Polska w Unii Europejskiej dawniej, dziś i jutro

1. Destrukcja Unii Europejskiej

 1.1 Unia Europejska powstawała i rozwijała się stosunkowo powoli, nawiązując do wielu pięknych, tradycyjnych haseł i wartości „Ojców Założycieli”. Z czasem okazało się jednak, że Unia dystansuje się od podstawowego fundamentu tożsamości, trwałości i dynamizmu europejskiego, jakim była powszechna wiara chrześcijańska i nauka. Unia  postawiła na pieniądz (mamonę) i na władzę, a nie na Boga. W konsekwencji poddała i samą naukę dominacji pieniądza, a religię katolicką zastąpiła ideologią agresywnego ateizmu  i gender, obowiązującą w całej Unii (zgodnie z dawną zasadą cujus regio ejus religio).

W dalszej praktyce Unia podjęła już jawną szeroką akcję marginalizacji i dewaluacji wszelkich konstytutywnych wartości życia społecznego; rodziny, religii, narodu, ojczyzny, solidarności, a pośrednio także – sprawiedliwości, sumienia i honoru. Pozostało hasło destruktywnej wolności (bez obowiązków i odpowiedzialności), dużej konsumpcji i zdobycia majątku. To kurs ku szybkiej katastrofie i zagładzie całej Unii. – Po co, w czyim interesie?

Taka Unia to już nie Europa Ojczyzn, a jakiś bezideowy i bezładny konglomerat dominacji bogatych, ambicji i interesów, grup przestępczych oraz poszerzających się, totalitarnych struktur powstającego superpaństwa europejskiego. Poszerza się zakres, wykraczający poza kompetencje traktatowe, samowolnej ingerencji unijnej w wewnętrzne sprawy poszczególnych państw.

„Deficyt demokracji” w wielu krajach, a nad nim „deficyt demokracji’  w strukturach unijnych przysłania fakt, że realna, faktyczna władza w Unii jest niekontrolowana i ma cechy mafijne.

W dyskusjach o Unii mówi się zwykle o zagadnieniach ustrojowo-politycznych, zapominając, że współcześnie wiodącymi determinantami, obok krajowych sił społecznych są  międzynarodowe finanse i korporacje gospodarcze oraz agencje ideologiczno-informacyjne.

1.2 Unia Europejska wiele obiecywała krajom biedniejszym, ale mało realizowała. Natomiast kraje bogatsze Unii w ciągu ostatniego półwiecza przeżyły okres pokojowego, niezwykłego wzrostu gospodarczego, dokonując przemyślanej transformacji światowego systemu kolonialnego w system neokolonialny, wprowadzony także w Unii. To zapewniło stałą dominację interesów wielkich i silnych państw nad mniejszymi. Dziś Unia obejmuje dwa powiązane obszary gospodarcze o różnej prędkości wzrostu, zamożności i wolności.

Zarówno w krajach bogatych jak i biednych wiele sukcesów i pozytywów Unii z czasem spowszedniało; traktowane są jako normalne i naturalne, a publicystyka nie ma o czym pisać. Natomiast różne niedogodne wymagania i ograniczenia Unii oraz jej wypaczenia są stale żywe w publicystyce i negatywnie usposabiają do Unii. Taka Unia Europejska  sprzykrzyła się i zbrzydła nie tylko biedniejszym krajom Unii, ale również bogatym Anglikom. Młode pokolenia w różnych krajach chętnie wracają do tradycji i ambicji narodowych, do tożsamości i narodowych interesów. Taki proces trwa również w Polsce. To powoduje nową, trudną i przełomową sytuację w Unii Europejskiej, zaostrzoną wystąpieniem Anglii z tej wspólnoty.

1.3 Trzeba pilnie przemyśleć w Polsce i w innych krajach:

Jakie istotne wartości reprezentuje jeszcze dziś Unia, czy są szanse na ich zachowanie i czy należy ich bronić przed zmianami ?

Jakie największe i najbardziej dokuczliwe wady doskwierają dziś w Unii i czy są szanse na ich usunięcie ? Czy Unia Europejska jest tworem naprawialnym ?

1.4 Zachodni rdzeń, centrum Unii Europejskiej stanowi bardziej egoistyczny „beton”, który chce nadal umacniać swoją pozycję, dominację i bogactwo w Unii, drogą dalszego wzmocnienia integracji, biurokratycznej centralizacji i unifikacji ideowej, prawnej i kulturowej oraz rozwoju struktur policyjnych Unii. To program budowy europejskiego superpaństwa, niewątpliwie totalitarnego. Dalsze kontynuowanie  tego programu grozi Unii narastaniem wewnętrznych konfliktów i rozpadem, z utratą także większości pozytywnego dobra osiągniętego i realizowanego przez Unię.

1.5 Polska i inne mniejsze kraje chcą Europy Ojczyzn, Unii suwerennych i równych w prawach, solidarnych narodów, współdziałających w zachowaniu i realizacji dobra wspólnego: pokoju, wzrostu gospodarczego, ogólnego ładu i bezpieczeństwa, ale przy zachowaniu całego bogactwa kultur i odmienności narodowych i regionalnych. Realizacja tego kierunku, przy poparciu większości państw Unii,  pozwoli zachować większość tego co dobre i sprawdzone w Unii oraz usuwać to co destrukcyjne, złe i odstraszające.

