W zagranicznej antypolskiej prasie żydowskiej Zachodu, a także w stosunkach międzypaństwowych z niektórymi krajami Zachodu, o Izraelu nie wspominając, powraca zagadnienie zapłaconych przez Polskę w okresie powojennym, od lat 1950-tych począwszy, odszkodowań za ocalałe z wojny mienie przedwojennej mniejszości żydowskiej. Takie odszkodowania zostały zapłacone w kilku tytułach, m.in. za rachunki bankowe mniejszości żydowskiej w kraju i za granicą/w Szwajcarii/, za polisy ubezpieczeniowe oraz za mienie majątkowe w ramach umów odszkodowawczych/indemnizacyjnych. Zagadnienie zapłaconych odszkodowań za mienie majątkowe w ramach tych umów odszkodowawczych zostało po raz pierwszy podane, od ich zawarcia, do wiadomości polskiej opinii publiczne przez autora niniejszego opracowania w dwumiesięczniku Realia i na jego stronie Internetowej w roku 2008. Następnie zostało zamieszczone na stronie Internetowej Klubu Inteligencji Polskiej. Następnie w wywiadzie którego autor udzielili tygodnikowi Przegląd. Na jego łamach w kilku artykułach zaprezentowano kwestie reprywatyzacji znacjonalizowanego po wojnie majątku obywateli. Także w artykule pt. „Kamienice dla oszustów” (nr 22/752 z 26 maja ubr.) omówiono zagadnienie odszkodowań, jakie Polska, począwszy od lat 50., zapłaciła 12 krajom Zachodu, między innymi Francji, Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Danii, Holandii, Szwajcarii, Szwecji, Norwegii, Belgii, Wielkiemu Księstwu Luksemburga, Grecji, Austrii, Kanady oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, za ocalałe z wojny przedwojenne mienie ich obywateli i ich podmiotów gospodarczych w Polsce, a znajdujące się w powojennych granicach naszego kraju. Zapłacone odszkodowania, aż w 96 procentach dotyczyły roszczeń i mienia pożydowskiego i to zarówno żydów zamieszkałych przed wojną w Polsce jak i żydów niemieckich zamieszkałych przed i w czasie wojny na terenach niemieckich, które po wojnie, jako Ziemie Odzyskane weszły w skład powojennego państwa polskiego. Ta ostatnia kwestia jest stosunkowo słabo znana polskiej opinii publicznej jako że jest świadomie na marginesie prasy krajowej kontrolowanej przez kapitał zagraniczny, lub z innych nieznanych publicznie względów.
Publikacje te wywołały społeczne zainteresowanie. Od redakcji i autora oczekiwano dalszego rozwinięcia tej problematyki, a nawet naświetlenia, dlaczego te problemy, mimo upływu, tak długiego okresu czasu od zawarcia umów i spłaty odszkodowań, wciąż nie zostały ostatecznie rozwiązane. Następują ponowne wypłaty odszkodowań czy też zwroty nieruchomości w naturze, ale już odbudowanych i rozbudowanych, o wielokrotnie wyższej wartości, niż je miały po zakończeniu wojny. Polska raz, i to hojnie, zapłaciła tym krajom, mimo że sama była w stanie zupełnego zniszczenia, powszechnej nędzy i ubóstwa. Zapytania, kierowane do redakcji i autora, w tym także poprzez Internet, głównie odnosiły się do wyjaśnienia podstawowej kwestii, to jest:
1. Czy można dochodzić zwrotu nieruchomości już spłaconej przez Polskę w wykonaniu umowy indemnizacyjnej?
Kompetencje Ministra Finansów w tej sprawie wynikają z ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 roku o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych (Dz. U. z 1968 r., Nr 17, poz. 109). Polska zawarła 12 takich umów, m.in. ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej, Wielką Brytanią, Francją i innymi państwami, na podstawie których ryczałtowo wypłaciła rządom tych krajów określone, poważne kwoty środków finansowych na poczet odszkodowań za przyjęte przez władze Polski w drodze nacjonalizacji mienie przedwojennych i powojennych obywateli tych państw. Spłata tych umów zwalniała Polskę z obowiązku zaspokojenia roszczeń obywateli tych państw, których interesy w ramach tych umów reprezentowały wobec Polski rządy ich krajów, w odniesieniu do ich mienia z okresu przedwojennego (głównie nieruchomości), które utracili po drugiej wojnie światowej w Polsce.
Umowy indemnizacyjne nie były jednak ratyfikowane i dlatego nie stały się źródłem prawa w polskim systemie prawa. W celu umożliwienia wpisania do ksiąg wieczystych nieruchomości przejętych i spłaconych przez Skarb Państwa Sejm uchwalił ustawę z dnia 9 kwietnia 1968 r., która w art. 2 upoważniła Ministra Finansów do wydawania decyzji stwierdzających przejście na rzecz Skarbu Państwa wymienionych nieruchomości na podstawie zawartych umów indemnizacyjnych. Decyzje te mają charakter deklaratoryjny, potwierdzający przejście prawa własności na Skarb Państwa na podstawie faktu spłacenia byłych właścicieli ze środków przekazanych na ten cel w wykonaniu umów indemnizacyjnych.
