Jednym z etapów budowania Nowego Porządku Świata, było stworzenie centralnego, prywatnego systemu bankowego w Stanach Zjednoczonych – okręcie flagowym światowej finansjery.
Już wiele lat wcześniej rodzina bankierska Rotschildów stwierdziła, że kontrolując system kredytowy danego państwa, kontroluje się jego gospodarkę i politykę. Podobnie Lenin twierdził, że ustanowienie banku centralnego to dziewięćdziesiąt procent komunizacji kraju. W istocie jednak owe banki centralne nie były własnością państwa, tylko prywatnych korporacji. Dlatego też Bank Anglii, Bank Francuski, czy Bank Niemiecki nie były w posiadaniu rządów, lecz wyłącznie prywatnie posiadanymi monopolami, darowanymi zwykle przez głowę państwa za pożyczki ([5] str. 168).
W przypadku Stanów Zjednoczonych początkowo korzystano z tysięcy zupełnie niezależnych banków, stanowiących własność na poziomie lokalnym. W 1791 r. Kongres ustanowił bank centralny, pierwszy bank Stanów Zjednoczonych, przyznając mu dwudziestoletni patent. Rząd posiadał jedynie dwadzieścia procent udziałów, resztę posiadały osoby prywatne, z czego zdecydowaną większość stanowiły udziały Rotschilda.
W 1811 roku patent nie został odnowiony z powodu sprzeciwu banków stanowych, które nie zgadzały się z systemem centralnym. Jednak w 1816 roku Kongres po raz drugi koncesjonował Bank Stanów Zjednoczonych ([5] str. 169). W 1822 roku prezydent Andrew Jackson „uśmiercił Bank Stanów Zjednoczonych, zakładając veto wobec kolejnej ustawy odnawiającej patent. W następnym roku zupełnie wycofał on stamtąd fundusze USA, mówiąc – „jesteście gniazdem żmij – złodziei. Zamierzam wyrwać was z korzeniami i na Boga wiecznego wyrwę was .” Stwierdził on, że Bank stanowi „władzę pieniężną” i monopol używany przez „bogatych i silnych” dla ich wyłącznej korzyści (…) oskarżył otwarcie Bank o wtrącanie się do polityki poprzez udzielanie kongresmenom pożyczek dla wywarcia wpływu na ustawodawstwo (…)
Jackson faworyzował politykę „twardego pieniądza”, opierając walutę krajową na złocie i srebrze. 8 stycznia 1835 r. Jackson spłacił ostatnią ratę długu państwowego. Był on jedynym prezydentem, który tego dokonał”.
Mimo tego potęga międzynarodowych banków pozostawała nadal mocna. Jak się uważa właśnie to one sfinansowały wystąpienie Południa z Unii, co spowodowało wybuch Wojny Domowej. Podobnie śmierć prezydenta Abrahama Lincolna była najprawdopodobniej bezpośrednim następstwem tego, że odmówił on przyjęcia oferty złożonej przez Rotschildów i dotyczącej finansowania Północy.
Wedle tych ustaleń Rotschildowie działali poprzez Judaha P.Benjamina, agenta Południa, by wynająć Wilkesa Bootha dla zabicia Lincolna ([5] str. 170). Wkrótce pojawiają się kolejne naciski, ze strony bankierów międzynarodowych by przywrócić bank centralny, ale tym razem nie państwowy, ale prywatny. Na początku XX wysłali oni swoich ekspertów, by asystowali oni przy ostatecznych narodzinach amerykańskiego systemu bankowego. W 1907 roku na ich polecenie przybył do USA Paul Moritz Warburg, ze sprzymierzonej z Rotschildami firmy bankowej. W tym samym roku J.P.Morgan rozpuszcza pogłoski na temat niewypłacalności konkurencyjnego banku. Jak stwierdza badacz Des Griffin ([5] str. 170) :
„Stany Zjednoczone pogrążyły się w kryzysie monetarnym, mającym wszelkie znamiona sprytnie zaplanowanej „roboty” Rotschilda. Wynikła stąd panika zrujnowała finansowo dziesiątki tysięcy niewinnych ludzi w całym kraju i – przyniosła miliardy elicie bankowej. Cel „kryzysu” był dwojaki: (1) spowodować finansowe „zabicie” krajowców i (2) wzbudzić w Amerykanach „wielką potrzebę” banku centralnego.”
Powstała w 1907 roku panika sprawia, że Kongres ustanawia Narodową Komisję Monetarną z senatorem Nelsonem Aldrichem na czele, który jest związany bardzo ściśle z bankierami międzynarodowymi. Jego córka wyszła za Johna D.Rockefellera Jr., którego wnuk, Nelson Aldrich Rockefeller został w 1974 roku wiceprezydentem USA ([5] str. 171).