1.6  Obok tego Polska musi inicjować i rozwijać znacznie nam bliższą i bardziej obiecującą Wspólnotę Wyszehradzką.

2. Polska ofensywa dyplomatyczna

  2.1 Duże uznanie i wielorakie poparcie należy się polskim władzom państwowym, z Panem prezydentem Andrzejem Dudą, Panią premier Beatą Szydło i  Panem ministrem   Witoldem Waszczykowskim za podjęcie polskiej „ofensywy dyplomatycznej” w sprawie zmian stosunków europejskich. Tymi działaniami Polska podjęła ponownie swoją wielką misję historyczną, pokojowo-kulturową, łączenia Wschodu z Zachodem i Południa z Północą. Na duże uznanie i poparcie zasługuje:

– pełne zrozumienie znaczenia obecnego czasu dla możliwych, korzystnych  zmian stosunków europejskich i pozycji Polski,

– maksymalną mobilizację wewnętrzną i szybkie podjęcie wszechstronnych, zagranicznych rozmów politycznych, w większości ważnych europejskich konfiguracji wielonarodowych oraz w wybranych krajach,

– wystąpienie z najbardziej racjonalną koncepcją obrony dalszego istnienia Unii Europejskiej, przy powrocie władz, struktur i ideologii Unii do jej pierwotnych założeń i zasad oraz eliminacji późniejszych deformacji, zapędów dyktatorskich i nieograniczonej biurokracji,

– szczególne ożywienie rozmów w najbliższej nam Grupie Wyszehradzkiej-V4 (Polska, Czechy, Słowacja, Węgry) oraz powrót do rozmów z krajami Międzymorza i Grupy ABC- Adriatyk,Bałtyk,Morze Czarne.

– powołanie specjalistycznych zespołów i podjęcie konsultacji eksperckich w sprawie bliższego sprecyzowania pozytywnych i korzystnych dla Polski uregulowań, zasad i form współpracy ze strukturami Unii i innymi krajami, jakie powinny być nadal utrzymane.

– zwrócenie specjalnej uwagi na właściwe uregulowanie statusu Polskich i zagranicznych pracowników w Anglii, po jej wystąpieniu z Unii E.

2.2 Wśród tych pięknych działań duży niepokój wywołała manifestacyjna wizyta przyjaźni w Kijowie prezydenta A. Dudy z okazji sierpniowej 25. rocznicy deklaracji niepodległości Ukrainy. Polska była pierwszym krajem który uznał wówczas niepodległość Ukrainy i jak zawsze jest przyjaznym sąsiadem i drogą Ukrainy na Zachód. Jednak do dziś Ukraina pozostaje pod wpływem najbardziej nam wrogich w Europie, dużych środowisk nacjonalistycznych i szowinistycznych, związanych z ludobójstwem Polaków, żywą agresją i roszczeniami terytorialnymi do naszych ziem wschodnich. W Kijowie prezydent Duda podkreślił nasz postulat powrotu do prawdy historycznej, ale to praktycznie nic nie znaczy. Z Polskiej strony konieczne jest postawienie konkretnych postulatów i warunków, bez przyjęcia i spełnienia których nie ma możliwości rozwijania bliższej współpracy i przyjaźni z Ukrainą. Muszą być one przez nas pilnie sprecyzowane przed zapowiedzianą, grudniową wizytą prezydenta Petro Poroszenko w Warszawie i wspólną deklaracją obu prezydentów.

2.3 Kontynuacja polskiej ofensywy dyplomatycznej nie może pominąć zawsze nam bliskich krajów skandynawskich: Szwecji, Norwegii i Finlandii. Łączy nas z nimi wiele wspólnych interesów i zagrożeń.

2.4 W kontekście tych działań pozostaje nadal bardzo groźne i niepokojące niezwykłe zaniedbanie i stronienie naszych władz od bezpośrednich kontaktów i rozmów z Rosją. Teraz jest okazja aby się spotkać, przedstawić nasz stosunek do Unii E. i posłuchać uwag naszego największego sąsiada. Dotychczasowa polska obsesja antyrosyjska, aktywizowana na polecenie USA, zagraża Polsce i grozi rozdarciem Wspólnoty Wyszehradzkiej. Trzeba rozmawiać i z wrogiem, a taka pokojowa, sąsiedzka rozmowa z Rosją, bez względu na jej doraźny wynik, podniesie od razu znaczenie Polski w innych rozmowach europejskich. Jeśli podjęliśmy przyjacielskie, pokojowe rozmowy z pełną agresji Ukrainą, tym bardziej konieczne są rozmowy z Rosją. To one mogą okazać się opatrznościowe dla obu naszych chrześcijańskich krajów.

2.3 Polskie władze i struktury administracyjne, współpracujące od dawna ze strukturami Unii Europejskiej, częściowo skompromitowały się przez lata swoją nieudolnością w zakresie wykorzystania istniejących uregulowań i możliwości unijnych dla dobra i rozwoju naszego kraju. Często po prostu wysługiwały się zagranicznym interesom. Nowa sytuacja i polityka wymaga oczyszczenia i zracjonalizowania tych struktur.

3. Wspólne interesy i dobra Unii Europejskiej

3.1 Po długim okresie propagandowej reklamy Unii Europejskiej i nacisków dyplomatycznych z jednej strony oraz niechętnych i opozycyjnych narzekań z drugiej, trzeba po nowemu, krytycznie przeanalizować poszczególne obszary i zagadnienia relacji z Unią E.  Polski i innych krajów. Od prawidłowości i wadliwości poszczególnych ustaleń i formalnych zapisów unijnych (traktatowych i innych) trzeba teraz odróżnić ich mniej lub bardziej korzystną, czy zakłamaną interpretację zagraniczną oraz racjonalne, nieudolne i szkodliwe działania aparatu krajowego i naszych urzędników.

Trzeba jasno określić polskie i zagraniczne, wspólne cele oraz wyodrębnić dobre sformułowania i zapisy dotyczące podstawowych, chrześcijańskich wartości i zasad działania Unii. To co prawdziwe, sprawiedliwe, prawidłowo i dobrze sformułowane oraz przynajmniej częściowo dobrze realizowane – trzeba wyodrębnić z powodzi różnych aktów i dyrektyw Unii i zabiegać o zachowanie przy przekształceniach Unii. Tą ogromną pracę podjęły już częściowo nasze władze państwowe i trzeba ją pilnie kontynuować.