Do wydania takiej decyzji potrzebne jest zatem zbadanie treści konkretnej umowy indemnizacyjnej i ustalenie, czy zawiera ona klauzulę, że rząd określonego państwa przyjmuje określoną kwotę na zupełne zaspokojenie roszczeń swoich obywateli i ostatecznie zwalnia rząd polski od wszelkiej odpowiedzialności wobec obywateli danego państwa (tak np. w umowie Polski z Wielką Brytanią). Jednak w niektórych umowach są także inne sformułowania, np. umowy ze Stanami Zjednoczonymi wynika, że przesłanką zaspokojenia roszczeń konkretnej osoby było złożenie przez nią oświadczenia o zrzeczeniu się roszczeń, warunkujące wypłatę odszkodowania oraz faktyczne wypłacenie kwoty ustalonej przez władze USA. A zatem w przypadku obywateli USA potrzebne są dodatkowe informacje od władz amerykańskich, warunkujące wydanie przez Ministra Finansów decyzji umożliwiającej wpis do księgi wieczystej.
W odpowiedzi na interpelację poselską 12 sierpnia 2009 r. minister finansów poinformował sejm, że jego urząd ma pełną dokumentację w odniesieniu do umów indemnizacyjnych/odszkodowawczych zawartych ze Stanami Zjednoczonymi, Wielką Brytanią, Szwajcarią i Lichtensteinem, niezbędne dane odnośnie do nieruchomości objętych tymi umowami, pozwalające ustalić fakt zaspokojenia roszczeń beneficjentów do danej przedwojennej nieruchomości czy też z innego tytułu. Również w odpowiedzi na interpelację poselską minister finansów 17 stycznia 2012 roku. przyznał, że dysponuje dokumentacją wskazującą beneficjentów oraz przedmiot roszczeń w przypadku układów zawartych z USA, Wielką Brytanią, Szwajcarią oraz Lichtensteinem. W pozostałym zakresie jego zdaniem dokumentacja będąca w posiadaniu jego urzędu nie jest kompletna. Ze względu na ilość zgłaszanych roszczeń najważniejsza jest jednak dokumentacja związana z realizacją umów z USA i Wielką Brytanią.
Zaskakujące w świetle powyższego stanu faktycznego i prawnego może się wydać prowadzenie przez ministerstwo finansów wieloletnich, przewlekłych postępowań administracyjnych, chociaż ich celem winno być jedynie ustalenie, czy konkretna nieruchomość objęta jest działaniem układu indemnizacyjnego i czy w związku z tym zachodzą przesłanki do wydania decyzji administracyjnej, stwierdzającej przejście tej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa. Decyzja ta jest bowiem warunkiem wpisania w księdze wieczystej Skarbu Państwa jako właściciela nieruchomości.
Nie do przyjęcia są tłumaczenia urzędników ministerstwa finansów, że „przepisy i procedury administracyjne wymagają od prowadzącego postępowanie organu administracji publicznej, aby przed wydaniem decyzji prawidłowo ustalił krąg stron postępowania i zapewnił im czynny udział we wszystkich czynnościach”.
1. Taki tryb postępowania rzeczywiście ma zastosowanie, ale tylko w przypadku tzw. postępowań reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, w których to postępowaniach w sposób żmudny ustala się krąg osób uprawnionych oraz ich uprawnienia do nieruchomości. W postępowaniach tych przyjmuje się jednak założenie, że nieruchomość znacjonalizowana na podstawie ustawodawstwa PRL jest „niczyja” i w postępowaniu należy ustalić prawowitego właściciela. Wynika to głównie z błędnego przekonania, że PRL nie była państwem polskim, co znalazło nawet wyraz w osławionej uchwale Senatu RP z dnia 16 kwietnia 1998 r. oraz w publikacjach IPN. Według tej ideologii, znajdującej zastosowanie również w postępowaniach reprywatyzacyjnych, nieruchomości znacjonalizowane są „bezpańskie”, ponieważ w okresie PRL doszło do przerwania ciągłości państwa polskiego i dlatego akty nacjonalizacyjne z czasów PRL należy uznać za bezprawne. Pogląd ten nie wytrzymuje jednak krytyki w świetle poważnych badań naukowych, w których w sposób jednoznaczny udowodniono, że zarówno z punktu widzenia prawa międzynarodowego, jak i prawa wewnętrznego, od 1918 roku istnieje nieprzerwanie ciągłość bytu państwowego Polski (prof. Alfons Klafkowski, prof. Lech Antonowicz, prof. Władysław Czapliński i inni). Przeciwnikom ciągłości i tożsamości państwa polskiego, widać, pomyliła się zmiana w 1989 r. ustroju państwowego z bytem państwowym, który mimo tej zmiany nie uległ przerwaniu.
Tak więc odwoływanie się również w postępowaniach indemnizacyjnych przez organy administracji państwowej do zasad wynikających z błędnych założeń, nieaprobowanych w doktrynie prawa, należałoby ocenić jako działanie ze szkodą dla dobra publicznego. Byłoby też niezgodne z obowiązującym stanem prawnym, który nie uległ zmianie od 1968 roku. Ministerstwo ma przecież wynikający z ustawy z 9 kwietnia 1968 roku. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych (Dz. U. Nr 12, poz. 65) obowiązek przeprowadzenia stosunkowo prostego postępowania w celu stwierdzenia przejścia na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości lub prawa na podstawie układu indemnizacyjnego.
