W POLSCE CZAS WYBORÓW

Jak wybrać dobrego Polaka ?

 Idą wybory

Prof.Włodzimierz Bojarski

W okresie przedwyborczym mnożą się różnorodne hasła wielu partii, partyjek i ugrupowań, z których każda woła: „chodźcie do nas, jesteście nasi, reprezentujemy was i o wasze interesy zabiegamy.” Które z nich mają więcej pieniędzy od obcego kapitału, to bardziej spektakularnie się przedstawiają, ale mało kiedy prawdziwie.

Ale czy ja do któregoś z tych ugrupowań rzeczywiście przynależę i czy oni mnie rzeczywiście reprezentują ? Każdy widzi, jak wielu z tych co ślubowali Polsce, służą tylko prywacie, kłamstwu i zdradzie. A ja, kimże faktycznie jestem, jakim jestem Polakiem, jak służę i w jakiej Polsce chciałbym żyć? Czy w tym ogólnym zamieszaniu idei i tożsamości nie zagubiłem czegoś najważniejszego ? A jeśli nie jestem dobrym Polakiem to jak ocenię i wybiorę dobrego parlamentarzystę ! Pociesza mnie świadomość, że jestem wykształcony, oblatany, komercyjny, oczytany w sieci, ale czy dostatecznie zakorzeniony w tym co Polskę stanowi ?  Czy w pragnieniu mierzę się do wielkich Polaków w mojej rodzinie i historii narodu ?

Czego powinienem wymagać od mojego parlamentarzysty, a czego od samego siebie, jeśli Polska ma być Polską ? Jaka jest nasza narodowa misja,  jakie cele i wartości ? Cele i zadania gospodarcze są stosunkowo jasne, ale przecież nie żyję po to, aby zjadać chleb, ale zjadam chleb aby żyć w duchu i prawdzie, w służbie dobra powszechnego. Jest wiele okazji w życiu do zastanowienia się nad powyższymi pytaniami i swoją tożsamością i wielu myślących ludzi podejmuje tę refleksję. Okres przedwyborczy szczególnie przypomina taką  potrzebę.

Na powyższe pytania mogę sobie ostatecznie odpowiedzieć sam, ja rozumny i wolny człowiek, odrzucając mętne i naiwne ideologie, odgórne dogmaty i przestarzałe poglądy; „To mi się widzi, a tamto mi się nie widzi. I już prawie widzi mi się, że jestem jak mędrzec”. Łaska Boża, jeśli w ostatniej chwili zorientuję się, że w aktualnej sytuacji po prostu większości rzeczy i spraw wcale nie widzę, nie znam i nie rozumiem. Jeśli więc szukam, to muszę sięgnąć do źródeł, do podstawowych dzieł naszej kultury i tradycji narodowej, posłuchać mistrzów i nauczycieli prawdy i ducha narodu. Szczególnie misja, nasze powołanie jest tym czego się nie widzi, gdyż głębiej zalega.

Termin „misja” stosowany jest dziś dla określenia ogólnego celu i obszaru zadań różnych organizacji. W podobnym sensie, ale i znacznie głębszym,  można mówić o misji narodu Polskiego. Każdy Polak i cały naród ma obowiązek wykorzystywać i pomnażać dane mu dobra i talenty, wsłuchiwać się w głos powołania oraz  dążyć do realizacji dobra powszechnego, kierując się wiarą i roztropnością. Pełniejsze określenie postawy, ducha i powołania dobrego Polaka wymaga jednak nawiązania do misji, ducha i kultury naszego narodu, formowanego od tysiąca lat przez wiarę katolicką. Ta wiara stanowi do dziś o istocie naszej tożsamości narodowej i odróżnia nas od innych, sąsiednich narodów. Trudno bez tej wiary zrozumieć głębiej polskiego ducha.

Ojciec Święty Jan Paweł II mówił do naszych biskupów przy okazji ich wizyty w Rzymie –Ad limina (14.02.1998): „Europa potrzebuje Polski głęboko wierzącej i po chrześcijańsku kulturowo twórczej, świadomej swej roli wyznaczonej przez Opatrzność. To, czym Polska może i powinna usłużyć Europie, jest w zasadzie identyczne z zadaniem odbudowania wspólnoty ducha, opartej na wierności Ewangelii we własnym domu.”

