Wezwanie urzędującego Prezydenta do wypełnienia postanowień Konstytucji RP – List Otwarty

Prezentowany List Otwarty Stowarzyszenia Żołnierzy Zawodowych w Stanie Spoczynku i Rezerwy oraz Ich Rodzin do: Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej i Prokuratora Generalnego RP Andrzeja Seremeta podnosi te same problemy co zamieszczona na naszej stronie Petycja do Parlamentu Europejskiego wobec bezprawia w Polsce:

https://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2015/05/petycja-do-parlamentu-europejskiego-wobec-bezprawia-w-polsce/

Redakcja Klubu Inteligencji Polskiej

Warszawa dn., 8 czerwca 2015 r.

Egz. nr 4

Pan Bronisław Komorowski

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Komisja Odpowiedzialności Konstytucyjnej

do prawnego wykorzystania zgodnie
z art. 156 ust.2 Konstytucji RP

Pan Andrzej Seremet

Prokurator Generalny RP

Do prawnego wykorzystania zgodnie
z art.2 ustawy o Prokuraturze

Do wiadomości

Pan Paweł Kukiz

biuro@kukiz.org

Media

Inicjator listu otwartego

Stowarzyszenie Żołnierzy Zawodowych

w Stanie Spoczynku i Rezerwy

oraz Ich Rodzin

Adres dla celów korespondencyjnych:

Tomasz Gumienny

00-465 Warszawa; 29 Listopada 3d m16

 

List otwarty

Wezwanie urzędującego Prezydenta do wypełnienia postanowień
Konstytucji RP.

Panie Prezydencie

Stowarzyszenie Żołnierzy Zawodowych w Stanie Spoczynku i Rezerwy oraz Ich Rodzin wzywa Pana do wypełnienia przez Pana postanowień Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r. i złożenia wniosków o pociągnięcie do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu członków Rady Ministrów, które działały i działają od 1997 roku za nie wykonanie nakazu konstytucyjnego określonego w art. 236 ust.1 Konstytucji RP.

Stowarzyszenie zwracało się do Pana z taką informacją w kampanii prezydenckiej, w związku z tym Stowarzyszenie przypomina Panu Prezydentowi, jak brzmi ten nakaz:

Art. 236.

1. W okresie 2 lat od dnia wejścia w życie Konstytucji Rada Ministrów przedstawi Sejmowi projekty ustaw niezbędnych do stosowania Konstytucji

Ten nakaz nie został wykonany w szeregu dziedzinach określonych w Konstytucji RP między innymi:

I

Art. 51.

1. Nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji dotyczących jego osoby.

Poniższe przepisy ustaw delegują do unormowania spraw w rozporządzeniu pomimo, że Konstytucja określa, że unormowanie to musi być w ustawie. Przepisy dotyczą zwolnienia z kosztów sądowych oraz ustanowienia pełnomocnika procesowego:

Ten przepis konstytucyjny, tak jak i inne przepisy Konstytucji RP, nie zostały uwzględnione w ustawach kodeksowych, a w nowo uchwalanych ustawach ten przepis konstytucyjny pomijano.

1. Art. 117¹ § 6 ustawy z 17 listopada 1964 roku kodeks postępowania cywilnego (tekst jednolity Dz.U.2014.101) – nie dostosowany – natomiast § 1 przywołanej ustawy niezgodnie z przepisem konstytucyjnym rozszerza zakres udzielania informacji o osobach trzecich.

1. Art. 9 pkt 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U.2010.594)- nie dostosowany – natomiast art. 102 ust. 2 przywołanej ustawy niezgodnie z przepisem konstytucyjnym rozszerza zakres udzielania informacji o osobach trzecich.

1. Art. 256 pkt 1 i 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U.2012.270) – nie dostosowany – natomiast art. 252 § 1 przywołanej ustawy niezgodnie z przepisem konstytucyjnym rozszerza zakres udzielania informacji o osobach trzecich.

Przywołane przepisy delegujące normowanie spraw    w rozporządzeniach, a zastrzeżonych do unormowania w ustawach, naruszają  art. 176 ust. 2 Konstytucji RP; postępowanie przed sądami określają ustawy.

Materia przedstawiona powyżej dotyczy jednego z elementów postępowania przed sądami, a tym samym muszą być unormowane w ustawach. Przepisy te muszą być jednolite, ograniczać dowolność i uznaniowość sądów (wyrok ETPC skarga nr 77765/01).

W tych konkretnych przypadkach doszło również do naruszenia art. 173 Konstytucji RP, a dotyczą niezależności sądów i trybunałów od innych władz, o czym mowa w tym przepisie konstytucyjnym. Przejawia się to tym, że sędziowie z mocy Konstytucji RP nie są uprawnieni do projektowania ustaw, a wynika to bezpośrednio z art. 178 ust.3 Konstytucji RP, ani nie mogą prowadzić działalności publicznej nie dającej się pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów oraz art. 193 Konstytucji RP

Każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem.

Skoro sędziowie sami projektują ustawy kodeksowe, którymi się później posługują, to martwy i bezprzedmiotowy stał się art. 193 Konstytucji RP.

Ta sytuacja podważa zaufanie do sądu, o którym jest mowa w art. 45 ust.1 Konstytucji RP oraz narusza art. 10 ust. 1 i 2 Konstytucji RP o podziale i równowadze władzy.

II

Art. 64.

1. Każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia.
2. Własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej.
3. Własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności

Art. 67.

1. Obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy zabezpieczenia społecznego określa ustawa.

Obydwa przywołane powyżej przepisy prawa dotyczą również zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin. Pierwsza materia prawo własności zostało zdefiniowane przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z sygn. akt 21/13

Konstytucyjnej ochrony świadczeń pieniężnych wypłacanych z wojskowego systemu zabezpieczenia społecznego należy upatrywać przede wszystkim w konstytucyjnym nakazie ochrony praw majątkowych (art. 64 Konstytucji).

Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że prawa do świadczeń pieniężnych określonych w wojskowej ustawie zaopatrzeniowej należy rozumieć jako “inne prawa majątkowe”, o których mowa wprost w art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Prawa do świadczeń pieniężnych wypłacanych w ramach wojskowego systemu zabezpieczenia społecznego służą zapewnieniu bezpieczeństwa socjalnego jednostki. Przynajmniej niektóre z nich związane są przy tym z konstytucyjnym prawem do zabezpieczenia społecznego, a to znaczy, że znajdują podstawę
w art. 67 Konstytucji.

Zarówno art. 64 ust. 3, jak i art. 67 ust.1 odnosi się do unormowań ustawowych przy czym art. 64 wskazuje, że ograniczenie prawa własności może nastąpić na podstawie ustawy. A co za tym idzie – prawo własności chroni bezpośrednio Konstytucja RP.

Ustawowa delegacja określona w art. 37 ustawy z 10 grudnia 1993 roku  o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, która przekazuje normowanie spraw zastrzeżonych dla ustaw do unormowania rozporządzeniem  w świetle wyroku TK sygn. akt 11/12 narusza oba przepisy Konstytucyjne. Ponadto, ustawowa delegacja narusza samą ustawę i jej art. 31 ust. 1.                                 To powołana ustawa określiła organ upoważniony do ustalenia prawa do zaopatrzenia emerytalnego i jego wysokości, a zgodnie z art. 31 ust.1 jest nim „wojskowy organ emerytalny”, a nie dyrektor wojskowego biura emerytalnego.

