LUDOBÓJSTWO W PRAWIE MIĘDZYNARODOWYM

Zbrodnia ludobójstwa jest zdefiniowana w prawie międzynarodowym w Konwencji o Zapobieganiu i Karaniu Ludobójstwa.

Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze

Gregory H. Stanton, Prezydent, Genocide Watch

 Artkuł II: W aktualnej Konwencji, ludobójstwo jest określane jako jakikolwiek czyn popełniany w zamiarze zniszczenia, w całości lub części, grup narodowościowych, etnicznych, rasowych lub religijnych, a mianowicie:

  (a) Zabójstwa członków grupy;

(b) Spowodowanie poważnego uszkodzenia ciała lub zdrowia psychicznego członków grupy;

(c) Umyślne stworzenie dla członków grupy warunków życia obliczonych na spowodowanie ich całkowitego lub częściowego zniszczenia fizycznego.

(d) Narzucanie działań mających na celu zapobieganie urodzeniom w obrębie grupy

(e) Przymusowe przekazywanie dzieci członków grupy do innej grupy.

 Artykuł III: Następujące czyny winny podlegać karze:

  (a) Ludobójstwo;

   (b) Spiskowanie w celu popełnienia ludobójstwa;

   (c) Bezpośrednie i publiczne podburzanie do popełnienia ludobójstwa;

   (d) Usiłowanie popełnienia ludobójstwa;

   (e) Współudział w ludobójstwie.

Konwencja o Ludobójstwie została przyjęta przez Walne Zgromadzenie Organizacji Narodów Zjednoczonych 9 grudnia 1948 roku. Konwencja obowiązuje od 12 stycznia 1951 roku. Ponad 150 krajów zatwierdziło Konwencję o Ludobójstwie, a ponad 70 krajów wprowadziło zmiany we własnych kodeksach karnych. Treść Artykułu II Konwencji o Ludobójstwie została włączona jako zbrodnia w Artykule 6 w Rzymskim Statucie Międzynarodowego Trybunału Karnego z 1988 roku.

Czyny podlegające karze: Następujące czyny są aktami ludobójstwa jeśli popełnione jako część działań/polityki/programów mających na celu zniszczenie grupy:

Zabijanie członków grupy do których zaliczane jest bezpośrednie zabójstwo, jak również akty powodujące śmierć.

Spowodowanie poważnego uszkodzenia ciała lub zdrowia psychicznego do których jest zaliczane powodowanie wstrząsu/urazu psychicznego na członkach grupy poprzez stosowane na szeroką skalę tortury, gwałty, przemoc seksualną, przymus i nakłanianie do używania środków odurzających oraz poważne okaleczenia ciała.

Umyślne stworzenie dla członków grupy warunków życia obliczonych na zniszczenie fizyczne grupy zawiera celowe pozbawienie środków niezbędnych dla fizycznego przetrwania grupy, jak woda pitna, jedzenie, ubranie, schronienie i usługi medyczne. Pozbawienie sposobów pozwalających na zachowanie życia może zostać narzucone poprzez konfiskację plonów, zablokowanie dostępu do artykułów spożywczych, zamknięcie w obozach, przymusowe przesiedlenia lub zesłanie na pustkowia.

Zapobieganie urodzeniom do których należy narzucona sterylizacja, przymusowa aborcja, zakaz związków małżeńskich i długoterminowa separacja kobiet i mężczyzn zmierzająca do zapobieżenia prokreacji.

Przymusowe przekazywanie dzieci może zostać narzucone poprzez zastosowanie siły, albo poprzez zastraszenie przemocą, poprzez różne formy przymusu, uwięzienie, za pomocą psychologicznej opresji i innych form nacisku. Konwencja o Prawach Dziecka określa dzieci jako osoby poniżej 14 roku życia.

 Akt ludobójstwa nie musi zabić albo przyczynić się do śmierci członków grupy. Spowodowanie poważnego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia psychicznego członków grupy, zapobieganie narodzinom i przekazywanie dzieci są aktami ludobójstwa, jeśli popełnione jako część polityki mającej doprowadzić do unicestwienia grupy.

