Włodzimierz Bojarski – Refleksje stulecia (3) Wskazania i wnioski

Część III. Wskazania i wnioski

 Od wielu lat polska rzeczywistość gospodarcza (i polityczna) jest stale fałszowana w mediach i literaturze na różne, koniunkturalne potrzeby złej polityki władz. Trzeba przebijać się przez fałsze i zbliżać do poznania prawdy. Znajomość rzeczywistego stanu gospodarki kraju i zachodzących zmian warunkuje racjonalność działań polityków, przedsiębiorców i poszczególnych obywateli.

2. Realny, główny nurt rzeczywistości nie toczy się na ekranach telewizorów i na stronach gazet, a znacznie głębiej, pod różnymi osłonami. Trzeba więc szerszej orientacji, głębszej wiedzy i mądrości aby go rozeznać i pozytywnie się do niego odnieść.

3. Na obecne czasy potrzeba nam połączenia zdrowego nurtu romantycznego i pozytywistycznego, ducha i czynu, w jeden nurt wytrwałej, codziennej, narodowej „pracy organicznej” „od podstaw”, podobnie jak w początku XX wieku. Taka praca nad odbudową ducha i wiary narodu oraz nad rozwojem inicjatyw obywatelskich, polskich przedsiębiorstw i finansów, stworzyła w początku rozważanego stulecia podstawy do odbudowy państwa. Konieczna jest i teraz dla takiej odbudowy oraz stworzenia nowych podstaw dla przyszłego dynamicznego i wszechstronnego rozwoju narodu i Państwa Polskiego. Każdy Polak ma obowiązek zaangażowania się w tę pracę.

4. Minione stulecie ujawniło ogromną siłę i niespożytą moc ducha naszego narodu, jego bogactwo twórczych zdolności i różnorodnych zasobów, który wbrew wszelkiej przemocy i zniszczeniu powstaje znowu odnowiony i silny. Potrafi on i teraz, gdy się zmobilizuje i powstanie, powstrzymać zniszczenie kraju i pod dobrym, narodowym przywódctwem podjąć odbudowę Ojczyzny i doprowadzić Polskę do świetności. W ten nasz polski naród można i trzeba uwierzyć, jego pokochać i dla niego pracować.

5. Trwająca od lat kampania przeciwko Kościołowi katolickiemu i jego instytucjom uderza i wykrusza sam fundament ducha, tożsamości i siły naszego narodu. Kościół pozostaje nadal opoką i ostoją kraju, a Królowa Polski – jedyną nadzieją naszą. Jest obowiązkiem nie tylko religijnym, ale i narodowym, bronić z wszystkich sił Kościół święty, jego organizacje i działalność. Każdy może tu dużo zrobić.

6. Główny front walki o przyszłość Ojczyzny stanowią media i inne środki społecznego komunikowania. Bitwa dotyczy świadomości; prawdy i fałszu. Podstawowe zadania dotyczą:

• utrzymania i rozwoju środków przekazu, które walczą o prawdę chrześcijańską i narodową,
• popularyzowania ich wśród młodzieży,
• inicjowania i wspierania chrześcijańskich i narodowych organizacji młodzieżowych oraz ich kontaktów ze starszym pokoleniem.

Każdy ma obowiązek dzielić się prawdą z innymi, popularyzować, powielać i rozdawać dobre teksty, włączyć się w wielką pracę oświatową i bojkotować wrogie środki przekazu.

„Jest tyle sił w narodzie, jest tyle mnogo ludzi:

niechże w nie Duch Twój wstąpi i śpiących niech obudzi.

Niech się królestwo stanie, nie krzyża, lecz zbawienia

O daj nam, Jezu Panie, Twą Polskę objawienia.”

Stanisław Wyspiański

Stanisław Wyspiański, Caritas

W programach odbudowy i rozwoju gospodarki kraju trzeba realizować dobrze sprawdzone zasady i oprzeć się na:

