Niemiecki plan zagłady Warszawy

W czerwcu 1939 r. „wódz” niemiecki Adolf Hitler zaakceptował Plan Pabsta, całkowitego zniszczenia Warszawy i wymordowania jej ludności. Na odprawie wojennej na tydzień przed atakiem na Polskę  powiedział: „Wydałem rozkazy (…) zabijania bez litości i bez pardonu wszystkich mężczyzn, kobiety i dzieci – polskiej rasy i języka. Tylko w ten sposób zdobędziemy teren, jaki bardzo potrzebujemy.” Z tą nienawiścią i zadaniem ruszyła nowa nawała na Wschód, niemiecka, a nie tylko hitlerowska, zaczynając II wojnę światową.

Die neue deutche Stad Warschau  na powierzchni zaledwie 15 km², to  zaprojektowane przez Pabsta całkowicie nowe, prowincjonalne miasto dla 130 tys. Niemców. Miało powstać na gruzach zburzonej Warszawy, po zagładzie i wywiezieniu  do Niemiec większości jej mieszkańców. „W każdym razie należy spowodować, aby miejsce zamieszkania pięciuset tysięcy podludzi, absolutnie nie nadających się dla Niemców, całkowicie znikło…” – pisał Heinrich Himmler 16.02.1943 r., ponawiając swój wcześniejszy rozkaz o założeniu w Warszawie obozu koncentracyjnego dla zagłady Polaków.

 Cel wymordowania ludności naszej stolicy realizował głównie Konzentrationslager – KL Warschau (wg. samego Rudolfa Hössa był to obóz zagłady  – Vernichtungslager), powołany oficjalnie rozkazem Himmlera z 9 października 1942 r. Istniał jednak częściowo już wcześniej, obejmując obóz jeniecki na Kole. Realizacja całego kompleksu obozowego została znacznie zintensyfikowana zaraz po likwidacji warszawskiego getta w 1942 r. (po wywiezieniu i wymordowaniu Żydów)  i działał on do sierpnia 1944 r.

KL Warschau był niemieckim kompleksem obozowym zagłady tysięcy Polaków, mieszkańców stolicy i jej okolic oraz przebywających tu uciekinierów i osób wysiedlonych z innych miast. W pewnym stopniu ginęli tu również Żydzi i obcokrajowcy oraz grupy zagranicznych jeńców wojennych. Na terenie lewobrzeżnej Warszawy obejmował on pięć dużych podobozów (jednorazowo na około 40 tysięcy więźniów), komory gazowe (wielkie komory w tunelu przy dworcu Warszawa Zachodnia oraz inne), tereny męczeństwa i rozstrzeliwań oraz kilka krematoriów. Dalsze obiekty znajdowały się na terenie prawobrzeżnej Warszawy. Stanowił wielką fabrykę śmierci, w której Niemcy „przerabiali” setki osób w ciągu doby na popiół zmieszany z gruzem. Mordowano masowo nie tylko bezimiennych ludzi z łapanek ulicznych i wypędzanych z domów, ale także zadenuncjowanych działaczy i żołnierzy Polski Podziemnej.

Szacunki wskazują, że w kompleksie obozowym KL Warschau zamordowano około 200 tysięcy Polaków, niezależnie od ponad 160 tysięcy pomordowanych później i zabitych w czasie Powstania Warszawskiego oraz dalszych tysięcy pomordowanych wcześniej i wokół Warszawy. To zbrodnia kilkakrotnie większa jak Katyń i Miednoje i podobnie jak tamte przez lata przemilczana i ukrywana.

          Kompleks obozowy KL Warschau, działający na terenie lewobrzeżnej Warszawy, został najlepiej udokumentowany i przedstawiony w książce Marii Trzcińskiej KL Warschau obóz zagłady dla Polaków, Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne Radom 2007. Nie można jednak zapominać o wcześniejszych zbrodniach niemieckich, już od pierwszych dni wojny, oraz o następnych  w dniach Powstania Warszawskiego, a także o zbrodniach na Pradze, w Wawrze i w okolicy Warszawy (w Palmirach, Magdalence, Lasach Kabackich, Lasach Chojnowskich i w innych miejscach).

         Szerzej wspomina o tym literatura: Władysław Bartoszewski, Warszawski pierścień śmierci 1939-1944, Warszawa 1970 (wyd.II), 2008 (wyd.III);  Henryk Pająk, Niemieckie ludobójstwo na polskim narodzie, Wyd. Retro 2004; Praca zbiorowa, Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939-1945,  Warszawa 1979;  Andrzej Leszek Szcześniak, Plan zagłady Słowian,  Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne, Radom 2001 i inne.

         Wielki był zakres masowych mordów i eksterminacji ludności polskiej w okresie wojny ze strony naszych wrogich sąsiadów, z udziałem także, niestety, również mniejszości narodowych zamieszkujących w Polsce. Do tego dochodziły deportacje, wywózki i katorga Polaków w głąb Rosji, Niemiec, Ukrainy i innych krajów. Polacy uczestniczyli również w walkach i ginęli na wszystkich frontach II wojny światowej. Podobno Jakub Berman podał (wymyślił) wkrótce po wojnie, że ogólne straty wojenne ludności polskiej wyniosły 6 mln. Faktycznie były one jednak znacznie większe; większe  aniżeli wszystkich pozostałych krajów europejskich razem wziętych, z wyjątkiem ZSRR. Wyniosły 8 do 10 mln ludzi[1]; zapewne wymordowano i wygubiono więcej Polaków niż Żydów.

