Praca
W tej części publikacji, przedstawiamy pogląd Nowej Synergii w zakresie tematu PRACA. Praca obok Ojczyzny i Rodziny jest dobrem, które każdemu Polakowi żyjącemu w kraju się należy. Nasze środowisko nadaje Pracy miano wartości, rozumianej jako prawo naturalne każdego człowieka do realizacji swoich celów indywidualnych i zadań społecznych w procesach pracy. Słowo współpraca oznacza dla szlachetnych przede wszystkim wspólną pracę przy realizacji wspólnego dzieła jakim jest dla nich największa wartość-ich rodzina, a także kolejna wartość-ich ojczyzna. Ten skrót myślowy wyjaśnia współzależność podstawowych wartości naszego środowiska zawartych w prostych słowach praca, rodzina, ojczyzna-PRO. Wyjaśnia także naszą determinację w dążeniu do budowania w Polsce systemu demokracji partycypacyjnej, zwanej także demokracją obywatelską.
Tezy programowe część 11
Partycypacja oznacza udział ludzi w realizacji zadania, którym może być na przykład współpraca obywateli z władzą. Przez partycypacyjny system sprawowania władzy, rozumie się duży udział obywateli w procesach stanowienia prawa i kontrolę realizacji zadań nałożonych na administrację państwową i samorządową. Praca wspólna przy sprawowaniu władzy obywateli i administracji w systemie partycypacyjnym, może być skuteczna tylko w sytuacji prawnie ułożonego partnerstwa w którym, rola administracji jest jednoznacznie usługowa w stosunku do obywateli i Państwa, natomiast władza sprawowana przez posłów w parlamencie czy radnych w radach musi być na bieżąco inspirowana i kontrolowana przez obywateli. Taki system partycypacyjny jest naszym celem, ponieważ obecna sytuacja polityczno-społeczno-gospodarcza Świata i sytuacja wewnętrzna w Kraju, wymaga natychmiastowych reakcji na generowane zmiany. Reakcja powinna być szybka i dotyczyć prawie równocześnie: władzy, administracji i obywateli. Brak reakcji na zmiany oznacza dla Polski stagnację gospodarczą, wypadnięcie z międzynarodowego rynku towarów i usług , utrata prestiżu politycznego, zachwianie równowagi na rynku pracy i wzrost bezrobocia oraz inne zagrożenia mogące wystąpić. Najprostszym uzasadnieniem konieczności zbudowania elastycznego partycypacyjnego systemu sprawowania władzy, jest potrzeba zachowania równowagi na rynku pracy o zasięgu lokalnym, regionalnym, krajowym. Jedyną skuteczną i znaną metodą walki z bezrobociem jest równoległe oddziaływanie na strony popytowe i podażowe rynków pracy, uwzględniając zagrożenia i szanse powstałe w wyniku zmian zewnętrznych. Nagła utrata miejsc pracy czy brak reakcji na szansę stworzenia potrzebnych nowych miejsc pracy wynika z obecnie istniejących barier i braków: 1/strategii rozwoju regionów i Kraju, 2/ analizy rynków pracy, 3/współpracy samorządów terytorialnych, gospodarczych i zawodowych. Stworzenie systemu partycypacyjnego i powołanie powszechnego samorządu gospodarczego wyeliminuje te braki i bariery.