 Jest zbrodnią planowanie albo podżeganie do ludobójstwa, nawet zanim zabójstwa zostały zapoczątkowane; zbrodnią też jest pomoc i nakłanianie do ludobójstwa: akty przestępcze dotyczą konspiracji, bezpośredniego i publicznego podżegania, próby popełnienia ludobójstwa i współudział w (przygotowaniach) do ludobójstwa.

 Najważniejsze zwroty:

 Zbrodnia ludobójstwa zawiera dwa elementy: zamiar i czyn.

 „Zamierzony” znaczy celowy. Zamiar może być udowodniony bezpośrednio z wypowiedzi albo zarządzeń. Znacznie częściej jednak, musi być wywnioskowany z systematycznych szablonów sharmonizowanych działań.

 Zamiar jest inny niż motyw. Jakikolwiek by nie był motyw zbrodni (wywłaszczenie ziemi, bezpieczeństwo narodowe, integralność terytorium, itd.,) jeśli sprawcy popełniają czyn zamierzający do zniszczenia grupy, a nawet jej części, jest to ludobójstwem.

 Zwrot „całość lub część”(grupy) jest istotny. Sprawcy nie muszą mieć intencji unicestwienia całej grupy. Zniszczenie nawet części grupy (jak np. inteligencji, albo osób zamieszkujących jeden region) jest także ludobójstwem. Większość władz domaga się działań zamierzonych na zniszczenie znacznej liczby członków grupy – masowej zagłady. Niemniej jednak, nawet indywidualny zbrodniarz może być winny ludobójstwa, nawet, gdy zabije tylko jedną osobę, jeśli było mu wiadomo, że bierze udział w szerszym planie zniszczenia grupy.

 Prawo chroni cztery grupy  – narodowościowe, etniczne, rasowe i religijne

 Grupa narodowościowa jest rozumiana jako zbiór osób, których tożsamość jest zdefiniowana przez wspólne państwo narodowe albo pochodzenie narodowe (narodowość).

 Grupa etniczna jest zbiorem osób, których tożsamość jest określona przez wspólne tradycje kulturowe, język lub dziedzictwo kulturowe.

 Grupa rasowa to zbór osób, których tożsamość definiują określone cechy fizyczne.

 Grupa religijna określana jest jako grupa ludzi, której tożsamość definiuje wspólne wyznanie religijne, wierzenia, doktryny, praktyki lub rytuały.

  Źródło: http://www.genocidewatch.org/genocide/whatisit.html

              http://prawo.uni.wroc.pl/pliki/1929

             http://pl.wikipedia.org/wiki/Ludob%C3%B3jstwo

KONWENCJA W SPRAWIE ZAPOBIEGANIA I KARANIA ZBRODNI LUDOBÓJSTWA

Uchwalona przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 9 grudnia 1948 r.

Umawiające się Strony po rozważeniu zawartej w rezolucji Ogólnego Zgromadzenia Narodów Zjednoczonych Nr 96/I z dnia 11 grudnia 1946 r. deklaracji, stwierdzającej, że ludobójstwo jest zbrodnią w obliczu prawa międzynarodowego, sprzeczną z duchem i celami Narodów Zjednoczonych i potępioną przez świat cywilizowany:

– uznając, że we wszystkich okresach historycznych ludobójstwo wyrządziło ludzkości wielkie  straty;

– w przekonaniu, że międzynarodowa współpraca jest konieczna dla uwolnienia ludzkości od tej ohydnej klęski;

– zgadzają się na poniższe postanowienia:

 Artykuł I.

Umawiające się Strony potwierdzają, że ludobójstwo, popełnione zarówno w czasie pokoju jak podczas wojny, stanowi zbrodnię w obliczu prawa międzynarodowego, oraz zobowiązują się zapobiegać tej zbrodni i karać ją.

Artykuł II.

