ANEKS DO PETYCJI O OCHRONĘ PAŃSTWA PRAWA

Sala obrad plenarnych Parlamentu Europejskiego w Strasburgu.
(foto by Diliff ,  CC BY-SA 3.0)

 

Aneks do Petycji o Ochronę Państwa Prawa   jest II częścią

Petycji do Parlamentu Europejskiego wobec bezprawia w Polsce na linku do tekstu tuż przed:

https://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2015/05/petycja-do-parlamentu-europejskiego-wobec-bezprawia-w-polsce/

Uwagi wstępne

 

Aneks stanowi integralną część Petycji o Ochronę Państwa Prawnego. Przedstawia naruszenia prawa unijnego, tj. określonych norm Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zasad ogólnych prawa unijnego, praw podstawowych, jak również aktów prawa wtórnego, na przykładzie doprowadzonej do upadłości Spółki Towarzystwo Powierniczo-Konsultingowe PROTOR z o.o. z siedzibą w Tychach oraz na przykładzie Pokrzywdzonych – Pana Ryszarda Ślązaka, Pana Mariusza Lewińskiego, Pana Zbigniewa Dąbrowskiego, Pana Jana Jerzego Nowakowskiego, Pani Grażyny Niegowskiej oraz Pani Anny Cichockiej.

Wymienione osoby przekazały pełnomocnictwa do reprezentowania ich przed Parlamentem Europejskim brytyjskiej spółce LTC Partners Limited; pełna nazwa Lawyers, Translators, Consultants Partners Limited. W załączeniu znajdują się pełnomocnictwa oraz notka o firmie.

Opisany i poddany analizie stan faktyczny sprawy dotyczy w głównej mierze stosowania prawa krajowego w sposób sprzeczny z prawem unijnym, czy też nie dający się pogodzić z ratio legis przepisów unijnych oraz prounijną wykładnią prawa, a także praktyki administracyjnej, która narusza prawo unijne^[1].

Mimo braku elementu transgranicznego, np. działalności podmiotu (Spółki) na terytorium innego państwa członkowskiego, opisany w punkcie II stan faktyczny nie świadczy o tym, iż mamy do czynienia ze sprawą o charakterze czysto wewnętrznym (purely internal), do której przepisy unijne nie mają zastosowania. Tak nie jest, ponieważ w niniejszej sprawie w grę wchodzi sygnalizacja naruszeń praw podmiotowych (podstawowych) jednostki o wyodrębnionej pozycji prawnej (Spółki) chronionych prawem Unii^[2]. Podobnie jest w przypadku w/w Pokrzywdzonych; Rzeczpospolita naruszyła ich prawa podstawowe, a nieraz nawet istotę tych praw.

Treść aneksu ukazuje działania i praktykę krajową pozostającą w opozycji do podstawowych wartości stanowiących fundament aksjologiczny Unii Europejskiej i spoiwo państw członkowskich. To w oczywisty sposób godzi w zasadę poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz zasadę rządów prawa (fr. état de droit; ang. rule of law), wyrażone w art. 6 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Przywiązanie prawodawcy unijnego do ochrony praw człowieka zostało wyrażone z całą mocą w treści art. 6 ust 2 TUE wprowadzającym podstawę prawną przystąpienia UE. Stanowi on wyraźnie: „Unia przystępuje do Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Przystąpienie do konwencji nie narusza kompetencji Unii określonych w Traktatach”^[3].

W związku z powyższym, występowanie łącznika unijnego nie jest konieczne. Nie istnieje zatem niebezpieczeństwo, iż w przypadku stwierdzenia przez Komisję Petycji Parlamentu Europejskiego braku łącznika unijnego odpadnie podstawa do merytorycznego rozpatrzenia wniesionej Petycji o ochroną państwa prawa.

Należy wspomnieć, iż zadaniem zwłaszcza instytucji unijnych jest czuwanie nad przestrzeganiem uprawnień wynikających z praw unijnych o charakterze materialnym i proceduralnym, mających swoje źródło w systemie prawnym UE. Do tych uprawnień zalicza się nie tylko te wynikające wprost z przepisów unijnych, ale i uprawnienia do tzw. powołania prawa unijnego – prawa do ochrony prawnej, polegającej na wyeliminowaniu normy krajowej sprzecznej z normą unijną ^[4].

W aneksie skoncentrowano się na łamaniu zasad prawa unijnego, jak również praw podstawowych, gwarantowanych przez Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej – aktu obowiązującego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z uwzględnieniem Protokołu nr 30 w sprawie stosowania Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej dla Polski i Wielkiej Brytanii.

Mając na uwadze treść wymienionego wyżej protokołu, wyeksponowano naruszenia tych uprawnień, których istnienie i związana z tym możliwość egzekwowania przed właściwymi sądami, organami i trybunałami międzynarodowymi znajduje potwierdzenie w praktyce, tradycji konstytucyjnej i ustawodawstwie RP, jak również w wiążących Polskę umowach międzynarodowych, w szczególności w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, których jurysdykcji podlega Polska^[5]. Chodzi w tym wypadku w szczególności o takie prawa podmiotowe (prawa podstawowe), jak prawo do rzetelnego procesu sądowego, prawo do prywatności, prawo do skutecznego środka odwoławczego, czy prawo do dobrej administracji. Ich naruszenia winny być traktowane priorytetowo.

Powtarzalność uchybień zasadom prawa unijnego, prawom podstawowym, a nawet istocie praw, na co wskazują opisy poszczególnych spraw ujętych w Aneksie, stwarza zagrożenie dla polskich obywateli, czy szerzej osób fizycznych i podmiotów instytucjonalnych funkcjonujących na terytorium RP i podległych polskiemu prawu krajowemu.

Zgodnie z zasadą wspólnych tradycji konstytucyjnych państw członkowskich, a nie sztywnym podejściem ,,najniższego wspólnego mianownika”, prawa zawarte w Karcie powinny być interpretowane w sposób zapewniający wysoki poziom ochrony, odpowiedni dla prawa Unii i zgodny ze wspólnymi tradycjami konstytucyjnymi^[6]. O taką też interpretację zasad w kontekście przedstawionego stanu faktycznego apelują Pokrzywdzeni.

Treść Aneksu do Petycji ukazuje skalę problemu związanego z nie zabezpieczeniem przez Polskę – za pomocą odpowiednich mechanizmów prawnych – należytej efektywności unijnego porządku prawnego, co uchybia zasadzie lojalności wyrażonej w przepisie art. 4 ust. 3 TUE, stanowiącym, iż ,,Zgodnie z zasadą lojalnej współpracy Unia i Państwa Członkowskie wzajemnie się szanują i udzielają sobie wzajemnego wsparcia w wykonywaniu zadań wynikających z Traktatów”. Wyszczególnione naruszenia prawa unijnego, zwłaszcza praw podstawowych jako praw podmiotowych, mają substancjalny i długotrwały charakter, co w istocie mogłoby implikować konieczność uruchomienia tzw. procedury art. 7 Traktatu Lizbońskiego, która dopuszcza środek ostateczny, a więc zawieszenie wykonywania prawa do głosowania w przypadku „poważnego i stałego naruszenia” wartości UE przez państwo członkowskie.

Działając jako przedstawiciel Pokrzywdzonych, LTC Partners Limited zastrzega sobie prawo przesłania Komisji Petycji dodatkowego materiału dowodowego, dotyczącego spraw opisanych w Petycji o ochronę państwa prawa.

 

1. SPRAWA TOWARZYSTWA POWIERNICZO – KONSULTINGOWEGO ,,PROTOR” SPÓŁKA Z O. O., REPREZENTOWANEGO PRZEZ PANA TADEUSZA JEZIERSKIEGO

I.1.

Stan faktyczny

Towarzystwo Powierniczo-Konsultingowe ,,PROTOR” Spółka z o.o. w Tychach (zwana dalej Spółką ,,PROTOR” lub Skarżącą) została zarejestrowana w rejestrze handlowym RHB w dniu 6 czerwca 1997r. z kapitałem założycielskim 825 000 zł., następnie przeniesiona do Krajowego Rejestru Sądowego, gdzie wpisano ją pod numerem 0000062815. Spółka PROTOR prowadziła działalność w zakresie obrotu wierzytelnościami i windykacji na zlecenie.

Była jedną z najlepiej funkcjonujących na rynku w swojej branży. Płaciła terminowo do budżetu państwa wielomilionowe podatki.

Zatrudniała kilku prawników i kilku pracowników – obsługując kilkuset klientów. Swoją pozycję utraciła bezpowrotnie w wyniku przegranego sporu sądowego, w jaki zaangażowała ją Spółka Skarbu Państwa Zakład Energetyczny Okręgu Radomsko-Kieleckiego S.A. (zwana dalej ZEORK S.A.) pozywając o zapłatę nienależnej kwoty 4 354 215,05 zł. (słownie cztery miliony trzysta pięćdziesiąt cztery tysiące dwieście piętnaście złotych i pięć groszy). Proces przeprowadzono z naruszeniem elementarnych zasad sprawiedliwości proceduralnej i z rażącym naruszeniem prawa materialnego. ZEORK S.A. w toku procesu uzyskała zabezpieczenie zgłoszonego roszczenia, które zasądzono na jej rzecz, co doprowadziło Skarżącą do utraty płynności finansowej, możliwości dalszego działania, a finalnie do postawienia w stan upadłości likwidacyjnej.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 4 grudnia 2006r. sygn. XGu 312/04/2 ogłoszono upadłość Skarżącej po raz pierwszy. Przedmiotowe postanowienie uchylono postanowieniem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 lutego 2007r. XIX Gz 41/07.

Następnie Sąd Rejonowy Katowice -Wschód w Katowicach postanowieniem                                 z dnia 25 lutego 2008r. sygn. X GU 63/07/1 po raz drugi ogłosił upadłość Spółki PROTOR. Postanowienie to uprawomocniło się.

Do osiągnięcia skutku –bankructwa Skarżącej, przyczyniły się prowadzone przeciwko niej wieloletnie kontrole i postępowania podatkowe, nękanie jedynego wspólnika Normana Jezierskiego kontrolami urzędu skarbowego oraz kontrole skarbowe oraz postępowania karnoskarbowe wobec wieloletniego Prezesa Zarządu Tadeusza Jezierskiego.

W toku postępowań prowadzonych przez krajowe organy podatkowe wydawano decyzje, które były kierowane do egzekucji połączonej z zajęciem rachunków bankowych Skarżącej. W nielicznym wypadkach wstrzymywano wykonalność decyzji.

Spółka PROTOR co roku korzystała z zewnętrznego audytora certyfikowanego przez Ministerstwo Finansów.

