Gospodarka –ciąg dalszy
Powszechny Samorząd Gospodarczy
Grupa szlachetnych działających w środowisku firm małych i średnich, współpracując z naukowcami, jest w trakcie opracowania ustawy o izbach gospodarczych, które spełniają funkcję Powszechnego Samorządu Gospodarczego- PSG w Polsce.
Uzasadniając potrzebę PSG autorzy ustawy piszą: „ W Polsce od początku przemian ustrojowych trwa bezowocna dyskusja dotycząca miejsca samorządu gospodarczego w systemie władzy lokalnej. Obecnie obowiązujące regulacje prawne nie zapewniają izbom gospodarczym pozycji związków publicznoprawnych. Opierają się one na fakultatywnym charakterze więzi łączących przedsiębiorców, co jest główną przyczyną słabego rozwoju rodzimego samorządu gospodarczego, a właściwie quasi-samorządu gospodarczego. Wynikająca z tego słabość strukturalna i programowa organizacji przedsiębiorców wydaje się być główną przeszkodą na drodze do stworzenia efektywnego systemu zarządzania lokalnego, który mógłby zniwelować zbyt asymetryczne obecnie relacje pomiędzy samorządem terytorialnym i reprezentacją przedsiębiorców. Bez wątpienia brak tego typu struktur w sferze instytucji publicznych jest głównym powodem ich marginalizowania przez władze rządowe i samorządowe, które nie widzą potrzeby czynienia jakichkolwiek koncesji na rzecz rozproszonego środowiska gospodarczego. W tym kontekście najbardziej racjonalnym rozwiązaniem wydaje się być utworzenie powszechnego samorządu gospodarczego, który zostanie włączony do systemu władz publicznych”.
Opisując istotną różnicę między samorządem terytorialnym a gospodarczym autorzy ustawy stwierdzają: „Samorząd gospodarczy różni się od samorządu terytorialnego tym, że gdy ten ostatni łączy i organizuje ogół mieszkańców pewnego obszaru bez względu na ich osobiste interesy, to samorząd gospodarczy zrzesza określone kategorie osób biorąc pod uwagę przede wszystkim ich kompetencje i aktywność w różnych sferach gospodarki. Kryterium zamieszkania, chociaż istotne, znajduje się w tym przypadku na drugim planie. Innymi słowy samorząd gospodarczy ma charakter nieterytorialnych, publicznoprawnych związków przymusowych, występujących jako związki ekonomiczne. Ich oddziaływaniu podlega ściśle określony obszar aktywności gospodarczej pewnej grupy osób, które w sposób zorganizowany i władczy wykonują na równi z organami samorządu terytorialnego, zdecentralizowaną część administracji państwowej. Opierając się na tych założeniach należy zdecydowanie wyłączyć z zakresu samorządu gospodarczego wszelką działalność, która ogranicza się jedynie do funkcji doradczych w sprawach publicznych lub też wyłącznie do zastępstwa interesów określonych grup przedsiębiorców. Mylenie podmiotów samorządowych, posiadających określone władztwo administracyjne ze stowarzyszeniami funkcjonującymi w sferze gospodarki jest tendencją niepożądaną, wprowadzającą zamęt organizacyjny i kompetencyjny, co w efekcie może prowadzić do zdezawuowania idei samorządu gospodarczego. Trzeba sobie uświadomić, że siła samorządu gospodarczego tkwi w jego publicznoprawnym charakterze. Powinien on być zatem wyłanianą w demokratyczny sposób, powszechną i możliwie apolityczną reprezentacją środowiska przedsiębiorców, będącą partnerem tak administracji rządowej, jak i samorządu terytorialnego”.
Formułując podstawowe zadania dla PSG autorzy ustawy wymieniają:
„Tak zdefiniowany samorząd gospodarczy powinien spełniać dwojakiego rodzaju zadania:
- poruczone im wyraźnie przez państwo, tj. przez ustawy i rozporządzenia, w zakresie których występuje w imieniu państwa i współpracuje z władzami rządowymi i samorządowymi (samorządu terytorialnego),
- polegające na samodzielnym popieraniu i zaspokajaniu interesu danej grupy gospodarczej z uwzględnieniem swobody działania i prawa samodzielnej decyzji, jak również prawa samostanowienia norm w granicach ustawowych.
Wskazane powyżej zadania polegają na realizowaniu celów i zaspokajaniu interesów danej grupy społecznej i regulowaniu współżycia członków danego związku, przy uwzględnieniu interesów ogółu. Są to obowiązki, które z natury swej ciążą na państwie, a które państwo, celem lepszego ich wykonania i pełniejszego uwzględnienia interesów środowiskowych, powierza organizacjom samorządowym. W tym zakresie, w którym jednostka samorządu gospodarczego nie wykonuje jedynie wyraźnych poleceń ustawowych, ma ona przyznane prawo samodzielnego działania, prawo swobodnej decyzji i swobodnego uznania. Materialnie realizuje ona zadania administracji państwowej, a zatem sprawuje władzę zwierzchnią, natomiast formalnie jest egzemplifikacją decentralizacji, albowiem stanowi samodzielną, hierarchicznie niezależną organizację wyposażoną we władztwo administracyjne.
Instytucjami samorządu gospodarczego są przede wszystkim izby gospodarcze oraz mogą być izby rzemieślnicze i izby rolnicze. Organizacje te mają określony przez ustawę zakres zadań, które wykonywane są samodzielnie i niezawiśle od innych podmiotów administracji publicznej. Zakres tych zadań jest miarą decentralizacji administracji państwa w sferze gospodarczej; jest też wyrazem zaufania państwa do obligatoryjnie zorganizowanego w izbach czynnika obywatelskiego, a także przekonania, że jest on w sprawach gospodarki lokalnej bardziej kompetentny od urzędników administracji rządowej”.