W rozumieniu Konwencji niniejszej ludobójstwem jest którykolwiek z następujących czynów, dokonany w zamiarze zniszczenia w całości lub części grup narodowych, etnicznych, rasowych lub religijnych, jako takich:

1. a) zabójstwo członków grupy,
2. b) spowodowanie poważnego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia psychicznego członków grupy,
3. c) rozmyślne stworzenie dla członków grupy warunków życia, obliczonych na spowodowanie ich całkowitego lub częściowego zniszczenia fizycznego,
4. d) stosowanie środków, które mają na celu wstrzymanie urodzin w obrębie grupy,
5. e) przymusowe przekazywanie dzieci członków grupy do innej grupy.

Artykuł III.

Następujące czyny podlegają karze:

1. a) ludobójstwo,
2. b) zmowa w celu popełnienia ludobójstwa,
3. c) bezpośrednie i publiczne podżeganie do popełnienia ludobójstwa,
4. d) usiłowanie popełnienia ludobójstwa,
5. e) współudział w ludobójstwie.

Artykuł IV.

Winni ludobójstwa lub któregokolwiek z czynów, wymienionych w Artykule III, będą karani bez względu na to, czy są konstytucyjnie odpowiedzialnymi członkami rządu, funkcjonariuszami publicznymi czy też osobami prywatnymi.

Artykuł V.

Umawiające się Strony zobowiązują się do wydania, zgodnie z ich konstytucjami, przepisów prawnych koniecznych do wykonania postanowień niniejszej Konwencji, a w szczególności do skutecznego karania winnych ludobójstwa lub innych czynów, wymienionych w Artykule III.

Artykuł VI.

Osoby oskarżone o ludobójstwo lub inne czyny wymienione w Artykule III będą sądzone przez właściwy trybunał państwa, na którego obszarze czyn został dokonany, lub przez międzynarodowy trybunał karny, którego kompetencja będzie obejmowała te Umawiające się Strony, które kompetencję te przyjmą.

Artykuł VII.

Ludobójstwo i inne czyny wymienione w Artykule III nie będą uważane za przestępstwa polityczne, o ile chodzi o dopuszczalność ekstradycji.

Umawiające się Strony zobowiązują się w takich przypadkach dokonywać ekstradycji zgodnie z ich ustawami i obowiązującymi traktatami.

Artykuł VIII.

Każda z Umawiających się Stron może zwrócić się do właściwych organów Narodów Zjednoczonych o przedsięwzięcie przewidzianych w Karcie Narodów Zjednoczonych środków, które uznają za odpowiednie dla zapobieżenia i stłumienia aktów ludobójstwa lub innych czynów wymienionych w Artykule III.

Artykuł IX.

Spory pomiędzy Umawiającymi się Stronami, dotyczące wykładni, stosowania lub wykonania niniejszej Konwencji, jak również spory, dotyczące odpowiedzialności państwa za ludobójstwo lub inne czyny wymienione w Artykule III, będą oddawane do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości na żądanie którejkolwiek Strony w sporze.

Artykuł X.

Konwencja niniejsza, której teksty chiński, angielski, francuski, rosyjski i hiszpański posiadają jednakową moc obowiązującą, będzie nosiła datę 9 grudnia 1948 r.

Artykuł XI.

Konwencja niniejsza będzie do dnia 31 grudnia 1949 r. otwarta do podpisania dla każdego członka Narodów Zjednoczonych oraz dla każdego państwa nie będącego członkiem Narodów Zjednoczonych, do którego Ogólne Zgromadzenie skierowało zaproszenie do podpisania.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.

Po 1 stycznia 1950 r. może do Konwencji niniejszej przystąpić każdy członek Narodów Zjednoczonych i każde państwo nie będące członkiem Narodów Zjednoczonych, które otrzymało zaproszenie wspomniane powyżej.

Dokumenty przystąpienia będą złożone Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.

Artykuł XII.

Każda z Umawiających się Stron może w każdym czasie przez zawiadomienie o tym Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych rozciągnąć moc obowiązującą Konwencji niniejszej na wszystkie lub niektóre tylko obszary, za których politykę zagraniczną Strona ta ponosi odpowiedzialność.