         W czasie wojny i okupacji cała Polska została pokryta miejscami męczeństwa i zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Jednak Niemcom szczególnie zależało na wymordowaniu ludności naszej stolicy i realizowali specjalne działania w tym celu. Natomiast po wojnie, w ciągu już kilkudziesięciu lat podejmowane są szczególne działania zacierające ślady tej zbrodni. Dlatego ta sprawa zasługuje na naszą szczególną uwagę i pamięć społeczną. Istotny jest tu również związek niemieckiego planu zagłady Warszawy i działania KL Warschau z przygotowaniem i wybuchem Powstania Warszawskiego.

Codzienny masowy mord ludności stolicy mobilizował nie tylko do biernego oporu, ale także do czynnej obrony i był jednym z czynników stymulujących przygotowanie i wybuch Powstania Warszawskiego. Całkowite zburzenie miasta w czasie Powstania i później było też tylko dalszym ciągiem realizacji wspomnianego planu zagłady polskiej stolicy. Nieco naiwne są twierdzenia osób nie znających warunków okupacyjnych i zbrodni KL Warschau, głoszące, że gdyby nie Powstanie Warszawskie to Warszawa uniknęłaby zniszczenia.

Trudno oceniać, jak mogła zakończyć się ostatnia wojna światowa, ale jest prawdopodobne, że Powstanie Warszawskie było jednym z czynników, który zatrzymał na pięć miesięcy wielki marsz Armii Czerwonej na Zachód, dając czas aliantom na podejście pod Berlin. Czy walcząca i niszczona Warszawa w 1944 r.  nie osłaniała i nie ratowała też jakoś Zachodu, podobnie trochę jak w 1920 r.?

 Po wojnie w lagrze przy stacji PKP Warszawa Zachodnia kontynuowana była zbrodnicza działalność przez organy sowieckie NKWD, a następnie przez krajowy Urząd Bezpieczeństwa (UB). W kompleksie obozowym na Gęsiówce działał około pięć lat tzw. Centralny Obóz Pracy o podobnie morderczo-represyjnym charakterze.  Te działania nie zostały nigdy objęte żadnym dochodzeniem sądowym. Oprawcy dbali o to, aby w dalszych latach o lagrze nie mówiono. Także Żydzi i syjoniści, dawniej liczni w organach UB,  wolą głosić, że Warszawa  była miastem męczeństwa tylko Żydów, a nie Polaków.  Tymczasem Żydzi byli wcześniej masowo wywiezieni i mordowani w Treblince oraz w Oświęcimiu – wraz z Polakami, a KL Warschau powstał przede wszystkim dla Polaków. Wiedza o warszawskim obozie zagłady przeszkadza również nowym kolaborantom niemieckim. Wielu usiłuje więc tę prawdę przemilczeć i skazać na zapomnienie, a znajdują poparcie także w różnych organach władzy.

Do wspomnianej wielkiej wojennej zbrodni przeciw Narodowi Polskiemu, dołącza się więc kolejna zbrodnia odmowy pomordowanym godnego wspomnienia, choćby symbolicznego pochówku, pomnika i mauzoleum. To zbrodnia zacierania śladów, przemilczeń i fałszowania świadomości Narodu, szczególnie młodego pokolenia Polaków. Od najdawniejszych czasów w kulturze naszego kontynentu przysługiwała cześć zmarłym; kurhany i mogiły swoich, obcych i wrogów, pokrywają również polską ziemię. Nawet w Katyniu jest już polski cmentarz i tabliczki pomordowanych. W Warszawie współczesne nowe barbarzyństwo obecnych władz odmawia tego wszystkiego tysiącom pomordowanych Polaków.

         Po wojnie zrujnowana Warszawa już nie miała być stolicą zniszczonego i okupowanego kraju. Potrzebne były nowe zmagania aby została stolicą i aby z gruzów powstało Miasto Nieujarzmione. Potrzeba też czci i zachowania świadectwa o dokonanej tu zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.

Pozostały ambicje aby Warszawa była stolicą wolnej Polski. Tymczasem realizowany jest szerszy plan Lenina i globalistów, wspierany od 25 lat przez „demokratycznych parlamentarzystów”, aby Warszawa była prowincjonalnym  miastem w internacjonalistycznej, ateistycznej Europie.

*  *  *

Nie głosimy tu wrogości międzynarodowej i nienawiści, ale zabiegamy o cześć i pamięć dla pomordowanych oraz o prawdę historyczną i świadomość społeczną, tak ważną dla lepszej przyszłości. Marszałek Józef Piłsudski dobitnie stwierdził: Kto nie szanuje i nie ceni swej przeszłości, ten nie jest godzien szacunku teraźniejszości, ani ma prawo do przyszłości. Życzliwie przypominał nam to również dr Helmut Kohl, kanclerz federalny Niemiec w polskim Parlamencie 6.07.1995 r. Ten kto nie zna przeszłości, nie może pojąć teraźniejszości i nie jest w stanie kształtować przyszłości. To odnosi się do życia każdego poszczególnego narodu, jak również do stosunków między państwami i narodami.