Mit militarnej wszechmocy USA

Rosyjski analityk Jurij Seliwanow twierdzi, że armia USA, poza samobójczą salwą nuklearną, nie ma broni ani wojska zdolnego pokonać Rosję. Jej główne siły uderzeniowe są do tego nieprzydatne…

/Tekst jest ciekawy i ważny. W wersji oryginalnej podsunął  go Bogdanowi Jeznachowi na blogu PT komentator Nawiedzony, a następnie wzorowo przetłumaczył go na polski (wspaniała robota!) i przysłał mu na pocztę PT komentator 1abezmetki. Obu Panom oraz Panu Bogdanowi Jeznachowi bardzo dziękujemy, w imieniu własnym i Czytelników. Redakcja/.

Niedawno oficjalny przedstawiciel Pentagonu obwieścił smutną dla tego departamentu wiadomość: „Ministerstwo obrony utraciło wyłączność dostępu – co było normą w przeszłości – do najbardziej zaawansowanych technologii, podobnie jak utraciło kontrolę nad ich rozwojem”. Kto w szczególności jest winny tej utraty monopolistycznej pozycji w sferze militarnego know-how, ujawnił zastępca ministra obrony USA Robert York, który na konferencji w centrum nowego systemu amerykańskiego bezpieczeństwa w Waszyngtonie, stwierdził, że ze względu na szybki wzrost potencjału Rosji i Chin, kraje NATO powinny mocniej zainwestować w opracowanie innowacyjnego uzbrojenia.

Osiągnięcia w sferze militarnej wspomnianych dwóch krajów zasługują na odrębne omówienie. Teraz jednak wydaje nam się ważniejszym aby ocenić jak ta problematyka przedstawia sie w Stanach Zjednoczonych. Przy czym, nie z punktu widzenia innowacyjnej egzotyki, na temat której “na dwoje babka wróżyła” czy będzie ona mieć jakiś wpływ czy nie, lecz pod kątem oceny najważniejszych, realnych elementów ich siły militarnej.

Oprócz tego spróbujemy rozpatrzyć potencjał wojskowy i perspektywy USA w nieco nietypowej optyce, tzn. nie w abstrakcyjnym, globalnym kontekście, lecz tylko w odniesieniu do szczególnego przypadku tzw. projekcji siły, tj. w odniesieniu do Federacji Rosyjskiej. Poza wszystkim bowiem, o możliwości takiego scenariusza rozwoju w ostatnich latach nie rozmawiają jedynie leniwi.

Jakże więc w rzeczywistości przedstawia się amerykańska potęga militarna, w kontekście jej możliwego zastosowania bezpośrednio przeciwko Rosji? Jest to naprawdę kluczowa kwestia wojskowego porządku dnia, ponieważ żaden inny kraj na świecie, nawet teoretycznie Rosji zagrażać nie może, a i Ameryka po upadku ZSRR, również nie próbowała nadużywać bezpośredniej projekcji siły.

W rezultacie stało się tak, że wszystko co wiemy o możliwościach bojowych sił zbrojnych USA, jest związane z porównaniem tych sił, wobec takich wyzwań i krajów jak, Irak, Afganistan, Libia czy Jugosławia. A zgodzicie się, porównując to z Rosją, że to inna sprawa. Zatem logicznie wynika z tego, że względny sukces amerykańskich sił zbrojnych w tamtych lokalnych wojnach, niczego nie dowodzi, ponieważ miały one do czynienia z jakościowo odmiennym obiektem działań zbrojnych.

Jak zatem przedstawiają się siły zbrojne USA, w odniesieniu do zadań, z którymi mogą mieć do czynienia na froncie walki z Rosją? Od razu powiedzmy, że z naszego punktu widzenia, wypadają one dość blado. Szczególnie, jeśli pominąć potencjał rakietowo-jądrowy, wobec którego USA i Rosja są zobowiązane do przestrzegania uzgodnionego parytetu, i który to potencjał, w świetle realnej przydatności militarnej i z punktu widzenia interesu państwa, jest dla obu stron równoznaczny z samobójstwem. Szczególnie dla USA, państwa z bardzo złożoną infrastrukturą, która przez to jest też niezwykle wrażliwa.

