02-7844

 THEO GARB, BELLA JUNGEWIRTH, SAM LEFKOWITZ,

PETER KOPPENHEIM, JUDAH WELLER, CHANA

LEWKOWICZ, SAMUEL GOLDIN, KARL DIAMOND,

HALA SOBOL, SAUL KLAUSNER i GOLDIE KNOBEL

w imieniu własnym i innych osób, będących w podobnej sytuacji

Powodowie/Wnoszący Apelacje,

przeciwko

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ ORAZ MINISTERSTWU  SKARBU PANSTWA I INNYM OSOBOM, KTÓRYCH  TOZSAMOSC NIE JEST JESZCZE ZNANA, #1-100

Pozwanym – Stronie Przeciwnej

Przed Sądem w składzie: KEARSE, CABRANES i STRAUB

Niniejsze sprawa z odwołania od wyroku Sądu Rejonowego Stanów Zjednoczonych dla Wschodniego Rejonu Stanu Nowy Jork (Edward R. Korman, Sędzia Przewodniczący) zostaje przedłożona tutejszemu Sądowi po raz drugi – zob. „Garb v. Rzeczpospolitej  Polskiej”, 72 Fed Appx 820 (2nd Cir. 2003) (postanowienie wydane w trybie uproszczonym), po przekazaniu sprawy przez Sąd Najwyzszy do ponownego rozpatrzenia przez sąd tutejszy –zob. „Rzeczpospolita v. Garb”, 542 U S 901 (2004) – w świetle wyroku  Sądu Najwyższego w  sprawie „Republika Austrii v. Altmann”, 541 US 677 (2004). Po ponownym  otrzymaniu  sprawy do rozpatrzenia od sadu wyższej instancji, sąd tutejszy starał się ustalić, czy

23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC]

powodom udało się wykazać co najmniej jedną ustawowa przesłankę do wyłączenia immunitetu suwerennego państwa obcego na podstawie Ustawy o immunitetach suwerennych państw obcych z 1976 roku [Foreign Sovereign Immunities Act] (dalej zwanej w skrócie według tytułu angielskiego tej ustawy „FSIA”), 28 USC §§ 1330, 1602-1611, co dałoby sądom Stanów Zjednoczonych właściwość do rozpoznania powództwa powodów.

Stwierdzamy, że:

(1) Wyrok w sprawie „Altmann” nakazuje nam stosowanie FSIA i wyjątków przewidzianych w tej ustawie do roszczeń wynikających z postępowania, które miało miejsce przed uchwaleniem FSIA w 1976 roku;

(2) powodowie nie wykazali istnienia przesłanek do stosowania wyjątku w przypadku „działalności gospodarczej”, wynikającego z FSIA, 28 USC §1605(a)(2), oraz

(3) powodowie nie wykazali istnienia przesłanek do stosowania wyjątku w przypadku wywłaszczenia, wynikającego z FSIA, 28 USC §1605(a)(3). Ponieważ powodowie nie wykazali istnienia przesłanek ustawowych dla wyłączenia immunitetu przysługującego suwerennemu państwu obcemu w odniesieniu do zgłaszanych przez nich roszczeń, niniejszym podtrzymuje się postanowienie Sądu Rejonowego oddalające ich powództwo ze względu na brak właściwości rzeczowej w sprawie.

Sędzia Straub zgłosił zdanie odrębne.

STEPHEN A. WHINSTON (Edward W. Millstein, Berger & Montague, PC, Philadelphia, PA, Edward E. Klein, Klein & Solomon, LLP, Nowy Jork, NY,w pismie procesowym), Berger & Montague, PC, Philadelphia, PA w imieniu Powodów-Wnoszacych Apelacje Garb i inni OWN C. PELL (Karen M. Asner w pismie procesowym), White & Case LLP, Nowy Jork, NY w imieniu Pozwanych – Strony Przeciwnej, Rzeczpospolita Polska i inni

DOUGLAS HALLWARD-DRIEMEIER (William H. Taft IV, Jonathan B. Schwartz, Wynne M. Teel, Robert D. McCallum, Jr., Gregory G. Katsas, Jr., Mark B. Stern, w piśmie procesowym), Departament Sprawiedliwości, Waszyngton DC, w imieniu Amicus Curiae w osobie Stanów Zjednoczonych na poparcie obrony Pozwanych – Strony Przeciwnej czyli Rzeczpospolitej Polskiej

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -2- ]

JOSE A. CABRANESE, Sędzia w składzie sądu

Rozważamy tu roszczenia wynikające ze zmian mapy Europy po pokonaniu Państw Osi, podczas drugiej wojny światowej, przemieszczenia milionów osób, w szczególności Żydów, którzy przeżyli wojnę, na terenie znacznej części kontynentu oraz siłowego narzucenia nowych rządów w Europie Środkowowschodniej – zob. Michael R. Marrus, „The Unwanted European Refugees in the Twentieth Century” [Niechciani uchodźcy europejscy w dwudziestym stuleciu], str. 335-36 (1985) (z opisem wymuszonej emigracji Żydów i wywłaszczenia mienia Żydowskiego w całej Europie Środkowowschodniej po zakończeniu drugiej wojny światowej), zob. Pozew ¶31, zob. także Malcolm J. Proudfoot, „European Refugees 1939-52” [Uchodźcy europejscy w latach 1939-52], str. 190 (1956) („Gdy [druga wojna światowa] dobiegła końca w Europie było około 11 milionów osób, narodowości innej niż niemiecka, którzy zostali wywiezieni ze swojego miejsca zamieszkania i w przypadku których konieczna była repatriacja”) tamże na str. 189 (zestawienie w rozbiciu według narodowości osób wymagających repatriacji).

Powodowie odwołali się od wyroku Sądu Rejonowego Stanów Zjednoczonych dla Wschodniego Okręgu Nowy Jork (Edward R. Korman, Sędzia Przewodniczący), oddalającego ich roszczenia względem Rzeczypospolitej Polskiej i Ministerstwa Skarbu R.P. ze względu na brak właściwości rzeczowej zgodnie z Federalnym Przepisem Postepowania Cywilnego 12(b)(1) – zob. „Garb v. Rzeczypospolita Polska”, 207 F Supp 2d 16 (EDNY 2002). Roszczenia Powodów, które na etapie wnoszenia powództwa uznajemy za uzasadnione pod każdym istotnym względem – zob. np. „Hallock v. Bonner”, 387 F 3d 147,

Wszystkie odniesienia do „pozwu” są odniesieniami do zmienionego pozwu złożonego 13 marca 2000 r.

 [ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -3- ]

150 (2nd Cir., 2004), wynikają z krzywdzącego traktowania Żydów w Polsce po drugiej wojnie światowej, krzywdzacego traktowania, które Sędzia Przewodniczacy Korman słusznie okreslil jako „straszliwe” („Garb”, 207 F, Supp. 2d str. 17). W szczególnosci powodowie kwestionuja dokonane przez rząd polski wywłaszczenie ich majatku po zarzucanym uchwaleniu powojennych przepisów prawnych w tym celu – tamże str. 18.

Jak Sąd Rejonowy słusznie stwierdził „silne roszczenia natury moralnej trudno jest zmienić w skuteczne powództwo prawne” – tamże str. 39 (z pominięciem wewnętrznych cudzysłowów i zmian).

Pomimo ważkich krzywd zarzucanych przez powodów kompetencja sądów Stanów Zjednoczonych do tego, aby móc rozpoznać roszczenia powodów, uzależniona jest od kwestii prawnej ściślej zdefiniowanej ustawą. Jest rzeczą ustaloną, że jedynym źródłem właściwości rzeczowej nad suwerennym państwem obcym w sądach Stanów Zjednoczonych jest Ustawa o immunitetach suwerennych państw obcych z 1976 roku [Foreign Sovereign Immunities Act] (dalej zwanej w skrócie według tytułu angielskiego tej ustawy „FSIA”), 28 USC §§ 1330, 1602-1611, która przewiduje kilka wyjątków od dawna uznawanej doktryny immunitetu suwerennego państwa obcego.

Po ponownym przekazaniu sprawy do rozpatrzenia przez Sąd Najwyższy – zob. „Rzeczpospolita Polska v. Garb”, 542 US 901 (2004) ponownie rozważaliśmy to, czy roszczenia powodów spełniają przesłanki tych ustawowych wyjątków.

W okresie pomiędzy poprzednim rozpoznaniem przez nas sprawy – zob. „Garb v. Rzeczypospolita Polska”, 72 Fed Appx. 850 (2nd Cir. 2003) (postanowienie wydawane w trybie uproszczonym) a ponownym przekazaniem sprawy przez Sąd Najwyższy do rozpatrzenia przez tutejszy Sąd, kwestia retroakcji FSIA została rozstrzygnięta pozytywnie – zob. Republika Austrii v. Altmann, 541 US 677 (2004). Wobec tego obecnie stosujemy FSIA z mocą wstecz do roszczeń powstałych w wyniku zdarzeń, które miały miejsce przed uchwaleniem ustawy z 1976 roku.

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -4-]

Stwierdzamy, że żadne z wyłączeń immunitetu suwerennego państwa obcego przewidzianych w FSIA nie ma tu zastosowania i tym samym nie ma właściwości rzeczowej.

Po pierwsze, twierdzimy, że powodowie nie wykazali istnienia przesłanek do stosowania wyjątku w przypadku działalności gospodarczej przewidzianego w FSIA, 28 USC §1605(a)(2), ponieważ (a) konfiskata majątku przez państwo w jego granicach nie stanowi czynności „handlowej”, (b) dalsze gospodarcze wykorzystanie wywłaszczonego majątku nie jest wystarczająco “w powiazaniu z” wcześniejszym wywłaszczeniem tak, aby uzasadnić stosowanie wyjątku dla “działalności gospodarczej”, oraz (c) odmawiamy uznania dokonanej przez powodów zmiany klasyfikacji roszczeń, które w swej istocie oparte są na “wywłaszczeniu”, na roszczenia wynikające z “działalności gospodarczej”.

Po drugie, stwierdzamy, ze powodowie nie wykazali w sposób satysfakcjonujący istnienia przesłanek do zastosowania wyjątku w przypadku “wywłaszczenia” przewidzianego w FSIA, 28 USC §1605(a)(3), ponieważ (a) powodowie starają się odzyskać majątek, który nie “znajduje się na terenie Stanów Zjednoczonych”, (b) w związku z tym, powodowie musza wykazać, że majątek ten „jest własnością lub jest eksploatowany przez agendę obcego państwa lub podmiot, poprzez który działa obce państwo”, (c) powodowie utrzymują, ze majątek ten jest „własnością” Ministerstwa Skarbu Rzeczypospolitej Polskiej, zob. Apelacja, str. 15, oraz (d) Ministerstwo Skarbu RP nie jest „agendą ani podmiotem, poprzez który działa” Rzeczpospolita Polska, ponieważ jego „podstawowa funkcja” ma charakter rządowy a nie gospodarczy.

 WSTĘP

 Powodami są „Osoby i podmioty żydowskie (oraz ich spadkobiercy i następcy), które były właścicielami nieruchomości w Polsce w okresie od 1 września 1939 r. do 30 maja 1945 r. – zob. „Garb”, 207 F Supp 2d, str. 19 (z pominięciem wewnętrznych cudzysłowów).

W dniu 18 czerwca 1999 r. złożyli oni pozew w Sadzie Rejonowym [A2], ubiegając się o

 [ 23-03-2006 12:47 (2K)WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -5- ]

 naprawienie szkody przez Rzeczpospolitą Polska i Ministerstwo Skarbu RP z tytułu wywłaszczenia nieruchomości będących własnością Żydów w powojennej Polsce – zob. tamże str. 17-19.

Dogłębna opinia Sądu Rejonowego opisuje roszczenia powodów w sposób odpowiednio szczegółowy, łącznie z opisem powojennych przypadków przemocy stosowanej przez Rząd Polski względem polskich Żydów, którzy wrócili ze Związku Radzieckiego, wywłaszczenia majątku tych Żydów oraz rzeczywistego i konstruktywnego udziału Polskiego Rządu w przypadkach przemocy i wywłaszczeniach – tamże.

 Ponieważ w pozwie powodowie ubiegali się o pociągniecie do odpowiedzialności suwerennego państwa obcego przed sądami Stanów Zjednoczonych i ponieważ zgodnie z FSIA „obowiązuje domniemanie istnienia immunitetu suwerennego państwa obcego wobec jurysdykcji sądów Stanów Zjednoczonych […], chyba że zastosowanie ma określony [ustawowo] wyjątek” – zob. „Arabia Saudyjska v. Nelson”, 507 US 349, 355 (1993)2, powodowie dowodzili, że względem ich roszczeń zastosowanie mają dwa wyjątki od FSIA, a mianowicie (1) wyjątek w przypadku działalności gospodarczej wynikający z 28 USC §1605(a)(2)3 i (2) wyjątek dotyczący wywłaszczenia wynikający z 28 USC §1605(a)(3)4.

2

Zob. takze 28 USC §1604 („Suwerenne panstwo obce objete jest immunitetem wzgledem jurysdykcji sądów Stanów Zjednoczonych oraz sądów stanowych z wyjątkiem, jak przewidziano w ust. 1605 do 1607 niniejszego rozdziału”), Kato v. Ishihara, 360 F3d, 106, 107-108 (2nd Cir., 2004) (Opisanie FSIA, jako kodyfikującej „zawężającą” teorie immunitetu suwerennego państwa, zgodnie, z którą suwerennemu państwu obcemu przysługuje immunitet chroniący go przed powództwem wnoszonym w sądach Stanów Zjednoczonych z zastrzeżeniem kilku wyjątków z katalogu zamkniętego) „ (z pominięciem wewnętrznych cudzysłowów i cytatów).

3

28 U.S.C. §1605(A) (2) stanowi że: “(a) Państwu obcemu nie przysługuje immunitet jurysdykcyjny względem Sądów Stanów Zjednoczonych i stanowych w każdym przypadku:, […] (2) w którym Powództwo oparte jest na działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Stanów Zjednoczonych przez państwo obce, lub na czynności wykonanej w Stanach Zjednoczonych w związku z działalnością gospodarczą państwa obcego prowadzoną w innym miejscu, lub na czynności dokonanej poza terenem Stanów Zjednoczonych w związku z działalnością gospodarczą państwa obcego prowadzoną w innym miejscu, jeśli taka czynność powoduje bezpośredni skutek w Stanach Zjednoczonych.”

