W PRZYSZŁOŚĆ Z PRZESZŁOŚCIĄ.

Prof.dr.hab. Włodzimierz Bojarski

  

Rzeczywistość gospodarcza kraju w procesie przemian w znacznym stopniu determinuje warunki bytu i sytuację społeczno-polityczną kraju oraz  możliwości rozwojowe narodu. Nie jest łatwo ogarnąć tę rzeczywistość w jej wielopłaszczyznowym, kompleksowym i dynamicznym ujęciu, tym bardziej, że jej opisy są zwykle jednostronne i zniekształcone doraźną ideologią. Jednak racjonalne i skuteczne działania, osobiste i obywatelskie, wymagają możliwie obiektywnego poznania i rozumienia tej rzeczywistości. Nie od razu każdy wyczuwa, że realna jest nie tylko zastana teraźniejszość, ale także wiele z przeszłości. A nasze miejsce w rzeczywistości,  to przecież – głównie przyszłość.

W takiej perspektywie nie sposób przedstawić ważnej dla nas myśli gospodarczej inaczej niż w krótkich hasłowych stwierdzeniach. Dla jasności trzeba przy tym odwołać się do szerszych wydarzeń i procesów gospodarczo-politycznych minionego stulecia.

 

 1.  Zmiany geopolityczne i globalne

1.1. Przez całe ostatnie stulecie Polska pozostawała, podobnie jak w poprzednim XIX wieku, przedmiotem agenturalnych działań, manipulacji i przetargów wielkich mocarstw oraz światowych ośrodków masońskich i syjonistycznych, w ich własnym i globalistycznym interesie. Polska nie ma wiarygodnych przyjaciół wśród wielkich tego świata, a naszą ostoją jest wiara święta i papiestwo, jak za pierwszych Piastów.

1.2. Po mało skutecznej, ogólnorosyjskiej  rewolucji 1905-1907 r., światowe ośrodki masońsko-finansowe, związane z rządem USA, zainicjowały i częściowo sfinansowały ogólnoeuropejską i światową rewolucję socjalistyczną w duchu Rewolucji Francuskiej: „Śmierć królom, koniec monarchiom i religiom, wolność ludom !”. To było ich celem i do tego prowadziło wywołanie, a następnie zakończenie Pierwszej Wojny Światowej.

 

1.3. W wyniku tej wojny, w  latach 1918-1920 nastąpił rozpad trzech monarchii rozbiorowych i w Europie Środkowej  powstały mniejsze państwa narodowe, a w większości krajów wybuchły rewolucje socjalistyczne. Pozostały jednak nadal wielkie mocarstwa kolonialne, narzucające innym swoją politykę.

1.4. Z pomocą wspomnianych ośrodków światowych w latach 1918-1920 wybuchła rewolucja w Rosji i powstał system komunistyczny, jaki miał dalej szerzyć rewolucję w świecie. Rozwijał się on i umacniał w ciągu 70 lat, ale przez ostatnie 40 lat był zaangażowany w zimną wojnę z krajami kapitalistycznymi. Z tego powodu te same mafijne ośrodki światowe doprowadziły go do upadku po 1990 r., tym bardziej, że przestał już być dostatecznie efektywnym w dalszym rewolucjonizowaniu świata. Został zastąpiony bardziej skutecznymi, nowoczesnymi strategiami destrukcji.

1.5. W wyniku Drugiej Wojny Światowej kraje europejskie osłabiły się gospodarczo i politycznie, natomiast Stany Zjednoczone znacznie wzmocniły swą pozycję. Jednocześnie wzmocniły się światowe ośrodki finansowo-syjonistyczne i masońskie, związane z rządem USA i strukturami Organizacji Narodów Zjednoczonych.

1.6. Potrzeba bliższej współpracy krajów zniszczonych wojną skłoniła szlachetnych polityków zachodnich, „Ojców Założycieli” do organizacji Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej na chrześcijańskich zasadach pokoju, sprawiedliwości, solidarności i pomocy biedniejszym. Jednak w procesie rozwoju tej organizacji i przekształcenia w Unię Europejską została ona zaatakowana  przez te same światowe siły masońsko-finansowe i polityczne. Pomogły one nadać Unii charakter ateistyczno-kosmopolityczny i imperialno-totalitarny.

1.7. W latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia rozpoczął się rozwój globalizacji informatycznej, technologicznej i produkcyjno-handlowej. Powstały i porosły nowe i silne, ponadnarodowe korporacje gospodarcze. Dawne hasło: „Proletariusze wszystkich krajów łączcie się” zastąpił program: „Kapitaliści i bogacze wszystkich krajów  łączcie się !”.