Minister Obrony Narodowej – jako bezpośredni przedstawiciel pracodawcy jakim jest Państwo w stosunku do żołnierzy zawodowych – odsuwa od siebie zarzut naruszenia Konstytucji RP.

Zarzut naruszenia Konstytucji RP  dotyczy:

• praw nabytych,
• nie działania prawa wstecz,
• dyskryminacji,
• ochrony praw majątkowych.

Podsumowując Minister Obrony Narodowej – poprzez:

• swoich bezpośrednich podwładnych już 29 marca 1999 roku niezgodnie z art. 186 ust.2 pkt 1 ustawy z 17 października 1998 r. o emeryturach i rentach  z funduszu ubezpieczeń społecznych zmienił sposób waloryzacji emerytur i rent dla żołnierzy i ich rodzin, którzy nie byli sędziami i prokuratorami wojskowymi.
• nowelizację art. 6 ust. 3 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych z mocą wsteczną obowiązywania. Nowelizacja została uchwalona 23 grudnia 1999 r., a weszła w życie 1 stycznia 1999 r. i usankcjonował to co powyżej.
• manipulacje przepisami prawa – art. 2 ustawy z FUS, dla obejścia wyroku TK z 22 czerwca 1999 r. sygn. akt K 5/99 (tekst pierwotny Dz. U.1998.1118
  i nowelizacje przepisu Dz.U.2003.1609, Dz.U.2009.38)
• manipulacje tekstem jednolitym ustawy z 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U.2002.108). poprzez zaniechanie wykazania w tej ustawie dwóch aktów prawnych:   a) wyroku TK sygn. akt K 5/99 (Dz.U.1999.678)

1999.    b) oraz nowelizacji 6 ust. 3 ustawy o SUS, który zmienił podmiotowość przepisu art. 6 ust.3 (Dz.U.1999.1256).

Pracodawca uchyla się od wykonania postanowień umowy jaką zawarł z żołnierzami zawodowymi poprzez ustawę o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

Trybunał podkreśla, że art. 64 ust. 2 Konstytucji nakłada na ustawodawcę obowiązek “nie tylko tworzenia przepisów udzielających ochrony prawom majątkowym, lecz także obowiązek powstrzymania się od przyjmowania regulacji, które owe prawa mogłyby pozbawić ochrony lub ją ograniczyć”

To samo dotyczy organów władzy wykonawczej, którzy projektują ustawy  i przesyłają je w celu uchwalenia do Sejmu.

Wyróżnienie kategorii publicznych praw majątkowych podlegających ochronie na podstawie art. 64 Konstytucji jest spójne z wielokrotnie powtarzaną przez Trybunał tezą, że art. 64 Konstytucji “nie może być interpretowany w ten sposób, że dotyczy praw majątkowych wynikających jedynie ze stosunków cywilnoprawnych“

z uzasadnienia wyroku TK sygn. akt 21/13

Konkludując: ustawa o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin mają taką samą ochronę prawną jak umowy cywilno prawne. A żołnierze na zaopatrzeniu emerytalnym, którzy nie są sędziami taką samą ochronę jak stan spoczynku dla sędziów i prokuratorów wojskowych.

Specyficzna sytuacja sędziów i prokuratorów wojskowych oraz pozostałych żołnierzy zawodowych polega na tym, że od ich uposażeń w czasach “czynnego” wykonywania zawodu/służby nie jest odprowadzana składka do ZUS.

Uposażenie na zaopatrzeniu emerytalnym dla żołnierza zawodowego, bez względu na to czy był sędzią, prokuratorem wojskowym, czy nim nie był, nie pochodzi z ZUS, lecz jest formą zabezpieczenia płaconą przez Skarb Państwa, za wcześniejszą służbę w Wojsku Polskim.

III

Art. 146.

1. Rada Ministrów prowadzi politykę wewnętrzną i zagraniczną Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Do Rady Ministrów należą sprawy polityki państwa nie zastrzeżone dla innych organów państwowych i samorządu terytorialnego.
3. Rada Ministrów kieruje administracją rządową.
4. W zakresie i na zasadach określonych w Konstytucji i ustawach Rada Ministrów w szczególności:

Art. 148.

Prezes Rady Ministrów:

1. reprezentuje Radę Ministrów,
2. kieruje pracami Rady Ministrów,
3. wydaje rozporządzenia,
4. zapewnia wykonywanie polityki Rady Ministrów i określa sposoby jej wykonywania,
5. koordynuje i kontroluje pracę członków Rady Ministrów,
6. sprawuje nadzór nad samorządem terytorialnym w granicach i formach określonych w Konstytucji i ustawach,
7. jest zwierzchnikiem służbowym pracowników administracji rządowej.

Art. 149.

1. Ministrowie kierują określonymi działami administracji rządowej lub wypełniają zadania wyznaczone im przez Prezesa Rady Ministrów. Zakres działania ministra kierującego działem administracji rządowej określają ustawy.

Te trzy przepisy konstytucyjne łączą się z innym przepisem konstytucyjnym,
a mianowicie art. 156 ust.1

1. Członkowie Rady Ministrów ponoszą odpowiedzialność przed Trybunałem Stanu za naruszenie Konstytucji lub ustaw, a także za przestępstwa popełnione w związku z zajmowanym stanowiskiem.

Przywołany przepis art. 156 przesądza, że zarówno Rada Ministrów jako kolegium, Prezes Rady Ministrów, Ministrowie, zgodnie z Konstytucją uchwaloną 2 kwietnia 1997 roku mogą działać tylko w oparciu o Konstytucję i ustawy, bo tylko za takie naruszenie prawa odpowiadają przed Trybunałem Stanu.

A więc niedopuszczalne jest, w celu uniknięcia odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu, funkcjonowanie tego kolegium oraz każdego z osobna na podstawie innych przepisów aniżeli Konstytucja i ustawy.

Na przykładzie Ministra Obrony Narodowej – działanie ministra określają:

Ustawa z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej.

Na podstawie art. 10 powołanej ustawy funkcjonowanie Ministra dodatkowo określają

Art.10 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres działania Ministra Obrony Narodowej.

2. Prezes Rady Ministrów, w drodze zarządzenia, nadaje statut Ministerstwu

Obrony Narodowej, w którym określa jego organizację wewnętrzną.

3. 3. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze zarządzenia, regulamin

organizacyjny Ministerstwa Obrony Narodowej.

Ustawa z 8 sierpnia 1996 r. o organizacji i trybie pracy Rady Ministrów oraz
o zakresie działania ministrów ( tekst jednolity Dz.U.2012.392)

Ale już sama ustawa niezgodnie z Konstytucją deleguje do rozstrzygnięć podustawowych.

Art. 33. 1. Prezes Rady Ministrów ustala, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowy zakres działania ministra, niezwłocznie po powołaniu Rady Ministrów, a jeżeli minister został powołany w innym czasie – niezwłocznie po jego powołaniu

2) ministerstwo lub inny urząd administracji rządowej, który ma obsługiwać ministra, a w wypadku ministra kierującego określonym działem administracji rządowej – również organy jemu podległe lub przez niego nadzorowane, z zastrzeżeniem art. 34 ust. 2.

1a. Prezes Rady Ministrów określając szczegółowy zakres działania ministra, w wypadku ministra kierującego określonym działem administracji rządowej:

1) wskazuje, z uwzględnieniem przepisów o działach administracji rządowej, dział lub działy, którymi kieruje minister;

2) (uchylony);

3) określa, z zastrzeżeniem przepisów odrębnych, zakres uprawnień ministra jako dysponenta wyodrębnionej lub wyodrębnionych części budżetu państwa.