4

28 U.S.C. §1605(A) (3) stanowi że: “(a) Państwu obcemu nie przysługuje immunitet jurysdykcyjny względem Sądów Stanów Zjednoczonych i stanowych w każdym przypadku:, […] (3) który dotyczy praw majątkowych przejętych z naruszeniem prawa międzynarodowego, a taki majątek lub majątek, na który pozwani podważali możliwość

[ 23-03-2006 12: 47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -6- ]

zastosowania tych wyjątków i wnieśli o oddalenie powództwa ze względu na brak właściwości rzeczowej zgodnie z Federalnym przepisem Postepowania Cywilnego 12(b) (1). w swej wyczerpującej opinii Sąd Rejonowy przychylił się do wniosku pozwanych – zob. „Garb” 207 F Supp. 2D, str. 39-40, ustalając, że wyjątek dla działalności gospodarczej nie ma zastosowania miedzy innymi dlatego, że (a) wywłaszczenie przez rząd mienia swoich obywateli „jest, co do zasady czynnością władczą (suwerennego Państwa) i nigdy nie jest postrzegane, jako czynność o charakterze handlowym” – tamże, str. 31 (z pominięciem wewnętrznych cudzysłowów), a tak czy inaczej (2) powodowie nie wykazali w sposób wymagany, że zarzucana działalność gospodarcza miała „bezpośredni skutek” w Stanach Zjednoczonych – tamże, str. 32-33.

 Sąd Rejonowy doszedł także do wniosku, że powodowie nie mogli powoływać się na odstępstwo od immunitetu obcego suwerena dotyczące wywłaszczenia, ponieważ (1) odstępstwa przewidziane w FSIA dotyczącego wywłaszczenia nie można zastosować z mocą wsteczną tak, aby pociągnąć suwerenne państwo obce do odpowiedzialności za czyny dokonane przed uchwaleniem FSIA w 1976 roku – tamże, str. 25-30 i alternatywnie, nawet gdyby wyjątek w przypadku wywłaszczenia można było zastosować z mocą wstecz, to pozwanym nadal przysługiwałby immunitet należny suwerennemu państwu obcemu, ponieważ (2) powodowie nie wykazali, że wywłaszczenie przez państwo mienia swoich obywateli nastąpiło z naruszeniem prawa międzynarodowego, co jest warunkiem zastosowania wyjątku dotyczącego wywłaszczenia – tamże str. 33-34, oraz (3) majątek, którego powództwo dotyczy ani „nie znajduje się na terenie Stanów? Zjednoczonych” ani „nie wymieniono rzeczony majątek, znajduje się na terenie Stanów Zjednoczonych w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną w Stanach Zjednoczonych przez państwo obce; lub taki majątek lub majątek, na który wymieniono rzeczony majątek, jest własnością agendy obcego państwa lub podmiotu, poprzez który działa obce państwo, lub jest przez nie eksploatowany, a taka agenda obcego państwa lub podmiot, poprzez który działa obce państwo, są zaangażowane w działalność handlową na terenie Stanów Zjednoczonych,”

[ 23-03-2006 12: 47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -7-]

jest własnością agendy obcego państwa lub podmiotu, poprzez który działa obce państwo ani nie jest przez nie eksploatowany” – tamże, str. 34-38.

Sąd Rejonowy przychylił się do wniosku pozwanych o oddalenie powództwa w postanowieniu wydanym w dniu 24 czerwca 2002 r., a powodowie w zakreślonym terminie, w dniu 19 lipca 2002 roku wnieśli Apelacje. Tutejszy sąd połączył postepowanie odwoławcze wynikające z tej Apelacji z postepowaniem w sprawie „Republika Austrii v. Whiteman”, nr 02-9361 i 02-3087 dla celów ustnej prezentacji stanowisk 5 [Zob. adnotacje w Aktach sprawy „Garb” z dnia 25 lutego 2003 r.]

Podczas ustnej prezentacji stanowisk w dniu 15 kwietnia 2003 r. oraz w świetle późniejszej i wiążącej decyzji innego składu naszego Sądu w sprawie „Abrams v. Society National des Chemins de Fir Francis”, 332 F 3d 173 (2nd Cir. 2003), w dniu 6 sierpnia 2003 roku wydaliśmy postanowienie wydawane w trybie uproszczonym uchylające Orzeczenie Sądu Rejonowego (oddalające roszczenia powodów względem Polski) – zob. „Garb”, 72 Fet. Abp. Str. 855.

Opierając się na wyroku w sprawie “Abrams”, sąd tutejszy stwierdził, że „sprawa ta stawia zasadnicze pytania o to, czy i na jakich warunkach sądy federalne mają właściwość zgodnie z [FSIA] do rozstrzygania o odpowiedzialności suwerennych państw obcych za czyny dokonane przed uchwaleniem tej Ustawy [w 1976 r.]” – tamże, str. 853.

Sąd tutejszy, będąc związany wyrokiem w sprawie „Abrams”, wyjaśnił, że to, czy FSIA można stosować z mocą wsteczną, zależy od tego, czy „miałoby to? niedozwolony »skutek retroaktywny«, to znaczy, czy zastosowanie FSIA »byłoby z uszczerbkiem dla praw stron przysługujących jej w czasie podejmowania danego działania, zwiększałoby odpowiedzialność strony za przeszłe czyny lub nakładałoby nowe obowiązki w związku z zakończonymi już transakcjami«” – tamże (cytat ze sprawy „Abrams”, 332 F 3d, str. 180-181).

5

Sprawa “Whiteman” została rozstrzygnięta w drodze osobnej opinii wydanej w dniu 23 listopada 2005 r. – zob. „Whiteman v. Dorotheum GmbH & Co.”, KG, 431 F 3d 57 (2^nd Cir. 2005).

[23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -8-]

Zgodnie z obowiązkiem wynikającym z wyroku w sprawie „Abrams” przekazaliśmy sprawę do Sądu Rejonowego dla ustalenia stanowiska Departamentu Stanu przed wejściem w życie FSIA odnośnie do immunitetu przysługującego Polsce, jako suwerennemu państwu w okolicznościach przedstawionych w sprawie – tamże, str. 854.

Pozwani wnieśli o formalne wstrzymanie przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia sądowi niższej instancji do czasu przygotowania wniosku o rozpoznanie sprawy przez Sąd Najwyższy (certiorari). Tutejszy Sąd wyraził zgodę na wniosek pozwanych w dniu 10 września 2003 R.

W dniu 14 czerwca 2004 r. Sąd Najwyższy przyjął wniosek pozwanych o rozpoznanie sprawy przez Sąd Najwyższy, uchylił orzeczenie tutejszego sądu i przekazał nam sprawę „do ponownego rozpatrzenia w świetle spraw „Republika Austrii v. Altmann”, 541 US 677, 124 S Cr 2240 (2004) i „Rzeczpospolita Polska v. Garb”, 542 US 901 (2004).

Po wydaniu postanowienia przez Sąd Najwyższy, strony i różni Amicis curiae, w tym Stany Zjednoczone, złożyły do tutejszego sądu pisma uzupełniające dotyczące rozpoznania odwołania powodów w świetle rozstrzygnięcia sprawy „Altmann”. Choć stanowisku prawnemu władzy wykonawczej dotyczącemu należytego zakresu podmiotowego przedmiotowego FSIA nie należą się „żadne specjalne względy”, to niemniej jednak stanowisko to ma „znaczna wagę” dla sądów federalnych – zob. „Altmann”, 541 US, str. 701.

Pismo przesłane przez rząd Stanów Zjednoczonych, oprócz przedstawienia stanowiska co do mających zastosowanie standardów prawnych, stwierdza także, że w tym przypadku „interesy polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych stanowią argument przeciwko istotnemu rozszerzaniu właściwości sądów federalnych, o które ubiegają się powodowie” zob. Pismo Gregoriego G. Katsasa, Jr., Zastępcy Podsekretarz Stanu w Departamencie Sprawiedliwości (Deputy Assistant Attorney General) oraz Williama H. Tafta IV, Dyrektora

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -9-  ]

Biura Prawnego Departamentu Stanu (Legal Adviser) (9 września 2004 r.) („Dodatkowe Pismo Rządu Stanów Zjednoczonych”), str. 9 (wytłuszczenie własne).

Ponieważ ze względów wskazanych powyżej doszliśmy do wniosku, że Sąd Rejonowy nie miał właściwości do rozpoznania roszczeń powodów, nie ma potrzeby, aby sąd tutejszy rozpatrywał to, czy roszczenia te winny być oddalone dla dobra określonych interesów polityki zagranicznej władzy wykonawczej – zob. przypis 6 poniżej.

 OMÓWIENIE

 Po przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia przez tutejszy sąd zobowiązani jesteśmy do rozstrzygnięcia tego, czy w świetle obowiązku stosowania FSIA z mocą wstecz wynikającego ze sprawy „Altmann”, Sąd Rejonowy może mieć właściwość w przedmiotowej sprawie na podstawie odstępstw od dawno ustalonej doktryny immunitetu suwerennego państwa obcego na podstawie przesłanek „działalności gospodarczej” lub „wywłaszczenia”.

Stwierdzamy, ze Sąd Rejonowy słusznie uznał, ze żaden z tych dwóch wyjątków nie ma tu zastosowania i tym samym zasadnie oddalił powództwo ze względu na brak właściwościrzeczowej sądu 6.

I. Skutek sprawy „Altmann”

W sprawie „Altmann” Sąd Najwyższy odszedł od tego, co określa się jako istniejące wcześniej „domniemanie anty-retroakcji”, 541 US, str. 696 i stwierdził, że FSIA, w tym także wyłączenia immunitetu w niej przewidziane, maja zastosowanie do działań poprzedzających

6

W sprawie „Whiteman v. Dorotheum GmbH & Co., KG”, 431 F 3d, na stronach 59, 60, 72-74, stwierdziliśmy, ze roszczenia powodów nie podlegały rozpoznaniu przez Sąd zgodnie z doktryną kwestii politycznej, odnosząc się do oświadczeń o interesie kraju złożonych przez Rząd, w których sformułowano zadanie oddalenia sprawy w świetle interesów polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych. W szczególności podkreśliliśmy to, że rozstrzygniecie sprawy „Whiteman” było jedyną przeszkodą w realizacji umowy wykonawczej, która przyznawała fundusze na rzecz ocalonych z Zagłady, oraz konieczność natychmiastowego wdrożenia tej umowy wykonawczej, gdy żyje jeszcze jak największa liczba ocalonych – zob. tamże, str. 72-74.

W tym przypadku, gdy nie ma takich okoliczności, przystąpiliśmy do rozstrzygnięcia tego, czy powodowie wykazali istnienie przesłanek dla co najmniej jednego odstępstwa od immunitetu suwerennego państwa obcego w świetle FSIA bez oceniania innych potencjalnych przeszkód w realizacji roszczeń powodów, takich jak doktryny „kwestii politycznej” czy „aktu władczego” jej uchwalenie.

 [ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -10-]

Sąd wyjaśnił, że względu na to, że doktryna immunitetu suwerennego państwa obcego uwzględnia „bieżącą rzeczywistość i stosunki polityczne” sądy tradycyjnie „rozstrzygały kwestie immunitetu suwerennego państwa obcego poprzez odniesienie się do decyzji władz politycznych”, tamże (z pominięciem cudzysłowów wewnętrznych).

Sąd uznał FSIA za „najbardziej aktualną z takich decyzji” i postanowił odnieść się do niej, to znaczy zastosować ją z mocą wstecz, zamiast „domniemywać”, że nie ma ona zastosowania „jedynie dlatego, że została wydana po dokonaniu czynów, których sprawa dotyczy” – tamże.

 Od tego czasu interpretujemy sprawę „Altmann” jako powodującą, że niekonieczne jest tego rodzaju badanie doktryny immunitetu suwerennego państwa obcego w wersji obowiązującej przed uchwaleniem FSIA, jakie poleciliśmy przeprowadzić w naszym postanowieniu z 2003 r. w sprawie „Abrams” i którego tutejszy sąd zażądał w swoim postanowieniu wydawanym w trybie uproszczonym z 6 sierpnia 2003 r. – zob. „Abrams v. Societe Nationale des Chemins de Fer Francais”, 389 F 3d, str. 63 (2^nd Cir., 2004) („Po wydaniu orzeczenia w sprawie „Altmann”” nie ma już potrzeby opierania się na ustaleniach Departamentu Stanu z przeszłości przy ustalaniu, czy zastosowanie FSIA do zarzucanych czynów dokonanych przed jej uchwaleniem stanowi niedozwolona retroakcje. W rzeczy samej, w swojej decyzji Sąd Najwyższy wyraźnie nie zgodził się z takim podejściem historycznym”). Tak wiec sąd tutejszy stwierdza, ze FSIA ma w tym przypadku zastosowanie i tym samym sąd rozpatrzy to, czy powodowie wykazali, że ich roszczenia podlegają wyjątkom od przyjętego w FSIA domniemania immunitetu suwerennego państwa obcego – zob. 28 USC §1604, przypis 2, powyżej i tym samym, że roszczenia te mogą być dochodzone w sądach Stanów Zjednoczonych.

II. Ustawa o immunitetach suwerennych państw obcych

W 1812 roku miało miejsce sławne sformułowanie przez Sędziego Sądu Najwyższego Marshalla doktryny absolutnego immunitetu suwerennego państwa obcego, doktryny głęboko

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -11- ]

osadzonej w zasadach suwerennej zgody i wzajemności – koncepcji stanowiących podwaliny prawa międzynarodowego. Ponieważ państwu przysługuje „pełne i całkowite władztwo na jego własnym terenie” i ponieważ „właściwość sądów jest jednym z elementów tego, co posiada naród w ramach swej suwerenności”, sądy Stanów Zjednoczonych nie będą „obrażać godności [innego] narodu” poprzez przypisywanie sobie właściwości nad powództwami, mającymi wpływ na prawa państwa obcego bez zgody tego państwa – zob. „The Schooner Exchange v. McFadden”, 11 US (7 Cranch), 116, 136-137. Zob. Take Joseph W. Glannon & Jeffery Atik „Politics and Personal Jurisdiction: Suing state sponsors of terrorism under the 1996 amendments to the Foreign Sovereign Immunities Act”, 87 Geo LJ 675, 691 (1999) („Z powodów praktycznych wzgląd na wzajemność wymuszał immunitet państwa obcego, narody oczekiwały, że będzie im przysługiwać immunitet państwa obcego i zgadzały się na to).