Decyzja Ministra wydana z powołaniem się na postanowienia układu indemnizacyjnego o przejściu konkretnej nieruchomości i praw na rzecz Skarbu Państwa stanowi wystarczającą podstawę do wpisania w księdze wieczystej Skarbu Państwa jako jej właściciela. Obowiązek wydania takiej decyzji istnieje nawet w przypadku, gdy w księdze wieczystej została już wpisana jako właściciel osoba trzecia (wyrok NSA z dn. 19.10.2006 r., sygn. I OSK 367/05 i wyrok NSA z dn. 15.01.2014 r., sygn. I OSK 1448/12). Nawet brak wypłaty odszkodowania, w przypadku złożenia przez osobę uprawnioną wniosku do Komisji Rządu Stanów Zjednoczonych, nie pozbawia Ministra Finansów możliwości wydania decyzji, o której mowa w art. 2 ustawy z 9 kwietnia 1968 roku. (wyrok WSA w Warszawie z 23.10.2007 r., sygn. IV SA/Wa 793/07). Postępowanie jest nieskomplikowane, ponieważ z mocy ustawy z 9 kwietnia 1968 oku. stroną w nim jest tylko jeden podmiot: Skarb Państwa, a materiał dowodowy to tekst układu indemnizacyjnego i ewentualne. przekazane przez władze umawiającego się państwa dodatkowe dokumenty, np. w postaci oświadczeń beneficjenta lub inne dokumenty przewidziane układem, jak np. w układzie podpisanym ze Stanami Zjednoczonymi, które zostały przekazane stronie polskiej w komplecie.
Wpis Skarbu Państwa jako właściciela nieruchomości ma charakter deklaratoryjny i nie zamyka osobom trzecim możliwości wniesienia pozwu o usunięcie ewentualnej niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym, co gwarantuje art. 10 ustawy z dn. 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 707). Pozew w tej sprawie będzie jednak podlegać rozpatrzeniu w postępowaniu cywilnym przed sądem powszechnym. Do czasu prawomocnego zakończenia postępowania prawo własności do nieruchomości zgodnie z dokonanym wpisem w księdze wieczystej pozostanie przy Skarbie Państwa, który ma możliwość obrony własności publicznej przez wykazanie zgodności dokonanego wpisu ze stanem prawnym.
Z przytoczonego wyjaśnienia urzędników ministerstwa wynikałoby, że uważają oni za stosowne rozpatrywać w postępowaniu indemnizacyjnym również ew. roszczenia cywilnoprawne, sugerując się przy tym priorytetem własności prywatnej przed własnością publiczną (własność państwowa i własność komunalna). Tak postępują np. władze m. st. Warszawy, zwracając spadkobiercom (niejednokrotnie spekulantom, którzy nabyli roszczenia od spadkobierców) „nieruchomości warszawskie”, które w drodze nacjonalizacji przeszły w latach 50. na własność państwa. Również i to założenie jest nieprawdziwe. Konstytucja RP w art. 21 gwarantuje bowiem równą ochronę prawną wszystkich form własności, a więc zarówno własności prywatnej, jak i publicznej (własność państwowa i własność komunalna). Tak, a nie inaczej odczytują ten przepis autorzy znanych komentarzy Konstytucji2. Potwierdził to również Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 kwietnia 2000 r., sygn. K 8/98 pkt VI. 2 uzasadnienia.
Wracając do postępowania administracyjnego w sprawach indemnizacyjnych: należałoby przypomnieć, że przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, na które powołują się urzędnicy ministerstwa, nakazują rozpatrywać sprawy wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami (art. 12 § 1 kpa), a sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, nakazują załatwiać niezwłocznie (art. 12 § 2 kpa).
Skoro w sprawach indemnizacyjnych nie ma żadnego uzasadnionego powodu do prowadzenia żmudnego postępowania dowodowego, np. w celu ustalenia kręgu osób uprawnionych, to wszelkie przewlekle prowadzone z tego powodu sprawy winny być na polecenie Ministra rozstrzygnięte niezwłocznie i tylko w zakresie przewidzianym ustawą z dnia 9 kwietnia 1968 r., z uwzględnieniem postanowień art. 12 kpa. Inne wątki w sprawie, winny być pominięte jako niezwiązane z powyższą ustawą. Roszczenia te winny być kierowane na drogę postępowania cywilnego, w którym obowiązkiem organów administracji publicznej, w gestii których znajdują się nieruchomości indemnizacyjne, będzie obrona własności Skarbu Państwa, przy ew. udziale Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.
Urzędnikom winnym przewlekłego prowadzenia spraw indemnizacyjnych, przez co narazili na szkodę interes publiczny z powodu nieujawnienia lub znacznie spóźnionego ujawnienia w księdze wieczystej własności Skarbu Państwa, poza odpowiedzialnością dyscyplinarną, może grozić nawet postawienie zarzutu działania na szkodę interesu publicznego (art. 231 kk).
2. Orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPCZ) w przedmiocie nacjonalizacji.
Należy zwrócić uwagę, jak tego typu roszczenia, zgłaszane do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, są przez Trybunał kwalifikowane w jego orzecznictwie, i uwzględniać to w polskim orzecznictwie i w praktyce gospodarczej. W prawie międzynarodowym obowiązuje generalna zasada, że konwencja międzynarodowa nie może odnosić się do faktów sprzed wejścia jej w życie. Ustala ją wiedeńska Konwencja o prawie traktatów (tzw. zasada rationae temporis). Polska ratyfikowała Europejską Konwencję Praw Człowieka dopiero 10 października 1994 roku wraz z Protokołem nr 1 dotyczącym ochrony prawa własności. A więc tylko naruszenia przez państwo prawa własności prywatnej po tej dacie mogą być rozpatrywane przez Trybunał.
Na ten temat zapadło wiele orzeczeń Trybunału, który zawsze uznawał, że roszczenia o odebranie nieruchomości w wyniku nacjonalizacji, spłat za znacjonalizowane mienie objęte umowami międzypaństwowymi, które nastąpiło przed ratyfikacją tej konwencji – pozostają poza właściwością Trybunału2. Najważniejsze dla Polski było oddalenie przez Europejski Trybunał Praw Człowieka na zasadzie rationae temporis skargi Preussische Treuhand.
Europejski Trybunał Praw Człowieka nie uwzględnia więc faktów nacjonalizacji mienia dokonanych przez państwo przed datą ratyfikacji Konwencji, pozostawiając do decyzji władz danego państwa, czy i w jakim zakresie uzna za możliwe zrekompensowanie byłym właścicielom skutków nacjonalizacji.
Przed tym Trybunałem Polska przegrywa sprawy jedynie z powodu przewlekłości postępowania organów administracyjnych i sądów, ponieważ nie mają one odwagi oddalić roszczeń na zasadzie rationae temporis i dlatego przewlekle prowadzą sprawy. Zasądza natomiast odszkodowania za przewlekłość samego postępowania. Polskie władze i sądy przejęły bowiem fałszywe założenie, że akty nacjonalizacji dokonane przez władze PRL były bezprawne, a i sama PRL nie była państwem polskim (choć była dyplomatycznie uznana przez niemal wszystkie państwa współczesnego świata, była i pozostaje członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych)i rzekomo dlatego nie ma ciągłości prawnej między PRL a III Rzecząpospolitą Polską, co jest oczywistą nieprawdą, o czym świadczy ww. orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPCZ), jak też stanowisko innych organizacji międzynarodowych, łącznie z ONZ.
3. Niżej prezentujemy adresy nieruchomości położonych w województwie dolnośląskim, które zostały objęte polsko-amerykańską umową odszkodowawczą/indemnizacyjną, za które Polska zapłaciła odszkodowanie, i które stały się raz na zawsze własnością państwa polskiego, a będących przedmiotem niniejszej pracy. Należy podkreślić, że umowami odszkodowawczymi z pozostałymi krajami i spłatą odszkodowania również zostały objęte nieruchomości położone na Dolnym Śląsku, choć w znacznie mniejszej liczbie, które nie zostały ujęte w niniejszym opracowaniu, a będą ujęte w następnych opracowaniach przy umowach zawartych z pozostałymi 11 panstwami Zachodu.. Należy podkreślić, że przy i dla każdej tej nieruchomości ujętej w międzypaństwowej umowie odszkodowawczej o wskazanym adresie ujętej w dokumentacji i przyjętej do zapłaty odszkodowania, występował wskazany z imienia i nazwiska przedwojenny właściciel oraz także z imienia i nazwiska spadkobierca, któremu zostało wypłacone przez rząd państwa, z którym taka umowa została podpisana odszkodowanie. Ten między innymi czynnik powinien być także wykorzystany i zastosowany jako hamulec dla wszelkiego rodzaju oszustw i kombinacji stosowanych przez krajowych i zagranicznych kombinatorów darmowego wyłudzania mienia państwowego o ogromnej współczesnej wartości i to w odbudowanej ze stanu niemal zupełnego zniszczenia Polsce. Przy danym podanym adresie, tam gdzie to było możliwe wyrywkowe uzyskanie informacji czy dana nieruchomość posiada Księgę Wieczystą i jest w niej wpisany Skarb Pastwa, tam dla orientacji czytelnika go podajemy. Do centralnej i terenowej administracji państwa należało i należy zadać aby każda nieruchomość była wpisana w księgach wieczystych, że jest raz na zawsze władnością Państwa, co zapobiega działaniu na szkodę państwa ze strony wszelkiego zagranicznego i krajowego elementu przestępczego. Dla łatwiejszego zobrazowania i poczytności miejscowości, w których wszystkie te nieruchomości dotyczyły wyłącznie mniejszości żydowskiej, objęte zapłaconym odszkodowaniem, prezentujemy je niżej i w układzie alfabetycznym. W pozostałych województwach z Ziem Odzyskanych analogicznie występuje ogromna liczba pozycji nieruchomości za które głodujący po wojnie Naród zapłacili odszkodowanie. Adresy te będziemy w przyszłości publikować na lamach naszego pisma.
Brzeg KW 1105, dz. nr 868/81
Bystrzyca Górna, pow. Świdnica,
Chojnów Daszyńskiego 4 (Promenady, (a)/Marchlewskiego)
Chwalisław b.d.