Przedstawiając stan faktyczny dotyczący pokrzywdzonej Spółki, należy z uwzględnieniem chronologii podnieść, co następuje:

 

Przedstawiciele Spółki Skarbu Państwa, wykorzystując pozycję monopolisty,                      i faktyczne uprzywilejowanie na rynku reprezentowanego przez siebie podmiotu, doprowadzili do wyeliminowania tej Spółki z działalności gospodarczej poprzez wprowadzenie w błąd Zarządu Spółki PROTOR. W styczniu 2002r. ZEORK S.A. zwrócił się do Spółki PROTOR o podjęcie działań windykacyjnych wobec niewypłacalnego podmiotu FARM SERWIS S.A., to jest wyegzekwowania wierzytelności na kwotę 9 286 328,05 zł. Strony rozpoczęły prowadzenie negocjacji zakończonych podpisaniem w dniu 14 lutego 2002r. umowy powierniczego przelewu wierzytelności (cesji inkasowej), na podstawie której Skarżąca przejęła wierzytelność ZEORK S.A. do FARM SERWIS S.A. W toku negocjacji ustalono, iż jedynym sposobem na uzyskanie zapłaty od niewypłacalnego dłużnika będzie nabycie innych praw majątkowych w miejsce bezwartościowych wierzytelności wobec FARM SERWIS S.A. Precyzując- ustalono sposób potrącenia wierzytelności ZEORK S.A. wobec FARM SERWIS S.A., tak by przejąć od dłużnika wierzytelności nadające się do wyegzekwowania.

Realizując wspomniany cel, jeszcze przed zawarciem umowy z dnia 14 lutego 2002r., Skarżąca nabyła od FARM SERWIS S.A. wierzytelności przysługujące jej od publicznych zakładów opieki zdrowotnej i PKP S.A. Spółka PROTOR na podstawie umów powierniczego przelewu wierzytelności zawartych z FARM SERWIS S.A. w pełni wstąpiła w uprawnienia wierzyciela.

Następnie, w dniu 14 lutego 2002r., Skarżąca złożyła oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej FARM SERWIS S.A. przeciwko Spółce PROTOR z wierzytelnością uzyskaną od ZEORK S.A. na mocy umowy powierniczego przelewu wierzytelności. Po tym Skarżąca mogła już przystąpić do realizacji wierzytelności wobec zakładów opieki zdrowotnej i PKP S.A.

W umowie z dnia 14 lutego 2002r. podano datę 30 czerwca 2002r., do której strony były zobowiązane dokonać wzajemnych rozliczeń, przy czym termin ten miał charakter wyłącznie orientacyjny- rozliczenia miały nastąpić w sytuacji braku obiektywnych przeszkód utrudniających egzekwowanie przez powiernika (Skarżącą) wierzytelności. Skarżąca do dnia 30 czerwca 2002r. w wykonaniu umowy z dnia 14 lutego 2002r. rozliczyła z ZEORK S.A. 4 932 113,00 zł. Pozostała kwota nie mogła być wyegzekwowana w terminie z uwagi na fakt, iż część nabytych od FARM SERWIS S.A. wierzytelności okazała się nieważna lub sporna. Strony podjęły rozmowy w zakresie przedłużenia umowy z 14.02.2002r., lecz było to bezskuteczne. ZEORK S.A. wykorzystał ten fakt i wezwał Skarżącą o zapłatę 4 354 215,05 zł., a następnie wystąpił do Sądu Okręgowego w Kielcach zasądzenie na jego rzecz przedmiotowej należności w postępowaniu nakazowym. Ostatecznie Sąd Okręgowy w Kielcach w dniu 13 grudnia 2002r., mimo braku przesłanki bezsporności, czy uznania roszczenia wydał w postępowaniu nakazowym nakaz zapłaty sygn. VII Ng 1229/02 przeciwko Skarżącej zasądzając od niej kwotę 4 354 215,05 zł. wraz z odsetkami i kosztami postępowania.

Po wniesieniu przez pełnomocnika Spółki PROTOR zarzutów od wymienionego nakazu zapłaty Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem z dnia 25 lutego 2004r. sygn.VII GC 21/03 utrzymał w go w mocy. Istotne, iż w trakcie postępowania ZEORK S.A. na podstawie nakazu zapłaty dokonał zabezpieczenia dochodzonego roszczenia – poprzez zajęcie zgromadzonych na rachunkach bankowych Skarżącej środków pieniężnych, co wyłączyło de facto możliwość dalszego prowadzenia przez nią działalności i już wówczas zwiastowało ogłoszenie upadłości. Spółka PROTOR wystąpiła z wnioskiem datowanym na 9 stycznia 2003r. o uchylenie zabezpieczenia argumentując, że zaprzestanie działalności gospodarczej nie pozwoli zaspokoić wierzycieli, w tym Powoda- ZEORK S.A., w zakresie przewyższającym zabezpieczenie. W piśmie z dnia 23 stycznia 2003r. monitowała, by Sąd pilne rozpoznał jej wniosek. Sąd Okręgowy w Kielcach dopiero postanowieniem z 3 kwietnia 2003r. sygn. VII GC 21/03 orzekł w przedmiotowym zakresie oddalając żądanie Spółki PROTOR o uchylenie zabezpieczenia. Postanowienie to uprawomocniło się po oddaleniu zażalenia pełnomocnika wymienionej Spółki. Wniesiona apelacja od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z 25 lutego 2004r. została wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 1 marca 2005r. sygn. I ACa 1538/04 oddalona. Pismem z dnia 23 czerwca 2005r. Skarżący wniósł do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną. Postanowieniem z dnia 08 grudnia 2005r. sygn. III CSK 99/05 Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia do rozpoznania wniesionej przez Skarżącą skargi kasacyjnej. Postanowienie to wydano na posiedzeniu niejawnym bez jakiegokolwiek uzasadnienia. W dniu 27 marca 2006 Spółka PROTOR zaskarżyła do Trybunału Konstytucyjnego przepis Kodeksu postępowania cywilnego – art. 398⁹ § 2 K.p.c. umożliwiający Sądowi Najwyższemu odmowę przyjęcia skargi kasacyjnej bez podania motywów takiej decyzji. Postępowanie w przedmiocie skargi konstytucyjnej zostało umorzone postanowieniem z dnia 17 lipca 2007r. SK 69/06, ponieważ wcześniejsza skarga konstytucyjna 27 marca 2006r. dotycząca wyżej wymienionego przepisu została uwzględniona i Trybunał Konstytucyjny orzekł o jego niezgodności z Konstytucją.

Zarówno nakaz zapłaty z 13 grudnia 2002r., jak i wyrok utrzymujący go w mocy wydał ten sam Sędzia Sądu Rejonowego Marek Skrobisz, delegowany do orzekania w Sądzie Okręgowym w Kielcach, przy czym delegowanie go odbyło się w sposób niezgodny z prawem krajowym. Akt delegacji został podpisany przez podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, co potwierdza treść pisma Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 20 sierpnia 2007r. DK-I-076-28/07, jak również kopie delegacji. Owa niezgodność z prawem została zasygnalizowana jednoznacznie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2007r. sygn. III CZP 81/07. Z uchwały tej wynika, że wprawdzie przepisy dopuszczają wyjątek od reguły orzekania przez sędziego w sądzie jego siedziby (przydzielonego mu miejsca służbowego), ale tylko wówczas, gdy deleguje go do innego sądu Minister Sprawiedliwości, stosownie do treści norm rangi ustawowej art. 77 § 1 w zw. z art. 77 § 4 ustawy o ustroju sądów powszechnych, które nie mogą w żadnym razie być interpretowane rozszerzająco. Z treści w/w przepisów ustawy o ustroju sądów powszechnych nie można zatem wywodzić uprawnienia innego niż Minister Sprawiedliwości organu władzy wykonawczej, a mianowicie podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, do podpisania delegacji sędziego i tym samym przeniesienia sędziego na inne miejsce służbowe. Ingerencja dotycząca miejsca służbowego sędziego jest ingerencją w zakres władzy sędziego. Delegacja sędziego do innego sądu dokonana wbrew literalnemu brzmieniu odnośnych przepisów ustawy o ustroju sądów powszechnych godzi w istotę niezawisłości sędziowskiej i przesądza o niewłaściwości sędziego orzekającego w sądzie (tu w Sądzie Okręgowym w Kielcach), do którego został delegowany, co z kolei implikuje dla postępowania cywilnego zaistnienie przesłanki nieważności – skład sądu sprzecznego z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 Kodeksu postępowania cywilnego.

Dodatkowo w Uchwale Pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia                   28 stycznia 2014r. sygn. BSA-4110-4/13, mającej moc zasady prawnej wiążącej wszystkie składy sądów od chwili jej podjęcia, przyjęto, iż ,,w wydaniu decyzji o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 3 w zw. z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001r.- Prawo o ustroju sądów powszechnych (jedn.tekst: Dz. U. z 2013r. poz. 427 ze zm.) Minister Sprawiedliwości nie może być zastąpiony przez sekretarza ani podsekretarza stanu”.

Nadmienić należy, iż krajowy Trybunał Konstytucyjny orzekł o zgodności z Konstytucją przepisów normujących delegowanie sędziów przez Ministra Sprawiedliwości, nie wypowiadając się w przedmiocie wykonywania takiego uprawnienia przez podsekretarza stanu .

Kiedy przedstawiciele Skarżącej powzięli wiedzę o wadliwości aktu delegacji Sędziego Marka Skrobisza, nie było już możliwe złożenie indywidualnej skargi do Trybunału Konstytucyjnego, z uwagi na upływ terminu 3 miesięcy od daty doręczenia prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 1 marca 2005r.

Warto nadmienić, iż Rzecznik Praw Obywatelskich w piśmie z dnia 4 lutego 2010r. odmówił wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z prośbą o zbadanie konstytucyjności odnośnych przepisów. Dopiero po opublikowaniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 października 2009r. SK 6/09, uznającego za niekonstytucyjny przepis Kodeksu postępowania cywilnego przewidujący krótszy niż 5 letni termin na złożenie skargi o wznowienie postępowania, pojawiła się możliwość złożenia w sprawie Skarżącej skargi o wznowienie. Wobec tego Wnioskodawcy pozostał do 1 marca 2010 r. termin 5-letni na złożenie skargi o wznowienie postępowania, przy czym zasadność wystąpienia z takim środkiem była uwarunkowana stwierdzeniem przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności regulacji prawnej stanowiącej podstawę delegacji sędziego- stosowny wniosek w tym przedmiocie zamieszczono w skardze o wznowienie wniesionej w imieniu Spółki PROTOR.

Syndyk masy upadłości jako właściwy do wniesienia skargi o wznowienie w okresie prowadzenia przeciwko Spółce PROTOR postępowania upadłościowego skierował skargę do Sądu, lecz nie uiścił od niej opłaty sądowej. Ostatecznie w piśmie z dnia 30 kwietnia 2010r. skierowanym do Prezesa Skarżącej uznał, iż z uwagi na znaczną wysokość kosztów sądowych, nie zamierza popierać już złożonej skargi o wznowienie, przy czym jednocześnie nie wystąpił z wnioskiem o zwolnienie Skarżącej od kosztów sądowych w całości lub w części. Powołał się na sporządzoną opinię prawną, z której miała wynikać bezzasadność złożonego środka zaskarżenia. Nigdy jednak nie ujawnił treści opinii. Ze sprawozdań nie wynika nawet, by rzeczywiście zlecił komukolwiek jej sporządzenie. Skarga o wznowienie została zwrócona.