Sędzia Sądu Najwyższego Marshall dał wyraz sposobowi myślenia tych czasów w wyroku w sprawie „Schooner”). Ta ogólna doktryna absolutnego immunitetu suwerennego państwa obcego przetrwała do 1952 roku, kiedy to w tzw. „Piśmie Tata” ogłoszono, ze polityka Stanów Zjednoczonych będzie nowa, „zawężająca” teoria immunitetu suwerennego państwa obcego – zob. Pismo Jacka B. Tate’a, Pełniącego Obowiązki Doradcy Prawnego, czyli Dyrektora Biura Prawnego Departamentu Stanu (Acting Legal Adviser) skierowane do Phlipa B. Perlmana, Pełniącego Obowiązki Sekretarza Stanu w Departamencie Sprawiedliwości (Acting Attorney General) (19 Maja 1952 r.), przedruk w: 26 Dep’t of State Bull 984, 984-985 (1952) oraz w orzeczeniu w sprawie „Alfred Dunhill of London, Inc. v. Kuba, 425 U.S. 682, 711-715 (1976), zob. Take „Sugarman v. Aeromexico Inc.”, 626 F 2d 270, 273-274 (3rd Cir. 1980) (przedruk „sedna” Pisma Tate’a). W Piśmie Tate’a zgłoszono postulat, aby „uznawać immunitet suwerennego państwa w odniesieniu do czynności władczych bądź czynności publicznoprawnych (jure imperii) danego państwa, ale nie w odniesieniu do czynności

 [ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -12-]

 prywatnoprawnych (jure gestionis)” – zob. „Sugarman” 626 F 2d, str. 274. Zob. także Wiliam A. Dobrovir „Glosa w sprawie zawężającej teorii immunitetu suwerennego państwa obcego w Piśmie Tate’a”, 54 Va L Rev (1968) (opis „zawężającej” teorii immunitetu Suwerennego państwa obcego).

 Gdy w roku 1976 Kongres uchwalił FSIA, jego zamiarem była kodyfikacja zasad zawartych w Piśmie Tate’a – zob. „Sugarman” 626 F 2d, str. 274 („Ustawa stanowiła kodyfikacje zasad zawartych w Piśmie”), zob. także H.R. Rep. Nr 94-1487, str. 7 (1976), przedruk w 1976 USCCAN 6604, 6605 („[FSIA] stanowiłaby kodyfikacje tzw. „zawężającej” zasady immunitetu suwerennego państwa obcego, uznawanej obecnie w prawie międzynarodowym, przyjętej przez Departament Stanu w 1952 roku i stosowanej od tego czasu przez sądy i władze wykonawczą”). Zgodnie z Pismem Tate’a FSIA określiła „pewien rodzaj spraw” – zob. „Sugarman” 626 F 2d, str. 274 – w których państwu obcemu nie przysługiwał immunitet. Sprawy te, miedzy innymi, spełniają przesłanki wyjątku w przypadku działalności gospodarczej, 28 USC §1605(a)(2) oraz wyjątku w przypadku wywłaszczenia, wynikającego z FSIA, 28 USC §1605(a)(3), względem immunitetu suwerennego państwa obcego, uznawanych przez FSIA. W świetle powyższego wstępu sąd tutejszy rozważy teraz, czy któreś z tych zaleczeń ma zastosowanie w niniejszej sprawie.

 III. Wyjątek względem zasady immunitetu suwerennego państwa obcego w przypadku „działalności gospodarczej” (28 USC §1605(a)(2))

Powodowie twierdzą, że Sąd Rejonowy może rozpoznać ich powództwo na podstawie przepisu 28 USC §1605(a)(2) – zob. przypis 3 powyżej – czyli przewidzianego w FSIA wyłączenia immunitetu w przypadku „działalności gospodarczej”. Zgodnie z tym postanowieniem powód może powołać się na wyjątek względem zasady immunitetu suwerennego państwa obcego, jeśli jego powództwo „oparte jest na” (1) działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Stanów Zjednoczonych przez państwo obce, lub

[ 23-03-2006 12: 47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -13- ]

 (2) czynności wykonanej w Stanach Zjednoczonych w związku z działalnością gospodarcza państwa obcego prowadzona w innym miejscu, lub (3) czynności dokonanej poza terenem Stanów Zjednoczonych w związku z działalnością gospodarcza państwa obcego prowadzoną w innym miejscu, jeśli taka czynność powoduje bezpośredni skutek w Stanach Zjednoczonych. 28 USC §1605(a)(2). Powodowie powołali się na ostatnią z tych trzech alternatywnych przesłanek – zob. Apelacja, str. 62.

Jako podstawowy krok przy ocenie powoływania się przez powodów na wyjątek w przypadku „działalności gospodarczej” sąd tutejszy musi określić, jaki czyn suwerennego państwa obcego stanowił podstawę roszczeń powodów. Sąd Rejonowy stwierdził, że niezależnie od dalszego gospodarczego wykorzystania wywłaszczonego majątku, roszczenia powodów „oparte są na” akcie wywłaszczenia7 – zob. „Garb”, 207 Supp 2d, str. 31 („Roszczenia powodów są «oparte na» sposobie, w jaki majątek został pozyskany, a nie dalszym gospodarowaniu tym majątkiem”).

Sąd tutejszy zgadza się z opisem roszczeń powodów – zob. „Callejo v. Bancomer S.A.” 764 F 2d 1101, 1109 (5th Cir. 1985) (z wyjaśnieniem tego, że aby ustalić podstawy roszczenia sąd winien koncentrować się na „przedmiocie sporu”), przytoczenie z aprobata w sprawach „Nelson”, 507 US, str. 357, „Garb”, 207 F Supp 2d, str. 19 (wyszczególnienie majątkowych roszczeń powodów).

Podzielamy także stanowisko Sądu Rejonowego, że wywłaszczenia przez pozwanych nie spełniają przesłanek przewidzianego w FSIA wyjątku „działalności gospodarczej”.

Wywłaszczenie jest z całą pewnością czynnością władczą, a nie handlową8 – zob. np. „Hunt

7

Rozumiemy termin ‘wywłaszczenie” jako obejmujący czynności „wobec własności indywidualnej”, które są przeprowadzone „na szeroka skalę i w sposób niepersonalny” i które “zwyczajowo określane są jako „nacjonalizacja” – zob. FV Garcia-Amador, Louis B. Sohn & R.R. Baxter „Recent Codification of the Law of State Responsibility for Injuries to Aliens” [Najnowsza kodyfikacja przepisów dotyczących odpowiedzialności państwa za szkody wyrządzone obywatelom obcym], 48 (1974)

8

28 U.S.C. §1603(d) definiuje „działalność gospodarczą” jako „albo regularny tryb prowadzenia działalności gospodarczej albo konkretną handlową transakcję lub czynność”.

Interpretując ten przepis Sąd Najwyższy zauważył, że v. Mobil Oil Corp”,

 [ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -14- ]

550 F 2d 69, 73 (2nd Cir. 1977) („Wywłaszczenia majątku w granicach suwerennego państwa tradycyjnie uznaje się za akty władcze z obszaru prawa publicznego, niepodlegające ocenie przez sąd”) – zob. także „Alberti v. Empresa Nicaraguense de la Carne”, 705 F 2d 250, 254 (7th Cir. 1983) (gdzie w orzeczeniu sąd uznał, że nacjonalizacja majątku jest „co do swej istoty aktem rządowym”), „Haven v, Rzeczpospolita Polska”, 68 F. Supp. 2d, str. 947 (N.D. Ill. 1999) („Jest rzeczą oczywista, ze dokonane przez rząd wywłaszczenie majątku prywatnego na podstawie rządowego upoważnienia jest klasycznym rodzajem działania [władczego a nie gospodarczego]”).

Ponadto majątek powodów nie został wywłaszczony „w związku z działalnością gospodarcza państwa obcego”. Ustawowy termin „w związku z” użyty w FSIA jest terminem wywodzącym się z języka prawnego i podlega bardzo wąskiej interpretacji. W związku z tym sąd tutejszy zauważył, ze „czyny pozostają «w związku z» działalnością handlową, o ile istnieje «istotne powiazanie» lub «związek przyczynowo-skutkowy» pomiędzy takimi czynami a działalnością gospodarcza – zob. „Hanil Bank v. PT. Bank Negara Indonesia (Persero)”, 148 F 3d 127 (2nd Cir. 1998) (z przytoczeniem orzeczenia w sprawie „Adler v. Federalna Republika Nigerii”, 107 F 3d 720, 726 (9th Cir. 1997), zob. take „Drexel Burnham Lambert Group, Inc. v. Committee of Receivers for A.W. Galadari” 12 F 3d 317, 330 (2nd Cir. 1993) (odmowa odczytania „zapisu «w związku z» zawartego w §1605(a)(2) jako obejmującego drugoplanową działalność gospodarcza, z którą «czyny» stanowiące podstawę roszczenia mają jedynie luźny związek”).

Państwo angażuje się w działalność gospodarczą w świetle teorii zawężającej, jeśli wykonuje tylko te uprawnienia, które wykonywać mogą też osoby prywatne w odróżnieniu od tych uprawnień, które są zastrzeżone dla państw. Innymi słowy, dla celów teorii zawężającej państwo obce angażuje się w działalność gospodarczą tylko, jeśli działa na rynku w taki sam sposób jak osoba prywatna „Nelson”, 507 US str. 360 (z pominięciem wewnętrznych cudzysłowów).

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -15- ]

Można zgodzić się, ze wywłaszczenie majątku powodów – a właściwie wywłaszczenie majątku każdej osoby, która zgłasza roszczenie o niezgodne z prawem odebranie majątku – jest w pewnym sensie „związane” z dalszym gospodarczym wykorzystaniem tego majątku lub uzyskanych z niego środków. Gdyby takie wywłaszczenie nie miało miejsca, nie byłoby też żadnego majątku, który można by było wykorzystać w sposób handlowy, a w omawianym tu przypadku Polska nie dysponowałaby składnikami majątku do zagospodarowania lub sprzedaży. Związek ten jest jednak po prostu zbyt „luźny” i nie wystarczający do spełnienia przesłanek do zastosowania §1605(a)(2) – zob. „Drexel” 12 F 3d str. 330, zob. takze „Stena Rederi AB v. Comison de Contratos, 923 F 2d 380, 387 (5^th Cir. 1991) (w orzeczeniu swoim sąd uznał, że wymóg „w związku z” przewidziany w wyjątku dotyczącym „działalności gospodarczej” nie został spełniony, gdyż „te kilka czynności handlowych, na których [powód] opiera swoją argumentację co do tego, że [pozwanemu] nie przysługuje immunitet suwerennego państwa, nie są powiązane z faktami, na których oparte jest powództwo [pozwanego]”).

Nasze rozumowanie, że dalsze czynności handlowe z udziałem wywłaszczonego majątku nie dają podstaw do uznania właściwości rzeczowej wobec powództw wynikających z pierwotnego wywłaszczenia, jest zgodne z zamiarem Kongresu, aby odmówić immunitetu suwerennego państwa państwom obcym tylko w odniesieniu do czynności handlowych a nie aktów władczych.

Wnioskując uchwalenie FSIA Sprawozdanie Komisji Izby Reprezentantów ds. Sadownictwa („Sprawozdanie Izby” lub „Sprawozdanie”) wyjaśniało, ze celem trzeciej klauzuli §1605(a)(2) było „uwzględnienie działalności handlowej” H.R. Rep. 94-1487, STR. 19 (1976), przedrukowane w 1976 USCCAN 6604, 6617-6618 (wytłuszczenie dodane). Ponieważ, jak wskazano powyżej, wykonanie przez państwo swoich uprawnień do wywłaszczenia majątku w swoich granicach jest zdecydowanie aktem władczym,

 [ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -16- ]

pozbawienie Polski immunitetu suwerennego państwa obcego na podstawie „działalności gospodarczej” stanowiłoby podważenie wyraźnego zamiaru Kongresu.

Wreszcie odrzucamy twierdzenie powodów, że wyjątek dotyczący „działalności gospodarczej” ma zastosowanie do ich roszczeń, ponieważ twierdzenie to jest jedynie przeformułowaniem argumentu powodów dotyczącego „wywłaszczenia”. Sądy federalne wielokrotnie odrzucały próby procesowe ustalenia właściwości rzeczowej na podstawie innych wyjątków przewidzianych w FSIA, jeśli roszczenia co do zasady oparte były na spornym przejęciu majątku.

I tak na przykład Sąd Piątego Okręgu stwierdził, że roszczenie powoda choć oparte na czynie niedozwolonym [a mianowicie „konwersji” majątku przez rząd] jest w swej istocie roszczeniem z tytułu niesprawiedliwego przejęcia majątku. Kongres przewidział w §1605(a)(3) wyjątek odnoszący się do przejęcia majątku z naruszeniem prawa międzynarodowego. Nie uważamy, aby zamiarem Kongresu było umożliwienie powodom przeformułowanie ich roszczeń opartych na przejęciu majątku tak, aby odnosiły się do [innego wyłączenia immunitetu na podstawie FSIA] i tym samym wniesienie powództwa w sytuacji, gdy przejecie majątku było dozwolone zgodnie z prawem międzynarodowym. „De Sanchez v. Banco Central de Nicaragua”, 770 F 2d 1385, 1398 (5th Cir. 1985), Sad Dziewiątego Okręgu zgodził się, że jeśli roszczenie jest oparte na tym, co jest w swojej istocie przejęciem majątku, winno być rozpatrywane tylko w kontekście wyjątku dotyczącego wywłaszczenia przewidzianego w §1605(a)(3). Przyjęcie innego stanowiska umożliwiałoby powodom ucieczkę przed wymogami wynikającymi z §1605(a)(3) dzięki zręcznemu przeformułowaniu ich roszczeń opartych na przejęciu majątku „Chuidian v. Philippine Nat’l Bank”, 912 F 2D 1095, 1106 (9th Cir. 1990 (wytłuszczenie własne), zob. także „Alberti” 705 F 2d str. 254 (w wyroku sąd stwierdził, że jeśli nacjonalizacja majątku – „czynność rządowa” – jest podstawą roszczenia, wówczas powodowie nie mogą „zmienić sporu rządowego w spór handlowy” poprzez odniesienie do pobocznej działalności handlowej, co do której nie ma żadnego sporu) – zob. „Garb”, 207 F Supp 2d, str. 33 (ustalenie, że wyjątek dotyczący „działalności gospodarczej” nie może mieć

 [ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -17- ]

zastosowania, jeśli „działania rzekomo powodujące »bezpośredni skutek« w Stanach Zjednoczonych nie maja prawnego znaczenia dla tego powództwa”).