Wspomniana Komisja straciła blisko dwa lata na badaniu centralnego systemu bankowego w Europie. Pod koniec 1910 roku dochodzi do niezwykle ważnego, tajnego spotkania bankierów międzynarodowych, w czasie którego zapada ostateczna decyzja o powołaniu w USA centralnego systemu bankowego pod nazwą Federal Reserve System. W wyniku tego władza kreowania pieniądza została przeniesiona z rządu amerykańskiego na małą grupę prywatnych bankierów:
„W 1910 roku grupa międzynarodowych bankierów zebrała się pilnie na wyspie Jekyll koło Brunswicku (Georgia, USA). Aby się mogło odbyć to tajne spotkanie, ewakuowano wszystkich mieszkańców wyspy. Strażnicy uniemożliwili wejście intruzom w czasie trwania obrad. Później dowiedziano się ,że „rząd niewidzialny” świata zachodniego zdecydował się na utworzenie Federalnego Banku Rezerw i pozwolił rządowi i kongresowi amerykańskiemu, aby bank dokonywał emisji pieniędzy i kredytów [2] str. 138) (…)
Na wyspie Jekyll spotykają się senator Aldrich, Warburg, Vanderlip (od Rockefellera), Davson, Strong (od Morgana), gdzie dyskutują możliwości centralizacji banków. Kongres amerykański zmienia status dwunastu banków regionalnych, należących do Rezerwy Federalnej. Banki te mają skupić w 1914 roku 7525 banków narodowych ze średnimi obrotami 400 000 dolarów nie licząc rezerw. Również zmiany obejmują 1064 banków prywatnych poza systemem, które muszą przeprowadzić subskrypcje kapitału z Banków Rezerwy w wysokości 6% swoich zasobów i złożyć kaucję 7, 10 albo 13 procent swoich zasobów. Centralizacja obejmuje 14512 banków stanowych ze średnimi obrotami 135000 dolarów. Powstała organizacja bankowa z centralną władzą pod nazwą Federal Reserve System .” ([2] str. 94) .
Wkrótce potem Aldrich wniósł do Kongresu tak zwany Projekt Aldricha, który jednak wzbudził tyle podejrzeń, że został odrzucony. Nieco później wprowadzono go ponownie pod nazwą Aktu Rezerwy Federalnej, który to akt tworzył prywatny bank centralny i przyznawał mu zupełną kontrolę stopy procentowej i rozmiaru narodowej podaży pieniądza czyli mówiąc dosłownie dawał mu „licencję” na drukowanie pieniędzy.
Ostatecznie zmęczony obradami Kongres przyjął w dniu 23 grudnia 1913 roku Akt Rezerwy Federalnej ([5] str. 171).W wyniku tych decyzji, począwszy od tego roku prywatny system bankowy ma monopol na emisję pieniędzy oraz kontrolę kredytu narodowego w USA. Co więcej Federalny System Rezerw nie podlega praktycznie żadnej kontroli politycznej.
Ważną konsekwencją tej narady było podjęcie decyzji gospodarczo-finansowych zobowiązujących USA do udziału w wojnie, która zresztą wkrótce wybuchła. Mimo, że jeszcze w dniu 4 sierpnia 1914 r. Stany Zjednoczone formalnie deklarowały zachowanie neutralności pod względem wojskowym, to w istocie od dłuższego czasu wspomagały intensywnie walczące strony. Ogromne pożyczki z Federalnego Banku Rezerw pomogły w znacznym stopniu w kontynuacji I wojny światowej, na długo po tym jak cała Europa była już bankrutem ([1] str. 9).
Od października 1914 roku rząd USA pozwala na pożyczki i dostawy dla aliantów za pośrednictwem firmy Morgana oraz na inną pożyczkę dla Francji z banku Kuhn, Loeb & Co. W wyniku tego, zanim jeszcze Amerykanie wysłali swe oddziały do Europy, Stany Zjednoczone pożyczają aliantom 2500 milionów dolarów zaś Niemcom „tylko” 45 milionów ([2] str. 95). Po przystąpieniu w 1916 roku USA do wojny poprzez duże banki płynie nadal ogromny strumień pieniędzy. Rynek eksportowy USA wzrasta z 2329 milionów dolarów w 1914 r. do 8080 milionów w 1920 r, zaś import z 1839 do 5278 milionów.
W wyniku tych działań Stany Zjednoczone przechwytują rynki handlowe Niemiec i Anglii w Azji oraz w Ameryce Południowej, przenosząc ośrodek władzy ekonomicznej z Londynu do nowego Jorku, a największe zyski uzyskują grupy bankowe Morgana i Kuhn-Loeba [2] str. 139).
