Prof. Włodzimierz Bojarski – Prawda czynów i fałsz słów, ludzi i partii

Rozwój nowoczesnych mediów nie tylko odebrał role gawędziarzom i bajarzom, ale wymieszał je w życiu publicznym z wszelkimi innymi komunikatami, programami. raportami i wypowiedziami. Wszystko zostało zalane słowami; prawda i fałsz, zło i dobro, ważne i nieważne; zagadane i przegadane, przy licznych dotkliwych przemilczeniach. Pływając w tej powodzi słów z trudem tu czy tam próbujemy gruntować na rzeczywistości realnej, ale nie zawsze się to udaje. Media starają się być wszystkim dla nas i zastąpić nam słowem i obrazem twardy, materialny grunt pod nogami. Wielu poddaje się bezkrytycznie tej sugestii, na ogół znacznie bardziej kolorowej i miłej, aniżeli szara, codzienna, realna rzeczywistość.

W procesie zalewu słowami życia publicznego następuje pewna marginalizacja znaczenia faktów, ich wagi społecznej, a zaraz za tym maleje nacisk na realizację konkretnych pozytywów i wymagań. Łatwo samemu ulec takiemu nastawieniu; poddało się mu wielu „działaczy” i całych ugrupowań – wbrew podstawowym wskazaniom ewangelicznym.
Parlament i polityka to prawie z definicji obszar panowania słów, mniej lub bardziej oderwanych od rzeczywistości. Obszar ścierania i zlewania się przeciwstawnych potoków słów. A to obfita woda na młyn mediów, które rozcieńczają ją, zabarwiają i rozlewają na różne sposoby. Rzadko tu mowa o realnych faktach; zwykle brakuje wymowy samych faktów, natomiast pełno słów i komentarzy. Uciekając od przykrej rzeczywistości i krzyczących faktów polityka najczęściej ucieka od konkretnej przeszłości ku „świetlanej” przyszłości. Tu zawsze łatwo obiecywać planować i zapowiadać.
Taka rzeka słów „poprawnych politycznie”, innych ogólnikowych pozytywów oraz eksponowanych negatywów, niesie mnóstwo kłamstw, fałszów i przemilczeń, wymieszanych z masą plew oraz ozdobionych z rzadka odpowiednio dobranymi faktami. A gdzie szukać prawdy; w opozycji, na prawicy ?
Na skrzyżowaniu ul. Marszałkowskiej i Alej Jerozolimskich w Warszawie stoi wielka tablica świetlana Pana Balcerowicza pokazująca jak szybko powiększa się zadłużenie Polski i jak gigantyczne jest już to zadłużenie. Wysokość oficjalnego długu publicznego rok temu wynosiła 970 miliardów zł., dziś już przekroczyła 1 bilion zł. Poniżej tablica podaje wartość „ukrytego długu publicznego” w wysokości ponad 3 bilionów zł. Oczywiście władze odpowiedzialne za tak straszliwe zadłużenie, nie dostrzegają tych liczb i nie widzą problemu. A tak zwana opozycja parlamentarna ? Ona dostrzegła, że jeden z prominentów pominął w oświadczeniu majątkowym zegarek na rękę wartości kilkunastu tysięcy zł. i to od tygodni jest przedmiotem awantury parlamentarnej i prasowej. Nie wiadomo, czy sprawdzali klejnoty dam, ale wykryli wadliwe rozliczenia przejazdów za kilkadziesiąt tyś. zł. i to jest dl nich kolejna wielka sprawa. A gigantyczne, niezrozumiałe zadłużenie państwa na biliony zł.– tego nie widzą i nie ma w tej sprawie żadnej interpelacji poselskiej. Czy rozumieją kluczowy, strategiczny problem polskiego górnictwa węglowego i włączają się w jego rozwiązanie ? A wielka głupota z elektrownią jądrową, jaką sami zainicjowali ? Kto docieka prawdy i dba o polską ziemię ?

Słyszeliśmy, jak przed wyborami partie polityczne przypomniały sobie o polskim terenie, objeżdżały miasta i gminy oraz zabiegały o poparcie w wyborach. Ale nic nie wiadomo co konkretnie w ciągu roku i w całej kadencji zdziałali dobrego dla społeczeństwa, kultury lokalnej i gospodarki rejonu – poszczególni partyjni i ich ugrupowanie. Czym się zasłużyli, czy tylko załatwiali własne interesy ?