1d. Minister kierujący określonym działem administracji rządowej ustala, w drodze obwieszczenia, wykaz jednostek organizacyjnych jemu podległych lub przez niego nadzorowanych. Obwieszczenie ogłasza się w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 39. 1. Ministerstwo tworzy, znosi lub przekształca Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia.

(…)

5. 5. Prezes Rady Ministrów, w drodze zarządzenia, nadaje ministerstwu statut, w którym określa jego szczegółową strukturę organizacyjną.
6. Minister ustala, w drodze zarządzenia, regulamin organizacyjny ministerstwa określający zakres zadań i tryb pracy komórek organizacyjnych ministerstwa oraz, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej, jednostek podległych i nadzorowanych przez ministra.

Obie ustawy, które zostały przywołane, zostały uchwalone jeszcze przed wejściem w życie Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r. Do dzisiaj ustawy te niedopasowano do przepisów Konstytucji RP. Ale kolejne nowelizacje degradowały rangę aktów prawnych na podstawie, których działa minister. Dokonywano tego niezgodnie z Konstytucją RP.

I tak, w źródłach prawa określonych w Konstytucji RP nie ma aktu prawnego  o nazwie „obwieszczenie”, o którym jest mowa w art. 33 ust. 1d ustawy   z 8 sierpnia 1996 r. o organizacji i trybie pracy Rady Ministrów.

Taka degradacja przepisów prawa, na podstawie których działa minister ma tylko jeden cel – brak odpowiedzialności konstytucyjnej za niedopełnienie obowiązków służbowych, za które bierze się uposażenie, wydawanie środków publicznych niezgodnie z ich przeznaczeniem, na chlanie wódy za publiczne pieniądze, handel stanowiskami i tworzenie nowych ministerstw za popieranie ideologii danej formacji politycznej itp.

IV

Art. 173.

Sądy i Trybunały są władzą odrębną i niezależną od innych władz.

Art. 175.

1. Wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe.

Art. 176.

1. Postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne.
2. Ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed sądami określają ustawy.

Art. 178.

1. Sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom.

1. Sędzia nie może należeć do partii politycznej, związku zawodowego ani prowadzić działalności publicznej nie dającej się pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów.

Art. 183.

1. Sąd Najwyższy sprawuje nadzór nad działalnością sądów powszechnych  i wojskowych w zakresie orzekania.
2. Sąd Najwyższy wykonuje także inne czynności określone w Konstytucji   i ustawach.

Przepisy dotyczące sądownictwa Stowarzyszenie również przedstawi łącznie      i skupi się na istocie nie wypełnienia postanowień Konstytucji RP przy zmowie urzędniczej.

Z art. 176 ust. 2 wynika, że sądy „stoją” na ustawach, a niezawisłość sędziowska jest ograniczona przepisami Konstytucji RP i ustaw. Tak należy rozumieć podległość sędziów, o której jest mowa w art. 178 ust.1 Konstytucji RP, bo niezawisłość sędziowska kończy się na przepisach Konstytucji RP i ustaw.

A co zaserwowały NARODOWI poszczególne składy Rady Ministrów od 1997 r.    oraz komisje kodyfikacyjne prawa, w skład których wchodzą sędziowie, w tym sędziowie SN.

1. Ustawa z 17 listopada 1964 roku kodeks postępowania cywilnego (tekst jednolity Dz.U.2014.101) pomimo obowiązywania nowej Konstytucji RP od 17 października 1997 roku nie zawiera nakazu dla sądów, o którym jest mowa w art. 7 Konstytucji RP w związku z art. 10 ust.1 i 2 Konstytucji RP.

A wręcz skandalem jest, to że procedura cywilna nawet nie deklaruje obowiązku ustalenia prawdy przez sądy.

Należy wskazać, że nowa Konstytucja RP nie przewiduje dostępu sądu do sądu , tylko gwarantuje Obywatelom prawo do sądu, tak ja to uczynił TK w uzasadnieniu do wyroku sygn. akt SK 12/99

w związku z tym dlaczego komisje kodyfikacyjne prawa cywilnego oraz Rady Ministrów, które przyjmowały za swoje takie buble legislacyjne nie usunęły z obrotu prawnego art. art. 390 § 1 i 2 k.p.c. (w pierwotnym brzmieniu ustawy powołany przepis był art. 391 § 1 i 2 k.p.c.)

Ale ta sama komisja kodyfikacyjna prawa cywilnego wraz z Radą Ministrów wyrugowała z obrotu prawnego nakaz dla sądów określony w art. 474 k.p.c.

Art. 474. W razie stwierdzenia w toku rozpoznania sprawy poważnego uchybienia przepisom prawa przez zakład pracy lub organ rentowy, sąd zwraca na nie uwagę właściwemu organowi, a w razie potrzeby zawiadamia  o tym prokuratora.

Dokonano tego poprzez art. 1 pkt 44 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw^{1), 2)} (Dz. U.2011.1381)

Dziwny zbieg okoliczności, gdy żołnierze zaczęli dochodzić swoich praw przed sądami.

1. Ustawa 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (tekst jednolity Dz.U.2013.427). Ale już sama ustawa, niezgodnie z Konstytucją, deleguje do rozstrzygnięć podustawowych np:

1. 16 § 6 Minister Sprawiedliwości, w drodze zarządzenia, wskazuje wydział sądu okręgowego rozpoznający środki odwoławcze w elektronicznym postępowaniu upominawczym.
2. 19 § 1 Minister Sprawiedliwości tworzy i znosi wydziały oraz wydziały i ośrodki zamiejscowe sądów w drodze zarządzenia, mając na względzie potrzebę zapewnienia racjonalnej organizacji sądownictwa, w szczególności przez dostosowanie liczby, rodzaju i wielkości wydziałów do obciążenia wpływem spraw, ekonomię postępowania sądowego oraz konieczność prawidłowego wykonywania czynności nadzorczych, w celu zagwarantowania realizacji prawa obywatela do rozpoznania jego sprawy w rozsądnym terminie; w zarządzeniu o utworzeniu wydziału oraz wydziału lub ośrodka zamiejscowego należy określić jego siedzibę, obszar właściwości oraz zakres spraw przekazanych do rozpoznawania
3. . 20. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa, w drodze rozporządzeń:

1)tworzy i znosi sądy oraz ustala ich siedziby i obszary właściwości;

(i kolejne przepisy tego artykułu nie wymienione tutaj)

1. 37i. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady

Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb

sprawowania nadzoru administracyjnego nad działalnością sądów, o której

mowa w art. 8 pkt 2, a także sposób dokumentowania czynności

nadzorczych i sporządzania informacji rocznych o działalności sądów, mając

na uwadze zapewnienie sprawności i skuteczności nadzoru oraz zapewnienie

prawidłowego wykonywania czynności nadzorczych.

41. 41. §1 .Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa, wydaje, w drodze rozporządzenia, regulamin wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych określający wewnętrzną organizację i porządek funkcjonowania sądów, porządek czynności w sądach, porządek urzędowania organów sądów i wykonywania zadań sędziów pełniących funkcje kierownicze, tok czynności administracyjnych w sprawach należących do właściwości sądów, dopuszczalne systemy i rozkład czasu urzędowania oraz szczegółowe warunki udostępniania pomieszczeń dla uczestników postępowania, świadków i innych osób przebywających w sądach. Wydając rozporządzenie, należy brać pod uwagę zasady sprawności, racjonalności, ekonomicznego i szybkiego działania, uwzględniając potrzeby zapewnienia rzetelnego wykonywania zadań powierzonych sądom.
42. 41e.Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb  i organizację przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków, dotyczących działalności sądów, mając na względzie konieczność zapewnienia realizacji prawa do składania skarg i wniosków oraz rzetelności i wszechstronności ich rozpatrywania.