To wezwanie dobrze postrzegać  i podejmować w wielkiej perspektywie historycznej, gdyż powtarza się od stuleci. W 1981 r. (1.03.1981), ks. kardynał Stefan Wyszyński przypomniał z naciskiem: „Nie jesteśmy narodem tylko na dziś. Jesteśmy narodem, który ma przekazać w daleką przyszłość wszystkie moce, nagromadzone przez tysiąclecie i spotęgowane w czasach współczesnych.” Pięćdziesiąt lat wcześniej ks. prymas August Hlond (w tekście: Ogólne zasady życia państwowego z 1932 r.) pisał: „Wśród ogólnego przesilenia państwowości, wśród ogólnego kryzysu sumienia politycznego, Ty Polsko bądź wzorem chrześcijańskiego państwa. Bądź godną cząstką powszechnego Królestwa Chrystusowego, pod płaszczem opiekuńczym Najświętszej Marii Panny Królowej Korony Polskiej i za wstawiennictwem naszych świętych patronów.”

Takie wyzwanie i powołanie naszego narodu, liczni Polacy wielcy duchem, zwykli nazywać posłannictwem i misją, a nawet mesjanizmem. Akcentowali przez to świadomość naszych narodowych obowiązków w świecie, w ramach Bożego planu zbawienia. (Polskiemu mesjanizmowi ludzie niewierzący błędnie zarzucają megalomanię, szowinizm, to znów idealizm i oderwanie od rzeczywistości). O takiej polskiej misji historycznej pisał  m.in. ks. Czesław Bartnik (Idea Polskości, Lublin 1996).

Po pokoleniu wielkich romantyków i wieszczów, przyszedł czas mistyków i wizjonerów XIX i XX wieku: Wandy Malczewskiej, św. Faustyny Kowalskiej, sługi Bożej Rozalii Celakówny i wizjonerki Anny, którzy przepowiadali i przeżywali martyrologię naszego Narodu. Sam Pana Jezus powiedział świętej Siostrze Faustynie: „Polskę szczególnie umiłowałem. Gdy będzie posłuszna mojej woli wywyższę ją w świetności i potędze, z niej wyjdzie iskra, która przygotuje świat na ponowne przyjście moje.” (Dzienniczek, p.1732). W objawieniu danym przez Maryję wizjonerka Anna usłyszała: „Do tej pory mieliście święte osoby, ale teraz przyszła pora na święte narody i Bóg chce, żeby Polska ten proces zapoczątkowała. Dzisiaj bowiem światu potrzeba świętych narodów.”- ( Siega J.: Świadkowie Bożego Miłosierdzia, wyd. WAM, 1993 ).

W tym głębokim nurcie od stuleci formowała się ideowa postawa Polaka, tak frapująca i pociągająca dla obcokrajowców. Polak to człowiek otwarty, życzliwy i gościnny, ale pełen osobistej godności i honoru, ambitny (ale nie pyszny), czuły i zaangażowany społecznie, zakorzeniony w polskiej kulturze i tradycji oraz silnie związany z wielką misją narodu polskiego. To człowiek nieco dumny z tego, że jest Polakiem, wewnętrznie wolny i nie poddający się służalstwu, kochający polską ziemię i wszystko co Polskę stanowi, człowiek żywej wiary religijnej (najczęściej katolickiej), prawego serca i twórczego umysłu.

Taki Polak rozpoznaje drugiego Polaka i podaje mu rękę. Na  takiego głosujmy i na nim budujmy. Zostaliśmy bowiem powołani i naród nasz ma wielką misję do pełnienia. Są też w niej zadania indywidualne dla każdego; rodzinne, zawodowe, apostolskie, społeczne i polityczne. Z Bożą pomocą podejmują je miliony ludzi; odnawia się i ożywa duch w części społeczeństwa. Z drugiej jednak strony źli rządcy i stręczyciele sieją kąkol biedy i niewiary. Niestety, wielu dzisiejszych Polaków-katolików na co dzień żyje tak, jakby Boga nie było; lekceważy odwieczne Boże przykazania i nowsze objawienia, podobnie jak swoje patriotyczne obowiązki.  Może dlatego  spełnia się i w naszych dniach groźna wizja ks. Piotra Skargi, piętnującego grzechy narodowe: „Będziecie nie tylko bez pana krwie swojej i bez wybierania jego, ale też bez ojczyzny i królestwa swego, wygnańcy wszędzie nędzni, wzgardzeni, ubodzy włóczęgowie, które popychać nogami będą tam, gdzie was pierwej poważano”. (Kazania sejmowe, wyd. 1597).  Tak się dzieje, gdyż mało dziś Polaków, a wielu wcisnęło się obcych; obieżyświatów i przebierańców. Wybierajmy  tylko Polaków !

Polskość to wielkie i zobowiązujące powołanie i wyzwanie. Być Polakiem to trudne i ambitne zadanie; pracy wewnętrznej oraz mądrego wysiłku społecznego.

Włodzimierz Bojarski