Polacy, Rodacy ! Czas się otrząsnąć z bełkotu i iluzji słów niosących ogrom fałszu. W ocenie stanu państwa, wartości ugrupowań politycznych oraz poszczególnych polityków, parlamentarzystów i kandydatów, czas odrzucić hasła, programy, dykcję i prezentację. Szkoda czasu na słowa i obietnice bez odpowiedzialności. W sprawach państwowych i społecznych muszą decydować tylko ujawnione konkretne fakty z przeszłości, pozytywne i negatywne. Niechaj przemówi prawda czynów, a nie słowa !

Młody kandydat do samorządu terytorialnego powinien się wylegitymować wcześniejszą przynależnością do organizacji młodzieżowej i osobistym zaangażowaniem w realizację jakiegoś dobra wspólnego, np. w społecznej organizacji pożytku społecznego. Byłoby też dobrze, gdyby wymienił formę zaangażowania społecznego i dokonania swoich rodziców

.
Kandydat do parlamentu powinien wykazać się wcześniejszą aktywną działalnością w organach samorządu terytorialnego oraz w jakiejś organizacji pożytku społecznego, a także w ugrupowaniu politycznym które reprezentuje. Powinien wykazać publicznie swoje osobiste, konkretne, pozytywne dokonania dla dobra wspólnego. Powinien posiadać pozytywną i stabilną pozycję zawodową i rodzinną, najlepiej własną rodzinę z dziećmi.
W naszej rzeczywistości każdy zdolny, patriotyczny i ofiarny obywatel, bezpartyjny czy partyjny, ma możliwość sam, a często razem z innymi, zaangażować się w realizację jakiegoś dobra wspólnego, tu gdzie jest i teraz, a nie kiedyś, w jakiejś bardziej korzystnej sytuacji. Jeśli tego nie podejmuje, oczekując że dopiero będąc w parlamencie wykaże się bardziej użytecznym, to w istocie dyskwalifikuje się i właściwie nie nadaje się nie tylko do parlamentu, ale do żadnej służby publicznej.
Radny czy parlamentarzysta kandydujący do ponownego wyboru powinien wykazać się publicznie osobistym zaangażowaniem i pozytywnymi dokonaniami, jak określone powyżej oraz dodatkowo wyliczyć i wskazać konkretne pozytywne dokonania zrealizowane w ciągu minionej kadencji osobiście i we współpracy z innymi. Powinien też przypomnieć swoją wcześniejszą deklarację przedwyborczą oraz skonfrontować ją z własnymi dokonaniami

.
Jeszcze szersze wymagania w zakresie dotychczasowej realizacji dobra wspólnego powinno spełniać każde ugrupowanie polityczne pragnące uczestniczyć w wyborach ze swymi kandydatami. Zarówno ugrupowania parlamentarne, jak i pozaparlamentarne muszą się wylegitymować konkretnymi pozytywnymi dokonaniami w polskim terenie, celem wykazania swoich powiązań społecznych, własnych zdolności organizacyjnych, kompetencji i ofiarności. Naturalnie ugrupowania większe i zasobniejsze oraz obecne dotychczas w parlamencie, powinny się bardziej obszernie i szczegółowo rozliczyć z dokonań w przeszłości, szczególnie w okresie ostatniej kadencji, zarówno na szczeblu krajowym jak i w poszczególnych rejonach.

Takie wykazane publicznie, pozytywne fakty-konkrety, skonfrontowane jeszcze z ujawnionymi i potępionymi negatywami, stanowią merytoryczną podstawę przedwyborczej oceny poszczególnych kandydatów i ugrupowań. Dopiero na to trzeba nałożyć bardzo ważne, deklarowane orientacje ideowe, światopoglądowe, polityczne i programowe, łatwiejsze do zweryfikowania na tle dotychczasowej konkretnej działalności kandydatów i całego ugrupowania

.
Nie dajmy się dalej mamić pustymi słowami najbardziej głośnych i sutych kampanii wyborczych. Zwykle osłaniają one jedynie interesy grupowe i brak pozytywnych realizacji dobra wspólnego, jakie jest celem prawdziwej i zdrowej polityki. Doszukujmy się prawdy czynów i wybierajmy prawych ludzi do czynu.