3.2 W tym miejscu można tylko bardzo ogólnie wskazać niektóre obszary pozytywnych zasad, uregulowań i działań, choć i w nich nie brak koniecznych ograniczeń, a są także i nieracjonalne oraz niesprawiedliwe ustalenia :

– troska o warunki pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego,

– walka z międzynarodową przestępczością gospodarczą i terroryzmem,

– wolna wymiana towarów i usług (przy mądrych i sprawiedliwych standardach jakościowych oraz właściwej praktyce uznawania dyplomów i licencji),

– swoboda międzynarodowego poruszania się i pracy (w warunkach Schengen),

– zasada pomocniczości (subsydiarności) w zarządzaniu i administracji,

– celowy, sprawiedliwy budżet Unii,

– Polityka Spójności (ale bez unifikacji, bez narzucania wspólnej waluty, z zachowaniem bogactwa narodowych odmienności),

– Wspólna Polityka Rolna (ale bez zróżnicowanych dopłat, bez GMO, ze zdrową żywnością),

– Polityka Ekologiczna (ale bez nieracjonalnej i niesprawiedliwej Europejskiej Konwencji Klimatycznej i dyrektywy połowowej).

3.3 W większości tych obszarów istotne są bardziej konkretne ustalenia zmniejszające swobodę działań, jaka zbyt często prowadzi do nadużyć. Natomiast dużo potrzebnych ograniczeń zdaje się podważać samą ogólną zasadę swobody i powoduje nieporozumienia. Dotyczy to w szczególności dawnej zasady unijnej – wolnego, międzynarodowego przepływu kapitału. Kapitał, bez właściwych uwarunkowań, a nawet pomimo kontroli, zbyt często atakuje agresywnie gospodarkę obcego kraju, dokonuje wrogich przejęć, zniewolenia i korupcji, wywołuje zmiany kursu walut i inne szkody. Dlatego pozostając przy potrzebnych ograniczeniach i wzmocnionych kontrolach przepływów finansowych, może lepiej zrezygnować z ogólnej zasady – wolnego przepływu kapitału.

3.4 W warunkach Unii szczególne, pozytywne znaczenie ma skrupulatne przestrzeganie zasady subsydiarności i ograniczonych kompetencji wyższych organów administracyjnych Unii w stosunku do niższych i do suwerennych praw poszczególnych państw. Jednak w dotychczasowej praktyce właśnie ta kardynalna zasada była zbyt często omijana i łamana. Wydaje się, że trzeba pozostać przy tej zasadzie subsydiarności, uzupełniając ją jednak procedurą wetowania naruszeń i powrotu do właściwych działań.

3.5 Najbardziej drastycznym zaprzeczeniem zasad równości i solidarności krajów w Unii E. było utrzymywanie przez wiele lat zróżnicowanej wysokości dopłat dla rolników w różnych krajach. Gra wielkich interesów i przekrętów bogatych przeciw biednym krajom skończyła się m.in. Europejską Konwencją Klimatyczną, rosyjsko-niemieckimi gazociągami, likwidacją polskich stoczni i wsparciem dla niemieckich oraz wrogimi przejęciami znacznej części polskiego przemysłu i runku (podobnie i w innych mniejszych krajach) przez zagraniczne przedsiębiorstwa. Nie chcemy takiej Unii ! Unia musi to zrozumieć oraz wyrzec się i potępić takie działania.

4. Orientacyjne, postulowane kierunki zmian w Unii Europejskiej
   

  4.1 Konkretne postulaty zmian w zasadach i trybie działalności Unii E. mogą być sformułowane tylko na podstawie wnikliwych analiz i wieloletnich doświadczeń. Trzeba przy tym brać pod uwagę uwarunkowania i interesy Polski i innych krajów. To duża, fachowa praca analityczna, o czym już wspomniano. Wystąpienie z postulatami do Unii E. wymaga wcześniejszych konsultacji i uzgodnień międzynarodowych (przynajmniej z krajami Wspólnoty Wyszehradzkiej).

4.2 Postulaty te powinny dotyczyć koniecznych zmian i ograniczeń dotychczasowej,  częściowo wadliwej praktyki Unii, o której była mowa powyżej w punktach 3.2 do 3.5.

4.3 W tym miejscu trzeba przede wszystkim wskazać na najbardziej podstawowe i ideowe obszary problemowe, decydujące o duchu i kierunku działalności Unii, wymagające zasadniczych zmian:

– Powrót do pierwotnych założeń Unii jako stowarzyszenia suwerennych państw, równych praw oraz budowa Europy zaprzyjaźnionych ojczyzn.

– Zasadnicze ograniczenie ingerowania władz Unii w wewnętrzne sprawy poszczególnych krajów. Ścisłe przestrzeganie zapisów i ustaleń traktatowych.

– Powrót do podstawowych chrześcijańskich wartości: prawdy, równości państw i obywateli, sprawiedliwości, solidarności i pomocy wzajemnej.

– Pełna tolerancja religijna oraz prawne poszanowanie wartości religijnych i kulturowych, zgodnych z uniwersalnymi zasadami moralnymi.

– Odrzucenie ateistyczno-masońskich ideologii agresywnego ateizmu i gender, szargania wartości religijnych, rodzinnych i narodowych.

– Zaniechanie unifikacji w ramach Unii oraz pełne poszanowanie odmienności narodowych i kulturowych, tradycji i ustawodawstwa krajowego.

– Bliższe określenie zasad i procedury przyjmowania i występowania kraju z Unii oraz sformułowanie postulatów pod adresem Wielkiej Brytanii, występującej obecnie z Unii.

– Zaostrzenie ochrony zdrowia na terenie Unii (kwarantanny, obowiązkowe szczepienia i inne) oraz kontroli jakości międzynarodowych produktów farmaceutycznych (i szczepionek).

– Zmiana „polityki imigracyjnej” Unii : zwiększenie zabezpieczenia i kontroli granic oraz organizacja w rejonach konfliktu rzeczywistych misji pokojowych, pomocy humanitarnej i rozwojowej.

4.4 Istotne zmiany muszą też dotknąć funkcjonowania sfery gospodarczej. Trzeba tu postulować:

– Powrót do podstawowych zasad wolnego, konkurencyjnego rynku, bez protekcjonizmu i bez limitów produkcyjnych (stali, mleka i innych), przy skutecznym ograniczeniu monopoli.