Wśród środków tzw. wojny konwencjonalnej – a więc nie jądrowych, pierwszeństwo ma, bez wątpienia, marynarka wojenna. To w pełni zrozumiałe z punktu widzenia położenia geograficznego tego kraju, oddzielonego od reszty świata dwoma największymi oceanami. Od czasów admirała Alfreda Thayera Mahana, który opracował na początku XX wieku teorię morskiej potęgi Ameryki, zwłaszcza flocie powierzono brzemię niesienia „amerykańskich ideałów” do najdalszych zakątków świata.

Kluczowe znaczenie floty jako potęgi militarnej podkreśla fakt posiadania własnego lotnictwa pokładowego oraz piechoty morskiej (marines) w sile korpusu. W realiach floty wojennej USA, jest to armia w armii, na której wyposażeniu znajduje się wszystko, co jest niezbędne dla samodzielnego prowadzenia wojny, choćby na krańcu świata. Pełną dojrzałość ta „strategia amerykańskiej długiej ręki” osiągnęła w połowie XX wieku, po osiągnięciu pełnego potencjału przez zespół lotniskowców, z pomocą którego, można było zabezpieczyć samodzielność bojową formacji wojskowych w dowolnym oddaleniu od granic USA.

Amerykanie z dużym powodzeniem użyli swojej floty w okresie wojny z Japonią na Pacyfiku, gdzie w warunkach niezwykle wielkiego, a przez to komfortowego dla pokładowej awiacji oceanicznego teatru działań operacyjnych, doszło do prawdziwej lotniczej rewolucji, w rezultacie której te ogromne okręty osiągnęły status głównej siły uderzeniowej i stały się środkiem prowadzenia wojny morskiej.

W okresie powojennym, wartość przyjętej strategii lotniczej, w oczach Amerykanów, została niejednokrotnie potwierdzona w czasie interwencji militarnych USA, w Korei, Indochinach, Ameryce Łacińskiej, na Bliskim Wschodzie a nawet w Europie (Jugosławia).

Wydawałoby się, że Ameryka nie ma powodu do obaw. Posiada przecież w swych rękach potężny instrument globalnego dyktatu wojskowo-politycznego, niejednokrotnie zweryfikowany w praktyce przez wysoką efektywność. Tym bardziej, że Rosja, w każdym razie obecnie, nie dysponuje analogiczną kontr-siłą, a jej możliwości skutecznych zmagań ze zgrupowaniami lotniczymi na obszarach oceanicznych pozostają w sferze spekulatywnych domniemań.

Jednakowoż, wystarczy jedynie uważnie przyjrzeć się planecie Ziemia na globusie, aby natychmiast zwątpić w możliwość wysokiej skuteczności floty lotniskowców USA przeciwko Rosji. Na nieszczęście dla amerykańskich admirałów, Federacja Rosyjska jest tak położona geograficznie, że jest w praktyce niemożliwe podejść do niej na dystans zabezpieczajacy, choćby minimalną skuteczność użycia lotniskowców, dla wsparcia wojsk lądowych. Osądźcie sami.

Na południu osiągalne maksimum zasięgu lotniczej grupy uderzeniowej, to tureckie cieśniny Bosfor i Dardanele. Dalej zaczyna się już poważny ból głowy. Po pierwsze, wejście lotniskowców na Morze Czarne, jest całkowicie zakazane Prawem Międzynarodowym – przez Konwencję z Montrealu z 1936 roku. Po drugie, daleko nie trzeba szukać potwierdzenia, że Turcja, która dotychczas nie oponowała, obecnie całkowicie się usamodzielniła. U Turków od niedawna, pojawiło się niemało przekonywujących motywów skłaniających ich do uznania autorytetu Rosji, czego akurat nie można stwierdzić w odniesieniu do USA.