Praca w dzisiejszym świecie dla każdego człowieka jest podstawowym dobrem. Celem głównym rozwijającej się Polski powinien być program walki z bezrobociem. Docelowo bezrobocie w Polsce nie powinno przekraczać 3%. Żeby to osiągnąć trzeba najpierw opracować strategię rozwoju polskiej gospodarki, która powinna generować każdego roku 100-150tys. nowych miejsc pracy i skończyć proces budowania samorządnej Rzeczpospolitej powołując powszechny samorząd gospodarczy. Utrata 2,5 milionów Polaków zmuszonych szukać pracy na obczyźnie to wynik braku skutecznej polityki rozwoju gospodarczego w Kraju. Gospodarka powinna rozwijać się przede wszystkim w oparciu o konkurencyjny na świecie innowacyjny przemysł przetwórczy współpracujący z dużym sektorem małych i średnich przedsiębiorstw bazującym na zasobach miejscowych. Bodźcem do rozwoju gospodarki powinien być coraz większy eksport i wzrastający popyt wewnętrzny. Duże rezerwy w generowaniu nowych miejsc pracy tkwią w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych. Z nowoczesnym budownictwem oraz modernizacją starych budynków związany jest dynamicznie rozwijający przemysł OZE/odnawialnych źródeł energii/ oraz URE/urządzeń rozproszonej energetyki/. Ta sfera aktywności gospodarczej ściśle wiąże się z polityką prorodzinną, która powinna dążyć do zapewnienia każdej rodzinie z dziećmi swojego mieszkania. Trzeba także pobudzić w maksymalnym wymiarze patriotyzm gospodarczy skłaniający Polaków do kupowania krajowych produktów w polskich sklepach. To jest metoda na bezinwestycyjny wzrost miejsc pracy w Polsce. Nowe miejsca pracy w usługach i handlu zawsze powstają w związku z rozwojem przemysłu i budownictwa. To samo dotyczy turystyki, oferty kulturalnej, opieki zdrowia i innych dziedzin aktywności społecznej. Ciągłe bilansowanie lokalnych i regionalnych rynków pracy powinno być głównym zadaniem władz samorządowych, które są odpowiedzialne za bezrobocie na swoim terenie. Pełna informacja o wysokości bezrobocia, jej struktura, a przede wszystkim przyczyny powstania bezrobocia na ich terenie powinno służyć do opracowania lub skorygowania miejscowych planów rozwoju. Takie plany należy poddać ocenie w trybie dialogu społecznego i obywatelskiego i po ich zatwierdzeniu mobilizować lokalną społeczność do wspólnej realizacji. Nie będzie to jednak w pełni możliwe bez współpracy wszystkich lokalnych samorządów gospodarczych /terytorialnego, zawodowego i gospodarczego/. Tylko silnie umocowane w systemie władzy publicznej, samorządy w tym powszechny samorząd gospodarczy zrzeszający na swoim terenie wszystkie przedsiębiorstwa a przede wszystkim małe i średnie może być realnym i podstawowym partnerem. Wspólnie ze związkami zawodowymi będą mogły rozwiązywać problemy bezrobocia tworząc potrzebne miejsca pracy w oparciu o miejscowe zasoby. Dotychczasowe próby walki z bezrobociem przy pomocy procedur administracyjnych nie wiele dały. Potrzeby jest system łączący aktywność miejscowych wspólnot z wysiłkiem władzy publicznej. Przede wszystkim chodzi o koncentracje drobnego lokalnego kapitału potrzebnego do realizacji projektowanych inwestycji w partnerstwie prywatno-publicznym/3P/, przygotowanie bezrobotnych do nowych miejsc pracy, zapewnienie dostępu do miejscowych zasobów i należytej obsługi administracyjnej oraz inne potrzebne usługi. Szczególne znaczenie mieć tu będzie partnerstwo samorządu gospodarczego z samorządem terytorialnym i samorządem zawodowym a dialog społeczny i obywatelski będą stałym elementem aktywności gospodarczej i politycznej obywateli. Jest to podstawowy wymóg demokracji partycypacyjnej. Ogólnospołeczne zrozumienie i rozwiązanie problemu ‘praca dla rodziców’ jako podstawowego elementu polityki prorodzinnej Państwa jest szczególnie ważna dla skuteczności tej polityki.