– Promowanie zasad społecznej gospodarki rynkowej i partycypacji pracowniczej.

– Podjęcie próby ustalenia wspólnotowych zasad ochrony pracy, ubezpieczeń społecznych i emerytalnych, ale bez jednolitych stawek płac, świadczeń i przepisów imigracyjnych.

– Rezygnacja z obowiązku wprowadzania we wszystkich krajach Unii wspólnej waluty euro.

– Rezygnacja ze swobody międzynarodowego przepływu kapitału oraz akceptacja krajowych regulacji w tej dziedzinie.

– Akceptacja prawna odmiennych, krajowych zasad podatkowych i obowiązku poddania temu opodatkowaniu całej działalności gospodarczej (podmiotów krajowych i zagranicznych) realizowanej na ternie tego kraju.

– Skuteczna walka z międzynarodową przestępczością gospodarczą, z „rajami podatkowymi” i ucieczką przedsiębiorstw przed krajowym opodatkowaniem (jak wyżej). Powstrzymanie stałej dominacji bogatych nad biednymi i organizacja pomocy dla krajów i rejonów zacofanych.

– Zmiana priorytetów Unii ; nie tyle innowacyjność i konkurencyjność, a bardziej rozwój kultury, solidarności i sprawiedliwości społecznej oraz rozwój życia rodzinnego i towarzyskiego.

– Wprowadzenie skutecznych ograniczeń i kontroli roślin genetycznie modyfikowanych oraz zakaz i eliminacja niezdrowych produktów żywnościowych (ze składnikami modyfikowanymi genetycznie i innymi).

4.5 Szersze zrozumienie potrzeby wprowadzenia postulowanych zmian i ich realizacja wymagają zasadniczej zmiany statusu, struktury i kompetencji władz Unii. Postuluje się więc zniesienie obecnej Komisji Europejskiej i ustanowienie w jej miejsce Rady Szefów Państw jako najwyższej władzy Unii. Podlegać jej powinien Sekretariat Generalny Unii, obejmujący szereg potrzebnych departamentów, zatrudniających na wyższych stanowiskach kadencyjnych delegatów krajowych.

Należy określić i ożywić właściwe relacje krajowych parlamentów, organizacji rządowych i pozarządowych ze strukturami Unii Europejskiej.

4.6 Przyjęcie powyższych postulatów do rozwagi  i przyszłej realizacji w Unii wymagać będzie zapewne, już na samym początku, wymiany znacznej części dotychczasowej kadry pracowników w strukturach Unii. A są to ludzie w większości dobrze powiązani i reprezentujący różne partykularne interesy. To wszystko wymaga rozmów na najwyższym szczeblu władz wielu krajów.

5. Współpraca Wyszehradzka

5.1 Przypominamy wielkie historyczne polskie wybory orientacji południowo-słowiańskiej czy niemiecko-zachodniej

Dobre wybory:   Mieszko I i Bolesław Chrobry

Kazimierz Wielki 1335-38 r.

Królowa Jadwiga i Jagiełło (Jadwiga zaręczona z Habsburgiem) 1386

   Złe wybory:        Henryk Walezy 1573 r.

August II i August III 1697-1763 r.

Transformacja do UE  i NATO 1994-2004 r.

5.2 Federacja państw Europy Środkowej należała do oficjalnego programu Polskiego Państwa Podziemnego w czasie ostatniej wojny i rządu gen. W. Sikorskiego. Koncepcja formalnie była oparta na Karcie Atlantyckiej Roosvelta i Churchilla z 1941 r. W końcu 1942 r. postanowiono jednak, że ład powojenny będzie oparty nie na zasadzie równorzędności państw i bloków federacyjnych, a na dominacji wielkich mocarstw (co stanowiło zasadnicze odejście od zasad Karty Atlantyckiej).

W 1943 r. zamordowano gen. Władysława Sikorskiego, a następnie w Teheranie przyznano Rosji polskie ziemie wschodnie. Dominacja wielkich mocarstw, przyjęta formalnie w ONZ, trwa praktycznie do dziś i pojedyncze małe państwa należą, mniej lub bardziej formalnie, do „sfery wpływów” jakiegoś mocarstwa, w charakterze  państwa lennego, o znacznie ograniczonej suwerenności.

Polska należała do 1989 r. do strefy Rosji, od 1990 do Unii Europejskiej, a od  2015 r. przesuwa się  do strefy USA.

Jedynym sposobem poszerzenia państwowej suwerenności i tożsamości narodowej małych państw jest budowa federacji najbliższych sobie narodów i krajów, przy wybaczeniu i zapomnieniu dawnych sąsiedzkich urazów oraz przeciwstawieniu się wrogim agenturom destrukcji.

Nowe porozumienie Wyszehradzkie 15.02.1991 : Polska-Czechosłowacja-Węgry odnowione w 1999 r. i 2015 r. Polska, Czechy, Słowacja, Węgry.

5.3 Propozycja zakresu aktualnych rozmów i potrzebnych uzgodnień we Wspólnocie Wyszehradzkiej :

– Postulaty pod adresem UE – okiełznania totalitaryzmu Unii E. (jak wyzej, p.4.2-4.6).

– Postulaty pod adresem Niemiec – odszkodowania wojenne i inne,

– Warunki i zakres możliwej kooperacji przedsiębiorstw państwowych  Wspólnoty (energetyka, przemysł obronny i inne),

– Zasady wymiany barterowej i Wspólnotowy bank rozliczeniowy,

– Stosunek do projektów nowych, międzynarodowych szlaków transportu :

– Szlaku Jedwabnego z Chin na Zachód (Via Carpatia),

– Drogi wodnej z Południa do Bałtyku (Program Polska 3:0, Via Baltica)

– Kontrola tranzytu ukraińskiego zboża,

– Kontrola napływu emigrantów, umocnienie granic, pomoc humanitarna.

– Stosunki z Rosją i Ukrainą. Jak poprawić relacje z Rosją ?

– Otwarcie się na rozmowy i współpracę z Grupą Państw Międzymorza i krajami obszaru ABC – Adriatyk, Bałtyk, Morze Czarne.