Dodatkowo Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem z dnia 12 stycznia 2006r. sygn. VII GC 126/05 zasądził od Skarżącej Spółki na rzecz ZEORK S.A. kwotę 244 379,04 zł. wraz z odsetkami. Wyrok po raz kolejny wydał Sędzia Marek Skrobisz. Jak wynika z uzasadnienia wyroku- zasądzono od Spółki ,,PROTOR” nierozliczoną kwotę wynikającą rzekomo z umowy przelewu wierzytelności, której dotyczyło postępowanie przed Sądem Okręgowym w Kielcach sygn. VI GC 21/03. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23 czerwca 2006r. sygn. I ACa 655/06 zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, iż z jednej strony zasądził od Skarżącej na rzecz ZEORK S.A. kwotę 18 418, 39 zł. oddalając powództwo w pozostałym zakresie, a z drugiej strony zasądził na rzecz Skarżącej od Powoda 10 509 zł. oddalając apelację w pozostałym zakresie.

 

Przeciwko Skarżącej, począwszy od 2003r. wszczynano i prowadzono kontrole oraz postępowania podatkowe. Każde z tych postępowań, zmierzających do ustalenia należności publicznoprawnych, uwzględniając etap sądowo-administracyjny mający na celu wyeliminowanie z obrotu prawnego wadliwych decyzji, trwały po kilka lat. Większość w/w zakończyła się korzystnie dla Skarżącej, lecz wówczas nie miało to większego znaczenia dla przywrócenia płynności finansowej przedsiębiorstwa, gdyż w toku było już postępowanie upadłościowe połączone z likwidacją majątku przedsiębiorstwa.

Nadto prowadzono postępowania karnoskarbowe połączone z postawieniem zarzutów Prezesowi Skarżącej – Tadeuszowi Jezierskiemu. Prezes Skarżącej, nękany ciągłymi kontrolami i przesłuchaniami, w istocie nie był w stanie zajmować się interesami Skarżącej. Nadto opresja organów Państwa Polskiego doprowadziła do jego załamania nerwowego, tak iż konieczna stała się hospitalizacja.  Prezes Spółki PROTOR z powodu długotrwałego stresu i niepewności jutra przeszedł załamanie nerwowe. Do chwili obecnej z powodu złego stanu zdrowia musi pozostawać pod opieką lekarską. Wieloletnia kontrola organów kontroli skarbowej prowadzona była także w odniesieniu do jedynego udziałowca Skarżącej- Pana Normana Jezierskiego.

• W dniu 14 lipca 2003r. wszczęto odnośnie Skarżącej postępowanie kontrolne w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000r. i odsetek za zwłokę z tytułu zaległości we wpłatach zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych za ten rok. Decyzją Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach z dnia 24 marca 2004r. KP3-730-1-051-661/24030923 określono zobowiązanie Skarżącej z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2000r. w kwocie 1 570 547 zł. wraz z odsetkami. Przedmiotowe rozstrzygnięcie utrzymał w mocy Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach decyzją z dnia 28 czerwca 2004r.PBB1/4218-19/04, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2005r. I SA/Gl-1105/04 oddalił skargę pełnomocnika Spółki PROTOR na to rozstrzygnięcie. Dopiero Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 10 października 2006r. II FSK 1238/05 uchylił wyrok I instancji, dopatrując się naruszeń proceduralnych- niekompletnego materiału dowodowego, powierzchownej analizy dowodów. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po przekazaniu mu sprawy wydał wyrok z dnia 4 czerwca 2007r. I SA/Gl 1558/06 uchylający decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 28 czerwca 2004r. Skarżąca wniosła skargę kasacyjną chcąc doprowadzić do stwierdzenia nieważności decyzji. Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2009r. oddalono skargę kasacyjną.

Postanowieniem z 25 stycznia 2005r. sygn. KF2- 532-2141-97/04/s wszczęto postępowanie karne-skarbowe przeciwko Prezesowi Tadeuszowi Jezierskiemu, podejrzanemu o narażenie na uszczuplenie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000r. o kwotę 95 137 zł. Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Tychach z dnia 20 marca 2006r. sygn. VIII KS 853/05 uznano oskarżonego za winnego i wymierzono mu grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 50 zł. Po wniesieniu sprzeciwu, wyrokiem Sądu Rejonowego w Tychach z dnia 1 grudnia 2009r., sygn. II K 798/07, Prezes Skarżącej został skazany za przestępstwo uszczuplenia podatku dochodowego od osób prawnych za 2000r., za co wymierzono mu grzywnę 70 stawek dziennych po 40 zł. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z 30 marca 2010r. XXIII Ks 89/10 uchylono w/w wyrok Sądu I instancji przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Tychach z dnia 6 października 2011r., sygn. II Ks 26/10, ponownie uznano Prezesa Skarżącej za winnego. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 17 kwietnia 2012r. sygn. XXIII Ka 921/11 uchylono zaskarżony wyrok i umorzono postępowanie z powodu przedawnienia.

 

• w dniu 19 lutego 2004r. postanowieniem KP3-531-005/24040173 Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach wszczął postępowanie kontrolne w przedmiocie prawidłowości rozliczeń Skarżącej Spółki odnośnie podatku od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług za 1999r. W trakcie kontroli skarbowej zaginęły dokumenty wyniesione ze Skarżącej Spółki przez pracownika organu kontroli skarbowej. Przedstawiciel Skarżącej Spółki piśmie z dnia 14.09.2004r. domagał się od Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej rozpoznania złożonych wniosków dowodowych. W piśmie doręczonym Generalnemu Inspektorowi Kontroli Skarbowej w dniu 01.10.2004r. występował o doprowadzenie z wykorzystaniem uprawnień organu wyższej instancji do prawidłowego rozpoznania przez organ niższej instancji – Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach przedmiotowych wniosków dowodowych i w kolejnym piśmie z tego samego dnia wzywał organ kontroli do usunięcia prawa, czyli również prawidłowe rozpatrzenie wniosków dowodowych. Decyzją Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 29 września 2004r. nr KP3-730-1-005-661/2404017330 określił zobowiązanie Skarżącej Spółki w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999r. na kwotę 1017 837 zł wraz z odsetkami za zwłokę we wpłatach zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych na 160 656, 17 zł. Decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 30 grudnia 2004r. PBB1/4218-40/04 utrzymano w mocy rozstrzygnięcie I instancji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 7 grudnia 2005r., sygn. I SA/Gl 381/05 oddalił skargę Spółki PROTOR. Orzeczenie to uchylono wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2006r., II FSK 520/06, który jednocześnie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 marca 2007r. I SA/Gl 19/07 uchylono kwestionowaną decyzję z 30 grudnia 2004.

Skarżąca wniosła skargę kasacyjną celem doprowadzenia do stwierdzenia nieważności decyzji, jednak Naczelny Sąd Administracyjny oddalił ten środek zaskarżenia wyrokiem z dnia 18 lutego 2009r.

W dniu 29 września 2009r. Dyrektor Izby Skarbowej ponownie wydał decyzję określającą wysokość zobowiązania podatkowego na kwotę 108 866 zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach nie uwzględnił skargi na to rozstrzygnięcie. Skarga kasacyjna syndyka z 29 października 2010r. została odrzucona z uwagi na brak legitymacji formalnej.

• Wnioskiem z dnia 1 marca 2004r. Spółka PROTOR zwróciła się o do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tychach o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2001 w kwocie 16 516 zł. w związku ze złożoną korektą deklaracji CIT za 2001r. W efekcie organ podatkowy uznał za zasadne wszczęcie postanowieniem z dnia 4 maja 2005r., US/PD/4210/2/5/2004, postępowania podatkowego dopatrując się nieprawidłowości w obliczeniu należnego zobowiązania podatkowego za 2001r., co mogło mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego za ten rok. Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tychach decyzją z dnia                           27 października 2007r. US.PD/4210/2/2004 umorzył postępowanie dotyczące stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001r. Przedmiotowe rozstrzygnięcie zostało uchylone decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 31 stycznia 2005r PBB1/4218-43/04, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w Tychach. Organ II instancji uznał, że rozstrzygnięcie w przedmiocie istnienia nadpłaty winno być zawarte w rozstrzygnięciu kończącym wszczęte postępowanie podatkowe. Decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tychach z dnia 17 grudnia 2007r. US.OP/4110/10/2007 odmówiono stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych.

Decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tychach z dnia                       24 października 2007r. US.OP.4210/2/5/1/2007 ustalono wysokość zobowiązania podatkowego Skarżącej na kwotę 1 146 227 zł. Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2007r. PBI/1-4218/35/07 stwierdzono niedopuszczalność odwołania od w/w decyzji złożonego przez zarządcę przymusowego Spółki PROTOR, ponieważ w ocenie organu do jego wniesienia zobowiązany był zarząd.

Nadmienić należy, iż decyzja I instancji nie była doręczona Zarządowi, a zatem nie miał możliwości wniesienia odwołania od niej.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tychach postanowieniem z dnia 14 grudnia 2007r., RKS 118/2007, wszczął postępowanie karne-skarbowe, a postanowieniem 18 grudnia 2007r., RKS 118/2007, postawił zarzuty Prezesowi Skarżącej popełnienia przestępstwa polegającego na podaniu nieprawdziwych danych w zeznaniu podatkowym CIT-8 za 2001r. – to jest zaniżenie przychodów o kwotę 41 480 zł. i zawyżenie kosztów uzyskania przychodów o 64 906 zł. Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Tychach z dnia 8 października 2008r sygn. VIII Ks. 94/08 wymierzono oskarżonemu grzywnę 100 stawek dziennych po 50 zł. Oskarżony wniósł skutecznie sprzeciw. Wydano wyrok zaoczny z dnia 21 maja 2010r. Po wniesionym przez oskarżonego sprzeciwie prowadzono postępowanie zakończone wydaniem wyroku Sądu Rejonowego w Tychach z dnia 20 kwietnia 2011r. sygn. VII Ks 1/10 uniewinniającego Prezesa Skarżącej od zarzucanego czynu.

Znamienne, że postępowanie karne toczyło się, mimo iż decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tychach z dnia 13 maja 2008r. umorzono postępowanie dotyczące określenia wysokości podatku dochodowego od osób prawnych za 2001r. oraz stwierdzono wygaśnięcie decyzji z dnia 29 października 2007r., określającej wysokość zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2001r. US.OP/4210/2/5/1/2007.