Ale nawet, jeśli Waszyngton – godziwie bądź niegodziwie – spowoduje to ażeby Turcja umożliwiła wejście lotniskowców, to w niczym nie zmieni to tego fundamentalnego faktu, że w istocie Morze Czarne jest zbyt małe dla udanych operacji tego rodzaju sił morskich. Nie mówiąc już o tym, że rosyjski Krym militarnie skutecznie kontroluje cały basen czarnomorski, a rozmieszczane tam obecnie bronie rakietowe i lotnicze w pełni wystarczą do natychmiastowego rozwiązania takiego „lotniczego problemu”.

W świetle powyższego, atak amerykańskich lotniczych sił uderzeniowych (US Air Force) przeciwko Rosji na kierunku południowym można praktycznie wykluczyć. To prawda, że obok lotniskowców morskie siły zbrojne USA dysponują również znaczną liczbą mniejszych okrętów, tzw. helikopterowców, z siłami ekspedycyjnymi na pokładzie. Problem jednak w tym, że bez ochrony lotnictwa pokładowego z lotniskowców, te w rzeczywistości wielkie pływające barki desantowe, nie przedstawiają samodzielnie większej wartości militarnej, a próba lądowania morskiego desantu bez pełnozakresowego wsparcia lotniczego, bez żadnych wątpliwości, zakończy każdą taką awanturę tragicznie.

Oczywiście bierze się pod uwagę, że Ameryce pozostaje możliwość rozmieszczenia swoich powietrznych sił zbrojnych w państwach sąsiadujących z Rosją. Ale to już trochę inna i wcale nie tak prosta historia, nie mająca żadnego odniesienia do rozważanego tu tematu potężnego konwencjonalnego uderzenia sił zbrojnych USA – wykorzystującego flotę lotniskowców.

Dokładnie tak samo smutny obraz dla Amerykanów, widać na innych potencjalnych morskich teatrach działań wojskowych (ТВД). Na zachodzie, – wąska szyja Morza Bałyckiego, podlega stałej obserwacji przez rosyjskie lotnictwo morskie i dalekiego zasięgu. Próba wprowadzenia w takie zwężenie lotniskowców, mało że bezcelowa z wojskowego punktu widzenia, w świetle obecności licznych baz NATO na lądzie, jest również skrajnie ryzykowna, z powodu wielkiego dyskomfortu spowodowanego przez płytką “bałtycką kałużę” dla okrętów oceanicznych. Oznacza to, że w tym przypadku, US Navy pozostanie bez pracy.

Na Dalekiej Północy Amerykanom lepiej byłoby w ogóle się nie mieszać. Ten obszar to tradycyjna domena rosyjskiej floty północnej, która bez względu na straty jest w stanie wiarygodnie kontrolować arktyczny akwen morski w promieniu co najmniej tysiąca mil od brzegów rosyjskich.

Ale nawet na Oceanie Spokojnym, gdzie siły morskie USA czują się gospodarzem, ze względu na niekorzystne dla floty amerykanskiej uksztaltowanie granic morskich Rosji, pozostaje im jedynie ugryżć sie w łokieć. I rzeczywiście, żeby dostać się do głównej, zamieszkałej strefy i centrum obrony na rosyjskim Dalekim Wchodzie, flota amerykańska musialaby sobie poradzić z dobrze przestrzelanymi bateriami przeciwokrętowych pocisków rakietowych i z lotnictwem w cieśninach pomiędzy Wyspami Kurylskimi, albo starać się dostać wzdłuż Sachalinu (wyspa), co byłoby analogicznie ryzykowne jak w sytuacji z Krymem na Morzu Czarnym. Tym bardziej, że Rosja obecnie podejmuje intensywne przygotowania dla obrony brzegowej tych kluczowych militarnie wysp.

A Japonia, nie bacząc na wszystkie zrozumiałe w tym kontekście naciski amerykańskie, nie kwapi się do podjęcia kwestii odzyskania kontroli nad wyspami południowo-kurylskimi, co w przypadku powodzenia umożliwiłoby amerykańskim siłom morskim względnie bezpieczne podejście do kontynentalnej części FR.