– Brak polskiego poparcia dla postulatu Viktora Orbana o powołanie militarnej armii europejskiej i utrzymaniu europejskich dyrektyw dotyczących budżetów krajowych.

5.4 Ważność czekających nas rozmów w Unii Europejskiej wymaga intensyfikacji spotkań we Wspólnocie Wyszehradzkiej. Dobrze byłoby ustalić częstość spotkań szefów naszych państw oraz powołać do pracy międzynarodowe grupy robocze (może te same co przy rozmowach z Rumunią ?).

Nasze jasne, szlachetne zasady i wspólne cele oraz intensywna współpraca i prosta przejrzysta organizacja Wspólnoty Wyszehradzkiej niechaj budują naszą Unię Wyszehradzką, będącą nową siłą, wzorem i inspiracją do odnowy Unii Europejskiej (Unia w Unii).

6. Podobieństwa, różnice i wiarołomstwa w Europie

W trudnych rozmowach politycznych trzeba stale mieć w pamięci nasze dotkliwe doświadczenia historyczne oraz stosunkowo trwałe uwarunkowania geopolityczne. Fragmenty takiego spojrzenia przypominają załączniki:

1. Podobieństwa i różnice między krajami Europy Środkowej i Zachodniej.
2. Struktury wielonarodowe oraz unie polskie i zachodnioeuropejskie.
3. Wiarołomstwa naszych zachodnich sojuszników.

7. Podsumowanie i wnioski

7..1 Kryzys w Unii Europejskiej narastał od szeregu lat, wraz z rozkładem moralnym i agresjami globalistów z jednej strony, a odradzającymi się ambicjami narodowymi młodych pokoleń z drugiej. Przyspieszył go kryzys gospodarczy, a ostatnio – wystąpienie Anglii z Unii. Do tego dochodzi rosnący niepokój światowy. Jest to złożony kryzys wielowarstwowy.

7.2 Napięta sytuacja w Unii Europejskiej i w świecie wymusza dokonanie szybkich zmian i stwarza wyjątkowo korzystną sytuację i szansę przeprowadzenia w Unii zmian korzystnych dla Polski oraz innych mniejszych państw.

7.3 Obecne polskie władze dobrze oceniły tę sytuację oraz podjęły szybką i szeroką inicjatywę międzynarodowych rozmów politycznych, ukierunkowanych na ustalenie i uzgodnienie wspólnie postulowanych zmian w Unii E.

7.4 Wstępna lista postulowanych, oczekiwanych i potrzebnych zmian w Unii jest bardzo długa, a każda sprawa wymaga dokonania wielostronnej, krytycznej analizy, z uwzględnieniem interesów Polski i innych krajów.  Trzeba ustalić konkretnie – co, gdzie i jak wyeliminować, zmienić czy zachować. Nie wszystko da się podjąć na raz, ale i nie można odkładać na pojutrze. Trzeba zaczynać od spraw najbardziej ogólnych i zasadniczych, kierunkujących dalsze prace i uzgodnienia.

7.5 Wykonanie w ciągu niewielu miesięcy tak wielkiej pracy, zakończonej postulatami konkretnych zmian, wymaga powołania szeregu tematycznych grup i zespołów, krajowych i międzynarodowych (może wspólnych dla rozmów z Rumunią i Grupą Wyszehradzką oraz ewentualni i z innymi). Pomocne w tych pracach powinny być analizy, pilnie opracowane w trybie obywatelskiej pomocy, przez  różne doświadczone środowiska naukowe, gospodarcze, administracyjne, polityczne itp.

7.6  Kierunek przekształcania Unii Europejskiej w zunifikowane superpaństwo totalitarne musi zostać całkowicie odrzucony i zastąpiony federacyjną unią wolnych, równych w prawach, suwerennych państw, z zachowaniem ich odmienności i kultury.

7.7  Unia Europejska musi odrzucić  agresywny ateizm i bezideowy, destrukcyjny liberalizm oraz powrócić do klasycznych i chrześcijańskich zasad prawa, sprawiedliwości, równości państw i obywateli oraz solidarności.

7.8 Nie da się naprawić Unii bez zmiany jej władz i zbyt rozbudowanej centralistycznej administracji. Częściowej zmiany wymagają również  reprezentacje i struktury krajowe do współpracy z Unią.

7.9 Polska, wspólnie z zagranicznymi sojusznikami, powinna wymuszać potrzebne zmiany i ograniczenie agresywnych, szkodliwych działań Unii oraz korzystać i bronić tego co dobre i użyteczne w Unii.

7.10 Najbardziej właściwe jest podjęcie i intensywne kontynuowanie rozmów w tych sprawach w najbliższej nam Grupie Wyszehradzkiej i tak to już realizują nasze władze. Perspektywą może być sformowanie Unii Wyszehradzkiej – małej, naszej wzorcowej unii w dużej Unii Europejskiej.

7.11 Dalszym, potrzebnym i podjętym już kierunkiem są rozmowy w Grupie Państw Międzymorza, z poszerzeniem ich na bliskie nam kraje skandynawskie : Szwecję, Norwegię i Finlandię.

7.12 Mało zależne od powyższych działań są podjęte już, bliższe polskie rozmowy z Ukrainą. Niepotrzebnie nadaje się im duże tempo, gdyż sprawy są trudne i nie pilne. Nie wolno ich „przegadać”: trzeba postawić polskie warunki i wymagać ich realizacji przed dalszymi układami.

7.13 Na powodzenie wszystkich tych działań duży wpływ ma pozycja Polski w Europie, a ta jest względna z powodu braku ułożenia stosunków z Rosją oraz niejasnych uzależnień od USA. Powoduje to bardzo szkodliwe dla nas, częściowe rozsadzanie od wewnątrz Wspólnoty Wyszehradzkiej i napina dalszą wrogość do Rosji, co jest bardzo szkodliwe gospodarczo i niebezpieczne politycznie. Jest też niezgodne z podjętą już przez Polskę, ogólnie potrzebną misją pokojowo-kulturową. Polsko-rosyjskie pokojowe rozmowy sąsiedzkie o Unii E. mogą okazać się opatrznościowe dla obu naszych krajów.