Artykuł XIII.

W dniu złożenia pierwszych 20 dokumentów o ratyfikacji lub przystąpieniu Sekretarz Generalny sporządza protokół, którego odpis prześle każdemu państwu, które jest członkiem Narodów Zjednoczonych, oraz każdemu wspomnianemu w Artykule XI państwu, które nie jest członkiem Narodów Zjednoczonych.

Konwencja niniejsza wejdzie w życie 19 dnia od daty złożenia dwudziestego dokumentu o ratyfikacji lub przystąpieniu.

Każda ratyfikacja lub przystąpienie, dokonane po tej dacie, nabierze skutków prawnych 19 dnia od daty złożenia dokumentu o ratyfikacji lub przystąpieniu.

Artykuł XIV.

Konwencja niniejsza pozostaje w mocy w ciągu 10 lat od daty jej wejścia w życie.

Pozostanie ona w mocy na dalsze kolejne 5-letnie okresy dla tych Umawiających się Stron, które nie wypowiedzą jej przynajmniej na 6 miesięcy przed upływem bieżącego okresu.

Wypowiedzenie następuje przez pisemne zawiadomienie, skierowane do Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.

Artykuł XV.

Gdyby ilość uczestników tej Konwencji na skutek wypowiedzeń spadła poniżej 16, Konwencja straci moc obowiązującą od daty, w której ostatnie wypowiedzenie stanie się ważne.

Artykuł XVI.

Każda Umawiająca się Strona może w każdym czasie zażądać rewizji Konwencji niniejszej przez pisemne zawiadomienie Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.

Ogólne Zgromadzenie postanowi, jeżeli to uzna za stosowne, jakie kroki należy przedsięwziąć w związku z takim żądaniem.

Artykuł XVII.

Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych będzie zawiadamiał wszystkich członków Narodów Zjednoczonych oraz wszystkie wspomniane w Artykule XI państwa, które nie są członkami Narodów Zjednoczonych:

1. a) o wszystkich podpisach, ratyfikacjach i przystąpieniach otrzymanych zgodnie z Artykułem XI,
2. b) o zawiadomieniach otrzymanych zgodnie z Artykułem XII,
3. c) o dacie, w której niniejsza Konwencja wchodzi w życie zgodnie z Artykułem XIII,
4. d) o wypowiedzeniach otrzymanych zgodnie z Artykułem XIV,
5. e) o wygaśnięciu mocy obowiązującej Konwencji stosownie do Artykułu XV,
6. f) o zawiadomieniach otrzymanych zgodnie z Artykułem XVI.

Artykuł XVIII.

Oryginał Konwencji niniejszej będzie złożony w Archiwum Narodów Zjednoczonych. Uwierzytelniony odpis będzie przesłany wszystkim członkom Narodów Zjednoczonych oraz wspomnianym w Artykule XI państwom, które nie są członkami Narodów Zjednoczonych.

Artykuł XIX.

Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych zarejestruje Konwencję niniejszą pod datą wejścia jej w życie.

 Źródło: http://bs.sejm.gov.pl:4001/bazy/tek/txt/dok/onzl…

                 http://www.preventgenocide.org/pl/konwencja.htm

KODEKS KARNY, CZĘŚĆ SZCZEGÓLNA

Rozdział XVI: Przestępstwa przeciwko pokojowi, ludzkości oraz przestępstwa wojenne

Art. 117. § 1. Kto wszczyna lub prowadzi wojnę napastniczą, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 12, karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.

• 2. Kto czyni przygotowania do popełnienia przestępstwa określonego w § 1, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
• 3. Kto publicznie nawołuje do wszczęcia wojny napastniczej, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 118. § 1. Kto, w celu wyniszczenia w całości albo w części grupy narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub grupy o określonym światopoglądzie, dopuszcza się zabójstwa albo powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu osoby należącej do takiej grupy,

podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 12, karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.