Art. 176 ust.2 Konstytucji RP dookreśla, że jest to nakaz konstytucyjny do unormowania wszystkich spraw w ustawach. Natomiast nie można tego rozumieć tak, że ustrojodawca pozostawił do ustawowej swobody normowania tych spraw.

1. Ustawa z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2002.1269). Ale już sama ustawa niezgodnie z Konstytucją deleguje do rozstrzygnięć podustawowych:

Art. 23. § 1.Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej ustala, w drodze rozporządzenia, regulamin określający szczegółowo tryb wewnętrznego urzędowania wojewódzkich sądów administracyjnych.

• 2.W regulaminie, o którym mowa w § 1, określa się w szczególności:

1) wewnętrzną organizację sądów,

2) porządek funkcjonowania sądów,

3) tryb czynności sądowych zapewniających sprawne i szybkie ich wykonywanie,

4) tryb wyznaczania składów orzekających w dostosowaniu do specjalizacji orzeczniczej sędziów i wpływu spraw,

5) przypadki wyznaczania składów orzekających w drodze losowania z ustaleniem zasad losowania.

Nie ma żadnych wątpliwości, że rozporządzenia i zarządzenia wkraczają  w sferę zastrzeżoną do uregulowania poprzez ustawy. Tak określa Konstytucja RP z 2 kwietnia 1997 roku, a same regulacje podustawowe mają jeden cel: chronienie sędziów przed odpowiedzialnością karno-prawną za naruszenie Konstytucji oraz ustaw.

Wystarczy przeanalizować treść przepisów podustawowych, by dostrzec tę materię chociażby taką z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych:

• 49 1.Przewodniczący wydziału przydziela sprawy sędziom i referendarzom sądowym, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie, w sposób wskazany przez kolegium sądu okręgowego. Sprawozdawcę wyznacza w kolejnych sprawach przewodniczący wydziału według alfabetycznej listy sędziów danego wydziału, uwzględniając stan referatów poszczególnych sędziów, w tym rodzaj i ciężar gatunkowy poszczególnych spraw, celem równomiernego obciążenia sędziów.

2. Przewodniczący wydziału może wyznaczyć sędziego sprawozdawcę
   w kolejnych sprawach, odstępując od kolejności z alfabetycznej listy sędziów, jeżeli sprawa, która ma być przydzielona, pozostaje w związku z inną sprawą z referatu danego sędziego.
3. Sposób przydzielania spraw sędziom w sprawach wpływających do wydziałów karnych sądów pierwszej instancji i sądów odwoławczych określają przepisy K.p.k.

• 50 Przy rozdziale pracy pomiędzy sędziów przewodniczący wydziału przestrzega zasady niezmienności składu orzekającego w toku załatwiania sprawy,
  a w szczególności, aby zmiana sędziego sprawozdawcy zachodziła tylko wyjątkowo.

• 57 Przewodniczący wydziału kieruje całokształtem pracy w wydziale w zakresie spraw sądowych, a w szczególności:

1)        zaznajamia się z pismami wpływającymi do wydziału i bezzwłocznie wydaje co do nich odpowiednie zarządzenia, a pisma stanowiące skargi
lub wnioski dotyczące postępowań sądowych i czynności podjętych
przez sędziów przekazuje prezesowi sądu;

2)        rozdziela pracę pomiędzy sędziów, według zasad ustalonych
przez kolegium sądu, z uwzględnieniem § 49 i wyznacza przewodniczącego posiedzenia – jeżeli sam nie przewodniczy posiedzeniu, a w miarę potrzeby wyznacza również sędziego sprawozdawcę oraz członków składu orzekającego;

3)        układa plan sesji (posiedzeń i rozpraw);

4)        wyznacza terminy w poszczególnych sprawach i wydaje stosowne zarządzenia;

5)        organizuje narady sędziów wydziału, w szczególności w celu przedstawienia zagadnień prawnych budzących wątpliwości, zagadnień,
w których orzecznictwo wydziału jest niejednolite, oraz informuje
o bieżącym orzecznictwie Sądu Najwyższego;

6)        kontroluje zasadność odraczania i przerywania rozpraw i posiedzeń
oraz bieg spraw, w których postępowanie jest przewlekłe;

• 61 1.Do zakresu czynności przewodniczącego posiedzenia należy
  w szczególności:

1)        wydawanie zarządzeń w związku z przygotowaniem posiedzenia
i zarządzeń w toku postępowania;

2)        zapewnienie członkom składu orzekającego możliwości zapoznania się
z aktami sprawy;

3)        dbanie o punktualne rozpoczęcie posiedzenia oraz o niezwłoczne rozstrzyganie, złożonych na posiedzeniu, wniosków stron, a także wniosków  o otwarcie rozprawy;

4)        spowodowanie, aby protokół został podpisany, a akta zwrócone
do sekretariatu bezpośrednio po zakończeniu posiedzenia, zaś
w wyjątkowych wypadkach – najpóźniej w ciągu 3 dni po zakończeniu posiedzenia.

2. Przewodniczący posiedzenia sądu drugiej instancji zarządza odbycie narady wstępnej, jeżeli w sprawie występują skomplikowane zagadnienia faktyczne lub prawne.
3. W razie niezamieszczenia w orzeczeniu niezbędnych rozstrzygnięć
   co do dowodów rzeczowych, kosztów sądowych lub co do zaliczenia tymczasowego aresztowania, przewodniczący posiedzenia podejmuje niezwłocznie czynności zmierzające do wydania postanowienia w tym przedmiocie.

• 62 Sędzia, przy pomocy asystenta sędziego i sekretarza sądowego, kontroluje bieg przydzielonych mu spraw, w tym terminowość wykonywania zarządzeń przez sekretariat wydziału.

• 85 1.W razie odroczenia lub przerwania posiedzenia, należy ogłosić osobom zainteresowanym obecnym na posiedzeniu termin następnego posiedzenia, chyba
  że ze względu na przyczynę odroczenia lub przerwania posiedzenia niezwłoczne wyznaczenie następnego terminu nie jest możliwe.

2. W razie ogłoszenia terminu następnego posiedzenia, należy pouczyć osoby zainteresowane o tym, które z nich mają obowiązek stawić się na następne posiedzenie bez osobnego wezwania, oraz o skutkach niestawiennictwa. Na żądanie osoby zainteresowanej należy wydać jej pismo wskazujące termin stawienia się  w sądzie. Osoby nieobecne na posiedzeniu wzywa się na następne posiedzenie lub zawiadamia o nim na zasadach ogólnych.

• 88 1.Orzeczenie i jego uzasadnienie sporządza przewodniczący posiedzenia
  lub sędzia sprawozdawca.

2. W razie gdy sporządzenie uzasadnienia orzeczenia przez przewodniczącego posiedzenia lub sędziego sprawozdawcę nie jest możliwe lub napotyka przeszkody, których czasu trwania nie można przewidzieć, uzasadnienie sporządza inny sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia. Jeżeli sporządzenie uzasadnienia jest niemożliwe, przewodniczący wydziału czyni o tym wzmiankę w aktach sprawy.
3. Jeżeli, stosownie do ust. 1, sporządzenie uzasadnienia należy do ławnika, przewodniczący wydziału w razie potrzeby wyznaczy sędziego do udzielenia pomocy ławnikowi przy sporządzaniu uzasadnienia.
4. Do sprostowania i uzupełnienia uzasadnienia stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące sprostowania i uzupełnienia orzeczenia.