Cieplice, ul. Giersdorferstrasse 20 / Dąbrowskiego 2 a
Ciepłowody, nr 35 przy głównej ulicy w mieście,
Częstochowa, Berka Joselewicza 10
Częstochowa, Berka Joselewicza 15
Głogów, Piekarska 3-4
Głogów, Kościelna 4
Górków, k. Głogowa
Jaszkowa Górna b.d.
Jedlina Zdrój, pow. Wałbrzych Chojnowska 2
Jelenia Góra, ul. Mickiewicza 15
Jelenia Góra, ul. Mireckiego 60
Jelenia Góra, Rynek 16
Jelenia Góra, Wojska Polskiego 58
Jelenia Góra, Chrobrego 7a
Jelenia Góra, Chrobrego 8
Jugów, ul. Grzybowska 20
Kamienna Góra, ul. Mariszow 175
Kamienna Góra
Kamy (Kąty Wrocławskie), Kolejowa
Karpacz, dz. nr 814/174
Kowalewo
Krajanów
Kraszowice
Kudowa Zdrój
Kuźniczysko k. Trzebnicy
Legnica, ul. Górnicza 3-4
Legnica, działka 267/24 – ul. Górnicza
Legnica, ul. Marchlewskiego 18
Legnica, ul. Zielona 7/a
Legnica, ul. Środkowa 24
Legnica, ul. Środkowa 17
Legnica, ul. Rosenbergów 16 (Panieńska)
Legnica, ul. Głogowska (Poznańska) 17
Legnica, Środkowa 3
Legnica, ul. Środkowa 40 – 41
Legnica, ul. Okrzei 8A
Lubań Robotnicza 24
Lubin, Stare Miasto (Dornstrasse 8)
Lwówek Śląski, Rynek 207
Markocice, (Makersdorf 26)
Miedzianka 80
Miedzianka 81
Nysa Górna
Oleśnica, ul. 1-go Maja 15
Oleśnica, ul. Rynek 14, 15
Oleśnica, ul. Rzemieślnicza 1a
Oleśnica, ul. Za Bramą 1
Oleśnica, ul. Rzemieślnicza 1
Oława, ul. Oelsewerg 10
Oława, ul. Oelsewerg 12
Oława, ul. Oelsewerg 10
Oława, ul. Oelsewerg 12
Ostrzeszów, liber 98, 660, 661
Pasikurowice, księgi gruntowe: 4, 121, 88
Pieńsk
Pomianów Górny 1 a, pow. Ząbkowice Śląskie
Praszka, Kościuszki 3
Racławice, ul. Ogrodowa 352
Radomierz, pow. Jelenia Góra
Rościszów k. Dzierżoniowa
Sokołów, łączna powierzchnia obu nieruchomości – 93.8629 ha
Sokołówka, pow. Kłodzko
Strzeblów, Chwałkowska 12 – 14
Strzeblów, Kolejowa 13 – 15
Szczawno Zdrój, ul. Waryńskiego 1
Szczawno Zdrój, ul. Boczna 6
Szklarska Poręba, (Oberschreiberhau/Riesengebirge 1344)
Ścinawka Średnia, pow. Nowa Ruda
Środa Śląska
Środa Śląska, (Hollandstrasse 16 – Wiesława Gomułki 1)
Świdnica, ul. Łukasińskiego 13
Świebodzice, ul. Sienkiewicza 18
Świebodzice, Kopernika 5
Świeradów Zdrój, liber 13, dz. 805/97, 806/97
Oldrzychowice (Ullersdorf), ul. Główna 221
Uraz, pow. Trzebnicki, nr działki 96
Wałbrzych, Świdnicka 1 – 2
Wołów, Zwycięstwa 8
Wrocław, Kołłątaja 25
Wrocław, Stawowa 26
Wrocław, Sadowa 10
Wrocław, Daszyńskiego 12
Wrocław, Górka Kacerska 28
Wrocław, ul. Żeromskiego 36 róg Kluczborska 25
Wrocław, ul. Skłodowska 36 (Tiergartenstrasse)
Wrocław, ul. Starogroblowa 1C (Dammstrasse 1C)
Wrocław, pl. Kościuszki 11(Tauentzienplatz)
Wrocław, ul. Tomaszowska 9 ( Fichtenstrasse 9)
Wrocław, ul. Wierzbowa 5
Wrocław, ul. Próchnika 23 (Gabitz Strasse)
Wrocław, ul. Oławska 82 / Olhauenstrasse
Wrocław, ul. Świebodzka 5 (Freiburgerstrasse)
Wrocław, ul. Żeromskiego 36 róg Kluczborska 25
Wrocław, ul. Traugutta 69 (Klosterstrasse)
Wrocław, ul. Podwale 16 A (Schweidnitzer Stadgraben)
Wrocław, ul. Wieczorka 4 (Adalbertstrasse)
Wrocław, ul. Lwowska 82 (Victoriastrasse)
Wrocław, ul. Kamienna 3-5 (Steingasse)
Wrocław, ul. Jedności Narodowej195-197 (Mathhiastrasse)
Wrocław, ul. Damrota 6, 10-12-14-16 (Flutstrasse)
Wrocław, ul. Wita Stwosza 42 (Albrechtstrasse)
Wrocław, ul. Wita Stwosza 42
Wrocław, ul. Świdnicka 19
Wrocław, ul. Oławska 47, róg ul. Nowa 34
Wrocław, ul. Żeromskiego 36 róg Kluczborska 25
Wrocław, ul. Komandorska 105
Wrocław, ul. Januszewicka 15 (Kleinburgstrasse)