• W dniu 30 marca 2005r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach wszczął wobec Spółki PROTOR postępowanie kontrolne odnośnie podatku dochodowego od osób prawnych za 2003r. Spółka poinformowała organ, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tychach prowadzi postępowanie kontrolo-podatkowe. W tej sytuacji Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach poinformował Spółkę, iż żadne postępowanie kontrolne w 2005r. nie będzie prowadzone.
• Wyrokiem Sądu Rejonowego w Tychach z 15 września 2010r. sygn.               II K 1051/06 uznano Prezesa Skarżącej winnego popełnienia przestępstwa usiłowania uszczuplenia wierzyciela Skarżącej ZEORK S.A., to jest czynu z art. 13 § 1 K.k. w zw. z art. 300 § 2 K.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., jak również czynu z art. 300 § 2 K.k., związanym domniemanym uszczupleniem zaspokojenia wierzyciela ZEORK S.A. polegającego na ukrywaniu dokumentów związanych z działalnością Skarżącej – art. 276 K.k. Powyższy wyrok utrzymano w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 31 maja 2011 sygn. XXIII Ka 78/11. Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2012r., sygn. IV KK 14/12, Sąd Najwyższy oddalił kasację Prezesa Skarżącej jako oczywiście bezzasadną. Przedmiotowe postępowanie prowadzono z naruszeniem materialnego prawa do obrony Pana Tadeusza Jezierskiego. Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2007r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odmówił przyjęcia odwołania od w/w decyzji z uwagi na wniesienie go przez osobę nieuprawnioną – zarządcę przymusowego ustanowionego w postępowaniu upadłościowym zamiast przez zarząd Skarżącej.
• Postanowieniem z dnia 5 sierpnia 2005r. nr KF1-531-068/24050836 Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach wszczął postępowanie kontrolne wobec jedynego wspólnika Spółki PROTOR- Normana Jezierskiego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003r oraz źródeł finansowania wydatków i posiadanego mienia za 2003r. W dniu 19 czerwca 2007r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej wydał decyzję określającą zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003r. i odsetki za zwłokę w zapłacie podatku nr KF1-730-1-068/24050836. W tym samym dniu Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach wydał decyzję                     nr KF1-730-2-068/24050836 ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2003r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach decyzją 26 lutego 2008r.,                                                         PB III/1-4117/39/07/I/9491, uchylił decyzję z dnia 19 czerwca 2007r. nr KF1-730-1-068/24050836 i przekazał organowi I instancji sprawę do ponownego rozpoznania, zaś decyzją z dnia 14 lutego 2008r. PB III/1-4117/80/07/II/9489 uchylił decyzję z dnia 19 czerwca 2007r. nr KF1-730-2-068/24050836, również przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Kolejne decyzje z dnia 17 czerwca 2009r., nr KF1 730-4-068-24050836, ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych z nieujawnionych źródeł dochodów lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach dochodów oraz decyzji nr KF1 730-3-068-24050836 określająca zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003r. Powyższe decyzje niekorzystne dla Pana Normana Jezierskiego zostały uznane za wadliwe i uchylone (vide: decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 września 2009r.                               PB III/1-4117/14/09/I/50068;PB III/1-4117/62/09/II/50062). Przy ponownym orzekaniu w tej samej kwestii Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej decyzjami z dnia 14 grudnia 2009r. nr KF 730-6-068/24050836 określił ponownie wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku od osób fizycznych w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oraz decyzją nr KF 730-5-068/24050836 ustalił wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od osób fizycznych za 2003r.

W wyniku wniesionego odwołania od decyzji ustalającej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach decyzją z dnia 11 marca 2010r., PB III /1-4117/1/10/I/13935, umorzył postępowanie odwoławcze, a w przedmiocie zryczałtowanego podatku od nieujawnionych źródeł dochodów zwrócił się do Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach o uzupełnienie materiału dowodowego. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach decyzją dnia 10 września 2010r. znak PBIII/1-4117/19/10/II/44387 ustalił wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodu za 2003 r. na kwotę 20.211 zł.

Pan Norman Jezierski wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na w/w decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach. Sprawa do chwili obecnej nie została prawomocnie rozstrzygnięta.

W konsekwencji bezprawnych działań organów państwowych ukierunkowanych na przejęcie majątku Spółki PROTOR, jak napisano wcześniej, spełnione zostały przesłanki ogłoszenia jej upadłości. Przedstawiciel Spółki PROTOR wystąpił do Sądu z wnioskiem z dnia 10 listopada 2005r. o ogłoszenie upadłości z zawarciem układu. Z kolei wierzyciel ZEORK S.A. skierował w dniu 29 listopada 2005r. wniosek o ogłoszenie upadłości połączonej z likwidacją majątku dłużnika.

W toku postępowania w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o ogłoszenie upadłości dokonano zabezpieczenia majątku Spółki, a postanowieniem z dnia 29 grudnia 2005r. Sąd Rejonowy w Katowicach powołał na stanowisko zarządcy przymusowego radcę prawnego Macieja Baranowskiego, który przejął zarząd nad całym przedsiębiorstwem Skarżącej. W okresie sprawowania zarządu zarządca przymusowy dopuścił się szeregu zaniedbań- w zakresie składania deklaracji do organów podatkowych i zakładu ubezpieczeń społecznych.

Mimo wykazania przez Skarżącą, iż w drodze układu wierzyciele zostaną zaspokojeni w wyższym stopniu niż w toku upadłości likwidacyjnej- Sąd arbitralnie wybrał drugi model postępowania.

W dniu 4 grudnia 2006r. sygn. XGu 312/04/2 ogłoszono upadłość likwidacyjną Skarżącej. Sąd wyznaczył radcę prawnego Macieja Baranowskiego na syndyka masy upadłości Spółki PROTOR.                     W/w postanowienie zostało uchylone postanowieniem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 lutego 2007r. XIX Gz 41/07 po uwzględnieniu zażalenia pełnomocnika Skarżącej, który podniósł zarzuty naruszenia przepisów procedury cywilnej oraz ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze. Uchylenie postanowienia o ogłoszeniu upadłości zgodnie z odnośnymi przepisami wówczas obowiązującymi oznaczało, iż syndyk przestawał pełnić swoją funkcję. Mimo to, z naruszeniem prawa podejmował działania zmierzające do przejmowania majątku Skarżącej, co Prezes Tadeusz Jezierski sygnalizował w zawiadomieniu o przestępstwie.

Spółka nie została poinformowana o uchyleniu pierwszego postanowienia o ogłoszeniu upadłości. Syndyk od momentu wszczęcia postępowania upadłościowego nie wywiązywał się z obowiązków informacyjnych wobec Prezesa Zarządu i udziałowca Skarżącej.

Prezes Skarżącej – Pan Tadeusz Jezierski złożył do Prokuratury Rejonowej w Tychach zawiadomienie o przestępstwie popełnionym na etapie przed ogłoszeniem upadłości w związku z poświadczeniem nieprawdy w opinii biegłego z zakresu finansów Michała Pawłowskiego powołanego na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Katowicach Wydział X Gospodarczy. Zawiadamiający wskazał, iż biegły niezgodnie z treścią dokumentacji księgowej ustalił, że zobowiązania Skarżącej wynoszą 48 000 000 zł. Suma zobowiązań podana przez biegłego została wielokrotnie zawyżona – przeszacowana o 700%. Dodatkowo koszty prowadzonego postępowania upadłościowego ustalono na kwotę około 1 mln zł. Próby doprowadzenia do zweryfikowania poprawności opinii biegłego okazały się bezskuteczne, mimo kardynalnych błędów merytorycznych, a mianowicie:

1. utożsamienia kategorii rozliczeń międzyokresowych kosztów występujących po stronie aktywów ze zobowiązaniami, występującymi w bilansie po stronie pasywów, jak to uczynił biegły.
2. Wadliwe rozumienia pojęcia kosztów międzyokresowych spowodowało ich zaliczenia do kwoty zobowiązań, tj. jej podwyższenia, co doprowadziło do błędnych wniosków odnośnie standingu przedsiębiorstwa,
3. porównywania wartości księgowych i bilansowych z różnych okresów  rozliczeniowych,
4. wydawania opinii na podstawie danych przetworzonych, przy braku danych źródłowych,
5. pominięcia faktu, iż część międzyokresowych kosztów mogła służyć lub wręcz była niezbędna do wypracowania przychodów przyszłych okresów.

Prokuratura Rejonowa w Tychach postanowieniem z dnia 10 listopada 2006r., sygn.3 Ds. 915/06, odmówiła wszczęcia dochodzenia. Z kolei zarządzeniem z dnia 19 grudnia 2006r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tychach odmówił przyjęcia zażalenia z uwagi na wniesienie go przez osobę nieuprawnioną- pokrzywdzonym przestępstwem nie jest Spółka, lecz wymiar sprawiedliwości. Postanowieniem z dnia 5 marca 2007r., sygn. I Dsn 21/07/T, uwzględnił zażalenie pełnomocnika Skarżącej uznając, że Spółka PROTOR jest w niniejszej sprawie pokrzywdzonym, skoro z akt sprawy wynika, że przedmiotem zawiadomienia było przestępstwo z art. 233§ 4 KK – a więc normy, której celem jest nie tylko ochrona dobra wymiaru sprawiedliwości, ale również dobro indywidualne. Istotne jest to, iż Skarżącej nigdy nie doręczono ostatecznego rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Prokuratura Rejonowa w Tychach pismem z dnia 10 stycznia 2014r., nr Ko 20/14, poinformowała pełnomocnika Skarżącej, iż sprawa zakończyła się odmową wszczęcia postępowania, zaś akta po okresie archiwizacji zostały zniszczone.

W toku kolejnego postępowania o ogłoszenie upadłości, sygn. X GU 63/07/1, powołano tego samego biegłego z zakresu finansów, mimo iż jego wadliwa opinia przyczyniła się do uchylenia pierwszego postanowienia o ogłoszeniu upadłości z dnia 4 grudnia 2006r. Kolejna opinia, również wadliwa, została zaakceptowana przez Sąd i uwzględniona przy wydawaniu drugiego postanowienia o ogłoszeniu upadłości z dnia 25 lutego 2008r., sygn. X GU 63/07/1, które Sąd II instancji rozpatrujący zażalenie Spółki PROTOR utrzymał w mocy.

W chwili ogłoszenia upadłości Spółka PROTOR nie zatrudniała pracowników, nie posiadała nieruchomości, ani urządzeń fabrycznych, a jej majątek stanowiły pieniądze na rachunku bankowym w kwocie około 5.000.000 złotych oraz wielomilionowej wartości wierzytelności wobec podmiotów trzecich.

Wszczęte postępowanie upadłościowe nie zostało jeszcze zakończone.

Z treści dokumentacji zgromadzonej w aktach postępowania upadłościowego, jak również akt postępowań karnych wynika, że zaniechania syndyka, jego niegospodarność, jak również niedostateczna, czy wadliwa kontrola i nadzór sędziego-komisarza oraz sądu nad jego działaniami spowodowały, iż w istocie postępowanie upadłościowe prowadzone od 8 lat jest prawie lub całkowicie nieefektywne w zakresie realizacji głównego celu ustawowego – to jest zaspokojenia wierzycieli. Sąd aprobuje niegospodarność syndyka.

Jak wynika z postanowień Sądu Rejonowego Katowice Wschód w Katowicach z 2008r., wstępne wynagrodzenie syndyka ustalono na kwotę 300 000 zł. i zaliczkę na kwotę 40 000 zł.

Orzeczenia Sądu dotyczące wynagrodzenia i zaliczek były zaskarżane przez Prezesa Spółki PROTOR, jednak bezskutecznie.

Syndyk zatrudniał i zatrudnia nadmierną liczbę pracowników w stosunku do rzeczywistych potrzeb związanych z obsługą upadłego, jednocześnie większość czynności związanych z prowadzonym postępowaniem zleca firmom zewnętrzny.