• 89 1.Zgłoszenie zdania odrębnego zaznacza się przy podpisie złożonym
  na orzeczeniu poprzez zamieszczenie odpowiedniej wzmianki.

2. Sędzia nie ma obowiązku uzasadnienia orzeczenia, do którego zgłosił zdanie odrębne. Jeżeli jednak w sprawie rozpoznanej w składzie jednego sędziego i dwóch ławników zdanie odrębne zgłosił przewodniczący posiedzenia, a żaden z ławników nie podjął się sporządzenia uzasadnienia, sporządza je przewodniczący posiedzenia na podstawie motywów ustalonych w czasie narady.

Rozdział 10

• 106.1. W przypadkach, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r.
  o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552                 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 Nr 169, poz. 1417), sąd wydaje postanowienie i zawiesza postępowanie w sprawie.

2. 2. W postanowieniu, o którym mowa w 1, sąd powinien uzasadnić wątpliwości
   co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, przemawiające za potrzebą skierowania pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego.
3. Po otrzymaniu odpisu orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego sąd podejmuje zawieszone postępowanie.

• Jeżeli pismo wszczynające postępowanie nie odpowiada warunkom formalnym, a z treści pisma wynika, że podlega ono odrzuceniu albo że sprawę należy przekazać innemu sądowi lub innemu organowi, przewodniczący wydziału wyznacza posiedzenie niejawne bez wzywania strony do usunięcia braków formalnych pisma, chyba że bez ich usunięcia nie można wydać postanowienia                w przedmiocie odrzucenia pisma lub przekazania sprawy.

2. W przypadku określonym w ust. 1 nie zachodzi również potrzeba sprawdzenia wartości przedmiotu sporu, chyba że od wartości tej zależy właściwość sądu. Nie wzywa się także do uiszczenia opłat sądowych ani nie rozpoznaje wniosku  o przyznanie zwolnienia od kosztów sądowych, chyba że składający pismo wniósł środek odwoławczy od postanowienia o odrzuceniu pisma lub przekazaniu sprawy.
3. Sprawdzenie wartości przedmiotu sporu powinno nastąpić w każdym przypadku, w którym podana wartość nasuwa uzasadnione wątpliwości, a od wartości
   tej zależy właściwość sądu albo wysokość opłat sądowych.
   

• 115 1.W sprawach, których charakter zezwala na zawarcie ugody, protokół posiedzenia powinien zawierać wzmiankę o tym, czy strony były nakłaniane do ugody oraz z jakiej przyczyny do ugody nie doszło.

2. W protokole należy również odnotować odczytanie zeznań świadka i przeprowadzenie dowodu z akt innej sprawy przez ujawnienie treści dokumentów  i zapisów lub określenie kart akt, na których się one znajdują.
3. Wszelkie sprostowania i uzupełnienia treści protokołu należy omówić w końcowej części protokołu przed jego podpisaniem albo w osobnej uwadze podpisanej przez protokolanta i przewodniczącego posiedzenia.

• 116 Wzmiankę zastępującą protokół przy wydaniu wyroku zaocznego na rozprawie umieszcza się nad sentencją wyroku. Wzmianka obejmuje: datę rozprawy, dane co do obecności powoda, stwierdzenie, że pozwany nie stawił się mimo należytego powiadomienia go o terminie posiedzenia, nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności i nie składał wyjaśnień albo że mimo stawienia się nie brał udziału w sprawie, oraz dane dotyczące ogłoszenia wyroku. Wzmiankę podpisują przewodniczący posiedzenia i protokolant.

• 177 Wezwanie pracownika, dokonywane w sposób określony w art. 472 K.p.c., może być w szczególności dokonane telefonicznie za pośrednictwem pracodawcy, u którego pracownik ten jest zatrudniony. O czynności tej należy uczynić wzmiankę  w aktach sprawy, z uwzględnieniem nazwiska i stanowiska osoby, której przekazano informację.

• 178 1. Uznając potrzebę przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, sędzia, któremu przydzielono sprawę, bada, czy akta sprawy zawierają niezbędną dokumentację dotyczącą leczenia, uzyskiwanych zarobków i charakteru zatrudnienia, a w razie stwierdzenia braku takiej dokumentacji lub gdy jest niepełna – zarządza jej przedstawienie lub uzupełnienie. W sprawach, w których kwestią sporną jest data, okres powstania niezdolności do pracy lub inna podobna okoliczność, sąd podejmuje czynności zmierzające do uzyskania właściwej dokumentacji.

2. W razie dokonania przez pracownika lub ubezpieczonego, działającego bez adwokata lub radcy prawnego, zgłoszenia w trybie art. 466 K.p.c., osoba przyjmująca zgłoszenie zapisuje dane osobowe pracownika lub ubezpieczonego oraz treść zgłoszonego żądania, ze wskazaniem przeciwko komu jest skierowane, i przedstawia je niezwłocznie przewodniczącemu wydziału

Należy dodać, że ustawy kodeksowe oraz ustawy związane z sądownictwem są przygotowywane przez samych sędziów, o czym jest mowa powyżej. Sędziowie posiadają immunitet materialny cywilny w związku z wykonywaniem zawodu. Czyli – nie odpowiadają finansowo za swoje błędy, bo to przejmuje skarb państwa. Natomiast ten immunitet nie chroni sędziów przed odpowiedzialności karną za popełnione przestępstwo w związku z wykonywaniem zawodu sędziego. Wynika to bezpośrednio z art. 42 oraz art. 181 Konstytucji RP, a potwierdza to art. 178 ust.1; sędziowie podlegają Konstytucji oraz ustawom, czyli mają wykonywać postanowienia tych aktów prawnych, a nie polemizować z nimi lub na drodze wykładni je zmieniać dla własnej wygody i ochrony.

Zgodnie z zasadami techniki prawodawczej projektodawca przy projektowaniu ustaw ma między innymi obowiązek:

• zdania w ustawie redagować zgodnie z powszechnie przyjętymi regułami składni języka polskiego, unikając zdań wielokrotnie złożonych.
• posługiwać się poprawnymi wyrażeniami językowymi (określeniami) w ich podstawowym i powszechnie przyjętym znaczeniu.
• w ustawie należy posługiwać się określeniami, które zostały użyte w ustawie podstawowej dla danej dziedziny spraw, w szczególności w ustawie określanej jako “kodeks” lub “prawo”.
• do oznaczenia jednakowych pojęć używa się jednakowych określeń, a różnych pojęć nie oznacza się tymi samymi określeniami.

Można tak dalej wymieniać obowiązki, które nie są wypełnione!!!

Ale jak widać na przykładzie jednego rozporządzenia znaleziono sposób na to, by sędziowie nie odpowiadali karnie za niedopełnienie obowiązków służbowych. Przeniesiono te obowiązki do przepisów podustawowych!!!!!

Jest to analogiczna sytuacja jak z członkami Rady Ministrów, by odsunąć od siebie odpowiedzialność przed Trybunałem Stanu przeniesiono obowiązki do przepisów podustawowych.

V

Art. 197.

Organizację Trybunału Konstytucyjnego oraz tryb postępowania przed Trybunałem określa ustawa.