Autorzy ustawy przed zaproponowaniem ostatecznych zapisów wskazywali na następujący zakres kompetencji izb gospodarczych:
„W zakresie szczegółowych kompetencji tak zorganizowanych izb gospodarczych wymienić należy:
- reprezentowanie interesów grupowych wobec państwa,
- prawo opiniowania i współkształtowania projektów aktów prawnych dotyczących sfery społeczno-gospodarczej,
- poprawę bezpieczeństwa obrotu gospodarczego i ochrony przed nieuczciwą konkurencją poprzez wdrażanie i respektowanie standardów etycznych,
- zbieranie i transferowanie informacji gospodarczych do przedsiębiorców,
- wyrażanie opinii o projektach zarządzeń i uchwał władz samorządu terytorialnego oraz udział w ich opracowywaniu, a także składanie własnych wniosków w zakresie np. zagospodarowania przestrzennego, rozwoju dróg i komunikacji, podatków, inwestycji komunalnych itp.
- zakładanie, prowadzenie i popieranie we współpracy z władzami oświatowymi szkół zawodowych i dokształcających,
- prowadzenie rejestru handlowego (izby powinny dysponować wykazem osób i jednostek organizacyjnych prowadzących działalność gospodarczą wraz z danymi dotyczącymi ich siedziby i przedmiotu przedsiębiorstwa zgłoszonych w rejonie izby) – dane pozyskane od wojewódzkich urzędów statystycznych według numeracji REGON, od urzędów skarbowych według aktualnych zgłoszeń obowiązku podatkowego – VAT, od gmin według zgłoszeń do ewidencji działalności gospodarczej.
Opisując zakresy zadań, jakimi powinny zająć się izby gospodarcze, autorzy ustawy wymieniają:
Włączone w strukturę administracji publicznej izby gospodarcze mają do spełnienia rolę edukacyjną w zakresie inwestowania w obszar gospodarki opartej na wiedzy, ale też powinny się skoncentrować na tworzeniu własnych funduszy inwestujących np. w wysoko rozwinięte technologie, finansowanie działalności parków naukowo-technologicznych oraz inkubatorów przedsiębiorczości. W Polsce uwidacznia się brak stałej współpracy izb gospodarczych ze szkołami wyższymi i placówkami badawczymi, chociażby w celu stałego dostępu przedsiębiorców do nowoczesnych rozwiązań z zakresu ekonomii, zarządzania i technologii, czy wspólnego prowadzenia projektów badawczo-rozwojowych.
Kolejną ważną kompetencją izb gospodarczych powinna być pomoc dotycząca podejmowania współpracy przedsiębiorstw w obszarze innowacyjności, a także jej koordynacja. Współdziałanie z tego zakresu może przybierać różne formy. Jedną z nich jest tzw. sieć przedsiębiorstw, którą tworzy grupa podmiotów gospodarczych zorganizowanych wokół wspólnych działań, np. produktu, rozwiązania technologicznego.
Izby gospodarcze jako instytucje zdecentralizowanej administracji publicznej, wyposażone we władztwo administracyjne, odpowiednie środki materialne i finansowe czynników zewnętrznych jak i wewnętrznych przedsiębiorstwa, będą siłą napędową podejmowanej aktywności innowacyjnej.
Wypływa z tego wniosek, że jedynie izby gospodarcze działające jako instytucje publicznoprawne mogą zapewnić przedsiębiorcom działającym w Polsce prawidłową reprezentację ich interesów. Nie są w stanie tego zrobić branżowe zrzeszenia gospodarcze czy też, mające elitarny charakter, organizacje przedsiębiorców. W Polsce działa wiele struktur zajmujących się formalnie rzecznictwem interesów podmiotów gospodarczych. Możemy tu wymienić m. in. organizacje pracodawców, takie jak: Konfederacja Pracodawców Polskich, Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych „Lewiatan” czy Business Centre Club oraz izby branżowe. Nie dezawuując zasług wymienionych powyżej podmiotów w sferze reprezentowania interesów środowiska przedsiębiorców w naszym kraju, zważmy jednak, że nie mają one mandatu do występowania w interesie całego spektrum polskiej gospodarki. Nie wynika to z braku dobrej woli osób je tworzących, ale możliwości formalnoprawnych, pamiętajmy bowiem, że wyłącznie związki publiczne, za którymi stoją określone kompetencje administracyjne, mogą być rzeczywistym partnerem władz państwowych w procesie kształtowania polityki gospodarczej kraju.
Dodajmy w tym miejscu, że podmiotowość samorządu gospodarczego nie powinna ograniczać się do szczebla centralnego. Równie ważne jest zwiększenie jego wpływów w środowisku regionalnym i lokalnym. Obecnie, w dobie implementacji w Polsce unijnej polityki spójności, na nowej płaszczyźnie należy usytuować relacje pomiędzy powszechnym samorządem gospodarczym a samorządem terytorialnym. Z jednej strony władze lokalne i regionalne powinny zostać zobligowane do uwzględniania opinii zorganizowanego w ten sposób środowiska gospodarczego w przygotowywaniu strategii i programów o charakterze lokalnym i wojewódzkim, z drugiej zaś izby należy wyposażyć w kompetencje beneficjenta końcowego środków europejskich. Niezwykle istotna jest także współpraca izb z samorządem miasta czy gminy, która może znacząco wpływać na poziom życia mieszkańców zależny przecież w głównej mierze od kondycji miejscowej gospodarki.