Wrocław, Rynek 46-47 / Igielna 22-21
Wrocław, ul. Oławska 18 / Ofiar Oświęcimskich 42
Wrocław, ul. Racławicka 51,
Wrocław, ul. Racławicka 53
Wrocław, ul. Powstańców Śląskich 83
Wrocław, ul. Bolesława Chrobrego 31
Wrocław, ul. Adama Pruchnika 37 róg Lubuska 47
Wrocław, ul. Żytnia 10
Wrocław, ul. Kamienna 10
Wrocław, ul. St. Czarnieckiego 83/85
Wrocław, ul. Świebodzka 6
Wrocław, ul. Kuźnicza 13
Wrocław, ul. Kuźnicza 25 /
Wrocław, ul. Świdnicka 16-18
Wrocław, ul. Świdnicka 3-4,
Wrocław, ul. Doroty 13
Wrocław, ul. Świdnicka 54
Wrocław, ul. Grabiszyńska 76
Wrocław, ul. Powstańców Śląskich 188
Wrocław, ul. Wielka 74
Wrocław, ul. Tadeusza Zielińskiego 87
Wrocław, Skwer Wolności 4,
Wrocław, Skwer Wolności 5,
Wrocław, Skwer Wolności 6 (Schlossplatz)
Wrocław, ul. Swobodna 69 róg Zielińskiego,
Wrocław, ul. Świerczewskiego 69 (Garbenstrasse 69/71)
Wrocław, ul. Worcela 17
Wrocław, ul. Kościuszki 4, (Tauenstzienstrasse 4)
Wrocław, ul. Litomska 45 (Leuthenstrasse 45)
Wrocław, ul. Ostra (Lothringer 4 )
Wrocław, ul. Szajnochy 11
Wrocław, ul. Szajnochy 11
Wrocław, ul. Żelazna 3
Wrocław, ul. Sądowa 46 wcześniej Kaiser Wilhelm
Wrocław, Neue Graupenstrasse 10
Wrocław, ul. Braniborska 30,
Wrocław, patrz załączniki do claimu
Wrocław, ul. Tadeusza Zielińskiego 56
Wrocław, ul. Tadeusza Zielińskiego 54
Wrocław, ul. Jedności Narodowej 92
Wrocław, ul. Traugutta 2
Wrocław, ul. Legnicka 71 / 73,
Wrocław, ul. Świdnicka 24 / dawniej 33
Wrocław, ul. Legnica 71 / 73
Wrocław, ul. Romualda Traugutta 2
Wrocław, ul. Jedności Narodowej 92
Wrocław, ul. , ul. Litomska 45 (Leuthenstrasse 45)
Wrocław, ul. Kościuszki 4, (Tauenstzienstrasse 4)
Wrocław, ul. Średzka 13
Wrocław, Rynek 17 i Junkernstrasse 6
Wrocław, ul. Jagiellończyka 24
Wrocław, ul. Jagiellończyka 24
Wrocław, ul. Odrzańska 30
Wrocław, ul. Malarska 25 / 26
Wrocław, ul. Gwiaździsta 30, nr 1963/224
Wrocław, ul. Szpitalna 26 róg Tęczowa 62
Wrocław, ul. Bałuckiego 5 (Agnes)
Wrocław, ul. Dyrekcyjna 1 (Gustave Freytag)
Wrocław, ul. Karl Strasse nr 21 (Kazimierza Wielkiego)
Wrocław, ul. Bolesława Chrobrego 33
Wrocław, ul. Szczęśliwa 57
Wrocław, ul. Średzka13
Wrocław, ul. Bohaterów Getta 1
Wrocław, ul. Powstańców Śląskich 71
Wrocław, ul. Świerczewskiego 87
Wrocław, ul. Czysta 10
Wrocław, ul. Legnicka 11, tom 20 str. 745, działka 694/84
Wrocław, ul. Plac Wolności 6
Wrocław, ul. Plac Wolności 5
Wrocław, Plac Wolności 4
Wrocław, ul. Próchnika 182 tom 51 karta 2098
Wrocław, ul. Sadowa 6
Wrocław, ul. Świdnicka 37
Wrocław, ul. św. Antoniego 8
Wrocław, ul. Hubska 90 / 92
Wrocław, ul. Hubska 94
Wrocław, ul. Januszewicka 39
Wrocław, ul. Hubska 90 / 92
Wrocław, ul. Januszewicka 39
Wrocław, ul. Hubska 94
Wrocław, ul. Legnicka 24
Wrocław, ul. Powstańców Śląskich 76
Wrocław, ul. św. Antoniego 8
Wrocław, ul. św. Antoniego 8
Wrocław, ul. Trwała 24/26
Wrocław, ul. Pobożnego 21
Wrocław, ul. Ogrodowa (Gartenstrasse 89)
Wrocław, ul. Szczęśliwa 178 (Augustiastrasse),
Wrocław, ul. Świdnicka 7,
Wrocław, ul. Ofiar Oświęcimskich 10
Wrocław, ul. Kutnowska 4
Wrocław, ul. Kruszwicka 6
Wrocław, ul. Żytnia 24
Wrocław, Neudorf 59
Wrocław, ul. Kazimierza Wielkiego 17
Wrocław, ul. Kazimierza Wielkiego 47
Wrocław, ul. Antoniego 12 (13)
Wrocław, ul. Augusta 79
Wrocław, ul. Świebodzka 6
Wrocław, ul. Komandorska 84
Wrocław, ul. Kuźnicza 25
Wrocław, ul. Kuźnicza 13
Wrocław, ul. Stefana Czarnieckiego 83/85
Wrocław, ul. Kamienna 10