Ustawa 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U.1997. 643), czyli jest to ustawa uchwalona przed wejściem w życie nowej Konstytucji RP.

Sama ustawa deleguje do uchwalenia Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Trybunału Konstytucyjnego. Konstytucja tego nie przewiduje.

Artykuł 14

1. Do kompetencji Zgromadzenia Ogólnego należy:

• uchwalanie regulaminu Trybunału,

Artykuł 16

Prezes Trybunału reprezentuje Trybunał na zewnątrz oraz wykonuje czynności określone w ustawie i regulaminie.

Artykuł 40

Wewnętrzny tok postępowania z wnioskami, skargami konstytucyjnymi i pytaniami prawnymi określa regulamin Trybunału.

Ustawowa delegacja do uchwalenia Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego narusza konstytucyjne upoważnienie do unormowania spraw poprzez ustawę.

Pytanie czy polityczni sędziowie Trybunału rozumieją słowo pisane. Może jakby stosowali się do Konstytucji RP w sprawie art. 197 Konstytucji RP, to nie byłoby politycznych oraz sprzecznych z Konstytucją wyroków TK. Nie byłoby wyroków, które nawzajem są sprzeczne.

Np.

Z jednej strony Trybunał stwierdza, że:

w trybie skargi konstytucyjnej przedmiotem kontroli nie może być przepis nowelizujący /…/ a wynikająca z jego treści zmiana prawa winna być badana poprzez kontrolę konstytucyjności ustawy znowelizowanej” (wyrok TK z 12.12.2005,
SK 20/04).

Przepisy zmieniające mają charakter niesamodzielny, nie służą bezpośrednio do wyrażania norm prawnych – mają jednak charakter normatywny (por. orzeczenie
TK z 7.06.1989, U 15/88).

Ale w wyrokach np.

• z 20 grudnia 1999 r. sygn. akt K 4/99 – zaskarżony był przepis nowelizujący, który mógł dotyczyć tylko wniosków złożonych od dnia wejścia w życie ustawy z FUS. Zdefiniował to przepis prawa określony w art. 185 ust.2 pkt1 ustawy z FUS z pominięciem osób wymienionych w art. 1 ust. 2 ustawy z FUS.
• 19 grudnia 2012 r. sygn. akt K 9/12 – zaskarżone były przepisy nowelizujące pomimo wejścia w życie ustawy. Przepisy zaskarżył Prezydent i RPO!!! Czy w tych instytucjach prawnicy nie znają podstaw zaskarżenia?

Trybunał rozpoznawał skargi wnioskodawców, w których zaskarżeniu podlegały przepisy nowelizujące po wejściu ich w życie, co jest niedopuszczalne ze wzorcami konstytucyjnymi. Albo wzorce są stałe, albo ich nie ma wcale.

Należy tu przypomnieć stanowisko Marszałka Sejmu do stanowisku przed TK z 10 października 2014 roku o sygn. akt K 53/13

„Sejm przyjmuje więc, że rzeczywistym przedmiotem badania w niniejszej sprawie powinny być – z jednym wyjątkiem, o czym w pkt III.5 i III.6 niniejszego pisma – artykuły ustaw podstawowych (nowelizowanych) w brzmieniu nadanym przez ustawę nowelizującą.

Podsumowując dotychczasowe ustalenia do rekonstrukcji zakresu zaskarżenia wynikającego z wniosku grupy posłów, należy uznać, że:

– po pierwsze, kontrolą należy co do zasady objąć przepisy znowelizowane,

a nie przepisy nowelizujące”;

Mamy sytuacje tego rodzaju, że stanowiska Marszałka Sejmu w postępowaniach sygn. akt K 4/99 oraz K 9/12 są nieprawdziwe i miały posłużyć do obejścia prawa.

Następnym kuriozum to postanowienie z 24 października 2001 r. sygn. akt
SK 10/01.

Trybunał Konstytucyjny w tym postanowieniu orzekał w pełnym składzie, ale należy dodać, że pięciu sędziów oparło się politycznemu wpływowi i złożyli odmienne zdanie.

Natomiast dziesięciu sędziów – wbrew Konstytucji RP – dokonało oceny przepisu konstytucyjnego określonego w art. 32 Konstytucji RP.

Dziesięciu sędziów Trybunału, z nadania politycznego, uznało dyskryminacje za dopuszczalną z mocy Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r., a najbardziej kuriozalne jest to, że powołało się na dopuszczalną nierówność z przełomu XIX i XX wieku:

Równość nie oznacza jednakowej sytuacji faktycznej i prawnej wszystkich, ale polega na “jednakowem uzdolnieniu do rozmaitych praw” (A. Esmein, Prawo konstytucyjne, tłum. W. Konopczyński, K. Lutostański, Warszawa 1921, s. 427).

Rzecz niebywała, wzorcem konstytucyjnym są wywody przedstawiciela państwa, gdzie konstytucja gwarantowała równość wszystkim obywatelom, ale system społeczny we Francji nie ulegał żadnym zmianom.

Państwo, które posiadało kolonie zamorskie i wyzyskiwało inne Narody, gdzie zdecydowana większość społeczeństwa żyła w biedzie i nie miała żadnych praw, gdzie kobiety uzyskały prawa wyborcze dopiero w 1944 roku.

Sędziowie TK, którzy dokonali wykładni art. 32 Konstytucji RP niezgodnie
z brzmieniem tego przepisu, a na podstawie wykładni to:

Jerzy Ciemniewski – działał w solidarności od 1998 r. – 2007 sędzia TK w I, II, III kadencji sejmu, poseł z ramienia unii demokratycznej i unii wolności

† Zdzisław Czeszejko-Sochacki – sędzia TK 1993 – 2001 W opublikowanym
w „Rzeczpospolitej” artykule Piotr Pałka napisał, że od 1949 Czeszejko-Sochacki był tajnym współpracownikiem organów bezpieczeństwa Polski Ludowej o pseudonimie „Lech”

Teresa Dębowska-Romanowska – ekspert solidarności sędzia TK 1997 – 2006
z rekomendacji unii wolności

Stefan J. Jaworski – działał w związku młodzieży wiejskiej i ZSL sędzia TK
1993 – 2001

Wiesław Johann – od 1982 roku był obrońca w procesach politycznych sędzia
TK 1997 – 2006 z rekomendacji AWS

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – sędzia TK 1997 – 2006 z rekomendacji AWS

Andrzej Mączyński – sprawozdawca – uczestniczył w pracach centrum obywatelskich inicjatyw ustawodawczych solidarności sędzia TK 1997 – 2006
z rekomendacji AWS

Janusz Niemcewicz – w latach 80 występował jako obrońca opozycjonistów
w procesach politycznych sędzia TK od 2001 – 2010 w II kadencji sejmu poseł
z ramienia unii demokratycznej, a następnie unii wolności

Jadwiga Skórzewska-Łosiak – w latach 80 działała w solidarności; z jej ramienia brała udział w obradach okrągłego stołu sędzia TK 1995 – 2003 działała w solidarności

Marian Zdyb – był członkiem ZChN sędzia TK 1997 – 2006 z rekomendacji AWS

Poniżej sędziowie TK, którzy mieli odrębne zdania w sprawie art. 32 Konstytucji RP

Marek Safjan – przewodniczący, Lech Garlicki, Krzysztof Kolasiński, Jerzy Stępień,

Janusz Trzciński

Polityczni sędziowie Trybunału Konstytucyjnego tym postanowieniem urzeczywistnili klasowość kast w Polsce. Należy tu również przypomnieć, że jest to wynik wcześniejszego bezprawia wobec żołnierzy zawodowych. Miało to utrzymać dysproporcje, które zostały wprowadzone przez Europejską Kartę Społeczną ratyfikowaną w 1997 roku, a opublikowaną w 1999 roku oraz bezprawnymi działaniami w sprawie waloryzacji emerytur wojskowych

A na przyszłość miały utrzymywać dysproporcje w prawach OBYWATELI RP z prawami innych obywateli UE. Tu również należy przypomnieć, że już 7 grudnia 2000 r. podczas szczytu Rady Europejskiej w Nicei w imieniu trzech organów Unii Europejskiej: Parlamentu, Rady UE oraz Komisji uchwalono i podpisano kartę praw podstawowych Unii Europejskiej – zbiór fundamentalnych praw człowieka i obowiązków obywatelskich.