Prawo do pracy każdego Polaka powinno być podstawową wytyczną do działania wszystkich struktur państwa. Praca jest zasadniczym źródłem utrzymania rodziny a także zasobem umożliwiającym budowanie ojcowizny. Praca generuje środki potrzebne do działania Państwa. Im więcej pracy wysoko produktywnej tym zasobniejsi powinni być obywatele i Ojczyzna. W Polsce podstawowymi pracodawcami są przedsiębiorcy oraz w mniejszym stopniu Państwo. Od tych pracodawców zależy, poziom zatrudnienia teraz i w przyszłości. Przede wszystkim praca wykonywana w gospodarce tworzy wartość dodaną, która w formie podatków dochodowych razem podatkami pośrednimi /WAT i akcyza/ zasila budżet Państwa, z którego utrzymywani są pracodawcy i pracownicy sfery budżetowej. Dlatego należy dążyć do jak największego rozwoju gospodarki, co wiąże się bezpośrednio z ilością miejsc pracy w Kraju oraz wysokością zarobków, które z kolei zwiększają popyt wewnętrzny. Także zmiana /poprawa/ Kodeksu Pracy da możliwość zwiększenia miejsc pracy. Obecnie obowiązujące relacje pracodawca – pracownik należy wzbogacić o elementy wspomagające rodzinę. Należy w prawie:1/uwzględnić w Kodeksie Pracy specyfikę firm jednoosobowych, oraz przedsiębiorstw mikro i małych, 2/ wprowadzić zapisy chroniące pracownika przed zwolnieniem w sytuacji jedynego żywiciela rodziny, 3/ w przypadku straty pracy przez pracownika będącym jedynym żywicielem rodzony należy zobowiązać samorządy do opieki nad rodziną do czasu znalezienia nowego miejsca pracy, 4/ ograniczyć dyskryminujące pracowników formy zatrudnienia doraźnego i na zlecenie, zachowując elastyczność w zatrudnieniu, 5/ stworzyć lepsze warunki działalności gospodarczej dla pracodawcy zatrudniającego jedynego żywiciela rodziny, niepełnosprawnego, inwestującego w przyzakładową opiekę nad dziećmi pracowników. Proponowane zapisy muszą uwzględniać zasadę wspólnej korzyści ze zmian, pracodawców i pracowników. Polityka ta musi preferować inwestycje samorządów lokalnych w żłobki, przedszkola i opiekę poza lekcyjną dla dzieci. Odrębnym tematem jest edukacja i wychowanie młodzieży.
Realizując program prorodzinny obecna władza sprawnie wdrożyła pomysł, dofinansowania z budżetu Państwa rodzin wielodzietnych, zwany ‘programem 500 +’. Celem programu jest zwiększenie ilości urodzeń dzieci i zahamowanie demograficznej zapaści w Polsce. Jest to forma rozdawnictwa państwowych pieniędzy oderwana od sytuacji dzieci w konkretnych rodzinach. Czas pokaże czy ten eksperyment będzie skuteczny. Nasze zastrzeżenia dotyczą zasady przekazywania pieniędzy rodzinie. Uważamy, że pieniądze powinny być przekazywane rodzinie w formie pensji za pracę wykonaną przy opiece i wychowaniu dzieci. Zapłatę powinien otrzymać ten rodzic, który wykonuje tą pracę profesjonalnie będąc na państwowym etacie. Więcej o tym pomyśle będzie w następnej części Tez Programowych.
Praca najemna to główna forma zatrudnienia pracowników w Polsce. Zdecydowanie większa część rodziców pracuje na podstawie umowy o pracę. Dlatego dla pracownika najemnego mającego rodzinę przede wszystkim ważna jest ochrona prawna stabilności pracy. Drugim zasadniczym wymogiem ochrony rodziny jest wysokość zarobków otrzymywanych za pracę. Nie do przyjęcia jest obecnie stosowana w Polsce polityka blokowania wzrostu zarobków, uzasadniona utrzymaniem konkurencyjności gospodarki. Konkurencyjność trzeba zwiększać obniżając koszty energetyczne, zmniejszając podatki od działalności gospodarczej, zwiększać promocje eksportu, rozwijać rynek wewnętrzny, zwiększać mobilność społeczeństwa, przygotowywać kadry pracowników zgodnie z potrzebami pracodawców i wreszcie zacząć w Polsce chronić rynek i rodzime firmy przed globalną konkurencją. Dochody z pracy w Kraju muszą zapewnić godne życie rodzinom a szczególną opieką objęte być powinny rodziny wielodzietne i wielopokoleniowe. Pracownikami opłacanymi z budżetu są wszelkiego rodzaju służby w tym mundurowe, nauczyciele, urzędnicy, służba zdrowia, sprawiedliwość i inne, którzy mają odrębne unormowania prawne. Ich trudna praca wymaga uznania społecznego oraz właściwej gratyfikacji. Oszczędności w tym obszarze należy szukać w ilościowym zmniejszeniu zatrudnionych tam ludzi oraz zwiększenie wydajności przez powiązanie zadań z efektem pracy a nie blokowaniu pensji. Polityka prorodzinna musi uwzględniać takie rozwiązania.