W związku z powyższym sąd tutejszy uznaje, że Sąd Rejonowy nie ma właściwości rzeczowej do rozpoznania roszczeń powodów na podstawie przewidzianego w FSIA wyjątku dla „działalności gospodarczej” i przystępuje do rozważania tego, czy powództwo powodów spełnia przesłanki dla przewidzianego w FSIA wyjątku w przypadku „wywłaszczenia”.

IV. Wyjątek względem zasady immunitetu suwerennego państwa obcego w przypadku „wywłaszczenia” (28 USC §1605(a)(3))

Aby wykazać właściwość rzeczową na podstawie przewidzianego w FSIA odstępstwa w przypadku „wywłaszczenia”, powód musi wykazać istnienie wszystkich z czterech następujących przesłanek: (1) sprawa dotyczy praw majątkowych; (2) majątek został „przejęty”; (3) przejecie majątku nastąpiło z naruszeniem prawa międzynarodowego, oraz jedna z następujących 4(a) „majątek ten … znajduje się na terenie Stanów Zjednoczonych w związku z działalnością gospodarczą prowadzona w Stanach Zjednoczonych przez państwo obce; albo 4(b) „majątek ten … jest własnością agendy obcego państwa lub podmiotu, poprzez który działa obce państwo lub jest przez nie eksploatowany, a taka agenda obcego państwa lub podmiot, poprzez który działa obce państwo, są zaangażowane w działalność handlowa na terenie Stanów Zjednoczonych”.

28 USC §1605(a)(3), przypis 4 powyżej, zob. także „Zappia Middle E. Constr. Co. v. Emirate of Abu Dhabi”, 215 F 3d 247, 251 (2nd Cir. 2000) (określenie kryteriów dla przewidzianego w FSIA wyjątku w przypadku „wywłaszczenia”.

 Pozwani twierdzą, że powodowie nie spełnili szeregu z tych wymogów – zob. Pismo Strony Przeciwnej, str. 32-40. Zakładamy dla potrzeb dyskusji, że powodowie wykazali istnienie dwóch granicznych elementów niezbędnych do zastosowania wyjątku dla

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -18- ]

 „wywłaszczenia”, a mianowicie, że sprawa dotyczy praw majątkowych i że majątek został rzeczywiście przejęty.

To trzecia i czwarta przesłanka, w opinii Sądu Rejonowego, stwarzają największe trudności, jeśli chodzi o ustalenie właściwości rzeczowej do rozpoznania roszczeń powodów. Odnotowując, że „wydaje się, że wielu z powodów było obywatelami polskimi w chwili wywłaszczenia” – zob. „Garb”, 207 F Supp 2d, str. 33, Sąd Rejonowy argumentował, że „»nie istnieje zgoda« co do tego, czy prawo do wolności od dyskryminującego przejęcia majątku bez odszkodowania stanowi »fundamentalne prawo«, które w ramach prawa międzynarodowego przysługuje »wszystkim ludziom względem ich własnych rządów«” – tamże, str. 34 (wytłuszczenie własne) (przytoczenie wyroku w sprawie „Filartiga v. Pena-Irala”, 630 F.2d 876, 884-885, 888 n 23 (2d Cir. 1980) (z przytoczeniem wyroku w sprawie „Banco Nacional de Cuba v. Sabbatino”, 376 U.S. 398, 425 (1964)).

Zgodnie z powyższym Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że trzeba pokonać znaczącą przeszkodę prawną, zanim będzie możliwe wykazanie przez powodów, że ich majątek został przejęty z naruszeniem prawa międzynarodowego – zob. tamże. W swojej apelacji powodowie utrzymywali, że „wywłaszczenie było niezgodne z prawem międzynarodowym, gdyż miało charakter dyskryminujący jako wymierzone wyłącznie przeciwko Żydom” – zob. Apelacja, str. 15.

Sąd Rejonowy stwierdził, że roszczenia powodów nie spełniają czwartej przesłanki wyjątku dla „wywłaszczenia”, ponieważ nie wykazali oni, że majątek, którego sprawa dotyczy albo (a) „znajduje się na terenie Stanów Zjednoczonych w związku z działalnością gospodarcza prowadzona w Stanach Zjednoczonych przez państwo obce” albo też (b) „jest własnością agendy obcego państwa lub podmiotu, poprzez który działa obce państwo lub jest przez nie eksploatowany, a taka agenda obcego państwa lub podmiot, poprzez który działa obce państwo, są zaangażowane w działalność handlową na terenie Stanów Zjednoczonych” 28 USC §1605(a)(3).

Pierwsza z powyższych możliwości nakłada trudniejsze do spełnienia

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -19-]

wymogi dowodowe przy pozywaniu państw obcych w związku z zarzucanym wywłaszczeniem, gdyż wymaga tego, aby majątek, którego sprawa dotyczy, „znajdował się

na terenie Stanów Zjednoczonych”. Poprawiony pozew w tej sprawie definiował odnośny

majątek jako „nieruchomości i nakłady poniesione na te nieruchomości w Polsce” – zob. Pozew nr 2 (wytłuszczenie własne) [A.6].

W związku z powyższym Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że „majątek, którego sprawa dotyczy, znajduje się w Polsce” – zob. „Garb”, 207, F Supp 2d, str. 33. Ponieważ powodowie nie podważali słuszności tego wniosku w apelacji, nie mogą powoływać się na pierwsze zdanie czwartego elementu 28 USC §1605(a)(3), który nakłada warunki, pod którymi powód może dochodzić swoich roszczeń z tytułu wywłaszczenia względem „państwa obcego”.

Zamiast tego powodowie postanowili oprzeć się na drugim zdaniu czwartego elementu, które umożliwia powodowi wniesienie powództwa wobec agendy obcego państwa lub podmiotu, poprzez który działa obce państwo, pod warunkiem że taka agenda lub podmiot „są właścicielami lub eksploatują” rzeczony majątek oraz „są zaangażowane w działalność handlowa na terenie Stanów Zjednoczonych” 28 USC §1605(a)(3). Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że „jak powodowie przyznają, Rzeczpospolita Polska nie jest «agenda państwa obcego ani podmiotem poprzez który działa obce państwo»”, ponieważ jest „obcym państwem jako takim” – zob. „Garb”, 207 F Supp 2d, str. 34. Tym samym pytanie, na które musiał sobie odpowiedzieć Sąd Rejonowy, brzmiało, czy drugi pozwany, czyli Ministerstwo Skarbu Państwa Rzeczypospolitej Polskiej, „jest państwem obcym jako takim lub ustrojową częścią składową państwa, czy też jest «agendą lub podmiotem, poprzez który działa» Rzeczpospolita Polska i tym samym potencjalnie może podlegać właściwości sadu zgodnie z drugim zdaniem” czwartej przesłanki dla wyjątku dotyczącego „wywłaszczenia” – tamże, str. 34-35.

Uwzględniając stan faktyczny w sprawie, Sąd Rejonowy poddał w wątpliwość to, czy „Ministerstwo Skarbu może być traktowane jako osoba prawna odrębna

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -20- ]

względem Rzeczpospolitej Polskiej” i tym samym stwierdził, że „wydaje się, że dopuszczenie tego powództwa podważałoby zamiar Kongresu, aby przyznać immunitet Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie FSIA” – tamże, str. 38. W apelacji powodowie utrzymywali, że „Skarb Państwa jest agendą władz polskich lub podmiotem, poprzez który działają” w rozumieniu §1605(a)(3) – zob. Apelacja, str. 15, i tym samym może być pozywany w sądach w Stanach Zjednoczonych.

Ponieważ sąd tutejszy uznaje, że Ministerstwo Skarbu Państwa nie jest „agendą Rzeczypospolitej Polskiej ani podmiotem, poprzez który [Rzeczpospolita Polska] działa”, roszczenia powodów nie spełniają czwartej przesłanki dla zastosowania wyjątku dla „wywłaszczenia” i tym samym nie ma potrzeby rozważania kwestii prawa międzynarodowego, o których mowa w trzeciej przeslance9.a. „Agenda lub podmiot, poprzez który państwo działa” w rozumieniu FSIA.

Rozróżnienie pomiędzy z jednej strony agendami i podmiotami, poprzez które działa obce państwo, a z drugiej strony innymi organami i elementami ustrojowymi państwa obcego występuje w całej FSIA. I tak na przykład, ustawa stwierdza, że „państwo obce z wyjątkiem jego agendy lub podmiotu, poprzez który działa, nie ponosi odpowiedzialności za szkody moralne” 28 USC §1606 (wytłuszczenie własne). Także w odróżnieniu od majątku państwa obcego generalnie, majątek agendy lub podmiotu, poprzez który państwo działa, może zostać zajęty lub podlegać egzekucji „niezależnie od tego, czy majątek ten jest lub był zaangażowany w czyn, który stanowi podstawę roszczenia” 28 USC §1610(b)(2)10.

9

Ani też nie ma potrzeby rozstrzygać, czy Ministerstwo Skarbu Państwa R.P. „jest właścicielem lub eksploatuje” majątek, który został przejęty z naruszeniem prawa międzynarodowego”, ani też tego, czy Ministerstwo „jest zaangażowane w działalność handlową na terenie Stanów Zjednoczonych”.

10

Porównaj 28 USC §1610(a)(7) (który przewiduje zajęcie „majątku państwa obcego w Stanach Zjednoczonych, używanego dla celów gospodarczych w Stanach Zjednoczonych, niezależnie od tego, czy majątek ten jest lub był zaangażowany w czyn, który stanowi podstawę roszczenia”, jeśli wyrok dotyczy roszczenia, w związku z którym państwu obcemu nie przysługuje immunitet na mocy §1605(a)(7)”) z 28 USC §1610(b)(2) (który przewiduje zajęcie „każdego majątku w Stanach Zjednoczonych agendy państwa obcego lub podmiotu, przez który państwo obce działa, zaangażowanych w działalność gospodarcza na terenie Stanów.

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -21-]

 Aby wykazać spełnienie czwartej przesłanki wyjątku dla „wywłaszczenia” w sytuacji, gdy jak w tej sprawie przedmiotowy majątek znajduje się poza terenem Stanów Zjednoczonych, powodowie musza wykazać, że majątek, który chcą odzyskać „jest własnością lub jest eksploatowany przez agendę państwa obcego lub podmiot, poprzez który państwo obce działa” 28 USC §1605(a)(3). „Agenda państwa obcego lub podmiot, poprzez który państwo obce działa” to termin ścisłe określony w języku prawnym, który został w sposób szczególny zdefiniowany w FSIA, a mianowicie, jako „każdy podmiot” (1) który jest odrębną osobą prawną, w formie spółki mającej osobowość prawną lub w innej formie, i (2) który jest organem obcego państwa lub jego ustrojową częścią składową11, lub podmiotem, w którym większość akcji/udziałów lub innych praw własności, jest własnością obcego państwa lub podmiotu, który stanowi jego ustrojową cześć składową; oraz (3) który nie jest ani obywatelem  Stanów Zjednoczonych, jak zdefiniowano w [28 U.S.C. §1332(c) i (e)], ani nie został utworzony zgodnie z prawem państwa trzeciego. 28 U.S.C. §1603(b) (przypis dodany).

Tylko pierwsze kryterium jest tu podważane, a mianowicie to, czy Ministerstwo Skarbu Państwa R.P. jest „odrębną osobą prawną, w formie spółki mającej osobowość prawną lub w innej formie” względem Rzeczypospolitej Polskiej. W sprawie „Transaero, Inc. v. La Fuerza Aerea Boliviana”, 30 F 3d 148, 151 (D.C. Cir. 1994) Sąd Apelacyjny dla Okręgu Dystrykt Kolumbia starał się ustalić, czy Boliwijskie Siły Powietrzne „kwalifikowały się jako «państwo obce» czy też jako «agenda państwa obcego lub podmiot, poprzez który działa państwo obce» dla potrzeb przepisu 28 U.S.C. Zjednoczonych, niezależnie od tego, czy majątek ten jest lub był zaangażowany w czyn, który stanowi podstawę roszczenia”, jeśli wyrok dotyczy roszczenia, w związku z którym takiej agendzie lub takiemu podmiotowi nie przysługuje immunitet na mocy §1605(a)(2), (3), (5) lub (7), albo 1605(b)”)

11

Zwrot „który jest organem obcego państwa lub jego ustrojowa częścią składowa” może mieć dwa różne znaczenia: (1) „który jest organem obcego państwa lub jego ustrojową częścią składową” lub (2) „który jest organem obcego państwa lub organem jego ustrojowej części składowej”. Sprawozdanie Izby w sprawie projektu, który stał się FSIA, wydaje się wyjaśniać, że właściwa jest ta druga interpretacja – zob. H.R. Rep. Nr 94-1487, str. 15 (1976), przedruk w 1976 USCCAN 6604, 6614 („Drugie kryterium [wynikające z 28 USC §1603(b)] wymaga, aby podmiot ten był organem obcego państwa (lub jego ustrojowej części składowej)”.

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -22- ]

§1608, który zawiera postanowienia FSIA dotyczące doręczeń – por. 28 U.S.C. §1608(a) (doręczenie „państwu obcemu lub jego ustrojowej części składowej”) z 28 U.S.C. §1608(b) (doręczenie „agendzie państwa obcego lub podmiotowi, poprzez który działa państwo obce”). Zob. także 28 USC §1603(a) (który przewiduje, że „z wyjątkiem użytego terminu w par. 1608”, termin „państwo obce” obejmuje jego „agendy lub podmioty, poprzez które działa”).