Autorzy ustawy o izbach gospodarczych ostrzegają:
Jak się jednak wydaje, najpoważniejszym problemem w relacjach pomiędzy samorządem terytorialnym a przedsiębiorcami jest słaba komunikacja, wynikająca z asymetrycznych stosunków instytucjonalnych i prawnych.Nie ma w praktyce sformalizowanej płaszczyzny współpracy samorządu i biznesu. Środowisku gospodarczemu towarzyszy poczucie instrumentalnego traktowania przez samorząd, z kolei władze lokalne i regionalne narzekają na ograniczone możliwości nawiązania dialogu społecznego z przedsiębiorcami. Jest to zatem jeszcze jeden argument przemawiający za wyłonieniem spójnej organizacji samorządu gospodarczego, która byłaby zdolna do konstruktywnej wymiany poglądów z samorządem terytorialnym.
Podsumowując rozważania na temat samorządu gospodarczego należy podkreślić, że jego pełny rozwój będzie możliwy jedynie pod warunkiem pozytywnego odniesienia się władz publicznych, zarówno rządowych jak i samorządowych, do procesu decentralizacji stosunków gospodarczych. Doświadczenia ostatniego ćwierćwiecza nie napawają niestety optymizmem.
Szczegółowy opis intencji autorów ustawy o izbach gospodarczych jest konieczny do wyjaśnienia roli szlachetnych w ich dążeniu do wprowadzenia w Polsce Powszechnego Samorządu Gospodarczego. W tezach jest zawarta tyko niewielka część zadań PSG. Po opublikowaniu ustawy o izbach gospodarczych ta część Tez ulegnie zmianie.
Tezy programowe część 8
Powszechny Samorząd Gospodarczy powinien mieć charakter publicznoprawnych związków przymusowych osób prowadzących działalność gospodarczą. Kompetencje samorządu polegać powinny na kierowaniu gospodarką na ściśle określonym obszarze, na którym w imieniu środowiska gospodarczego w sposób zorganizowany i władczy osoby wybrane sprawują na równi z organami samorządu terytorialnego, powierzoną im władzę w zdecentralizowanej części administracji publicznej. Należy podkreślić, że konieczny do prowadzenia pełnej działalności samorządu gospodarczego jest status organu władzy publicznoprawnej i pewne oraz stabilne finansowanie. Status ten powinien zapewnić możliwość stosowania władztwa administracyjnego do wykonywania zadań publicznych i dać tytuł do reprezentowania całego środowiska przedsiębiorców względem władz lokalnych, regionalnych, krajowych i europejskich.
Powołanie samorządu gospodarczego, poza czystym aspektem ekonomicznym, posiada walory społeczne, coraz ważniejsze w globalizującym się świecie, który powoduje zanik solidarności i zaufania między ludźmi oraz niepożądane zmiany w systemach wartości. Samorząd gospodarczy to wielki krok w kierunku budowana w Polsce społeczeństwa obywatelskiego, którego podstawą są otwarte wspólnoty tworzące kapitał społeczny. Współczesna ekonomia dowodzi, że wiedza i kapitał społeczny jest źródłem produktywności i rozwoju. Badania wykazują, że coraz częściej kapitał społeczny zastępuje kapitał ekonomiczny przy tworzeniu wartości firm, regionów i całej gospodarki. Razem z powołaniem samorządu gospodarczego trzeba ustawowo zlikwidować samorząd rolniczy włączając gospodarstwa rolne do poszczególnych sektorów gospodarki. Jest to niezbędne przy stosowaniu zasady planowanego rozwoju lokalnego z wykorzystaniem miejscowych zasobów do zwiększenia konkurencyjności regionu. Powołanie samorządu gospodarczego obejmującego całą gospodarkę, to zakończenie w III RP reformy samorządowej a równocześnie rozpoczęcie zupełnie nowego etapu rozwoju Polski w oparciu o synergetykę.
Tezy programowe część 9
Synergetyka jako synteza długoterminowych przemian strukturalnych w różnych dziedzinach i obszarach życia jest stosowana do modelowania przyszłości energetyki w Polsce. Ten sposób myślenia w budowaniu przyszłych modeli gospodarczych warto wykorzystać przy budowaniu strategii polskiej gospodarki, zaczynając od lokalnych planów rozwoju. Świat wszedł w proces konsolidacji kompetencji. Przesłanki tego procesu narastały od dawna a ostatni kryzys tylko znacznie przyspieszył bieg wydarzeń. Uznaje się powszechnie, że wchodzimy obecnie w kolejną nową erę innowacyjności, która zmieni dogłębnie życie człowieka na ziemi, tak jak minione fale cywilizacji. Pierwszą symbolizuje maszyna parowa, drugą elektryczność i samochód, trzecią energia jądrowa, czwartą elektronika, komputer, internet – trwa obecnie. Piąta, synergetyka, która się zaczyna, będzie oznaczać nie tylko syntezę ulepszeń technicznych, organizacyjnych, ekonomicznych i społecznych powodującą lepszą alokację zasobów, ale także wprowadzi wielkie zmiany w codziennym życiu człowieka. Istotą fal 1-4 były naznaczone geniuszami wynalazki techniczne, które stymulowały szybki rozwój wielkiego przemysłu i z tym związane ogromne zmiany społeczne.