Rozwój nowoczesnych mediów nie tylko odebrał role gawędziarzom i bajarzom, ale wymieszał je w życiu publicznym z wszelkimi innymi komunikatami, programami. raportami i wypowiedziami. Wszystko zostało zalane słowami; prawda i fałsz, zło i dobro, ważne i nieważne; zagadane i przegadane, przy licznych dotkliwych przemilczeniach. Pływając w tej powodzi słów z trudem tu czy tam próbujemy gruntować na rzeczywistości realnej, ale nie zawsze się to udaje. Media starają się być wszystkim dla nas i zastąpić nam słowem i obrazem twardy, materialny grunt pod nogami. Wielu poddaje się bezkrytycznie tej sugestii, na ogół znacznie bardziej kolorowej i miłej, aniżeli szara, codzienna, realna rzeczywistość.

W procesie zalewu słowami życia publicznego następuje pewna marginalizacja znaczenia faktów, ich wagi społecznej, a zaraz za tym maleje nacisk na realizację konkretnych pozytywów i wymagań. Łatwo samemu ulec takiemu nastawieniu; poddało się mu wielu „działaczy” i całych ugrupowań – wbrew podstawowym wskazaniom ewangelicznym.

Parlament i polityka to prawie z definicji obszar panowania słów, mniej lub bardziej oderwanych od rzeczywistości. Obszar ścierania i zlewania się przeciwstawnych potoków słów. A to obfita woda na młyn mediów, które rozcieńczają ją, zabarwiają i rozlewają na różne sposoby. Rzadko tu mowa o realnych faktach; zwykle brakuje wymowy samych faktów, natomiast pełno słów i komentarzy. Uciekając od przykrej rzeczywistości i krzyczących faktów polityka najczęściej ucieka od konkretnej przeszłości ku „świetlanej” przyszłości. Tu zawsze łatwo obiecywać planować i zapowiadać.

Taka rzeka słów „poprawnych politycznie”, innych ogólnikowych pozytywów oraz eksponowanych negatywów, niesie mnóstwo kłamstw, fałszów i przemilczeń, wymieszanych z masą plew oraz ozdobionych z rzadka odpowiednio dobranymi faktami. A gdzie szukać prawdy; w opozycji, na prawicy ?

Na skrzyżowaniu ul. Marszałkowskiej i Alej Jerozolimskich w Warszawie stoi wielka tablica świetlana Pana Balcerowicza pokazująca jak szybko powiększa się zadłużenie Polski i jak gigantyczne jest już to zadłużenie. Wysokość oficjalnego długu publicznego rok temu wynosiła 970 miliardów zł., dziś już przekroczyła 1 bilion zł. Poniżej tablica podaje wartość „ukrytego długu publicznego” w wysokości ponad 3 bilionów zł. Oczywiście władze odpowiedzialne za tak straszliwe zadłużenie, nie dostrzegają tych liczb i nie widzą problemu. A tak zwana opozycja parlamentarna ? Ona dostrzegła, że jeden z prominentów pominął w oświadczeniu majątkowym zegarek na rękę wartości kilkunastu tysięcy zł. i to od tygodni jest przedmiotem awantury parlamentarnej i prasowej. Nie wiadomo, czy sprawdzali klejnoty dam, ale wykryli wadliwe rozliczenia przejazdów za kilkadziesiąt tyś. zł. i to jest dl nich kolejna wielka sprawa. A gigantyczne, niezrozumiałe zadłużenie państwa na biliony zł.– tego nie widzą i nie ma w tej sprawie żadnej interpelacji poselskiej. Czy rozumieją kluczowy, strategiczny problem polskiego górnictwa węglowego i włączają się w jego rozwiązanie ? A wielka głupota z elektrownią jądrową, jaką sami zainicjowali ? Kto docieka prawdy i dba o polską ziemię ?

Słyszeliśmy, jak przed wyborami partie polityczne przypomniały sobie o polskim terenie, objeżdżały miasta i gminy oraz zabiegały o poparcie w wyborach. Ale nic nie wiadomo co konkretnie w ciągu roku i w całej kadencji zdziałali dobrego dla społeczeństwa, kultury lokalnej i gospodarki rejonu – poszczególni partyjni i ich ugrupowanie. Czym się zasłużyli, czy tylko załatwiali własne interesy ?