Rozstrzygając w sprawie „Transaero” Sąd badał tło i historię legislacyjną FSIA i doszedł do wniosku, że status podmiotu obcego jako „osoby prawnej odrębnej” względem państwa obcego zależy od tego, „czy podstawowe funkcje takiego podmiotu zagranicznego są zasadniczo administracyjne czy handlowe” – tamże, str. 151. Stosując tę konstrukcję prawną Sąd Apelacyjny w sprawie „Transaero” ustalił, że zgodnie z FSIA „siły zbrojne są co do zasady tak ściśle powiązane ze strukturą państwa, że muszą we wszystkich przypadkach być uznawane za «samo państwo obce» a nie za odrębną «agendę państwa lub podmiot, przez który państwo działa»” – tamże, str. 153.

 Sąd Piątego Okręgu przyjął sformułowane w sprawie „Transaero” podejście  oparte na „podstawowych funkcjach” w innej sprawie dotyczącej postanowień FSIA o doręczaniu pism procesowych, stwierdzając, że „to, czy podmiot jest «odrębną osobą prawną» zależy od charakteru jego «podstawowych funkcji» – rządowych w odróżnieniu od handlowych – oraz od tego, czy podmiot ten traktowany jest jako osobny podmiot prawny w świetle prawa tego państwa obcego” – zob. „Magness v. Federacja Rosyjska”, 247 F 3d 609, 613 n 7 (5th Cir. 2001)12.

12

Ponadto Sąd dla Dystryktu Kolumbia potwierdził ostatnio wyrok w sprawie „Transaero” w sprawie „TMR Energy Ltd. v. State Prop Fund of Ukraine, 411 F 3d 296, 300 (DC Cir 2005) („W sprawie «Transaero» sąd tutejszy uznał, że dla celów ustalenia odpowiedniej metody doręczeń w ramach FSIA, podmiot, który stanowi «integralną cześć struktury ustrojowej obcego państwa» winien być traktowany tak jak samo państwo obce, zaś podmiot, którego struktura i podstawowe funkcje są handlowe winien być traktowany jako «agenda państwa obcego lub podmiot, poprzez który państwo to działa»”).

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -23- ]

Choć ani sprawa „Transaero” ani sprawa „Magness” nie dotyczą bezpośrednio pytania o możliwość pozwania domniemanej „agendy państwa obcego lub podmiotu, poprzez który państwo to działa” w myśl 28 USC §1605(a)(3), to niemniej jednak traktujemy sprawę „Transaero” jako wskazówkę, ponieważ przed powołaniem się na „ułatwienie wymierzania sprawiedliwości” jako „ostateczny powód”, dla którego sąd preferował swoje podejście oparte na „funkcjach podstawowych”13, sąd w sprawie „Transaero” analizował szersze użycie przez Kongres wyrażenia „agenda państwa obcego lub podmiot, poprzez który państwo to działa” w świetle „rozległego tła wynikającego z prawa federalnego i międzynarodowego”, łącznie z (1) powstaniem „zawężającej” teorii immunitetu suwerennego państwa, która stanowi rozróżnienie pomiędzy czynnościami publicznymi, a handlowymi państw obcych, (2) postanowieniami dotyczącymi właściwości miejscowej zawartymi w 28 USC §1391, które pozwalają stronom na wnoszenie powództwa przeciwko „agendzie lub podmiotowi, poprzez który państwo działa” w każdym rejonie sądowym, w którym taka agenda państwa lub podmiot, poprzez który państwo to działa, ma prawo do prowadzenia działalności gospodarczej lub prowadzi działalność gospodarczą”, oraz (3) zapisami używanymi przy nadawaniu statutu spółkom państwowym, zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i za granica – zob. „Transaero”, 30 F 3d, str. 151-15214.

13

„Ułatwienie wymierzania sprawiedliwości”, które w sprawie „Transaero” Sąd podał jako ostateczne uzasadnienie swojej decyzji, miało zastosowanie w szczególności w kontekście doręczeń pism procesowych, gdzie skomplikowane dochodzenie „mogłoby sprowadzać sprawy na boczny tor zamiast zapewniać ich niezwłoczne i prawidłowe rozpoczęcie” – zob. „Transaero”, 30 F 3d, str. 152.

 14

Sędzia, zasiadający wraz z nami w składzie sędziowskim, który zgłosił zdanie odrębne, twierdzi, że rozstrzygniecie oparte na „podstawowych funkcjach” jest „wyrwane z szerszego kontekstu prawnego” – zob. Zgłoszenie zdania odrębnego, str. [4] – i „stanowi próbę uchylenia” wyraźnego zapisu FSIA „na podstawie ogólnego wniosku niepopartego żadnymi dowodami co do «rozległego tła wynikającego z prawa federalnego i międzynarodowego», w ramach którego uchwalono FSIA” – zob. zdanie odrębne, str. [6] (cytat za „Transaero” 30 F 3d, str. 151).

Bynajmniej nie opierając się jedynie na „ogólnym wniosku niepopartym żadnymi dowodami” co do tła, w ramach którego uchwalono FSIA, Sąd w sprawie „Transaero” ustalił, że bezspornym celem FSIA była kodyfikacja „«zawężającej» teorii immunitetu suwerennego państwa, w ramach której «immunitet ograniczony jest do powództw dotyczących aktów publicznych suwerennych państw obcych i nie obejmuje działań suwerennych państw obcych o ścisłe gospodarczym charakterze»” – zob. „Transaero” 30 F 3d, str. 151 (z

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -24- ]

Zresztą Sąd tego Okręgu już raz oparł się na rozumowaniu sformułowanym w sprawie „Transaero” (i rozumowaniu Sądu Rejonowego w tej sprawie) poza kontekstem postanowień FSIA dotyczących doręczania pism procesowych – zob. „Companies Neoga D’Importation et Deportation S.A. v. Federacja Rosyjska, 361 F 3d 676, 688 (2nd Cir 2004). W sprawie „Compagnie Noga”, która dotyczyła potwierdzenia i wykonania orzeczeń arbitrażowych na podstawie Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych, sporządzonej dnia 10 czerwca 1958 r., 21 UST 2517, 330 UNTS 63 („Konwencja”), nie stwierdziliśmy istnienia żadnego istotnego rozróżnienia prawnego pomiędzy suwerennym państwem a jego organami ustrojowymi” – zob. „Compagnie Noga”, 361 F 3d, str. 688 i tym samym doszliśmy do wniosku, ze „Federacja Rosyjska i Rząd [Rosji] nie są odrębnymi «stronami» dla celów potwierdzania i wykonywania orzeczeń arbitrażowych na podstawie” Konwencji – tamże, str. 690. Doszliśmy do tego wniosku częściowo opierając się na wyroku przytoczeniem wyroku w sprawie” Verlinden B.V. v. Central Bank of Nigeria”, 461 U.S. 480, 487 (1983)). Interpretując „rozróżnienie pomiędzy państwami obcymi a podmiotami, przez które działają” w świetle „dwóch kategorii podmiotów, które odpowiadają dwóm kategoriom czynności w ramach zawężającej teorii immunitetu” – tamże, str. 152, Sąd w sprawie „Transaero” miał na względzie ten jakże ważny kontekst historyczny zamiast próbować wydobyć znaczenie z zasad przewidzianych w FSIA w prawnej próżni lub dokonywać selektywnego odczytania Sprawozdania Izby.

Sugestii sędziego, zasiadającego wraz z nami w składzie sędziowskim, który zgłosił zdanie odrębne, że możemy zorientować się w „prostej historii legislacyjnej” – zob. Zgłoszenie zdania odrębnego, str. [9] – która ostatecznie rozstrzygnie kwestie tego, jak interpretować wyrażenie „agenda lub podmiot, przez który działa państwo”, zaprzecza uznanie przez inne sądy tego, że Sprawozdanie Izby jest mylące i wewnętrznie sprzeczne – zob. np. „Segni v. Commercial Office of Spain”, 650 F. Supp 1040, 1041 (Nd Ill 1988) („Sformułowania zawarte w FSIA nie dają wyraźnego rozróżnienia pomiędzy «państwem lub ustrojowa częścią składową państwa obcego« a «agendą obcego państwa lub podmiotem, poprzez który państwo to działa». FSIA definiuje jedynie to drugie wyrażenie, a definicja ta nie jest szczególnie jasna, gdyż sugeruje, że każda «ustrojowa cześć składowa państwa« jest jednocześnie «agendą tego państwa lub podmiotem, poprzez który państwo to działa», co byłoby sprzeczne z [pozostałymi postanowieniami Ustawy] „) oraz fakt, że sędzia zgłaszający zdanie odrębne sam przyznał, że „zarówno «agendy jak i podmioty, poprzez który państwo działa» i «ustrojowe części składowe państwa« są szeroko zdefiniowane w FSIA i Sprawozdaniu Izby” – zob. Zgłoszenie zdania odrębnego, str. [3].

W rzeczy samej, właśnie ze względu na to, że w sprawie „Transaero” Sąd doszedł do wniosku, że „same zapisy [ustawy] są niejasne” i że „Sprawozdanie [Izby] zawiera wewnętrzne sprzeczności”, Sąd zajął się „rozległym tłem wynikającym z prawa federalnego i

międzynarodowego”, aby „ubarwić i uzupełnić ustawowe zasady” – zob. „Transaero”, 30 F 3d, str. 151-152.

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -25-  ]

 w sprawie „Transaero” jako autorytatywnym sformułowaniu „zasad federalnego prawa precedensowego”15 – tamże, str. 688.

Przy przynajmniej jednej okazji Sąd dla Okręgu Dystrykt Kolumbia zastosował zasadę „podstawowych funkcji” sformułowaną w sprawie „Transaero” dla ustalenia, czy ministerstwo może być pozywane w sadach amerykańskich na mocy 28 USC §1605 – zob. „Roeder v. Islamic Republic of Iran”, 333 F 3d 228 (DC Cir. 2003).

Choć w sprawie „Roeder” sąd rozważał, czy irańskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych może zostać pozwane w charakterze „członka władz rządowych, pracownika lub agenta” zagranicznego państwa zgodnie z 28 USC §1605(a)(7) (wytłuszczenie własne) i nie rozpatrywał znaczenia „agendy lub podmiotu, poprzez który działa państwo”, jak zdefiniowano w 28 USC §1605(b), to niemniej jednak powołał się na sprawę „Transaero”, dochodząc do wniosku, że „Ministerstwo Spraw Zagranicznych [Iranu] trzeba traktować jako samo państwo Iran a nie jako jego agenta” – zob. „Roeder”, 333 F 3d str. 23416.

15

W „Compagnie Noga” odnotowaliśmy także istnienie pewnych analogii pomiędzy immunitetem suwerennego państwa wynikającym z FSIA a dobrze ustalonymi zasadami immunitetu wynikającego z Jedenastej Poprawki [W sprawie „Transaero”] Stany Zjednoczone stanęły na stanowisku, że jeśli „wyrok byłby zasadniczo wyrokiem wydanym przeciwko państwu, a majątku danego podmiotu nie można wyodrębnić z majątku państwa, wówczas podmiot ten nie jest osobą prawną odrębną od państwa, nawet jeśli w ujęciu formalistycznym podmiot ten może zawierać umowy w swoim własnym imieniu, pozywać i być pozywanym w swoim własnym imieniu”. Zasada prawna wyrażona w piśmie amicus curiae złożonym [przez Stany Zjednoczone] w sprawie „Transaero” jest ta sama zasada prawna, która przyjął Sąd Najwyższy rozstrzygając to, czy agendzie państwa lub podmiotowi, przez który Państwo działa, przysługuje immunitet na podstawie Jedenastej Poprawki „Compagnie Noga”, 361 F 3d, str. 688 (przywołanie Pisma amicus curiae złożonego przez Stany Zjednoczone, str. 17 – zob. „Transaero” (Nr 92-7222), przytoczone w sprawie „Garb” 207 F Supp 2d, str. 37).

Pragniemy zauważyć, ze w niniejszym postepowaniu odwoławczym Stany Zjednoczone „nadal podtrzymują stanowisko wyrażone w piśmie amicus curiae złożonym w sprawie „Transaero” – zob. Dodatkowe pismo Stanów Zjednoczonych, str. 10.

16

Zgodnie z niedawnym orzeczeniem wydanym przez Sąd Rejonowy dla Dystryktu Kolumbia, orzeczenie w sprawie „Roeder” „wskazuje na to, że kategoryczne podejście do analizy zawartego w §1603 rozróżnienia pomiędzy państwem obcym a „agendą państwa obcego lub podmiotem, poprzez który państwo to działa” ma zastosowania także do innych kontekstów w ramach FSIA oprócz odnośnego postanowienia dotyczącego doręczania pism procesowych, którego dotyczyła sprawa «Transaero»” – zob. wyrok w sprawie „Dammarell v. Islamic Republic of Iran” („Dammarell I”), 281 F Supp 2d 105, 200-201 (DDC 2003), uchylony na innych podstawach, „Dammarell v. Islamic Republic of Iran” („Dammarell IV”), ___ F Supp 2d ___, 2005

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -26- ]

Ponieważ przekonuje nas analiza źródeł legislacyjnych i źródeł prawa międzynarodowego dokonana w sprawie „Transaero”17 i ponieważ sąd tutejszy i inne sądy stosowały już rozumowanie opisane w sprawie „Transaero” w analogicznych kontekstach, odniesiemy „Transaero” do stanu faktycznego istniejącego w niniejszej sprawie i zbadamy, „czy podstawowe funkcje” Ministerstwa Skarbu Państwa R.P. „są zasadniczo rządowe czy też handlowe” – zob. „Transaero”, 30 F 3d, str. 151.