Np. zlecił w okresie od 2008r. do 2009r. poszukiwanie majątku Spółce Minkop z .o.o za kwotę 15 372 zł., przy czym działalność tej spółki nie dała żadnych pozytywnych efektów ,,odnalezienia majątku”, bo stan majątkowy był w pełni ujawniony w dokumentacji pozostającej w dyspozycji syndyka. Na obsługę prawną w okresie od 2008r. do 30.09.2010r. przeznaczono nieprzeciętnie wysoką kwotę 219 444,90 zł., co stanowiło wówczas aż 27,86% wszystkich wydatków. Czynności wykonywane przez wybraną Kancelarię sprowadzały się do prowadzenia korespondencji z komornikami i syndykami, występowanie w kilku procesach, przy czym prawnik był wynagradzany kilkakrotnie za te same czynności. Za prowadzenie księgowości w okresie od 2008r. do 2010r. syndyk zapłacił 104.139,20 zł., czyli ponadstandardowe kwoty, biorąc pod uwagę ceny usług księgowych z obszaru funkcjonowania Skarżącej. Kancelarii księgowej zlecono sporządzenie audytu, którego wyników nigdy nie ujawniono. Syndyk zlecił również kosztowną archiwizację dokumentacji Spółki- Firmie Usługowo-Handlowej „Modar” z siedzibą w Wolbromiu, a zatem znacznie oddaloną od siedziby Skarżącej. Nie jest jasne, jaka część dokumentacji została zarchiwizowana. Koszty archiwizacji wyniosły w okresie 2008-2010r.                   42 700 zł., co należy uznać za kwotę wielokrotnie zawyżoną – wziąwszy pod uwagę małą ilość dokumentacji, którą Skarżąca przed ogłoszeniem upadłości przechowywała w małym pomieszczeniu. Nadto należy zauważyć, iż syndyk pozwolił sobie na zawieranie umów, w tym umowy najmu lokalu, ze spółkami i osobami powiązanymi z Przedsiębiorstwem Transportowym i Spedycyjnym „Transport Górnośląski” z o.o. w upadłości, którego postępowanie upadłościowe prowadził.

Syndyk ustalał wysokość wynagrodzeń, czy należności wskazanych w umowach przez siebie podpisywanych w całkowitym oderwaniu od warunków rynkowych, co generowało i generuje masie upadłości ogromne straty.

Zakreślona wysokość wynagrodzenia syndyka nie odpowiada w żadnym razie zakresowi i wartości wykonanych prac.

Syndyk niejednokrotnie naruszył obowiązek przedstawiania sędziemu-komisarzowi sprawozdań z wykonanych czynności i sprawozdań finansowych. Dla przykładu sędzia komisarz pismem z dnia 9 lutego 2009r.wezwał syndyka do wykonywania tego obowiązku – to jest do złożenia właściwego sprawozdania. Stało się to dopiero w rok po ogłoszeniu upadłości.

Przedkładane do chwili obecnej sprawozdania finansowe i sprawozdania z podjętych czynności budzą zastrzeżenia pod względem rzetelności, kompletności i prawdziwości, co nie spotyka się z żadną reakcją sędziego komisarza. Dotychczas nie powołano biegłego z zakresu problematyki finansowo-księgowej do weryfikacji strategii i działań syndyka, tak by realnie ocenić sytuację i uniknąć nadmiernych wydatków z masy upadłości. Skarżąca, ściślej jej przedstawiciele ustawowi, nie mają skutecznej prawnej możliwości wykazania inicjatywy w tym zakresie np. przez spowodowanie powołania biegłego. Żaden też przepis ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze nie obliguje też sędziego-komisarza do korzystania z pomocy biegłego w takich przypadkach. Kwestia ta pozostaje w sferze uznania sędziego.

Skarżącej, czy raczej jej przedstawicielom, pozostaje sygnalizacja, która do tej pory nie odnosiła żadnych rezultatów. Warto uzupełniająco dodać, że postanowienie sędziego-komisarza o zatwierdzeniu sprawozdania syndyka nie jest zaskarżalne.

Sąd nie uwzględnił wniosku największego z wierzycieli o powołanie rady wierzycieli pozwalającej kontrolować i weryfikować poczynania syndyka.

Prezes Skarżącej wskazywał na wszystkie naruszenia sędziemu komisarzowi oraz sądowi, lecz bezskutecznie, np. w piśmie z dnia 25 marca 2009r. W toku całego postępowania sędzia-komisarz nie zastosował na podstawie art. 169 a ustawy prawo upadłościowe i naprawcze żadnego środka dyscyplinującego syndyka Prezes Skarżącej złożył do Prokuratury Rejonowej Katowice- Południe w Katowicach kolejne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa z dnia 4 kwietnia 2011r., podnosząc wskazane wyżej zaniedbania syndyka, nadużycie uprawnień i niedopełnienie obowiązków, w szczególności jego niegospodarność aprobowaną przez sąd i sędziego-komisarza. Postanowieniem z dnia 3 października 2011r., sygn. 3 Ds. 230/11, wydanym przez Asesora Prokuratury Rejonowej w Tychach odmówiono wszczęcia śledztwa wobec stwierdzenia braku znamion czynu zabronionego. W uzasadnieniu wskazano, iż skoro działalność syndyka była pod nadzorem sądu i sędziego –komisarza, a podmioty te nie miały wobec niego żadnych zastrzeżeń, w szczególności nie skorzystano z możliwości odwołania syndyka, czy chociażby jego zdyscyplinowania, to nie ma podstaw do zarzucania mu popełnienia przestępstwa. Asesor Prokuratury odstąpił od merytorycznego badania konkretnych ujawnionych przez Prezesa Skarżącej naruszeń prawa, jakich dopuścił się syndyk. Nie tylko nie odniósł się do podanych faktów i okoliczności, ale nie podjął próby ich sprawdzenia. Asesor Prokuratury nie dokonał żadnych własnych ustaleń. Na przedmiotowe postanowienie Asesora pełnomocnik Skarżącej wniósł zażalenie. Sąd Okręgowy w Katowicach, postanowieniem z dnia 22 października 2012 r., sygn. akt: XXI Kp 123/12 uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Prokuratorowi do dalszego prowadzenia. Postanowieniem z dnia 29 marca 2013 r., sygn. akt: 3 Ds. 655/12, Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tychach umorzył śledztwo w sprawie nadużycia udzielonych uprawnień lub niedopełnienia ciążących obowiązków przez będącego zobowiązanym na podstawie decyzji Sądu do zajmowania się sprawami majątkowymi syndyka. Również i tym razem pełnomocnik Skarżącej skierował zażalenie do Sądu.

Postanowieniem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 29 lipca 2013r., sygn. XXI Kp 121/13, zaskarżone postanowienie utrzymano w mocy.

 

I.2.

Naruszenie prawa do rzetelnego procesu sądowego w aspekcie dotyczącym zasady niezawisłości sędziowskiej i skutecznych środków ochrony sądowej, zasady pewności prawa, efektywności i ekwiwalentności prawa unijnego.

Karta Praw Podstawowych w rozdziale VI, art. 47 stanowi ,,Każda osoba, której prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii, zostały naruszone, ma prawo do złożenia w sądzie skutecznego środka prawnego przed sądem zgodnie z warunkami określonymi w niniejszym artykule”.

Proces cywilny z powództwa ZEORK S.A. przeciwko Spółce PROTOR nie spełniał ab initio wymogów rzetelnego procesu z uwagi na niezachowanie standardu niezawisłości i niezależności składu orzekającego. Otóż proszę zwrócić uwagę na wręcz rażące kuriozum- sprawy z powództwa podmiotu ZEORK S.A., w który kapitałowo i organizacyjnie zaangażowane jest Państwo Polskie ( Skarb Państwa) była rozpatrywane w Sądzie Okręgowym w Kielcach dwukrotnie przez tego samego sędziego delegowanego do orzekania w tymże Sądzie Okręgowym przez organ władzy wykonawczej (organ państwowy) – podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. Sygnalizacja w zakresie pogwałcenia zasady niezawisłości sądu stała się wręcz koniecznością.

W tym kontekście należałoby odwołać się do twierdzeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ze sprawy Wilson, a mianowicie                       iż niezawisłość Sadu stanowiąca immanentny aspekt sądzenia wymaga, by organ orzekający był podmiotem trzecim wobec organu, który wydał zaskarżoną decyzję. Pojęcie niezawisłości łączy się z zasadą bezstronności, a zatem jednakowego dystansu do stron sporu i jego przedmiotu. Te gwarancje niezawisłości i bezstronności wymagają zasad, w szczególności co do składu organu, które pozwalają wykluczyć w przekonaniu przedmiotów prawa wszelką uzasadnioną wątpliwość co do niezależności tego organu od czynników zewnętrznych oraz neutralności w odniesieniu do pozostających w sporze interesów.^[7] Zasada niezawisłości sędziowskiej jest uznawana w ramach unijnego porządku prawnego, stanowiąc element definicji sądu krajowego w rozumieniu art. 267 TFUE.

Z uwagi na częste odwoływanie się w orzecznictwie unijnym do wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, dodatkowo warto w argumentacji odwołać się do wyroku tego Trybunału, w której podniesiono, iż ,, ustalenia, czy dany organ jest niezależny trzeba mieć wgląd w sposób powoływania jego członków i ich kadencję, na istnienie zabezpieczeń przed naciskami zewnętrznymi i kwestię, czy dany organ daje pozory niezależności”^[8]. Pokrzywdzony również przed organami unijnymi może subsydiarnie powoływać się na prawo do rzetelnego procesu, gwarantowane przez art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Wprawdzie Unia Europejska nie jest stroną Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, lecz związane jej postanowieniami są wszystkie państwa Unii Europejskiej.

Spółka PROTOR nie dysponowała i nie dysponuje nadal skutecznym środkiem odwoławczym pozwalającym na wznowienie postępowania, co eksponuje niewywiązanie się z unijnego obowiązku zapewnienia skutecznej kontroli sądowej (effective judicial protection), ilekroć chodzi o zagwarantowanie przestrzegania stosownych przepisów prawa unijnego i ustawodawstwa krajowego, mającego na celu realizację praw podmiotowych^[9].

Na kanwie sprawy Spółki PROTOR uwidacznia się nie tylko jednostkowe rażące naruszenie reguł sprawiedliwości proceduralnej, ale także obowiązywanie w polskim prawie nie odpowiadających podstawowym standardom unijnym przepisów art. 75 § 3 w zw. z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001r.-Prawo o ustroju sądów powszechnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2013r. poz. 427 ze zm.), dopuszczających prawną możliwość przeniesienia sędziego do sądu wyższej instancji przez organ władzy wykonawczej, mogący zastosować wobec sędziego delegowanego środki dyscyplinujące – cofnięcie delegacji lub jej nieprzedłużenie (bez wymogu uzasadnienia tak podjętej decyzji), skutkujące powrotem na miejsce służbowe, do orzekania w Sądzie niższej instancji.

Przepisy dotyczące możliwości delegacji sędziego przez organ władzy wykonawczej, co jeszcze raz warto podkreślić, pozostają w oczywistej sprzeczności z podstawowymi standardami rzetelnego procesu, znajdującymi swoje potwierdzenie w unijnym prawie pierwotnym- zasadach prawa unijnego, czy Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Nawet przychylna interpretacja zakwestionowanych norm prawa krajowego w zgodności z prawem unijnym przy przyjęciu założenia dokonania wykładni prounijnej “tak daleko, jak to tylko możliwe” (ang. as far as possibile)^[10], nie jest w stanie sanować błędu ustawodawcy.