Własna firma w tym własne gospodarstwo rolne to bardzo ważne źródło dochodów dla rodziny. Przeważnie są to firmy z sektora MŚP i małe gospodarstwa rolne mające charakter przedsiębiorstw rodzinnych. Z punktu widzenia polityki prorodzinnej taka forma zatrudnienia rodziców jest najbardziej korzystna dla rodziny. Ponieważ generuje większy dochód, jest bardziej stabilna, daje większe możliwości wykształcenia dzieci i umożliwia im lepszy start w życie oraz tworzy ojcowiznę. A ojcowizna jest podstawowym narzędziem zatrzymujących młodych Polaków w Kraju jest także ważnym elementem tworzenia rodzimego kapitału . Rozwój sektora MŚP w tym rzemiosła i gospodarstw chłopskich jest największą częściom gospodarki narodowej tworzącej nowe miejsca pracy. Są także zagrożenia. Rodzice zaangażowani w przedsiębiorstwie mają mniej czasu niż potrzeba na życie rodzinne. Preferowanie zachowań konsumpcyjnych źle wpływa na wychowanie dzieci. Polityka pro rodzinna musi uwzględniać pomoc tym rodzicom. Jednym z zadań powołanego samorządu gospodarczego powinna być ta pomoc.
Wolne zawody w całej zbiorowości Polaków pracujących stanowią nieznaczny procent, ale bardzo ważny z punktu widzenia działania Państwa i zapewnienia szczególnych potrzeb społecznych. W przeszłości wolne zawody wybierały osoby mające powołanie •do tego typu pracy. Dzisiaj do wolnych zawodów zachęcają wysokie zarobki. Talent, wykształcenie, fachowość, niezależność i wysokie morale to pożądane cechy osób wykonujących takie zawody jak lekarz, prawnik, naukowiec, twórca kultury, polityk, ksiądz, itd. W naszej tradycji te zawody razem z nauczycielami i urzędnikami zaliczani są do inteligencji. Inteligencja razem z przedsiębiorcami i producentami rolnymi tworzą klasę środka najbardziej twórczą warstwę narodu. W okresie walk o niepodległość i trwania w oporze ta warstwa społeczeństwa polskiego była bardzo aktywna politycznie. Była i powinna być elitą narodu. W rodzinach inteligenckich świadomie starannie wychowywało się dzieci dając im lepsze wykształcenie i dbając o ojcowiznę. Opracowując strategie rozwoju Polski trzeba szczegółowo zaplanować rozwój poszczególnych zawodów wpisując je w potrzeby społeczeństwa i Państwa a całej inteligencji przywrócić etos. W dniu dzisiejszym poza chwalebnymi jednostkowymi przykładami inteligencja nie spełnia pokładanych w niej nadziei. Nie przestrzegana jest etyka zawodowa a przede wszystkim inteligencja jako cała klasa społeczna straciła wpływ na społeczeństwo. W małym stopniu przedstawiciele wolnych zawodów włączają się w pracę społeczną i nie angażują się w działalność polityczną. Aktywizacja społeczno-polityczna warstwy średniej a szczególności inteligencji to jedno z podstawowych potrzeb Kraju.
Emigracja zarobkowa. W początkowym okresie polskiej transformacji emigracja zarobkowa była koniecznością. Rozładowała ogromne bezrobocie, które powstało po reformie gospodarczej w ostatniej dekadzie 20-tego wieku. Po 2005 roku utrzymuje się stały pozom Polaków zamieszkałych zagranicą w wysokości 2-2,5mln. Najwięcej Polaków mieszka na zachodzie Unii Europejskiej a większość z nich zadeklarowało chęć pozostania na stałe w kraju w którym pracują. Głównym powodem wyjazdu było i jest ciągle wysokie bezrobocie w Kraju, ale także wyższe zarobki zagranicą i lepsza opieka socjalna. Dla dobrze wykształconych Polaków jeszcze długo praca zagranicą będzie bardziej atrakcyjna niż w Polsce. Emigranci na stale pracujący zagranicą bogacą kraj zamieszkania, zubożają Polskę, zmniejszają populacje i tym samym siłę Polski. Należy przyjąć za dobry model wyjazdu Polaków zagranicę ten, który z góry określa czasowy charakter wyjazdu w celach zarobkowych lub po naukę. Wstrzymanie emigracji zarobkowej na stały pobyt jest ważnym zadaniem Państwa. Należy także rozważyć możliwość wprowadzenia zasady zwrotu kosztów wykształcenia na uczelniach publicznych przez osoby pracującej na stałe w wyuczonym zawodzie na emigracji. Student rozpoczynający naukę na uczelni państwowej powinien podpisać zobowiązanie do pracy w kraju przez okres np.25lat.Jeżeli wcześnie wyemigruje to będzie musiał zwrócić całość lub część kosztów nauki.