Ministerstwo Skarbu Państwa R.P. nie jest agendą ani podmiotem, poprzez który państwo działa stosując zasadę sformułowaną w sprawie „Transaero” do okoliczności niniejszej sprawy, Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że „Ministerstwo Skarbu Państwa R.P. wydaje się być integralną częścią ustroju politycznego Polski i jego podstawową funkcją – WL 3418304, str. 5 (DDC 14 grudnia 2005 r.) („Sąd tutejszy doszedł poprzednio do wniosku, że [irańskie] MOIS nie jest objęte ustawową definicją «agendy lub podmiotu, poprzez który państwo działa» – zob. Dammarell I, 281 F Supp 2d 105, str. 200-202 i niniejszym potwierdza ten wniosek – zob. także „Roeder v. Islamic Republic of Iran”, 333 F 3d 228, 234 (DC Cir. 2003) (Ministerstwo Spraw Zagranicznych Iranu «trzeba traktować jako samo państwo Iran a nie jako jego agenta»)”).

17

Sędzia, zasiadający wraz z nami w składzie sędziowskim, który zgłosił zdanie odrębne, twierdzi, ze dychotomia pomiędzy działalnością handlowa a rządowa, o której mowa w sprawie „Transaero” jest „nieodpowiednia … w szczególności dla potrzeb 28 USC §1605(a)(3), który dotyczy aktów władczych wywłaszczania nieruchomości z naruszeniem prawa międzynarodowego” – zob. Zgłoszenie zdania odrębnego, str. [8]. W zakresie, w jakim 28 USC §1605(a)(3) określa warunki, na których „zagraniczne państwo” może ponosić odpowiedzialność za wywłaszczenie, to rzeczywiście nie wszystkie „czyny z natury władcze lub publiczne” – zob. „Transaero” 30 F 3d, str. 151-152 – są objęte immunitetem chroniącym przed powództwem.

Niemniej jednak, sam fakt, że państwa obce mogą w pewnych okolicznościach ponosić odpowiedzialność nie podważa wagi wniosku, do którego doszedł sąd w sprawie „Transaero”, a mianowicie, że poprzez FSIA Kongres rozróżnił pomiędzy czynami podejmowanymi przez podmioty o charakterze rządowym, a czynami podejmowanymi w charakterze handlowym – Por. Zgłoszenie zdania odrębnego, str. [5] („Wydaje się, że przyjmując brzmienie [zawarty w §1605(a)(3)] Kongres odrzucił jasne i kategoryczne rozróżnienie pomiędzy prywatnoprawnym, a publicznoprawnym działaniem suwerennego państwa”). I rzeczywiście §1605(a)(3) określa, że choć „państwa obce” nie są objęte immunitetem względem powództw opartych na wyjątku dla „wywłaszczeń”, gdy majątek ten „znajduje się w Stanach Zjednoczonych”, to warunek graniczny dla wniesienia powództwa przeciwko „agendom państwa lub podmiotom, poprzez który państwo to działa” jest znacznie słabszy. FSIA wymaga bowiem jedynie, aby majątek taki „był własnością lub był eksploatowany” przez taka agendę lub podmiot, poprzez który państwo działa i aby taka agenda lub podmiot „były zaangażowane w działalność handlową na terenie Stanów Zjednoczonych” 28 USC §1605(a)(3).

Możemy wiec zasadnie wnioskować, że gdyby Kongres rozumiał termin „agenda państwa obcego lub podmiot, poprzez który państwo to działa” jako odnoszący się do podmiotów, które są nieodłączne względem samego „państwa obcego”, wówczas nie nakładałby osobnych wymogów dowodowych, które powodowie muszą spełnić, aby wnieść powództwo na podstawie wyjątku dla „wywłaszczeń” zgodnie z postanowieniami §1605(a)(3).

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -27-  ]

Posiadanie i zarzadzanie majątkiem polskiego państwa – jest bez wątpienia funkcją rządową – zob. „Garb”, 207 F Supp 2d, str. 35. Tutejszy sąd podziela te opinie. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej uchwalona w 1997 roku przewiduje istnienie Rady Ministrów, która „prowadzi politykę wewnętrzną i zagraniczną Rzeczypospolitej Polskiej” – zob. „The Polish Constituion Text and Introduction” [Polska Konstytucja, Tekst i wstęp] (pod red. R van der Wolfa, 2000) (tłumaczenie art. 146 polskiej Konstytucji) („Polska Konstytucja”).

Jedno z ostatnich opracowań na temat rządu w Polsce opisuje działanie ministrów i ministerstw tego kraju w sposób następujący:

Ministrowie są indywidualnie odpowiedzialni względem Sejmu za zadania swojego resortu i mogą otrzymać votum nieufności. Ministrowi mogą, ale nie musza być członkami parlamentu (jak to jest w Wielkiej Brytanii), ale jeśli są członkami parlamentu, to nie musza rezygnować ze swoich mandatów (jak to ma miejsce we Francji).

W prowadzeniu ministerstwa pomagają im sekretarze i podsekretarze stanu, którzy są powoływani przez Prezesa Rady Ministrów na wniosek ministrów i których liczba może być różna w zależności od ministerstwa. Od 1996 roku dzielą się oni na osoby zajmujące stanowiska z nominacji politycznej – ci tworzą gabinet polityczny i składają rezygnację wraz z ministrami – i na osoby zajmujące stanowiska z nominacji administracyjnej, które pozostają na stanowiskach i od których oczekuje się, że będa postępować jak urzędnicy służby cywilnej. Standaryzacja struktur administracyjnych nastąpiła w ramach reformy z 1999 r. i wszystkie

ministerstwa mają w tej chwili gabinet polityczny ministra wraz z dziesięcioma identycznymi jednostkami organizacyjnymi. Ministerstwa mogą wydawać zarządzenia, ale w odróżnieniu od rozporządzeń Rady Ministrów, są one wiążące jedynie wewnętrznie, w ramach ich własnych ministerstw. George Sanford „Democratic Goverment in Poland. Constitutional Politics Since 1989” [Rząd demokratyczny w Polsce. Sytuacja ustrojowa w świetle konstytucji po 1989 roku], str. 164 (2002)18.

18

Choć ani polska Konstytucja ani praca Dr. Sanforda (który wykłada nauki polityczne na Uniwersytecie w Bristolu) nie zostały włączone do akt niniejszej sprawy, to oba te dokumenty mogą być przedmiotem uwzględnienia przez sędziów „na dowolnym etapie postepowania” Fed R Evid 201(f).

Zgodnie z Federalnym Przepisem dotyczącym Materiału Dowodowego 201(b)(2) „fakt uwzględniony przez sędziów musi być bezsporny w granicach rozsądku w tym sensie, że musi łatwo poddawać się rzetelnemu ustaleniu poprzez odwołanie się do źródeł, których prawdziwości nie można zasadnie kwestionować”. Już wcześniej stosowaliśmy uwzględnienie przez sędziów „autorytatywnych tekstów”, takich jak książka opisująca „historie Lincoln Center” – zob. „Hotel Employees and Rest Employees Union, Local 100 v. City of NY Dep’t of Parks and Recr.”, 311 F

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -28- ]

Pośród funkcji Rady Ministrów wymienionych w polskiej Konstytucji jest ochrona interesów Skarbu Państwa – Polska Konstytucja, str. 46 (tłumaczenie art. 146 Polskiej Konstytucji). Pozwani złożyli w Sądzie Rejonowym tłumaczenie art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa, który stanowi, że „jeśli z odrębnych przepisów nie wynika, jakiej państwowej osobie prawnej przysługują prawa majątkowe do składnika mienia państwowego, prawa te przysługują Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa” J.A., str. 235.

Ponadto pozwani złożyli oświadczenie Lesława Kostkiewicza, byłego wykładowcy prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i byłego Dyrektora Biura Prawnego polskiego Senatu – zob. Oświadczenie Kostkiewicza nr 2, J.A., str. 225. W oświadczeniu tym zawarto stwierdzenie następującej treści:

Ministerstwo jest częścią rządu centralnego w Polsce i istnieje po to, aby działać w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej. Ministerstwo ustawowo zarządza mieniem, w tym gruntami, w imieniu Państwa Polskiego. Nie posiada majątku odrębnie od Państwa Polskiego. Ministerstwo reprezentuje także Państwo Polskie w związku z roszczeniami majątkowymi zgłaszanymi przeciwko Państwu.

Oświadczenie Kostkiewicza nr 16, J.A., str. 230.

Po zbadaniu tego materiału dowodowego i pełnych akt nam przedstawionych nie stwierdzamy żadnego błędu w ustaleniu dokonanym przez Sąd Rejonowy co do tego, że Ministerstwo Skarbu Państwa Rzeczypospolitej Polskiej „jest integralna częścią ustroju politycznego Polski” oraz , że „podstawowa funkcja” Ministerstwa „jest bez wątpienia funkcja rządowa” a nie handlowa – zob. „Garb”, 207 F Supp 2d, str. 3519. 3d 534, 540 n 1 (2nd Cir 2002) (z przywołaniem sprawy „Flood v. Kuhn”, 407 US 258, 260-262 (1972) (z uwzględnieniem przez sędziów szeregu autorytatywnych książek na temat baseballu)).

19

W rzeczy samej może być tak, że poza resortami rządowymi odpowiedzialnymi za obronnę narodową i porządek publiczny, żaden inny resort rządowy nie jest równie istotny dla codziennego funkcjonowania i długoterminowego przetrwania rządu jak jego resort skarbu. Zob. Ogólnie „The Federalist” nr 30, str. 188 (Alexander Hamilton) (pod red. Clintona Rosstera, 1961) („Pieniądze uważa się za pierwszoplanowa zasadę

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -29- ]

W apelacji powodowie twierdzą, że „wniosek Sądu Rejonowego jest w sposób oczywisty niezgodny z historią legislacyjną FSIA”, powołując się zasadniczo na dwa ustępy, że Sprawozdania Izby – Apelacja, str. 55-56. Nie przekonuje nas sposób odczytania Sprawozdania przez powodów.

Po pierwsze w Sprawozdaniu Izby wyjaśniono, że wymóg, aby „agenda lub podmiot, poprzez który państwo działa” były „odrębną osobą prawną, ma na celu włączenie spółek prawa handlowego, stowarzyszeń, fundacji i innych podmiotów, które według prawa obcego państwa, w którym zostały utworzone, mogą pozywać i być pozywane w swoim własnym imieniu, mogą podejmować zobowiązania w swoim własnym imieniu i posiadać majątek w swoim własnym imieniu” – zob. H.R. Rep. Nr 94-1487, str. 15, przedruk w 1976 USCCAN, str. 6614.

Powodowie argumentują, ze Ministerstwo Skarbu Państwa dokładnie odpowiada tej definicji, ponieważ, jak przyznaje mec. Kostkiewicz w swoim oświadczeniu, „Ministerstwo nie podlega immunitetowi chroniącemu przed pozwaniem w Polsce” – zob. Oświadczenie Kostkiewicza nr 4, J.A., str. 226.

W sprawie „Transaero” Sąd słusznie przestrzegał przed odczytywaniem tego ustępu Sprawozdania w sposób sugerowany przez powodów. Ponieważ „każdy naród może uznać za wygodne (tak jak uznaje nasz naród) nadanie zdolności do zaciągania zobowiązań, pozywania i bycia pozywanym podmiotom, które przy każdej rozsądnej ocenie muszą być zakwalifikowane jako cześć samego państwa”, zaś przypisanie decydującej wagi takim uprawnieniom powodowałoby rozszerzenie definicji „agend i podmiotów, poprzez które społeczeństwa jako ta, która podtrzymuje jego zżycie i ruch oraz umożliwia mu wykonywanie jego najważniejszych funkcji.

Tak wiec pełna zdolność do zapewniania stałego i wystarczającego przypływu dochodów w zakresie, w jakim pozwalają na to zasoby danej społeczności, można uznać za niezbędny składnik w każdej konstytucji”). Tak wiec nic dziwnego, że w historii naszej własnej republiki pierwszymi czterema utworzonymi ministerstwami w ramach władz wykonawczych były Departament Stanu, Departament Skarbu, Departament Wojny i Departament Sprawiedliwości. W Polsce, gdzie Ministerstwo Skarbu Państwa posiada także mienie w imieniu suwerennego państwa, kluczowe znaczenie tego elementu struktury ustrojowej jest być może jeszcze większe.

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -30- ]

Państwo działa” daleko poza „publiczne podmioty gospodarcze”, które, jak się wydaje, Kongres chciał objąć zakresem przedmiotowym – zob. „Transaero”, 30 F3d, str. 152.

Ponadto wbrew twierdzeniom powodów Sprawozdanie Izby wypowiada się, w najlepszym razie, niejednoznacznie na temat przedmiotowej kwestii. Jeśli ustęp przywołany przez powodów sugeruje, że Ministerstwo Skarbu jest „agendą Rzeczypospolitej Polskiej lub i podmiotem, poprzez który działa”, to inne stwierdzenia zawarte w Sprawozdaniu Izby wskazują na kierunek przeciwny. Na przykład ustęp cytowany przez powodów poprzedzony  jest następującym stwierdzeniem:

Termin „państwo obce” używany we wszystkich ustępach [FSIA poza tym, który został skodyfikowany w 28 USC §1608] obejmuje nie tylko państwo obce, ale także ustrojowe części składowe, agendy państwa obcego i podmioty, poprzez które działa państwo obce20. Termin „ustrojowa cześć składowa” obejmuje wszystkie jednostki władz państwowych poniżej rządu Centralnego, łącznie z władzami samorządowymi. H.R. Rep nr 94-1487, str. 15 (1976), przedruk w 1976 USCCAN str. 6613 (przypis dodany). To sugeruje, wszystkie jednostki władz państwowych poniżej rządu centralnego -Ministerstwo Skarbu Państwa jest bezspornie taką jednostką – stanowią „ustrojowe części skladowe”, która to kategoria nie jest zbieżna z „agendami i podmiotami, poprzez które działa państwo”. Tym samym Sprawozdanie Izby, czytane jako całość, oferuje w najlepszym razie sprzeczne wskazania co do statusu Ministerstwa21.

20

Warto powtórzyć, że choć „państwo obce” obejmuje wszystkie swoje „agendy i podmioty, poprzez które działa” dla celów wyjątku dla „wywłaszczenia”, 28 USC §1603(a), to nie każdy organ państwa obcego stanowi „agendę lub podmiot, poprzez który państwo działa” w rozumieniu 28 USC §1603(b). Aby spełnić przesłankę określoną w drugim zdaniu czwartego elementu wyjątku dla „wywłaszczenia” powodowie muszą wykazać nie tylko to, że Ministerstwo Skarbu Państwa Rzeczypospolitej Polskiej jest częścią „obcego państwa”, ale że Ministerstwo ma cechy charakterystyczne „agendy lub podmiotu, poprzez który państwo działa” 28 USC §1605(a)(3).