Powstaje wyraźny konflikt na linii prawo krajowe – prawo unijne. Z jednej strony sądy krajowe nie mogą wkraczać w sferę zastrzeżoną dla ustawodawcy, co pośrednio wyznacza tę granicę, z drugiej zaś – muszą pamiętać o realizacji zasady efektywnej ochrony sądowej oraz zasadzie efektywności i ekwiwalentności prawa unijnego. Dlatego można uznać, że doktryna wykładni zgodnej jest ograniczona zarówno przez prawo krajowe, jak i prawo wspólnotowe^[11]. Krajowe orzecznictwo sądowe- Sądu Najwyższego kwestionujące częściowo wadliwe przepisy (w zakresie delegowania sędziów przez podsekretarzy stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości), czy wadliwą praktykę nie stwarza gwarancji wynikających z zasady pewności prawa, nie może zatem zastąpić właściwej ingerencji ustawodawcy krajowego.^[12].

Należy postulować, by Komisja Petycji pochyliła się nad zagadnieniem nie tylko realizacji zasady rzetelnego procesu sądowego, ale także nad brzmieniem przepisów krajowej ustawy z dnia 27 lipca 2001r.-Prawo o ustroju sądów powszechnych (jedn.tekst: Dz. U. z 2013r. poz. 427 ze zm, która w dalszym ciągu przewiduje możliwość delegowania sędziów na inne miejsce służbowe przez organ władzy wykonawczej- Ministra Sprawiedliwości wbrew zasadzie podziału władz- ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej.

Nadto w dalszym ciągu nie istnieją przepisy umożliwiające sanowanie naruszeń w tych procesach, w których orzekali sędziowie bezprawnie delegowani przez podsekretarzy w Ministerstwie Sprawiedliwości. Spółka PROTOR stanowi jedynie przykład – jeden z wielu tysięcy podsądnych, których pozbawiono prawa strony do udziału w rzetelnym procesie- osądzenia przez sąd właściwy i zgodny z prawem, odejmując im jednocześnie realną możliwość spowodowania wznowienia postępowania.

I.3.

Brak skutecznej ochrony sądowej interesów upadłego i wierzycieli upadłego w polskim postępowaniu upadłościowym na przykładzie Spółki PROTOR, niezachowanie standardów unijnych przewidzianych w prawie Unii Europejskiej, naruszenie zasady efektywności i ekwiwalentności.

Postępowanie upadłościowe regulowane jest ustawą Prawo upadłościowe i naprawcze z dnia 28 lutego 2003r. ( Dz. U. 2003, nr 60,poz. 535 z późn. zm). Założenia ustawy krajowej, treść jej przepisów, praktyka prowadzenia postępowań zmierzających do ogłoszenia upadłości i samego postępowania upadłościowego na przykładzie Spółki PROTOR pokazuje, iż polski prawodawca przyjął odwrotny kierunek do tego obranego przez prawodawcę unijnego, co uwidacznia się na przykładzie upadłości transgranicznych, podlegających reżimowi Rozporządzenia Rady (WE) z 29 maja 2000r. nr 1346/2000 (z późniejszymi zmianami wprowadzanymi kolejnymi rozporządzeniami Rady).^[13] Krajowe przepisy sprzyjają wypaczaniu idei upadłości przedsiębiorcy – skutkując postępowaniami nieefektywnymi, nadmiernie przewlekłymi, w których wpisany w normy prawne postulat efektywności (efektywnej spłaty wierzycieli), przy jednoczesnym ratowaniu potencjału ekonomicznego upadłego, nie jest realizowany lub realizowany w stopniu subminimalnym (!). Koszty postępowania upadłościowego przekraczają 40% masy upadłości. Krajowe postępowania upadłościowe zamrażają środki produkcji na lata, uniemożliwiając ich alokację. W istocie, gdyby Spółka PROTOR prowadziła działalność w różnych (co najmniej 2 krajach członkowskich) i przeniosła swoją siedzibę (Center of Main Interests-COMI) do kraju członkowskiego, którego regulacja sprzyja realizacji ,,polityki drugiej szansy” dla przedsiębiorców, to jako podmiot gospodarczy istniałaby dalej, a jej majątek nie zostałby roztrwoniony przez syndyka, którego działania niezmiennie zyskują aprobatę sędziego-komisarza.

Na dowód powyższego Spółka PROTOR jest w stanie przedłożyć Komisji petycji szczegółową dokumentację.

Nie jest tak, iż fakt prowadzenia upadłości w trybie przepisów krajowych może całkowicie abstrahować od standardów unijnych – nie dysponując skutecznymi środkami ochrony sądowej (art. 47 KPP) przed arbitralnością syndyka i sędziego komisarza, czy środkami kontroli lub nadzoru umożliwiającymi przeciwdziałanie ewentualnej zmowie syndyka i sędziego-komisarza. Kazus Spółki PROTOR, doprowadzonej do upadłości, ujawnia również nadużycia, do jakich dochodzi przy niewłaściwej kontroli postanowień Sądu ogłaszającego upadłość posiłkującego się na opiniach biegłych o stanie Spółki, a nie spełniających podstawowych reguł sztuki; zawierających elementarne błędy w oszacowaniu wartości zobowiązań badanego podmiotu i przedstawiających niezgodnie ze stanem rzeczywistym sytuację przedsiębiorstwa.

Pokrzywdzona Spółka ma prawo domagać się urzeczywistnienia jej prawa do zwalczania szkodliwych z punktu widzenia jej interesów rozstrzygnięć organów postępowania upadłościowego i efektów działań tych organów. Spółka PROTOR zasadnie podnosi brak dostępnego i skutecznego środka prawnego pozwalającego na realizację w/w celu. Pokrzywdzona odwołuje się w tym miejscu do bogatego dorobku orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka na tle art. 13 EKPCZ. Odwołanie takie jest w pełni akceptowane przez Trybunał Sprawiedliwości – wyrok w sprawie Unibet zbliża orzecznictwo Trybunału do linii orzeczniczej Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Już wcześniej zresztą zauważono, że w świetle art. 13 EKPC twierdzenie, że Traktat nie zamierza tworzyć nowych środków ochrony prawnych było wątpliwe, skoro art. 13 wymaga właśnie zapewnienia efektywnego środka ochrony prawnej, gdy takowy nie istnieje^[14].

Przedstawiony w punkcie II stan faktyczny ujawnia, iż brak możliwości działania po stronie upadłego nie jest rekompensowany aktywnością organów ścigania, bo te dysponując wstępnym obciążającym syndyka i sąd materiałem dowodowym unikają prowadzenia postępowania przygotowawczego lub prowadzą je powierzchownie.

Jednostka (tu Spółka w upadłości) powinna korzystać z faktycznej możliwości do powoływania się na prawo unijne, a państwo nie może ingerować w esencję tego prawa.

Państwa członkowskie, w tym Polska, posiadają autonomię proceduralną. Oznacza to, iż krajowy prawodawca może kształtować ustrój sądów, procedury sądowe i pozasądowe służące ochronie praw wspólnotowych, o ile brak regulacji w tym zakresie na poziomie unijnym, co zostało potwierdzone tzw. formułą Rewe/Comet^[15]. Prawo autonomii proceduralnej nie może być jednak nadużywane poprzez tworzenie przepisów i akceptowanie praktyki godzącej w prawa podmiotowe. Z przyjętej przez narody cywilizowane zasady pacta sunt servanda należy wywodzić zakaz powoływania prawa krajowego w celu uzasadnienia zaniedbań w wykładni traktatu, czy szerzej prawa pierwotnego. Nie można czerpać korzyści z niewykonania obowiązku (zasada estoppel), w tym wypadku obowiązku dostosowania prawa krajowego do systemu prawa unijnego^[16].

Obywatele Unii mają prawo dochodzić roszczeń wynikających z prawa unijnego w trybie i na zasadach prawa krajowego, z tym, iż normy prawa krajowego powinny odpowiadać zasadzie efektywności (zapewnienia prawu unijnemu skuteczności w porządku wewnętrznym danego państwa), w przeciwnym razie sąd lub organ jest zobowiązany do odstąpienia od ich stosowania. Realizacji zasady efektywności służą podporządkowane jej zasada ekwiwalentności, a także mające niemałe znaczenie przepisy Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Obywatela.

W tym kontekście zasadne jest zajęcie stanowiska odnośnie możliwych zmian w krajowym prawie upadłościowym z poszanowaniem zasady autonomii proceduralnej, bez uchybienia jednak zasadom prawa unijnego, bez zachowania których nie sposób wyobrazić sobie krajowego postępowania upadłościowego. W istocie nie ma prawnych przesłanek utrzymywania dysproporcji pomiędzy standardami tegoż postępowania, a standardami postępowania podlegającego reżimowi cytowanego wyżej rozporządzenia unijnego, implikującego realne wdrożenie konkretnych zasad prawa unijnego, wynikających z konkretnych przepisów, ale także orzecznictwa sądów unijnych – Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Krajowy ustawodawca ma obowiązek takiej kreacji przepisów upadłościowych, wspierających restrukturyzację przedsiębiorstw borykających się z trudnościami i stwarzających warunki sprzyjające przedsiębiorczości, zwłaszcza w sytuacji kryzysu finansowego.

Komisja Europejska UE popiera prostsze i sprawniejsze procedury upadłościowe, a także zachęca do dawania drugiej szansy uczciwym przedsiębiorcom, których działalność skończyła się niepowodzeniem, stawiając ich na równi z nowymi przedsiębiorcami. Niezmiennie aktualne są jej postulaty w zakresie kształtowania właściwych procedur związanych z upadłością przedsiębiorstw, których realizacja zapobiegłaby ,,nieudanym”, jak w przypadku Spółki PROTOR, postępowaniom upadłościowym, które nie realizują celu zaspokojenia wierzycieli i jednocześnie eliminują z rynku uczciwego przedsiębiorcę – dłużnika.

• Kluczową sprawą jest stworzenie właściwych ram, które chroniąc odpowiednio interesy wszystkich stron, będą przy tym dawały przedsiębiorcy możliwość ogłoszenia upadłości i ponownego rozpoczęcia działalności
• . Prawo upadłościowe powinno wyraźnie rozróżniać w jaki sposób będą traktowani bankruci, których upadłość jest wynikiem nieuczciwej aktywności i osoby, których upadłość nie wynika z przyczyn niezgodnych z prawem. Przedsiębiorcy ogłaszający upadłość nie z własnej winy powinni mieć prawo otrzymania od sądu formalnego orzeczenia uznającego ich za osoby działające zgodnie z prawem i niewinne zaistniałej sytuacji. Orzeczenie sądu powinno być publicznie dostępne.
• Prawo upadłościowe powinno przewidywać możliwość szybkiego uwolnienia od pozostałych zobowiązań z zastrzeżeniem spełnienia pewnych kryteriów. Należy zmniejszyć prawne ograniczenia, zawieszenia i zakazy.
• Postępowania prawne powinny być prostsze i szybsze, tak by zmaksymalizować wartość aktywów w ramach majątku dłużnika w momencie rozdzielania tych środków. Postępowanie nie powinno zazwyczaj trwać dłużej, niż rok[17].

 

I.4.

Uchybienie zasadzie unijnej zasadzie prawa do dobrej administracji.