Imigracja zarobkowa. W okresie intensywnego rozwoju Polski, imigracja zarobkowa jest koniecznością. Jest to najtańszy sposób pozyskania siły roboczej przede wszystkim dla gospodarki. Podstawowym warunkiem dobrego wykorzystania pracowników z zagranicy jest odpowiedni dobór imigrantów, który powinien być zgodny z potrzebami pracodawców. Należy zachęcać dobrych pracowników i ich rodziny do osiedlania się w Polsce tworząc im odpowiednie do potrzeb warunki pracy i właściwą opiekę socjalną. Jest to zadanie dla samorządów i pracodawców. Zatrudnienie obcokrajowców niesie z sobą również wiele zagrożeń. Są konkurencją dla miejscowej ludności na lokalnych rynkach pracy, zwiększają przestępczość, obniżają jakość pracy itp. Dobrze wykształceni młodzi imigranci z krajów słowiańskich powinni być szczególnie dobrze widziani w Polsce. To oni mogą uzupełnić straty, jakie ponosi nasz Naród przy intensywnej emigracji Polaków. Są to problemy, z którymi muszą zmierzyć się przede wszystkim samorządy lokalne wspierane służbami i finansami Państwa.
Wiemy, że ta część naszych Tez Programowych jest wyjątkowo uboga, oceniając wagę tematu jakim jest PRACA. Wynika to z braku w środowisku specjalistów zajmujących się problemami rynku pracy, bezrobociem, prognozowaniem potrzebnych zawodów i specjalności oraz planowaniem rozwoju lokalnego, regionalnego i krajowego w oparciu o pracę. Szukamy partnerów do współpracy przy uzupełnianiu brakujących ogniw w naszym łańcuchu zadań dla Polaków zapisanych w powstającej strategii rozwoju kraju.
Rodzina
Jest to spisana ostatnia część naszych przemyśleń dotyczących strategii rozwoju Polski. Spisane i tematycznie ułożone myśli przez ludzi z Nowej Sarmacji – Nowej Synergii są stale uzupełniane i wzbogacane o nowe tematy i pomysły. Wraz z rozwojem sytuacji politycznej i społeczno-gospodarczej w kraju i na świecie, muszą ulec zmianie priorytety zadań dla Państwa Polskiego oraz społeczeństwa. Dzisiaj trzeba zadbać o bezpieczeństwo Państwa i Narodu. Uważamy, że obecna władza mało robi w zakresie przygotowania Ojczyzny na spodziewane ataki przeciwników naszej państwowości i wolności obywatelskiej, mimo ewidentnych zagrożeń a wręcz osłabia nasze pozycje obronne, dzieląc naród w imię partykularnych interesów partyjnych oraz niepotrzebnych i żle przygotowanych zmian systemowych. Typowym przykładem jest program 500+. Zamiast zacząć od opracowania i uzgodnienia ze społeczeństwem narodowego programu wsparcia rodziny, obecna władza rozdaje nasze pieniądze bez żadnej gwarancji uzyskania oczekiwanych efektów. Ma to zasadnicze znaczenie dla naszego widzenia roli polskiej rodziny w społeczeństwie. Rodzina dla nas ludzi dążących do szlachetności jest podstawowym miejscem gdzie się realizujemy jako Polacy. Pozostałymi miejscami równie ważnymi dla naszego życia jest także Ojczyzna i wykonywana praca. Jednak Rodzina jest szczególna bo dla niej pracując tworzymy ojcowiznę, która jest częścią Ojczyzny. Na takim modelu rodziny chcemy zbudować narodową strategię wspierania rodziny. Zaczynamy od przedstawienia niektórych założeń, które są niezbędne przy tej robocie
Tezy programowe część 12