I oto okazuje się, że chociaż Rosja to kraj trzech oceanów i półtorej dziesiątki mórz, to podejście ku jej terytorium od strony morza jest dla amerykańskiej floty lotniskowców – podstawowej sily wojennej – zadaniem w praktyce niewykonalnym.

A przecież to właśnie ta flota (ВМФ – Военно-Морской Флот), stanowi trzon i osnowę całego potencjału morskich sił zbrojnych i główny, niejądrowy atut USA. Okazuje, sie zatem, że Rosja w pełni skutecznie neutralizuje wspomniany atut jeszcze przed jego użyciem.

Co dodatkowo odnosi się do jeszcze jednego, kluczowego niejądrowego składnika tej jakoby “niezwyciężonej armady” – dziesiątków okrętów najeżonych skrzydlatymi rakietami Tomahawk – bojowa skuteczność tej 40-letniej już technologii w świetle nagromadzonego na przestrzeni lat ogromnego doświadczenia w radzeniu sobie z podobnymi środkami ataku powietrznego budzi poważne wątpliwości co do jej skuteczności.

Kolorowe fajerwerki – na CNN – w trakcie startu skrzydlatych rakiet, w Bagdadzie i Belgradzie przynosiły oczywiście efekt psychologiczny, ale realnych rezultatów, w rozumieniu zniszczenia szczególnie ważnych obiektów wojskowych, nigdy nie stwierdzono.
Cóż więc, w związku z powyższym, pozostaje Ameryce, żeby tak powiedzieć „dla duszy”? W istocie niewiele. Amerykanie, zawsze pokładający ufność we wszechmoc floty oceanicznej, z góry zdegradowali tradycyjną swoją armię lądową do roli drugoplanowej. Jak było, tak i zostało.

Wojska lądowe USA, to oczywiste, są dalekie od uznania ich za poważne zagrożenie dla współczesnej Rosji. Niespełna dziesięć rozwiniętych dywizji i brygad operacyjnych Gwardii Narodowej, w połączeniu z bardzo problematycznym wyszkoleniem ( a i to – głównie do pacyfikowania demonstracji) i znacznym, lecz już zardzewiałym (czytaj przestarzałym) wyposażeniem, nie robi, mówiąc oględnie, wielkiego wrażenia.

W okresie swego szczytowego potencjału Amerykanie nie przywiązywali do tego żadnego znaczenia. A działo się tak, ponieważ byli w pełni przeświadczeni, że mięso armatnie powinni dostarczyć im liczni sojusznicy na wszystkich krańcach planety.

I tak, rzeczywiście było, przez wiele dziesięcioleci. Ale ten mechanizm, znakomicie funkcjonujący w czasach globalnej hegemonii, zaczął zawodzić, kiedy ci sami sojusznicy zdali sobie sprawę, że zdolność Waszyngtonu do kontrolowania sytuacji na świecie nie jest nieograniczona.

Szczególnie jasno uwidoczniło się to na przykładzie Ukrainy, gdzie Amerykanie, jakkolwiek by się nie starali, nie są w stanie przekonać Europejczyków, do wyciągania dla nich i zamiast nich kasztanów z ognia. Europa tym razem absolutnie nie pali się do wysłania swoich “mnogich batalionów” na wschód, żeby zaspokajać kaprysy postępująco zniedołężniałej Ameryki.

W ostatnich latach, świadomość tej smutnej prawdy, dotarła po raz pierwszy, do świadomości dotychczas wolnych od zwątpienia, omnipotentnych amerykańskich generałów. Zaczęli się oni przyznawać, że mimo wszystkich cudów myśli wojskowej i najbardziej niezwykłych osiągnięć cyfrowej high-tech, ostatnie słowo na wojnie zawsze należy do prostego żołnierza, którego noga niewzruszenie stoi na wrogim terytorium.

Żołnierze rosyjscy (w tym przypadku nieważne, rosyjscy czy noworosyjscy), w opinii Amerykanów, wyraziście i skutecznie, zaświadczają tę ponadczasową prawdę w Donbasie. Nie ma dla tej prawdy w Ameryce, w zasięgu wzroku, równorzędnych kontrargumentów. A już w żadnym razie nie należy oczekiwać, że lotniskowce (jak kawaleria w westernach, przyp.tłum.) przyjdą tu z odsieczą.