Katalog naruszeń uzupełnia sygnalizacja pogwałcenia zasady dobrej administracji.

Prawo do dobrej administracji stanowi zarówno publiczne prawo podmiotowe, jak i prawo proceduralne. Bezstronność, rzetelność, uczciwość, czy załatwienie sprawy w rozsądnym terminie – to reguły składające się na rzeczone prawo potwierdzone w art. 41 Karty Praw Podstawowych.

Prawo do dobrej administracji przed wejściem w życie Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej wywodzono z treści zasady dobrej administracji, zdefiniowanej w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Oznacza przejście do ochrony przez administrację, a nie przed administracją^[18]. Istotne z punktu widzenia kazusu Spółki PROTOR, iż dotyczy nie tylko relacji obywateli Unii z administracją unijną, ale także zostało rozszerzone na administracje poszczególnych krajów członkowskich – zgodnie z celami, jakie przyświecały prawodawcy wspólnotowemu przy uchwalaniu przepisu art. 41 KPP^[19].

Obowiązek wykładni zgodnej z treścią i celami prawa unijnego spoczywa również na organach administracji publicznej w sposób porównywalny do sądów^[20].

Stan faktyczny sprawy wskazuje, iż wobec Pokrzywdzonej Spółki PROTOR były prowadzone przewlekle, kilkuletnie, opresywne postępowania kontrolne i podatkowe; jednocześnie toczyło się po kilka postępowań i Spółkę poddawano tzw. ,,krzyżowej kontroli”. Opresja organów administracji ukierunkowana przeciwko członkom zarządu i udziałowcowi w istocie blokowała możliwość zarządzania Spółką, powodując nieodwracalne straty.

Postępowania te wszczęte w stosunku do jedynego Wspólnika –Normana Jezierskiego, jak i wieloletniego Prezesa Spółki Tadeusza Jezierskiego również cechowała i cechuje (wobec nie zakończenia niektórych z nich) znaczna przewlekłość zawiniona przez organy administracji, co ma związek przede wszystkim z uchylaniem prawomocnych decyzji przez sądy administracyjne w efekcie naruszenia norm proceduralnych, w szczególności podstawowych zasad administracji, co wynikało z powierzchownej analizy dowodów, czy wadliwych ustaleń faktycznych.

Nie może budzić wątpliwości, że zaniedbanie podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, a w konsekwencji niedostateczne ustalenie stanu faktycznego sprawy uniemożliwia prawidłowe dokonanie subsumcji normy prawa materialnego do okoliczności faktycznych indywidualnej sprawy administracyjnej^[21].

Unikanie przewlekłości prowadzonych postępowań jest kwestią o pierwszorzędnym znaczeniu dla poszczególnych jednostek, które oczekują, że ich sprawy będą załatwiane sprawnie i bez zbędnej zwłoki. Nie ulega wątpliwości, że wszelkie opóźnienia w postępowaniu prowadzą do osłabienia roli i spadku zaufania do władz publicznych.

Prawo do dobrej administracji posiada nie tylko swój aspekt, czy wymiar formalny (związany z przyznaniem poszczególnym jednostkom konkretnych uprawnień proceduralnych w toku prowadzonych z ich udziałem postępowań administracyjnych), lecz także aspekt materialny, wyrażający się w roszczeniu o to, aby organy administracji działały efektywnie i sprawnie^[22].

Dotychczas Rzeczpospolita Polska nie poniosła żadnej odpowiedzialności odszkodowawczej wobec Spółki PROTOR za nadużycia organów kontroli skarbowej i organów podatkowych. Biorąc pod uwagę, iż niszczące pokrzywdzoną Spółkę postępowanie upadłościowe może zakończyć się wykreśleniem Spółki z rejestru przedsiębiorców, to podmiot ten w istocie nie ma szans na stanie się beneficjentem jakiegokolwiek odszkodowania od Skarbu Państwa, biorąc pod uwagę czas trwania procesów cywilnych w Polsce. Pokrzywdzona Spółka wobec braku realnych szans na uzyskanie ochrony prawnej w Polsce oczekuje wsparcia ze strony instytucji unijnych stojących na straży przestrzegania prawa unijnego, w szczególności wyartykułowanych w prawie pierwotnym praw podstawowych.

Oczekiwania Pokrzywdzonej są rozsądne i uzasadnione.

Prawo do powoływania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje każdemu podmiotowi, w którym instytucja Unii wzbudziła uzasadnione nadzieje.

Kazus Spółki PROTOR pokazuje, jak niszczący wpływ na polskich przedsiębiorców ma nie tylko wadliwy system wymiaru sprawiedliwości, ale także wadliwe funkcjonowanie administracji, w szczególności organów podatkowych i organów kontroli skarbowej, które uchybiają obowiązkowi urzeczywistniania zasad sprawiedliwości formalnej (inaczej sprawiedliwości proceduralnej – procedural justice, fairness) poprzez niestaranne działanie, szkodzące interesom jednostek. Jedynym wyjściem z tej sytuacji jest wypracowanie wysokiego standardu procedury stosowania prawa, w szczególności poprzez szczególną dbałość, by w postępowaniach organy opierały się na wszystkich istotnych dowodach (informacjach), mających znaczenie w sprawie, nie poprzestawały na już zebranym materialne dowodowym, lecz aktywnie wykazywały inicjatywę w zakresie poszukiwania innych dowodów i zebrania jak najobszerniejszego materiału dowodowego[23]. Dobra administracja ma pełnić służebną rolę wobec obywateli, czy szerzej wobec podmiotów prawa[24].

W tym celu należałoby stworzyć sprawny system kontroli prawidłowości prowadzonych postępowań ( kontroli poszczególnych urzędników), sprzyjający zapobieganiu nie tylko wadliwym procesom dowodzenia, ale i przewlekłości spraw. Niezależnie od tego, konieczne jest ukształtowanie skutecznych środków prawnych, umożliwiających uzyskiwanie odszkodowań za szkody wywołane ,,złą administracją” (male administration).

.

dr Grażyna Niegowska

Executive Director

LTC Partners Ltd.

Lawyers, Translators, Consultants Partners Limited

9 Dorland Cort

106 West Hill

London

SW15 2UG

---

 ZAŁĄCZNIKI DO SPRAWY TOWARZYSTWA POWIERNICZO – KONSULTINGOWEGO ,,PROTOR” SPÓŁKA  Z  O.O., REPREZENTOWANEJ PRZEZ TADEUSZA JEZIERSKIEGO