21

Sędzia, zasiadający wraz z nami w składzie sędziowskim, który zgłosił zdanie odrębne, próbuje minimalizować wewnętrzne niezgodności w treści Sprawozdania Izby, interpretując wyrażenie „ustrojowa cześć składowa” jako odnoszące się „nie do różnych centralnych podmiotów państwowych, ale raczej do różnych geograficznych poziomów władz państwowych, takich jak władze krajowe, regionalne, wojewódzkie, stanowe czy gminne” – zob. Zgłoszenie zdania odrębnego, str. [7] przypis 4.

Taka interpretacja jest obarczona błędem z szeregu powodów.

Po pierwsze wyraźnie zaprzecza istniejącemu orzecznictwu, zgodnie z którym departamenty lub ministerstwa rządu centralnego kwalifikują się jako „ustrojowe części składowe obcego państwa”.

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -31- ]

Po drugie powodowie zwracają naszą uwagę na zawarte w Sprawozdaniu Izby stwierdzenie, że „jako zasada generalna, podmioty, które spełniają przesłanki definicji «agendy państwa obcego lub podmiotu, poprzez który państwo to działa», mogą przyjmować różne formy, w tym … departamentu lub ministerstwa, które działa i może być pozywane w swoim własnym imieniu” – zob. H.R. Rep nr 94-1487, str. 15 (1976), przedruk w 1976 USCCAN str. 6614. Ten ustęp z całą pewnością sugeruje, że ministerstwo może stanowić „agendę lub podmiot, poprzez który państwo działa” w rozumieniu FSIA, ale w żadnym razie nie oznacza, że ministerstwo musi stanowić „agendę lub podmiot, poprzez który państwo działa” w rozumieniu tej ustawy22. Powodowie nie wskazują żadnego sądu, który uznałby, że  potrzeb FSIA – zob. np. First Nat’l City Bank v. Banco para el Comercio Exterior de Cuba, 462 US 611, 618 przypis 5 (1983) (podtrzymanie wniosku sądu niższej instancji, że dla celów FSIA „[kubańskie] Ministerstwo Handlu Zagranicznego nie jest różne od Rządu [Kubańskiego], którego minister w tym Ministerstwie jest członkiem”) (z przytoczeniem wyroku w sprawie „Banco Nacional de Cuba v. Chase Manhattan Bank, 505 F Supp 412, 425 (SDNY 1980)), „Magness v. Federacja Rosyjska”, 247 F 3d 609, 613 n 7 (5th Cir. 2001) (scharakteryzowanie rosyjskiego Ministerstwa Kultury jako „ustrojowej części składowej” Rosji dla celów postanowienia FSIA dotyczącego doręczania pism procesowych”, S & Davis Int’l, Inc. v. Republic of Yemen, 218 F 3d 1292, 1298 (11th Cir, 2000) (scharakteryzowanie jemeńskiego

Ministerstwa Dostaw i Handlu jako „ustrojowej części składowej” Jemenu), zob. także „O’Connell Mach. Co. v. MV Americana, 734 F.2d 115, 116-117, (2d Cir 1984) (uznanie, ze publiczny podmiot finansowy, który koordynuje zarzadzanie przedsiębiorstwami handlowymi włoskiego rządu jest „ustrojowa częścią składowa” dla potrzeb FSIA).

Po drugie, nawet zakładając hipotetycznie, ze rozsiane fragmenty Zmienionego (Trzeciego) Prawa o Stosunkach Zagranicznych Stanów Zjednoczonych („Zmienione Prawo”) stanowi autorytatywne źródło do interpretacji znaczenia konkretnego wyrażenia użytego w FSIA, to sędzia, zasiadający wraz z nami w składzie sędziowskim, nie uwzględnia tych części Zmienionego Prawa, w którym wyrażenie „ustrojowa cześć składowa” w oczywisty sposób nie odnosi się wyłącznie do jednostek samorządu terytorialnego – zob. Zmienione Prawo § 207 cmt c („odpowiedzialność [Państwa na mocy prawa międzynarodowego] obejmuje także działania lub brak działań ze strony urzędników samorządowych lub urzędników w ustrojowych częściach składowych” (wytłuszczenie własne).

Wreszcie po trzecie, sam fakt, że jak użyty w FSIA „termin «ustrojowa cześć składowa» obejmuje wszystkie jednostki władz państwowych poniżej rządu centralnego” – zob. H.R. Rep nr 94-1487, str. 15 (1976), przedruk w 1976 USCCAN str. 6613 (wytłuszczenie własne), nie oznacza, że jedynymi ustrojowymi częściami składowymi mieszczącymi się w definicji „państwa obcego” zawartej w FSIA są jednostki samorządu terytorialnego. W rzeczywistości zaakceptowanie takiej interpretacji wymagałoby od nas przyjęcia założenia, że zamiarem Kongresu było włączenie władz samorządowych do definicji „państwa obcego” przy jednoczesnym wyłączeniu takich podmiotów jak Ministerstwo Skarbu Państwa Rzeczypospolitej Polskiej, które posiada i administruje gruntami, majątkiem i finansami polskiego państwa.

22

Choć sędzia zasiadający z nami w składzie sędziowskim, zgłaszający zdanie odrębne, zgłasza zastrzeżenie, że nasza analiza „jest sprzeczna ze Sprawozdaniem Izby” o tyle, że, jego zdaniem, „wydawałoby się, że wszystkie ministerstwa z definicji mają funkcje rządowe a nie handlowe” – zob. Zgłoszenie zdania odrębnego, str. [4-5], to nie wyrażamy takiej kategorycznej opinii. W rzeczywistości celem sprawdzianu według „funkcji podstawowych” jest spojrzenie poza zwykłe etykiety dla stwierdzenia, czy dany podmiot rzeczywiście zaangażowany jest w działalność zasadniczo rządową, czy też jego podstawowe funkcje są handlowe.

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -32- ]

Ministerstwo kwalifikuje się jako „agenda lub podmiot, poprzez który państwo działa” w rozumieniu FSIA, a co najmniej dwa federalne sądy apelacyjne doszły do wniosku przeciwnego – zob. „Roeder”, 333 F 3d str. 234 (uznanie, ze w myśl rozumowania zgodnego że sprawa „Transaero”, „Ministerstwo Spraw Zagranicznych trzeba traktować jako samo państwo Iran, a nie jako jego agenta”), „Magness v. Federacja Rosyjska”, 247 F 3d 613 n 7 (uznanie, ze rosyjskie Ministerstwo Kultury podlega postanowieniom §1608(a)”, które określa wymogi doręczania pism państwom obcym, „zaś Rosyjski Państwowy Fundusz Diamentowy jest odrębnym podmiotem prawnym, podlegającym postanowieniom §1608(b)”, które określa wymogi doręczania pism agendom państw obcych lub podmiotom, poprzez który państwa te działają)23. Krótko mówiąc, rozumowaniu Sądu Rejonowego nie zaprzecza historia legislacyjna FSIA24.

Dlatego też stwierdzamy, ze Ministerstwo Skarbu Państwa nie jest „agendą ani podmiotem, poprzez który działa” Rzeczpospolita Polska w rozumieniu FSIA.

23

Wniosek, że Ministerstwo Skarbu Państwa należy traktować tak samo jak Rzeczpospolita Polska dla celów immunitetu suwerennego państwa obcego, poparty jest także analogia pomiędzy immunitetem suwerennego państwa obcego a immunitetem przysługującym na podstawie Jedenastej Poprawki – zob. wyżej, str. 25, przypis 15. Jak wyjaśniliśmy w związku ze sprawa „Compagnie Noga”, „ogólnie uznana zasada prawna wynikająca z Jedenastej Poprawki jest to, że agendy polityczne i departamenty stanu uprawnione są do takiego samego immunitetu suwerennego państwa obcego jak same państwa” 361 F 3d, str. 688 (z przytoczeniem Pennhurst State Sch & Hosp v. Halderman, 465 US, 89, 100 (1984) oraz „Jones v. NY State Div of Military and Naval Affairs”, 166 F 3d 45, 49 (2nd Cir 1998)).

24

Przypisanie decydującej wagi trzem cechom charakterystycznym podmiotu publicznego, a mianowicie temu, czy „może ono pozywać i być pozwanym w swoim własnym imieniu, mogą podejmować zobowiązania w swoim własnym imieniu i posiadać majątek w swoim własnym imieniu” – zob. Zgłoszenie zdania odrębnego, str. [3] (z przytoczeniem wyroku w sprawie „Hyatt Corp v. Stanton, 945 F Supp 675, 681 (SDNY 1996)) – nasz kolega dopuściłby znacznie szerszy zakres powództw przeciwko suwerennym państwom niż było to zamiarem Kongresu przy kodyfikacji „zawężającej teorii” immunitetu suwerennego państwa obcego w ramach FSIA – zob. powyżej str. 10 i przypisy 2 i 14.

W świetle „powagi zdarzeń zarzucanych w pozwie w sprawie Garb” nasz kolega zachęca nas, abyśmy pominęli „prawnie nie popartą kwestię techniczną”, czyli to że Ministerstwo Skarbu Państwa Rzeczypospolitej Polskiej jest integralna częścią Rzeczypospolitej Polskiej – zob. Zgłoszenie zdania odrębnego, str. [11]. Jednakże niezależnie od charakteru roszczenia powoda jesteśmy zobowiązani do stosowania doktryny immunitetu suwerennego państwa obcego, która sama w sobie stanowi ochronne ważnych zasad, z których nie najmniej ważna jest zasada, że z wyjątkiem, gdy zaistnieją pewne szczególne okoliczności, których zakres jest bardzo ograniczony, suwerennym państwom obcym przysługuje immunitet chroniący je przed pozwaniem w sądach innych suwerennych państw – norma stosowana na zasadach wzajemności, która chroni Stany Zjednoczone przed byciem pozywanym w państwach obcych.

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -33- ]

Powyższego powodowie nie wykazali spełnienia czwartej przesłanki dla przewidzianego w FSIA w przypadku „wywłaszczenia” wyłączenia immunitetu suwerennego państwa obcego.

PODSUMOWANIE

Z przyczyn omówionych powyżej, orzekamy, że:

(1) Sprawa „Altmann” wymaga od nas stosowania FSIA i przewidzianych w niej wyjątków do roszczeń wynikających z działania, które miało miejsce przed uchwaleniem FSIA w 1976 roku,

(2) powodowie nie wykazali istnienia przesłanek dla przewidzianego w 28 USC §1605(a)(2) FSIA wyjątku, ponieważ:

(a) konfiskata przez państwo mienia w granicach tego państwa nie jest czynnością „gospodarcza”,

(b) późniejsze gospodarcze wykorzystanie wywłaszczonego mienia nie pozostaje „w związku z” wcześniejszym wywłaszczeniem w stopniu wystarczającym do spełnienia przesłanki dla zastosowania wyjątku dla „działalności gospodarczej”, oraz

(c) odrzucamy przeformułowanie tego, co w swej istocie jest roszczeniem opartym na „wywłaszczeniu” tak, aby stało się roszczeniem w ramach wyjątku dla „działalności gospodarczej”, oraz

(3) powodowie nie wykazali istnienia przesłanek dla przewidzianego w 28 USC §1605(a)(3) FSIA wyjątku, ponieważ (a) powodowie chcą odzyskać mienie, które nie „znajduje się na terenie Stanów Zjednoczonych”, (b) w takich okolicznościach powodowie musza wykazać, ze mienie „jest własnością lub jest eksploatowane przez agendę obcego państwa lub podmiot, poprzez który działa obce państwo” w rozumieniu FSIA, (c) powodowie twierdza, ze przedmiotowe mienie jest „własnością” Ministerstwa Skarbu Rzeczpospolitej Polskiej – zob. Apelacja, str. 15, oraz (d) Ministerstwo Skarbu Rzeczpospolitej Polskiej nie jest „agenda lub podmiotem, poprzez który działa”

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -34-  ]

Rzeczpospolita Polska w rozumieniu FSIA, ponieważ jego „podstawowa funkcja” jest rządowa a nie gospodarcza.

Wobec powyższego podtrzymujemy wyrok wydany przez Sąd Rejonowy uwzgledniający wniosek pozwanych o oddalenie powództwa ze względu na brak właściwości rzeczowej.

[ 23-03-2006 12:47 (2K) WARSAW 580007 v1 [580007_1.DOC] -35- ]

Oszczerczy Pozew

(fragmenty) Do Czytelnika!

Już po oddaniu „Rewolty marcowej” do druku żydowskie, krypto żydowskie i prożydowskie media w USA i na świecie opublikowały pozew jedenastu Żydów złożony w nowojorskim sądzie przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej.

Ten najbardziej plugawy antypolski dokument obraża i zniesławia nie tylko Państwo Polskie ale także a może nawet bar­dziej Naród Polski wszystkich bez wyjątku Polaków dla których Polska to wielka rzecz a honor i godność Narodu to wartość święta. Po przeczytaniu tego tekstu zadajemy sobie pytania:

Dlaczego prezydent RP Aleksander Kwaśniewski obsypujący orderami polskimi wielu Żydów, obrażających Naród Polski oskarżeniem o antysemityzm nie zareagował na haniebny akt zniewagi wobec Polskiego Narodu?

Dlaczego na ten akt zniewagi nie zareagowali: premier rządu RP Jerzy Buzek, minister spraw zagranicznych RP Bronisław Geremek?

Dlaczego władze RP z sejmem i senatem na czele nie wy­musiły na polskim MSZ-cie wniesienia do amerykańskiego są­du oskarżenia jedenastu Żydów i ich adwokatów o obrazę całe­go Narodu Polskiego?

Jeżeli odpowiecie sobie Czytelnicy na te pytania, będziecie na pewno wiedzieli co zrobić z kartą wyborczą w wyborach pre­zydenckich i parlamentarnych.