Ład społeczny Rzeczpospolitej powinien być oparty o prawne i społeczne umocowanie rodziny jako pierwszej i podstawowej najbardziej naturalnej zbiorowości ludzkiej. W następnej kolejności dla zapewnienia bezpiecznego rozwoju człowieka i rodziny ludzie łączą się i tworzą większe zbiorowości /wspólnoty/. Największym i najbardziej doskonałym a równocześnie najbardziej złożonym organizmem grupujący społeczeństwo polskie jest Państwo, Rzeczpospolita Polska /rodzina polskich rodzin/. Z punktu widzenia potrzeb polskich rodzin, strukturę i organizację Państwa w wielu miejscach trzeba zmienić a całe Państwo poprawić. Trzeba odbudować wśród narodu etos macierzyństwa i ojcostwa. Przede wszystkim należy przywrócić młodym Polakom przekonanie, że życie w rodzinie to powołanie człowieka i jego naturalna realizacja a patriotyczne wychowanie dzieci to zobowiązanie wobec minionych i przyszłych pokoleń. W tym dziele muszą współdziałać wszyscy patriotycznie nastawieni Polacy a w szczególności politycy, kapłani, nauczyciele, pracodawcy, urzędnicy, oraz instytucje państwowe samorządowe i społeczne a przede wszystkim Kościół. Hasło „Rodzina Polsce – Polska Rodzinie” powinno być wszechobecne. Ono bowiem wskazuje naturalną zależność tych dwóch podmiotów bez których traci sens myślenie o Polsce. Sejm w trybie pilnym powinien uchwalić zmiany w Konstytucji ustanawiając statut rodziny i jej ochronę. Ten nakaz nie jest dostatecznie realizowany, ponieważ coraz więcej rodzin się rozpada i coraz mniej ludzi łączy się w pary małżeńskie. Skutkiem takiego stanu rzeczy jest stale postępująca zapaść demograficzna w Polsce. Oznacza to, że samo prawo stanowione nie może zastąpić tradycyjnych wartości i zabezpieczyć potrzeb życiowych rodzin. Dlatego równolegle z reformą prawa i Państwa należy zacząć odbudowę życia społecznego opartego na tradycyjnej kulturze życia rodzinnego w Polsce.
Prawo rodzinne powinno wyraźnie nawiązywać do prawa naturalnego, które rozstrzyga, że rodzina to związek kobiety i mężczyzny i tylko z takiego związku dzieci mogą się rodzić. Prawo powinno uznać jako rodzinę jednego rodzica z dziećmi oraz żyjących w konkubinacie par kobiety i mężczyzny. Z prawem rodzinnym powinny korespondować i uzupełniać go inne rozstrzygnięcia prawne, które wyraźnie preferują finansowo rodziny z większą ilością dzieci i wielopokoleniowe. Rozwiązania prawne powinny gwarantować rodzinom opiekę i bezpieczeństwo ze strony samorządów i Państwa oraz uznanie społeczne.
Prawo wspomagające rodziny należy uzupełnić o zapisy:
1. Nadać jednemu z rodziców, który wychowuje więcej niż dwoje dzieci i zdecydował się poświęcić wychowaniu tych dzieci i nie pracuje zarobkowo, statusu pracownika socjalnego. Tacy rodzice dostawaliby comiesięczną pensję finansowaną z kasy państwowej /samorządowej/.Jest to zdecydowanie efektywniejszy model wspomagania rodziny niż 500+.
2. Zobowiązać samorządy lokalne do szczególnej opieki nad dziećmi, których rodzice są bezrobotni a nawet zagrożeni bezrobociem.
3. Ustanowić podatek ‘solidarnościowy’ od osób pracujących i niemających dzieci. Cała zebrana wielkość tego podatku przeznaczona być powinna na fundusz pomoc dla rodzin wielodzietnych mających więcej niż troje dzieci.
4. Nadać członkowi rodziny, który opiekuje się w domu obłożnie chorym krewnym i dlatego nie może pracować zarobkowo, statusu pracownika socjalnego. Taki opiekun dostawałby comiesięczną pensję finansowaną z kasy państwowej /samorządowej/.
5.Cały system organizacji życia społecznego i gospodarczego powinien uwzględniać w prawie priorytet celów i zadań rodziny.
6.Prawo gospodarcze w tym system organizacji pracy, musi być dostosowany do potrzeb i zadań rodziny a przede wszystkim musi uwzględnić rolę matki jako wychowawczyni, której praca domowa jest bardzo ważną funkcją społeczną.