• własnym, polskim, suwerennym systemie pieniężno-finansowym,
• długookresowych, strategicznych, państwowych programach gospodarczych, ukierunkowanych na wzrost i pełne zatrudnienie, realizowanych konsekwentnie z udziałem podstawowych inwestycji państwowych oraz współdziałania innych sektorów,
• zachowaniu w rękach państwa strategicznych sektorów i obiektów gospodarczych oraz podstawowej infrastruktury,
• szczególnej dbałości państwa o zachowanie polskiej ziemi w polskich rękach oraz o polską gospodarkę rolną i polską gospodarkę morską,
• rozwoju krajowej nauki i techniki,
• zasadach i strukturach wielosektorowej, prorozwojowej i proekologicznej, społecznej (obywatelskiej) gospodarki rynkowej (uczciwej konkurencji i współpracy, bez wrogich monopoli, według zasad polskiego Kodeksu Społecznej Gospodarki Rynkowej),
• szerokiej oddalonej samorządności, partycypacji pracowniczej i spółdzielczej oraz reprezentacji politycznej wszystkich środowisk,
• skutecznej polityce rodzinnej i socjalnej, przezwyciężającej bezdomność, nędzę i marginalizację społeczną, zapewniającej każdemu obywatelowi warunki minimum egzystencji i bezpieczeństwa.

8. Nie wolno ufać polityce krajów zachodnich, ani krępować Polski wiążącymi układami z tymi państwami, które już wiele razy zawiodły nas i zdradziły.

9. Trzeba obudzić poważne zainteresowanie bliższymi nam krajami Europy Środkowej i Międzymorza, tam jeździć, budować kontakty handlowe, kulturalne, naukowe i towarzyskie. Należy stwarzać podstawy do poważnej współpracy gospodarczej i politycznej, a w końcu – do Federacji Wyszehradzkiej. Trzeba też lepiej poznawać Rosję i Rosjan, nawiązywać pozytywne relacje, wskazywać na wspólne interesy i wspólnych wrogów.

10. W krótkim czasie zapewne niewiele da się zrobić dla poprawy pogarszającej się sytuacji w kraju, w ramach istniejącego, coraz bardziej totalitarnego systemu pseudodemokracji parlamentarnej. Ekipy władzy działające „w układzie okrągłostołowym” po 1989 r. skompromitowały się i muszą zejść ze sceny politycznej. Jeśli naród się obudzi w prawdzie i zjednoczy w wielki patriotyczny nurt, może jednak dokonać bardzo wiele.

11. Bez silnych ruchów antytotalitarnych i antyglobalistycznych w wielu krajach oraz bez wielkiego odrodzenia chrześcijańskiego ducha naszego narodu, trudno będzie wyzwolić i odbudować suwerenność Polski. Trzeba jednak przygotowywać się do takiej zmiany, aby nas nie zaskoczyła, jak po upadku komunizmu. Dużo da się zrobić oddolnie i w ramach uczciwych samorządów. Niewątpliwie nasi wrogowie też przygotowują się na wielką zmianę.

12. Tym bardziej potrzebna i konieczna jest wskazana powyżej codzienna, wytrwała „praca organiczna” nad wiarą i duchem Narodu, nad polską edukacją, nauką i kulturą oraz nad polskim chlebem, wytwórczością i umacnianiem gospodarki.

13. Trzeba również jednoczyć i formować elitę nowej patriotycznej władzy, doświadczoną i kompetentną w administracji i gospodarce oraz pracować nad wizją przyszłej, suwerennej Polski; jej ustrojem, organizacją i programem działania oraz miejscem w ramach jakiejś szerszej konfederacji krajów Europy Środkowej, czy odnowionej Europy wolnych i suwerennych narodów.

14. Z punktu widzenia narodu i państwa gospodarka narodowa nie jest dziedziną samoistnych celów, a raczej dziedziną środków. Trzeba pamiętać, że w strategicznym myśleniu narodowym podstawą jest hierarchia narodowych wartości i celów, jakie polityka i gospodarka powinny realizować.

15. Największym skarbem człowieka jest wiara święta, drugi bliski człowiek oraz solidarność społeczna. Największym dobrem człowieka i naszego narodu jest zdrowa, duża, wielopokoleniowa rodzina. O to trzeba walczyć tu i teraz oraz jutro i w przyszłości.

Naturalnie, powyższe refleksje, stwierdzenia i wnioski, dotyczące minionego stulecia, należy rozpatrywać w szerokim kontekście procesów finansowych i politycznych oraz brać pod uwagę przemiany i uwarunkowania dotyczące wartości duchowych i kulturalnych. Potrzebne jest ich dopełnienie m.in. o bilans pozytywów i negatywów włączenia Polski do Unii Europejskiej. Warto zamyśleć się nad doświadczeniami stulecia i podyskutować nad wnioskami.

Włodzimierz Bojarski                                             Warszawa, 15 czerwca 2015