Synergetyka będzie zbiorowym wysiłkiem społeczeństw wiedzy, czyli wspólnoty ludzi produktywnych. Zmiany obejmą wiele dziedzin: budownictwo / dom plus energetyczny/, transport /samochód elektryczny/, rolnictwo /rolnictwo energetyczne, biogazownie, biorafinerie/, energetyka /odnawialne źródła energii, urządzenia rozproszonej energetyki/,działania związane z poszanowaniem energii i inne. Zmiany dokonywane będą w tzw. inteligentnym środowisku z troską o bezpieczeństwo ekologiczne. Typowym przykładem takiego myślenia i działania jest zbudowanie systemu energetyki rozproszonej /poza siecią krajową/ w oparciu o gaz wysoko sprężony LNG. Małe elektrownie zasilające w prąd przetwórnie artykułów żywnościowych są napędzane rozprężanym na miejscu gazem LNG. W procesie rozprężania powstaje zimno, które można użyć do zamrażania, przechowalnictwa i procesów liofilizacyjnych produktów rolnych. Ciepło powstałe przy schładzaniu silnika i generatora elektrowni, używać można do celów produkcyjnych i socjalnych. Z tej kogeneracji mamy darmowe zimno i ciepło oraz tańszą energie elektryczną, bo bez opłat za jej przesył. Jest to przykład na zarządzanie rozwojem gospodarczym dzięki ulepszeniom. Do takiego zarządzania potrzebne jest zreformowane Państwo o ustroju demokracji partycypacyjnej, zaangażowany ogromny kapitał społeczny, twórcza elita władzy, rozbudzony patriotyzm gospodarczy i wiara w sukces całego narodu.
Innowacyjność w dzisiejszej Polsce to polityczne hasło mało znaczące dla realnej gospodarki. Miniona ‘perspektywa’ pomocy UE w rozwoju Kraju została w ogromnym stopniu zmarnowana. Rozwój oparty o innowacje, mimo ogromnych nakładów, prawie nie istnieje. Niska efektywność tych nakładów wynika ze specyfiki naszej gospodarki, w której oddzielenie nauki od praktyki gospodarczej, wynalazków od produkcji, instytutów badawczych od przedsiębiorstw jest regułą. W tej sytuacji należy stworzyć model stymulowania procesów nowych innowacyjnych rozwiązań od strony przedsiębiorstw.
Cała modernizacja gospodarki musi przebiegać na zasadzie wspomaganego przez Ministerstwo Rozwoju impulsu popytowego na innowacyjność ze strony przedsiębiorców. Rozwiązania innowacyjne kluczowe dla rozwoju gospodarczego czy potrzebne dla bezpieczeństwa Kraju, powinny być ujęte w ‘Strategii Rozwoju Kraju’. Ministerstwo Rozwoju realizując strategię powinno postawić konkretne zadania do wykonania z zagwarantowanymi środkami i szukać realizatorów wśród polskich przedsiębiorców. Natomiast wdrażanie innowacyjności wynikającej z potrzeb rynkowych by poprawić konkurencyjność firmy, musi przebiegać wg. następującego algorytmu:
rynek> przedsiębiorca> państwo> przedsiębiorca> nauka> przedsiębiorca> rynek.
Przedsiębiorca z rynku uzyskuje informację o koniecznej zmianie swojej propozycji rynkowej. Występuje do instytucji państwowej o dotacje i otrzymuje środki na innowacyjne zmiany swoich propozycji rynkowych. Zleca nauce opracowanie nowego innowacyjnego produktu, który wprowadza na rynek. Przedsiębiorca dzięki innowacyjnej swojej produkcji uzyskuje przewagę konkurencyjną na rynku i zgarnia rentę za nowość. Ten mechanizm zadziała tylko wtedy, gdy wszyscy partnerzy uzyskają stosowne korzyści z tego działania, które ustawi rynek. Wydaje się, że najsłabszym partnerem w tym modelu są instytucje państwowe mające obsługiwać przedsiębiorców. Korupcja, długość i niefachowość obsługi klientów przez administrację jest zmorą naszych czasów. Drugim słabym punktem mogą być instytucje naukowo-badawcze, które powinny szybko reagować na potrzeby rynku ustalone przez przedsiębiorców. Dotychczasowe oddzielenie nauki od praktyki gospodarczej może być barierą trudną do przejścia. Przedsiębiorcy są prawdopodobnie najlepiej przygotowani do funkcjonowania w modelu modernizacji innowacyjnej polskiej gospodarki. Oni wiedzą, że zdolność trwałego rozwoju i konkurowania posiadają jedynie te przedsiębiorstwa, które są oparte na wiedzy i pracy wykonywanej przez ludzi o wysokich kwalifikacjach, posiadających stały dostęp do informacji o nowościach, efektywnie motywowanych i zarządzanych. Zasadniczymi pytaniami w tym temacie są:
1/ ilu jest odważnych i mądrych przedsiębiorców, którzy podejmą ryzyko rozwoju innowacyjnego swoich firm?,
2/ ile jest przedsiębiorstw przygotowanych do walki konkurencyjnej na rynku krajowym i zagranicznym przy pomocy innowacyjnych produktów?,
3/ na jaką pomoc państwa – poza dotacjami – mogą liczyć przedsiębiorcy, którzy podejmą trud innowacyjnego rozwoju?.
Odpowiedź na te pytania, skuteczna reforma administracji oraz efektywność instytucji naukowo-badawczych są warunkami pozytywnych zmian w realizacji strategii rozwoju gospodarki w oparciu o innowacyjność. Stawiając na rozwój innowacyjny Kraju należy pamiętać, że przy zagubieniu przez współczesną cywilizację uniwersalnych wartości, pogonią za sensacją i szybkim pieniądzem, mogą pojawić się innowacje naruszające prawo, dobre obyczaje lub zasady moralności, stanowiąc zagrożenie dla użytkowników, twórców i całego społeczeństwa. Ujawnienie i eliminacja tych propozycji jest powinnością wszystkich partnerów.