• 2. Kto, w celu określonym w § 1, stwarza dla osób należących do takiej grupy warunki życia grożące jej biologicznym wyniszczeniem, stosuje środki mające służyć do wstrzymania urodzeń w obrębie grupy lub przymusowo odbiera dzieci osobom do niej należącym, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo karze 25 lat pozbawienia wolności.
• 3. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w § 1 lub 2, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Art. 119. § 1. Kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną wobec grupy osób lub poszczególnej osoby z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu jej bezwyznaniowości, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

• 2. Tej samej karze podlega, kto publicznie nawołuje do popełnienia przestępstwa określonego w § 1.

Art. 120. Kto stosuje środek masowej zagłady zakazany przez prawo międzynarodowe, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 10, karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.

Art. 121. § 1. Kto, wbrew zakazom prawa międzynarodowego lub przepisom ustawy, wytwarza, gromadzi, nabywa, zbywa, przechowuje, przewozi lub przesyła środki masowej zagłady lub środki walki bądź prowadzi badania mające na celu wytwarzanie lub stosowanie takich środków, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

• 2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza do popełnienia czynu określonego w § 1.

Art. 122. § 1. Kto w czasie działań zbrojnych atakuje miejscowość lub obiekt nie broniony, strefę sanitarną lub zneutralizowaną albo stosuje inny sposób walki zakazany przez prawo międzynarodowe, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo karze 25 lat pozbawienia wolności.

• 2. Tej samej karze podlega, kto w czasie działań zbrojnych stosuje środek walki zakazany przez prawo międzynarodowe.

Art. 123. § 1. Kto, naruszając prawo międzynarodowe, dopuszcza się zabójstwa wobec:

1) osób, które składając broń lub nie dysponując środkami obrony poddały się,

2) rannych, chorych, rozbitków, personelu medycznego lub osób duchownych,

3) jeńców wojennych,

4) ludności cywilnej obszaru okupowanego, zajętego lub na którym toczą się działania zbrojne, albo innych osób korzystających w czasie działań zbrojnych z ochrony międzynarodowej,

podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 12, karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.

• 2. Kto, naruszając prawo międzynarodowe, powoduje u osób wymienionych w § 1 ciężki uszczerbek na zdrowiu, poddaje te osoby torturom, okrutnemu lub nieludzkiemu traktowaniu, dokonuje na nich, nawet za ich zgodą, eksperymentów poznawczych, używa ich do ochraniania swoją obecnością określonego terenu lub obiektu przed działaniami zbrojnymi albo własnych oddziałów lub zatrzymuje jako zakładników, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo karze 25 lat pozbawienia wolności.

Art. 124. Kto, naruszając prawo międzynarodowe, zmusza osoby wymienione w art. 123 § 1 do służby w nieprzyjacielskich siłach zbrojnych, przesiedla je, stosuje kary cielesne, pozbawia wolności lub prawa do niezawisłego i bezstronnego sądu albo ogranicza ich prawo do obrony w postępowaniu karnym, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Art. 125. § 1. Kto, na obszarze okupowanym, zajętym lub na którym toczą się działania zbrojne, naruszając prawo międzynarodowe, niszczy, uszkadza lub zabiera dobro kultury, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

• 2. Jeżeli czyn dotyczy dobra mającego szczególne znaczenie dla kultury, sprawca podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Art. 126. § 1. Kto w czasie działań zbrojnych używa niezgodnie z prawem międzynarodowym znaku Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

• 2. Tej samej karze podlega, kto w czasie działań zbrojnych używa niezgodnie z prawem międzynarodowym znaku ochronnego dla dóbr kultury lub innego znaku chronionego przez prawo międzynarodowe albo posługuje się flagą państwową lub odznaką wojskową nieprzyjaciela, państwa neutralnego albo organizacji lub komisji międzynarodowej.

