Propozycje rozwiązań systemowych dla: informatyzacji Państwa, wspólnotowych umów i pieniądza w gospodarce

“Mieszkasz tutaj, ale identyfikujesz się z innym państwem, na jego rzecz działasz, a na naszą niekorzyść, wyjeżdżaj, tu nie jesteś potrzebny”- ponadczasowe motto Władysława Gomułki.

I. Istota sporu o ograniczenie prawa wykupu terenów rolniczych przez Cudzoziemców.

 Prawnicy

utrata profitów od obsługi operacji, 

Urbaniści, Architekci i Politycy i tzw. Elity ekonomiczne, polityczne, gospodarcze, humanistyczne, reprezentują środowiska, których celem jest likwidacja środowiska naturalnego pozwalającego na wykorzystywanie gruntów rolnych, przeznaczonych do celów produkcji rolnej, leśnej i rybackiej ( to co jest obecnie najcenniejsze), jak i ochrony Krajobrazu i innych; 

Wszyscy wymienieni zostali  wykształceni na tzw. “miastowych” uczelniach, w których uważa się, że ziemia jest piłką, którą można nadmuchać dla uzyskania nowych obszarów, a produkcję żywności zapewniają położone na księżycu areały rolne,  czyli środowiska “miastowe” albo tzw. rolników z ul. Marszałkowskiej.

Interesy tych grup zawodowych reprezentują PO-PiS i v-ce versa oraz ich  polityczne, ideologiczne i finansowe zobowiązania.

Natomiast w strukturach rządowych reprezentują te grupy: Ministerstwo Infrastruktury i system informatyzacji państwa.

Celem protestów jest blokada przepływu informacji i skutecznej ochrony gruntów rolnych i leśnych, w sensie prawnym i przedmiotowym.

Istnieją cztery  systemy informatyczne, które gromadzą informację o obrocie nieruchomościami: 

1) system ewidencji – gruntów i budynków – celowo zdecentralizowany, prowadzony na szczeblu samorządu powiatowego. System ten powinien zostać scentralizowany z możliwością przetwarzania danych na szczeblu centralnym;

2) system ksiąg wieczystych – w gestii Ministerstwa Sprawiedliwości,

3)  system SAPARD, związany z obsługą dotacji Unijnych dla rolnictwa, posiadający dane o nieruchomościach rolnych i gospodarstwach rolnych, powiązany z systemem ewidencji gruntów i budynków, posiadający dane podmiotowo-przedmiotowe,

4) system “katastralny”  Ministerstwa Finansów, gromadzący dane o podmiotowym obrocie środkami majątkowymi w układzie podmiotowo-przedmiotowym dla celów fiskalnych i nie tylko,

oraz piąty nie mniej ważny

5) rejestr skazanych prowadzony przez Ministerstwo Sprawiedliwości.

i inne resortowe oraz korporacyjne, nie powiązane z sobą systemy.

Systemy te tworzone są dla nadzoru i kontroli nad zachowaniami społecznymi oraz  potrzeb fiskalnych i rozliczeń dotacyjnych, jak nadzoru nad produkcją rolną.

Brak jest wbudowanych w tych systemach procedur informatycznych umożliwiających spójny  monitoring w skali państwa, województwa, regionów i gmin nad procesami przepływu praw własności pomiędzy obywatelami i podmiotami  w zakresie przypływu praw własności, zmiany sposobu użytkowania gruntów rolnych, leśnych i pod wodami, podziemnych zasobów mineralnych, jak i zasobów pitnej wody.

W tym zakresie mamy feudalny, resortowo-korporacyjny system zarządzania, realizujący cele finansowe poszczególnych korporacji zawodowych, gospodarczych i politycznych  terenu Polski i nie tylko. 

Dlatego bezwzględnie konieczne jest zintegrowanie z sobą wszystkich istniejących baz informatycznych w jednolity system, umożliwiający nie tylko sprawny obieg informacji, ale również sygnalizujący występujące nieprawidłowości i zagrożenia.

Bez realizacji takiego systemu, w dalszym ciągu będzie tworzony bez ładu i składu bałagan ustawodawczy i prawny, który prowadzi do rozkładu Państwa i jego struktur. 

Obecnie ze względów prawnych, bezpieczeństwa obywateli i Państwa, niezbędne jest  stworzenie jednolitego informatycznego  systemu ewidencji gruntów i budynków. System ten powinien być utworzony w miejsce powiatowych rozdrobnionych baz danych,  w których dla każdej nieruchomości i działki,  jest odwołanie do branżowo-tematycznych baz danych oraz do zasobów dokumentacyjnych, które były podstawą do założenia ewidencji gruntów i jej prowadzenia w celu rozwoju tego systemu.

Zmiana tego systemu rozproszonego i  statycznego na dynamiczny i zintegrowany, pozwoli na wykorzystanie tych baz danych dla celów gospodarczych, analitycznych , kontrolnych i studyjnych, w celu umożliwienia optymalizacji podejmowanych decyzji w oparciu o faktyczny stan rzeczy, a nie wydumane “analizy” w oparciu o „wygodne” dane wybrane z tej bazy, której zasoby są najbardziej użyteczne, a nie koniecznie kompletne.