Patriotyzm gospodarczy to sposób na rozwój gospodarczy w wyniku przewagi konkurencyjnej na rynku towarów produkowanych w Kraju przez firmy polskie. Jest to najbardziej skuteczna obrona przed globalizmem. Globalizmem nazywamy dążenie do podporządkowania niewielkiej grupie ludzi najbogatszych i najbardziej wpływowych politycznie całej gospodarki i zasobów Świata. Gospodarkę światową oplatają ponadnarodowe grupy interesu powiązane wspólnym celem, jakim jest przejęcie rynków produktów, usług i siły roboczej. Grupy te dążąe do światowego monopolu gospodarczego ponad państwami, nie licząc się z interesami narodów. Firmy globalne wykorzystując pozycje monopolisty na rynku skutecznie wypierają firmy krajowe mające mniejsze możliwości konkurencyjne na przykład przy zmowie cenowej globalistów czy ogromnej presji reklamowej. W Polsce widać to doskonale jak upadają małe firmy w handlu, usługach, drobnej produkcji i w to miejsce na rynku wchodzą zagraniczne firmy globalne z towarami wyprodukowanymi zagranicą. Rozrost globalizmu prowadzi do koncentracji kapitału w nielicznych najbogatszych miejscach na świecie /np. Singapur/, a koncentracje produkcji w najbiedniejszych państwach o taniej sile roboczej /np. Bangladesz/. Między tymi dwoma biegunami znajduje się Polska z otwartą polityką liberalną w gospodarce, niskimi pacami dla pracowników i małymi marżami dla polskich producentów. Ta polityka gospodarcza prowadzi Polskę w kierunku Bangladeszu. Przed taką perspektywą trzeba się bronić.
Poza postulowaną w niniejszych Tezach Programowych konieczną transformacją polskiego Państwa trzeba zacząć walkę o krajowy rynek. Do tej wojny potrzebna jest wielka akcja przekazująca Polakom proste prawdy:
1/ w globalizmie nie ma wolnego rynku, jest dyktat silniejszego,
2/ reklama i kampanie PR-u to ogłupianie klientów,
3/ kupowanie w zagranicznych sieciach handlowych to zysk dla zagranicy i upadek polskich handlowców,
4/ kupowanie towarów wyprodukowanych za granicą to bogacenie zagranicy i tworzenie bezrobocia w Kraju,
5/ ochrona polskiego rynku to patriotyczny obowiązek Polaka,
6/ wspomaganie gospodarki to realizacja Polskiej Racji Stanu.
Rolnictwo
Rolnictwo jest bardzo ważną częścią gospodarki Kraju. Dzisiaj rolnikiem jest właściciel 1 hektarowego gospodarstwa produkujące tylko na potrzeby skromnego wyżywienia rodziny i obszarnik, właściciel wysoko wydajnego gospodarstwa rolno-przemysłowego o poważnych przychodach oraz rolnik ze stosunkowo niedużym obszarowo gospodarstwem, ale wyspecjalizowanym i wysokotowarowym, który produkuje wysokiej jakości towar i dobrze sobie radzi na rynku. Z uwagi na taką różnorodność gospodarstw rolnych oraz rynkowy charakter produkcji rolnej traktowanie rolnictwa jako wydzieloną część gospodarki inną niż produkcja przemysłowa, jest nieracjonalne oraz reliktem przeszłości. Mimo że Unia Europejska utrzymuje ten archaiczny stan, należy go w Polsce zmienić i przyjąć zaproponowany przez nas podział całej gospodarki, w których firmy dzielą się wg. własności, wielkości i branży. Jedną z podstawowych pilnych zadań władz państwowych powinno być opracowanie strategii rozwoju rolnictwa jako części strategii rozwoju całej gospodarki.
Strategia powinna zawierać wiele wariantów wspierania rozwoju gospodarstw /przedsiębiorstw/ rolnych uwzględniających przede wszystkim stan rozwoju regionu i istniejące miejscowe zasoby. Strategie regionalne muszą uwzględniać różnice lokalne. Miejsca bardzo słabo rozwinięte powinny zacząć swój rozwój w wariancie określonym dla sektora gospodarki naturalnej i dążyć do zmian wybierając optymalne dla siebie drogi rozwoju. Regiony o najwyższym stopniu rozwoju/ np. powiat grójecki/ powinien zastosować wariant przewidziany początkowo dla sektora mśp, a następnie dla dużych przedsiębiorstw polskich. Najogólniej można przyjąć, że wszystkie strategie rozwoju powinny być budowane wg następującego modelu:
– po określeniu zasobów i potrzeb danego regionu /miejsca/ oraz zaplanowaniu środków na rozwój zacząć trzeba od powołania grup producentów rolnych /GPR/.
-zasady powoływania GPR obecnie obowiązujące trzeba zmienić.
– następnie trzeba wspierać powstawanie innowacyjnych klastrów rolnych, najlepiej na bazie istniejących już GPR tworząc łańcuch powiązań /łańcuch wartości/.
-działanie polegać powinno na łączeniu wielu podmiotów gospodarczych w jeden system kooperacyjny wg algorytmu: produkcja rolna> produkcja energii> przetwórstwo> transport> dystrybucja.
W ramach tego systemu zasadą może być także podział pomiędzy kooperantów renty powstałej w wyniku działania efektu synergii i przewadze konkurencyjnej na rynku. Innowacyjność klastrów powinna polegać na poprawieniu produkcji rolnej i przetwórstwa w kierunku zdrowej żywności Dalej polityka rządowa w zakresie rozwoju rolnictwa Krajowego, powinna zawierać wspomaganie działań zmierzających do komasacji klastrów w duże i zasobne firmy rolno-przemysłowe, których specjalnością byłaby ZDROWA POLSKA ŻYWNOŚĆ.