7.14 We wszystkich zamierzeniach i działaniach naszych władz trzeba się intelektualnie przebijać przez od lat uprawiane propagandowo polskie obsesje antyrosyjskie i sympatie prozachodnie. Trzeba je konfrontować z naszymi doświadczeniami historycznymi oraz wyodrębniać wrogie nam działania syjonistyczne, masońskie i agenturalne.

Załącznik 1

PODOBIEŃSTWA I RÓŻNICE MIĘDZY KRAJAMI

Europy Środkowej i Zachodniej

(ujęcie uproszczone)

Kraje Europy Środkowej	Kraje zachodnioeuropejskie – UE
1. Nie były imperiami kolonialnymi.	1. Były przez szereg stuleci imperiami kolonialnymi i dziedziczą tę tradycję.
2. Przeżyły półwieczne zniewolenie komunistyczne i mają teraz problemy restrukturyzacji gospodarki.	2. Nie przeżyły zniewolenia komunistycznego i nie mają problemu restrukturyzacji.
3. Są mniej uprzemysłowione i mają mniej nowoczesną gospodarkę.	3. Są bardziej uprzemysłowione i mają bardziej nowoczesną gospodarkę.
4. Mają bardziej rozdrobnione, tradycyjne i ekologiczne rolnictwo, nie dotowane lub dotowane w małym stopniu.	4. Mają farmerskie na ogół nie ekologiczne rolnictwo, dotowane w dużym stopniu.
5. Tworzyły i częściowo współistniały w dużych, długotrwałych uniach i strukturach państwowych.	5. Uczestniczyły w małych i na ogół krótko-trwałych uniach.
6. Są stosunkowo małe i podobnie poważnie zagrożone hegemonią Niemiec i Rosji.	6. Są tu duże i małe państwa, zagrożone tylko częściowo hegemonią Niemiec.
7. Traciły częściej niepodległość i są bardziej patriotyczne, zakorzenione w tradycji narodowej.	7. Rzadko traciły niepodległość i mniej sobie cenią suwerenność i tożsamość narodową.
8. Dawały wyraz europejskiej solidarności, ofiarności i wierności traktatom.	8. Dawały wyraz braku europejskiej solidarności, ofiarności i niewierności traktatom.
9. Są krajami stosunkowo żywej wiary     chrześcijańskiej, w większości katolickiej.	9. Są krajami w większości zlaicyzowanymi, poddanymi wrogiej Kościołowi dominacji agnostycznej.
10. W szerszym zakresie uznają jedność etyki w życiu prywatnym i politycznym oraz dziedziczą cywilizację łacińską.	10. W życiu politycznym na ogół stosują inną etykę niż w życiu prywatnym. Dziedziczą bardziej cywilizację bizantyjską i żydowską.

       

                                                Załącznik 2

                  HISTORYCZNE UNIE W EUROPIE

(spojrzenie bardzo uproszczone)

     Struktury słowiańskie i polskie         i Struktury zachodnioeuropejskie

___________________________________I_______________________________________

– Państwo Wielkomorawskie ~ 840 r. – Monarchia Karola Wielkiego ~800 r.

– Umowa Wyszehradzka Kazimierza    – Święte Cesarstwo Narodu                                                                                          Niemieckiego    Ottona I~962 r.

Wielkiego – 1335/8 r.

Feudalizm

–  Unia Jagiellońska  1385 ~ 1750 r.                 –  Monarchia Habsburgów  18/19 wiek

Światły absolutyzm

–  Imperia kolonialne  19/20 wiek

–  Unia europejska

      Ważne cechy unii polskiej                  Ważne cechy unii europejskich

___________________________________________________________________________

– Władcy dziedziczni i obieralni                       – Władca dziedziczny, niewybieralny

– Autonomia narodowa i grup etnicznych        –  Militarne zniewolenie narodów

– Mała centralizacja i brak biurokracji              – Centralizacja i biurokracja państwowa

– Duża różnorodność i brak unifikacji              –  Obowiązkowa unifikacja i standaryzacja

– Realna tolerancja religijna i ideowa               –  Państwowa religia i ideologia

– Kilka regionalnych systemów prawa             –  Jedno prawo i jeden pieniądz

– Wolność narodowa i obywatelska                  – Zniewolenie narodowe i obywatelskie

– Wielonarodowa wspólnota regionów             –  Totalitaryzm

– Unia długotrwała                                                       –  Unie krótkotrwałe

Załącznik  3

WIAROŁOMSTWA

NASZYCH ZACHODNICH SOJUSZNIKÓW

AUSTRIA

Po oswobodzeniu Wiednia i Austrii przez wojsko polskie Jana III Sobieskiego w 1683r., Austria odmówiła naszemu wojsku zaopatrzenia, nie wyraziła podziękowania i uchyliła się od wdzięczności. Wzięła natomiast udział w rozbiorach Polski, już wcześniej zagarniając Spisz i Orawę.

Dalszy tekst podano za R. Jaworkiem : Co było złe co dobre w PRL-3RP-UE, według A. Zawiślaka: Wypisy z dziejów wiarołomstwa i naiwności w polityce, Warszawa 1996. W nawiasie kwadratowym zawarto uzupełnienia W. Bojarskiego.

FRANCJA

• Popierała Konfederację Barską (1768-1774) aby zaszachować Rosję w jej ekspansji na Bałkanach, nie biorąc pod uwagę strasznych następstw dla Polski.

• Popierała Insurekcję Kościuszkowską, gdyż szachowała jej przeciwników: Prusy i Austrię, a następnie skwapliwie wyraziła zgodę na rozbiory Polski. Rozbiory aprobowali nawet rewolucjoniści: Danton, Marat i Robespierre.

• Napoleon, mimo olbrzymiej daniny polskiej krwi, zgodnie z zapisem państw rozbiorowych nie zgodził się na ustanowienie Królestwa Polskiego i stworzył namiastkę przedrozbiorowego państwa w postaci Księstwa Warszawskiego.