Polacy, Rodacy ! Czas się otrząsnąć z bełkotu i iluzji słów niosących ogrom fałszu. W ocenie stanu państwa, wartości ugrupowań politycznych oraz poszczególnych polityków, parlamentarzystów i kandydatów, czas odrzucić hasła, programy, dykcję i prezentację. Szkoda czasu na słowa i obietnice bez odpowiedzialności. W sprawach państwowych i społecznych muszą decydować tylko ujawnione konkretne fakty z przeszłości, pozytywne i negatywne. Niechaj przemówi prawda czynów, a nie słowa 

Młody kandydat do samorządu terytorialnego powinien się wylegitymować wcześniejszą przynależnością do organizacji młodzieżowej i osobistym zaangażowaniem w realizację jakiegoś dobra wspólnego, np. w społecznej organizacji pożytku społecznego. Byłoby też dobrze, gdyby wymienił formę zaangażowania społecznego i dokonania swoich rodziców.

            Kandydat do parlamentu powinien wykazać się wcześniejszą aktywną działalnością w organach samorządu terytorialnego oraz w jakiejś organizacji pożytku społecznego, a także w ugrupowaniu politycznym które reprezentuje. Powinien wykazać publicznie swoje osobiste, konkretne, pozytywne dokonania dla dobra wspólnego. Powinien posiadać pozytywną i stabilną pozycję zawodową i rodzinną, najlepiej własną rodzinę z dziećmi.

W naszej rzeczywistości każdy zdolny, patriotyczny i ofiarny obywatel, bezpartyjny czy partyjny, ma możliwość sam, a często razem z innymi, zaangażować się w realizację jakiegoś dobra wspólnego, tu gdzie jest i teraz, a nie kiedyś, w jakiejś bardziej korzystnej sytuacji. Jeśli tego nie podejmuje, oczekując że dopiero będąc w parlamencie wykaże się bardziej użytecznym, to w istocie dyskwalifikuje się i właściwie nie nadaje się nie tylko do parlamentu, ale do żadnej służby publicznej.

Radny czy parlamentarzysta kandydujący do ponownego wyboru powinien wykazać się publicznie osobistym zaangażowaniem i pozytywnymi dokonaniami, jak określone powyżej oraz dodatkowo wyliczyć i wskazać konkretne pozytywne dokonania zrealizowane w ciągu minionej kadencji osobiście i we współpracy z innymi. Powinien też przypomnieć swoją wcześniejszą deklarację przedwyborczą oraz skonfrontować ją z własnymi dokonaniami.

Jeszcze szersze wymagania w zakresie dotychczasowej realizacji dobra wspólnego powinno spełniać każde ugrupowanie polityczne pragnące uczestniczyć w wyborach ze swymi kandydatami. Zarówno ugrupowania parlamentarne, jak i pozaparlamentarne muszą się wylegitymować konkretnymi pozytywnymi dokonaniami w polskim terenie, celem wykazania swoich powiązań społecznych, własnych zdolności organizacyjnych, kompetencji i ofiarności. Naturalnie ugrupowania większe i zasobniejsze oraz obecne dotychczas w parlamencie, powinny się bardziej obszernie i szczegółowo rozliczyć z dokonań w przeszłości, szczególnie w okresie ostatniej kadencji, zarówno na szczeblu krajowym jak i w poszczególnych rejonach.

            Takie wykazane publicznie, pozytywne fakty-konkrety, skonfrontowane jeszcze z ujawnionymi i potępionymi negatywami, stanowią merytoryczną podstawę przedwyborczej oceny poszczególnych kandydatów i ugrupowań. Dopiero na to trzeba nałożyć bardzo ważne, deklarowane orientacje ideowe, światopoglądowe, polityczne i programowe, łatwiejsze do zweryfikowania na tle dotychczasowej konkretnej działalności kandydatów i całego ugrupowania.

Nie dajmy się dalej mamić pustymi słowami najbardziej głośnych i sutych kampanii wyborczych. Zwykle osłaniają one jedynie interesy grupowe i brak pozytywnych realizacji dobra wspólnego, jakie jest celem prawdziwej i zdrowej polityki. Doszukujmy się prawdy czynów i wybierajmy prawych ludzi do czynu.