Niejednokrotnie tajne finansowanie różnych światowych konfliktów i wojen przez bankierów międzynarodowych odbywało się poprzez różnego rodzaju fundacje, zwolnione od opodatkowania. Najważniejsza z nich to „Fundacja Carnegiego dla Pokoju Międzynarodowego” (Carnegie Endowment for International Peace), powołana w 1908 roku w czasie prac nad Federalnym Bankiem Rezerw. Jej pierwszym prezesem był Daniel Gilman, absolwent uczelni w Yale, gdzie w 1852 roku wstąpił do elitarnego bractwa masońskiego „Skull and Bones” (Czaszka i Piszczele), które było związane ściśle z iluminizmem Weishaupta.
Jak ujawniono dopiero po wielu latach, członkowie Fundacji Carnegiego, jakby na przekór jej nazwie, przez pierwszy rok zastanawiali się nad tym „czy jest jakakolwiek znana człowiekowi skuteczniejsza od wojny droga, która zmieniłaby w takim samym stopniu życie całej ludzkości”. Według Normana Dodda, w latach 1950-tych przewodniczącego jednej z komisji amerykańskiej Izby Reprezentantów, członkowie Fundacji dyskutowali nad włączeniem USA do wojny poprzez kontrolę nad Departamentem Stanu. Dodd poświadczył także, iż po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej, prezydent Wilson otrzymał od owej Fundacji telegram z radą ,żeby „nie spodziewał się że wojna skończy się zbyt prędko .” Z pomocą Fundacji Rockefellera miała ona także przejąć kontrolę nad systemem edukacji i zmienić nauczanie historii USA ([1] str. 8).
Federalny Bank Rezerw odegrał także pewną rolę w wywołaniu Wielkiego Kryzysu i wynikającej z niego recesji w okresie międzywojennym. W tym samym czasie wprowadzono w USA podatek dochodowy i pozbawiono mocy amerykański system celny. Co ciekawe „centralizacja handlu w rękach państwa poprzez bank narodowy z kapitałem państwowym i wyłącznym monopolem ” oraz „stopniowany podatek dochodowy” zostały wymienione jako cele udanej rewolucji komunistycznej w „Manifeście Komunistycznym” ([1] str. 9). Tymczasem Mimo upływu wielu lat System Rezerwy Federalnej przetrwał, rósł stale w siłę, nawet mimo kwestionowania jego legalności przez niektóre znane osoby ([5] str. 172-173) :
„W 1971 r. New York Times Magazine doniósł, że kongresman Louis Fadden, członek Komisji Izby Reprezentantów do Spraw Bankowość. Waluty w latach 1920-1931, zauważył, że przyjęcie Aktu Rezerwy Federalnej stworzyło „superpaństwo rządzone przez międzynarodowych bankierów międzynarodowych przemysłowców, działających razem w celu zniewolenia świata dla swojej własnej przyjemności”. (…) W niespełna cztery lata od jej ustanowienia w 1913 r., w czasie I wojny światowej Rezerwa Federalna pożyczyła amerykańskie dolary komunistom sowieckim natychmiast po rewolucji rosyjskiej. Jak zobaczymy, podobny zastrzyk amerykańskiej gotówki miał miejsce w niespełna trzydzieści później, w czasie następnej wojny światowej. 15 czerwca 1933 r. kongresmen
Mc Fadden wyjaśniał Kongresowi, co Rezerwa Federalna wraz z Chase Bank Rockeffelerów (mającym wkrótce połączyć się z Manhattan Bank Warburga w Chase-Manhattan Bank) uczyniła na rzecz nieopierzonego jeszcze rządu komunistycznego. Rząd sowiecki otrzymywał fundusze ze Skarbu Stanów Zjednoczonych z rąk Rady Rezerwy Federalnej i Banku Rezerwy Federalnej, działając poprzez Chase Bank … dostalibyście zawrotu głowy widząc, jak wiele pieniędzy amerykańskich podjęto ze Skarbu Stanów Zjednoczonych na rzecz Rosji. W tym samym mniej więcej czasie Chase Bank zaczął sprzedawać bolszewikom obligacje w USA …”
Zdaniem Williama Gilla Federalny Bank Rezerw, którego nowojorska siedziba mieści się oczywiście w jakże znanych okolicach 120 Broadway, jest „największą fabryką długów w całej historii ludzkości na planecie Ziemia” ([1] str. 8). Okazuje się także ,że jest on głównym kredytodawcą Stanów Zjednoczonych ([5] str. 173) :
„Od 1835 r., gdy prezydent Jackson spłacił dług państwowy trzeba było 147 lat na to, by sięgnął on biliona dolarów. Potem trzeba było już tylko czterech lat, by doszedł on do dwóch bilionów. W 1989 r. dług państwowy osiągnął trzy biliony dolarów. Spłaty odsetek tylko w roku podatkowym 1989 wzrosły do ponad 240 miliardów dolarów. Łączna kwota zebrana tytułem indywidualnego podatku dochodowego wynosiła tylko 445 miliardów dolarów. Innymi słowy, ponad połowa tego co Amerykanie wpłacają jako federalny podatek dochodowy, idzie do kieszeni bankierów. Jasnym jest, że Stany Zjednoczone są dosłownie na łasce olbrzymiego monopolu prywatnego, kontrolowanego przez garstkę ludzi, których nikt nie wybierał .”