• W traktacie na Kongresie Wiedeńskim w 1815 r., Francja ponownie zaakceptowała rozbiory Polski.

• W czasie Powstania Listopadowego we francuskim Zgromadzeniu Narodowym wołano, że Polacy to przednia straż francuskiej armii, lecz kiedy car uznał Ludwika Filipa, rząd wyrzekł się poparcia dla Polski.

[Po zakończeniu Pierwszej Wojny Światowej Francja wspólnie z Anglią sprzeciwiła się poszerzeniu obszaru Polski, narzucając m.in. plebiscyty].

• Po Pierwszej Wojnie Światowej Francja, wspólnie z Anglią, zawarła z Niemcami układ w Locarno, w którym zabezpieczając swoje granice przed agresją, dawały Niemcom wolną rękę na Wschodzie, to jest możliwość ekspansji Niemiec kosztem Polski.

• W czasie Drugiej Wojny Światowej, mimo układu wojskowego zobowiązującego Francję do przyjścia z pomocą Polsce gdy zostanie zaatakowana, Francja ograniczyła się jedynie do zrzucenia ulotek w Niemczech, zezwalając aby cała potęga militarna Niemiec skierowała się na Polskę.

• Ostatnio opowiedzenie się Polski po stronie Stanów Zjednoczonych w sporze o Irak (zresztą sprzeczne z naszym interesem narodowym) wywołało ostrą reprymendę prezydenta Francji, wskazującego nam nasze podrzędne miejsce w tzw. Europie.

ANGLIA

• Po klęsce Napoleona jako jeden z warunków pokoju podała zlikwidowanie Księstwa Warszawskiego i powrót do stanu rozbioru Polski.

• Wobec koncepcji Aleksandra I przywrócenia Królestwa Polskiego pod berłem cara – sprzeciwiła się temu grożąc wojną w przypadku nie zrezygnowania z tej koncepcji.

• Była życzliwa wobec Powstania Styczniowego, gdyż stwarzało ono kłopoty Rosji, opóźniając jej ekspansję na Dalekim Wschodzie, gdzie Anglia miała swoje interesy. Po upadku Powstania lord Palmerston powiedział: „Jeśli Polacy żywili nadzieje na interwencję, to winna jest temu ich krótkowzroczność”.

• W czasie wojny turecko-rosyjskiej w 1878 r. Anglia popierając Turków namawiała nasze elity do wywołania powstania w Polsce, obiecując broń i pieniądze. Tym razem mieliśmy mądre elity.

• Anglia konsekwentnie działała w XIX wieku przeciw Polsce, dążąc do utrzymania wspólnej granicy Prus i Rosji jako zarzewia przyszłego konfliktu, zgodnego z interesami Anglii.
• W czasie Pierwszej Wojny Światowej minister spraw zagranicznych Anglii ogłosił memoriał według którego odbudowa niepodległej Polski z brytyjskiego punktu widzenia byłaby błędem.

• Po zakończeniu Pierwszej Wojny Światowej Anglia realizowała swą antypolską politykę w negocjacjach paryskich (wrogie stanowisko wobec Polski Lloyda Georga).

 [Anglia zablokowała przyznanie Polsce Gdańska i Śląska oraz chciała  pozbawić Polskę całych ziem wschodnich do Bugu (linia Curzona)].

• W układzie w Locarno Anglia wspólnie z Francją dała możliwość Niemcom do ekspansji na Wschód.

• Wciągnęła Polskę do wojny z Niemcami Hitlera, odwracając przez gwarancje jego atak z kierunku zachodniego na Wschód. Przy tym rząd brytyjski od momentu gwarancji nie miał zamiaru dotrzymania przyjętych zobowiązań, a traktował je jako sposób zmobilizowania Polski. Przez okres wojny Polacy walczyli w interesie Anglii (Enigma, lotnictwo w bitwie o Anglię, Narwik, Tobruk, Monte Casino i td.) dając olbrzymią daninę krwi. Natomiast po wojnie Anglicy zażądali od nas zapłaty za uzbrojenie z którego nasza armia korzystała walcząc w obronie ich interesów.

• Brak reakcji Anglii na zbrodnię katyńską, fałszywe umizgi w tej sprawie do Stalina i reprymenda udzielona naszym władzom. [Na konferencji w Teheranie w 1943 r. Anglia zaakceptowała włączenie do Rosji naszych Kresów aż do Bugu]. Anglia nie wywiązała się z gwarancji danych Polsce przystępującej do wojny i zgodziła się na rządy kryminalistów zainstalowanych przez Stalina w Polsce dla dokonania masowych zbrodni na naszym narodzie.

• Po Drugiej Wojnie Światowej na konferencji w Poczdamie zajmowała nieprzyjazne stanowisko wobec zachodniej granicy Polski.

• Zabiegi Anglii i Stanów Zjednoczonych o poparcie ich wojennej agresji przeciw Irakowi, pomimo wezwań do utrzymania pokoju ze strony Papieża, Francji, Niemiec, Rosji, Chin i większości narodów świata. Wojny potrzebnej dla zabezpieczenia wpływów na Bliskim Wschodzie przez anglosaskie mocarstwa, lecz sprzecznej z naszym narodowym interesem [utrzymania przyjacielskich stosunków z bliskim nam Irakiem].

STANY ZJEDNOCZONE

• Chociaż Kościuszko, Puławski i inni nasi rodacy przyczynili się w sposób istotny do ich niepodległości, już w czasie Powstania Styczniowego odnosiły się do aspiracji niepodległościowych Polski niechętnie. Zbiegło się ono z ich wojną secesyjną, stąd buntująca się wobec Moskwy Polska była postrzegana jak odpowiednik ich rebeliantów z Południa.