Kolejnym elementem strategii i punktem docelowym tej perspektywy planistycznej, powinna być przyjęta i realizowana polityka Rządu RP, wspierająca rozwój firm eksportujących na cały świat polską zdrową żywność w oparciu o własną markę i sieć sprzedaży obsługiwaną przez polską diasporę. Władze państwowe i samorządowe wszystkich szczebli powinny budować strategie rozwoju społeczno-gospodarczego w oparciu o zaproponowany model biorąc pod uwagę możliwości wykorzystania miejscowych zasobów, zaangażowanie własnych kapitałów, kreowanie krajowych rozwiązań, tworzenie nowych miejsc pracy, wspieranie miejscowych wspólnot powstałych w wyniku rozwoju gospodarczego oraz budowanie lokalnej infrastruktury. Najważniejszym zadaniem dla całej władzy, obywateli i rolników jest ochrona polskiej ziemi. Bez ziemi w polskim władaniu będziemy lokatorami wynajmującymi kawałek podłogi w państwie o nazwie Polska ale już bez Ojczyzny. W czasach gdy nie mieliśmy państwa czuliśmy się Polakami bo w polskich rękach była ziemia nasza ojcowizna-Ojczyzna. Było o co walczyć i zwyciężyliśmy. Teraz ochrona ziemi jest Polską Racją Stanu.
Kończąc rozdział „Gospodarka”, który jest najobszerniejszy w naszych Tezach Programowych, mamy świadomość dużych braków tego opracowania. Są obszary gospodarcze, którymi nie zajmiemy się obecnie, bo nie mamy do końca wyrobionego zdania w ważnych sprawach, takich jak bankowość, infrastruktura, transport, polityka regionalna, handel, polityka pieniężna, sprawy morskie, energetyka, itp. Mamy także szereg wątpliwości czy nasze przedstawione propozycje są do końca trafne. Ciągle dyskutujemy o tym, które z nich są dobre, a które i gdzie trzeba poprawić. Staramy się patrzeć na gospodarkę systemowo i proponować rozwiązania docelowe i ułożone kompatybilnie. Uważamy za rzecz naturalną w strategicznym myśleniu o rozwoju Kraju, że pewne założone przewidywania czy przyjęte rozwiązania wymagają korekty ze względu na zaistniałe zmiany ogólne. Niezmienna powinna być tylko Polska Racja Stanu. Szukamy partnerów do dyskusji i działania.
Bezpieczeństwo
Tezy programowe część 10
Bezpieczeństwo Państwa jest nadrzędnym interesem narodu Polskiego zawartym w Polskiej Racji Stanu. Każdy obywatel Rzeczpospolitej powinien czuć się odpowiedzialny za bezpieczeństwo Ojczyzny i wzmacniać jej siłę. Polskę jako ojcowiznę otrzymaliśmy od naszych przodków i powinniśmy ją zostawić silniejszą i bezpieczniejszą naszym potomkom. O sile Państwa decyduje wielkość i zwartość wspólnoty narodowej. Dlatego myśląc o bezpieczeństwie Państwa musimy dbać o populację narodu w rozumieniu ilości obywateli oraz o przygotowaniu ogółu ludności do obrony. Zwartość polskiej wspólnoty narodowej to połączone wspólnymi celami społeczeństwo obywatelskie, zjednoczone i zdeterminowane w pracy przy ich realizacji. Bezpieczne Państwo to silna armia zawodowa, uzbrojona także w broń odstraszającą np. w rakiety dalekiego zasięgu z głowicami masowego rażenia /np. w broń biologiczną/. Na terenie Kraju w miejscach strategicznych powinny być rozmieszczone, silnie bronione, instalacje wojskowe. Armia zawodowa powinna mieć wsparcie w oddziałach obrony terytorialnej, sprawnych służbach mundurowych i specjalnych oraz nowoczesnej administracji. Trzeba także rozważyć propozycję powrotu do powszechnego szkolenia wojskowego młodzieży w szkołach średnich, w klasach mundurowych i na studium wojskowym w czasie studiów. Bezpieczeństwo Państwa zależy także od niezawodnych sojuszy obronnych, które z kolei mogą być skuteczne tylko wtedy, gdy uczestniczy w nich silna Polska z efektywną polityką zagraniczną. Obecnie podzielone społeczeństwo, słaba i nieudolna władza, źle działająca administracja, a nade wszystko źle dobrane cele, rozbijają Polską wspólnotę narodową. Bezpieczeństwo Ojczyzny jest zagrożone w jej bycie niepodległego Państwa oraz w egzystencji narodu zarówno jako poszczególni obywatele, jak i działająca wspólnota. Nadzieję na poprawę bezpieczeństwa Polski po ostatnich wyborach mają wszyscy obywatele, ale szczególnie ta grupa patriotycznie nastawionych Polaków, którym nie wystarczają propagandowe mityngi rocznicowe z udziałem paradującego wojska. Oni oczekują szybkiego dozbrojenia armii w nowoczesną broń, efektywnych szkoleń, organizację zaplecza dla wojska, przeszkolonych rezerwistów, zbudowanie umocnień obronnych, stworzenie broni odstraszającej, wzmocnienie służb wywiadu i kontrwywiadu, bliskiej współpracy z armiami sojuszniczymi. Kierownictwo Ministerstwa Obrony Narodowej zamiast łączyć naród, niepotrzebnymi słowami i gestami politycznymi zraża do siebie znaczną część obywateli. Takie ministerstwa jak MON i MSZ powinny być bezwzględnie wyłączone z gier międzypartyjnych, a w szczególności z walki o władzę. Ministerstwa te realizują misję związaną z reprezentacją całej Polski i całego narodu, a nie jego część, nawet w sytuacji dyktatorskiej władzy. Jest to wymóg Polskiej Racji Stanu.