źródło: ИА REGNUM
Юрий Селиванов. Миф о военном всемогуществе США
http://www.regnum.ru/news/polit/1890507.html#ixzz3SNcK59vY
Oryginalny tekst rosyjski:
На днях официальный представитель Пентагона сообщил печальную для этого ведомства новость: «Минобороны больше не обладает единоличным доступом к самым передовым технологиям или возможности контролировать их развитие, как раньше». Кто именно повинен в лишении США монопольного положения в сфере военных ноу-хау, уточнил первый замминистра обороны США Роберт Уорк, который на конференции в Центре новой американской безопасности в Вашингтоне заявил, что из-за растущих возможностей России и Китая странам НАТО нужно инвестировать в разработку инновационных вооружений.
Военные достижения упомянутых выше двух стран заслуживают отдельного разговора. А сейчас нам представляется важным оценить, как обстоит с этим дело в самих США. Причем не с точки зрения инновационной экзотики, про которую бабка надвое сказала — даст она какой-то эффект или нет, а с учетом ныне действующих, наиболее существенных составляющих их военной мощи.
Кроме того, мы попытаемся рассмотреть силовые возможности и перспективы Америки в несколько необычном ракурсе — не в абстрактном глобальном контексте, а исключительно применительно к частному случаю так называемого проецирования силы — в отношении Российской Федерации. Ведь именно о растущей вероятности такого развития событий в последнее время не говорит только ленивый.
Итак, что же представляет собой американская военная мощь в контексте ее возможного использования непосредственно против России? Это действительно ключевой вопрос военной повестки дня, поскольку никакая другая держава мира России угрожать даже теоретически не может, а Америка после развала СССР прямым проецированием военной силы в отношении РФ также старалась не злоупотреблять.
В результате получилось так, что всё, что мы знаем о боевых возможностях Вооруженных сил США, связано с применением этих сил против таких стран, как Ирак, Афганистан, Ливия или Югославия. Что, согласитесь, по сравнению с Россией далеко не одно и то же. А из этого логически вытекает, что относительная успешность американских военных формирований в этих локальных войнах с точки зрения РФ ничего не доказывает, поскольку они имели дело с качественно иными объектами силового воздействия.
Так как же все-таки выглядят Вооруженные силы США в соотнесении с теми задачами, которые им, возможно, придется решать на фронте борьбы против России? Сразу скажем, что, на наш взгляд, выглядят они достаточно бледно. Особенно если вывести за скобки ракетно-ядерный потенциал, по которому США и Россия сохраняют примерный паритет, а его реальное применение является с военной и государственной точки зрения чистым самоубийством. Особенно для США как государства инфраструктурно более сложного и чрезвычайно хрупкого.
Среди неядерных средств ведения так называемой конвенциональной войны на первом месте в США стоит, разумеется, военно-морской флот. Что вполне естественно с точки зрения географического положения этой державы, отделенной от большей части прочего человечества двумя крупнейшими океанами. Со времен адмирала Мэхена, разработавшего в начале XX века теорию морской мощи Америки, именно на флот возлагалось главное бремя донесения американских «идеалов» до всех уголков планеты. Краеугольное значение флота как основной военной силы подчеркивалось и наличием у него собственной авиации (палубного базирования) и сухопутных войск — в виде корпуса морской пехоты. То есть, по сути, военно-морской флот США — это такая себе армия в армии, у которой есть всё необходимое для автономного ведения войны хоть на краю света. Полную завершенность эта стратегия американской длинной руки получила в середине XX века после окончательного становления авианосного флота, с помощью которого можно было обеспечить боевую устойчивость войсковых группировок на любом удалении от самих США.
Американцы весьма успешно использовали свой флот в ходе войны на Тихом океане с Японией, где в условиях чрезвычайно большого и в этом смысле комфортного для палубной авиации океанского ТВД произошла настоящая «авианосная революция», по итогам которой именно эти огромные корабли стали главной ударной силой флота и средством ведения морской войны.