• Po Pierwszej Wojnie Światowej powstanie niepodległej Polski niektórzy przypisują stanowisku prezydenta Wilsona. Stanowisko tego mocarstwa w stosunku do Polski kierowało się zimną kalkulacją (patrz J. Kosecki: Tajemnice mafii politycznych; Kielce 1991, s.138): Stanowisko delegacji amerykańskiej i jej przewodniczącego Wilsona w sprawie polskiej było chwiejne. Mocarstwowe interesy USA wymagały postawienia na forum międzynarodowym zasady samostanowienia narodów, gdyż prowadziło to do osłabienia głównych mocarstw europejskich, mogących przeciwstawiać się Stanom Zjednoczonym. Ale oczywiście powstanie trwałej równowagi sił w Europie nie leżało w interesie imperialistycznej polityki USA, gdyż w wypadku powstania takiej równowagi nawet małe państwa europejskie mogły być skutecznie zabezpieczone i nie potrzebowały opieki amerykańskiej. Nic więc dziwnego, że prezydent Wilson w Wersalu popierał dążenia do niepodległości wielu narodów w Europie Środkowej i Wschodniej – w tym również narodu polskiego (Odgrywał tu też istotną rolę wzgląd na opinię publiczną), a przy tym zdecydowanie przeciwstawiał się wszelkim koncepcjom równowagi sił oraz próbom wytyczenia granic na podstawie wymogów strategicznych. Odbiło to się również na sprawie granicy polsko-niemieckiej, która ostatecznie została przez mocarstwa zachodnie wytyczona w taki sposób, że Polska znalazła się wobec Niemiec w bardzo trudnej sytuacji strategicznej…”

• W czasie Drugiej Wojny Światowej, już po ustaleniach mocarstw w Jałcie, Roosvelt zapewnił naszego premiera Mikołajczyka, że „w odpowiednim czasie pomoże Polsce zatrzymać Lwów, Drohobycz i Tarnopol, a także otrzymać Prusy Wschodnie, włączając Królewiec i Śląsk”. To kłamstwo prezydenta mocarstwa było podyktowane strachem przed utratą głosów polskich wyborców w nadchodzących wyborach prezydenckich, jak również potrzebą dalszych walk na froncie polskich formacji wojskowych pod dowództwem gen. Andersa. W 1945 r. Roosvelt tak pisał do Stalina: „Mam nadzieję, ze nie muszę Pana zapewniać, iż Stany Zjednoczone nigdy nie udzielą jakiegokolwiek poparcia żadnemu rządowi tymczasowemu w Polsce, który odnosiłby się wrogo do Waszych interesów…”.

• A.M. Zawiślak (op.cit., s.37) pisze: Wyjątkowemu wręcz zakłamaniu Roosvelta towarzyszyć będzie w przyszłości wiele jeszcze, najłagodniej powiedziane, obłudnych pociągnięć w stosunku do Polski.(…)…nie brało się to z jakiejś niechęci USA do Polaków. Sprawiał to obiektywny układ interesów, o którym tak często skłonni jesteśmy zapominać. Właśnie ze względu na wspomniane interesy rząd Stanów Zjednoczonych nie powiadomił Solidarności o przygotowywanym stanie wojennym, tak samo jak w sierpniu 1939 r. nie powiadomił nas, że został poinformowany przez pracownika ambasady niemieckiej w Moskwie, H. Von Herwartha o podpisaniu tajnego protokółu o współpracy miedzy Stalinem i Hitlerem.
• Obalenie systemu komunistycznego i tzw. imperium zła, do czego walnie przyczyniła się Polska, zaoszczędziło amerykańskim podatnikom miliardy dolarów łożonych na zbrojenia. Ameryka, przez swoich ekspertów i popieranych przez nią skorumpowanych byłych członków partii komunistycznej, wprowadziła do Polski system, który naród doprowadził do skrajnego ubóstwa, a jednocześnie wykreował warstwę oligarchów, pozbawionych moralności. Podobnie jak wiele razy w historii, żąda się od nas nadal ofiary krwi w Palestynie, Libanie, Kosowie, Afganistanie, w Iraku – by walczyć o obce nam interesy.

NIEMCY

• Ten nasz wielki, bezpośrednio graniczący z Polską sąsiad wywierał ogromny wpływ na naszą dotychczasową historię i prawdopodobnie będzie o niej współdecydował i w przyszłości. W czasach przedrozbiorowych (wg. A. Bocheńskiego: Między Niemcami a Rosją; Warszawa 1994) stosunki między Polską a Prusami lub Austrią nie wykazują ciągłości. Można było zaobserwować okresy przyjaźni, a także wrogości pomiędzy panującymi wówczas dworami. Pewne cechy stałości stosunku Prus do Polski możemy zaobserwować poczynając od Sejmu Czteroletniego. Potem było już coraz gorzej. Polacy powinni zapoznać się z długofalowym działaniem kolejnych niemieckich cesarzy wobec Polski, a już na pewno Bismarcka, który w liście do siostry pisał: „Bijcie w Polaków, by ich ochota do życia odeszła (…) jeśli my chcemy istnieć, nie pozostaje nam nic innego jak ich wytępić”.

• Po Pierwszej Wojnie Światowej demokratyczne Niemcy reprezentował G. Strasemann. Ten swojemu ambasadorowi przesłał instrukcję (A.M. Zawiślak, op.cit. s.32,33): „Rozwiązanie zagadnienia granicy z Polską można osiągnąć tylko pod warunkiem, że kryzys gospodarczy i finansowy w Polsce dojdzie do punktu szczytowego, a cały organizm państwowy Polski popadnie w niemoc”. [Wydaje się, że ten krytyczny punkt został w roku 2009 już osiągnięty]. Inny cytat z tamtych czasów ministra spraw zagranicznych Rzeszy, określający cele jej polityki zagranicznej brzmi: „Pokojowe uregulowanie polskich granic, które będzie odpowiadało naszym słusznym żądaniom jest niemożliwe, dopóki polska gospodarka nie osiągnie stanu zupełnego bezładu.
• Patrz więcej w książce J.K. Dobrosz: Polska Niemcy – trudne sąsiedztwo.

                        Materiał do dyskusji i wykorzystania przygotował

prof. dr hab. inż. Włodzimierz Bojarski