Opieką socjalną powinny być objęte przede wszystkim rodziny z dziećmi a nie poszczególne osoby. Należy opiekować się dziećmi bezrobotnych rodziców a rodzicom pomóc znaleźć pracę. Trzeba pomagać rodzinom wielodzietnym, patologicznym, i dotkniętych chorobą. Te rodziny po sprawdzeniu sytuacji materialnej w przypadku takiej potrzeby, powinny otrzymać odpowiednie zasiłki pieniężne czy inną opiekę. Państwo i samorządy powinno wspierać wszystkie inicjatywy zajmujące się pomocą społeczną a przede wszystkim tą pomocą, która pomaga rodzinom w wyjściu z długo trwałego wykluczenia. Trzeba także nagradzać i honorować rodziny żyjące etycznie, starannie wychowujące dzieci oraz zaangażowane w działalność społeczną.
Opieka zdrowotna powszechna i darmowa powinna obejmować wszystkie rodziny. Trzeba znacznie poprawić w służbie zdrowia usługi lekarzy rodzinnych i specjalistów, a także zadbać o profilaktykę zdrowotną wśród dzieci i młodzieży. Wielką role w poprawieniu kondycji fizycznej całego narodu jest uprawianie masowo sportu traktowanego, jako terapie na wiele schorzeń obecnej cywilizacji. Specjalistyczną opieką zdrowia powinni być objęci ludzie uzależnieni, niedołężni fizycznie i psychicznie w tym ze starości oraz wykluczeni społecznie.
Za wykształcenie i wychowanie swoich dzieci odpowiedzialni są w pełni rodzice. Rodzice powinni od samego początku życia edukować i wychowywać dziecko w domu a także mieć realny wpływ na sposób i poziom edukacji instytucji uczących. Rodzice powinni być przez całe życie edukowani w zakresie wykorzystania techniki i zasad życia społecznego w szybko zmieniającym się otoczeniu, by być partnerami dorastających dzieci.
Budownictwo rodzinne jest zupełnie czym innym niż budownictwo mieszkalne. Różnica wynika z zupełnie innych potrzeb ludzi żyjących w rodzinie od osób żyjących samotnie lub realizujących się poza rodziną. Są to dwa typy klientów na tym samym rynku. W przypadku budownictwa mieszkaniowego zakłada się, że lokator używa mieszkania, jako miejsca koniecznego pobytu, ale jego aktywność i cele życiowe są realizowane na zewnątrz. Natomiast w budownictwie rodzinnym od samego początku bierze się pod uwagę społeczną role rodziny oraz indywidualne jej cele, model współżycia, kulturę i zasobność. Inaczej mówiąc budownictwo rodzinne zabezpiecza potrzeby wspólnot /rodziny, narodu/ a budownictwo mieszkaniowe potrzeby indywidualne obywateli. Oczywiście oba typy budownictwa są potrzebne i spełniają bardzo ważną role w życiu społecznym, jednak dla poprawnego rozwoju narodu rozumianego, jako wspólnota rodzin niezbędny jest dynamiczny rozwój budownictwa rodzinnego. Wsparcie budownictwa rodzinnego przez Państwo powinno polegać na dofinansowywaniu tych rodzin, które zdecydowane są realizować /w praktyce na podstawie umowy/ politykę rodzinną Państwa. Także przedsiębiorcy budowlani funkcjonujący na rynku budownictwa rodzinnego powinni uzyskać preferencje podatkowe. Samorządy lokalne ułatwiające rozwój budownictwa rodzinnego i z tym związanego rozwoju wspólnot mieszkańców powinny być szczególnie wspierane przez Państwo. Jednym z wielu modeli budownictwa rodzinnego powinno być wspieranie możliwości tworzeniu spółdzielni budowlano-mieszkaniowych opartych o wieloletnie oszczędzanie rodzin na mieszkania dzieci. Ten model oszczędzania powinien być wprowadzony do programu 500+jako element wspomagający rodzinę, równocześnie wspierający gospodarkę /budownictwo/ i chroniący młodych Polaków przed pazernością banków.
Część ostatnia.
Tekst opracował Andrzej Stępniewski
na podstawie tekstów i notatek ze spotkań
Nowej Sarmacji-Nowej Synergii
Warszawa, Lipiec, lata 2013-2016.
Polecamy przeczytanie części 1-9 opracowania Andrzeja Stępniewskiego – przedsiębiorcy, wytrwałego społecznika i organizatora struktur samorządu gospodarczego w Polsce:
Wypowiedz się
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.