 

1.8. Po 1975 r. nastąpił rozkład i upadek dawnego, mało efektywnego systemu kolonialnego państw imperialnych. Od 1980 r. zamiast starego systemu zniewolenia militarno-okupacyjnego mafie światowe i dawne państwa kolonialne narzucają wszystkim swój Konsensus Waszyngtoński i wprowadzają nowy system zniewolenia neokolonialnego: ideologicznego, finansowego, agenturalno-korupcyjnego i terrorystycznego, ukierunkowanego dodatkowo na zawłaszczenia majątkowe i surowcowe.

1.9. Te same ośrodki i siły atakują i niszczą materialnie i kulturalnie większość krajów świata, a w stawiających opór starają się wywołać korzystne dla siebie przewroty. W ten sposób od 40 lat atakowane są także kraje europejskie, również Polska.

1.10. Michaił Gorbaczow po objęciu władzy w ZSRR, w 1986 r. spotkał się z prezydentem USA Ronaldem Reganem i jakoś szybko porozumieli się wzajemnie, po cichu, o zakończeniu czterdziestoletniej zimnej wojny. Socjalistyczne kraje Europy Środkowej, jako „zdobycz wojenna”, miały przejść w krótkim czasie z pod panowania sowieckiego pod dominację USA, to jest światowego kapitału, wolnego runku i demokracji. Porozumiano się też w sprawie wykorzystania dawnych agentur oraz zachowania wszystkiego „pod kontrolą”.

1.11. Wielki ruch i program chrześcijańskiej „Solidarności” w Polsce, został agenturalnie zaatakowany i przekręcony, podobnie jak wcześniej w Unii Europejskiej. Państwo zostało poddane zniewoleniu neokolonialnemu, programowej ateizacji i destrukcji społecznej, z dominacją ośrodków syjonistycznych i nacjonalistyczno-ukraińskich.

1.12. Pod presją globalnego ateizmu, demoralizacji i rozkładu rodziny (realizowaną w ramach dodatkowego, nowego   programu zmniejszenia do połowy ludności świata), padło już duchowo i demograficznie większość krajów zachodnich, w tym tradycyjne kraje katolickie jak Austria, Belgia i Włochy.  W przyszłości zostaną one zapewne opanowane przez dynamiczny islam. Natomiast Rosja oparła się skutecznie wszechstronnym atakom sił globalistycznych i stanęła na straży podstawowych, tradycyjnych wartości: rodziny, moralności, patriotyzmu i chrześcijaństwa – jakich dziś w świecie prawie już nikt nie broni.

1.13. W ostatnich dekadach znacznie wzrosła liczba wzajemnych uzależnień gospodarczych i społecznych miedzy krajami: wspólnych problemów, interesów i zagrożeń. Wymagają one żywszej współpracy międzynarodowej niż dawniej oraz szerszych porozumień i regulacji międzynarodowych. Trzeba zabiegać o ich racjonalne i sprawiedliwe rozwiązywanie, z poszanowaniem suwerenności i dobra poszczególnych krajów.

1.14. Niestety, od kilku już dekad ONZ i związane z nią organizacje światowe nie służą realizacji tych zadań, do jakich zostały powołane, a raczej realizują mafijne cele globalistów, wskazane powyżej. Nieskuteczne okazały się kolejne próby naprawy tych organizacji. Podobnie, istotne wadliwości wykazuje Unia Europejska i zapewne ona również okaże się nienaprawialna.

1.15. Potrzebna i realna jest tylko regionalna organizacja państw o wspólnej kulturze i tradycji, posiadających istotne podobne problemy, interesy i zagrożenia. Takimi są kraje dawnej Współnoty Wyszehradzkiej i one powinny więcej ze sobą współpracować i budować Federację Wyszehradzką.

 

2.  Doświadczenia stulecia

2.1 Minione stulecie było już drugim, kolejnym stuleciem wojen, zniszczeń kraju oraz wielkich cierpień i męczeństwa narodu. Obejmowało trzy okresy wyniszczenia: dwie wielkie, długotrwałe wojny światowe oraz  niszczycielską i zniewalającą „transformację” lat 1989-2012. Wszystkie te okresy charakteryzują się jednak podobnie:

• biologicznym niszczeniem i eksterminacją narodu (od 1990 r. dodatkowo objęto nas ogólnoświatowym programem zmniejszenia liczby ludności do połowy),
• niszczeniem i zawłaszczaniem bazy produkcyjnej i dóbr materialnych,
• walką z Kościołem katolickim, wiarą i religią,
• niszczeniem podstaw kultury i tożsamości narodowej.