Powtórnie, z pewnymi poprawkami został podpisany przez przewodniczących tych organów podczas szczytu w Lizbonie 12 grudnia 2007 r. Moc wiążąca dokumentu została nadana przez traktat lizboński podpisany 13 grudnia 2007 roku, który wszedł w życie 1 grudnia 2009 roku

I tym sposobem solidarność, która walczyła podobno o solidarność o godne życie, a może inaczej, ci którzy na grzbietach OBYWATELI doszli do władzy i zaczęli rządzić w ich imieniu, pozbawili tych OBYWATELI praw takich jak w tytule IV SOLIDARNOŚĆ:

KARTA PRAW PODSTAWOWYCH UNII EUROPEJSKIEJ

(2010/C 83/02)

TYTUŁ IV

SOLIDARNOŚĆ

Artykuł 27

Prawo pracowników do informacji i konsultacji w ramach przedsiębiorstwa

Pracownikom i ich przedstawicielom należy zagwarantować, na właściwych poziomach, informację i konsultację we właściwym czasie, w przypadkach i na warunkach przewidzianych w prawie Unii oraz ustawodawstwach i praktykach krajowych.

Artykuł 28

Prawo do rokowań i działań zbiorowych

Pracownicy i pracodawcy, lub ich odpowiednie organizacje, mają, zgodnie z prawem Unii oraz ustawodawstwami i praktykami krajowymi, prawo do negocjowania i zawierania układów zbiorowych pracy na odpowiednich poziomach oraz do podejmowania, w przypadkach konfliktu interesów, działań zbiorowych, w tym strajku, w obronie swoich interesów.

Artykuł 29

Prawo dostępu do pośrednictwa pracy

Każdy ma prawo dostępu do bezpłatnego pośrednictwa pracy.

Artykuł 30

Ochrona w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z pracy

Każdy pracownik ma prawo do ochrony w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z pracy, zgodnie z prawem Unii oraz ustawodawstwami i praktykami krajowymi.

Artykuł 31

Należyte i sprawiedliwe warunki pracy

1. Każdy pracownik ma prawo do warunków pracy szanujących jego zdrowie, bezpieczeństwo i godność.
2. Każdy pracownik ma prawo do ograniczenia maksymalnego wymiaru czasu pracy, do okresów dziennego i tygodniowego odpoczynku oraz do corocznego płatnego urlopu.

Artykuł 32

Zakaz pracy dzieci i ochrona młodocianych w pracy

Praca dzieci jest zakazana. Minimalny wiek dopuszczenia do pracy nie może być niższy niż minimalny wiek zakończenia obowiązku szkolnego, bez uszczerbku dla uregulowań bardziej korzystnych dla młodocianych i z wyjątkiem ograniczonych odstępstw.

Młodociani dopuszczeni do pracy muszą mieć zapewnione warunki pracy odpowiednie dla ich wieku oraz być chronieni przed wyzyskiem ekonomicznym oraz jakąkolwiek pracą, która mogłaby szkodzić ich bezpieczeństwu, zdrowiu lub rozwojowi fizycznemu, psychicznemu, moralnemu i społecznemu albo utrudniać im edukację.

Artykuł 33

Życie rodzinne i zawodowe

1. Rodzina korzysta z ochrony prawnej, ekonomicznej i społecznej.
2. W celu pogodzenia życia rodzinnego z zawodowym każdy ma prawo do ochrony przed zwolnieniem z pracy z powodów związanych z macierzyństwem i prawo do płatnego urlopu macierzyńskiego oraz do urlopu wychowawczego po urodzeniu lub przysposobieniu dziecka.

Artykuł 34

Zabezpieczenie społeczne i pomoc społeczna

1. Unia uznaje i szanuje prawo do świadczeń z zabezpieczenia społecznego oraz do usług społecznych, zapewniających ochronę w takich przypadkach, jak: macierzyństwo, choroba, wypadki przy pracy, zależność lub podeszły wiek oraz w przypadku utraty zatrudnienia, zgodnie z zasadami ustanowionymi w prawie Unii oraz ustawodawstwach i praktykach krajowych.
2. Każdy mający miejsce zamieszkania i przemieszczający się legalnie w obrębie Unii Europejskiej ma prawo do świadczeń z zabezpieczenia społecznego i przywilejów socjalnych zgodnie z prawem Unii oraz ustawodawstwami i praktykami krajowymi.
3. W celu zwalczania wykluczenia społecznego i ubóstwa, Unia uznaje i szanuje prawo do pomocy społecznej i mieszkaniowej dla zapewnienia, zgodnie z zasadami ustanowionymi w prawie Unii oraz ustawodawstwach i praktykach krajowych, godnej egzystencji wszystkim osobom pozbawionym wystarczających środków.

Artykuł 35

Ochrona zdrowia

Każdy ma prawo dostępu do profilaktycznej opieki zdrowotnej i prawo do korzystania z leczenia na warunkach ustanowionych w ustawodawstwach i praktykach krajowych. Przy określaniu i realizowaniu wszystkich polityk i działań Unii zapewnia się wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego.

Artykuł 36

Dostęp do usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym

Unia uznaje i szanuje dostęp do usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, przewidziany w ustawodawstwach i praktykach krajowych, zgodnie z Traktatami, w celu wspierania spójności społecznej i terytorialnej Unii.

Artykuł 37

Ochrona środowiska

Wysoki poziom ochrony środowiska i poprawa jego jakości muszą być zintegrowane z politykami Unii i zapewnione zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju.

Artykuł 38

Ochrona konsumentów

Zapewnia się wysoki poziom ochrony konsumentów w politykach Unii.

TYTUŁ V

PRAWA OBYWATELSKIE

Tu należy również przypomnieć inny wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który wiązał przywołany skład orzekający w dniu wydania postanowienia.

A mianowicie wyrok z 10 lipca 2000 r. sygn. akt SK 12/99.

W Konstytucji z 1997 r. prawo do sądu zostało expressis verbis wyrażone w art. 45 ust. 1, zgodnie z którym “każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd”. Przepis ten, zamieszczony w rozdziale poświęconym wolnościom i prawom osobistym człowieka i obywatela, jest źródłem prawa podmiotowego przysługującego jednostce. Miejsce art. 45 w systematyce konstytucji wskazuje na autonomiczny charakter prawa do sądu. Nie jest ono jedynie instrumentem umożliwiającym wykonywanie innych praw i wolności konstytucyjnych, lecz ma byt samoistny i podlega ochronie niezależnie od naruszenia innych praw podmiotowych (por. A. Wróbel, Glosa do trzech wyroków Trybunału Konstytucyjnego, Przegląd Sejmowy z 2000 r., nr 1, s. 208).