Bezpieczeństwo własne w bezpiecznym Państwie jest naturalnym dążeniem każdego człowieka. Podstawowym zadaniem organów Państwa jest zapewnienie bezpiecznego życia swoim obywatelom. Poza fizyczną ochroną ludzi z ich dorobkiem materialnym, nasze Państwo musi zagwarantować wszystkie indywidualne prawa obywatelskie i obronić dziedzictwo narodowe.
Pospolite ruszenie to tradycyjna w Polsce forma mobilizacji obywateli do obrony Kraju. Trzeba powrócić do tradycji wszędzie tam, gdzie można wykorzystać patriotyzm do budowania społeczeństwa obywatelskiego i wywołać efekt synergii. Taką możliwość daje formacja oddziałów obrony terytorialnej Kraju, sformowana z ochotniczego zaciągu obywateli. W czasie konfliktu oddziały operujące na terenie zamieszkania żołnierzy mają zapewnić bezpieczeństwo ludności i organom Państwa. Jako część armii dobrze uzbrojona i zawodowo dowodzona formacja ochotnicza stanowić powinna element odstraszania ewentualnego agresora. Na czas wojny formacja ta powinna być przygotowywana do walk partyzanckich zgodnie ze współczesnymi wymogami walki np. w cyberprzestrzeni czy z zagrożeniami biologicznymi i chemicznymi, itp. W czasie pokoju żołnierze ochotnicy poza szkoleniem wojskowym będą przykładem obywatelskiego zachowania, włączając się w pracę społeczną. Formuła ochotniczego zaciągu do wojska pomocniczego, powinna wyselekcjonować patriotyczną część społeczeństwa polskiego, która może być ważnym elementem elity narodu.
Kultura
Kultura niesie w sobie wartości, które powodują, że ludzie integrują się w narody. W Polsce tymi wartościami są wspólna historia, dziedzictwo kulturalne, tradycja, religia, patriotyzm, a nade wszystko przywiązanie do polskości. Te wartości trzeba pielęgnować i rozwijać, aby trwały w następnych pokoleniach Polaków. Państwo, samorządy, rodziny muszą wspólnie działać, by pokolenia Polaków pozostawiały po sobie nowe wartościowe dzieła kultury przyjmowane przez inne narody. Na kulturę nie może zabraknąć pieniędzy. Sejm powinien uchwalić po szerokiej konsultacji ‘Narodową strategię rozwoju kultury’ która zawierała by: 1/politykę historyczną Państwa, 2/horyzontalny i dziedzinowy plan rozwoju kultury narodowej w ogólnoświatowej cywilizacji, w tym informacyjnej, 3/długoletni plan promocji za granicą polskiej kultury, historii i dorobku cywilizacyjnego. Tylko naród głęboko tkwiący w swojej kulturze, czerpiący wskazania i ostrzeżenia z własnej historii, opierający swoją państwowość na tradycyjnych wartościach wywodzących się z chrześcijaństwa i prowadzony przez patriotyczną elitę, ma szanse przetrwania. To są wskazania Polskiej Racji Stanu.
Edukacja
Edukacja poza ważną funkcją, jakim jest przygotowanie człowieka do pracy ma niemniej ważne zadania, jakimi są przekazanie dużego zasobu wiedzy z zakresu historii, kultury a przede wszystkim patriotycznego obywatelskiego zachowania. Nauczyciel powinien być także wychowawcą i wzorem do naśladowania a jego zawód powołaniem. Nauczyciele są tradycyjnie znaczną częścią inteligencji polskiej aktywnej społeczne i polityczne, bez udziału których konieczna reforma nie może się udać. Instytucjonalne zmiany muszą dotyczyć zapewnienia najpierw dzieciom a później dorosłym ustawicznej nauki. Jest to wymóg rozwoju cywilizacyjnego świata w kierunku społeczeństwa wiedzy. System edukacji musi uwzględnić naturalną różnorodność społeczeństwa a przede wszystkim dzieci i młodzieży, co wymusza odejście od powszechnego obecnie modelu regionalizacji szkół w kierunku grupowania w szkołach dzieci według kryteriów zdolności i predyspozycji do nauki. Nie stać nas na gubienie diamentów w morzu bylejakości. Szczególnie ważną sprawą jest przygotowanie całego społeczeństwa polskiego do twórczego udziału w ogólnoświatowej cywilizacji informacyjnej. To dzieło wymagać będzie wielkiej reformy polskiej edukacji, a przede wszystkim:
1/zmianę sposobu przekazywania i weryfikacji wiedzy ,wykorzystując do tego celu nowoczesnych technik informacyjnych,
2/przygotowania nowych kadr nauczycieli, wykorzystujących nowe techniki nauczania, 3/wyposażenie szkół, nauczycieli, uczniów i rodziców w systemy nauczania i wychowania młodzieży,
4/objęciem całego polskiego społeczeństwa systemem stałego zdobywania wiedzy, w tym również rodaków za granicą.