2.2 Również podobnie w każdym z tych trzech okresów nasi polityczni sojusznicy zachodni okazywali się w ostatecznym rozrachunku naszymi przeciwnikami i wiarołomnymi zdrajcami. Podobnie zachowywali się syjoniści. Pomimo takich stosunków, Polska dwukrotnie osłoniła i częściowo obroniła kraje Europy Zachodniej od niszczycielskiej nawały bolszewickiej w 1920 r. i w 1944/45 r. oraz od wielkiej zarazy ze Wschodu w latach 1921-23.

2.3 Koniec XIX wieku i początek XX w. zaznaczył się projektem utworzenia na naszych ziemiach Judeopolonii i pierwszymi próbami jego realizacji. Natomiast koniec XX w. i początek XXI w. okazał się dalszą, zaawansowaną realizacją „wiecznie żywej” idei Lenina o zjednoczonej, totalitarnej Europie bez państw, narodów i religii.

2.4  Dzięki poparciu Rosji, Polska po 1945 r. powróciła na dawne, piastowskie, etniczne ziemie i zyskała bardzo korzystne terytorium i granice. Stała się krajem najbardziej jednolitym etnicznie.

 

2.5 Niestety, w okresie międzywojennym została pogrzebana idea federacyjnej Polski wielu narodów. Rozwinięta w czasie Polski Ludowej owocna współpraca gospodarcza i naukowa z krajami Europy Środkowej, po 1989 r. została szkodliwie zerwała przez władze państwowe, ale również i przez społeczeństwo.

2.6 Z wyjątkiem agentury, Polska została zaskoczona stosunkowo nagłym upadkiem systemu komunistycznego i nie była na to przygotowana; ani Solidarność, ani środowiska narodowe i katolickie, ani społeczeństwo. Wprawdzie już wcześniej docierały bardzo nieliczne  zapowiedzi, ale wydawały się zupełnie nieprawdopodobne i nie brano ich pod uwagę.

2.7 Stan wojenny, „przekręt okrągłostołowy” oraz włączenie Polski w imperialne struktury Unii Europejskiej złożyły się na trzyetapowy zamach na Polskę, celem jej opanowania, zniszczenia, zniewolenia i ostatecznej zagłady (a może także – budowy Judeopolonii).

2.8  Zatrudnienie w polskim przemyśle w roku 2010, po niszczycielskiej transformacji, spadło do najniższego poziomu z 1950 r., przed uprzemysłowieniem kraju, 60 lat temu.

2.9  W okresie międzywojennym dochód narodowy na mieszkańca w Polsce był o połowę niższy aniżeli w krajach zachodnich (dziś w Unii Europejskiej). Obecnie, po 75 latach, jest on 3 do 4 razy niższy. Tak zostaliśmy względnie cofnięci w międzynarodowym dobrobycie i gospodarce.

2.10  W obecnych warunkach powszechnego rozbicia trudno jest społecznie, masowo protestować, jeszcze trudniej doprowadzić do zmian, a najtrudniej uzyskać w ich wyniku potrzebną  poprawę sytuacji i odbudowę Państwa Polskiego.

2.11 Podstawą umocnienia, trwałości i aktywizacji naszego narodu była wiara katolicka oraz organizacje kościelne, a także ofiarne zaangażowanie religijne, społeczne, gospodarcze i polityczne wielu księży katolickich i biskupów.

 

2.12 Wysoki stopień świadomości i patriotyzmu oraz rozwinięte stowarzyszenia i organizacje obywatelskie, społeczno-gospodarcze, powstałe w wyniku wytrwałej „pracy organicznej” „od podstaw”, pozwoliły w dogodnej sytuacji na sprawną mobilizację narodu i odzyskanie niepodległości po Pierwszej Wojnie Światowej oraz na zorganizowanie Polskiego Państwa Podziemnego w okresie Drugiej Wojny Światowej.

2.13  Po Pierwszej i po Drugiej Wojnie Światowej nasz wyniszczony wojną naród, w bardzo niekorzystnych warunkach,  dokonał własnymi siłami i za własne pieniądze cudu szybkiej odbudowy zniszczeń, rozwoju gospodarczego i uprzemysłowienia oraz wystawienia i uzbrojenia naszej armii.

2.14  Zdolności Polaków: organizacyjne, gospodarcze, innowacyjne i naukowe, a nie tylko wojskowe, okazały się w minionym stuleciu  najwyższej klasy i to w najtrudniejszych warunkach wojny oraz odbudowy i rozwoju. Wyróżniamy się pozytywnie kreatywnością  wśród innych narodów.