Takim przepisem expressis verbis czyli dobitnie mówiąc, bez osłonek jest art. 32 Konstytucji, który znajduje się w tym samy rozdziale poświęconym wolnościom
i prawom osobistym człowieka i obywatela, jest źródłem prawa podmiotowego przysługującego jednostce. Nie ma tu żadnego znaczenia, że art. 32 został umieszczony w zasadach ogólnych tego rozdziału, bo tu znajdują się jeszcze inne przepisy konstytucyjne art. 30, art. 31, art. 33, art. 34, art.35, art. 36, art. 37!!!

Czy w takim razie te przepisy również nie są samodzielne, są przepisami drugiej kategorii, gorszymi przepisami od ustaw?

A gdzie art. 8 ust. 2 Konstytucji RP przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba, że Konstytucja stanowi inaczej.

Czy ten przepis też podlega interpretacji przez sędziów TK?

VI

Art. 208.

1. Rzecznik Praw Obywatelskich stoi na straży wolności i praw człowieka  i obywatela określonych w Konstytucji oraz w innych aktach normatywnych.
2. Zakres i sposób działania Rzecznika Praw Obywatelskich określa ustawa.

Ustawa z 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (Dz.U.2001.147)

Art. 20. 1. Rzecznik wykonuje swoje zadania przy pomocy Biura Rzecznika Praw Obywatelskich.
2. Rzecznik nadaje, w drodze zarządzenia, statut, który określa zadania i organizację Biura.

Rzecznik Praw Obywatelskich winien znać Konstytucję RP!!!

Konstytucja nie przewiduje wydawania zarządzeń przez Rzecznika, a więc delegacja narusza Konstytucje RP. Ponadto wydanie zarządzenia ma absolutnie charakter blankietowy. Po za tym zarządzeniem jednoosobowy organ Konstytucyjny nie może scedować swoich obowiązków na inne osoby jak to uczynił Rzecznik w zarządzeniu.

Należy przypomnieć treść art. 93 ust. 2 Konstytucji RP zarządzenie nie może być podstawą decyzji wobec obywateli, osób prawnych oraz innych podmiotów.

Ale Rzecznik Praw Obywatelskich, który osobiście dostrzegł niekonstytucyjność aktów prawnych nie ma tu znaczenia. I tak:

Rzecznik dostrzegł:

niekonstytucyjność sygn. akt K 56/02, która dotyczyła:

– art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 86, poz. 433 i Nr 141, poz. 692, z 1996 r.
Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 80, poz. 506 i Nr 106, poz. 678, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 86, poz. 964 i Nr 93, poz. 1063, z 2000 r. Nr 6,
poz. 70 i Nr 48, poz. 550 oraz z 2001 r. Nr 4, poz. 24, Nr 81, poz. 877, Nr 100,
poz. 1085, Nr 125, poz. 1368 i Nr 154, poz. 1800) z art. 92 ust. 1 Konstytucji,

– § 11 ust. 2 i § 12 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 marca 1996 r. w sprawie ekwiwalentu konserwacyjnego oraz równoważnika mieszkaniowego, przysługujących osobom uprawnionym do osobnych kwater stałych i najemcom lokali mieszkalnych (Dz. U. Nr 37, poz. 165, z 1997 r. Nr 52, poz. 331, z 1998 r. Nr 45, poz. 275, z 1999 r. Nr 22, poz. 203, z 2000 r. Nr 44, poz. 511 oraz z 2001 r. Nr 43, poz. 484) z art. 39 ust. 3 ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 86, poz. 433 i Nr 141, poz. 692, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 80, poz. 506 i Nr 106, poz. 678, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 86, poz. 964 i Nr 93, poz. 1063, z 2000 r. Nr 6, poz. 70 i Nr 48, poz. 550 oraz z 2001 r. Nr 4, poz. 24, Nr 81, poz. 877, Nr 100, poz. 1085, Nr 125, poz. 1368 i Nr 154, poz. 1800),

– § 11 ust. 2 i § 12 rozporządzenia wskazanego w punkcie drugim z art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji RP, niekonstytucyjność sygn. akt K 8/14, która dotyczyła:

– art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 13 lutego 1984 r. o funkcjach konsulów Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r. Nr 215, poz. 1823, ze zm.) z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

– zarządzenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 4 listopada 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed konsulem (M. P. Nr 35, poz. 233) z art. 93 ust. 1 i ust. 2 zdanie drugie w związku z art. 87 ust. 1 Konstytucji,

Ale tenże rzecznik nie dostrzega, że jego działanie również określają Konstytucja i ustawy, a nie zarządzenia wydawane przez samego siebie. To już nie jest kuriozum, to jest świadome cyniczne naruszenie Konstytucji RP przez jednoosobowy organ konstytucyjny.

           Panie Prezydencie –

na przykładzie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 26 marca 2013 r. sygn. akt K 11/12, z 28 października 2014 sygn. akt K 8/14, za niezgodne z Konstytucją RP należy uznać ustawowe upoważnienie do uregulowania w rozporządzeniach materii zastrzeżonej dla ustaw. To samo dotyczy ustawowego upoważnienia do uregulowania w zarządzeniach materii zastrzeżonej dla ustaw.

„Kwestionowane przepisy ustawowe upoważniające do uregulowania w rozporządzeniach materii zastrzeżonej dla ustaw naruszają również art. 92 ust. 1 konstytucji, ponieważ wadliwie określają zakres spraw przekazanych do unormowania w aktach wykonawczych.

Trybunał stwierdził, że orzekanie o zgodności z konstytucją kwestionowanych przepisów rozporządzeń jest zbędne, ponieważ następstwem stwierdzenia niekonstytucyjności kwestionowanych upoważnień ustawowych jest utrata mocy obowiązującej wydanych na ich podstawie rozporządzeń z chwilą wejścia w życie orzeczenia Trybunału.”

Panie Prezydencie –

zgodnie z art. 126 ust.2 pierwsza część zdania brzmi Prezydent Rzeczypospolitej czuwa nad przestrzeganiem Konstytucji RP. Natomiast z art. 156 ust. 2 Konstytucji RP wynika, że Prezydent jest uprawniony do złożenia wniosku o pociągnięcie członka Rady Ministrów do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu. Jest to inicjatywa, która zgodnie z art. 144 ust.3 pkt 13 nie musi dla swojej ważności posiadać podpisu Prezesa Rady Ministrów.

Niewypełnienie art. 236 ust.1 Konstytucji jest wielotorowe:

• Bezpośrednie dotyczące samych członków Rady Ministrów, w celu uniknięcia odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu za naruszenie Konstytucji RP i ustaw, art. 156 ust.1 Konstytucji RP
• Dotyczące bezpośrednich naruszeń przepisów określonych w Konstytucji RP wobec OBYWATELI,
• Dotyczące organów władzy sądowniczej i Trybunałów,
• Dotyczące organów kontroli państwowej i ochrony prawa.

Z tego wszystkiego wynika, że mamy do czynienia ze zorganizowaną grupą urzędników władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, a także organów kontroli, którzy projektują, uchwalają i stosują przepisy prawa niezgodnie
z Konstytucją RP.

Za Stowarzyszenie

Prezes Zarządu

Tomasz Gumienny

Wykonano w egz.

Egz. nr 1 Prezydent RP

Egz. nr 2 Komisja odpowiedzialności konstytucyjnej

Egz. nr 3 Prokurator Generalny

Egz. nr 4 a/a,   do Pana Pawła Kukiz, media