Wrocław, ul. Powstańców Śląskich 96-98
Wrocław, ul. Podwale 52 (Schweidnitzer Stadtgraben 17)
Wrocław, ul. Jemiołowa 45
Wrocław, ul. Podwale 52
Wrocław, ul. Klary Zetkin 16
Wrocław, ul. Legnicka (Frankfurterstrasse 71)
Wrocław, ul. Januszewiczka 10
Wrocław, ul. Świdnicka 34
Wrocław, ul. Lubuska 56
Wrocław, ul. Junkern Strasse (Ofiar Oświęcimskich 10)18
Wrocław, ul. Świdnicka 7 (Schweidnitzer)
Wrocław, ul. Armii Radzieckiej 19 tom IX KARTA 295,297,318
Wrocław, ul. Rehdiger 17
Wrocław, ul. Kościuszki 188
Wrocław, ul. Swobodna (Sadowa) 45
Wrocław, ul. Kazimierza Wielkiego 16
Wrocław, ul. Swobodna 67
Zatonie,
Zgorzelec, ul. Rzecki Górne 12 (Oberauenweg)
Zgorzelec, ul. Bohaterów Z. W. M. 100
Ziębice, ul. Browarna 6
Sobótka/ Zobten, kw tom 16, str. 590, art.. 566 i tom 13, str. 512
Sobótka/ Zobten, ul. ul. Słoneczna 23 (Luthweg 9)
Zestawienie tych nieruchomości podajemy bez dokładnego zweryfikowania położenia ulicy w danej dzielnicy miasta czy aktualizowania niektórych później zmienionych nazw ulic, choć jak wiemy numeracja geodezyjna i numerycznie adresowo-pocztowa zasadniczo nie uległa zmianie, nawet gdy uległa zmianie jej nazwa. Rozumiemy, że z pomocą naszych czytelników dokonamy ewentualnych korekt przynależności ulicy do dzielnicy miasta czy poprawności ich nazw, za co z góry dziękujemy.
Na przykładzie stolicy wiadomo, że w pierwszej kolejności, i to od wielu lat, trwa atak spekulantów, kombinatorów i oszustów na pospiesznie odzyskane nieruchomości położonych w centrum miast, np. we Wrocławiu, czy w Warszawie wokół placu Grzybowskiego, Placu Trzech Krzyży i Mokotowskiej, Nowego Światu, Wspólnej i wielu innych atrakcyjnych punktów, tych właśnie zabudowanych nieruchomości z których nawet wysiedlono mieszkających tam ich mieszkańców, od powojennego odbudowania budynków.
Za mienie pożydowskie z terenu odzyskanych po II wojnie światowej (tzw. Ziem Odzyskanych), żydów niemieckich, których w większości w czasie wojny wymordowali Niemcy za rządów Hitlera, powojenna Polska Ludowa, w okresie rządów żydokomuny, zapłaciła odszkodowanie ich spadkobiercom z 12 krajów ówczesnego, powojennego Zachodu, a także gminom żydowskim w Polsce. Zapłacono tu za mienie w liczbie aż 2578 pozycji nieruchomości pożydowskich, w większości zniszczonych do stopnia gruzowiska, lub nigdy trwale nie zabudowanych. Początkowo wnioski o odszkodowanie, np. strony angielskiej, francuskiej czy holenderskiej okazywały się oszustwami, wskazywano w nich, że niemal każda nieruchomość była zabudowana, choć większość nigdy nie była trwale zabudowana i nie uwzględniano skutków wojny, tak jakby wojny jej nie było i nie było żadnych zniszczeń. Z tego względu eksperci z danego kraju, wspólnie z polskimi, musieli weryfikować niemal każdą sprawę. Dochodziło bo kompromitacji strony zagranicznej, która początkowo naiwnie wierzyła, że zgłaszane im do odszkodowania nieruchomości były trwale zabudowane. W praktyce okazywało się, że nigdy nie były zabudowane lub, że po wojnie istniała w tym miejscu tylko przysłowiowa kupa gruzu, która kosztem państwa polskiego musiała być odgruzowana i uporządkowana. Wyceniano je bez uwzględnienia kosztu odgruzowania. Ogólna wysokość zapłaconego odszkodowania, za roszczenia z terenu Ziem Odzyskanych przeliczona po współcześnie stosowanych kursach walutowych, i według współczesnych cen złota monetarnego, wyniosła aż ponad jeden miliard dolarów amerykańskich.