Jak z powyższego wynika „produkcja” waluty narodowej w USA należy do korporacji banków prywatnych, które pozostają w rękach bardzo wąskiej grupy ludzi, a „Kontrolując emisję waluty, system kredytowy państwa, kontroluje się jego gospodarkę, a kontrolując system kredytowy i gospodarkę jest się właścicielem całego państwa: mianuje prezydentów, premierów, rządy, posłów, senatorów, ambasadorów; kieruje polityką zagraniczną, wyznacza kierunki wewnętrzne. Steruje się zwłaszcza mediami, propaganda bowiem jest tym czym pałka w ustroju totallitarnym .” ([7] str. 388).
Tak więc Amerykański Federalny Bank Rezerw (US Federal Reserve Bank), jeśli chodzi o pieniądze, jest dyktatorem, który posiada absolutną autokratyczną władzę nad narodem amerykańskim, a pośrednio i nad resztą świata.
W USA politykę monetarną kontroluje siedmiu członków Zarządu Rezerw Federalnych, dwunastu prezesów i stu ośmiu dyrektorów dwunastu Banków Rezerw Federalnych. W sumie jest to 127 osób, które działając potajemnie mają decydujący wpływ na politykę finansową USA.
Ponadto w Systemie Rezerw Federalnych istnieje jeszcze bardziej elitarna grupa zwana Komitetem Otwartego Rynku (Open Market Comittee). Składa się ona z siedmiu członków Zarządu Rezerw Federalnych oraz pięciu z dwunastu prezesów Banków Rezerw Federalnych – w sumie dwanaście osób ([8] str. 34). Komitet ten zbiera się co trzy tygodnie w Waszyngtonie na tajnych, zamkniętych dla postronnych obserwatorów spotkaniach, podczas których podejmowane są decyzje dotyczące polityki finansowej, systemu monetarnego, wysokości odsetek itp. Co więcej w owych zebraniach nie może uczestniczyć nawet prezydent USA. Jak pisze D.Manifold ([8] str. 34-35) :
„240 milionów rzekomo wolnych Amerykanów zgadza się na taką absurdalną sytuację – i to jest nie do wiary. Nie jest to jednak aż tak niewiarygodne gdy pojmuje się głębię ich niewiedzy na temat tego, co dzieje się na najwyższych szczeblach. Owe miliony ludzi traktowane są tak, jakby były gromadą opóźnionych w rozwoju dzieci, których opiekunowie wiedzą najlepiej co jest dla nich dobre. Przez dwadzieścia lat w biznesie, około pięć miesięcy w roku, miałam możliwość spotykać Amerykanów codziennie. Nigdy nie traciłam okazji aby sprawdzić ich wiedzę na temat spisku i tych, którzy władają pieniądzem. W ciągu tych wszystkich lat spotkałam zaledwie jedną osobę, która coś wiedziała na temat owej potęgi kontrolującej nasze życie. Był on urzędnikiem rządowym w stanie Massachusetts.
Jedyną rzeczą, jakiej obawiają się ci ludzie, to dekonspiracja, a każdy kto odważy się na takie przedsięwzięcie może oczekiwać, że wdepczą go w błoto, a nawet pozbawią życia. Bank Światowy (World Bank), Bank Eksportu i Importu (Export-Import Bank), Międzynarodowy Fundusz Walutowy (Intemational Monetary Fund) – to wszystko są instrumenty utworzone przez wtajemniczonych aby mogli kontrolować ludzkość .”
Literatura:
- D.Cuddy – „Nowy Porządek Świata” – Poznań 1997.
2. J.A.Cervera – „Pajęczyna władzy” – Wrocław 1997.
3. R.Gładkowski – „Myślącym pod rozwagę” – Toronto 1984.
4. H.Pająk – „Piąty rozbiór Polski” – Lublin 1998.
5. W.T.Still – „Nowy Porządek Świata” – Poznań 1995.
6. P.Virion – „Rząd Światowy” – Warszawa 1999.
7. H.Pająk – „Bestie końca czasu” – Lublin 2000.
8. D.Manifold – „Fatima i wielki spisek” – Poznań 2000.
Opublikowano za: http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/rezerwa/rezerwa.html
https://marucha.wordpress.com/2015/06/23/system-rezerwy-federalnej/
[…] https://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2015/07/system-rezerwy-federalnej/ […]