Elita narodu może odrodzić się tylko poprzez długoletnią edukację i proces wychowawczy najzdolniejszych Polaków. Trzeba zacząć od powołania Centrum Edukacji Liderów – CEL, instytucji naukowo-edukacyjnej, której absolwenci wykształceni przez największe polskie autorytety naukowe z Kraju i zagranicy, stanowili y grono przywódców politycznych, społecznych i gospodarczych naszej Ojczyzny. Z grona tego rekrutować się powinni najlepsi wychowawcy młodzieży oraz najzdolniejsi nauczyciele przedmiotów i zawodów szczególnie potrzebnych Państwu. Wykładowcy i studenci CEL-u powinni mieć poczucie pełnienia specjalnie ważnej misji dla Polski, tworzenia elity narodu. Centrum Edukacji Liderów powinno rozbudowywać swoje struktury tworząc, ogólnokrajową sieć w regionach i na wszystkich szczeblach edukacji publicznej. Należy przyjąć założenie, że po wielu latach rozwoju CEL zdominuje cały system edukacji w Polsce.
Zdrowie
Ochrona zdrowia Polaków to niezmiernie ważne zadanie Państwa. Wprawdzie dotyczy wszystkich obywateli ale z uwagi na sam charakter zagrożenia zdrowia wymaga segmentacji. Z naszego punktu widzenia gdzie rodzina jest podstawowym elementem rozwoju narodu, należy w sposób szczególny wydzielić z powszechnego systemu ochrony zdrowia ochronę rodziny. Obecnie istniejące zasady działania lekarza rodzinnego zupełnie nie rozwiązuje tej sprawy z powodów; 1/małej liczby lekarzy obsługujących bezpośrednio rodziny, 2/złej organizacji tej formy lecznictwa w Polsce, 3/słabego wyposażenia w sprzęt lekarzy rodzinnych, 4/niskich dochodów lekarzy rodzinnych, 5/braku dobrych systemowych rozwiązań relacji lekarzy rodzinnych z lekarzami i przychodniami specjalistycznymi oraz szpitalami, 6/niskiego prestiżu lekarza rodzinnego wśród lekarzy innych specjalności. Ochrona zdrowia rodziny w tym lecznictwo dzieci powinno być najważniejszą częścią powszechnej służby zdrowia. Profilaktyka w ochronie zdrowia szczególnie wśród dzieci i młodzieży jest pilną koniecznością, bo rośnie nam pokolenie wątłych Polaków. Tylko przez dobrze działający system lekarzy rodzinnych, którzy od samego początku życia będą dbali o człowieka i cała rodzinę w której on wzrasta, będzie można wychować zdrowych i sprawnych obywateli. Uważamy, że na tą działalność nie może zabraknąć środków. Oczywiście nie można zapominać o pozostałych segmentach ochrony zdrowia ale priorytet ma ochrona zdrowia rodziny.
Sport
Kultura fizyczna to zbiór norm i zasad, które powstały dla poprawy i utrzymania dobrego zdrowia poszczególnych ludzi i całych społeczeństw. W Polsce kultura fizyczna nie ma takiego uznania wśród ludzi jak w większości krajów rozwiniętych, gdzie na masową skalę uprawia się sport w postaci podstawowych ćwiczeń. U nas przez uprawianie sportu rozumie się ‘hodowanie’ przyszłych zawodników dla sportu zawodowego, oglądanie imprez sportowych przeważnie przed telewizorem, kibicowanie drużynom miejscowym z awanturami stadionowymi, udział w wycieczkach poza miasto i wyjazd na wczasy gdzie główną atrakcją jest leżenie i odpoczywanie po upojnej nocy. Na całe szczęście ten model sportu w Kraju jest coraz głośniej krytykowany i lansuje się kulturę fizyczną dla ludzi w różnym wieku. My uważamy, że to nie wystarcza. Potrzebny jest długookresowy program wychowania Polaków w kulturze fizycznej czyli wprowadzenie w codzienne życie człowieka ćwiczeń fizycznych jako naturalnej potrzeby. Cel ten powinien dotyczyć wszystkich Polaków i mieć rangę programu rządowego. W długookresowym programie rządowym trzeba będzie określić rolę rodziców, samorządów, szkół i klubów sportowych w procesie wychowawczym młodzieży dla kultury fizycznej oraz podtrzymanie nawyku uprawiania sportu przez dorosłych. Program powinien zawierać także opis systemu wyławiania i doskonalenia wybitnie zdolnych sportowo dzieci, które będą mogły w przyszłości reprezentować Polskę w sporcie wyczynowym.
W tym miejscu kończą się Tezy Programowe Nowej Synergii w zakresie OJCZYZNA. Na pytanie czy na podstawie usłyszanych haseł i zebranych życzeń szeregowych Polaków można zacząć potrzebną reformę Ojczyzny?. Odpowiadamy, że reformę zacząć trzeba od robienia rzeczy małych i do tego nie są potrzebne Tezy Programowe ale potrzebna jest wrażliwość i myślenie strategiczne o Polsce. Przy tej pracy należy tworzyć grupy do rozwiązywania spraw większych i ważniejszych i tu mogą być przydatne Tezy do zaprezentowania programu działania środowiska przed wyborami do rad czy tworzenie koalicji wyborczej do sejmu. Jest sprawą oczywistą, że wraz ze wzrostem świadomości społeczeństwa o koniecznej reformy naszej Ojczyzny, potrzebne będą nowe formy i sposoby działania, większe środki oraz lepsza organizacja funkcjonowania środowiska reformatorów. Jednak najważniejsi są ludzie. Od ich patriotyzmu, determinacji, zaangażowania i umiejętności zależy powodzenie dobrych zmian w Kraju. Naszym zdaniem takich Polaków najłatwiej można znaleźć w środowiskach ludzi dążących do szlachetności.
Andrzej Stępniewski
Polecamy przeczytanie części 1-6 opracowania Andrzeja Stępniewskiego – przedsiębiorcy, wytrwałego społecznika i organizatora struktur samorządu gospodarczego w Polsce:
Wypowiedz się
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.