Konieczne jest tu równoczesne informatyczne zinwentaryzowanie,  poprzez digitalizację dokumentów zawierających  dane dotyczące stanów prawnych i fizycznych  nieruchomości  z okresów:

1) od 1955 roku czyli od wprowadzeniem Dekretem Rady Państwa Ewidencji Gruntów i Budynków na bazie dokumentacji Ewidencji Gruntów i Budynków,

2) od połowy XIX wieku na bazie zakładanych w poszczególnych zaborach katastrów gruntowych wraz z rejestrami podatkowymi, uaktualnionych i zmodernizowanych w II Rzeczpospolitej.

To ostatnie jest szczególnie kluczowe wobec faktu powstania przemysłu fabrykowania fałszywych dokumentów o najwyższym stopniu jakościowym, które założono na terenie Ukrainy i Izraela,

( informacja ta pochodzi od Ukraińskiego Polityka którego spotkałem w kuluarach sejmowych)

które przygotowywane są do wykorzystania w procesie planowanej reprywatyzacji.

 Według oceny autora „fabryki” tych „dokumentów” te mają dostęp do kluczowych baz danych  III RP, które nie są dostępne dla jej obywateli.

Opracowanie ma charakter uproszczony i sygnalizacyjny.

 Więcej w temacie:

Zbigniew Dąbrowski

Autor był prekursorem w zakresie  informatyzacji  systemu ewidencji gruntów, budynków i gospodarstw   poprzez to, że opracował projekt  systemu informatycznego ewidencji gruntów i budynków w Polsce. System ten opracował  wraz z oprogramowaniem dla celów zarządczych gminą w Olsztynie, w latach 1973-1976, jako wskazany przez autora (zawierający  w swoim zakresie  to, co zostało wdrożone  w 30 lat później w ramach unijnego systemu SAPARD). Autor był w późniejszym okresie wieloletnim pracownikiem Administracji Państwowej, jak i projektantem systemów zabezpieczeń.

 

II . Finansowe rozwiązanie  oparte na zasadach i wartościach spółdzielczych:

W istniejącym prawie istnieją warunki budowy związków gospodarczych o integracji produktowej i sieciowej strukturze organizacyjnej, oparte na finansowych zasadach spółdzielczych, to znaczy na zasadach współpracy, otwartości i jawności, które eliminując tajemnicę handlową, „swobodę umów” i tzw. „wolny rynek”, uniemożliwiają spekulację, a wręcz oszustwa pojedynczych rozproszonych podmiotów poprzez skoncentrowane duże i bezwzględne monopole. Koncepcja ta opiera się na  doświadczeniach spółek dorazowych w Cesarstwie Austro-Wegier, japońskich keiretsu, koreańskich czeboli, tajwańskich CFB (Chinesse Family Busineses) i duńskich klastrów z brokerem sieciowym.  Rozwiązanie to przedstawia się w zarysie następująco:

a) Podstawę prawną tej koncepcji daje:

• ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 1254/2012 z dnia 11 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1126/2008) – w brzmieniu: „…Wszystkie strony lub grupa stron zbiorowo kontrolują ustalenie, kiedy muszą działać razem w celu kierowania działaniami, które mają znaczący wpływ na wysokość zwrotów wypracowanych przez wspólne ustalenie umowne (np. istotne działania…”,
• oraz opracowany na tej podstawie Międzynarodowy Standard Sprawozdawczości Finansowej nr 11 – wspólne ustalenia umowne,
• polskie prawo wymaga jedynie niewielkich korekt, a przede wszystkim jednoznacznej interpretacji nie pozostawiającej wątpliwości dla urzędów skarbowych,
• problem najbardziej  znany Departamentowi Doskonalenia Regulacji Gospodarczych Ministerstwa Gospodarki i trochę też w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

b) Wspólne  ustalenie umowne wynikające z tych unormowań pozwalają na:

• udział wspólników wspólnych działań (lub ich przedstawicieli) w tworzeniu kalkulacji w układzie podmiotowym produktów wspólnych działań celem określenia udziałów w cenach sprzedaży;
• jednakowe marże w stosunku do poniesionych kosztów i wyeliminowanie usztywnienia cen w łańcuchach kooperacyjnych;
• kontrolę kosztów poniesionych przez wspólników,
• aneksowanie umów, w przypadku dużych wahań rynkowych cen, na które wspólnicy nie maja wpływu.

c) Wspólne ustalenia umowne maja sens jedynie wtedy, gdy uczestniczy w nich handel. Wspólne ustalenia umowne łączące rolników, przetwórców i handel stwarzają warunki do kształtowania się gospodarki samo-koordynującej się.

d) Pełne walory wspólnych ustaleń umownych ujawniają się dopiero wówczas, gdy w oparciu o to prawo zaczną działać w sposób trwały i zorganizowane związki gospodarcze o integracji produktowej – w oparciu o umowy ramowe. Może to doprowadzić do znacznego obniżenia zarówno kosztów transakcyjnych jak i finansowych.

e) Działalność gospodarcza prowadzona jest na wspólny rachunek, a przedsiębiorcy działają nie tylko w imieniu własnym, ale także „w imieniu i na rzecz osób trzecich”. Występuje tu zatem przypadek prowadzenia biznesu z wykorzystaniem integracji produktowej i sieciowej struktury organizacyjnej.