USTAWA z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny. (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, Nr 88, poz. 553 z dnia 2 sierpnia 1997 r.) (sprostowanie: z 1997 r. Dz. U. Nr 128, poz. 840; zm.: z 1999 r. Nr 64, poz. 729 i Nr 83, poz. 931, z 2000 r. Nr 48, poz. 548)

Journal of Laws of the Republic of Poland, No. 88 of 2 August 1997, item No. 553

http://www.kki.net.pl/~psy/kk.html

http://www.rzeczpospolita.pl/pub/doc/Kkarny/kk2.html#r16

http://www.lex.pl/kodeksy/kk.html

http://preventgenocide.org/pl/prawa/kodekskarny.htm

tłum. z j. angielskiego: Lotna

Opublikowano za; http://lotna.neon24.pl/post/119701,co-to-jest-ludobojstwo

KONWENCJA
o niestosowaniu przedawnienia wobec zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości

przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych dnia 26 listopada 1968 r.

Wstęp.
Państwa będące Stronami niniejszej konwencji,
przypominając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych 3(I) z dnia 13 lutego 1946 roku i 170(II) z dnia 31 października 1947 roku o ekstradycji i karaniu zbrodniarzy wojennych, rezolucję 95(I) z dnia 11 grudnia 1946 roku potwierdzającą zasady prawa międzynarodowego uznane przez Statut Norymberskiego Międzynarodowego Trybunału Wojskowego i wyrok tego Trybunału oraz rezolucje 2184 (XXI) z dnia 12 grudnia 1966 roku i 2202 (XXI) z dnia 16 grudnia 1966 roku, w których Zgromadzenie wyraźnie potępiło jako zbrodnie przeciw ludzkości naruszenie praw ekonomicznych i politycznych ludności autochtonicznej z jednej strony i politykę apartheidu z drugiej strony,
przypominając rezolucje Rady Gospodarczej i Społecznej Organizacji Narodów Zjednoczonych 1074 D (XXXIX) z dnia 28 lipca 1965 roku i 1158 (XLI) z dnia 5 sierpnia 1966 roku o karaniu zbrodniarzy wojennych i osób, które popełniły zbrodnie przeciw ludzkości,
stwierdzając, że żadna z uroczystych deklaracji lub konwencji ani żaden z aktów odnoszących się do ścigania i karania zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości nie zawiera postanowień dotyczących terminu przedawnienia,
zważywszy, że zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciw ludzkości są najcięższymi zbrodniami w prawie międzynarodowym,
przeświadczone, że skuteczne karanie zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości stanowi ważny czynnik w zapobieganiu takim zbrodniom, ochronie praw człowieka i podstawowych swobód, zwiększaniu zaufania, rozwoju współpracy między narodami i popieraniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa,
stwierdzając, że stosowanie do zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości zasad prawa wewnętrznego odnoszących się do terminu przedawnienia zwykłych zbrodni jest przedmiotem poważnego zaniepokojenia światowej opinii publicznej, ponieważ uniemożliwia to ściganie i karanie osób odpowiedzialnych za te zbrodnie,
uznając za konieczne i uzasadnione w obecnym czasie potwierdzenie w prawie międzynarodowym, poprzez niniejszą konwencję, zasady nieprzedawniania się zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości i zapewnienie jej powszechnego stosowania,
uzgodniły, co następuje:

Art. I.
Nie ulegają przedawnieniu następujące zbrodnie, bez względu na datę ich popełnienia:
a) zbrodnie wojenne określone w Statucie Norymberskiego Międzynarodowego Trybunału Wojskowego z dnia 8 sierpnia 1945 roku i potwierdzone przez rezolucje Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych 3(I) z dnia 13 lutego 1946 roku i 95(I) z dnia 11 grudnia 1946 roku, w szczególności “ciężkie naruszenia” wymienione w konwencjach genewskich z dnia 12 sierpnia 1949 roku o ochronie ofiar wojny;
b) zbrodnie przeciw ludzkości popełnione bądź w czasie wojny, bądź w czasie pokoju określone w Statucie Norymberskiego Międzynarodowego Trybunału Wojskowego z dnia 8 sierpnia 1945 roku i potwierdzone przez rezolucje Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych 3(I) z dnia 13 lutego 1946 roku i 95(I) z dnia 11 grudnia 1946 roku, wysiedlanie wskutek zbrojnego ataku lub okupacji i nieludzkie czyny wynikające z polityki apartheidu, jak również zbrodnia ludobójstwa zdefiniowana w Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa z 1948 roku, nawet jeżeli takie czyny nie stanowią naruszenia prawa wewnętrznego kraju, w którym zostały one popełnione.