2.15  Okazała się niezwykła siła naszego polskiego, chrześcijańskiego narodu, wielka, twórcza inwencja oraz znaczne, własne zasoby gospodarcze i możliwości rozwojowe.

 

2.16  W okresie życia jednego pokolenia możliwe jest zniszczenie prawie całego, materialnego dorobku narodu oraz jego odbudowanie. Znacznie trudniej natomiast przychodzi odbudowa duchowa; odrodzenie moralne i kulturalne.

2.17  Po wyniszczeniu polskiej inteligencji w latach wojennych i powojennych 1939-1955, nie nastąpiło odrodzenie narodowej, katolickiej elity kulturalnej i politycznej (wymordowanej, na emigracji, rozproszonej i spauperyzowanej). Jednostki twórcze były i są systemowo eliminowane. Od półwiecza w życiu polityczno-społecznym dominują kolaboranci, zdrajcy i karierowicze, wykorzenieni kulturowo, zlaicyzowani i mało inteligentni.

2.18 Pomimo wielkiej działalności polskiego Papieża Jana Pawła II, w ostatnich dekadach nastąpiło znaczne osłabienie autorytetu i znaczenia hierarchii Kościoła katolickiego, milczącego wobec dokonywanych krzywd, zniszczeń materialnych i moralnych. Kościół sam poddawany jest nadal wielkim naciskom oraz niszczącym działaniom zewnętrznym i wewnętrznym.

2.19 Nowe techniki wrogiej propagandy i manipulacji medialnej, w zmonopolizowanym systemie medialnym, zdołały w ciągu dwudziestu lat podzielić i skłócić polskie społeczeństwo oraz w szerokim zakresie pozbawić zdrowego rozsądku.

2.20 Wielka, dawna siła naszego narodu została w ostatnich dekadach trwale podcięta i nadal słabnie na skutek:

• zmaterializowania i laicyzacji części społeczeństwa (w wyniku oderwania od wiary i Kościoła),
• rozkładu życia rodzinnego i upadku rodziny,
• zerwania łączności międzypokoleniowej i wykorzenienia kulturowego młodzieży,
• depopulacji (upadku rozrodczości) i masowej emigracji młodzieży,
• zadłużenia finansowego,
  • upadku zaufania społecznego i solidarności oraz braku kompetencji władz i braku perspektyw na przyszłość.

Minione stulecie dostarczyło bardzo wiele cennych, pozytywnych doświadczeń w zakresie mobilizowania naszego narodu, organizacji społecznych, pracy od podstaw oraz wielkich strategii i programów budowania i rozwoju polskiego gospodarstwa narodowego. Jest również wiele negatywnych doświadczeń. Każdy działacz patriotyczny powinien poznać te doświadczenia i z nich korzystać.

 

3.  Wskazania i wnioski

3.1  Od 70 lat polska rzeczywistość gospodarcza jest stale fałszowana w mediach i literaturze na różne, koniunkturalne potrzeby złej polityki władz. Trzeba przebijać się przez fałsze i zbliżać do poznania prawdy. Znajomość rzeczywistego stanu gospodarki kraju i zachodzących zmian warunkuje racjonalność działań polityków, przedsiębiorców i poszczególnych obywateli.

3.2 Na obecne czasy potrzeba nam połączenia zdrowego nurtu romantycznego i pozytywistycznego, ducha i czynu, w jeden nurt wytrwałej, codziennej „pracy organicznej” „od podstaw”, podobnie jak w początku XX wieku. Taka praca nad odbudową ducha i wiary Narodu oraz nad rozwojem inicjatyw obywatelskich, polskich przedsiębiorstw i finansów,   stworzyła w początku rozważanego stulecia podstawy do odbudowy państwa. Konieczna jest  i teraz dla takiej odbudowy  oraz stworzenia nowych podstaw dla przyszłego dynamicznego i wszechstronnego rozwoju Narodu i Państwa Polskiego. Każdy Polak ma obowiązek zaangażowania się w tę pracę.

3.3  Trwająca od lat kampania przeciwko Kościołowi katolickiemu i jego instytucjom uderza i wykrusza sam fundament ducha, tożsamości i siły naszego Narodu. Kościół pozostaje nadal opoką i ostoją kraju, a Królowa Polski – jedyną nadzieją naszą. Jest obowiązkiem nie tylko religijnym, ale i narodowym, bronić z wszystkich sił Kościół święty, jego organizacje i działalność. Każdy może tu dużo zrobić, także własną modlitwą i świadectwem wiary.