Jerzy Brochocki  autor

United States District Court Eastern District of New York

Theo Garb, Bella Jungewirtri, (Youngewirth)

Sam Lefkowitz, Peter Koppenheim,

Judah Wełler,

Chana Lewkowicz,

Samuel Goldin,

Karl Diamond,

Hala Soból,

Saul Klausner oraz

Goldie Knobel

Powodowie, występujący w imieniu swoim i wszystkich innych osób będących w podobnej sytuacji

przeciw

oskarżonym: Rzeczpospolitej Polskiej, Ministerstwu Skarbu Państwa oraz John Does (osób o nieustalonej tożsamości – przyp. red.) # 1-100.

POZEW

Powyżej wymienieni powodowie oraz wszystkie pozostałe osoby będące w podobnej sytuacji, w imieniu których wystę­pują podpisani niżej adwokaci, oświadczają co następuje:

UZASADNIENIE POZWU

1. Pozew został złożony przez jedenastu indywidualnych po­wodów, w imieniu własnym oraz wszystkich pozostałych osób pozostających w podobnej sytuacji, stosownie do 28 U. S. C.(Kodeks Stanów Zjednoczonych – przyp. red.) § 1330 w zwią­zku z § 1602 w związku z „Foreign Sovereign Immunities Act” (ustawa o immunitecie dla obywateli państw obcych — przyp.red.) oraz innymi przepisami przeciw Rzeczpospolitej Polskiej, nazywanej w dalszym ciągu dokumentu „Polską” oraz Mini­sterstwu Skarbu Państwa, nazywanemu w dalszym ciągu jako „Treasury” lub „Skarb” oraz oskarżonym w liczbie 1-100, za­granicznym instytucjom rządowym i osobom prywatnym, na­zywanym w dalszym ciągu dokumentu jako „inni oskarżeni”,których tożsamość w dniu składania pozwu była nieustalona, a którzy brali udział w opisywanych wydarzeniach.

2.Polityka obowiązująca (w Polsce – przyp. red.) przez ostat­nie pięćdziesiąt cztery lata sprowadzała się do „wygnania co do jednego” ludności żydowskiej z Polski. Dokonywano tego po­przez stosowanie czystek etnicznych i rasowych, stosowanie przemocy i szantażu, w tym: stosowanie tortur i morderstw. Rzeczpospolita Polska, Ministerstwo Skarbu oraz inni oskar­żeni w tym czasie czerpali zyski handlowe i bogacili się, zarzą­dzali, wynajmowali, utrzymywali, a także w niektórych przy­padkach likwidowali mienie będące własnością Żydów, którzy zostali zmuszeni do wygnania, i którego zwrot jest przedmio­tem niniejszego wniosku. Wszyscy z powodów traktują sprawę jako występowanie w imieniu wszystkich żyjących i zmarłych i ocalałych z Holocaustu.

3.Powodowie są ofiarami oraz osobami, które przeżyły nazi­stowski Holocaust (bądź są to ich spadkobiercy). Uczestnikom postępowania zbiorowego, od czasu pierwotnego pozbawienia własności podczas Holocaustu, odmawiano prawa do zarzą­dzania, prawa własności, prawa do kontrolowania i użytkowa­nia oraz satysfakcji z posiadania własności rzeczowej i osobis­tej. Po II wojnie światowej osoby, które przeżyły Holocaust, by­ły mordowane, bite, gwałcone, terroryzowane, torturowane i zmu­szane do emigracji bez dania im prawa do odzyskania bądź za­rządzania posiadanymi nieruchomościami. Akcja ta miała wszel­kie znamiona zorganizowanej polityki czystek etnicznych i rasowych, która była kontynuowana w Polsce po Holocauście, a którą zorganizowano by wyrzucić z Polski pozostające w niej 10 procent populacji polskich Żydów, którzy przetrwali Holocaust.

4. Zwyczaj czerpania korzyści z czystek rasowych i etnicz­nych został upowszechniony przez reżim nazistowski przed i w czasie II wojny światowej. Naziści z rozmysłem i systematycz­nie plądrowali i grabili mienie żydowskie, bogacąc się na tym procederze oraz gromadząc środki finansowe niezbędne do przygotowania i popełnienia zbrodni wojennych i zbrodni prze­ciwko ludzkości.
5. Niemcy, wykorzystując panujący w Polsce antysemicki kli­mat, zlokalizowali na jej terenie najbardziej znane obozy śmie­rci, w tym Auschwitz i Treblinkę. Żydzi, Żydówki i żydowskie dzieci z całej Europy były w tych i innych obozach koncentra­cyjnych w Polsce mordowane i zamęczane na śmierć.
6. Gdy naziści wycofali się z Polski, Polacy, Ministerstwo Skarbu, rząd polski oraz inni oskarżeni dążyli do wzbogacenia się na nieszczęściu polskich Żydów, kontynuując nazistowski program czystek rasowych i etnicznych oraz czerpiąc z tego ko­rzyści poprzez zawłaszczanie żydowskiej własności do celów handlowych.

7.Aby zmusić Żydów do opuszczenia Polski i porzucenia przez nich aktywów i praw własności, rozpoczęto realizację morderczego planu bazującego na antysemityzmie oraz czys­tkach rasowych i etnicznych wobec tych Żydów, którzy przetr­wali Holocaust i powrócili do Polski. Po powrocie do swojej ojczyzny w Polsce tysiące Żydów było zastraszanych i — następnie — w barbarzyński sposób bitych i/lub mordowanych w ich byłych domach, wsiach i miastach. Spowodowało to masowa exodus polskich Żydów, którzy przeżyli (Holocaust). Oblicza się, że około 60 tys. Żydów opuściło Polskę pomiędzy czerwcem i wrześniem 1946 roku. Bezpośrednim powodem był pogrom w Kielcach oraz haniebna kampania przemocy skierowana prze­ciwko polskim Żydom. Wielu innych Żydów obawiało się po­wrotu do Polski, porzucając jakąkolwiek nadzieję na odzyska­nie swoich aktywów i własności.

8.Oskarżeni czerpali korzyści majątkowe, bazując na pro­gramie czystek etnicznych i rasowych wobec polskich Żydów. Zabezpieczyli prawa własności do całego mienia trzech milio­nów polskich Żydów, włączając w to wartościowe nierucho­mości, gospodarstwa, fabryki, rzeczy osobiste, meble, oszczęd­ności, polisy ubezpieczeniowe, obligacje, akcje giełdowe, złote monety, biżuterię, diamenty, przedmioty kultu religijnego oraz inne dobra. W następnych latach i dekadach oskarżeni niele­galnie do końca zawłaszczyli na własność wyżej wymienione dobra. Dokonali tego poprzez zmianę aktów własności, a wszy­stkie te operacje były dokonywane za zgodą Polski i Minister­stwa Skarbu.

9.W czasie obowiązywania polityki czystek rasowych i et­nicznych, Żydzi w Polsce przez cały czas byli ofiarami łamania praw człowieka, w tym m.in. pobić, zastraszeń, plądrowań, tortur, gwałtów i morderstw.

10. W okresie przed 1939 rokiem polscy Żydzi stanowili po­nad 20 procent ludności żydowskiej na całym świecie. W latach 1939-1948 społeczność polskich Żydów, licząca wcześniej ponad 3 miliony, w zasadzie zanikła. Ci nieliczni, którzy pozo­stali, by uniknąć prześladowań ukryli swoje żydowskie pocho­dzenie lub zmienili swoje wyznanie religijne. O ile naziści byli odpowiedzialni za większość akcji, które spowodowały wyni­szczenie ludności żydowskiej Polsce, to rząd polski oraz inni oskarżeni są odpowiedzialni za pozbawienie powodów ich wła­sności oraz ich praw do tych własności.
11. Setki miast w całej Polsce doświadczyło napływu tych Żydów, którzy przetrwali wojnę. Obywatele polscy, którzy przez pięć lat byli obiektem polowań nazistów, powrócili do domów z zamiarem pozostania w nich. W wielu miasteczkach i miastach Żydzi nie byli widziani od lat. Oskarżeni, zamiast traktować po­wracających Żydów jako bezdomnych uchodźców, odmawiali Żydom powrotu do ich ojczyzny i domów, dokonując hanieb­nych aktów przemocy i morderstw. Oskarżeni kontynuowali nazistowską politykę „Juden Rein” na swoich własnych oby­watelach, oczyszczając państwo z Żydów. Tym samym oskar­żeni mogli przejąć i ciągnąć materialne korzyści z żydowskich dóbr i żydowskiej własności.
12. Wymazywanie Żydów z Polski oraz przejmowanie ich własności dokonywało się przy współudziale polskiego rządu, w tym polskiej policji i wojska. Za pomocą terroryzmu sponso­rowanego przez Państwo Polacy rozpoczynali i brali udział w atakach na powracających Żydów. W małych miasteczkach Ży­dzi byli linczowani oraz duszeni, rozstrzeliwani lub zasztyletowani. Publiczne wieszania Żydów opisywane były w pra­sie, przerażając tych, którzy wrócili do Polski i tych, którzy chcieli do niej wrócić. Oparte o informacje i wiarę te ataki sta­nowiły część systematycznego planu zgładzenia całej populacji żydowskiej pozostającej w Polsce po II wojnie światowej.
13. Oskarżeni kierowali się w swoich czynach nie tylko nie­nawiścią, ale również chciwością. Jak tylko Żydzi zostali wyg­nani z Polski, oskarżeni przejęli kontrolę nad żydowskim mie­niem i własnością, zapewniając sobie prawo własności do nie­go i wykorzystując tę własność do bogacenia się.

14.Po zakończeniu II wojny światowej, polski rząd i oskar­żeni,  ignorując prawne konsekwencje ludobójstwa,  zbrodni wojennych, zbrodni przeciw ludzkości i czystek rasowych, zez­wolili na dokonywanie tych ohydnych czynów przeciw Żydom w Polsce, kontynuując je bezkarnie -przez kilka lat, aż do mo­mentu, gdy Żydzi poddali się z wyczerpania i opuścili Polskę, pozostawiając w niej swoje mienie.

15.Oskarżeni (Rzeczpospolita Polska, Ministerstwo Skarbu Państwa oraz John Does, czyli osoby i instytucje o nieustalonej  tożsamości do chwili składania pozwu # 1-100 — przyp. red.) chcieli głównie doprowadzić do pozbawienia ofiar Holocaustu ich mienia i własności, a nie tylko przejąć i zarządzać własnością Żydów ocalałych (z Holocaustu) oraz ich spadkobierców. By urzeczywistnić ten cel, dokonywali morderstw oraz stosowali szantaż i przemoc fizyczną. W ten  sposób rozwinęła się ściśle zaplanowana

akcja przeprowadzana za pomocą szantażu, prze­mocy, tortur, gwałtów, śmierci, która zakończyła się przymusowym wygnaniem, większości polskich Żydów zamieszkują­cych wówczas Polskę.

16.Po Holocauście Polska, Ministerstwo Skarbu i inni oskarżeni podjęli się rzeczywistych działań opartych o oszustwa, by przeszkodzić, opóźnić, unicestwić i uniemożliwić uczestnikom tego postępowania poznanie tak prawdy o losie ich własności, jak również pozbawić prawa do cieszenia się posiadaną włas­nością, pozostającą w Polsce. Te oszustwa popełnione przez Oskarżonych miały uniemożliwić uczestnikom tego postępowa­nia zbiorowego odzyskanie i ścisłe określenie całkowitej ilości i wartości nieruchomości i innych dóbr bezprawnie im zabra­nych.

17.Odpowiadając na pytania uczestników postępowania zbiorowego, oskarżeni używali standardowych odpowiedzi, takich jak: własność została przekazana dobrowolnie, własność została skonfiskowana legalnie, własność została zniszczona; nie można odnaleźć dokumentów; mienie przejęto z tytułu długów, lub pretendenci do własności byli wzywani do powrotu do Pol­ski w celu spłacenia zaległości podatkowych. Przez cały czas oskarżeni wykorzystywali przejęte mienie po ofiarach Holocau­stu w celach handlowych i czerpali z tego użytkowania ko­rzyści finansowe.

18.Wynikiem polityki realizowanej przez oskarżonych przez ponad pięćdziesiąt cztery lata było: zarządzanie mieniem, jego przejęcie oraz zyski finansowe osiągnięte przez oskarżonych wyniku nielegalnego przejęcia mienia stanowiącego własność
powodów, do którego oskarżeni nie mieli legalnego prawa dopowiadania, kontrolowania, zarządzania., utrzymywania i uzys­kiwania zysków.

19. Polska, Ministerstwo Skarbu oraz inni oskarżeni zaini­cjowali oraz kontynuowali proces nielegalnego przejmowania, wynajmowania, sprzedawania oraz/i zezwalania na sprzedaż aktywów i własności mienia należącego do powodów, dodatkowo pozbawiając żyjące osoby i ich spadkobierców nadziei na odzyskanie ich własności. Polska także dzisiaj wystawia na sprzedaż, zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w innych państwach, mienie ludzi ocalałych z Holocaustu, włączając w to rezydencje oraz obiekty handlowe, które na mocy prawa na­leżą do powodów.

20.Powodowie żądają zakazania Polsce, Skarbowi i innym oskarżonym dalszej sprzedaży, niszczenia, rozporządzania lub umożliwiania sprzedaży lub pozbywania się lub transferu w ładności należącej do nich.

21.Powodowie żądają także od Polski, Skarbu i innych os­karżonych: (i)  obliczenia i zwrotu aktywów i nieruchomości sprzedanych bądź przejętych z naruszeniem prawa ich właścicieli; (ii) obliczenia i zwrotu zysków, które przynosiło to mienie oraz (iii) wypłacenia odszkodowań i kary za poniesione szkody, co zniechęci oskarżonych do przeprowadzania takich akcji w przyszłości. (…)

 ( wytłuszczenia, podkreślenia i korekta techniczna od red kip)

Na podsumowanie fundamentalne pytania:

Dlaczego Panowie Tusk, Komorowski Bartoszewski, Bracia Kaczyńscy i Duda ukrywali fakt istnienia takiego wyroku przed Polakami ?

Na jakiej podstawie wyżej wymienione osoby sprawujący Konstytucyjne urzędy, pomimo istnienia tego wyroku wyrażali obietnice zwrotu bezprawnych roszczeń żydom ?

Dlaczego wymienieni Panowie podejmowali w imieniu Rzeczpospolitej nieuprawnione zobowiązania w tym zakresie ?