Należy liczyć się z tym, że znajdzie się wiele  utytułowanych i wpływowych indywiduów, kapłanów ideologii neoliberalizmu i „wolnego rynku”, którzy będą  wmawiali, że więzień obozu koncentracyjnego dobił uczciwego kontraktu zamieniając brylant na kromkę chleba. Bo przecież jak się zgodził, to nie dzieje mu się krzywda.

Więcej w temacie:

dr Krzysztof Lachowski

Józef Kamycki

III.  Bezodsetkowa waluta lokalna we własności wspólnotowej na zasadach spółdzielczych

Jednym z najważniejszych rozwiązań systemowych – o charakterze spółdzielczym – jest wspólnotowa, bezodsetkowa  waluta lokalna ( lub regionalna). Wdrożenie tego rozwiązania wśród wszystkich podmiotów gospodarczych, w tym spółdzielni, a następnie wśród konsumentów, usunie najważniejszy instrument wyzysku, jakim jest pieniądz bezodsetkowy zarządzany przez kilku światowych bankierów.

Pieniądz odsetkowy jako główny mechanizm kapitalizmu powoduje: zatory płatnicze,  inflacje, cykle koniunkturalne, deficyty budżetowe,  kryzysy gospodarcze oraz bezrobocie, biedę, a nawet głód, w wyniku koncentracji pieniądza, a w konsekwencji i własności w rękach nielicznych ludzi, kosztem wszystkich pozostałych.

Według raportu pozarządowej organizacji brytyjskiej Oxfam: 1% najbogatszych ludzi posiada tyle samo co  pozostałe 99 %, a 62 najbogatsze osoby świata posiadają tyle, co niemal 4 miliardy   ludzi na świecie.

Waluta lokalna, jako umowny środek płatniczy, ma standardowo charakter bezodsetkowy, niewymienialny po płynnym kursie, nie można nim spekulować na rynkach finansowych, ani gromadzić go jako kapitału i służy wyłącznie jako środek transakcyjny do wymiany towarów i usług, tak jak waga czy metrówka służą pomiaru.

System waluty lokalnej  prowadzi: wymianę towarów i usług, rozliczenia wielostronne (tak jak międzybankowa Izba Rozliczeniowa) między zrzeszonymi podmiotami i bazy danych, które zmniejszają koszty marketingu.

System ten funkcjonuje równolegle z konwencjonalnym obiegiem  pieniądza odsetkowego, mając tym większy udział w obrocie, im więcej jest w systemie firm różnych branż w rejonie lokalnym lub regionalnym.

Waluta bezodsetkowa w zależności od skali udziału w ogólnych obrotach pieniężnych (proporcji do konwencjonalnego złotego) istotnie ogranicza zatory płatnicze, przyśpiesza cyrkulację pieniądza co najmniej  kilkakrotnie; dzięki informacyjnym bazom danych zmniejsza koszty marketingu i uniemożliwia tezauryzacje, spekulacje i wyprowadzanie pieniędzy  z kraju. Funkcjonuje na takich samych lub bardzo podobnych zasadach jak spółdzielnie i ma charakter lokalny.

Z uwagi na to, że 95% obrotu pieniężnego ma charakter lokalny, system waluty lokalnej ( lub regionalnej ) wspiera rozwój lokalnej przedsiębiorczości, tworzy nowe miejsca pracy i zabezpiecza przed kryzysem finansowym pieniądza odsetkowego. Czynnikami ułatwiającymi wdrożenie waluty lokalnej jest zbudowanie: Systemu Centralnej Informacji w formie spółdzielczej i Elektronicznej Platformy Współpracy i Handlu. Jest  to bardzo skuteczne narzędzie antykryzysowe i integrujące małe i średnie podmioty gospodarcze, a w dalszej kolejności i konsumentów –  w duże sieci.

W Szwajcarii system waluty lokalnej w postaci pieniądza barterowego funkcjonuje w formie spółdzielni od 1934 r., zrzesza 80 tysięcy małych i średnich firm i ma 28 % udziału w obrotach gospodarczych tego kraju. Od 2004 roku w Szwajcarii jest zarejestrowana oficjalnie druga waluta – barterowy frank szwajcarski, a od 2007 r. – barterowe euro, jako trzecia waluta w tym kraju. W Polsce rozwija się kilka inicjatyw walut lokalnych. Największe szanse powodzenia wydaje się mieć waluta lokalna wprowadzana przez Związek Przedsiębiorców i Pracodawców pod nazwą Zielony.

 Więcej w temacie:

dr Krzysztof Lachowski

Dariusz Brzozowiec