В послевоенный период оправданность авианосной стратегии в глазах американцев была неоднократно подтверждена в ходе военных интервенций США в Корее, Индокитае, Латинской Америке, на Ближнем Востоке и даже в Европе (Югославия).
Казалось бы, у Америки нет повода для уныния. В ее руках мощнейший инструмент глобального военно-политического диктата, неоднократно подтвердивший на практике свою высочайшую эффективность. Тем более что Россия, во всяком случае, пока, аналогичной контрсилы не имеет, а ее возможности успешной борьбы с авианосными группировками на океанских просторах достаточно гипотетичны.
Однако стоит только внимательно взглянуть на глобус планеты Земля, как тут же возникают сомнения в высокой эффективности применения авианосного флота США против России. К несчастью американских адмиралов, РФ географически расположена так, что подойти к ней на расстояние, обеспечивающее хотя бы минимальную эффективность применения авианосцев для поддержки операций наземных войск, практически невозможно. Судите сами. На юге — максимум, куда может дойти американская авианосная ударная группа (АУГ), — это турецкие проливы Босфор и Дарданеллы. Дальше начинается сплошная головная боль. Во-первых, проход авианосцев в Черное море юридически вообще запрещен конвенцией Монтрё от 1936 года. Во-вторых, далеко не факт, что ставшая в последние годы весьма самостоятельной Турция их туда пропустит. У турок с недавних пор появилось немало дополнительных мотивов уважительно относиться к России, чего не скажешь об их отношении к США.
Но даже если Вашингтон всеми правдами и неправдами уломает Турцию и заставит ее пропустить авианосцы, это никак не отменяет того фундаментального факта, что Черное море элементарно слишком мало для успешной оперативной деятельности такого рода корабельных соединений. И это уже не говоря о том, что российский Крым в военном отношении надежно контролирует весь черноморский бассейн, и размещаемые там сейчас ракетные и авиационные средства поражения вполне достаточны для решения «авианосной проблемы» в считаные минуты.
Таким образом, использование американских АУГ с южного направления против России можно считать практически исключенным. Правда, помимо авианосцев, в ВМС США имеется достаточно большое количество кораблей поменьше — так называемых десантных вертолетоносцев с экспедиционными силами морской пехоты на борту. Но вся заковыка как раз в том и состоит, что без поддержки палубной авиации с авианосцев эти, в сущности, большие плавучие баржи самостоятельной военной ценности не представляют, а попытка высадки ими морского десанта без полноценного воздушного прикрытия неизбежно приведет к полному краху такой авантюры. Разумеется, у Америки всегда остается возможность добиться размещения своих ВВС на аэродромах соседних с РФ государств. Но это уже немножко другая и тоже непростая история, не имеющая никакого отношения к теме использования самого мощного неядерного компонента ВС США — авианосного флота.
Ровно ту же печальную для американцев картину мы наблюдаем и на других потенциальных морских ТВД. На Западе — узкая горловина Балтийского моря, которую уже и сейчас постоянно утюжат самолеты российской морской и дальней авиации. Попытка ввести в такую узкость авианосный флот мало того, что бесцельна с военной точки зрения ввиду наличия рядом сухопутных баз НАТО, так еще и крайне рискованна из-за крайней дискомфортности «балтийской лужи» для этих океанских кораблей. То есть и в этом случае ВМС США останутся не у дел. На север американским АУГ лучше и вовсе не соваться. Это традиционная вотчина российского Северного флота, который, несмотря на все утраты, по-прежнему способен надежно контролировать морскую акваторию в радиусе как минимум тысячи миль от своих берегов.
И даже на Тихом океане, где ВМС США традиционно чувствуют себя хозяевами положения, начертание морских границ РФ настолько неудобно для американских флотоводцев, что им остается только локти кусать. И действительно, чтобы подойти к основным обитаемым пространствам и центрам сопротивления на российском Дальнем Востоке, американскому флоту пришлось бы преодолевать хорошо простреливаемые русскими противокорабельными ракетами и авиацией узкости между островами Курильской гряды, либо идти мимо острова Сахалин, что по степени риска примерно аналогично ситуации с Крымом на Черном море. Тем более что Россия сейчас активно оборудует в военном отношении эти ключевые для обороны с моря островные территории. А Япония, несмотря на все весьма понятные в этом свете домогательства США, так и не может решить вопрос о контроле над южнокурильскими островами, что обеспечило бы американским ВМС сравнительно безопасный проход к материковой части РФ.