1. Wydruk z Krajowego Rejestru Sądowego dotyczący Spółki PROTOR.
2. Opracowanie przedstawicieli Spółki PROTOR – odniesienie do stanu faktycznego z prezentacją w formie tabel.
3. Poparcie Klubu Inteligencji Polskiej dla treści Petycji o Ochronę Państwa Prawnego.
4. Postanowienie Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 4 grudnia 2006r. sygn. XGu 312/04/2.
5. Postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 lutego 2007r. XIX Gz 41/07.
6. Postanowienie Sądu Rejonowego Katowice- Wschód w Katowicach z dnia 25 lutego 2008r. sygn. X GU 63/07/1.
7. Nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy w Kielcach w dniu                   13 grudnia 2002r. sygn. VII Ng 1229/02.
8. Wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 25 lutego 2004r. sygn.                    VI GC 21/03.
9. Postanowienie Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 3 kwietnia 2003r. oddalające wniosek o udzielenie zabezpieczenia VII GC 21/03.
10. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 1 marca 2005r. sygn.               I ACa 1538/04.
11. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 2005r.                         sygn. III CSK 99/05.
12. skarga konstytucyjna z 27 marca 2006r.
13. Postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2007r. SK 69/06.
14. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2007r. sygn. III CZP 81/07.
15. Uchwała Pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia                                     28 stycznia 2014r. sygn. BSA-4110-4/13.
16. Kopie delegacji Sędziego Marka Skrobisza podpisanych przez podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości.
17. Pismo z Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 20 sierpnia 2007r. DK-I-076-28/07.
18. Pismo Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 4 lutego 2010r.
19. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 października 2009r. SK 6/09.
20. Pismo Syndyka masy upadłości z dnia 30 kwietnia 2010r. o braku podstaw do wniesienia skargi o wznowienie postępowania.
21. Wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 12 stycznia 2006r. sygn. VII GC 126/05.
22. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23 czerwca 2006r., sygn.     I ACa 655/06.
23. Postanowienie z dnia 14 lipca 2003r. o wszczęciu postępowania kontrolnego wobec Spółki PROTOR w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000r. i odsetek za zwłokę z tytułu zaległości we wpłatach zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych za ten rok.
24. Decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach z dnia 24 marca 2004r. KP3-730-1-051-661/24030923 określająca zobowiązanie Spółki PROTOR z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2000r.
25. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 czerwca 2004r. PBB1/4218-19/04.
26. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia       28 kwietnia 2005r. I SA/Gl-1105/04.
27. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2006r. II FSK 1238/05.
28. Wyrok wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 4 czerwca 2007r. I SA/Gl 1558/06.
29. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2009r.
30. Postanowienie z 25 stycznia 2005r. KF2- 532-2141-97/04/s o wszczęciu postępowania karne-skarbowego przeciwko Prezesowi Skarżącej podejrzanemu o narażenie na uszczuplenie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000r.
31. Wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w Tychach z dnia 20 marca 2006r. sygn. VIII KS 853/05.
32. Wyrok Sądu Rejonowego w Tychach z dnia 1 grudnia 2009r. sygn.                   II K 798/07
33. Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z 30 marca 2010r. XXIII Ks 89/10.
34. Wyrok Sądu Rejonowego w Tychach z dnia 6 października 2011r. sygn. II Ks 26/10.
35. Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 17 kwietnia 2012r. sygn. XXIII Ka 921/11.
36. Postanowienie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach               z dnia 19 lutego 2004r. KP3-531-005/24040173 dotyczące wszczęcia postępowania kontrolnego w przedmiocie prawidłowości rozliczeń Skarżącej Spółki odnośnie podatku od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług za 1999r.
37. Decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 29 września 2004r. nr KP3-730-1-005-661/2404017330 określająca zobowiązanie Skarżącej Spółki w podatku dochodowym od osób prawnych.
38. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 30 grudnia 2004r. PBB1/4218-40/04 utrzymująca w mocy rozstrzygnięcie I instancji.
39. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach                         z dnia 7 grudnia 2005r. I SA/Gl 381/05.
40. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia                                  10 października 2006r. II FSK 520/06.
41. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 marca 2007r. I SA/Gl 19/07.
42. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia                                         18 lutego 2009r.
43. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 29 września 2009r. określającą wysokość zobowiązania podatkowego na kwotę 108 866 zł.
44. Wniosek Spółki PROTOR z dnia 1 marca 2004r. o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001r.
45. Postanowienie z dnia 4 maja 2005r. US/PD/4210/2/5/2004                         o wszczęciu postępowania podatkowego nieprawidłowości w obliczeniu należnego zobowiązania podatkowego za 2001r.
46. Decyzja z dnia 27 października 2007r.umarzająca postępowanie dotyczące stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001r. US.PD/4210/2/2004.
47. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 31 stycznia 2005r. PBB1/4218-43/04 uchylająca decyzję US.PD/4210/2/2004 i przekazująca sprawę do ponownego rozpoznania przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tychach.
48. Decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tychach z dnia 17 grudnia 2007r. US.OP/4110/10/2007 odmawiająca stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001r.
49. Decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tychach z dnia 24 października 2007r. US.OP.4210/2/5/1/2007 określająca zobowiązanie podatkowe od osób prawnych za 2001r.
50. Postanowienie z dnia 28 grudnia 2007r., PBI/1-4218/35/07, stwierdzające niedopuszczalność odwołania od w/w decyzji.
51. Decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tychach z dnia                         17 grudnia 2007r. US.OP/4110/10/2007.
52. Decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tychach z 13 maja 2008r. w przedmiocie umorzenia postępowania oraz dotyczące określenia wysokości podatku dochodowego od osób prawnych za 2001r.stwierdzono wygaśnięcie decyzji z dnia 29 października 2007r. określającej wysokość zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2001r.
53. Postanowienie z dnia 14 grudnia 2007r o wszczęciu postępowania karno-skarbowego RKS 118/2007.
54. Postanowienie z dnia 18 grudnia 2007r. o przedstawieniu zarzutów Prezesowi Spółki PROTOR odnośnie popełnienia przestępstwa polegającego na podaniu nieprawdziwych danych w zeznaniu podatkowym CIT-8 za 2001r.
55. Wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w Tychach z dnia 8 października 2008r. VIII Ks. 94/08.
56. Wyrok Sądu Rejonowego w Tychach z dnia 20 kwietnia 2011r.                     sygn. VII Ks 1/10.
57. Postanowienie z dnia 30 marca 2005r. o wszczęciu postępowania kontrolnego odnośnie podatku za 2003r.
58. Wyrok Sądu Rejonowego w Tychach z 15 września 2010r. sygn. II K 1051/06.
59. Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 31 maja 2011 sygn. XXIII Ka 78/11.
60. Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2012r. sygn.IV KK 14/12
61. Postanowienie z dnia 5 sierpnia 2005r. o wszczęciu postępowania kontrolnego wobec jedynego wspólnika- Normana Jezierskiego, nr KF1-531-068/24050836.
62. Decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 19 czerwca 2007r. nr KF1-730-1-068/24050836 określająca zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003r. wraz z odsetkami.
63. Decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach wydał decyzję nr KF1-730-2-068/24050836 ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2003r.
64. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 lutego 2008r. PB III/1-4117/39/07/I/9491 uchylająca decyzję z dnia 19 czerwca 2007r. nr KF1-730-1-068/24050836 i przekazującą sprawę organowi I instancji do ponownego rozpoznania.
65. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 14 lutego 2008r.                         PB III/1-4117/80/07/II/9489 uchylająca decyzję z dnia 19 czerwca 2007r. nr KF1-730-2-068/24050836 i przekazująca sprawę organowi I instancji do ponownego rozpoznania.
66. Decyzja z dnia 17 czerwca 2009r. nr KF1 730-4-068-24050836 ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych z nieujawnionych źródeł dochodów lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach dochodów oraz decyzja nr KF1 730-3-068-24050836 określająca zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych.
67. Decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 września 2009r. PB III/1-4117/14/09/I/50068 oraz PB III/14117/62/09/II/50062, uchylające decyzje z 17 czerwca 2009r. opisane w pkcie 68.
68. Decyzja z dnia 14 grudnia 2009r. nr KF 730-6-068/24050836                                 określająca ponownie wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku od osób fizycznych w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oraz decyzja z dnia 14 grudnia 2009r. nr KF 730-5-068/24050836 ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od osób fizycznych za 2003r.
69. Decyzja z dnia 11 marca 2010r. PB III /1-4117/1/10/I/13935 umarzająca postępowanie odwoławcze, w przedmiocie zryczałtowanego podatku od nieujawnionych źródeł dochodów.
70. Decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach z                   dnia 10 września 2010r. znak PBIII/1-4117/19/10/II/44387 ustalająca wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodu za 2003 r.
71. Wniosek z dnia 10 listopada 2005r. o ogłoszenie upadłości Spółki PROTOR połączonej z zawarciem układu.
72. Wniosek o ogłoszenie upadłości połączonej z likwidacją majątku dłużnika.
73. Postanowienie z dnia 29 grudnia 2005 Sądu Rejonowego w Katowicach o powołaniu na stanowisko zarządcy przymusowego radcy prawnego Macieja Baranowskiego.
74. Opinie biegłych dotyczące upadłości Spółki PROTOR.
75. Wykaz środków zaskarżenia składanych w postępowaniu upadłościowym.
76. Postanowienie z dnia 10 listopada 2006r. sygn.3 Ds. 915/06 o odmowie wszczęcia dochodzenia.
77. Zarządzenie z dnia 19 grudnia 2006r. Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tychach o odmowie przyjęcia zażalenia z uwagi na wniesienie go przez osobę nieuprawnioną.
78. Postanowienie z dnia 5 marca 2007r. sygn. I Dsn 21/07/T uwzględniające zażalenie.
79. Pismo Prokuratury Rejonowej w Tychach z dnia 10 stycznia 2014r. nr Ko 20/14.
80. Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa z dnia 4 kwietnia 2011r.
81. postanowienie z dnia 3 października 2011r. sygn. 3 Ds. 230/11o odmowie wszczęcia śledztwa.
82. Postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 października 2012 r., sygn. akt: XXI Kp 123/12.
83. Postanowienie Prokuratora Rejonowego w Tychach z dnia 29 marca 2013 r., sygn. akt: 3 Ds. 655/12.
84. Postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 29 lipca 2013r. sygn.XXI Kp 121/13.

---

 Przypisy:

[1] Sprawa C-441/02 Komisja p. Republice Federalnej Niemiec.

[2] J. Sozański, Unijne obowiązki sądów po traktacie lizbońskim Prawo europejskie w praktyce. Wydawnictwo naukowe – wersja internetowa publ. 24.01.2011r.

[3] G. Di Federico, Fundamental Rights in the EU: Legal Pluralism and Multi-Level Protection after the Lisbon Treaty, w: The EU Charter of Fundamental Rights: From Declaration to Binding Instrument, red. G. Di Federico, Springer, Dordrecht–New York 2011, s. 45 i n.

[4] M.Taborowski Konsekwencje naruszenia prawa Unii Europejskiej przez sądy krajowe Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o. 2012, str. 48; wyrok C 63/08 Virgine Pontin v T-Comalux SA, wyrok z 29 października 2009r.

[5] M. Jaśkowski, Konsekwencje prawne Protokołu nr 30 w sprawie stosowania Karty praw podstawowych Unii Europejskiej do Polski i Zjednoczonego Królestwa, Zeszyty Prawnicze. Biuro Analiz Sejmowych Kancelarii Sejmu nr 40(4) 2013.

[6] J. Sozański, Prawa człowieka w Unii Europejskiej, Warszawa-Poznań 2010r., str. 182.

[7] sprawa C 506/07 Graham J. Wilson v Ordre des avocats du barreau de Luxembourg.

[8] Sprawa Bryan v United Kingdom, wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z 22.11.1995r.; Application no. 19178/91.

[9] Sprawa 222/84 Marguerite Johnston v Chief Constable of The Royal Ulster Constabulary, [1986] ECR 1651- dotyczyła odpowiedzi na pytanie dotyczące obowiązku zapewnienia skutecznej ochrony sądów krajowych nad poszanowaniem przepisów dyrektywy i ustawodawstwa krajowego, mającego na celu jej wdrożenie. Trybunał udzielił odpowiedzi twierdzącej, jednocześnie podnosząc efektywną ochronę sądową do rangi ogólnej zasady prawa unijnego. Prawo do skutecznego środka prawnego ochrony sądowej, dostępu do sądu i właściwej procedury znajduje swoje potwierdzenie nie tylko w Karcie Praw Podstawowych, ale także funkcjonuje jako ogólna zasada prawa unijnego, wywiedziona przez Trybunał Sprawiedliwości z ogólnych założeń traktatowych. Nie jest wykluczone, by jednostki czerpały swoje uprawnienia z ogólnych zasad prawa unijnego.

[10] sprawa C 106/89 Marleasing S.A.przeciwko La Commercial Internacional de Alimentacion SA.

[11] Sprawy połączone – Kiriaki Angelidaki I inni; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2008r. I UK 182/07.

[12] Sprawa C 236/95 Komisja v Grecji; M.Taborowski Konsekwencje naruszenia prawa Unii Europejskiej przez sądy krajowe Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o. 2012, str. 315 in principio.

[13] P. Masiukiewicz, S. Morawska, Koncepcja poprawy efektywności upadłości, Kwartalnik Nauk o Przedsiębiorstwie 2012/2, str. 44 i n.

[14] Sprawa C 432/05 Unibet (London) Ltd. i Unibet (International) Ltd. v Justitiekanslern.

[15] Formuła – konstrukcja powstała na podstawie orzeczeń ETS w sprawie 33/76 Rewe Zentralfinanz eG et Rewe Zentral AG v Landwirtschaftskamer fűr das Saarland- wyrok z 16.12.1976r. oraz w sprawie 45/76 Comet BV v Produktschap voor Siergewassen- wyrok z 16.12.1976r.

[16] Sprawa 148/78 Tullio Ratti v Publico Ministero, wyrok z 5 kwietnia 1979r.

[17] Cytowane zgodnie z Komunikatem Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z 05.10.2007r. W jaki sposób przezwyciężyć piętno porażki poniesionej w działalności gospodarczej – działania na rzecz polityki drugiej szansy. Realizacja partnerstwa lizbońskiego na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia. KOM (2007)/584 wersja ostateczna.

[18] Z. Niewiadomski ,,Prawo do dobrej administracji- aspekty procesowe, ustrojowe i materialne”, Warszawa 2003, str. 42.

[19] P.Devolve, Raport końcowy w: ,,Prawo do dobrej administracji”, Biuletyn RE nr 4 str. 123 i n.

[20] Sprawa C 91/92 Paola Faccini Dori v Recreb Srl – wyrok z 14 lipca 1991r.

[21] Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 września 2008r., II GSK 335/08.

[22] M.Szydło, Prawo do dobrej administracji jako prawo podstawowe w unijnym porządku prawnym. Studia Europejskie 1/2004, str. 107.

[23] Orzeczenia SPI w sprawach: T-73/95 Oliveira przeciwko Komisji, Zbiór Orzeczeń 1997, s.II-381; T-81/95 Interhotel przeciwko Komisji, Zbiór Orzeczeń 1997, s.II-1265; T-231/97New Europe Consulting i Michael P.Brown przeciwko Komisji, Zbiór Orzeczeń 1999, s.II-2403; orzeczenia ETS w sprawach: 155/79 AM&S Europe Limited przeciwko Komisji, Zbiór Orzeczeń 1982, s.1575; 374/87 Orkem przeciwko Komisji, Zbiór Orzeczeń 1989, s.3283.

[24] P.G.Bonnor, The European Ombudsman: a novel source of soft law in the European Union, „European Law Review”, no. 1/2000

---

Foto: The Hemicycle of the European Parliament in Strasbourg during a plenary session in 2014.
By Diliff (own work) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0) or GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html)], via Wikimedia Commons.