Warto dla przypomnienia wiedzieć, że ogółem Polska Ludowa zapłaciła odszkodowanie za pożydowskie mienie – nieruchomości w liczbie ponad 11 500 pozycji z terenu powojennej Polski, o łącznej współczesnej równowartości zapłaconego odszkodowania na ponad 6 mld dolarów amerykańskich. Zapłacono więc za wszelkie mienie pożydowskie w stopniu całkowitym i ostatecznym, co także potwierdzono w czasie masowej emigracji żydów rosyjskich z Polski po marcu 1968 roku. Mimo to, nadal do Polski bezprawnie, nawet w sposób niemal terrorystyczny zgłaszają roszczenia różnorodni zagraniczni i krajowi oszuści, a także antypolskie organizacje diaspory żydowskiej z Zachodu. Zgłaszają się także podstawieni kombinatorzy z samego Izraela. Mimo zapłaty ponowne przestępcze roszczenia o odszkodowania lub zwroty w naturze nieruchomości zapłaconych z terenu Ziem Odzyskanych zgłosiło 450 oszustów.
Zgłaszali ponowne roszczenia mimo, że w dokumentacji będącej podstawą do ówczesnej wypłaty odszkodowania, były wykazane z imienia i nazwiska ich przedwojenni właściciele i z imienia i nazwiska spadkobiercy, którym przyznano odszkodowania. Znaczna liczba prób tych wyłudzeń i oszustw była skierowana z terenu współczesnych Niemiec, Izraela i Polski i dotyczyła zupełnie innych spadkobierców, nie tych ujętych w umowach odszkodowawczych, którym przyznano i wypłacono odszkodowania. Zgłoszenia roszczeń zgłaszanych współcześnie do Polski dotyczą także mienia z terenu Kresów wschodnich, terenów dziś należących do Ukrainy, Białorusi, Litwy czy Federacji Rosyjskiej. Dziwnym zbiegiem okoliczności roszczeń do minia przedwojennych Żydów polskich z tych utraconych przez Polskę po drugiej wojnie światowej terenów, do Związku Radzieckiego nigdy nie były zgłaszane, przynajmniej publicznie nie jest to znane.
dr Ryszard Ślązak
Autor jest także, najlepszym w Polsce specjalistą od spraw prywatyzacji, co dokumentuje m.in. wydana w ubiegłym roku książka pt „CZARNA KSIĘGA PRYWATYZACJI 1988-1994″ oraz wiele artykułów, w tym zamieszczonych na naszej stronie internetowej.
Autor jest Członkiem Zarządu Stowarzyszenia „Klub Inteligencji Polskiej”.
PS od redakcji KIP:
1. Jak udało się nam ustalić, wykazy mienia odszkodowawczego w liczbie około 21,5 tysięcy pozycji i w układzie wojewódzkim były w przeszłości, nawet parokrotnie, rozsyłane przez Ministerstwo Finansów do poszczególnych wojewodów i do prezydentów głównych miast kraju, a do Prezydenta Warszawy nawet parokrotnie. Tak więc wszyscy byli o tym dobrze poinformowani i nie powinno być zaskoczenia obecnym stanem tych spraw.
2. W związku tekstem powyższym i zamieszczonymi na poniższych linkach, nasuwają się fundamentalne pytania:
- Jaka jurysdykcja prawa obowiązuje w Polsce jako nadrzędna do polskiego prawa i Konstytucji ?
- Dlaczego w podobno demokratycznym ustroju, wybrana przez większość wyborców Władza nie realizuje interesów tej większości ? Czy to jest demokracja, czy totalitaryzm mniejszości ?
3. Zwracamy się do czytelników o nadsyłanie zdjęć wymienionych w zestawieniu domów i innych nieruchomości, zarówno aktualnych jak i z okresu tuż po II Wojnie Światowej na adres: kontakt@klubinteligencjipolskiej.pl
4. Polecamy dla Dociekliwych i Samodzielnie Myślących przeczytanie w tym temacie i przeanalizowanie, co najmniej zamieszczone na poniższych linkach teksty na temat zapłaconych przez Polskę odszkodowań, wykazu spłaconych nieruchomości, oszustw na mieniu spłaconym i zwiększających się roszczeń żydowskich. Zalecamy czytanie i analizowanie w podanej kolejności.
dr Ryszard Ślązak – POWOJENNE ODSZKODOWANIA POLSKI WOBEC ZACHODU
Wywiad z dr Ryszardem Ślązakiem o reprywatyzacji i odszkodowaniach
WYPŁACONE PRZEZ POLSKĘ ODSZKODOWANIA ZA MIENIE POŻYDOWSKIE
POWOJENNE ODSZKODOWANIA ZAPŁACONE WIELKIEJ BRYTANII.
dr Ryszard Ślązak – KAMIENICE DLA OSZUSTÓW
Wywiad z dr Ryszardem Ślązakiem o reprywatyzacji i odszkodowaniach
Wykaz nieruchomości w Warszawie za które Polska wypłaciła odszkodowania dla USA
Jakub Zawadzki: Bierutowskie odszkodowania dla żydów niemieckich
Wypowiedz się
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.