Вот и получается, что хотя Россия — это страна трех океанов и полутора десятков морей, подойти к ее территории с морских направлений главная военная сила Америки — авианосный флот — практически не в состоянии. А ведь именно этот флот является основой всего ВМФ, а ВМФ, в свою очередь, — главный неядерный козырь США. Выходит так, что Россия вполне эффективно нейтрализует этот козырь еще до начала его реального применения.
Что же касается еще одного ключевого неядерного компонента этой якобы «непобедимой армады» — десятков кораблей, оснащенных крылатыми ракетами «Томагавк», то боевая эффективность этой технологии сорокалетней давности с учетом полученного за эти годы огромного опыта борьбы с подобными средствами воздушного нападения вызывает все больше обоснованных сомнений. Позволяющих говорить о том, что огромный ракетный флот США близок к исчерпанию своих боевых возможностей. Впрочем, и в лучшие времена его боевая эффективность вызывала много вопросов. Красивые фейерверки по CNN с запуском крылатых ракет по Багдаду и Белграду имели, конечно, психологический эффект, но реальных результатов в виде поражения важных, особенно подвижных военных целей никогда не было.
Что же, кроме этого, остается у Америки, так сказать, «за душой»? На самом деле очень немногое. Американцы, всегда делавшие ставку на сверхмощный океанский флот, изначально отводили традиционной сухопутной армии второстепенную роль. Так оно было, так фактически и осталось. Сухопутные войска США — это явно не то, что можно считать серьезной угрозой для современной России. Меньше десятка развернутых дивизий и боевых бригад в сочетании с весьма условно подготовленной (да и то в основном для разгона демонстраций) Национальной гвардией и большими, но уже достаточно ржавыми запасами военной техники, мягко говоря, не сильно впечатляют.
Американцы в период своего наивысшего могущества не придавали этому ровно никакого значения. Потому что всегда и вполне обоснованно считали, что пушечное мясо для любой затеваемой ими сухопутной войны должны поставлять их многочисленные союзники во всех концах планеты. Так оно и было на протяжении многих десятилетий. Но этот механизм, безотказно работавший в те времена, когда глобальное влияние США было бесспорным, начал давать ощутимые сбои, как только тем же союзникам стало понятно, что возможности Вашингтона контролировать мировую ситуацию далеко не безграничны. Особенно ярко это проявилось в случае с Украиной, где американцы, как они ни пытаются, никак не могут убедить европейцев таскать для них и за них каштаны из огня. Европа на этот раз совершенно не горит желанием отправлять свои «большие батальоны» на восток по прихоти все больше дряхлеющей Америки. А сами США, которые привыкли являться на все мировые войны только к дележу добычи, чувствуют себя явно не в своей тарелке и понимают, что заменить европейское пушечное мясо им элементарно нечем.

В последнее время осознание этой печальной для Вашингтона истины стало доходить и до прежде не ведавших сомнений в своем всемогуществе американских генералов. Которые стали высказываться в том смысле, что при всех чудесах военной мысли и самых замечательных достижениях цифрового хай-тека последнее слово в войне всегда принадлежит простому солдату, нога которого прочно стоит на вражеской территории. Русские солдаты (в данном случае неважно — российские или новороссийские), по мнению тех же американцев, сейчас вполне успешно подтверждают эту вечную истину в Донбассе. Тогда как у Америки равноценных контраргументов нет и, похоже, не предвидится. Во всяком случае, авианосцы здесь точно не помогут.
Любое использование материалов допускается только при наличии гиперссылки на ИА REGNUM
Opublikowano za : http://jeznach.neon24.pl/post/119513,mit-militarnej-wszechmocy-usa