3.4 Główny front walki o przyszłość ojczyzny stanowią media i inne środki społecznego komunikowania. Bitwa dotyczy świadomości; prawdy i fałszu.  Podstawowe zadania dotyczą:

• utrzymania i rozwoju środków przekazu, które walczą      o prawdę chrześcijańską i narodową, a w tym niezależnych mediów i      internetu oraz Radia Maryja i TV Trwam,
• popularyzowania ich wśród młodzieży,
• inicjowania i wspierania chrześcijańskich i      narodowych organizacji młodzieżowych oraz ich kontaktów ze starszym      pokoleniem.

Każdy ma obowiązek dzielić się prawdą z innymi, popularyzować, powielać i rozdawać dobre teksty, włączyć się w wielką pracę oświatową i bojkotować wrogie środki przekazu.

3.5 W programach odbudowy i rozwoju gospodarki kraju trzeba realizować dobrze sprawdzone zasady i oprzeć się na:

• własnym, polskim,       suwerennym systemie pieniężno-finansowym,
• długookresowych, strategicznych, państwowych      programach gospodarczych, realizowanych konsekwentnie z udziałem      podstawowych inwestycji państwowych oraz współdziałania innych sektorów,
• zachowaniu w rękach państwa strategicznych sektorów      gospodarczych i podstawowej infrastruktury,
• szczególnej dbałości państwa o zachowanie polskiej      ziemi w polskich rękach oraz o polską gospodarkę rolną i polską gospodarkę      morską,
• rozwoju krajowej nauki i techniki,
• zasadach i strukturach wielosektorowej,      prorozwojowej i proekologicznej, społecznej (obywatelskiej) gospodarki      rynkowej (uczciwej konkurencji i współpracy, bez wrogich monopoli, według      zasad  polskiego Kodeksu Społecznej      Gospodarki Rynkowej)
• skutecznej polityce socjalnej, przezwyciężającej      bezdomność, nędzę i marginalizację społeczną, zapewniającej każdemu      obywatelowi warunki minimum egzystencji i bezpieczeństwa.

3.6  Nie wolno ufać polityce krajów zachodnich, ani wiązać Polski zobowiązującymi układami z tymi państwami,  które już wiele razy zawiodły i nas zdradziły.

3.7 Trzeba obudzić poważne zainteresowanie bliższymi nam krajami Europy Środkowej i Międzymorza, tam jeździć, budować kontakty  handlowe, kulturalne, naukowe i towarzyskie, oraz stwarzać podstawy do poważnej współpracy gospodarczej i politycznej, a w końcu – Federacji Wyszehradzkiej. Trzeba też lepiej poznawać Rosję i Rosjan, nawiązywać pozytywne relacje, wskazywać na wspólne interesy i wspólnych wrogów.

3.8  Bez oczekiwanej destrukcji Unii Europejskiej i bez silnych ruchów antytotalitarnych i antyglobalistycznych w wielu krajach oraz bez wielkiego odrodzenia chrześcijańskiego ducha naszego Narodu, nie uda się zapewne wyzwolić i odbudować Polski. Trzeba być jednak gotowym na taką zmianę europejską, aby nas nie zaskoczyła, jak po upadku komunizmu. Niewątpliwie nasi wrogowie też przygotowują się na tę zmianę.

3.9  W krótkim czasie niewiele się da zrobić dla poprawy pogarszającej się sytuacji w kraju, w ramach istniejącego, coraz bardziej totalitarnego systemu pseudodemokracji parlamentarnej. Wydają się złudne nadzieje na możliwy, narodowy przełom w parlamencie, bez przełamania międzynarodowego, totalitarnego „układu”.

3.10  Tym bardziej potrzebna i konieczna jest wskazana powyżej codzienna, wytrwała „praca organiczna” nad wiarą i duchem Narodu oraz nad polskim chlebem, wytwórczością i umacnianiem gospodarki.

3.11 Należy pracować nad wizją przyszłej, suwerennej Polski; jej ustrojem, organizacją i programem działania oraz miejscem w ramach jakiejś szerszej konfederacji krajów Europy Środkowej, czy odnowionej Europy wolnych i suwerennych narodów.

#

Naturalnie, powyższe refleksje, stwierdzenia i wnioski dotyczące rzeczywistości gospodarczej wymagają dalszej dyskusji i weryfikacji. Potrzebne jest ich uzupełnienie o bilans pozytywów i negatywów włączenia Polski do Unii Europejskiej. Trzeba też brać pod uwagę znane już przemiany i uwarunkowania dotyczące wartości duchowych i kulturalnych jakie dotyczą naszego narodu.

 Potrzebna jest głębsza, społeczna zaduma nad minioną przeszłością, nad naszymi sukcesami i błędami oraz nad zadaniami na przyszłość.

Włodzimierz Bojarski