Art. II.
W razie popełnienia jakiejkolwiek zbrodni wspomnianej w artykule I postanowienia niniejszej konwencji mają zastosowanie do przedstawicieli władz państwowych oraz do osób prywatnych, które brały w nich udział jako sprawcy lub współuczestnicy albo bezpośrednio podżegały innych do popełnienia jakiejkolwiek z tych zbrodni, albo które brały udział w spisku mającym na celu ich popełnienie, bez względu na stadium dokonania, oraz do przedstawicieli władz państwowych, którzy tolerowali ich popełnienie.

Art. III.
Państwa będące Stronami niniejszej konwencji zobowiązują się do przyjęcia wszelkich wewnętrznych środków ustawodawczych lub jakichkolwiek innych, które będą konieczne dla umożliwienia zgodnie z prawem międzynarodowym ekstradycji osób, o których mowa w artykule II tej konwencji.

Art. IV.
Państwa będące Stronami niniejszej konwencji zobowiązują się do podjęcia, zgodnie z ich procedurą konstytucyjną, wszelkich ustawodawczych bądź innych środków niezbędnych do zapewnienia, aby ustawowe lub inne terminy przedawnienia nie były stosowane w zakresie ścigania i karania zbrodni, o których mowa w artykułach I i II tej konwencji, i aby tam gdzie takie terminy przedawnienia istnieją, zostały one uchylone.

Art. V.
Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu do dnia 31 grudnia 1969 roku dla każdego Państwa będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub członkiem którejkolwiek z jej organizacji wyspecjalizowanych albo Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, dla każdego Państwa będącego Stroną Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, jak również dla każdego innego państwa zaproszonego przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych do stania się Stroną niniejszej konwencji.

Art. VI.
Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Art. VII.
Niniejsza konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla każdego Państwa, o którym mowa w artykule V. Dokumenty przystąpienia zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Art. VIII.

1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie ⁽¹⁾ dziewięćdziesiątego dnia od daty złożenia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dziesiątego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia.
   2. Dla każdego Państwa, które ratyfikuje niniejszą konwencję lub przystąpi do niej po złożeniu dziesiątego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia, konwencja wejdzie w życie ⁽²⁾ dziewięćdziesiątego dnia od daty złożenia przez to Państwo dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia.

Art. IX.

1. Po upływie dziesięcioletniego okresu od daty wejścia niniejszej konwencji w życie ⁽³⁾ każda z Umawiających się Stron będzie mogła w dowolnym czasie drogą pisemnej notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych złożyć wniosek o rewizję tej konwencji.
   2. Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych zadecyduje o środkach, jakie w razie potrzeby zostaną podjęte w odniesieniu do takiego wniosku.

Art. X.

1. Niniejsza konwencja zostanie złożona u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
   2. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przekaże uwierzytelnione odpisy niniejszej konwencji wszystkim Państwom, o których mowa w artykule V.
   3. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie zawiadamiał wszystkie Państwa, o których mowa w artykule V o:
   a) podpisaniu niniejszej konwencji oraz dokumentach ratyfikacyjnych i przystąpienia złożonych zgodnie z artykułami V, VI i VII;
   b) dacie wejścia w życie ⁽⁴⁾ (4) niniejszej konwencji zgodnie z artykułem VIII;
   c) notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem IX.

Art. XI.

Niniejsza konwencja, której teksty angielski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne, będzie nosiła datę 26 listopada 1968 roku.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.

^(1,2,3,4) Konwencja weszła w życie dnia 11 listopada 1970 r.

*

Podziękowanie za przetłumaczenie tekstu z języka angielskiego składa blogerowi Lotna Redakcja KIP.